Misofonie
Onze dochter van 16 heeft misofonie: een overgevoeligheid voor eetgeluiden. Ze wordt boos als ze geluiden tijdens het eten hoort. Normaal eten is er niet meer bij, de radio moet hard aan of ze zit met een koptelefoon op. Ze ergert zich ook aan zwaar ademen (bijvoorbeeld als iemand verkouden is). Het is erg vervelend en zorgt voor veel ruzie aan tafel. Mevrouw is ook nog een zeer kritische eter: vlees en de meeste groenten blieft ze niet. Waar eten voor veel gezinnen een moment van gezelligheid en gesprek is is het bij ons ruzie en ergernis.
Onze oudste dochter kwam op het idee dat het misofonie zou kunnen zijn. Dus ben ik samen met onze jongste dochter naar de huisarts gegaan. Daar heeft ze eerst een tijdje zitten huilen. Uiteindelijk bevestigde de huisarts de diagnose en kunnen we op zoek naar een psycholoog. Ik ben benieuwd naar ouders met vergelijkbare kinderen/situaties.
Basisverzekering
Geen enkele vorm van GGZ voor minderjarigen valt nog onder de basisverzekering. Voor vergoeding zul ja bij de gemeente moeten zijn. (of wachten tot ze achttien is, dan vergoed de basisverzekering het wel).
en wij zijn allemaal vast precies zo.
Overprikkeld
IK heb twee kinders met pdd nos, en bij hen herken ik het wel...soms, als ze toch al overprikkeld zijn. En als ik zelf overprikkeld ben, kan ik ook slecht tegen geluid, of geluiden door elkaar heen.
Eindelijk behandeling
Na vier maanden wachtlijst werden we eindelijk gebeld door een psycholoog. Mijn dochter wilde niet aan de telefoon komen, maar uiteindelijk is er een afspraak tot stand gekomen. Hopelijk gaat het helpen
Nog steeds misofonie
Inmiddels is mijn dochter bijna iedere week naar de psycholoog geweest. De behandeling is gebaseerd op afleiding/medidatie. Mijn dochter moet zich op haar eigen lichaam concentreren als ze zich stoort aan eetgeluiden. We zijn twee maanden verder maar in praktijk levert het nog niets op. Ze wil met een koptelefoon aan tafel of harde muziek uit de radio. Ieder eet of ademgeluid gaat met veel irritatie en felle onredelijke reacties gepaard. Soms heeft ze een positieve bijna manische bui, zeer aanwezig en dan gaat het wel goed. Overigens heeft ze wel haar HAVO gehaald. Ze kiest bewust een studie waarbij ze thuis kan blijven wonen. Ze voelt zich nog niet klaar om uit huis te gaan, ook al maken wij irritante geluiden. Wij hebben als ouders nog geen contact gehad met de psycholoog. Eigenlijk had ik verwacht dat deze zelf contact zou zoeken. Omdat mijn dochter nu nog minderjarig is wil ik binnenkort met de psycholoog afstemmen.
Jan
Je dochter kan voor het 'gewone leven' wel minderjarig zijn, op medisch gebied is ze dat niet: inzake medisch onderzoek en behandeling zijn 'kinderen' vanaf 16 jaar volledig autonoom. Die psycholoog mag helemaal geen contact met jullie opnemen zonder toestemming van dochter. Andersom geldt ook dat de psycholoog zonder voorafgaande toestemming van dochter met jou niet mag spreken over haar behandeling van als jij contact met hem/haar opneemt.
Sterkte verder!
Aagje
Aagje
Bedankt voor je reactie. Kennelijk heb je inzicht in de verhouding tussen ouders, medici en 16+ kinderen. Ik ben wel benieuwd waarop dit gebaseerd is. Is dit wetgeving, jurisprudentie of gewoonte? Heb je een website?
Als dit zo is en dochterlief ligt dwars blokkeert dit ook adviezen m.b.t. ons eigen gedrag. Ik vraag me bijvoorbeeld af of ik haar gedrag moet negeren, moet ontwijken of dat ik het moet afwijzen. Onze reactie nu is negeren en soms wat cynisme.
Jan mulder
Wetgeving:
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/patientenrecht-en-clientenrecht/vraag-en-antwoord/wat-zijn-mijn-rechten-en-plichten-als-patient-en-welke-plichten-heeft-een-arts.html
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/patientenrecht-en-clientenrecht/vraag-en-antwoord/mag-een-arts-mij-zonder-mijn-toestemming-behandelen.html
je reactie
Je kunt ook aan je dochter vragen wat handig is hoe je het beste kunt reageren. Zonodig kan zij ook die vraag aan de psycholoog stellen.
Je dochter kan mogelijk wel begrijpen dat het voor jullie een vraag is of anders kan ze dat beter gaan beseffen of begrijpen doordat je de vraag stelt.
reactie
Als je het zo serieus neemt dat je je dochter laat behandelen ervoor, dan past cynisme niet. Dat kan pas in een stadium dat je dochter daar zelf een gepaste afstand van heeft genomen en bij voorkeur komt humor erover van haarzelf uit, of geeft ze zelf duidelijke tekenen af dat ze daar klaar voor is.
Ik zou idd haar zelf benaderen en met haar afspreken hoe je met haar omgaat. Neem haar wensen mee en communiceer naar haar toe, neutraal, jullie belangen.
Ja wetgeving
Zie de door AnneJ aangehaalde sites.
Proberen in communicatie te blijven met je dochter lijkt me wel handig. Je kunt haar misschien ook uitleggen waarom het handig zou kunnen zijn dat jullie eens gezamenlijk met de psycholoog praten: niet om deelgenoot te worden van dat wat ze niet wil delen van zichzelf (dat zou ik haar ook laten blijken dat je daar niet op uit bent), maar wel om handvatten te krijgen om met haar om te gaan. Die handvatten hebben jullie nodig om goed met haar situatie om te kunnen gaan en bijvoorbeeld de therapie niet tegen te werken. Ook dat kun je uitleggen.
Aagje
Langdurige kwestie
We zijn twee jaar verder. Onze dochter (19 jaar) met misofonie is gaan studeren en nu uitwonend. Een jaar geleden meldde de psycholoog dat ze uitbehandeld was en dochterlief was het daarmee eens. Het ging een tijdje redelijk, maar de afgelopen maanden waren er weer veel incidenten. Na een huilbui hebben we voorgesteld dat ze opnieuw naar een psycholoog moet. Ze krijgt een nieuwe shrink en die liet nogal op zich wachten. Binnenkort starten de gesprekken. Ze heeft gevraagd of wij haar wat feedback willen geven omdat de vorige keer haar psycholoog vroeg hoe haar omgeving tegen haar aan keek. Prima dat ze zich voorbereid. Het geeft ook wel aan dat ze erg in haar eigen wereld leeft dat ze geen idee heeft....
Wat sneu
dat het toch nog niet goed gaat. Verstandig dat ze er weer mee naar een psycholoog gaat. Ik heb wel een vraag over je laatste opmerking. Je dochter is 19. Hoezo vind je dat ze in haar eigen wereld leeft als ze om feedback vraagt over hoe anderen naar haar kijken?
Vraag
Ik heb het niet helemaal goed verwoord. Ze leeft veel in haar eigen wereld, is dan lethargisch en mijdt communicatie. Naast misofonie heeft ze angsten en is ze zeer uitgesproken over voedsel. Feedback of meningsverschillen ontaarden vaak in felle woordenwisselingen. Maar ik ben positief over het feit dat ze onze mening over haar vraagt.
maar Jan
Is er bij haar niet iets van een diagnose gemist? Hooggevoeligheid en/of autisme?
Ik ben lang niet altijd voor labelen, ook niet bij autistisch gedrag. Maar iets in je posts geven me het gevoel dat een label je dochter kan helpen zichzelf beter te accepteren.
(En het beschermt mogelijk tegen niet-passende hv)
Dat moet de nieuwe psycholoog maar beoordelen. Ik was niet kapot van de vorige. Maar ze is 19, ik heb er geen zeggenschap over en spreek de psycholoog niet.
Wat
gaan ze zo nog allemaal uitvinden, als onwelgevallige geluiden ook al moeten gemedicaliseerd worden... Die arme schaapjes die boos worden als ze eetgeluiden horen... Wat gaan die doen als ze ooit eens een volwassen relatie hebben?
Ik vind van alles vervelend, tot en met luidruchtige en onbeschofte 'Ollanders toe. Moet ik nu in behandeling of moet ik daar maar mee leren omgaan?
Ik vind het laatste, maar wie ben ik?
yvan
Verdiep je eens in psychische problematiek.
Ik dacht ook altijd dat claustrofobie iets is wat je met een beetje normaal denkwerk wel opzij kon schuiven, dit omdat ik mij altijd wel onprettig voelde in kleine ruimtes maar toch wel een lift in stapte. Dacht dat iedereen, als die dat wilde, daar dus wel overeen kon stappen... totdat ik in een oud kasteel een hele smalle wenteltrap naar boven moest in de Donjon. Het was met een verkeerslicht geregeld maar toen het stokte door extreme drukte die dag raakte ik in paniek, wat nu als de mensen van boven al weer naar beneden kwamen en vervolgens de nieuwe mensen van beneden naar boven kwamen... hoe kwam ik daar dan ooit weer uit. Ik heb bijna iemand neergeslagen...
Je kunt dus gewoon last hebben van geluiden maar je kunt er ook extreem, ziekelijk last van hebben en dat is wat anders.
Triva
Ik heb meer dan 10 jaar lief en (vooral...) leed gedeeld met een psychologe.
Door omstandigheden ben ik in mijn leven tal van psychologen en peuten tegengekomen. Gelukkig nooit in een cliënt-peutverband.
Daar waren er maar bitter weinig bij die niet een paar schroeven misten.
De ene maakte al eens misbruik van de weerloosheid van een cliënte, ook op de langere termijn, de andere betaste graag jonge jongens, enzovoort enzoverder. Volkomen geschift, anti-sociaal tuig. Blijkbaar trekt die ... professie veel narcisten en psychopaten aan. Hun machtspositie is dan ook bijzonder groot, iets wat destijds ook Hervey Cleckley niet is ontgaan, zie "the mask of sanity", met name de hoofdstukken: "The psychopath as physician" en "he psychopath as psychiatrist".
Die opgeleid in de traditie van de psycho-analyse van Freud en Lacan waren de ergsten...
Telt dat ook mee?
U zal mij niet horen zeggen dat er geen psychologische problemen zijn die hulp en begeleiding behoeven. Maar om dan maar elk probleem te medicaliseren? Daar geloof ik niet in en er is overigens weinig wetenschappelijk onderzoek dat de stelling ondersteunt dat "professionele begeleiding" veel zoden aan de dijk brengt.
O.m. i.v.m. depressie is er behoorlijk wat onderzoek dat aantoont dat lotgenotenbegeleiding, zelfhulpgroepen enz. minstens even efficiënt zijn als "professionele" "hulp". En in elk geval een stuk goedkoper en duurzamer.
