Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
MamaE schreef op 20-01-2023 om 12:08:
Strand is ver weg. Bos is relatief dichtbij. Ik houd enorm van wandelen in de natuur.
Die overgave, dat is iets wat ik graag zou willen. Mijn man kan dat. Dochter met momenten ook. Je hebt wel gelijk; eigenlijk is er niks veranderd en ook een onderzoek verandert niks aan de situatie.
Dat geldt met wel meer dingen. Gingergirl schreef eerder in dit draadje 'als je kind slecht blijkt te zien, dan koop je een bril en ga je ook niet ontkennen dat het zo is'.
Dat was dus precies wat ik destijds ook al deed toen dochter slechte ogen bleek te hebben en daar heb ik zelfs knallende ruzie over gemaakt met mijn man. Het sloeg echt nergens op en legt wel weer bloot dat ik moeite heb met acceptatie in het algemeen en dat het echt een keer tijd wordt om daarmee aan de slag te gaan, want ik doe mezelf en mijn kind tekort op deze manier.
Heftig dagje voor je! Heb je wat ontspanning kunnen vinden vandaag?
Voor je dochter goed dat ze de hulp krijgt die ze nodig heeft, fijn dat de kindertherapeute het in gang gaat zetten. Keep calm, het komt echt wel goed, jullie zijn een hecht en stabiel gezin dus dit kunnen jullie.
Ga met je eigen dingen aan de slag met hulp van iemand die in autisme gespecialiseerd is. Zie het als een investering voor je relatie en je verdere leven.
En een keer ruzie met je man is af en toe niet erg, kun je tenslotte ook goedmaaksex hebben 
Ik heb vanmiddag toen het stopte met sneeuwen nog een flinke wandeling gemaakt.
Er zijn best nog wat tranen gevloeid, maar ook de vraag wat er nu echt zo erg is allemaal. Ons meisje heeft het moeilijk en ik ook. Dat interacteert met elkaar, maar we krijgen daar hulp bij en dat is fijn en goed. Er is thuis veel liefde en stabiliteit, menig man was al lang weggerend.
Ja, het accepteren van de minder leuke dingen in het leven is niet makkelijk, maar het hoort er wel bij. Wat dat betreft ben ik misschien wel gewoon veel te weinig weerbaar.
Hoewel ik ooit ook echt heel, heel diep heb gezeten. Maar toen had ik nog geen kind. Dat maakt het misschien toch weer anders.
Ik snap best dat mijn man af en toe even zijn geduld en begrip verliest. Andersom zou het mij veel vaker gebeuren. Ik ben nogal slecht in vergeven. Hij heeft ervoor doorgeleerd. Rhonda legt dat goed uit (nee is niet onaardig, het mag best schuren op een forum). Ik vind het ook helemaal niet fijn en goed van mezelf dat mijn eigen issues zo'n rol spelen, maar het gebeurt wel en dat is voor hem ook lastig. Mijn man is erg goed in het niet hebben van een mening over dingen die een gegeven zijn. 'Je hoeft er niks van te vinden, want het is gewoon zo en daar heb je het mee te doen'. En zelfs al vind je er wel wat van, dan is ontkennen nooit een oplossing, eerder een probleem erbij. Even diep zuchten en dan de schouders eronder. En dat zou ik inmiddels toch wel moeten weten. Ik verwijt hem ook niet dat hij even boos werd. We hebben bijna nooit ruzie, maar als we ruzie hebben, gaat het meestal over dit soort issues. Dan word ik boos omdat hij niet mee gaat in mijn drama.
Wat kaatjecato schrijft herken ik heel erg. Ik denk vaak ook te zwart-wit. Daar ben ik niet trots op en ik werk er aan. Ik kan er op zich wel mee omgaan dat het levenspad af en toe een andere afslag neemt dan gepland, dat iets niet helemaal gaat zoals ik het bedacht had. Alleen als dat geen fijne dingen zijn én dingen waar je zelf geen invloed op hebt, dan vind ik dat lastig. Mijn primaire neiging is dan het probleem ontkennen.
Het scheiden van mijn gevoelens en emoties en die van mijn dochter is iets waarin ik ook nog veel te leren heb. We triggeren elkaar regelmatig in onze reacties en dan niet op een positieve manier.
MamaE ik wil je een compliment geven voor je zelfinzicht, je wil tot veranderen, je eerlijkheid en je bereidheid om serieus na te denken over wat anderen zeggen. Je lijkt me een hele leuke vrouw en een goede moeder. Ik herken veel van je worsteling en ik leer ook veel van wat jij hier schrijft, en van de reacties van anderen op wat jij schrijft. Ik blijf meelezen en als ik ooit iets nuttigs bij te dragen heb hoor je het wel!
AlisonH schreef op 21-01-2023 om 09:05:
MamaE ik wil je een compliment geven voor je zelfinzicht, je wil tot veranderen, je eerlijkheid en je bereidheid om serieus na te denken over wat anderen zeggen. Je lijkt me een hele leuke vrouw en een goede moeder. Ik herken veel van je worsteling en ik leer ook veel van wat jij hier schrijft, en van de reacties van anderen op wat jij schrijft. Ik blijf meelezen en als ik ooit iets nuttigs bij te dragen heb hoor je het wel!
Wat lief, dankjewel. Ik vind het mooi dat we op een forum van elkaars fouten, inzichten en bijdragen kunnen leren, terwijl we elkaar in het echte leven niet kennen.
MamaE schreef op 21-01-2023 om 11:47:
[..]
Wat lief, dankjewel. Ik vind het mooi dat we op een forum van elkaars fouten, inzichten en bijdragen kunnen leren, terwijl we elkaar in het echte leven niet kennen.
Dat is zeker zo. in een vriendenkring heb je vaak toch eenzelfde soort mensen en hier praten we met elkaar zonder de afleiding van uiterlijk, leeftijd, afkomst, milieu. En mensen kunnen hier blijven posten en antwoorden krijgen, bij vrienden komt er weleens een moment dat ze wel klaar zijn met andermans problemen. Zeker als de vrienden met een probleem niet luisteren naar de voorstellen van de luisterende vrienden.
Voor de duidelijkheid: daar beticht ik jou helemaal niet van, MamaE. Je geeft mij het gevoel dat je echt openstaat voor de suggesties van mensen hier.
MamaE schreef op 20-01-2023 om 23:16:
Ik heb vanmiddag toen het stopte met sneeuwen nog een flinke wandeling gemaakt.
Er zijn best nog wat tranen gevloeid, maar ook de vraag wat er nu echt zo erg is allemaal. Ons meisje heeft het moeilijk en ik ook. Dat interacteert met elkaar, maar we krijgen daar hulp bij en dat is fijn en goed. Er is thuis veel liefde en stabiliteit, menig man was al lang weggerend.
Ja, het accepteren van de minder leuke dingen in het leven is niet makkelijk, maar het hoort er wel bij. Wat dat betreft ben ik misschien wel gewoon veel te weinig weerbaar.
Hoewel ik ooit ook echt heel, heel diep heb gezeten. Maar toen had ik nog geen kind. Dat maakt het misschien toch weer anders.
Ik snap best dat mijn man af en toe even zijn geduld en begrip verliest. Andersom zou het mij veel vaker gebeuren. Ik ben nogal slecht in vergeven. Hij heeft ervoor doorgeleerd. Rhonda legt dat goed uit (nee is niet onaardig, het mag best schuren op een forum). Ik vind het ook helemaal niet fijn en goed van mezelf dat mijn eigen issues zo'n rol spelen, maar het gebeurt wel en dat is voor hem ook lastig. Mijn man is erg goed in het niet hebben van een mening over dingen die een gegeven zijn. 'Je hoeft er niks van te vinden, want het is gewoon zo en daar heb je het mee te doen'. En zelfs al vind je er wel wat van, dan is ontkennen nooit een oplossing, eerder een probleem erbij. Even diep zuchten en dan de schouders eronder. En dat zou ik inmiddels toch wel moeten weten. Ik verwijt hem ook niet dat hij even boos werd. We hebben bijna nooit ruzie, maar als we ruzie hebben, gaat het meestal over dit soort issues. Dan word ik boos omdat hij niet mee gaat in mijn drama.
Wat kaatjecato schrijft herken ik heel erg. Ik denk vaak ook te zwart-wit. Daar ben ik niet trots op en ik werk er aan. Ik kan er op zich wel mee omgaan dat het levenspad af en toe een andere afslag neemt dan gepland, dat iets niet helemaal gaat zoals ik het bedacht had. Alleen als dat geen fijne dingen zijn én dingen waar je zelf geen invloed op hebt, dan vind ik dat lastig. Mijn primaire neiging is dan het probleem ontkennen.
Het scheiden van mijn gevoelens en emoties en die van mijn dochter is iets waarin ik ook nog veel te leren heb. We triggeren elkaar regelmatig in onze reacties en dan niet op een positieve manier.
Nou, dat. Ik zou bovenal hulp voor mezelf zoeken. Je werkt ontzettend hard voor je dochter, maar vergeet jezelf niet! Ik lees zoveel oordelen over jezelf en naar mijn idee maak je dingen best wel groot, ook je eigen tekortkomingen. Ik word daar plaatsvervangend moe van haast. Je schrijft allemaal dingen waar je aan moet werken, ik wens je vooral ontspanning toe. Je doet al ontzettend je best, meer lukt niet hoor 
MamaE schreef op 20-01-2023 om 23:16:
Ik heb vanmiddag toen het stopte met sneeuwen nog een flinke wandeling gemaakt.
Er zijn best nog wat tranen gevloeid, maar ook de vraag wat er nu echt zo erg is allemaal. Ons meisje heeft het moeilijk en ik ook. Dat interacteert met elkaar, maar we krijgen daar hulp bij en dat is fijn en goed. Er is thuis veel liefde en stabiliteit, menig man was al lang weggerend.
Ja, het accepteren van de minder leuke dingen in het leven is niet makkelijk, maar het hoort er wel bij. Wat dat betreft ben ik misschien wel gewoon veel te weinig weerbaar.
Hoewel ik ooit ook echt heel, heel diep heb gezeten. Maar toen had ik nog geen kind. Dat maakt het misschien toch weer anders.
Ik snap best dat mijn man af en toe even zijn geduld en begrip verliest. Andersom zou het mij veel vaker gebeuren. Ik ben nogal slecht in vergeven. Hij heeft ervoor doorgeleerd. Rhonda legt dat goed uit (nee is niet onaardig, het mag best schuren op een forum). Ik vind het ook helemaal niet fijn en goed van mezelf dat mijn eigen issues zo'n rol spelen, maar het gebeurt wel en dat is voor hem ook lastig. Mijn man is erg goed in het niet hebben van een mening over dingen die een gegeven zijn. 'Je hoeft er niks van te vinden, want het is gewoon zo en daar heb je het mee te doen'. En zelfs al vind je er wel wat van, dan is ontkennen nooit een oplossing, eerder een probleem erbij. Even diep zuchten en dan de schouders eronder. En dat zou ik inmiddels toch wel moeten weten. Ik verwijt hem ook niet dat hij even boos werd. We hebben bijna nooit ruzie, maar als we ruzie hebben, gaat het meestal over dit soort issues. Dan word ik boos omdat hij niet mee gaat in mijn drama.
Wat kaatjecato schrijft herken ik heel erg. Ik denk vaak ook te zwart-wit. Daar ben ik niet trots op en ik werk er aan. Ik kan er op zich wel mee omgaan dat het levenspad af en toe een andere afslag neemt dan gepland, dat iets niet helemaal gaat zoals ik het bedacht had. Alleen als dat geen fijne dingen zijn én dingen waar je zelf geen invloed op hebt, dan vind ik dat lastig. Mijn primaire neiging is dan het probleem ontkennen.
Het scheiden van mijn gevoelens en emoties en die van mijn dochter is iets waarin ik ook nog veel te leren heb. We triggeren elkaar regelmatig in onze reacties en dan niet op een positieve manier.
Nu de stap gaanzetten van zaken beredeneren ( wat je heel goed kunt), naar leren handelen en weerbaar worden. En daar kun je bij geholpen worden. Zoals ik al zei; zie het als een investering in je leven en je relatie. Jullie komen over als een liefdevol gezin, hou dat ook zo. 
Jullie hebben gelijk. Dochter en ik hebben het op het moment beide soms moeilijk met onszelf en dat interacteert nogal met elkaar. Op onze eigen manier werken we daar ook aan. Vooral omdat we helemaal geen ruzie willen maken, maar het uit onmacht toch regelmatig gebeurt.
Dit proces is voor mij ook een heel stuk werken aan acceptatie en weerbaarheid. Dat kost moeite. Het is hard werken en komen veel emoties bij kijken, maar ik ben er wel van overtuigd dat het het waard is.
In het dagelijks leven ben ik over het algemeen heel gesloten over deze problematiek en al helemaal over mijn eigen struggles en diagnose. Omdat ik graag gezien wil worden voor wie ik ben als geheel, als mens. Ik kom er - mede door jullie - zo langzamerhand wel achter dat het best heel veel meer invloed heeft dan ik altijd dacht of beter gezegd, heb willen weten/zien.
"Omdat ik graag gezien wil worden voor wie ik ben als geheel, als mens."
Zo is het, je bent niet je autisme, je hebt autisme.
MamaE schreef op 23-01-2023 om 12:41:
In het dagelijks leven ben ik over het algemeen heel gesloten over deze problematiek en al helemaal over mijn eigen struggles en diagnose. Omdat ik graag gezien wil worden voor wie ik ben als geheel, als mens. Ik kom er - mede door jullie - zo langzamerhand wel achter dat het best heel veel meer invloed heeft dan ik altijd dacht of beter gezegd, heb willen weten/zien.
Je hebt een stoornis, je bent niet je stoornis. Je hoeft er niet mee te koop te lopen toch.
Maar het werkt 2 kanten op; vaak merken mensen waar je in de praktijk mee te maken hebt, toch wel dat er iets met je is, ze zullen het meestal niet tegen je zeggen maar merken het vaak echt wel. Eerlijkheid erover kan dan ook begrip opleveren. Je wilt ook niet dat mensen je enkel een "vreemde snuiter" vinden, maar weten waarom je bent zoals je bent.
Hangt die openhartigheid ook niet af van de mate waarin anderen je inderdaad een vreemde snuiter vinden? Best mogelijk dat je zelf vindt dat de mate van anderen moet opvallen, maar anderen kunnen je ook zien als een perfectionist of controlefreak of onzeker. Als je bij je coach genoeg progressie maakt, kan je ook je persoonlijke karaktereigenschappen voor je houden.
Ik ben niet mijn diagnose inderdaad. Ik weet niet zo goed in hoeverre mensen mij 'een rare snuiter' vinden. Ik ben nogal slecht in het inschatten van dat soort dingen. De meeste mensen accepteren en waarderen me wel zoals ik ben gelukkig. Dat wil niet per se zeggen dat ze me ook normaal vinden.
Het is, om eerlijk te zijn, ook wel een stuk bescherming naar mijn ouders toe. Als ik er open over zou zijn naar mensen en het komt vervolgens meerdere mensen ter oren, dan kan het zomaar dat mijn ouders daar over worden aangesproken (zo gaat dat in dorpen). Dat hoeft niet eens per se negatief zijn, maar als ik daar aan denk, voel ik hun ongemak al in alles en ik denk dat vooral mijn vader dan echt wel boos gaat worden met allerlei verwijten naar mij over dat het mijn eigen schuld is dat mensen me als gek of raar gaan zien. Hij is het niet eens met mijn diagnose en wilde het eigenlijk op mijn 26e al niet vertellen. Hij kan nogal dwingend zijn als ik andere keuzes maak dan hij graag zou willen zeg maar.
MamaE schreef op 23-01-2023 om 17:05:
Ik ben niet mijn diagnose inderdaad. Ik weet niet zo goed in hoeverre mensen mij 'een rare snuiter' vinden. Ik ben nogal slecht in het inschatten van dat soort dingen. De meeste mensen accepteren en waarderen me wel zoals ik ben gelukkig. Dat wil niet per se zeggen dat ze me ook normaal vinden.
Het is, om eerlijk te zijn, ook wel een stuk bescherming naar mijn ouders toe. Als ik er open over zou zijn naar mensen en het komt vervolgens meerdere mensen ter oren, dan kan het zomaar dat mijn ouders daar over worden aangesproken (zo gaat dat in dorpen). Dat hoeft niet eens per se negatief zijn, maar als ik daar aan denk, voel ik hun ongemak al in alles en ik denk dat vooral mijn vader dan echt wel boos gaat worden met allerlei verwijten naar mij over dat het mijn eigen schuld is dat mensen me als gek of raar gaan zien. Hij is het niet eens met mijn diagnose en wilde het eigenlijk op mijn 26e al niet vertellen. Hij kan nogal dwingend zijn als ik andere keuzes maak dan hij graag zou willen zeg maar.
Ik zeg ook absouut niet dat mensen je een rare snuiter vinden. Ik bedoel het in de context dat mensen met een diagnose nog weleens denken ( in zijn algemeenheid) van " o niemand heeft er ooit naar gevraagd dus het valt niemand op" of " als ik er maar over zwijg dan is het er niet.
Net wat Flanagan zegt, of je het moet vertellen hangt echt af van de situatie of het nodig is om te vertellen. Staat tegenover dat het ook in je voordeel kan zijn. Jij bent zelf degene die daarover beslist. Mijn ervaring is dat geheimzinnig/ verzwijgen/ wegstoppen van dingen je ook kan opbreken.
Tja, dat je vader het niet eens is met de diagnose die door deskundigen gesteld is en wellicht vindt dat het allemaal aan jou zelf ligt en het niet eens is met jouw keuzes en zich wellicht ongemakkelijk voelt als iemand er iets over zou zeggen; dat zou ik bij hem laten. Dat zijn zijn issues niet de jouwe! Dat stukje acceptatie ligt bij hem en zal hij een weg in moeten vinden. Daar ben jij niet verantwoordelijk voor.
Je bent een volwassen vrouw en loopt nu tegen een aantal zaken aan in je leven waarbij het wenselijk is om ermee aan de slag te gaan. Rekening houden met je ouders is 1 ding maar je kunt ze niet altijd terwille zijn hierin. Maar ik snap je gevoel hierin; mijn vader was ook erg dominant/ dwingend en dat kan heel lastig zijn.
Snappen je ouders de speltherapie voor je dochter wel?
Gingergirl schreef op 23-01-2023 om 17:22:
[..]
Ik zeg ook absouut niet dat mensen je een rare snuiter vinden. Ik bedoel het in de context dat mensen met een diagnose nog weleens denken ( in zijn algemeenheid) van " o niemand heeft er ooit naar gevraagd dus het valt niemand op" of " als ik er maar over zwijg dan is het er niet.
Net wat Flanagan zegt, of je het moet vertellen hangt echt af van de situatie of het nodig is om te vertellen. Staat tegenover dat het ook in je voordeel kan zijn. Jij bent zelf degene die daarover beslist. Mijn ervaring is dat geheimzinnig/ verzwijgen/ wegstoppen van dingen je ook kan opbreken.
Tja, dat je vader het niet eens is met de diagnose die door deskundigen gesteld is en wellicht vindt dat het allemaal aan jou zelf ligt en het niet eens is met jouw keuzes en zich wellicht ongemakkelijk voelt als iemand er iets over zou zeggen; dat zou ik bij hem laten. Dat zijn zijn issues niet de jouwe! Dat stukje acceptatie ligt bij hem en zal hij een weg in moeten vinden. Daar ben jij niet verantwoordelijk voor.
Je bent een volwassen vrouw en loopt nu tegen een aantal zaken aan in je leven waarbij het wenselijk is om ermee aan de slag te gaan. Rekening houden met je ouders is 1 ding maar je kunt ze niet altijd terwille zijn hierin. Maar ik snap je gevoel hierin; mijn vader was ook erg dominant/ dwingend en dat kan heel lastig zijn.
Snappen je ouders de speltherapie voor je dochter wel?
Ik denk eerlijk gezegd niet dat de meeste mensen er enorm verbaasd over zouden zijn als ik het zou vertellen. Ik weet in ieder geval dat mijn zwager ooit toen hij nog niet zo lang met mijn zus ging heeft gezegd dat hij moeite had om om te gaan met 'hoe ik ben'. Dat resulteerde vooral in een preek over hoe ik mij diende te gedragen in het bijzijn van haar schoonfamilie. Vond ik behoorlijk vernederend en een motie van wantrouwen naar hun eigen opvoeding. Als je denkt dat dat nog nodig is als je kind halverwege de twintig is...
Dat stuk acceptatie van mijn ouders ligt al 34 jaar bij hun. Daar ligt inmiddels zo'n dikke laag stof op dat ze het zelf niet meer zien. Enerzijds word ik nog lang niet altijd voor vol aangezien, maar anderzijds denken ze dat verder niemand dat ziet.
Mijn ouders weten niet van de speltherapie van mijn dochter. Wel dat ze het moeilijk had rondom periodes van operaties en ziek zijn en daar hadden ze wel begrip voor. Mijn moeder vindt altijd alles 'zielig' en dat zegt ze dan ook tegen mijn dochter. Niet dat ze daar wat mee kan op dat moment. Maar ja, met mijn tirades en analyses evenmin.
Mijn vader heeft als kind een heel ernstig ongeluk gehad waarbij hij in coma heeft gelegen en daarna nog weken plat moest liggen. Toen werden kinderen nog vastgebonden in hun ziekenhuisbed en ouders mochten een uurtje per dag op bezoek of zo. In dat licht bezien kan ik het me voorstellen als je dan niet zo veel kan met alle trauma's en therapieën van tegenwoordig.
Als dochter zelf ooit iets vertelt over de therapie vind ik dat prima. Ik voel echter niet de behoefte om mijn ouders te vertellen over haar therapie en ook niet over die van mezelf. Het is ons proces om zelf stabieler in het leven te komen staan. Ik hoef het niet zo nodig op te zoeken dat mensen dat in twijfel gaan trekken of er tegenaan gaan schoppen, daar zelf verdrietig om worden of me schuldgevoel gaan aanpraten.
Jij verandert niet als je wel of geen diagnose hebt. Je dochter verandert ook niet met of zonder diagnose. Het kan wel een handvat zijn, om beter te snappen waarom iemand/je op een bepaalde manier reageert, en hoe je dat rekening mee kunt houden.
Wij wonen sinds een paar jaar in een klein dorp. Ik weet van veel van de vrienden van m'n zoon welke diagnose ze hebben, en dat is ok. Ze kennen ook zijn diagnose, en dat is ook ok.
Op de basisschool waar hij zat, in de stad, wist ik ook van veel kinderen welke diagnose ze hadden. Daar werd nooit raar over gedaan, kinderen werden er niet vreemd op aangekeken ofzo. Het was gewoon zo.
Ik denk niet dat het jouw taak is om je ouders te beschermen tegen jouw diagnose. Als mensen je ouders raar gaan vinden omdat die mensen nu opeens ontdekken dat jij autisme hebt zijn ze zelf heel raar. Als ze jou daarom raar gaan vinden zijn ze trouwens ook zelf heel raar. En naar.
Als ik hoor hoe jouw vader hiermee omdat zou het me trouwens niet verbazen als hij zelf ook autistisch is.
Er zijn tegenwoordig zo veel mensen met een autisme-spectrum-diagnose, zeker bij kinderen. En ik heb behoorlijk wat vrienden waarvan ik het vermoeden heb dat er ook een etiketje geplakt zou kunnen worden. En het zijn hele lieve, fijne vriendinnen. Alleen met mijn ADD-hoofd er aan denken om ze niet op te nemen met een raar idee om nú te gaan doen. Dat werkt niet.
Maargoed, wat ik daarmee wou zeggen: je bent echt niet apart of raar of anders dan anderen vanwege die autisme. Er zijn zo veel anderen...
Ik denk vaak te lezen dat je jezelf niet goed genoeg voelt, omdat je autisme hebt. En dat je het als een zware beperking ziet. En dat vind ik heel verdrietig.
Ik wil het niet bagatelliseren, en ik zie echt wel de nadelen, en waar je het moeilijk hebt. Maar je bent in die dingen ànders dan ik. Je bent niet stuk, of slechter. Iedereen heeft dingen waar ie beter of slechter in is dan anderen. Soms is dat (erg) onhandig, en kan het zelfs zijn dat je er hulp bij nodig hebt. Maar ik weet zeker dat er, mede door je autisme, dingen zijn die jij juist beter doet. Misschien ben jij wel altijd overal op tijd. Is jouw was niet zijn enorme berg geworden. Vergeet jij je afspraken niet. Bij mijn man op het werk hebben ze graag medewerkers met autisme, onder andere vanwege hun nauwkeurigheid en precisie.
Je bent een mooi mens, een lieve moeder en partner. Schaam je niet voor je autisme! Het is prima om hulp te zoeken voor dingen die je moeilijk vindt, maar je hoeft je niet te verbergen.
