Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Ik heb me de afgelopen dagen eens verdiept in autisme bij jonge meisjes en ik begrijp nu wel waar jullie zorgen en vermoedens vandaan komen. Kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik die link nooit eerder gelegd had.
Veel herken ik ook van mezelf als kind, meer dan wat ik in mijn dochter herken. Toch zie ik dat ik ook voor een deel kenmerken vertoonde van 'jongetjes autisme'. En dat ik op sociaal gebied echt dingen niet begreep, terwijl mijn dochter dat wel lijkt te begrijpen.
Sociale contacten lijken haar niet bovenmatig veel energie te kosten. Alleen in heel drukke periodes kan het soms gebeuren dat het even té veel was en dat ze dan een dag flink chagrijnig, moe, lusteloos en huilerig is. Bij pech op medisch gebied is het soms ook even te veel, waarbij ze ruzie zoekt en boos wordt op alles en iedereen, maar tegelijkertijd ook heel veel onze nabijheid opzoekt voor troost.
Ik had zelf al heel jong mijn maniertjes ontwikkeld om me even terug te trekken als iets te druk of te veel was. Ik herken dat bij dochter niet, maar misschien zit daar ook een blinde vlek.
Hoe dan ook, als we komende week het intakegesprek hebben bij de kindertherapeute, zullen we hier wel open kaart over spelen. Ik vind dat lastig en voel daar veel weerstand bij, maar in het belang van dochter vind ik het wel nodig. Het hele gebeuren brengt sowieso wel spanning en verdriet met zich mee.
Met dochter zelf gaat het nu goed. Ze is rustig, geniet van de sintperiode, maar zoekt wel nog wat meer onze nabijheid dan normaal.
MamaE schreef op 04-12-2022 om 18:45:
Ik heb me de afgelopen dagen eens verdiept in autisme bij jonge meisjes en ik begrijp nu wel waar jullie zorgen en vermoedens vandaan komen. Kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik die link nooit eerder gelegd had.
Veel herken ik ook van mezelf als kind, meer dan wat ik in mijn dochter herken. Toch zie ik dat ik ook voor een deel kenmerken vertoonde van 'jongetjes autisme'. En dat ik op sociaal gebied echt dingen niet begreep, terwijl mijn dochter dat wel lijkt te begrijpen.
Sociale contacten lijken haar niet bovenmatig veel energie te kosten. Alleen in heel drukke periodes kan het soms gebeuren dat het even té veel was en dat ze dan een dag flink chagrijnig, moe, lusteloos en huilerig is. Bij pech op medisch gebied is het soms ook even te veel, waarbij ze ruzie zoekt en boos wordt op alles en iedereen, maar tegelijkertijd ook heel veel onze nabijheid opzoekt voor troost.
Ik had zelf al heel jong mijn maniertjes ontwikkeld om me even terug te trekken als iets te druk of te veel was. Ik herken dat bij dochter niet, maar misschien zit daar ook een blinde vlek.
Hoe dan ook, als we komende week het intakegesprek hebben bij de kindertherapeute, zullen we hier wel open kaart over spelen. Ik vind dat lastig en voel daar veel weerstand bij, maar in het belang van dochter vind ik het wel nodig. Het hele gebeuren brengt sowieso wel spanning en verdriet met zich mee.
Met dochter zelf gaat het nu goed. Ze is rustig, geniet van de sintperiode, maar zoekt wel nog wat meer onze nabijheid dan normaal.
Oh wel goed dat jullie vlot terecht kunnen en niet maanden op een wachtlijst staan. Dat je niet alles herkent bij dochter is logisch; geen mens is hetzelfde en een ASS uit zich ook niet bij iedereen het zelfde. En wie weet heeft je dochter het ook wel helemaal niet, dat is ook enkel aan een deskundige om te bepalen.
Begrijpelijk dat je het spannend vind, probeer het niet groter te maken dan het is. Waarom vind je het zo lastig om open kaart te spelen? Wellicht omdat je niet gewend bent om erover te praten omdat het bij jullie thuis zo ging ( vul ik nu even heel brutaal zo maar in). Heb je je eigen ASS wel geaccepteerd?
Heel goed in ieder geval dat jullie deze stap gezet hebben en ik hoop oprecht dat het jullie dochter gaat helpen in haar emotie regulatie.
Gingergirl schreef op 04-12-2022 om 19:18:
[..]
Oh wel goed dat jullie vlot terecht kunnen en niet maanden op een wachtlijst staan. Dat je niet alles herkent bij dochter is logisch; geen mens is hetzelfde en een ASS uit zich ook niet bij iedereen het zelfde. En wie weet heeft je dochter het ook wel helemaal niet, dat is ook enkel aan een deskundige om te bepalen.
Begrijpelijk dat je het spannend vind, probeer het niet groter te maken dan het is. Waarom vind je het zo lastig om open kaart te spelen? Wellicht omdat je niet gewend bent om erover te praten omdat het bij jullie thuis zo ging ( vul ik nu even heel brutaal zo maar in). Heb je je eigen ASS wel geaccepteerd?
Heel goed in ieder geval dat jullie deze stap gezet hebben en ik hoop oprecht dat het jullie dochter gaat helpen in haar emotie regulatie.
Ik vind het inderdaad heel lastig om erover te praten. Er zijn ook maar heel weinig mensen die het van mij weten. Dat komt voor een deel ook voort uit mijn opvoeding en de houding van mijn ouders daar in. Of ik het geaccepteerd heb van mezelf? Ik werk er hard aan, maar ik ben er zeker nog niet. Ik bots nog geregeld met mijn eigen verwachtingen of dingen die niet lukken. In ieder geval heeft mijn man het wel geaccepteerd. Mijn man heeft het talent om van een heleboel gegeven dingen 'niet zo veel te vinden'. Het is zoals het is en daar doet hij het dan mee.
Met mij trouwen en een kind op de wereld zetten was in die zin een risico. Hij wist waar hij aan begon. Ook met allerlei andere zaken staat hij veel meer in de acceptatiemodus. Hij neemt het leven veel meer zoals het komt en met het vertrouwen dat we onze weg wel vinden.
MamaE schreef op 04-12-2022 om 19:30:
[..]
Ik vind het inderdaad heel lastig om erover te praten. Er zijn ook maar heel weinig mensen die het van mij weten. Dat komt voor een deel ook voort uit mijn opvoeding en de houding van mijn ouders daar in. Of ik het geaccepteerd heb van mezelf? Ik werk er hard aan, maar ik ben er zeker nog niet. Ik bots nog geregeld met mijn eigen verwachtingen of dingen die niet lukken. In ieder geval heeft mijn man het wel geaccepteerd. Mijn man heeft het talent om van een heleboel gegeven dingen 'niet zo veel te vinden'. Het is zoals het is en daar doet hij het dan mee.
Met mij trouwen en een kind op de wereld zetten was in die zin een risico. Hij wist waar hij aan begon. Ook met allerlei andere zaken staat hij veel meer in de acceptatiemodus. Hij neemt het leven veel meer zoals het komt en met het vertrouwen dat we onze weg wel vinden.
Ik hoop, nee ik wens voor jou dat je er ooit goed over kunt praten, het is namelijk helemaal niet erg dat je het hebt. Het is jammer dat je ouders er zo in staan. Ooit hebben ze hulp gezocht voor jou omdat ze merkten dat er iets was en dan is er een diagnose en wordt het doodgezwegen. Ook al was het een andere tijd, ik snap die keuze oprecht niet. Maar goed, dat is zo gelopen doe je nu niets meer aan. Je schrijft dat maar heel weinig mensen het weten; het is ook aan jou om te bepalen of je het wil vertellen.
Mijn oudste wilde eerst dat niemand het wist maar dat werkte bij hem nogal tegen; mensen merken toch snel dat hij anders is en vonden hem dan maar raar en vreemd terwijl als hij het eerlijk vertelde mensen begrip hadden en rekening met hem hielden. Hij had een beetje de hoop van als ik niks vertel en niemand weet het dan is het er ook niet. Maar zo werkt het helaas niet.
Heel veel succes van de week, keep calm, het gaat vast goed. 
Gingergirl schreef op 04-12-2022 om 21:30:
[..]
Ik hoop, nee ik wens voor jou dat je er ooit goed over kunt praten, het is namelijk helemaal niet erg dat je het hebt. Het is jammer dat je ouders er zo in staan. Ooit hebben ze hulp gezocht voor jou omdat ze merkten dat er iets was en dan is er een diagnose en wordt het doodgezwegen. Ook al was het een andere tijd, ik snap die keuze oprecht niet. Maar goed, dat is zo gelopen doe je nu niets meer aan. Je schrijft dat maar heel weinig mensen het weten; het is ook aan jou om te bepalen of je het wil vertellen.
Mijn oudste wilde eerst dat niemand het wist maar dat werkte bij hem nogal tegen; mensen merken toch snel dat hij anders is en vonden hem dan maar raar en vreemd terwijl als hij het eerlijk vertelde mensen begrip hadden en rekening met hem hielden. Hij had een beetje de hoop van als ik niks vertel en niemand weet het dan is het er ook niet. Maar zo werkt het helaas niet.
Heel veel succes van de week, keep calm, het gaat vast goed.
Mijn ouders hadden zelf geen problemen met mij en wilden ook geen diagnose.
Dat onderzoek moest van school omdat school twijfelde of ik wel op een normale school thuis hoorde en omdat er toen zoiets als een rugzakje (=extra geld) werd ingevoerd en dat leek school wel wat.
Uiteindelijk is dat er nooit gekomen omdat mijn ouders dat niet wilden en het ook niet echt nodig was. Op school kwam ik goed mee en had ik weinig tot geen extra ondersteuning nodig. Misschien op sociaal gebied een beetje, maar of dat er nu echt was... En hier en daar een beetje extra geduld en begrip voor als ik dingen spannend vond of niet durfde of niet overzag.
Het komende traject gaat dan weer niet over mij, maar over onze dochter. Hoe we haar kunnen helpen, met of zonder diagnose. Het zal uiteindelijk vast wel goedkomen. Nu is het even spannend en soms moeilijk. Ook voor dochter.
Vanmiddag intakegesprek gehad bij de kindertherapeute. Het leek haar verstandig om na de kerstvakantie te starten met de sessies. We hebben alles open op tafel gegooid, ondanks dat ik dat lastig vond. Wat de therapeute mij in ieder geval mee gaf is dat haar trauma en ook een eventuele diagnose niets zeggen over onze opvoeding en ouderschap en dus ook geen oordeel zijn daar over. Het stomme is dat ik dat bij een ander ook niet zo zie, maar bij mezelf wel. Minder hard zijn voor mezelf is ook nog wel een punt om aan te werken, maar dat staat los van dit traject voor dochter.
Ik hoop vooral dat dochter door de therapie beter leert om met emoties om te gaan, minder in schuld te denken en haar trauma's min of meer leert verweven met haar bestaan, dat het onderdeel is van haar verleden, maar niet bepalend voor wie ze is.
MamaE schreef op 08-12-2022 om 17:36:
Vanmiddag intakegesprek gehad bij de kindertherapeute. Het leek haar verstandig om na de kerstvakantie te starten met de sessies. We hebben alles open op tafel gegooid, ondanks dat ik dat lastig vond. Wat de therapeute mij in ieder geval mee gaf is dat haar trauma en ook een eventuele diagnose niets zeggen over onze opvoeding en ouderschap en dus ook geen oordeel zijn daar over. Het stomme is dat ik dat bij een ander ook niet zo zie, maar bij mezelf wel. Minder hard zijn voor mezelf is ook nog wel een punt om aan te werken, maar dat staat los van dit traject voor dochter.
Ik hoop vooral dat dochter door de therapie beter leert om met emoties om te gaan, minder in schuld te denken en haar trauma's min of meer leert verweven met haar bestaan, dat het onderdeel is van haar verleden, maar niet bepalend voor wie ze is.
Goed gedaan MamaE; een moeilijke stap, maar je hebt het toch maar gedaan! Je mag trots zijn op jezelf en wij hier op het forum zijn trots op jou 
Gingergirl schreef op 08-12-2022 om 21:17:
[..]
Goed gedaan MamaE; een moeilijke stap, maar je hebt het toch maar gedaan! Je mag trots zijn op jezelf en wij hier op het forum zijn trots op jou
Wat lief! Ik ben zeker ook wel trots op mezelf. Achteraf denk ik bij dit soort dingen altijd 'en wat was er nu zo erg?' Het zit hem denk ik in toegeven dat ik of mijn kind ergens moeite mee heb/heeft. Ik maak dat in mijn hoofd te groot, alsof er dan iets mis is met mij of haar.
MamaE schreef op 08-12-2022 om 17:36:
Vanmiddag intakegesprek gehad bij de kindertherapeute. Het leek haar verstandig om na de kerstvakantie te starten met de sessies. We hebben alles open op tafel gegooid, ondanks dat ik dat lastig vond. Wat de therapeute mij in ieder geval mee gaf is dat haar trauma en ook een eventuele diagnose niets zeggen over onze opvoeding en ouderschap en dus ook geen oordeel zijn daar over. Het stomme is dat ik dat bij een ander ook niet zo zie, maar bij mezelf wel. Minder hard zijn voor mezelf is ook nog wel een punt om aan te werken, maar dat staat los van dit traject voor dochter.
Ik hoop vooral dat dochter door de therapie beter leert om met emoties om te gaan, minder in schuld te denken en haar trauma's min of meer leert verweven met haar bestaan, dat het onderdeel is van haar verleden, maar niet bepalend voor wie ze is.
Goed dat je hulp gezocht hebt mamae, want dat is in het belang van je dochter.
Als je de vetgedrukte tekst leest, dan gaat het over je dochter. Maar zou het ook over jezelf kunnen gaan? Ook jij lijkt zelf bezig met het heel graag heel goed willen doen, je schuldig te voelen naar je kind en man toe en hebt mogelijk een paar trauma’s uit je verleden die je koste wat kost je kind wil besparen.
Hopelijk biedt de komende tijd je ondersteuning voor je kind, en voor jezelf. Met al die inzichten die je opdoet moet dat vast lukken.
Biebel schreef op 09-12-2022 om 19:20:
[..]
Goed dat je hulp gezocht hebt mamae, want dat is in het belang van je dochter.
Als je de vetgedrukte tekst leest, dan gaat het over je dochter. Maar zou het ook over jezelf kunnen gaan? Ook jij lijkt zelf bezig met het heel graag heel goed willen doen, je schuldig te voelen naar je kind en man toe en hebt mogelijk een paar trauma’s uit je verleden die je koste wat kost je kind wil besparen.
Hopelijk biedt de komende tijd je ondersteuning voor je kind, en voor jezelf. Met al die inzichten die je opdoet moet dat vast lukken.
Op dit moment loopt het allemaal een beetje door elkaar. Vooral in mijn hoofd.
Ik merk ook dat dat ervoor zorgt dat ik het overzicht kwijtraak. Ik zou mijn eigen proces en dat van mijn dochter graag willen scheiden. In ieder geval voor haar, dat ze niet ook nog met mijn shit moet dealen.
Ik had me ooit voorgenomen dat ik bepaalde dingen op een bepaalde manier wilde aanpakken. Een soort idee gecreëerd van hoe ik het graag zou willen, wat ik haar zou gunnen. En de vurige hoop dat mijn kind bepaalde eigenschappen niet van mij zou hebben. Dat is niet helemaal gelukt, wat op zich niet gek is en ook niet erg.
Wat ik misschien nog wel het lastigste vind is dat dochter haarfijn aanvoelt als ik ergens mee zit. Soms spiegelt ze dat door de confrontatie aan te gaan, maar meestal komt ze dan juist extra knuffelen. Toch kan ze het soms ook op zichzelf betrekken en dat vind ik moeilijk, want dat wil ik juist niet. Maar misschien moet ik eindelijk eens uit de 'ik wil dingen niet-modus' komen, want het gebeurt toch en beter leer ik dan om er op een goede manier mee om te gaan.
Ik heb ook een enorme drang om altijd alles zelf te doen en van mezelf alles zelf te moeten kunnen. Het slaat nergens op, maar dat is nog steeds ageren tegen mijn onzelfstandige opvoeding en de waslijst aan moties van wantrouwen in mijn eigen kunnen door mijn familie, bewijzen aan mezelf dat ik het wél zelf kan. Ben je veertig en nog steeds niet helemaal uitgepuberd...best treurig eigenlijk ook wel.
MamaE schreef op 09-12-2022 om 23:30:
[..]
Op dit moment loopt het allemaal een beetje door elkaar. Vooral in mijn hoofd.
Ik merk ook dat dat ervoor zorgt dat ik het overzicht kwijtraak. Ik zou mijn eigen proces en dat van mijn dochter graag willen scheiden. In ieder geval voor haar, dat ze niet ook nog met mijn shit moet dealen.Ik had me ooit voorgenomen dat ik bepaalde dingen op een bepaalde manier wilde aanpakken. Een soort idee gecreëerd van hoe ik het graag zou willen, wat ik haar zou gunnen. En de vurige hoop dat mijn kind bepaalde eigenschappen niet van mij zou hebben. Dat is niet helemaal gelukt, wat op zich niet gek is en ook niet erg.
Wat ik misschien nog wel het lastigste vind is dat dochter haarfijn aanvoelt als ik ergens mee zit. Soms spiegelt ze dat door de confrontatie aan te gaan, maar meestal komt ze dan juist extra knuffelen. Toch kan ze het soms ook op zichzelf betrekken en dat vind ik moeilijk, want dat wil ik juist niet. Maar misschien moet ik eindelijk eens uit de 'ik wil dingen niet-modus' komen, want het gebeurt toch en beter leer ik dan om er op een goede manier mee om te gaan.
Ik heb ook een enorme drang om altijd alles zelf te doen en van mezelf alles zelf te moeten kunnen. Het slaat nergens op, maar dat is nog steeds ageren tegen mijn onzelfstandige opvoeding en de waslijst aan moties van wantrouwen in mijn eigen kunnen door mijn familie, bewijzen aan mezelf dat ik het wél zelf kan. Ben je veertig en nog steeds niet helemaal uitgepuberd...best treurig eigenlijk ook wel.
De laatste zin: welnee joh, er zijn veel meer mensen die " pubergedrag " vertonen hoor en maak je borst maar nat want na al die fases komt de meno/penopauze, kun je ook erg dwars en opstandig van worden.
Ik denk dat je zelf je grootste "vijand" bent, niet eens je ouders. Maar omdat zij het anders deden dan jij wenselijk vond, krijgen ze soms van jou toebedeeld dat ze de oorzaak van je trauma's zijn. Uiteraard hebben ze fouten gemaakt, net zo goed als jij, of ik, of elke deelnemer aan dit forum. Zij roeiden met de riemen die ze hadden en deden ook maar wat. Net als de rest van de wereld.
Je hebt een idee van wat je wilt en hoe het volgens jou moet en dan komt het leven, de realiteit om de hoek kijken en je dwarsbomen. Waarna jij jezelf weer voor de kop slaat om de teleurstelling in jezelf.
Je bent zo streng en stug voor jezelf, terwijl je óndanks je hobbels in je leven (alweer: net als iedereen) al zoveel bereikt hebt. Je hebt een geweldige partner gevonden die je aanvult en opvult, je hebt een prachtig kindje gedragen, het leven geschonken en al 7 jaar grootgebracht. Je hebt werk, financieel gaat het goed, je hebt ooit een studie gedaan, je sport en traint anderen, kunt bést goed met een kritische noot omgaan, zoekt hulp wanneer nodig, durft op zaken terug te komen als je inzicht veranderd is en soms ben je rigoureus zwartwit.
En nog, naast al dat goede, weet je de vinger vooral te leggen op wat er beter moest of moet. En ja, soms gaan er dingen fout, best fout, maar ook dat gebeurt de beste en is het niet met wat jou overkomen is, dan met iets anders.
Dat perfecte verwacht niemand van jou, behalve jijzelf.
Je doet het soms goed genoeg, soms met ruimte voor verbetering en soms supergoed. Alweer:...net als iedereen.
Je mag best trots zijn op jezelf en je gezin.
Nog even over wat je een paar dagen terug schreef: Je eigen aandeel in een ruzie of aanvaring erkennen en je excuses aanbieden en dan ook oprecht werken aan het de volgende keer beter doen, vind ik persoonlijk wel belangrijk. Dat maakt je als ouder in mijn ogen ook betrouwbaarder. En het leert een kind om ook naar het eigen aandeel te kijken. Ik kon dat vroeger niet, mijn dochter kan dat al wel.
Ik zie het bij jullie als twee uitersten. Jij vindt dat je ouders te weinig uitpraatten, ik heb het idee dat jij als reactie daarop heel erg veel praat met je dochter. Elke gedachte, elke uitspraak, elke reactie wordt geanalyseerd en besproken. Of dat de juiste aanpak is, zul je inderdaad pas weten als je dochter terugkijkt op haar opvoeding. Zelf ben ik meer van de aanpak om dingen meer te nemen zoals ze komen, maar met zes kinderen had ik ook geen tijd voor zoveel analyses die ik van jou lees. Niet met de kinderen maar ook niet in mijn hoofd.
Ik wil hier helemaal niet mee zeggen dat ik vind dat jouw aanpak niet de goede is, er spreekt zoveel liefde uit de beschrijving van jullie gezin, ook hoe je over je man schrijft, dat het nooit fout kan zijn, maar ik vind het verdrietig dat je zo worstelt met het idee dat jij niet goed genoeg bent. Zoals iemand hiervoor al schreef: we modderen allemaal maar wat aan.
Zet je man in; je bent gewend je zorgen te maken om je dochter, schuif de zorg voor deel door naar je man om zoiets meer afstand te nemen, vertrouwend dat je man, mogelijk op een iets andere en minder emotionele wijze, ook voor je dochter klaar staat en zij daarvan bewust is.
Hiermee geef ik niet aan dat hij dat niet doet of kan, maar dat jij went aan het niet vanzelfsprekend naar je toe trekken. Juist de twijfel en zorg om de ontwikkeling van je kind, kan je eigen ontwikkeling ( meer eigenwaarde etc, waarvoor je een therapeut in de arm genomen hebt) vertragen.
Hier wenste zoon in puberteit op botte wijze los te komen van mij, (iets heel natuurlijks voor een puber). Dus schoof ik mijn man naar voren om zorgen over oa school, niet steeds op mijn bord te scheppen en mij meer te richten op andere energie vretende zaken waar ik wel verandering in kon brengen. Dat vraagt wel om vertrouwen in elkaar maar het schept ook een gezonde omgang; zoon vond het prettig dat ik hiermee aangaf vertrouwen te hebben in zijn keuzes en aanpak.
Het is dus een soort wisselwerking; je dochter is minder bezig met jouw gevoel omdat jij minder vaak bezig bent met haar emoties omdat je man die voor een deel van je over neemt.
MamaE schreef op 09-12-2022 om 23:30:
[..]
Op dit moment loopt het allemaal een beetje door elkaar. Vooral in mijn hoofd.
Ik merk ook dat dat ervoor zorgt dat ik het overzicht kwijtraak. Ik zou mijn eigen proces en dat van mijn dochter graag willen scheiden. In ieder geval voor haar, dat ze niet ook nog met mijn shit moet dealen.Ik had me ooit voorgenomen dat ik bepaalde dingen op een bepaalde manier wilde aanpakken. Een soort idee gecreëerd van hoe ik het graag zou willen, wat ik haar zou gunnen. En de vurige hoop dat mijn kind bepaalde eigenschappen niet van mij zou hebben. Dat is niet helemaal gelukt, wat op zich niet gek is en ook niet erg.
Wat ik misschien nog wel het lastigste vind is dat dochter haarfijn aanvoelt als ik ergens mee zit. Soms spiegelt ze dat door de confrontatie aan te gaan, maar meestal komt ze dan juist extra knuffelen. Toch kan ze het soms ook op zichzelf betrekken en dat vind ik moeilijk, want dat wil ik juist niet. Maar misschien moet ik eindelijk eens uit de 'ik wil dingen niet-modus' komen, want het gebeurt toch en beter leer ik dan om er op een goede manier mee om te gaan.
Ik heb ook een enorme drang om altijd alles zelf te doen en van mezelf alles zelf te moeten kunnen. Het slaat nergens op, maar dat is nog steeds ageren tegen mijn onzelfstandige opvoeding en de waslijst aan moties van wantrouwen in mijn eigen kunnen door mijn familie, bewijzen aan mezelf dat ik het wél zelf kan. Ben je veertig en nog steeds niet helemaal uitgepuberd...best treurig eigenlijk ook wel.
Jouw manier van denken is ook het denken wat hoort bij ASS mensen. Het is dus helemaal niet vreemd dat je zo denkt. Wel goed om het er met je coach over te hebben en je daarin te laten begeleiden. Niet omdat je niet goed genoeg bent maar om het voor jezelf draagbaarder te maken. En als het voor jou beter te handelen is, dan is dat ook weer positief voor je man en kind. Echt, je bent supergoed bezig! Mag je oprecht trots op zijn hoor.
Weet je, mijn ouders deden ook maar gewoon wat hun op dat moment het beste leek en ze hadden echt wel de beste intenties. Ik probeer daar echt wel met meer mededogen en mildheid naar te kijken, en dat lukt ook wel steeds beter, maar patronen van veertig jaar slijten er niet zomaar uit. Zowel niet bij hun als bij mij.
Ik vind mezelf met momenten zeker wel goed genoeg, alleen soms voldoe ik niet aan mijn eigen verwachtingen of die van mijn familie en dat kan me dan toch verdrietig maken. Zeker als ik op zulke momenten mijn kind niet goed behandel.
Met mijn dochter probeer ik echt al minder te analyseren. Wel dat ik mijn eigen aandeel erken als het even mis gaat en daar ook excuses voor aanbied, maar geen hele verhandelingen over het waarom en wat er zich allemaal in mijn hoofd afspeelt.
Soms kan ze daar begripvol op reageren, soms ook heel verwijtend. Die ruimte geef ik haar wel en meestal komt ze er dan zelf ook op terug, dat dat niet nodig was.
Voor nu geef ik mijn man meer de regie inzake het werken aan de trauma's van dochter. Hij mag het voortouw nemen wat betreft uitleggen en haar daarin begeleiden, ik zal meer op de achtergrond blijven.
