Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Vanochtend is mijn man met dochter naar de ortho geweest om haar nieuwe beugel te plaatsen. Gisteravond begon de spanning al op te lopen bij dochter, veel tranen en 'ik wil niet en ik ga niet' bij het naar bed brengen. Bij de ortho ook weer weerstand.
De ortho heeft haar gevraagd waar ze precies bang voor was en dat was dat ze boos ging doen en ruzie ging maken met ons, terwijl ze dat niet wilde. Man heeft gezegd dat ze boos mag zijn, dat dat niet erg is. Tijdens de behandeling zelf was ze rustig, stressballetjes bij de hand, maar niet nodig. Daarna wel. Deze beugel doet geen pijn, maar ik wel even flink wennen. Op dit moment lijkt ze compleet uit verbinding te gaan. Ze ligt een beetje voor zich uit te staren, wil niks, zegt niks en helaas heeft ze wel al een paar keer zichzelf geslagen en geknepen. Ik heb geprobeerd om naast haar te zitten en haar handjes te masseren. Dat vindt ze fijn, maar ze kan ook opeens haar hand losrukken om even te slaan of te knijpen. Het doet pijn om haar onmacht zo te zien.
Het lukt me inmiddels wel om het als uiting van onmacht te zien en niet boos te worden of er een oordeel over te geven. Wel merk ik dat er veel spanning in mijn lichaam zit.
Ik wil het heel graag goed doen, maar ben bang dat ik net het verkeerde zeg of doe.
De afgelopen weken heb ik in opdracht van mijn eigen coach veel brieven geschreven. Niet om te verzenden, maar omdat ze merkte dat ik nogal met schuldgevoelens naar alles en iedereen worstel. Ze heeft me gevraagd om dat op papier te zetten, zodat we er samen naar kunnen kijken en naar hoe ik daar mee om kan gaan.
Ik denk dat het goed is om dit te doen. Er zitten hele lange brieven bij.
Tijdens kerst is er helaas wel het een en ander gebeurt in mijn familie en daar zit ik behoorlijk mee. Mijn neefje kneep mijn dochter precies op de plek waar ze ijzertjes in haar mond heeft zitten, dus dat deed gigantisch pijn waardoor ze uithaalde. Toen ik daar boos over werd en zijn ouders voor de zoveelste keer slap tot niet reageerden noemde hij me een kutautist. Waarop mijn dochter gilde 'mama is niet kut'. In ieder geval heb ik man, kind en mezelf bij elkaar geraapt en ben naar huis gegaan. Nu is mijn moeder verdrietig omdat haar kinderen ruzie hebben en bang dat het niet meer goed komt en mijn vader boos op mij omdat ik mijn moeder verdrietig maak en 'altijd veel te overdreven reageer op alles'. En dat doet me veel pijn. Vooral omdat ik voor mijn gevoel jarenlang heel veel geaccepteerd heb omwille van de lieve vrede.
Jeez!! Ik zou, als je het niet mondeling wil doen, je ouders en je zus een brief schrijven. Dat je ze zéér kwalijk neemt dat ze niet optreden tegen neefje als hij zó tekeergaat. Los van dat dit soort gedrag natuurlijk gewoon sowieso totaal niet kan, dat zij niet ingrijpen hierop doet mij vermoeden dat ze het blijkbaar met zijn woorden eens zijn en het normaal vinden dat neefje jouw dochter mishandelt. Dat zou ik echt gewoon zo verwoorden. En dat je dus echt geen behoefte hebt aan contact, voor zij excuses hebben aangeboden aan jou en aan je dochter. Dit is echt, echt, echt niet normaal en hoef je ook echt niet accepteren. Sterker nog, dat mág je niet accepteren! Jij bent meer waard dan dat!
Heel eerlijk gezegd lijkt me dit een mooi moment om eindelijk eens voor jezelf op te leren komen binnen je familie en je grenzen helder en duidelijk te communiceren. Echt, jij hoeft je nergens schuldig over te voelen richting je familie, zíj zouden zich diep moeten schamen jou en je dochter zo te behandelen!
Wat zegt je man ervan?
Ik zou dit ook zeker z.s.m. bespreken met je coach. Echt heel erg goed dat je bent opgestapt. En nu nog volhouden dat je (behalve met een brief of belletje zoals ik hierboven beschreef) geen contact zoekt. Dat is nu echt aan hen, om jou tegemoet te komen!
Zo, en dan nu weer even terug naar je dochter.
Ik denk dat je het heel goed doet. Niet boos worden om haar onmacht maar inderdaad gewoon je arm om haar heenslaan. Heel erg jammer dat ze terug grijpt naar zichzelf pijn doen om met haar gevoelens om te gaan, maar het is niet reëel te verwachten dat ze zo'n gewoonte zo snel weer afleert. Heel gewoon dat ze op zo'n heftig moment weer teruggrijpt naar bekende patronen. Volgende keer beter! Ga er voor nu even niet verder op in dan te zeggen dat ze dat beter niet kan doen. En biedt een alternatief aan. Die heeft ze vast gekregen van degene die haar begeleidt. Verwen haar even met wat lekkers/leuks. Je zal zien, morgen gaat het al beter. Na een nachtje slapen ziet de wereld er altijd al heel anders uit. Die kennis helpt mij trouwens ook vaak door moeilijke momenten heen.
voor jou en je meisje. En voor je man. Wat heb je toch een kanjer getroffen!
wat een reactie van dat neefje. Hoe oud is hij? Jij mag dan wel autisme hebben maar je reageert normaler dan zij doen.
Wat zegt je man? Kun je niet samen een brief sturen. Het is echt ongelooflijk dat zij niet reageren op gedrag van (klein) zoon. Daar schiet hij ook niets mee op. Als hij zo doorgaat met dat gedrag en niet wordt gecorrigeerd gaat hij keihard het deksel op zijn neus krijgen.
Staan ze er wel eens bij stil dat mensen met autisme ook ( en ook vaak) een punt hebben, dat je niet alles maar kunt zeggen.
Heel erg eens met Jonagold. Ik zou ook excuses eisen. En je vader vragen of hij dit normaal gedrag vindt. Ik zou ook niet zo behandeld willen worden door neefje en ik heb geen autisme. Waarom altijd jouw autisme erbij halen. Lekker makkelijk dan hoeft de ander zijn gedrag niet aan te passen. Kom nou.
Poe ik merk dat ik me enorm opwindt en ik ken je familie niet eens.
en dan je meisje. Vreselijk als je kind zichzelf pijn doet. Herkenbaar omdat zoon dit ook hele periodes heeft gedaan. En heel af en toe nog wel eens. Je weet mijn verhaal en hoe dit komt. Je doet het goed. Wat kun je anders dan je kind vasthouden en omarmen en zeggen dat je van haar houdt.
Bij zoon is door trauma therapie de automutilatie wel grotendeels verdwenen.
Ik hoop voor jullie dat ook zij de goede hulp gaat krijgen. Ze heeft zoveel meegemaakt. Ze heeft gelukkig mega lieve ouders. Daarmee geven jullie haar een enorm goede basis
MamaE schreef op 03-01-2023 om 12:51:
Vanochtend is mijn man met dochter naar de ortho geweest om haar nieuwe beugel te plaatsen. Gisteravond begon de spanning al op te lopen bij dochter, veel tranen en 'ik wil niet en ik ga niet' bij het naar bed brengen. Bij de ortho ook weer weerstand.
De ortho heeft haar gevraagd waar ze precies bang voor was en dat was dat ze boos ging doen en ruzie ging maken met ons, terwijl ze dat niet wilde. Man heeft gezegd dat ze boos mag zijn, dat dat niet erg is. Tijdens de behandeling zelf was ze rustig, stressballetjes bij de hand, maar niet nodig. Daarna wel. Deze beugel doet geen pijn, maar ik wel even flink wennen. Op dit moment lijkt ze compleet uit verbinding te gaan. Ze ligt een beetje voor zich uit te staren, wil niks, zegt niks en helaas heeft ze wel al een paar keer zichzelf geslagen en geknepen. Ik heb geprobeerd om naast haar te zitten en haar handjes te masseren. Dat vindt ze fijn, maar ze kan ook opeens haar hand losrukken om even te slaan of te knijpen. Het doet pijn om haar onmacht zo te zien.
Het lukt me inmiddels wel om het als uiting van onmacht te zien en niet boos te worden of er een oordeel over te geven. Wel merk ik dat er veel spanning in mijn lichaam zit.
Ik wil het heel graag goed doen, maar ben bang dat ik net het verkeerde zeg of doe.
De afgelopen weken heb ik in opdracht van mijn eigen coach veel brieven geschreven. Niet om te verzenden, maar omdat ze merkte dat ik nogal met schuldgevoelens naar alles en iedereen worstel. Ze heeft me gevraagd om dat op papier te zetten, zodat we er samen naar kunnen kijken en naar hoe ik daar mee om kan gaan.
Ik denk dat het goed is om dit te doen. Er zitten hele lange brieven bij.
Tijdens kerst is er helaas wel het een en ander gebeurt in mijn familie en daar zit ik behoorlijk mee. Mijn neefje kneep mijn dochter precies op de plek waar ze ijzertjes in haar mond heeft zitten, dus dat deed gigantisch pijn waardoor ze uithaalde. Toen ik daar boos over werd en zijn ouders voor de zoveelste keer slap tot niet reageerden noemde hij me een kutautist. Waarop mijn dochter gilde 'mama is niet kut'. In ieder geval heb ik man, kind en mezelf bij elkaar geraapt en ben naar huis gegaan. Nu is mijn moeder verdrietig omdat haar kinderen ruzie hebben en bang dat het niet meer goed komt en mijn vader boos op mij omdat ik mijn moeder verdrietig maak en 'altijd veel te overdreven reageer op alles'. En dat doet me veel pijn. Vooral omdat ik voor mijn gevoel jarenlang heel veel geaccepteerd heb omwille van de lieve vrede.
Jeee wat heftig allemaal. Misschien iets om over na te denken; Ik weet niet hoe oud dat neefje is, maar een woord als " kutautist" is nou niet een voor de handliggend scheldwoord wat een kind zelf bedenkt. Dan had hij je wel trut of stomwijf genoemd. Geeft dit mogelijkerwijs weer hoe zijn ouders over jou praten? Ruzie is niet leuk maar aangezien het vaker niet klikt ( ik herinner me je post van vorig jaar nog over al het commentaar dat ze hebben) kun je, je afvragen hoe wenselijk het contact is.
Of je overdreven gereageerd hebt, lijkt me niet. Je hoeft je ten eerste niet te laten uitscheden door een kind en ten tweede is het wel erg laag bij de grond om iemands stoornis daarbij te gebruiken. De opmerking van je vader geeft ook wel duidelijk aan dat ze blijkbaar nog steeds weinig er van snappen wat het inhoudt.
Dit ligt echt bij hun, niet bij jou. Hoe is je man er onder? Sterkte 
Het is overigens niet zo dat er helemaal niet gereageerd werd op het gedrag van mijn neefje, maar het is allemaal zo zwakjes. Zo van 'nou, dat is ook niet aardig/niet nodig' of 'zo hoef je niet te praten tegen tanteE'. Als mijn kind zo tegen iemand praatte dan had ze een gigantisch probleem met ons.
Het neefje is acht en hij heeft net iets te veel charisma om zijn nare karaktertrekjes mee te camoufleren. Net als mijn zus, die had dat vroeger ook en nog wel.
Ik was er ook niet van op de hoogte dat hij wist van mijn diagnose. Niet dat ik verwacht dat mijn zus en zwager er desgevraagd over gaan liegen of het ontkennen, maar zo praat je niet over mensen.
Hij deed overigens mijn dochter volgens mij niet moedwillig pijn. Ze waren aan het stoeien en hij kneep daarbij precies op de verkeerde plek. Waardoor zij in een reflex uithaalde en hem een klap verkocht. Dan mag je in mijn ogen van iemand met meer dan twee hersencellen wel verwachten dat er dan een excuus en begrip komt als je dat uitlegt. Maar nee.
Mijn man staat wel volledig aan mijn kant en vind ook dat het aan mijn familie is om excuses te maken. Het begint bij berouw tonen, excuses aanbieden, je leven beteren, vertrouwen herwinnen en daarna kun je een keer excuses vragen/verwachten.
De ander bepaalt wanneer, hoe en onder welke omstandigheden dat ze die aanbieden.
Ik bepaal wanneer en onder welke voorwaarden ik die excuses accepteer.
Ik vind het vooral heel verdrietig dat het allemaal zo loopt. Ik wil de banden niet definitief verbreken, maar ik wil heel graag eindelijk eens voor vol aangezien worden. Als een volwassen individu dat naast een heleboel tekortkomingen en imperfecties óók een heleboel goede en mooie eigenschappen heeft en bovenal best een leuk en zelfstandig functionerend men is.
Mijn dochter vroeg later nog wel wat een 'autist' is en of ik dat dan ben, dus dat heb ik toch maar eerlijk uitgelegd in kindertaal.
Een brief aan hun schrijven met de dingen die me dwars zitten, die me raken en de dingen die ik van hen verwacht is wel een goede. Daar ga ik mee aan de slag. Dan kan ik er ook over nadenken, samen met mijn man en laat ik de emoties er zoveel mogelijk uit.
Mijn dochter heb ik vanmiddag weer een uitgebreide massage gegeven. Ze wordt daar rustig van en is in slaap gevallen. Het is ook een momentje samen, waarin ik het gevoel heb echt iets te kunnen doen en waarbij ze niet hoeft te praten. Ik ben daarna naast haar gaan liggen, want ik was heel moe.
Eten is vandaag nog niet echt gelukt bij dochter. Haar kennende heeft ze er meer dan één nachtje voor nodig, meestal zo'n dag of twee à drie en dan gaat de acceptatiemodus radicaal aan. Maar het kan zomaar ook wat langer gaan duren naarmate de dingen die haar overkomen zich opstapelen. Is op zich niet erg, maar ik gun het haar enorm om de spanningen en de frustraties op een gezonde manier te ontladen. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo uit verbinding lijkt te gaan, alsof ze denkt/vindt dat ze dat proces in haar eentje moet doormaken. Terwijl ze met momenten ook echt wel onze nabijheid zoekt.
Het liefst zou ik nu met mijn man en dochter veilig samen in ons eigen coconnetje gaan zitten zonder verwachtingen, zonder ellende en medisch gedoe en therapeuten, gewoon fijn samen met ons drietjes zijn.
Dochter begint pas volgende week met de eerste sessie bij de kindertherapeute en dit weet ze nog niet. Als ze voor de kerst was begonnen had ze net één sessie gehad of zo en dat had waarschijnlijk niet het verschil gemaakt in hoe ze op het moment met zichzelf om was gegaan. Het alternatief van die stressballetjes werkt volgens haar niet. Net als dat mij of mijn man knijpen niet helpt. Blijkbaar moet ze zelf ergens fysieke pijn voelen om andere gevoelens te overstemmen. En ze moet nu gaan leren dat dat geen oplossing is, maar een probleem erbij.
MamaE schreef op 03-01-2023 om 23:04:
Het is overigens niet zo dat er helemaal niet gereageerd werd op het gedrag van mijn neefje, maar het is allemaal zo zwakjes. Zo van 'nou, dat is ook niet aardig/niet nodig' of 'zo hoef je niet te praten tegen tanteE'. Als mijn kind zo tegen iemand praatte dan had ze een gigantisch probleem met ons.
Het neefje is acht en hij heeft net iets te veel charisma om zijn nare karaktertrekjes mee te camoufleren. Net als mijn zus, die had dat vroeger ook en nog wel.
Ik was er ook niet van op de hoogte dat hij wist van mijn diagnose. Niet dat ik verwacht dat mijn zus en zwager er desgevraagd over gaan liegen of het ontkennen, maar zo praat je niet over mensen.
Hij deed overigens mijn dochter volgens mij niet moedwillig pijn. Ze waren aan het stoeien en hij kneep daarbij precies op de verkeerde plek. Waardoor zij in een reflex uithaalde en hem een klap verkocht. Dan mag je in mijn ogen van iemand met meer dan twee hersencellen wel verwachten dat er dan een excuus en begrip komt als je dat uitlegt. Maar nee.
Mijn man staat wel volledig aan mijn kant en vind ook dat het aan mijn familie is om excuses te maken. Het begint bij berouw tonen, excuses aanbieden, je leven beteren, vertrouwen herwinnen en daarna kun je een keer excuses vragen/verwachten.
De ander bepaalt wanneer, hoe en onder welke omstandigheden dat ze die aanbieden.
Ik bepaal wanneer en onder welke voorwaarden ik die excuses accepteer.
Ik vind het vooral heel verdrietig dat het allemaal zo loopt. Ik wil de banden niet definitief verbreken, maar ik wil heel graag eindelijk eens voor vol aangezien worden. Als een volwassen individu dat naast een heleboel tekortkomingen en imperfecties óók een heleboel goede en mooie eigenschappen heeft en bovenal best een leuk en zelfstandig functionerend men is.
Mijn dochter vroeg later nog wel wat een 'autist' is en of ik dat dan ben, dus dat heb ik toch maar eerlijk uitgelegd in kindertaal.
Een brief aan hun schrijven met de dingen die me dwars zitten, die me raken en de dingen die ik van hen verwacht is wel een goede. Daar ga ik mee aan de slag. Dan kan ik er ook over nadenken, samen met mijn man en laat ik de emoties er zoveel mogelijk uit.
Mijn dochter heb ik vanmiddag weer een uitgebreide massage gegeven. Ze wordt daar rustig van en is in slaap gevallen. Het is ook een momentje samen, waarin ik het gevoel heb echt iets te kunnen doen en waarbij ze niet hoeft te praten. Ik ben daarna naast haar gaan liggen, want ik was heel moe.
Eten is vandaag nog niet echt gelukt bij dochter. Haar kennende heeft ze er meer dan één nachtje voor nodig, meestal zo'n dag of twee à drie en dan gaat de acceptatiemodus radicaal aan. Maar het kan zomaar ook wat langer gaan duren naarmate de dingen die haar overkomen zich opstapelen. Is op zich niet erg, maar ik gun het haar enorm om de spanningen en de frustraties op een gezonde manier te ontladen. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo uit verbinding lijkt te gaan, alsof ze denkt/vindt dat ze dat proces in haar eentje moet doormaken. Terwijl ze met momenten ook echt wel onze nabijheid zoekt.
Het liefst zou ik nu met mijn man en dochter veilig samen in ons eigen coconnetje gaan zitten zonder verwachtingen, zonder ellende en medisch gedoe en therapeuten, gewoon fijn samen met ons drietjes zijn.
Dochter begint pas volgende week met de eerste sessie bij de kindertherapeute en dit weet ze nog niet. Als ze voor de kerst was begonnen had ze net één sessie gehad of zo en dat had waarschijnlijk niet het verschil gemaakt in hoe ze op het moment met zichzelf om was gegaan. Het alternatief van die stressballetjes werkt volgens haar niet. Net als dat mij of mijn man knijpen niet helpt. Blijkbaar moet ze zelf ergens fysieke pijn voelen om andere gevoelens te overstemmen. En ze moet nu gaan leren dat dat geen oplossing is, maar een probleem erbij.
Maar als hij het niet expres deed zoals je nu eogenlijk pas aangeeft en je dochter uit reactie uithaalde, waarom werd je dan boos op hem en niet op samen?
MamaE schreef op 03-01-2023 om 23:04:
Het is overigens niet zo dat er helemaal niet gereageerd werd op het gedrag van mijn neefje, maar het is allemaal zo zwakjes. Zo van 'nou, dat is ook niet aardig/niet nodig' of 'zo hoef je niet te praten tegen tanteE'. Als mijn kind zo tegen iemand praatte dan had ze een gigantisch probleem met ons.
Het neefje is acht en hij heeft net iets te veel charisma om zijn nare karaktertrekjes mee te camoufleren. Net als mijn zus, die had dat vroeger ook en nog wel.
Ik was er ook niet van op de hoogte dat hij wist van mijn diagnose. Niet dat ik verwacht dat mijn zus en zwager er desgevraagd over gaan liegen of het ontkennen, maar zo praat je niet over mensen.
Hij deed overigens mijn dochter volgens mij niet moedwillig pijn. Ze waren aan het stoeien en hij kneep daarbij precies op de verkeerde plek. Waardoor zij in een reflex uithaalde en hem een klap verkocht. Dan mag je in mijn ogen van iemand met meer dan twee hersencellen wel verwachten dat er dan een excuus en begrip komt als je dat uitlegt. Maar nee.
Mijn man staat wel volledig aan mijn kant en vind ook dat het aan mijn familie is om excuses te maken. Het begint bij berouw tonen, excuses aanbieden, je leven beteren, vertrouwen herwinnen en daarna kun je een keer excuses vragen/verwachten.
De ander bepaalt wanneer, hoe en onder welke omstandigheden dat ze die aanbieden.
Ik bepaal wanneer en onder welke voorwaarden ik die excuses accepteer.
Ik vind het vooral heel verdrietig dat het allemaal zo loopt. Ik wil de banden niet definitief verbreken, maar ik wil heel graag eindelijk eens voor vol aangezien worden. Als een volwassen individu dat naast een heleboel tekortkomingen en imperfecties óók een heleboel goede en mooie eigenschappen heeft en bovenal best een leuk en zelfstandig functionerend men is.
Mijn dochter vroeg later nog wel wat een 'autist' is en of ik dat dan ben, dus dat heb ik toch maar eerlijk uitgelegd in kindertaal.
Je neefje kneep dus niet expres het ging min of meer per ongeluk tijdens een (wild) stoeipartijtje.
Dat het je dochter per ongeluk pijn deed is natuurlijk naar en niet leuk voor haar, maar een risico bij stoeien dat dat kan gebeuren. Per ongeluk en expres zijn wel 2 verschillende dingen natuurlijk.
Ik kreeg eerder de indruk dat hij het expres deed, dat maakt de situatie wel anders; Ook niet terecht van haar om dan uit te halen ook al gebeurde het in een reflex; dat hoort ook niet.
Ik neem aan dat zij ook haar excuses heeft aangeboden daarvoor en dat zij er ook op aangesproken is dat dit niet de manier van handelen is. Net wat Max zegt; je dochter heeft hier ook een aandeel in, waarom dan alleen boos op hem? En alleen hem aanspreken? Waarom alleen begrip voor dochter en niet voor hem, hij krijgt immers een klap voor iets wat hij niet expres deed.
Ook is neef aangesproken door ouders op het uitschelden; hoe vind jij dat zij dit dan hadden moeten aanpakken? Oprechte vraag; dat uitschelden hoort absoluut niet maar wat verwacht je op zo'n moment van zus en zwager?
Ik begrijp best dat het een risico van stoeien is dat je elkaar dan per ongeluk bezeert. Dat is op zich ook helemaal niet erg, maar ik vind het wel belangrijk en ook normaal dat je dan je excuses aanbiedt. Ook mijn dochter, ze is niet heilig of onschendbaar of zo.
Het was meer zijn onverschillige reactie die mij stoorde. Hij weet precies waar de gevoeligheden bij dochter liggen en speelt daar op in. Van zijn ouders verwacht ik toch iets meer dan een 'dat is niet aardig' of 'dat is niet nodig' als je iemand kutautist noemt.
Ligt mijn verwachting dan te hoog? Ik vind 'niet aardig' of 'niet nodig' meer een classificatie voor als je zegt dat iemand een lelijke trui aan heeft of zo.
Intussen is dochter vannacht ontzettend boos geweest. Zoveel boosheid, zoveel weerstand. Huilen, schreeuwen, zichzelf pijn doen, echt heel naar. Het is net alsof ze de driftbuien die ze als peuter nooit had nu gaat inhalen. En ik merk dat ik naarmate ze ouder wordt er meer moeite mee krijg. Dat vind ik dan ook weer slecht van mezelf, want ik weet dat ze het niet expres doet. Ik voel ook een zekere jaloezie op het eindeloze geduld van mijn man en tegelijkertijd ben ik heel blij dat ik hem heb.
MamaE schreef op 04-01-2023 om 10:45:
Ik begrijp best dat het een risico van stoeien is dat je elkaar dan per ongeluk bezeert. Dat is op zich ook helemaal niet erg, maar ik vind het wel belangrijk en ook normaal dat je dan je excuses aanbiedt. Ook mijn dochter, ze is niet heilig of onschendbaar of zo.
Het was meer zijn onverschillige reactie die mij stoorde. Hij weet precies waar de gevoeligheden bij dochter liggen en speelt daar op in. Van zijn ouders verwacht ik toch iets meer dan een 'dat is niet aardig' of 'dat is niet nodig' als je iemand kutautist noemt.
Ligt mijn verwachting dan te hoog? Ik vind 'niet aardig' of 'niet nodig' meer een classificatie voor als je zegt dat iemand een lelijke trui aan heeft of zo.
Intussen is dochter vannacht ontzettend boos geweest. Zoveel boosheid, zoveel weerstand. Huilen, schreeuwen, zichzelf pijn doen, echt heel naar. Het is net alsof ze de driftbuien die ze als peuter nooit had nu gaat inhalen. En ik merk dat ik naarmate ze ouder wordt er meer moeite mee krijg. Dat vind ik dan ook weer slecht van mezelf, want ik weet dat ze het niet expres doet. Ik voel ook een zekere jaloezie op het eindeloze geduld van mijn man en tegelijkertijd ben ik heel blij dat ik hem heb.
Ik vind kutautist ook absoluut niet kunnen maar het is aan zijn ouders hoe ze hem daarop aanspreken. Kun je te soft vinden maar jij gaat daar niet over. Neefje voelde zich misschien wel aangevallen omdat je hem aansprak terwijl het per ongeluk ging. En is dochter aangesproken op haar klap? Want dat hoort ook niet.
Ik vind je onderstaande uitspraak wel erg zwaar ten op zichte van het incident:
" Het begint bij berouw tonen, excuses aanbieden, je leven beteren, vertrouwen herwinnen en daarna kun je een keer excuses vragen/verwachten."
Ik zou het gewoon uitpraten met zus en zwager. Sterkte in ieder geval.
MamaE schreef op 04-01-2023 om 10:45:
Ik begrijp best dat het een risico van stoeien is dat je elkaar dan per ongeluk bezeert. Dat is op zich ook helemaal niet erg, maar ik vind het wel belangrijk en ook normaal dat je dan je excuses aanbiedt. Ook mijn dochter, ze is niet heilig of onschendbaar of zo.
Het was meer zijn onverschillige reactie die mij stoorde. Hij weet precies waar de gevoeligheden bij dochter liggen en speelt daar op in. Van zijn ouders verwacht ik toch iets meer dan een 'dat is niet aardig' of 'dat is niet nodig' als je iemand kutautist noemt.
Ligt mijn verwachting dan te hoog? Ik vind 'niet aardig' of 'niet nodig' meer een classificatie voor als je zegt dat iemand een lelijke trui aan heeft of zo.
Intussen is dochter vannacht ontzettend boos geweest. Zoveel boosheid, zoveel weerstand. Huilen, schreeuwen, zichzelf pijn doen, echt heel naar. Het is net alsof ze de driftbuien die ze als peuter nooit had nu gaat inhalen. En ik merk dat ik naarmate ze ouder wordt er meer moeite mee krijg. Dat vind ik dan ook weer slecht van mezelf, want ik weet dat ze het niet expres doet. Ik voel ook een zekere jaloezie op het eindeloze geduld van mijn man en tegelijkertijd ben ik heel blij dat ik hem heb.
Ik vind het niet reëel hoe je verschil maakt. Je hebt een negatieve focus op je neefje, maar kom op, je dochter geeft hem een klap en dan trek jij het heel zwartwit dat het feitelijk zijn schuld is, dat je zus niet goed reageert, dat er berouw, excuses moeten komen en nu is er een breuk in de familie. Je pakt het veel te zwaar en persoonlijk op.
Kutautist had hij nooit mogen zeggen, dat vind ik kwalijk. Ook dan had ik dat achteraf met mijn zoon besproken en niet in een volle kamer. Die situatie heb je onnodig ongemakkelijk gemaakt.
Maar al deze emotionele uitspattingen om een stoeipartijtje tussen 2 kinderen die samen onhandig waren...echt???
Ik hoop dat jullie de hulp krijgen die nodig is, want volgens mij ( en dat bedoel ik goed) balanceren jullie samen op een randje momenteel.
Ja mijn dochter heeft ook sorry moeten zeggen omdat ze sloeg, ook al ging het per ongeluk. Het is overigens niet de eerste keer dat er zo zwakjes wordt gereageerd op het gedrag van mijn neefje. Ik vermoed overigens dat dat ook voor een deel frustratie is die bij mezelf ligt hoor, want mijn zus haar gedrag vroeger had ook nooit consequenties.
MamaE schreef op 04-01-2023 om 11:25:
Ja mijn dochter heeft ook sorry moeten zeggen omdat ze sloeg, ook al ging het per ongeluk. Het is overigens niet de eerste keer dat er zo zwakjes wordt gereageerd op het gedrag van mijn neefje. Ik vermoed overigens dat dat ook voor een deel frustratie is die bij mezelf ligt hoor, want mijn zus haar gedrag vroeger had ook nooit consequenties.
Maar ook dat is deels projectie. Mijn kinderen zeggen dat afzonderlijk ook van elkaar, wat het feit dát het zo gelopen is dus al onderuit haalt.
"Het neefje is acht en hij heeft net iets te veel charisma om zijn nare karaktertrekjes mee te camoufleren. Net als mijn zus, die had dat vroeger ook en nog wel."
Ook best een heftige uitspraak van een "liefdevolle" tante. Je hebt gewoon een hekel aan hem, althans, dat lees ik in deze uitspraak. Hij weet dat, voelt dat en mede ook je zus. Dat gaat de verhoudingen er niet gezelliger op maken. Een incident is een incident, aanvaring tussen neefje en nichtje, kinderen lossen dat vaak samen prima op.
