Partner wordt niet wakker na operatie aan hersenen

Respect

lieve An,
Ik heb enorm veel respect met hoe jij hier mee omgaat.

liefs van rafelkap

Sterkte an

Hoe was je dag vandaag...?

Klinkt hoopgevend

ieder beetje vooruitgang is vooruitgang en zolang de tendens naar boven gaat is dat goed.

Goed dat alles wordt opgeschreven en nogmaals met maatschappelijk werk wordt doorgesproken. Zo heb ik dat ook bij mijn man gedaan toen die 7 weken op de IC lag.

Leef bij de dag en pluk de dag. Sterkte voor jou, kinderen en verdere familie

Ik kijk ook elke dag

Ik kijk iedere dag wel een paar keer of er nog nieuws is. Het lijkt mij erg zwaar om zo van dag naar dag te moeten. Elke dag weer schipperen tussen thuis en ziekenhuis, elke dag weer met je emoties vechten.
Vergeet niet om af en toe stil te staan bij jezelf An.

Ook ik heb groot respect voor hoe je hiermee omgaat. Heel veel sterkte. En ik hoop dat de stijgende lijn zich voortzet.

Meegaan op de golven

Meer dan meegaan op de golven kun je niet doen. Of je nou vertrouwen hebt of helemaal niet, het spijt me, maar dat maakt niks uit voor het meegaan op de golven.
Het kan helpen om niet te streng zijn voor jezelf. Ook als iedereen zegt dat je vooral hoop moet hebben, vertrouwen, dan nog mag jij alles laten varen. Heel verdrietig zijn, heel boos zijn, heel erg bang zijn. Laat het er maar gewoon zijn. Ook daarop kun je verder, op en neer, heen en weer. Je zal je betere momenten hebben vol hoop en vertrouwen, je zal je donkere momenten hebben. Het is niet anders. En het kan niet anders nu. Wat jij nu meemaakt is ongekend zwaar. En bij wat je ook doet, alles getuigt van leeuwenmoed. Ook als je maar blijft huilen en heel angstig bent. Dan ook.
Dikke knuffel voor jou, An!

Wat de artsen zeggen

Lieve An, een proffessor in het VU zei ooit tegen ons over mijn zoontje: "luister niet teveel naar de artsen als ze blijven zeggen dat het slechts reflexen zijn. Als het voor jou belangrijk is, hou je daar dan aan vast. Je kijkt er als ouder zo anders tegenaan dan de artsen, het is je kind!"
Ik vergat die uitspraak niet. En wij genoten, omarmden die hele kleine bewegingen die oh, vast wel reflexen waren, en waarvan we dat ook wel wisten, maar we hielden ons er ook aan vast.
Sterkte met alles, ik denk aan je!

Ik sluit me aan bij Kaatje en Geerke. Laat maar over je heen komen zoals het is, je hoeft niet steeds sterk en dapper te zijn....knuffel voor jou!

Elke dag

kom ik even kijken of er al (goed) nieuws is en in de hoop dat ons aller interesse en medeleven je een beetje helpt om overeind te blijven tijdens deze mega-storm.

Sterkte, An!

Jons

An,

Ik kijk ook elke dag om te weten hoe het met jullie gaat. We kunnen zo weinig doen. En het is voor jou zo zwaar! Heel veel sterkte gewenst. Bellefleur

Lieve An,
Je doet het supergoed. Tuurlijk heb je vertrouwen. Ik heb iemand in mijn omgeving waar de artsen niets meer in zagen na een ernstige hersenbloeding en langdurig coma, maar hij leidt momenteel een goed leven. Ja, met beperkingen en dat is verdrietig, maar zoveel beter dan volgens elke prognose vanuit het ZH. Nu snap ik wel dat dit een andere situatie is, maar voel je zeker niet verplicht geen hoop te hebben. As het jou helpt is het goed. Ik heb veel bewondering hoe je je staande houdt. Heb je nu wel wat hulp en steun?

Hoop dat de ct iets vertelt

wat zou het fijn zijn als de CT een positief beeld laat zien en er met de hersenen niets aan de hand is. veel sterkte en hoop iedere dag dat er weer een sprankeltje hoop bij komt.

Hoop

Lieve An, Ik begrijp zo goed dat je hoop en vertrouwen moet houden. Toen mijn zoontje in het ziekenhuis lag en de vooruitzichten onduidelijk waren, was ik ook steeds hoopvol. Je móet wel, anders is de onzekerheid niet vol te houden. Ik merkte ook in het ziekenhuis, dat je dan een beetje wordt behandeld alsof je de ernst van de situatie niet snapt. Ik hoop en vertrouw met je mee, dat het uiteindelijk goed gaat komen, dat hij er weer voor je kan zijn en jij voor hem. Veel sterkte, hou vol!

Over hoop en vertrouwen

Toen ik kritiek in het zkh lag, kreeg mijn man een telefoontje, dat hij maar moest komen voor ik weer geopereerd zou gaan worden. 's avonds! Dat ging niet, we hebben geen auto en geen oppas voor de kinderen. Toen hij aangaf niet te komen, werd er ook ongelovig gereageerd. Meneer, ze kan komen te overlijden! Zijn antwoord: Nou, jullie zorgen maar dat ze blijft leven!
En dat hebben ze dus ook gedaan...

Hey jons

Pfff in zo'n geval mag iemand die ik 'slechts van OOL' ken en in mijn buurt woont, mij gewoon bellen hoor!!
Moet er niet aan denken dat het fout gegaan zou zijn die avond.... ben zoooooo blij dat alles goed is gekomen met jou!

Dat klinkt goed

wat een positief bericht. Dat meewarige herken ik ook. Alsof je zelf niet snapt dat het ook anders kan gaan. Tuurlijk snapt iedereen dat, maar zonder hoop geen leven.

Goed dat je het zo volhoudt.
Mocht je in het 2025 gebied wonen wil ik wel iets voor je betekenen.

Fijn, goed nieuws

Kom iedere dag even kijken of er alweer een update is. En ben blij dat er ietsje verbetering is.. En vraag alsjeblieft wel om hulp voor het huishouden. Als een vriendin of kennis mij dat zou vragen, zou ik dat echt geen enkel probleem vinden, sterker nog, ik zou blij zijn dat ik wat kon doen..
Heel veel sterkte!!!!!

Oh fijn

dat je man weer een verbetering lijkt te hebben doorgemaakt. Als dit nu elke dag zo doorgaat moet het op een dag toch gebeuren dat hij je met twéé ogen lachend kan aankijken.
Wat je schreef over dat je op anderen overkomt of je de ernst van de situatie niet lijkt te snappen, komt denk ik (maar wie ben ik) voor een deel omdat je nu op de overlevingsstand staat. Daardoor kom je mogelijk tegennatuurlijk nuchter over. Je maakt het allemaal mee, maar je staat jezelf niet toe om je emoties al helemaal te verwerken. Daar is geen ruimte voor. Dus je stelt 'gewoon' je vragen, je staat 'gewoon' bij het bed van je man, je bent 'gewoon' in staat om op en neer te hoppen van huis naar ziekenhuis en weer terug. Je moet wel. Pas als duidelijk wordt waar jij en je man mee te maken krijgen en je je geen zorgen meer hoeft te maken, maar 'weet', zul je merken dat de sluizen opengaan, dan dringt tot je door wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan. Dan mag en kan het weer. Mijn raad is om dat dan ook echt toe te staan en je niet groot te houden. Het moet er toch een keer uit.

Het is 20 jaar geleden, dat mijn zoon in het ziekenhuis lag, maar kennelijk is het niet veranderd dat hoop en vertrouwen idd wat 'meewarig' wordt bekeken. In het ziekenhuis huilde ik nooit, maar toen er op een keer iets vervelends met mijn zoontje gebeurde in het ziekenhuis en ik in snikken uitbarstte was de reactie:'hèhè, eindelijk ziet ze de ernst van de situatie'. Terwijl ik me daar natuurlijk voortdurend van bewust was. Het verbaast me dan toch wel, dat de professionals in het ziekenhuis nu, 20 jaar later, nog steeds niet weten dat niet iedereen ter aarde stort, als er iets afschuwelijks met een dierbare gebeurt.
Gelukkig zijn er dan van die kleine verbeteringetjes, die je hoop aanwakkeren. Hoe klein ook, het is toch goed nieuws! Koester die, An! Kleine stapjes zorgen ook dat je vooruit komt!

Ik lees dit draadje vandaag voor het eerst (kom meestal niet bij gezondheid). Wat vreselijk voor je, ik heb helaas geen positief verhaal. Heb het (gelukkig) nog nooit meegemaakt. Maar heel veel sterkte. Fijn dat het iets beter gaat. Ik hoop met je mee (en de meiden hierboven ook begrijp ik).

An,

Mijn postcode is 4906 en ik wil je van harte helpen, heb er ook de tijd en de ruimte voor.

Liefs en sterkte, khs

An,

Mijn postcode is 9731. Ook ik wil wel de handen uit de mouwen steken.

De mijne ook

dus mocht de jouwe in de buurt liggen kom ik Bellefleur gezellig helpen.....

Mijk

Tranen in m'n ogen

ik lees al even mee met dit draadje (heb niet altijd internet...) en iedere keer dat ik hier kijk, hoop ik zo dat An's man weer een stapje vooruit gaat.
Ben blij dat hij nu af en toe een oog open doet en glimlacht!

Maar ik krijg kippenvel van die lieve berichtjes dat mensen hun postcode geven om te kunnen helpen. Vind het echt fantastisch!
Woon zelf in het buitenland, dus helaas....aan mijn postcode heb je niets

@An; Heel veel sterkte en doe wat met die postcodes!

Helpen

An, wat fijn dat er een stijgende lijn in zit.

Wilde je niet ophitsen met mijn postings, ik bedoelde het xelf meer als afvinklijstje, niet als een dwingende vragenlijst naar jou.
In mijn geval: mijn vader heeft ooit een hersenbloeding gehad, en ik kan me nog goed de vrij alomvattende ontreddering voor de geest halen die me toen overviel. Het is jaren terug, inmiddels meer ervaring en ik denk dat ik nu zou proberen mijn eigen lijstje af te werken, zodat ik er minder afwachtend in zou staan. Vanuit die achtergrond berichtte ik.

Sorry als het verkeerd overkwam, is echt niet mn bedoeling geweest.

Ps, als je mijn buurvrouw/vriendin zou zijn en ik zou weten dat er iets was, zou ik direct helpen. Mijn postcode is in t buitenland, omgeving Nijmegen, dus niet zo heel ver weg, Hulp nodig?

mirjam

Ik doe mee

met Bellefleur en Mijk.

An,

wat een schrik! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik jullie veel sterkte toewens. Het is in ieder geval positief dat hij goed kan hoesten, hoe naar dat ook moge klinken