Partner wordt niet wakker na operatie aan hersenen
Mijn partner had een hersentumor. Goed operabel. Geen uitzaaiingen. Eruit halen en verder gaan. Maar een uur voor de operatie werd hij niet lekker en kreeg een epileptische aanval. Hij ging dus met spoed naar de OK. Operatie uitgevoerd, ging goed. Maar hij is nog niet weer wakker geweest. (Afgelopen maandag geopereerd.) Nog eens op woensdag geopereerd vanwege toename van druk in zijn hoofd. Weer geslaagd maar nóg niet wakker. Hij wordt in slaap gehouden. Soms halen ze die medicatie eraf en testen ze hem. Hij reageert wel op pijnprikkels maar eigenlijk minimaal. Is er hier iemand die mij nu gaat vertellen dat hij écht wakker wordt en dat hij écht weer beter wordt? Please...
Schaarse tijd
Die schaarse 'vrije' tijd moet je gewoon pakken. En plannen voor iets wat je fijn vindt. Ik snap dat je laat naar bed gaat: iedereen ligt al op bed en jij hebt even tijd voor jezelf.
Ik weet uiteraard niet wat je leuk vindt of waar je van kan genieten, maar er is vast wel iets te verzinnen, al zijn het kleine dingetjes.
Bibi
Ja uitbesteden
Echt doen. Dit is een crisissituatie, ook al gaat het nu weer de goeie kant op. Mij lijkt dus dat je je voorlopig richt op de belangrijste zaken en dat zijn jezelf, je kinderen en je as. man. En ik zet bewust jou vooraan!
Dus niet meer wassen, poetsen en strijken. Uitbesteden die hap. En je richten op de mensen om je heen en op de dingen die er echt toe doen. Het is maar tijdelijk.
En nee, dat hoeft geen 50 euro per week te kosten, het is maar dat die knop omgaat. En dan kun je alsnog bekijken wat bij jouw portemonnee past en wat jou de meeste ruimte geeft.
Uitbesteding in gang gezet!
Ik ben ook wel klaar met het gemodder eigenlijk. Tegelijkertijd met jullie 
Want ik heb gisteren al lijntjes uitgezet en denk dat ik maandag al meer weet over een hulp in huis.
Voor mijzelf probeer ik rond 21.30 uur naar huis te gaan. Zodat ik op tijd naar bed kan.
Dan heb ik al 2 energievreters getackeld!
En vanavond dus voor een hoognodige beurt naar de pedicure en ik ga proberen te genieten
Waarom mij dat overigens niet lukt? Ik sta zódanig onder spanning (want wil gewoon die ballen in de lucht houden) dat ik bij alles wat ik doe (of het nou ontspannend zou moeten zijn of niet) denk hoe de rest van de dag / week zo goed (lees 'volgepropt') mogelijk gepland kan worden. En dat houdt me dus ook het grootste deel van de dag bezig. Als ik bij mijn man ben 's avonds, begin ik met lezen en vragen en kijken of er nog was is. Dan kan ik me best 1,5 uur een soort van ontspannen maar als het dan richting naar huis gaan komt, ben ik al weer aan het opruimen vanwege de gezelligheid. Ofzo. En zo hou ik mezelf gespannen...
Lieve an
Wat heb ik een bewondering voor je, hoe je alles zo goed verwoorden kan. Ik denk veel aan je. Goed dat je het huishouden kan uitbesteden (als dat gelukt is). Ik hoop dat het nog beter zal gaan en dat je man de hoop niet verliest, moeilijk ook als jij steeds die glazen weer halfvol moet maken, pfff.... sterkte je wordt niet vergeten!!
liefs Geerke
Dank je geerke
Lieve Geerke, dank voor je bericht. Mijn man blijft zich verbeteren. Gisteren zat ik even huilend bij hem. Ik brak even toen ik vroeg of er nog warm eten over was. Dat was er. Ik eet er wel vaker. En het smaakt ook prima. Maar ik vind mezelf ineens zo zielig. Kapper, boodschappen, gauw spullen in de koelkast, schone was mee en naar man-lief. Hijgend lauw eten opeten, bijna weer weg naar vrienden. Mijn man zag me huilen en zei dat hij over 2 maanden weer thuis is. Zo van, rustig maar meisje, dan ben ik er weer voor jou. Zo lief... Alleen is zijn korte termijn geheugen nog niet in orde en weet hij niemands naam. Ook de mijne niet. En de zijne. Misschien wel in zijn hoofd, dat weet ik niet goed. Hij gaat nog steeds bergopwaarts dus. Dat stemt enorm dankbaar. En dinsdag begint een hulp in huis.
Maar het blijft bikkelen...
Dank voor je lieve bericht!
Lieve an
joh, heel logisch dat je even 'brak', hoor! Je loopt al zo lang op hoogspanning rond, dat iets liefs van je man, waar je bijna nooit meer iets van kon verwachten, net op de verkeerde knop kan drukken... Herkenbaar!
Als jouw man aangeeft over 2 maanden thuis te zijn, steun hem daar dan maar in, ook al zijn de verwachtingen van artsen en therapeuten anders. Dat is dan zijn ankertje! Ik liep blijkbaar ook van alles te verkondigen wat niet klopte, maar ben blij dat ik niet hardhandig op de feiten gedrukt werd en erin kon blijven geloven, dat had ik nodig!
Fijn dat je hulp hebt, dat zal toch ook schelen, verder blijf ik aan je denken en wens ik je veel sterkte toe!
liefs,
Jons
Even een aai over je bol
Onze situatie is niet hetzelfde, maar ik begrijp redelijk hoe je je moet voelen. Ik denk inderdaad dat je het optimisme van je man maar het beste kunt steunen, ook al denk je er anders over. Ik weet dat dat niet makkelijk is. Maar wat zou het mooi zijn als hij echt over twee maanden al naar huis kan!
Je kunt niet voortdurend sterk zijn. Af en toe "breken" en als dat dan bij je eigen man kan, is dat eigenlijk best goed voor jou. Het blijft voorlopig nog wel bikkelen als ik het zo lees. Maar dat het bergop blijft gaan, is een opsteker, een motivatie om het toch vol te houden. Ik wens jullie beiden alle sterkte en goeds!
moeilijk om de moed erin te houden, An. Logisch dat je er soms even doorheen zit. Het is hard werken voor jou, en voor hem en waarheen is onzeker. Dat is heel zwaar.
Neem je foto's mee voor hem, met de naam erop geschreven? Misschien vindt hij dat wel prettig.
An, update?
Lieve An,
Mogen we weer eens een update ontvangen? Hoe gaat het met jou, met je partner, met je kinderen? Trekken jullie het allemaal nog een beetje?
Je ziet, er wordt hier nog steeds aan je gedacht!
groetjes,
Jons
Updeetje
Lief en fijn dat er nog aan ons gedacht wordt! Vandaag kregen we te horen dat mijn man sterk genoeg is om naar een echt revalidatiecentrum te gaan. Gek? Maar we moeten daaraan wennen. Hij vindt het hier, in verpleeghuis in ons dorp, goed gaan. Voelt zich er prettig. Voor mij is het fijn dat ik er in 5 minuten ben. Want ik werk inmiddels halve dagen omdat ik er flink doorheen zit. Al met al is het positief maar... Hij kan lopen achter de rollator, kan bijna zelf naar de wc. Praten en schrijven blijven achter. In die zin zou het revalidatiecentrum wrsch wél goed zijn. Kortom... Overwegingen...
Dank je wel voor je update. Natuurlijk is er niet altijd even veel te schrijven, maar het is wel fijn om af en toe te lezen hoe het met jullie allebei gaat. Ik denk geregeld aan jullie. STerkte!
Dag an,
Waar gaat je man naar toe? Naar Haren? Of dichterbij? Het is vervelend voor je. Je had net weer een routine opgebouwd. Hoe vol de dagen ook zijn. Misschien is dit het moment om je man duidelijk te maken dat jouw polsstok niet langer reikt? Dat als hij naar het revalidatiecentrum gaat je niet meer dagelijks naar hem toe kunt? Maar toch, maar toch, weer een stap de ladder op. Het is echt balanceren he?
Balanceren / balans
Het is idd balanceren terwijl ik de balans nòg niet had gevonden... Wel iets meer, maar de vermoeidheid blijft, das ... Vermoeiend. We zien er dus beiden wat tegenop maar het is natuurlijk wél een goed teken dat het kán, dat ze hem ertoe in staat achten. Mijn bezoeken zullen veranderen, das wel zeker. Langer in de auto. Niet even mee naar huis, wat straks in het voorjaar vanaf deze plek lopend kon. En dat is best slikken... maar ik wil toch vooral onze zegeningen tellen. Poehee...
Misschien
Hoi An,
als het zo goed gaat, dan kan hij misschien, over niet al te lange tijd, gewoon in dagbehandeling bij het reva centrum en 's nachts thuis??
Volgens mij kan hij dan gewoon met de taxi of rolstoelbus..
Weer iets om naar uit te kijken, al is het nu natuurlijk wel veel tegelijk!
Bezoeken in revalidatiecentrum
door de afstand tussen mijn thuis en waar ik revalideerde, zag ik mijn gezin ook maar sporadisch. Was soms wel een beetje afgunstig op degenen die wel (bijna)dagelijks bezoek hadden van geliefden, maar je weet heus wel wat kan en wat niet.
Ik had veel mailcontact (ook via dit forum) en ik belde elke dag met mijn kinderen. Verder zag ik mijn man (denk ik) 3 keer per maand en mijn kinderen misschien (in wisselende samenstelling) 4 keer. Het is niet leuk, maar het is neit anders en daar wen je ook aan. Je bouwt toch ook een soort 'leven' op, in het revalidatiecentrum met je mede-patienten (of inmates, zoals wij het ook wel eens noemden).
eerlijk zijn tegenover je partner en duidelijk aangeven wat je wel of niet trekt! Sterkte, An!
Ontwikkelingen
Toch wel positief hoor dat hij naar een revalidatiecentrum kan! Ik hoop zo dat je snel wat resultaat ziet. Praten lijkt me zo moeilijk als je dat niet goed meer kan. Sterkte An! liefs geerke
