Registratie orgaandonatie

Tja

Het roept heel wat op.
Ik ben niet blij met de nieuwe wet.Ik ben een voorstander van donatie, wil zelf ook graag doneren. Maar ik ben tegen opt out omdat ik vind dat mensen het recht hebben om er niet over na te denken zonder dat dit betekent dat de overheid mag beslissen wat er met hun organen/lichaam gebeurt na hun dood. In die zin vind ik het een beperking van de autonomie. En een mogelijke schending van de integriteit van een lichaam.

Ik werd erg chagrijnig van het aannemen van deze wet en kreeg de kinderachtige impuls om dan ook maar radicaal voor de opt out te gaan. Maar ik heb niet aan die impuls gehoor gegeven. Ik ben teveel vóór donatie om dat te doen.

Aagje

Goed!

Ik vind het juist goed! Als dit 30 jaar geleden al zo was geweest had mijn klasgenoot misschien nog geleefd! Zoveel mensen die er te laks mee zijn, denken dat doe ik nog wel en dan is het te laat! Wil je het echt niet, dan moet je maar actie ondernemen. Doe je dat niet, dan is het niet zo belangrijk voor je!

Problemen met afscheid

Ik denk dat de nieuwe wet problemen gaat geven bij het afscheid nemen van de nabestaanden. Mensen weten niet goed wat het met zich meebrengt. Een reeds gestorven persoon wordt in leven gehouden zodat de organen geschikt blijven voor transplantatie. Een moeilijke fase voor de nabestaanden welke het rouwproces kan benadelen. Afscheid nemen is al moeilijk, niet afscheid kunnen nemen nog moeilijker.
De nabestaanden van de huidige donoren zijn hier wel op voorbereid.

Hmmm

Het is zo lastig uitleggen waarom de wet in mijn ogen niet goed is.
Uiteindelijk is het een 'doel heiligt de middelen-' redenering: omdat het verwachte resultaat (meer donoren), is het middel ('opt out in plaats van opt in') legitiem. En waar ik voor het eindresultaat ben, vind ik het middel te zwaar.

Deze wet doet iets dat in de rest van de medische wereld niet kan: voor iedere (be)handeling moet je positieve toestemming geven. Anders mag een arts niet in je spuiten, snijden, medicatie toedienen enzovoorts. Dat is om mensen te beschermen tegen dat wat ze als ongewenst ervaren, omdat we ze autonoom vinden en vinden dat hun lichaam niet ongewenst binnengedrongen mag worden. Dat vinden we een groot goed. Maar in het geval van donatie vervalt dat principe: je hoeft geen positieve toestemming te geven, niets zeggen is genoeg om anderen zeggenschap te geven over jouw lichaam.

En ik vind het afschuwelijk als er mensen overlijden die gered zouden kunnen worden. Transplantaties is een manier waarop sommigen gered kunnen worden. Daarom wil ik zelf doneren als het aan de orde zou zijn. Maar uiteindelijk gaan mensen vooral dood omdat ze een fatale aandoening kregen, het gebrek aan transplantatieorganen is daarbij een zeer zuur gegeven, maar niet de oorzaak.

Aagje

Zeer voor

Een groot gedeelte van de mensen neemt geen beslissing, terwijl er zo'n grote vraag naar organen is. Geen beslissing uit gemakzucht. Komt nog wel. Maar ja, dan is het zover en dan moeten de nabestaanden een beslissing nemen. Ik vind dat afschuwelijk. Ik heb zelf al járen een codicil en ik wil niet dat ze daar nog over in discussie gaan met elkaar, dat wil ik ze besparen.

Stel dat deze geen-bezwaar registratie door de Eerste Kamer komt, mag familie nog steeds bezwaar maken en je hebt zelf ook het recht om wél bezwaar te maken tegen automatische registratie. En iedereen die uit gemakzucht en dus niet uit principe, nog steeds niet geregistreerd is, is er op deze manier toch bij.

Flanagan: Afscheid nemen is al moeilijk, niet afscheid kunnen nemen nog moeilijker.
De nabestaanden van de huidige donoren zijn hier wel op voorbereid.

De overheid moet mensen informatie verstrekken, zodat duidelijk is wat het inhoudt. Welk systeem je ook hebt, denk ik dat geen enkele nabestaande ooit op zo'n ingreep voorbereid is. Je maakt het allemaal ooit voor het eerst mee, als je ooit in zo'n situatie terechtkomt. Dus ook al weten mijn dochters dat ik geregistreerd sta, zal het ze toch rauw op het dak vallen als hun moeder eerst nog even onder het mes moet voor het afscheid voortgezet kan worden.

Daar heb je gelijk in, Triva

dat dat niet verandert.

En dat is het enige dat er in mijn ogen nog een beetje positief aan is.
Maar ik vind dat maar een beetje positief, omdat ik blijf vinden dat de wet een paar grondrechten schendt. Ik heb ze al genoemd: autonomie, integriteit van het lichaam, plus het recht om ergens niet over na te hoeven denken. Grondrechten mogen niet geschonden worden, ook al is het doel ervan nog zo mooi.
Bovendien ben ik bang dat er toch iets gaat glijden in het gegeven dat de familie het laatste woord heeft. Niet nu, maar in de loop der tijd. Of dat er meer druk op families wordt uitgeoefend (wie zwijgt stemt toe, dus wie bent u om het tegen te houden onwillige familie).

Aagje

Anne j

Ik heb nu geen tijd om de link te lezen, maar ik ben het eens met de stelling dat je grondrechten hebt omdat je ze hebt en dat je niets moet hoeven doen om grondrechten uit te oefenen.

De nieuwe wet verandert dat: je moet actief aangeven dat je je grondrechten in deze wilt vasthouden, in plaats van dat het hebben van het grondrecht het uitgangspunt is. Hoe nobel de gedachte ook dat er meer donoren komen, het is de wereld op z'n kop.

Aagje

ach

Waarom zou je je dan nietgewoon registreren als nee als je dat niet wil? De kans dat je een orgaan nodig hebt is veel groter dan dat je na je dood organen kunt leveren. Men denkt er in het eerste geval geen minuut over na: natuurlijk wil ik op die lijst maar in het tweede geval? Oei eng...

Heiza

Ik snap al die heiza niet. Waarom is dit nu zo'n probleem? Voor al die mensen die op de wachtlijst staan is het wellicht de kans om een beter en langer leven te krijgen.

Als je dood bent heb je niets meer aan je lichaam en als iemand anders daar een stuk van kan gebruiken is dat prima.

Ik heb er nooit bezwaar tegen gehad (mensen in mijn omgeving die 'gelukkig' wel een donororgaan hebben gekregen voordat het te laat was). Toen je nog een donorcodicil bij je moest dragen had ik hem niet. Op een of andere manier kwam het er niet van. Op het moment dat je een brief thuis kreeg of je donor wilde worden, meteen ja gezegd.

Dat het eerder niet van kwam bij mij lag aan allerlei zaken. Dat zal bij veel meer mensen het geval zijn. Deze mensen die eigenlijk best donor willen zijn, zijn nu ook donor. Mensen die het echt niet willen kunnen dit gewoon aangegeven.

Het verhaal van afscheid nemen, tja, ik snap dat het voor iedereen anders is. Denk dan maar aan de mensen die dan nog geen afscheid hoeven te nemen omdat hun dierbare blijft leven dankzij de organen van jouw dierbare.

Vesper Lynd en anderen

Voor alles is het je goed recht om 'nee' te zeggen uiteraard, maar wat is er zoveel socialer aan het verloren laten gaan van prima werkende organen, waarmee meerdere mensen hun leven voort kunnen zetten? Enkel en alleen omdat je zeggenschap over je lichaam wilt houden, ook al ben je dood? Wat gebeurt er met je lichaam als je alles houdt? Dan gaat het de kist in en ontbindt het in de loop der maanden, óf het gaat regelrecht de oven in, waardoor je na de crematie niet meer dan een zak met as en gruis overhoudt. Zie even een weegschaal voor je: aan de ene kant blije mensen die je eeuwig dankbaar zijn voor hun levensreddende orgaan, aan de andere kant nutteloosheid.

Ik snap voor een deel waar de bezwaren vandaan komen. Als je gelovig bent, is je geleerd dat je je lichaam intact moet houden voor je weet niet wat er na de dood nog gebeurt. Ik heb dat altijd een bijzondere opvatting gevonden (dus al vanaf mijn jeugd). Je lichaam vergaat, hoe kun je dan een intact lichaam meenemen? Als je daar al in gelooft, dan gaat het toch om je ziel? De rest is niet meer nodig.

Ik wil niet

Het leeghalen van een lichaam met een kloppend hart staat mij enorm tegen. Ik hoef zelf ook geen organen van een ander. Als er iets vitaals stuk gaat zal het je tijd wel zijn.

Asociaal

is jouw opvatting Vesper Lynd. Voor mij is het juist andersom, het is asociaal om geen donor te zijn. De sociale keuze is om het lichaam dat jij dan niet meer nodig hebt te laten gebruiken om andere te helpen. De laatste sociale actie die je kunt doen.

De basis ligt er in mijn ogen in, hoe een mens zijn lichaam beschouwt. Ik zie het als een woning voor mijn ziel. Zolang ik er in woon heb ik zeggenschap over wat er gebeurt in en aan mijn woning. Als ik vertrek en de materialen van mijn woning kunnen worden gebruikt om een andermans woning een zeer benodigde renovatie te geven, waarom zou dat niet mogen? Ik woon er immers dan niet meer, mijn woning is verlaten en zou anders alleen maar verpauperen.

Jeetje Kaaskopje

wat haal je er nu weer bij, geloof, ontbinding van een lichaam, oven, begraven... Daar gaat het niet in deze discussie helemaal niet om in mijn ogen.

Het is een discussie over principes: mag de overheid beslissen onze grondrechten aan te tasten voor welk doel dan ook. Dit is een nobel doel, ben ik helemaal met je eens: meer organen van mensen die er niets meer aan hebben voor mensen die er naar snakken. Maar om dat te bereiken zijn nu de de grondrechten, de meest basale waarden binnen de medische wereld, opzij gezet.

Onze grondrechten zijn al van ons. Niemand moet gedwongen worden die grondrechten als het ware opnieuw vast te leggen. Ook niet als het om een nobel doel gaat. En ik vind het doel meer organen te krijgen prima. Maar niet door voor de gelegenheid grondrechten van anderen opzij te zetten.

Aagje

Aagje

Ja sorry, ik voelde al aankomen dat daar commentaar op zou komen, maar ik heb alleen van gelovige mensen gehoord dat ze geen polonaise aan hun lichaam wilden in verband met het leven na de dood en ook dat je niet aan een lichaam hoort te zitten wat door God geschonken is, het is van Hem. Ik zette er bewust bij dat ik al vanaf mijn jeugd verbazing heb gevoeld bij die uitleg. Toen en lang daarna was ik nog gelovig. Maar laten we verder het geloof zelf niet hier bespreken, maar alleen dit onderdeel.

Grondrechten mogen toch aangepast worden aan nieuwe opvattingen? Vanaf welke tijd stammen die grondrechten? Stel dat het niet door de Eerste Kamer komt, dan lijkt het mij een hele zinnige discussie op hoger niveau, of dit specifieke grondrecht, nog wel recht doet aan mensenrechten. Mijn persoonlijke mening is dat levende mensen voorgaan op overleden mensen. We hebben nu eenmaal de kennis en technieken gekregen die het mogelijk maken dat mensen langer leven dmv gedoneerde organen, zonde dat dat niet optimaal benut wordt omdat mensen vinden dat hun grondrecht geschonden wordt.

Je lichaam

Je lichaam is een lege huls en je hebt er geen zak meer aan als je dood bent. Wees als nabestaande liever blij dat er nog ergens een stukje van iemand doorleeft als ie gedoneerd heeft.
Zelf wilde ik al jong een nier doneren, maar mijn moeder vond dat ik m moest bewaren voor als ik zelf die nierziekte bleek te hebben. Ze bleek overigens gelijk te hebben, dus bij deze het verzoek om aub donor te willen zijn. Ik heb tzt ook een nieuwe nier nodig.
Veel van mijn familieleden leven nog dankzij een donornier. Eeuwige dank aan de mensen die zo dapper waren na hun dood een leven te willen redden.

AnneJ

Zeggenschap over je lévende lichaam is geen flauwekul, maar om jouw woord te blijven gebruiken, vind ik die zeggenschap over een dood lichaam wel flauwekul. Ik zeg toch nergens dat anderen over een lichaam mogen beschikken wat het nog doet? Als je hersendood bent, doet niets het meer en de kennis over coma-patiënten lijkt mij op zo'n hoog niveau dat men de kansen van de patiënt goed kan beoordelen en dan nóg heb je als familie het recht om te weigeren. Naar mijn bescheiden mening ben jij bang voor iets wat bij dit wetsvoorstel totaal niet aan de orde is.

Ja maar dan nee

Ik ben een groot voorstander van het donorschap. Maar dit de zaken omkeren vind ik eng. Mijn lichaam is niet van de overheid. Niet voor mijn dood en niet na mijn dood. Als deze wet er door zou komen dan wordt mijn ja dus een nee (al is dat een vrij gratuit gebaar want ik woon niet in Nederland en de kans dat ik er dood ga is dus vrij klein)

eigenaar

Je lichaam is van de wereld. En dat orgaan dat je doneert gaat uiteindelijk toch dezelfde kant op als de rest van dat overleden donorlichaam. Naar god of naar de hel of naar de wormen. En voor de gelovigen: je god wacht wel even op dat ene onderdeeltje. Als gelovige heb je denk ik de plicht om medemensen te helpen. Of noteer je zelf dan gelijk ergens als iemand die ook nooit een orgaan wil ontvangen.

zak met organen

Analfabeten, verstandelijk gehandicapten, mensen met een psychiatrische ziekte, die komen nu ook in de positie dat als ze niet reageren hun organen weg kunnen worden genomen. Dat is niet bepaald vrijwillig. Dat vind ik hier minder prettig aan.
Ook blijven getransplanteerde organen niet eeuwig goed en is iemand er heel lang mee gered, maar iemand kan wel vaak weer een jaar of 5 (geen garantie) verder leven in vaak betere gezondheid.
Verder heeft Vesper wel een punt. Als nabestaande of als bijna dode is het fijn om de hand van je dierbare tot de laatste adem vast te kunnen houden. Dat gaat met een transplantatie toch wat anders, het afscheid gaat anders, je moet een hele tijd wachten voordat je de overledene weer 'terug' krijgt. Het gaat niet om een zak met organen, maar om een mens en met emoties van achterblijvers. Ik heb wel gehoord dat het heel gek is, zo'n afscheid maar op zich wel een fijn idee.
Ik ben er nog niet uit. Ik zou niet weten of ik zelf een nieuw orgaan zou willen hebben, ik denk niet dat je dat kan voorstellen hoe dat is, het ligt er ook aan hoe oud je bent. Vroeger heb ik wel met een donorcodicil rondgelopen maar ik denk dat ik nu liever wens dat mijn familie dit beslist, zij moeten afscheid nemen.

Zeggenschap en flauwekul

Ik vind overigens wel dat er altijd respectvol met een lichaam omgesprongen moet worden. Ik vind dus duidelijk niet dat een dood lichaam voor oud vuil ergens neergegooid mag worden, zoals terroristische bewegingen, foute overheden e.d. nog wel eens willen doen. Respectvol omgaan met het dode lichaam van iemand laat zien als je hem de laatste eer bewijst en dus in zijn kist naar de plek gebracht wordt zoals de dode dat heeft gewild. In mijn ogen bewijs je iemand die eer om wie hij als levend persoon geweest is. Een nier uit een lichaam halen zie ik niet als respectloze handeling. De persoon kan nog steeds eervol begraven worden, maar mist wat organen, die zonder die ingreep vergaan of in as veranderen.

Laat ik er nog een vraag bijknallen: Vind je dat je gered mag worden dmv een orgaan van iemand anders, ondanks dat je datzelfde niet voor een ander zou doen?

Ooh maar Kaaskopje

dan heb je een beperkte kijk op redenen waarom mensen niet doneren. De meeste geloven staan doneren niet in de weg, ook de Islam niet terwijl dat heel vaak wordt gezegd.

Maar het punt is dat mensen niet mag worden opgedrongen sociaal te zijn met hun lichaam als het hun grondrecht is dat een ander niet (in de zin van: normaal gesproken nooit) over hun lichaam mag beschikken.

En ja, grondrechten kunnen veranderen, de discussie over het inperken ervan wordt op dit moment op veel plekken in de maatschappij gevoerd, teveel om er hier bij te halen.

Maar juist de waarden autonomie en de integriteit zijn als grondrecht een vaste basis van onze gezondheidszorg. Het voorkomt bv dat we behandelingen moeten ondergaan die we niet willen.
Ik kan me niet voorstellen dat we de handen op elkaar krijgen om bv mensen tot chemo te dwingen als ze daar om hun moverende redenen van af willen zien, of die operatie te ondergaan, of ...., vul maar in.
En waarom zou zo'n grondrecht vervallen als iemand dood is? Een dood lichaam mag ook niet geschonden worden. Waarom dan wel in geval van donatie? Omdat dat een goed en sociaal doel is? Maar dan zijn er veel meer goede en sociale dingen te bedenken.

Aagje