Registratie orgaandonatie
http://www.lindanieuws.nl/nieuws/duizenden-geven-keuze-in-donorregister-aan-na-aanname-wet/
"In totaal lieten bijna 19.000 mensen de afgelopen dagen weten dat ze hun organen na hun dood niet willen afstaan. Ruim 1600 mensen registreerden juist dat ze hun organen wél wilden doneren. Een laatste groep van 1205 mensen gaf toestemming ‘met bepaalde beperkingen’.
Al geregistreerd
Ook opvallend veel mensen van wie de keuze al wel stond geregistreerd, hebben hun donorschap in de afgelopen twee dagen gewijzigd. Ruim 2600 mensen gaven nu onvoorwaardelijke toestemming, ruim 1300 stemden in met beperkte donatie. Iets minder dan 4500 mensen trokken hun toestemming in.
Eerste Kamer
Over de nieuwe donorwet moet nog worden gestemd in de Eerste Kamer. Aanname daar is nog allesbehalve zeker."
Hopelijk stemt de 1e Kamer deze inbreuk op de lichamelijke integriteit weg met een beroep op de wet.
Ik stond zelf ook in dubio wat ik zou doen. Je wilt graag dat mensen die een orgaan of ander lichaamsdeel van je kunnen gebruiken geholpen worden maar niet dat de overheid daar over gaat en dat ongevraagd registreert. En dat de beslissing voor je genomen wordt als je niets aangeeft.
Met het risico dat er straks consequenties aan zitten zoals een hogere of lagere zorgpremie.
Er zouden meer mogelijkheden voor orgaanvervanging moeten komen. Hopelijk schieten ze op met de D3-printtechnologie.
http://motherboard.vice.com/nl/read/de-toekomst-van-3d-printen-een-menselijk-hart-uitprinten
Elisa
Ik ben het met je eens dat er een boel moet/kan gebeuren op het gebied van informatie over orgaandonatie, onduidelijkheden die moeten worden opgeheven.
Ik deel ook met je dat er voor sommige mensen een taboe ligt op de dood en dat we ook daar wat aan kunnen proberen te doen.
Maar ik zeg kunnen: het hoort mijns inziens ook bij de vrijheid die wij mensen hebben om er niet over na te denken. Ook niet als anderen dat wenselijk, wijs of noodzakelijk vinden. Bij sommige mensen past het niet om bij leven hun dood onder ogen te zien. En dan kunnen jij en ik dat raar, onwenselijk of weet ik veel wat vinden, maar dan is het nog steeds de ander die de eigen grens daarin mag bepalen.
Tenslotte, ideeën veranderen, wetgeving wordt aangepast. Klopt. Maar juist als het gaat over de gezondheidszorg en de nedische wereld is de beweging dat we autonomie, integriteit van het lichaam en regie bij de patiënt steeds belangrijker en vanzelfsprekend vinden. De hele wetgeving en regelgeving is daar op gericht. Alleen voor orgaandonatie keren we dat nu om. In plaats van dat we actief moeten toestemmen voor iets ingrijpends, moeten we nu ons best doen om dat ingrijpende af te wenden als we dat niet willen. De omgekeerde wereld in mijn ogen.
Aagje
Donor
Het ter beschikking stellen van je lichaam aan de wetenschap kan je apart aangeven bij het Donorregister:
http://www.transplantatiestichting.nl/donor-worden/hoe-registreren-als-donor/wetenschappelijk-onderzoek
http://www.lichaamsdonatie.info/index.html
Als iedereen gewoon tijdig gesprekken voert met zijn/haar familie over deze zaken en zich registreert en zijn keuzes vastlegt, hoef je geen moeilijke beslissingen te nemen als het moment daar zou zijn. Dan kan je je op het moment zelf richten op afscheid nemen. Dat is een enorme meerwaarde.
Overigens heeft mijn moeder ook een "niet reanimeren-verklaring", officieel vastgelegd. Zij wil niet mocht het zover komen als een kasplantje liggen vegeteren. Niet voor zichzelf maar ook niet voor ons, haar kinderen en kleinkinderen. Ook daar kan ik mij volledig in vinden en ik respecteer haar wens en keuze.
https://www.nvve.nl/
Eens met Elisa en Kaaskopje
Ik begrijp de gevoelens van de tegenstanders van deze nieuwe wet wel, en dan vooral het 'de overheid mag dit niet opleggen'. Persoonlijk vind ik dit echter een te belangrijk onderwerp om niet over na te denken, en ik vind daarom dat de overheid mensen best mag dwingen om erover na te denken. Ik ben zelf al sinds mijn studententijd donor (eerst met codicil, later geregistreerd), mijn man ook. Onze oudste zoon van 18 zei vorige week dat hij blij was, nu hoefde hij tenminste geen actie te ondernemen. Hij wil wel graag geregistreerd staan als donor, maar is tot nog toe te lui geweest om iets te laten registreren... zoals zoveel mensen.
Afgelopen week nog een situatie meegemaakt waarbij in het dorp een jong meisje aan een vreselijk ongeluk overleden is. Het overlijden heeft wat langer geduurd omdat de familie eerst afscheid wilde nemen, en daarna de orgaandonatie kon plaatsvinden. Het hele dorp leefde mee, en toen de rouwstoet langs het jaarlijkse dorpsfeest kwam op zaterdagmiddag was het muisstil met een grote menigte langs de straat voor nog een laatste groet aan de overledene én steun aan de nabestaanden. Echt een kippenvelmoment, ook al kende ik ze niet persoonlijk.
Mirreke 2
Wanneer moet een overheid dán dit soort beslissingen nemen, als het niet mag als er enige maatschappelijke onrust is?
Kaaskopje
in mijn reactie waar jij weer op reageert, ga ik in op enkele berichten van anderen. Dus gewoon hier, in het lijstje met reacties.
En verder, ook dat schrijf ik: het gaat bij dit soort ontwikkelingen altijd zo, dat wat eigenlijk te gek is voor woorden, uiteindelijk toch realiteit gaat worden.
Dit tref je aan bij Facebook en Whatsapp (nee dat gaan we nooit doen, verandert in ja, nou, toch wel), maar ook bij wetten en ontwikkelingen in de gezondheidszorg kom je het tegen. Zoals dat er nu al wordt gesproken over het nut dat mensen in economische zin hebben afgezet tegen de kosten die een operatie met zich meebrengt. Vroeger was dit uit den boze, nu, let maar op, wordt dit realiteit. Boetes op roken, ongezond leven, enz. enz., omdat jouw gezondheidskosten dan voor de gemeenschap te hoog worden. En dan word je om je oren geslagen met: egoïstisch, enzovoorts. Het draait eigenlijk alleen nog maar om: wat kost het mij, mij, mij. Het begrip solidariteit lijkt daarmee de nek omgedraaid. Enfin, ik wijk af van het onderwerp waar het hier om gaat.
Ik vermoed zomaar dat het wel eens realiteit kan worden dat jij geacht wordt jouw organen, die immers aan de gemeenschap toebehoren, gezond te houden en dat je dan een boete te wachten kan staan, in de vorm van een hogere eigen bijdrage of een hoger maandbedrag.
belang
Eens met Mirreke. Of dat je perse in het ziekenhuis moet sterven omdat je je organen wilde afstaan. Dat dat een hoger belang gaat gelden.
Ik denk dat de ervaring ook is hoe iemand is gestorven. Is iemand al een tijd in coma of in bed, dan kan de familie goed afscheid nemen en zal men er meer vrede mee hebben dat er voor transplantatie is gekozen. Is de dood onverwacht, dan is het moeilijker. Zelfs als je het vantevoren met je familie bespreekt.
Mijntje
Heb je door déze wet het gevoel dat je niet in je eigen bed mag sterven? Dat is toch helemaal niet aan de orde? Een wet die bepaalt dat je niks meer mag bepalen is nu niet aan de orde en die zie ik er ook niet van komen.
Marjoleine
'Onze oudste zoon van 18 zei vorige week dat hij blij was, nu hoefde hij tenminste geen actie te ondernemen. Hij wil wel graag geregistreerd staan als donor, maar is tot nog toe te lui geweest om iets te laten registreren... zoals zoveel mensen.'
Nou, voor jouw zoon is er geen enkel verschil. Ten eerste is die wet er nog helemaal niet door, door deze ophef geloof ik ook nooit dat het door de eerste kamer komt. Ten tweede is er niets veranderd, als je je niet registreert gaan ze het aan de nabestaanden vragen. Als je je nu niet registreert gebeurt precies hetzelfde.
Kippenvelmoment
maar bedoel je dan dat het kippenvelmoment minder of kleiner zijn geweest als er geen organen zouden zijn gedoneerd? Dat zou pas erg zijn.
Ik kan mij prima voorstellen dat het heel troostend is te weten dat je kind door zijn dood toch andere mensen het leven heeft gegeven. Waar ik dus tegen ben is de vorm waarin de wet is gegoten. Hoeveel escape hatches er ook zijn, wat je ernaast ook allemaal kunt aangeven of niet. Ik ben ook helemaal niet tegen doneren. Maar wel tegen de vorm waarin deze wet is gegoten.
Elisa, wat jij in je laatste posting schrijft: ik weet dat allemaal wel, en daar gaat het niet om. "Ja, tenzij," dáár gaat het me om.
En daarnaast vraag ik me af wat er gebeurt als een donor ja heeft gezegd, en de familie het niet aankan. Wordt deze aankomend dode, want je BENT dus nog niet echt dood, ondanks dat je hersendood bent, dan uit de armen van de familie gerukt? Weggereden terwijl er mensen zijn die dit niet aankunnen? Nu lijkt dat science fiction... wordt het weggewuifd. Maar ik ben echt benieuwd.
Zelf heb ik overigens jarenlang wel met een donorcodicil gelopen, en dus ook jarenlang bloed en bloedproducten gedoneerd. Maar nadat ik zelf overlijdens van heel dichtbij heb meegemaakt, is het bij mij omgeslagen. Ik ben echt bang dat ik of mijn naasten niet op eigen tijd en volgens eigen wensen het overlijden kunnen laten plaatsvinden.
Daarom denk ik ook dat het erg belangrijk is om hierover goede gesprekken te laten voeren. Donatie van weefsel bijvoorbeeld, kan ook bij hartdood. Dat zou ik dan eerder overwegen wellicht.
Naïeve vraag misschien
maar wat is het verschil tussen hersendood en hartdood? Uiteraard snap ik het verschil van de locatie. Ben je dan toch bang dat je te voortijdig uit het leven wordt gerukt? Dat je met wat geduld misschien toch nog bij kan komen?
Die gedachte heb ik wel eens bij islamitische begrafenissen. Dat moet allemaal zo snel gebeuren. Je hebt amper de laatste adem uitgeblazen of ze lopen al richting graf. Daar zou ik nou moeite mee hebben.
Wet
volgens mij is het juist de bedoeling dat iedereen de keuze houdt. Pas als je herhaaldelijk niet hebt gereageerd op de oproep om je keuze kenbaar te maken wordt de keuze voor je gemaakt.
Daarom snap ik deze heiza er omheen niet zo goed.
afscheidnemen
je neemt geen afscheid van een lichaam met een kloppend hart.
Het is geen terbeschikkingstelling van de wetenschap waarbij het hele lichaam meegenomen wordt en je dus idd geen afscheid kunt nemen.
Organen worden uitgenomen, patient wordt zeer netjes gesloten. Daarna kan de familie gewoon afscheid nemen.
Ik heb dit proces nu 2x van dichtbij mee mogen/moeten maken en het gaat zeer integer en je houdt er echt geen trauma aan over. Eerder andersom de na bestaanden hebben het gevoel dat de persoon doorleeft in een ander en iets goeds gedaan heeft. Iets dat de verwerking van het overlijden ten goede komt.
Onjuistheden
Ik lees hier helaas toch nog volkomen onjuiste veronderstellingen. Nabestaanden krijgen na het overlijden nog genoeg tijd om afscheid te nemen van iemand die orgaan/weefseldonor is; zowel voor als na de donatie.
http://www.transplantatiestichting.nl/donor-worden/waarom-donor-worden/familie-en-donatie
Lees eens verder op die site; er staat hele nuttige informatie o.a. ook over het verschil tussen hersendood en hartdood: http://www.transplantatiestichting.nl/medische-procedure
Ik (en mijn zoon) hebben ook vele sterfgevallen van dichtbij meegemaakt en de wensen van de overledene en diens familie werden altijd gerespecteerd en nageleefd. Wat dat betreft herken ik de ervaring van Mirreke totaal niet. En zoals ik al eerder schreef is er ook bij het ter beschikking stellen aan de wetenschap genoeg tijd om afscheid te nemen dus wat Taruh zegt herken ik ook niet uit eigen ervaring. https://www.vumc.nl/afdelingen/ANW/132375/8197007/
Op het to do lijstje
Ik heb me genoeg geïnformeerd om met volle overtuiging nee te zeggen. Wel heb ik het onderwerp op het lijstje van mijn dochter gezet met dingen die ze moet regelen als ze 18 wordt. Ze weet nu al wat ze wil en dat ik haar wens zal respecteren (al is dat natuurlijk niet aan de orde omdat ze minstens 105 wordt), maar je kunt het maar beter vastleggen.
Kaaskopje
Heel kort door de bocht:
Hersendood: op grond van een eeg en andere onderzoeken wordt geconstateerd dat er geen hersenactiviteit meer is of niet meer genoeg om het leven mogelijk te maken. Er is geen ademprikkel meer. De patiënt zal niet uit zichzelf ademen. Ook de bloeddruk wordt door het lichaam niet op peil gehouden. De dood wordt daarmee vastgesteld, maar beademing en medicatie houden het hart en de bloedsomloop nog gaande.
Hartdood: de dood treedt in doordat het hart stopt met kloppen en dus geen bloed meer rondpompt.
Heartbeating donation: het hart en de bloedsomloop worden nog een tijdje aan de gang gehouden, lichaam gaat naar de operatiekamer en daar worden de organen uitgenomen. Ook het hart kan dan voor transplantatie in aanmerking komen. Kan vziw alleen bij de hersendode patiënt.
Non-heartbeating donation: de patiënt wordt indien aan de orde van de beademing afgehaald en sterft na verloop van tijd. Dat stervensproces mag ook weer niet te lang duren (weet niet welke tijd er exact voor staat) omdat anders de organen te veel hebben geleden aan het stervensproces. Nirt alle organen kunnen dan nog gedobberd worden, het hart vziw niet. Een aantal andere wel.
Maakt dit eea duidelijk voor je?
Aagje
Taruh
Bij heartbeating donation neem je wel afscheid van een lichaam met een kloppend hart. Op de ICU voordat de hersendode patiënt naar de operatiekamer wordt gebracht voor de uitname operatie. Daarna krijg je inderdaad een keurig lichaam weer terug voor het verdere afscheid.
Bij non-heartbeating donation kun je aanwezig zijn tot het hart niet meer klopt. Hoeft niet altijd op den ICU te zijn. Daarna wordt het lichaam naar de operatiekamer gebracht voor de uitneemoperatie. Daarna krijg je het lichaam keurig weer terug voor verder afscheid.
Aagje
Nav post aan Kaaskopje
'Gedobberd' = gedoneerd.
Hoe gaat het op het laatste moment dan?
Is het inderdaad zo, dat je als nabestaanden niet bij het daadwerkelijk sterven kunt zijn? En daarmee bedoel ik bijv: laatste adem, minutenlang wachten en dan het besef dat het klaar is.
Ik heb de site bekeken, maar kan dit zo gauw niet vinden. Ja, de patiënt wordt netjes gesloten, nee, de uitvaart hoeft niet te worden uitgesteld. Maar hoe gaan die laatste momenten?
Dit: "je neemt geen afscheid van een lichaam met een kloppend hart" begrijp ik niet helemaal. Hoe ik het me voorstel, gaat het zo: het hart van de patiënt blijft in principe kloppen/aan de gang gehouden tot de donatie plaats kan vinden. Op dat moment neem je afscheid, en als de patiënt terug komt, dan is de donatie geweest en neem ik aan dat het hart niet meer klopt? In elk geval is er een relevant orgaan verdwenen en is de patiënt (in mijn beleving) dan pas echt dood. Hoe hersendood hij ook al was is, rationeel volg ik dat allemaal wel, maar als mijn kind nog warm is en een kloppend hart heeft, denk ik dat ik het meer dan moeilijk zou vinden om hem los te laten.
Ik heb een aantal malen gewaakt bij stervenden, tot het eind. Ik vond dat een heel waardevol proces en ik vraag me af in hoeverre daar afbreuk aan gedaan wordt.
Ben zelf al donor vanaf mijn 18e, maar wil dat opnieuw overwegen nu mijn kinderen ouder worden.
Marina
Of je bij het daadwerkelijke moment van de laatste adem kunt zijn hangt er dus inderdaad vanaf of er heartbeating of non-heartbeating donatie plaatsvindt.
Bij de heartbeating procedure niet. De patiënt is hersendood (het moment waarop de hersendood wordt vastgesteld wordt ook de officiële dood geconstateerd, ook al kan een eventuele uitnameoperatie nog wel een dag op zich laten wachten), maar het lichaam wordt verder gaande gehouden met beademing en medicinale ondersteuning.
Bij non-heartbeating donatie is de patiënt niet hersendood en kan dus niet met kloppend hart naar de operatiekamer. Patiënt is bv in een diepe coma maar heeft nog teveel hersenfunctie om hersendood genoemd te kunnen worden, maar te weinig om in leven te kunnen blijven. Vaak wordt de beademing dan afgekoppeld en sterft de patiënt doordat hij langzaam maar zeker met ademen stopt. Daar kan familie bij zijn en dat is anders dan bij heartbeating donatie. Er zijn denk ik ook nog wel andere situaties denkbaar voor nonheartbeating donatie dan de comapatiënten.
Ik hoop dat ik het hiermee duidelijk voor je heb kunnen maken.
Aagje
Bedankt Aagje
Ik begrijp het.
Ik vind het ontzettend moeilijk. Eerder dacht ik alleen aan het aspect: wil ik mijn organen doneren? Mijn antwoord was daarop steeds "ja".
Nu is het stervensproces een belangrijk aspect geworden. En dat wordt onderbroken. In elk geval in mijn beleving. Nu ik dat een aantal keer van heel dichtbij heb meegemaakt, én nu ik kinderen heb, voel ik dat dat zwaar telt.
Marina
Ja, je omstandigheden zijn belangrijk in het maken van keuzes. Zeker als het om ingrijpende keuzes gaat. Maar belangrijk is natuurlijk ook de wetenschap dat er een hele grote kans is dat je niet voor deze eindkeuze komt te staan met je dierbaren en zij niet met jou. De kans is groter dat jij en zij oud worden. Maar het kàn wel dat je ervoor komt en dan kan het zin hebben dat je voor jezelf helder hebt wat voor jou belangrijk is in deze.
Aagje
Definitief
Ik snap dat het gevoelsmatig veel moeilijker is als iemand nog warm aanvoelt en nog lijkt te ademen maar dood is dood. Of het nu hersendood of hartdood is. Het heeft in beide gevallen geen zin om jezelf wijs te maken dat die persoon nog leeft, je nog zou kunnen horen of ooit nog zou kunnen bijkomen. Als zodanig wordt het stervensproces dus ook niet onderbroken; de persoon *is* al dood. Dat is natuurlijk heel moeilijk te accepteren en je wilt het moment dat de overledene wordt weggehaald uiteraard zo lang mogelijk uitstellen omdat het dan zo "echt" is en definitief. Maar feitelijk zijn dit vals sentimentele gevoelens die een motivatie om wel te doneren niet in de weg zouden mogen staan. De overledene en de nabestaanden hebben niets meer aan het gestorven vleselijk lichaam maar er zijn ontzettend veel andere medemensen die enorm geholpen zijn met (een deel van) diens organen en/of weefsels en dankzij die donatie verder kunnen leven. Dat gegeven kan ook troost bieden.
Elisa
Je begrijpt duidelijk totaal niet wat ik bedoel. Ik zei al eerder dat ik rationeel begrijp dat hersendood ook echt "dood" betekent. Ik weet niet waarom je denkt dat ik tegen beter weten in stiekem zou hopen dat die persoon alsnog herrijst.
Verder vind ik de kwalificatie "valse sentimentele gevoelens" ronduit beledigend.
"De overledene en de nabestaanden hebben niets meer aan het gestorven vleselijk lichaam" O nee? Wie ben jij om dat te bepalen? Je mag het vinden, voor jezelf. Maar mag ik zelf beslissen of ik "iets heb" aan dat gestorven lichaam ajb?
Ik vind het een kwetsbaar, delicaat onderwerp waarvan ik vind dat je er met alle respect over moet spreken met elkaar. Termen als "vals" en "egoïstisch" (eerder in deze draad) doen daaraan afbreuk.
Elisa
Ik zelf kan verstandelijk best met je meegaan in het dood=dood principe. En ik schat mezelf op dit moment zo in dat ik dat ook kan als het er om gaat.
Maar om te beginnen kun je heel goed ook anders tegen de dood en het stervensproces aankijken dan jij nu doet. Mensen zijn niet verplicht de dood alleen maar medisch/mechanisch te zien zoals jij nu doet.
Mensen überhaupt niet verplicht om over de dood na te denken zoals jij en ik doen.
Tenslotte is het niet zo dat mensen het altijd vooral verstandelijk moeten bekijken. Je maakt jezelf en een ander iets wijs als je denkt dat verstand in zo'n situatie altijd de overhand heeft boven gevoel. Of dat het altijd voorrang zou moeten hebben op gevoel.
Maar zo raken we wel wat ot: het gaat in dit draadje om de vraag of de nieuwe wet goed is of niet. Meer dan over de vraag of donatie goed is.
Aagje
roze en wit
Iemand gaat roze de operatietafel in en komt er wit weer uit. Je ziet niet dat proces, dat je er een tijdje bij kan zitten en dat iemand langzaam aan koud wordt en witter. Die overgang is juist goed om te zien.
Maargoed, voor mijzelf maakt het niet uit, dus ik laat het over aan mijn nabestaanden denk ik en dan ligt het aan de omstandigheden wat die beslissen.
Het maakt wel verschil Triva
Als nabestaanden krijg je het laatste woord en het lijkt mij heel anders beslissen als je weet dat iemand de moeite niet genomen heeft om zich aan te melden of de moeite niet genomen heeft om zich af te melden. Ja zeggen is volgens mij ' veel' makkelijker in dat laatste geval. Mijn ouders hadden beiden geen donorcodicil, maar ik weet dat mijn vader best had willen doneren en mijn moeder absoluut niet. Het is niet aan de orde geweest, maar ik weet zeker dat ik onder de nieuwe wet minder moeite met een ja gehad zou hebben, als het om mijn vaders organen zou gaan.
Verder vind ik eigenlijk niet willen doneren = niet ontvangen, maar dat zal wel helemaal niet van de grond komen dus dan vind ik deze wet 'the next best thing'.
Voor!
Ik ben wel voor hoor. Dwing mensen maar om te kiezen. Als jij het nodig hebt kun je ook een donororgaan krijgen. (je kunt natuurlijk beweren van niet, maar wacht maar tot je nieren het begeven)
Ik zou er ook nog wel voor zijn om mensen die x jaar geregistreerd zijn als donor voorrang te geven op de wachtlijsten. Lijkt me terecht.
Maar ik vraag me af of het veel uit gaat maken. Ik heb begrepen dat organen van mensen *met* een codicil vaak niet worden gebruikt omdat de naaste familie toch bezwaar maakt (al mag het formeel wel). De beste donoren zijn natuurlijk jonge mensen en ik begrijp best dat je als familie op zo'n moment bezwaar maakt.
En dat is dan nog als iemand toestemming heeft gegeven, kun je nagaan wat er gebeurt als iemand alleen maar geen opt-out heeft aangegeven. Dan is het helemaal twijfelachtig of hij/zij wel of niet wilde.
Ik vermoed dat je over 5 jaar in de krant kunt lezen dat de nieuwe wet geen succes is gebleken (als hij al door de 1e kamer komt).
Respecteren
Ik was benieuwd hoe het in de rest van Europa geregeld is qua donorsysteem; opt-in of opt-out:
http://www.nvdg.info/notitie_donorschap.html
Ik vind het trouwens echt niet kunnen dat als iemand zich geregistreerd heeft als orgaandonor, de familie alsnog donatie kan tegenhouden na overlijden. Ik heb mijn keuze en mijn wens niet voor niets expliciet duidelijk gemaakt; zowel officieel als aan mijn familie en dan verwacht ik ook dat mijn wens wordt gerespecteerd na mijn overlijden.
Stel dat mijn moeder morgen in zwaar comateuze toestand in het ziekenhuis komt te liggen en/of ze zou gereanimeerd moeten worden. Dan kan ik het er wel heel moeilijk mee hebben maar het is haar expliciete en officiële wens en keuze om niet meer gereanimeerd te worden dan wel "de stekker er uit te laten trekken" en ik heb dat gewoon te respecteren. En natuurlijk respecteer ik haar wens. Ook al zou ik er misschien heel anders over denken maar zij heeft bepaald bij leven en bij volle verstand wat er met haar (lichaam) moet gebeuren in zulke gevallen.
Maak deze zaken bespreekbaar in je gezin en binnen je familie en maak heel duidelijk wat je wel en niet wil. Officieel en officieus. Belicht alle aspecten eerlijk en duidelijk en zonder vooroordelen zodat iedereen een verantwoorde eigen keuze kan maken en men elkaars wensen ook kan respecteren.
Dat is niet hetzelfde Elisa
De beslissing om gereanimeerd te willen worden ligt bij de persoon die dan nog in leven is en de consequenties draagt. Het is bovendien ook een medische beslissing, als het niet meer medisch zinvol is zal iemand ondanks diens wens niet meer gereanimeerd worden.
Ook de uitkomsten van reanimatie, met mogelijk blijvende handicaps of ziekte, draagt de persoon zelf.
Het zou als familie zeer bedenkelijk zijn als je dan toch aan de medische staf zou vragen om niet te reanimeren. Ik denk niet dat je daar zomaar mee weg komt, dan moet je wel ijzersterke egoloze argumenten hebben.
De nabestaanden dragen de consequenties van het overlijden van een persoon. Dat is echt een andere zaak.
Er zijn niet alleen maar zakelijke maar ook emotionele overwegingen bij het overlijden van een dierbare en die tellen ook mee.
Natuurlijk zal de medische staf wel raar opkijken als je niet tegemoet komt aan de laatste wens van een dierbare om te doneren, maar als het goed is zullen ze dat wel respecteren richting nabestaanden en het niet doorzetten op kosten van een conflict met nabestaanden in de rouw.
Elisa
"Maak deze zaken bespreekbaar in je gezin en binnen je familie en maak heel duidelijk wat je wel en niet wil. Officieel en officieus. Belicht alle aspecten eerlijk en duidelijk en zonder vooroordelen zodat iedereen een verantwoorde eigen keuze kan maken en men elkaars wensen ook kan respecteren."
Dat zou ongetwijfeld helpen, maar dat schijnt nu dus niet altijd te gebeuren. Als ik onderstaand artikel mag geloven valt het aantal momenteel trouwens nog wel mee (10%):
Maar dit gaat over expliciete instemers. Ik verwacht dat dat aantal bij een opt-out situatie waarin de dode geen expliciete keuze heeft gemaakt enorm omhoog zal gaan en het lijkt me onwaarschijnlijk dat het ziekenhuis de organen transplanteert als de familie het echt niet wil (zie artikel). Regels of geen regels. Je gaat niet in iemand snijden terwijl de familie buiten (huilend) staat te protesteren. Ik zou het persoonlijk ook niet doen.
Dus de vraag blijft hoe effectief het allemaal straks is.
