Slecht gebit
Mijn dochter heeft een erg slecht gebit helaas. De oorzaak is niet bekend, maar het glazuur is niet goed aangelegd waardoor ze vaak gaatjes heeft, al vanaf de eerste controle met 2,5 jaar.
Toen ze vier was had ze een ontsteking onder haar voortandjes en deze zijn toen getrokken. Door de ontsteking was het slecht te verdoven waardoor ze veel pijn heeft gehad en ook wat angstig is geworden. Alleen voor trekken. Controles en vullen gaat heel goed.
Inmiddels is ze bijna zes, maar vandaag bleek dat alle vier haar melkkiezen in de bovenkaak dusdanig slecht zijn dat ze er uit moeten. De grote mensen kiezen die daarachter zijn doorgekomen zijn ook niet goed aangelegd helaas. Deze zullen helemaal uitgeboord en gevuld worden en daarna komt er een rvs kroon overheen met daar aan vast ijzertjes om de ruimte te behouden. De tandarts gaf aan dat hij het liefst een aantal weken achter elkaar haar ziet en dan steeds een deel doet. Dus eerst twee keer twee kiezen trekken, dan de ene kies uitboren en opvullen, dan de andere kies en daarna de kronen en ijzertjes plaatsen. Dochter is vooral heel erg verdrietig en boos dat ze zo'n pech heeft met haar gebit en riep dat ze niet wilde. Maar met pijn blijven lopen is ook niet fijn. De tandarts gaf aan dat het ook onder narcose kon maar dat dat vooral wordt gedaan bij onbehandelbare en extreem angstige kinderen en dat narcose ook een risico is maar wel een mogelijkheid. Ik twijfel. Ze is op zich goed behandelbaar maar ik wil ook geen trauma. Anderzijds is ze afgelopen jaar aan scheelzien geopereerd en daar is ze echt wel een paar weken van uit haar doen geweest. Veel huilen en snel boos worden om niets, nachtmerries, woede uitbarstingen en ik gun het haar en mezelf niet om dat nog eens over te doen want ze zat toen ook wel een beetje met zichzelf in de knoop omdat ze haar gevoelens niet kon duiden.
MamaE
ik snap dat je er verdrietig om bent.
Maar ik raad je toch aan om voor jezelf en je dochter naar positieve kanten te zoeken. En die dan ook echt te gaan voelen.
Mijn puberdochter is ernstig ziek geweest (niet levensbedreigend, maar het had wel erg veel impact). We hebben toen sterk gefocust op de positieve dingen die we konden vinden. Bijvoorbeeld dat we geluk hebben in een land te wonen waar we hulp voor haar konden krijgen. Dát er uberhaupt hulp mogelijk was. En focus op hoe dapper mjjn dochter was , dat ze haar leed zo goed kon dragen. En dat het voor de rest van je leven fijn is om te weten dat je goed om kunt gaan met moeilijke situaties. En dat het fijn was dat we het samen goed konden vinden en dus we goed konden 'samenwerken' in dit traject.
Zo konden we ons geluk zien, voelden we ons krachtig: ja, je hebt grote pech, maar... er lijkt hulp te zijn, jij bent een sterk en dapper kind én fijn dat we hierin sámen kunnen optrekken!
Ook voor jouw dochter klinkt het zo: ze komt niet over als een slachtoffer, maar als een dappere jonge strijder!
Het is fijn voor jullie allebei als je dáár de focus op kunt leggen.
Hoi Ippel, dank voor je bericht. Misschien is dit wel de schop onder mijn kont die ik nodig heb. Want inderdaad, het is vervelend maar niet levensbedreigend. Gelukkig wonen we in Nederland, waar goede zorg is, en in 2021 ipv de middeleeuwen. Dat is zeker iets om dankbaar voor te zijn. Mijn dochter is zonder meer een ontzettend dapper meisje en ik vind haar houding in hoe ze haar 'lot' (dat klinkt wel meteen weer zo zwaar) draagt heel bewonderenswaardig. Elke keer gaat ze zonder problemen mee naar de tandarts en in de stoel zitten. Af en toe een diepe zucht als ze hoort wat er nu weer moet gebeuren. Van de week wel even de nodige tranen toen ik haar uitlegde wat er met haar kiezen aan de hand is, maar goed, dat vind ik eigenlijk niet meer dan logisch. Ik praat haar overigens geen slachtofferrol aan en noem haar nooit zielig, ook niet als ik dat eigenlijk wel vind. Ik had er vroeger zo'n ontzettende hekel aan als mensen mij zielig vonden. Vooral mijn moeder vond en vind altijd alles zielig. Ook bij mijn dochter. Die bril, die pleister, die operatie, alles wat ze bij de tandarts moet ondergaan. Ik heb haar echt moeten instrueren niet tegen mijn dochter te zeggen dat ze haar zielig vindt. Van zielig zijn is nog nooit iets beter geworden. Ik moet zeggen dat ik mijn dochter wel heel wijs vind voor haar leeftijd. Mijn moeder heeft één keer tegen haar gezegd, een dik jaar geleden, toen ze net een nieuwe bril had 'dat het een mooie bril was, maar dat oma het wel een beetje zielig vond dat ze al zo vroeg een bril moest', waarop mijn dochter zei 'als ik geen bril had, dan was ik pas zielig want dan zag ik niks'. Tegelijkertijd zei de juf op school dat ze jaloers was op haar mooie bril en er ook wel zo een zou willen, waarop mijn dochter reageerde met 'slechte ogen hebben is niks om jaloers op te zijn, wees maar blij dat je geen bril nodig hebt'. Wat dat betreft vind ik haar ontzettend realistisch voor een kleuter, misschien wel iets te veel zelfs.
We sluiten de dag altijd samen af door te benoemen wat ons die dag blij maakte. Dat kan iets heel kleins zijn, maar dat stukje dankbaarheid en positiviteit waar jij het over hebt, sluit daar mooi bij aan. Mag ik vragen hoe oud jouw dochter was toen ze ziek was? En hoe staat ze nu in het leven?
Je dochter klinkt heel verstandig, een wijs meisje dat haar gedachten goed kan verwoorden.
Mijn dochter is zo'n twee jaar ziek geweest, aan het begin van haar pubertijd. Ik wil er best meer over zeggen, maar niet op een forum.
Ze is nu al een tijd volledig hersteld. Ze is dankbaar voor haar herstel en heeft geen trauma of iets dergelijks opgelopen. Als je daar tenminste op doelde met je laatste vraag. Boven alles herinneren wij ons het herstel🌞. En wat wijze lessen, zoals dat je soms even dóór moet zoeken voordat je de juiste zorgverlener treft.
Klopt Ippel, ze is verbaal behoorlijk sterk. Wat heel fijn is. Ze heeft ook nooit echt van die peuterbuien gehad dat ze gillend op de grond ging liggen bij gebrek aan een andere manier om frustraties te uiten. Alleen na die operatie vorig jaar. Toen kon ze opeens om de kleinste dingen enorm boos worden en er even later zelf niks meer van snappen en heel veel spijt hebben. Was gelukkig na een paar weken wel weer over. Ik snap best dat je niet op een openbaar forum wilt uitweiden over de specifieke situatie van je dochter. Dat hoeft ook niet. Ik vroeg dit omdat het natuurlijk nogal wat uitmaakt of een kind twee, zes of twaalf is. Een kind van twee kun je nog heel weinig uitleggen over wat ze hebben en waarom bepaalde behandelingen nodig zijn. Bij een kind van zes kan dat al wat beter, al is langetermijndenken dan nog moeilijk. Een kind van twaalf is in staat om de situatie te begrijpen, maar kan wel weer veel gaan piekeren. Wel heel fijn dat jullie er samen zo goed doorheen zijn gekomen en dat ze weer helemaal hersteld is zonder trauma's.
Mijn dochter is gelukkig niet ziek. Dus haar dagelijkse leven (school, zwemles, afspreken met vriendinnetjes, buiten spelen) gaat gewoon door en ze voelt zich gewoon goed. Denk dat dat al een hoop scheelt. Het is vooral dat ik een balans moet zien te vinden tussen waar nodig ruimte bieden aan haar emoties en die van mezelf en kijken naar wat we allemaal hebben om dankbaar voor te zijn. Ik merk bijvoorbeeld dat ik me nu al zorgen kan maken over de toekomst, terwijl mijn dochter - zoals dat hoort bij kinderen - heel erg in het nu leeft.
Het is even afwachten wat en hoe haar gebit uiteindelijk behandeld gaat worden. Haar welbevinden staat bij mij voorop.
Het leven van mijn dochtet stond vrijwel volledig stil, school, sociale contacten, sport, niets was nog mogelijk.
Dat wat je schrijft over emoties herken ik ook. Ik ben rustig en stabiel, maar raakte bij zorgverleners soms licht geëmotioneerd als ik over haar situatie vertelde. Dan zei mijn dochter voordat we een spreekkamer binnen gingen: je gaat niet wéér met tranen zitten hoor mam! Daar konden we dan samen ook wel om lachen, dat zij me 'tot de orde' moest roepen.
Veel succes en sterkte voor jullie allebei!
Dat snap ik. Ik zou het als puber ook gênant hebben gevonden als mijn moeder in een spreekkamer had zitten janken. Mijn moeder heeft nogal snel stress als het om medische dingen gaat. Ze had vroeger al buikpijn als ik alleen maar voor een controle naar de tandarts moest, dus ik vertel haar vooraf nooit over wat mijn dochter allemaal moet ondergaan. Ik probeer mijn verdriet ook zo min mogelijk te tonen aan mijn dochter. Want ik wil niet dat ze zich rot of schuldig gaat voelen omdat ik verdriet heb om haar situatie. Eergisteren lukte dat even niet en toen kwam ze me heel lief troosten. Maar ik probeer toch mijn zorgen en emoties te scheiden van die van haar. Toen ik hoorde dat ze slechte ogen heeft heb ik echt wel even een flink potje gejankt hoor, maar niet waar zij bij was. Niet omdat dat het einde van de wereld is of om die bril an sich, maar omdat ik het haar had gegund om gewoon goed te kunnen zien. En omdat er op lange termijn behoorlijk wat risico's bestaan qua oogaandoeningen bij bijziendheid op jonge leeftijd. Want ik ging dat natuurlijk diezelfde avond nog googlen en op dat moment haal je je in je hoofd dat ze al die dingen ook daadwerkelijk krijgt. Zelf heeft ze er nooit een traan om gelaten of moeilijk over gedaan. Vrijdag had ik ook al een heel scenario in mijn hoofd dat ze al op heel jonge leeftijd een kunstgebit zou moeten. Misschien lijk ik toch meer op mijn moeder dan me wat dit soort dingen betreft lief is. Tegelijkertijd heb ik ergens diep van binnen ook wel het vertrouwen dat het, hoe dan ook, uiteindelijk wel goed komt en daar houd ik me dan maar aan vast.
Zo klinkt het, alsof het helemaal goed komt met je kind! Mijn andere dochter heeft een bril -10. Toen ze eens vroeg wat ze moest doen als ze haar bril kwijt zou raken op weg van school naar huis, hebben we samen oplossingen bedacht. Waarbij ik haar zei: jouw kracht zit niet in je ogen of je bril, maar in je hoofd! Jij bent sterk genoeg om dan een oplossing te vinden.
Jouw dochter klinkt als een verstandige, dappere meid. En jij klinkt als een fijne (niet té) bezorgde moeder die haar kind goed bijstaat en op weg helpt😍.
Ik streef er naar om niet bezorgd maar wel betrokken te zijn. Lukt niet altijd, maar ik ben in ieder geval niet zo'n muts die bij school gaat staan janken als mijn kind een dag op schoolreisje gaat. En ja, die bestaan dus echt. Ik trek dat heel slecht. Kom op zeg, je kind gaat een te gekke dag hebben met al zijn vriendjes en vriendinnetjes en samen plezier maken in een speeltuin. Ze gaan niet ver weg en ook niet langer dan een schooldag. Als je daar al moeite mee hebt, is het tijd om de navelstreng eens definitief door te knippen.
Vandaag weer telefoon gehad. De tandarts heeft met de bijzondere tandheelkunde contact opgenomen en uitgelegd wat er aan de hand is. Dat het gaat om een éénmalige behandeling en dat het waarschijnlijk niet nodig is om een heel wentraject te doen met oefenbehandelingen en gesprekken omdat er geen sprake is van extreme tandartsangst. De 'bijzondere' tandarts gaf aan dat hij donderdag aan het eind van de dag wel even tijd vrij wilde maken om te kijken wat zij kunnen betekenen voor mijn dochter, maar dat er wel een wachttijd is van ongeveer zes weken voor eventuele behandeling, nader te bepalen wel of niet onder narcose, maar zijn verwachting gezien de problematiek neigde naar wel narcose, kan plaatsvinden. Ik merk dat ik zelf heel gespannen ben hierover. Ik probeer dat zo min mogelijk te laten merken aan mijn dochter, maar volgens mij merkt ze dat wel. Dan komt ze net even een extra knuffel geven.
Vandaag naar de kindertandarts geweest. Het wordt sowieso een behandeling onder narcose. Dat zal over een week of 6 à 8 zijn, daar krijgen we nog een oproep voor. De tandarts was daar heel duidelijk in. Er moet teveel gebeuren, meer nog zelfs dan verwacht, dat dermate heftig is voor een kind van zes dat hij er echt niet aan ging beginnen om haar tig keer langs te laten komen. Hij vond het gezien de problematiek behoorlijk apart dat mijn dochter geen angst had en zo goed behandelbaar was. Ze werkte echt super goed mee en de tandarts legde heel rustig alles uit. Ook wat er aan de hand was met haar kiezen en dat ze daar zelf niks aan kon doen, maar dat het echt stomme pech was. Helaas wel dusdanige pech dat deze tandarts al haar melkkiezen, zowel boven als onder, gaat trekken. Hij zei dat onder op zich nu nog wel opgelapt kan worden, maar dat is uitstel van executie en dan zitten we over een jaar of anderhalf jaar weer met een narcose. Hij doet het liever in één keer helemaal goed. De eerste grote kiezen worden ook allemaal helemaal uitgeboord, gevuld en krijgen een rvs kroon die als ze (bijna) volwassen is vervangen zal worden door een definitieve kroon. En om die kiezen op hun plek te houden krijgt ze een soort beugels (dat heet dan space maintainers, blijft gewoon zitten totdat haar nieuwe kiezen er zijn maar dat duurt nog wel een jaar of vijf) die voorkomen dat haar grote kiezen naar voren gaan 'wandelen' waardoor de volwassen kleine kiezen niet meer goed door kunnen komen waarmee een toekomstige beugelbehandeling veel minder complex, minder langdurig en minder ingrijpend zal zijn. Het zal even wennen zijn, maar daarna geven dit soort beugels weinig tot geen last. Ik vind het allemaal maar heftig, zeker voor zo'n jong kind.
Dochter was heel rustig maar toen ze hoorde dat ze acht kiezen moest trekken, waren er echt wel even hele dikke tranen en de woorden 'ik heb ook altijd pech'.
De kindertandarts heeft haar wel gerust kunnen stellen over de narcose. Hij vroeg haar wat ze er de vorige keer zo vervelend aan vond en daarop antwoorde mijn dochter dat ze het heel eng vond dat ze haar ogen niet/nauwelijks open kreeg en niet wist waar ze was en dat het heel stom was dat ze zes weken niet in de zandbak mocht en niet mocht zwemmen (operatie zou in april zijn, maar werd vanwege corona uitgesteld naar eind juli en toen was er een hittegolf) en dat zijn allemaal zaken die dit keer niet aan de orde zijn. Ze vond het ook heel stom dat ze daarna vaak boos deed terwijl ze dat niet wilde. Hoe dat nu gaat zijn, is natuurlijk nog niet bekend, maar we hebben haar in ieder geval gerustgesteld dat ze best af en toe boos mag zijn en dat dat helemaal niet erg is als je zoveel pech hebt. Het leek erop alsof ze minder moeite had met het idee van narcose als vorige week.
Toch blijf ik het lastig vinden om haar te troosten. Voor mezelf kan ik het nog wel relativeren dat ze er niet aan doodgaat en verder gewoon gezond is, maar ik wil ook niet aan haar gevoel voorbij gaan of allerlei beloftes doen die ik niet kan waarmaken. Hoewel het uiteindelijk vast allemaal wel goed zal komen. Daar is mijn dochter dapper en sterk genoeg voor. Samen kunnen we dit, al zal zij de zwaarste lasten moeten dragen.
Wauw, ik heb bewondering voor je dochter dat ze niet in paniek is. En ik snap jouw gevoel; zelf heb ik zes kinderen, waarvan een met zeer slecht zicht, ik herken de zorgen. Al is een operatie die je dochter moet ondergaan veel erger dan de problemen die mijn dochter met haar ogen heeft.
en zo te horen had ze een geduldige en lieve tandarts die echt naar haar luisterde. Ook knap trouwens dat ze zo jong al zo goed kan uitleggen wat ze voelt en vindt.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met de operatie en het herstel.
Rhonda, ik heb ook grote bewondering voor haar rust en veerkracht. Enerzijds heb ik het gevoel dat ze het heel goed begrijpt en zich er min of meer bij neerlegt, anderzijds denk ik 'als ze het echt zo goed zou begrijpen zou ze toch gigantische driftbuien moeten hebben'. En ja, natuurlijk is er wel verdriet bij haar. Ze heeft echt wel behoorlijk wat tranen gelaten bij de tandarts. En dat mag ook. Dat ze het er maar uit gooit. Heb ik ook gedaan gisteravond. Die tandarts heeft natuurlijk heel veel ervaring met kinderen en met name met kinderen met extreme angst. Vaak moet hij al een half uur met een kind praten voordat ze hun mond open doen. Dan moet er een heel traject aan te pas komen om de angst weg te nemen en het kind zover te krijgen zich te laten behandelen. Ik ben heel blij dat dat ons bespaart blijft.
Ik had eerlijk gezegd zelf niet echt door waardoor ze die vorige operatie zo vervelend vond. Ik heb daar destijds nooit echt over doorgevraagd en na een paar weken gingen haar boze buien weer voorbij en had ze het er zelf ook niet meer over.
Ik durf echter niet te stellen dat de gebitsproblemen van mijn kind erger zijn dan de oogproblemen van jouw kind. Het zijn gewoon twee heel verschillende dingen. Slecht zicht kan kinderen heel onzeker/angstig maken. Mijn dochter heeft een bril sinds ze twee is. Ik vond dat heel erg voor haar, maar zelf heeft ze er nooit een probleem van gemaakt of ook maar één keer over geklaagd. Haar motorische ontwikkeling ging met sprongen vooruit en ze durfde veel meer.
We zullen zien wat de toekomst brengen zal. Ik hoop vooral dat ze niet te veel pijn zal hebben en we dit hoofdstuk spoedig af kunnen sluiten.
Volgende week donderdag wordt dochter geholpen. We hebben het de afgelopen weken niet heel veel met haar gehad over de narcose en de tandarts. Wel hebben we haar verteld toen de brief met de datum kwam wanneer het gaat gebeuren. Daarop zei ze dat ze niet wilde en werd ze wel even heel boos en heel verdrietig. Vanwege corona mag er maar één ouder mee. Mijn man is veel rustiger in dergelijke situaties dus we hebben besproken dat hij haar zal begeleiden. Ik weet echter niet of het nu handig is om ter voorbereiding er veel met haar over te praten of juist zo min mogelijk.
Vandaag is dochter onder narcose behandeld aan haar gebit. Het was me het dagje wel zeg. Tot gisteren was ze eigenlijk heel rustig en vrolijk, maar gisteravond begon de spanning wel op te lopen, inclusief boos zijn, huilen, niet kunnen slapen. Vanochtend was ze heel stil. Ik heb haar een dikke knuffel gegeven en verteld hoe trots ik op haar ben en dat ze sterk genoeg is om er doorheen te komen. Mijn man is met haar meegegaan en ik heb buiten een stuk gewandeld. Het in slaap brengen ging goed. Ze werd afgeleid en heeft er nauwelijks wat van gemerkt. Maar toen ze wakker werd raakte ze wel in paniek want er kwam nog wat bloed uit haar mondje en haar kiezen waren weg en er zat ijzer in haar mond. Mijn man heeft haar op schoot genomen en geprobeerd haar te kalmeren, maar dat duurde vrij lang. Eenmaal thuis had ze erg honger, maar eten, slikken en praten is nog erg wennen door het gemis aan kiezen en de space maintainers waardoor ze ontplofte van frustratie, haar bord van tafel veegde en haar bril door de kamer gooide waarbij die tegen de deur kwam en een glas beschadigd is geraakt. Ik heb haar even op haar kamer gezet om af te koelen en zodat ik de rotzooi op kon ruimen en zelf weer rustig kon worden, want wist het zelf ook even niet meer. Mijn man is bij haar gaan zitten en toen ze weer iets gekalmeerd was had ze heel veel spijt van wat ze gedaan had. Ze zei dat ze niet boos wilde zijn maar dat het toch gebeurde en dat ze er zelf ook van was geschrokken en daarna is ze zachtjes huilend in slaap gevallen tegen mijn man aan. Ik vind het vooral heel sneu voor haar dat ze zich zo ellendig en niet zichzelf voelt. Ik hoop dat het snel beter gaat.
Voor de mensen die dit ook hebben meegemaakt; hoe gingen jullie hiermee om?
sorry, ik heb geen antwoord op je vraag. Wel een dikke knuffel voor je dochter en voor jou en je man - het is niet niks wat jullie door (moeten) maken. En dat ze dan ook nog aangeeft spijt te hebben van haar wangedrag, extra hele dikke knuffel voor haar!!
Gelukkig is de tandarts er duidelijk over dat het een onvolkomen aanleg is van tanden en tandglazuur. Tegenwoordig ben je zo de schuldige van je tandentoestand want: niet goed gepoetst of zo.
Een vriendin van mij had 'wolf' in de tanden en liet op haar 18e verjaardag een kunstgebit aanleggen. Nou was ze al 'onder de pannen' want ze trouwde nog dezelfde week, toen zat het gebit nog wel wat strak en onwennig en dat zie je aan de foto's.
Maar ze heeft nooit gedoe gehad met haar gebit en gewoon een mooie set tanden gehouden. Nou ja, als prothese dan. Je zag er niets van, zelfs niet na 40 jaar.
