Zoon ernstig ziek
Al jarenlang volg ik dit forum, hoe lang geleden ik voor het eerst heb gepost, ik weet het niet, maar meer dan 10 jaar terug. Bij grote en kleine kinderproblemen kon ik zien wat andere ouders deden en zag ik herkenning.
Kleine kinderen worden groot, en mijn zoon vierde onlangs zijn twintigste verjaardag en heel mooi om te zien hoe hij en z'n twee jaar oudere zus volwassen, verantwoordelijke mensen zijn geworden.
Helaas wordt dit gelukkige plaatje nu verstoord: plotseling blijkt mijn zoon ernstig ziek te zijn. Na wekenlang hoesten en tevergeefse medicatie heeft de huisarts hem naar het ziekenhuis gestuurd voor een longfoto en blijkt hij een gezwel in zijn borstholte te hebben. Wat voor een gezwel moet nog verder onderzocht worden. We zijn volkomen verrast hierdoor, want afgezien van het hoesten en wat vermoeider zijn, voelt hij zich niet heel ziek.
Zoon gaat de medische molen in en hopen op het beste. Duimen jullie met ons mee?
Toch schrikken
Sterkte de komende maanden. Ik hoop dat alles helemaal goed komt.
Ach moedermop
heftig zeg...
Wat een rotbericht. En ja, dan put je je hoop en vertrouwen eruit dat het een goed behandelbare kanker is. Ik hoop dat je zoon het goed doorstaat. Over haren verliezen, dat hoeft niet perse, heb ik met mijn moeder meegemaakt. Wel met een andere kanker, dus dat zegt ook weer niet zoveel...
Heel veel sterkte voor jullie, en voor je zoon... Wat zal het voor hem ook een bizarre gewaarwording zijn...
Raar om te zeggen..
Maar in verhouding tot alle inktzwarte scenario’s die je vast de laatste weken bedacht hebt is dit inderdaad misschien relatief goed nieuws.....iedereen is anders natuurlijk, maar ik weet nog wat een gevoel van opluchting ik had toen onze zoon een helder klinkend behandeltraject kreeg voorgeschoteld. Met (hoewel geen garanties, maar wie heeft die wel in het leven....) licht aan het einde van de tunnel.....ik had zo veel ergere dingen bedacht....
Heel, heel veel sterkte de komende tijd. Voor jullie allemaal.....
Liefs,
Ingrid
Moedermop
Het zal pittig worden en ik wens jullie heel veel sterkte. Maar wel fijn - al klinkt woord fijn in deze context raar - dat het goed behandelbaar is. Maar nogmaals sterkte!
Ook van mij
dubbel om je opgelucht te voelen, het zal de komende tijd regelmatig niet zo ervaren worden, maar er komt een eind aan, een positief eind, waarna hij kan herstellen en zijn leven weer op kan gaan pakken. Voor de tijd vanaf nu tot dan, heel veel sterkte voor jullie en je zoon.
Ach
Wat dubbel inderdaad. Kanker heel beangstigend om te horen, goed behandelbaar is in dat licht heel fijn om te horen. Heel veel sterkte de komende tijd. Hopelijk heeft hij relatief weinig last van de behandelingen
Wat akelig
dat je zoon kanker heeft, MoederMop.. Maar tegelijkertijd binnen de omstandigheden fijn dat het om een goed behandelbare variant gaat.
Veel sterkte voor je zoon, voor jou en jullie gezin.
🔥🔥🔥🔥
moedermop
een diagnose, een behandelplan en een traject. Dat geeft in ieder geval soort van houvast. Het kon beter. maar het kon ook zoveel rotter. Hopelijk vallen de bijwerkingen van de behandeling mee, en is het resultaat naar wens!
Daar blijf ik de komende maanden dan gewoon voor duimen, elke dag weer.
Heel veel sterkte samen!
Wat dubbel...
Wat verdrietig dat jullie zo'n zwaar en spannend traject in moeten, wat fijn dat de vooruitzichten goed zijn. Ik duim mee voor een goed herstel en weinig bijwerkingen.
sterkte!
Heel veel sterkte met het traject dat jullie te wachten staat!
Houvast
Zo voelt het wel, het idee dat je er wat aan kan doen geeft opluchting. Maar ook, wat hangt er hem boven het hoofd, hoe gaat hij er zich doorheen slaan, waar moet hij doorheen.
Ik dacht wel eens, heel pessimistisch, als ik andere mensen hun problemen hoorde vertellen, daar heb ik geen last van, maar wat zal er ooit bij mij op mijn bordje komen. Al te lang te gelukkig, zeg maar.
nee joh moedermop
Zo werkt dat niet. Dat het een afrekening is voor 'te gelukkig'. Alles is gewoon dom toeval. Of het nu in positieve of negatieve zin is. Een van de mooiste zinnen uit de Nederlandse literatuur vind ik: "alles kan ook altijd zomaar gebeuren"
Want zo is het leven dus.
Hou er vertrouwen in dat het goed komt! Wees er voor elkaar, en wees lief voor elkaar.
Dikke knuffel <<<..>>>>>
Botte pech inderdaad.
En dat maakt het op een rare manier gemakkelijker te accepteren vond ik gek genoeg. Je kunt niemand de schuld geven. Je had het niet kunnen voorkomen. Het is niet anders.
Mijn zoon ( wel een paar jaar jonger dan , een puber toen) had er trouwens destijds een stuk minder stress van dan ik. Nog steeds trouwens. Hij ging er vanuit dat alles goed zou komen. Punt. En onderging alle behandelingen met de insteek dat ze hem er niet onder gingen krijgen. Hoe is het met jouw zoon nu? Is hij erg geschrokken? Zag hij dit aankomen?
Ingrid
Jonge mensen
Dat vind ik altijd zo bijzonder van jonge mensen; ze hebben zo’n overlevingskracht waarbij je als ouder je afvraagt waar ze dat vermogen vandaan halen.
Beterschap, al gaat het herstel in kleine stapjes.
Voor jongelui bestaan stoere baseballpetten. Als schrale maar tijdelijke troost.
Ik hoop dat hij verder lichamelijk een goede conditie heeft wat het herstel mag bevorderen.
Toen onze zoon net ziek was....
Las ik ergens een interview met een moeder van wie de dochter ( een basisschool meiske) vermoord was. Door een of andere volslagen gestoorde vent. In een park ergens, waar ze samen met een vriendje na schooltijd aan het spelen was. Ze had nog een paar kinderen. Ze vertelde dat ze samen met haar man thuis zat, in de dagen na dat drama, en dat ze tegen elkaar zeiden: wat er ook gebeurt, dit gaat ons niet klein krijgen! Het is vreselijk wat er gebeurd is, maar we hebben nog 3 kinderen, we hebben elkaar, en we gaan hier op een goede manier mee dealen. Punt. Een soort belofte aan zichzelf, deden ze. Ik weet nog dat dat toen een enorme indruk op me maakte. Zij waren hun kind kwijt. Op een vreselijke manier, door een gestoorde idioot. Ze vroegen zich vast af of ze het hadden kunnen voorkomen. Als zij dat konden, dan kon ik dat ook. Per slot van rekening: Mijn kind was er nog. Er was geen gestoorde dader waar ik allerlei wraakgevoelens op kon loslaten. Ik hoefde me niet schuldig te voelen over dat dit gebeurd was. Er waren kansen dat het goed zou komen. Als zij dat konden, dat besluit nemen om het aan te kunnen, dan moest ik dat ook kunnen. Een soort van keuze. Besluit. Ik heb dat besluit toen ook echt genomen. Dat ik er voor zou gaan. Dat dit ons sterker zou maken als gezin. Dat het ons niet kapot zou maken. Wat er ook zou gebeuren. Heeft me erg geholpen. Het gevoel dat ik me niet mee hoefde te laten slepen door alles wat er gebeurde. Dat ik ook kon kiezen daar op een bepaalde manier mee om te gaan.
Geen idee of je wat aan mijn gedachtenkronkels hebt. Toen onze zoon ziek was had ik totaal geen behoefte aan verhalen van lotgenoten. Of contacten met ouders in dezelfde situatie. Zoon ook niet trouwens. We hadden genoeg aan onszelf. Negeer dus gerust wat ik geschreven heb. Of leg het naast je neer. Iedereen is anders....wat voor mij werkt(e) hoeft niet perse voor jou te werken.
Liefs,
Ingrid
Sterkte
Geen wijze woorden, geen idee wat ik je kan zeggen. Ik wens jou, je zoon, je gezin heel veel kracht. En dat je nog maar heel vaak door zijn haar mag kroelen.
Liefs, Juline
Ik lees jullie reacties graag
Ik weet nog niet wat voor mij gaat werken, maar ik vind het wel fijn om te zien wat bij anderen werkt.
En "alles kan altijd gebeuren" - en nu gebeurt het bij ons. Je heb niets te willen in het leven, wat dat betreft.
En over baseballpetjes gesproken - daar heeft hij al een stel van, die zal hij dan maar stevig op zijn hoofd moeten zetten.
Sterkte
Wat ons hielp is op dagen dat zoon op zijn best was letterlijk afstand nemen, door een avondje of een dagje weg te gaan.
Ook spraken we af met vrienden als hij in het ziekenhuis lag.
Als er vrienden op bezoek komen, gaan wij weg, hij heeft ondanks dat hij ziek is recht op privacy.
Verder wat er over baseballt petjes wordt gezegd. Vanuit het ziekenhuis wordt je zoon vast begeleid bij het kaal worden. Onze zoon heeft op hun aanraden, eerst zijn haar en baard kort laten knippen, en tegen de tijd dat alles uitviel, is hij kaal geschoren; dit kan bij de ziekenhuis kapper. In het begin droeg zoon ook door hen geleverde chemomutsjes, super zachte mutsjes om zoveel mogelijk wondjes op zijn hoofd te voorkomen,
Bedenk dat jij alles voor de eerste keer mee maakt, maar in het ziekenhuis hebben ze ervaring, en weten ze veel.
Verder gaat er zoveel mogelijk een van ons mee, maar niet allebei. Ten eerste is zoon geen klein kind, en dan houd je het beter vol.
Met bloedprikken en bloedtransfusie zijn wij een taxibedrijf. We zetten hem af en pikken hem weer op, zoon vind het geen enkel probleem om naar zulk soort afspraken alleen te gaan. Wij hebben het geluk, dat wij net niet naast het ziekenhuis wonen, maar wel zo dicht bij, dat zoon op goede dagen op zijn fiets voor bloedprikken gaat. Dit wil hij zelf.
Realiseer je dat ondanks dat je zoon ziek is, hij niet opeens een klein kind is, en neem geen beslissingen voor hem.
Er komt veel op je af, maar gek genoeg went het op een bepaalde manier ook.
Mijn dochter voelt zich er ook niet fijn onder
Ondertussen maak ik me ook zorgen over mijn dochter, 2 jaar ouder dan mijn zoon. Ze heeft ook nogal wat te verstouwen gehad afgelopen jaar, en nu dit er ook nog bij. Ik hoop dat zij het ook blijft trekken. Zij woont niet meer thuis, maar natuurlijk moet ik er ook zijn voor haar.
Dat is heel wat !!
Je mag hopen op licht aan het eind van de tunnel, maar de zware tijd ingaan, brrr. Heel veel sterkte en moed gewenst voor jullie allemaal. Iedereen lijdt eronder vanuit zijn/haar unieke positie. Ik wens jullie liefde en verbondenheid met elkaar in deze onwerkelijke tijd!!
Sterkte
Ik kan me voorstellen dat zo’n behandeltraject houvast geeft, maar tegelijk weet je natuurlijk helemaal niet wat de impact op je zoon en jullie gezin zal zijn.
Ik denk aan jullie.
Sterkte Moedermop
Relatief goed nieuws onder slechte omstandigheden. Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Ook van mij...
Heel veel sterkte. Een zwaar behandeltraject met veel zorgen.
nieuws
Dit is toch eigenlijk wel een beetje het best mogelijke slechte nieuws, toch? Heel veel sterkte de komende tijd voor jou, je zoon en de rest van het gezin. Niet gemakkelijk allemaal. Gelukkig kijkt tegenwoordig niemand raar op van een jongeman die petjes draagt, zeker als hij het al deed en groeit haar best snel.
Ik heb mij dat destijds ook afgevraagd, of we misschien dit verdiend hadden omdat het meestal allemaal prima ging (op wat gebroken armen, gaten in hoofd, herenschuddingen, hechtingen in kin etc na). Maar toen dacht ik zo is het leven. Ik ben toen in een soort overlevingsmodus gegaan, heb alles zeer nuchter ondergaan, bijna emotieloos (door het emotieloos te vertellen leek het een beetje alsof ik het verhaal van een ander vertelde, niet dat van ons), waardoor anderen dachten dat het meeviel, ook al heeft zoon 2 x op de intensive care en ook nog een tijd op medium care gelegen. Ook had ik vaak het gevoel dat ik anderen moest geruststellen, met name mijn moeder en mijn demente vader, waardoor er ook niet zoveel plaats was voor mijn emotie. Maar dat is een beetje mijn leven, mijn moeder geruststellen ipv zij mij. Eigenlijk heb ik nu pas sinds een half jaar dat alles emotioneel neerdaalt. En met jouw verhaal komt alles emotioneel weer terug. Ik ben daarom zeer terughoudend met reageren. Maar dat betekent niet dat ik niet aan je denk of meelees.
sterkte Moedermop
Het is behandelbaar, er kan nu iets worden gedaan, gelukkig.. Nu meezwemmen in een stroom waarvan je niet weet waar die uit komt. Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
Sterkte
Jeetje MoederMop. Dat is heftig nieuws. Je kind en kanker is een combinatie die je je nooit had willen voorstellen.
Een kennis met kanker die net gehoord had dat ze heel veel behandelingen heb ik toen gefeliciteerd. Mijn moeder kreeg 2 of 3 bestralingen toen, alleen ter verlichting van de symptomen. Dus als je veel behandelingen krijgt heb je tenminste een kans en ben je niet meteen terminaal zoals mijn moeder dat was.
Dus ja, gefeliciteerd is wat cru maar in deze omstandigheden is het natuurlijk wel goed nieuws.
Heel veel sterkte.
Zoiets had ik ook..
. .. hoe cru ook, het is bijna 'gefeliciteerd'.. het is behandelbaar met een grote kans op een goede afloop! Ik schreef al dat ik zoiets van dichtbij heb meegemaakt en dat verhaal had helaas geen happy end. Ik ben heel blij voor jullie dat jullie verhaal er waarschijnlijk wel goed uit gaat zien!
Dat neemt niet weg dat de weg zwaar en moeilijk zal zijn en veel twijfel en angst zal kennen. Ik wens jullie veel lichtpuntjes om aan vast te houden in deze zo donkere dagen en een stralend licht aan het einde van de tunnel.
Informatie
Dat zei zoon ook al, toen hij de informatiebladen las, ik had een slechter vooruitzicht kunnen treffen. Maar goed, hij moet er nog wel doorheen.
Vanavond hebben we onze zinnen verzet door een verlaat Sinterklaasfeest te vieren, gelukkig voelt hij zich redelijk vandaag.
Waar ik ook nog een beetje mee zit, wie vertel je het allemaal. Vandaag kwam ik nog de vader van een oud klasgenoot tegen, die vrolijk vroeg, hoe gaat het ermee?! Tja, niets erover zeggen is ook gek, zeker als ze het verhaal via-via horen, maar je brengt mensen toch wel aan het schrikken...
Mijn broer ook
Lieve Moedermop,
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen de komende tijd.
Misschien wacht je niet op ervaringsverhalen... Maar in 2011 kreeg mijn broer dezelfde diagnose en ook die 6 chemo's met dezelfde tijd ertussen. Hij is weliswaar een stuk ouder dan jouw zoon, maar ik wil je toch laten weten dat hij het chemotraject heel goed is doorgekomen en met relatief weinig klachten. En hij is nu nog steeds schoon.
Ik wens je zoon dezelfde positieve uitkomst toe!
Wie vertellen
De ouders uit het verhaal waar ik het over had waren heel erg anti sociale media. Sowieso wilden ze hun verdriet en zorgen dicht bij zich houden en alleen delen in heel beperkte kring. De jongen in kwestie was al snel zo ziek dat hij zelf niet meer vrijuit kon delen. Achteraf hebben de ouders er wat spijt van dat ze zo gesloten zijn geweest; het bleek dat het verhaal (zeker in hun dorpsgemeenschap) toch wel rond ging en werden ze toch wel aangesproken. En al dat medeleven voelde toch wel heel fijn.
Moraal van dit verhaal; wees niet te gesloten en laat je zorgen zien. Als je niet anti social media bent, dan is dat natuurlijk een mooi medium om de voortgang te delen met jullie vrienden/bekenden. Denk aan bv Facebook. Je bepaalt zelf wat je kwijt wilt en hoeft niet telkens hetzelfde verhaal te vertellen.
Wat wil zoon zelf? Om zijn vrienden e.d. op de hoogte te houden?
