Liever lui dan moe?
Mijn ambitie? Uit het raam kijken voor de sanseverias...
Alles maakt me moe, neen, eigenlijk ben ik al moe voor ik ergens aan begonnen ben
Hoe ik zou willen dan mijn dag er zou uitzien? Traag wakker worden, mij nog eens omdraaien, eventueel ontbijten, desnoods een koek uit een pakje nemen, zodat ik er geen werk van moet maken, daarna eventueel terug naar bed, of achter de computer, of desnoods naar een grootwarenhuis (maar dan moet ik mij aankleden, pfft)
Maar zo lukt het mij natuurlijk niet, ik heb wel al grote kinderen welke zo goed als op eigen benen staan (verstandige fijne kinderen) Ik ga 4 dagen uit werken (maar kan daar geen plezier voor opbrengen, valt mij te zwaar, mijn ambitie daarin is om ver onder mijn niveau te werken, ipv dienstverlening zou ik bvb zelf achter een onthaaltoog zitten met verstand op nul), neen, eigenlijk zou ik liever niet meer gaan werken, maar zolang de kinderen nog studeren....
Thuis vangt man veel op, hij doet wel graag de huistaken voor mij, dat geluk heb ik, ik mag mij van hem heel nutteloos opstellen 
Herkent iemand dit? Eigenlijk is het om vreselijk depri van te worden...of toch zolang ik er niet aan kan toegeven...
nog een boek
http://www.goodreads.com/book/show/13160430-the-woman-who-went-to-bed-for-a-year
Ik denk dat dit boek erg herkenbaar voor je kan zijn. Misschien helpt dat een beetje.
Sannan; misschien heb ik wel ijzer tekort of b12 of .. Jaren terug had ik geen tijd om moet te zijn, ik vond mijn leven toen veel te druk en te zwaar, maar de kinderen waren toen nog jong en dat verplichtte mij ertoe om toch door te zetten, Ik herinner mij wel dat ik al blij was als ik ziek was en ik het bed uit noodzaak moest houden (en de kinderen in die periode door schoonouders werden opgevangen)
Maar het kan ook psychische vermoeidheid zijn, buiten een wat burnout gevoel wat mijn werk aangaat heb ik ook prive enkele dingen welke mij echt wel moeilijk zitten. Als ik gewoon doe valt mij dat niet op, dan ga ik daar stoerder mee om als dat het mij eigenlijk zit. Wnt als ik toch met dat onderwerp weer in aanraking kom, er met mijn neus op gedrukt wordt, dan stromen de tranen over mijn wangen, kan ik mijn verdriet niet stoppen en duurt het echt weer even voor ik mijzelf hiermee onder controle heb (dat heeft ook wat met mijn man te maken, hij draagt mij op handen, maar ik vraag mij af in welke mate dit met schuldgevoelens edm te maken heeft)
Bloed heb ik al een tijdje niet laten nakijken, maar wanneer ik dat doe heb ik vaak bloedarmoede,
Midlife en ik zou op pensioen willen, om op mijn tempo te doen wat ik wil doen, maar op dit moment wil ik dus liefst niets doen, en neen, ik voel mij daar dan wel weer schuldig over, ik kom uit een heel ondernemende familie waarbij niksen echt niet geapprecieerd werd
Rafelkap, ik ga er dadelijk eens op googelen
Rafelkap; in de samenvatting kom ik al wel herkeeningspunten tegen, eigenlijk weet ik niet of ik lui ben of lui 'wil' zijn maw de vraag van de kip of het ei, Ik heb werken nooit fijn gevonden, periode dat ik niet onder drukte uit kon (kleine kinderen) heb ik alles gegeven, maar ik vond mijn leven toen wel te druk
Ik weet dan niet of de vraag naar 'de zin van het leven' mij uit de positie van liever lui dan moe gaat kunnen helpen, want net als Oblomov geniet ik er wel van als ik dat schuldgevoel errond kan uitschakelen en mij schuil achter het mom van 'zen' en filosoferen over de waarde van 'doen tov niet doen'
(cfr in landen waar mannen gezellig de hele tijd al niksend met elkaar op een stoeltje in de zon zitten (met wat reggae muziek op de achtergrond)heerlijk lijkt mij dat, alleen zie je dat bij vrouwen minder vaak
Koekje: het boek 'de vrouw die naar bed ging voor een jaar' klinkt mij al als muziek in de oren,
Maar ik neem mij al een tijdje voor om ook eens een boek te lezen van Herman Brusselmans, en dat is er ook nog niet van gekomen (net als die oblomov nooit verder kwam als enkele bladzijden)
Ik heb zeker fittere tijden gehad, dat het mij beter ging en ik -zonder een echt werkpaard te zijn- graag weekend uitstapjes maakte, met vrienden wat ondernemen..., die dingen doe ik dus nog wel, maar de nood aan luieren tussendoor is nog groter en ik geraak toch wel moeilijker aan de slag
Sja
Ik snap jullie irritatie. Ik snap Luilak gewoon totaal niet. Probeer 'r op te porren... Als ze haar situatie wenselijk vond, zou ze de situatie niet hier voorleggen.
bromvlieg
Als dit op te lossen was met een beetje opporren, was dat allang gebeurt natuurlijk.
is het geen bore-out?
je weerzin tegen activiteiten kan natuurlijk een teken van overbelasting zijn, maar mensen raken ook 'depri' als ze te lang te weinig uitdaging hebben. Een bore-out dus. Ik had in mijn vorige baan te weinig te doen, en toen duurden de dagen erg lang. Voor ik het wist, kwam er thuis ook niks meer uit mijn handen. Nergens zin in, een brief posten was al een dagtaak. En je bed uit moetn komen om te stofzuigen is ook niet echt ... inspirerend.
Als dat het geval is, is het juist een goed idee om een leuke (!) verplichting erbij te nemen, iets waar je energie van krijgt. In mijn geval was dat een andere baan met meer dynamiek, in jouw geval kan dat iets anders zijn.
30 jaar geleden
ben ik in therapie geraakt omdat ik naar een psychiater ben gegaan met de klacht 'ik ben lui'. Puntje bij paaltje was ik eigenlijk niet zo lui, maar had ik wel last van perfectionisme, faalangst, onzekerheid in het algemeen e.d.. Door dat allemaal terug te draaien naar 'niks doen', is je probleem in zekere zin opgelost. Je kunt niet falen, want je doet niets. Door het niet te doen, hoef je het ook niet perfect te doen, e.d.. Denk eens na of dit voor jou ook opgaat.
De therapie heb ik overigens niet afgemaakt. Ik ben eruit gestapt en dat werd me nogal kwalijk genomen door mijn medetherapisten (bestaat dat woord? Anders bij deze) Ze hadden zoveel energie in mij gestoken en nu leverde ik ze dit kunstje! Terwijl ik dacht dat ze er voor zichzelf zaten...
Maar goed ik ben in zeker opzicht nog steeds lui, maar ik zou het niet prettig vinden als mijn man daardoor alles van mij over moest nemen. Ik zou daar dus toch wat aan proberen te doen als ik jou was, want het is niet de bedoeling dat zijn flexibele houding op een gegeven moment uitgeflexibelt raakt toch?
Er zit heel wat achter...
...
Het is fijn dat je man je zo ' uit de wind houdt'. En dat je kinderen je niks verwijten. Maar uit je post blijkt dat je het uitzonderlijke van je situatie ziet.
Dat je in de tijd van kleine kinderen zo moe was, dat herken ik wel. Je gunt je dan tevens geen tijd om uit te zoeken hoe het beter kan en ploetert voort. Op een of andere manier breekt dat je nu mentaal op. Toch eens wat dingen laten uitzoeken, lijkt me.
En dat er achter de hulpvaardigheid van je man meer schuil gaat, is misschien ook iets om aan te pakken.
Wonen jullie kinderen nog thuis?
Het kan ook wel een bore out zijn, ik weet het niet,
Sinds september is het droevig gesteld, daavoor was ik een levensgenieter welke niet meer deed dan nodig, nu doe ik zelfs nog liever niet meer wat nodig is
De kinderen zijn in het weekend thuis, in de week zijn ze op kot/kamers
wellicht leuke site
ik kreeg gisteren een leuke site door:
http://sochicken.nl/
kun je heerlijk vanuit je bed bekijken en eruit halen wat jou aanspreekt.
Ik blijf ook belangstellend meelezen hier; gisteren pyamadag gehad, weliswaar wel eea gedaan in huis en nu weer gaaaap, saai
sinds september
Wat is er gebeurd in september dat je je nu zo voelt?
wat helpt
Wat helpt is elke dag een uurtje wandelen. Het klinkt in elk geval net of je ook nog niets moet willen. Je bent misschien uit net uit een depressie maar nog niet opgeladen. Zitten wachten tot het gebeurt, werkt niet. Ga lekker ontspannen door simpel elke dag een wandeling maken. Niet te veel willen maar wel wat doen.
eens met Ava
elke dag een uur wandelen, en dan zonder doel. Dus niet onderweg langs het postkantoor of zo, gewoon wandelen om het wandelen. Dan blijven je spieren actief en bouw je endorfinen op.
artikel
http://edition.cnn.com/2013/10/25/health/almost-depressed-carson/index.html?hpt=li_c2
Ik las van de week dit artikel. Daar moest in ineens aan denken. Misschien heb je er wat aan?
Luilak? Waar ben je?
Ik heb veel nagedacht over jouw draadje. Ik herken er veel in. Ik zou ook zo graag dagen doorbrengen zoals jij dat zou willen. En dat dagen en dagenlang tot ik me weer uitgerust voel, en mijn bed uit wil. Weer zin heb om het leven op te pakken. Tot zover het begrip. Hoe kan het dat je je zo lusteloos voelt? Wat is er gebeurd tussen jou en je man? Waarom voelt hij zich zo schuldig, en waarom moet je huilen als je aan bepaalde gebeurtenissen denkt? Ik denk eigenlijk dat dit draadje niet in Huis en Tuin thuis hoort. Ik denk dat het in Gezondheid thuishoort.
Ik herken het ook
Helaas had ik dit een jaar geleden kunnen schrijven. Ik liep al ruim een jaar bij een psycholoog maar het loste niks op; ik ging me niet beter voelen.
Toen ben ik weer naar de huisarts gegaan en heb om verder lichamelijk onderzoek gevraagd, ik was ook zo moe! Nergens zin in. Sliep 2 uur per dag en lag er dan nog om 20 uur in.
Toen bleek ik een groot vitamine B12 tekort te hebben. En een vitamine D tekort.
De symptomen van B!2 tekort zijn naast vermoeidheid en depressieve gevoelens ook vaak neurologische klachten. Maar daar had ik niet zo'n last van, dus geloofde de dokter het niet zo. Vitamine D tekort veroorzaak t ook depressies en vermoeidheid.
Ik heb echt moeten vechten voor een goede behandeling (heb ook een andere huisarts nu) maar ik ben zo enorm opgeknapt! Ik begin weer te leven! En ik ben er nog lang niet hoor, er is nog steeds verbetering.
Dus laat je bloed anders eens nakijken op eventuele tekorten.
Mijn huisarts deed het af als hype (hij had het notabene zelf laten prikken!) en dat schijnt vaak te gebeuren. Dus bereid je voor (als je dit pad inslaat) op wat tegenstand bij de medici.
bloedarmoede
Ik kamp ook regelmatig met bloedarmoede, en heb dan dezelfde verschijnselen als jij. Zelfs de vaatwasser uitruimen is dan een klus van jewelste. Terwijl als mijn bloed goed is, ik gewoon zin heb om dingen te doen.
En het altijd maar willen doorgaan maakt het erger. Geef jezelf gewoon een half jaar de tijd om zonder schuldgevoel net zoveel in bed te hangen als je wilt (na de bloedtest). Als je dit wil, dan is er een reden voor. Vertrouw je lichaam, en geef er gewoon lekker aan toe!
Ruyslinck
Of uit de nederlandse literatuur: De Ontaarde Slapers, van Ward Ruyslinck.
Maar eigenlijk klinkt het in mijn oren nogal naar een (te) traag werkende schildklier. Schijnt niet zelden te zijn bij 45+ vrouwen. Google er even op, al liggend, en kijk of je de rest van de symptomen herkent. Dan naar de huisarts om te laten controleren.
Luilak hoe gaat het nu?
Hopelijk gaat het beter.
Ben je ook naar de huisarts geweest? Want de kans dat het iets fysiek is, en wie weet relatief makkelijk oplosbaar is er dus weldegelijk.
Ik weet dat naar de huisarts gaan weer energie kost en dat je dat voor je uit blijft schuiven, maar doe het gewoon, en sta erop dat ze je bloed onderzoeken op verdacht moemakers als schildklierwaardes, vitamine D, vitamine B12 en allerhande virussen. Je ziet aan de berichtjes dat je niet alleen bent.
Zelf heb ik spijt dat ik zo lang met dat lamlendige gevoel ben blijven rondlopen.
Daardoor is de schade ook deels onomkeerbaar. Reden genoeg om stappen te ondernemen dus.
