Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

tonny

tonny

21-08-2009 om 09:16

Bestaan er 'bluebandmoeders'?

Elders struikelde iemand hevig over deze benaming. Daarom de vraag: bestáán er bluebandmoeders? En zo ja, wat zijn hun kenmerken?

Mijn idee: soms, even bestaan ze, op een onverwacht moment. Dan zou de reclame kunnen komen filmen. Maar reclames zijn leugenachtig, dat weet toch iedereen.

Vraag twee: wanneer je persoonlijk minder ellende en tegenslag meemaakt in je dagelijks leven, brengt dat met zich dat je je minder kunt inleven in een ander?
Mijn idee: ja, helaas wel, persoonlijke tegenslag maakt dat je je veel meer van narigheid kunt voorstellen dan wanneer het puur 'verhalen uit een boekje/ van een ander' zijn. Pas als je iets zelf meemaakt, weet je 'oef, zo voelt dat, nooit geweten!' Helaas, helaas...

Tonny


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ellen Wouters

Ellen Wouters

21-08-2009 om 09:50

Ja, maar....

Ik ken ze wel, mensen die een relatief makkelijk leven hebben. Zelf voorspoedig en gelukkig opgegroeid, makkelijk door studie gerold, redelijk goede baan en inkomen, leuk huis, leuke kinderen, geen ziekte of psychische problemen, geen ongeluk of trauma, geen grotere problemen dan af en toe een kinderruzietje. Allemaal knap en sportief en met een echte prodentsmile.

Maar zeg nooit nooit. Ik ken nl ook zo'n bluebandgezin waar de grote problemen ineens toesloegen toen de kinderen al boven de 20 waren. Ineens bleken de jongvolwassen kinderen gokverslaafd, ongepland zwanger, getrouwd en meteen weer gescheiden, overspannen en nog meer ellende, en moesten bluebandmoeder en -vader alle zeilen bijzetten om de gezinnen van hun kinderen draaiend te houden.
Het bluebandgezin kan ook van de ene op de andere dag ineens in diepe ellende terechtkomen.

Wat tegenslag en inleving betreft: gevoelsmatig lijkt het voor de hand te liggen dat wie tegenslag heeft meegemaakt, zich makkelijker kan inleven in de tegenslag van een ander. Maar dat hoeft niet.
Mensen die zich uit heftige tegenslag omhoog hebben geworsteld kunnen daar ook nogal hard van worden: 'ik heb me er doorheen gevochten, dat moet een ander ook maar kunnen'. Of omdat ze teveel aan hun hoofd hebben gehad om ook nog mee te kunnen voelen met de sores van een ander.

Inlevingsvermogen

Ik denk dat je niet zomaar kunt stellen dat mensen die het allemaal voor de wind gaat, zich minder kunnen inleven in een ander. Veel hangt toch ook van je karakter af, of je veel inlevingsvermogen hebt.
En als je wel wat hebt meegemaakt, kun je je soms toch niet inleven, hoe je het ook probeert. Ik kan, ondanks het verlies van ons kind, me nooit echt helemaal inleven in wat het bijvoorbeeld is om je partner te verliezen, of in een scheiding te zitten, ik noem maar een paar dingen. Alleen als het heel specifiek gaat om het verlies van een kind, dan zit ik er misschien iets dichterbij. Maar dat is anders dan zo'n algemene opmerking vind ik.

jippa

jippa

21-08-2009 om 10:24

Bluebandfase misschien

Ik ken wel mensen met een bluebandfase. Maar een heel leven lang weet ik niet. Iedereen krijgt een portie, zij het ongelijk verveeld. Er zijn denk ik ook mensen met een enorme blueband-facade. In every dream home a heart ache, zoiets.
Jippa

joos

joos

21-08-2009 om 13:49

Ook ik

ben een bbm-er als je alleen let op de hoeveelheid tegenslagen die ik heb (gehad). Misschien ligt het er ook aan wat je een tegenslag noemt. Ik heb een chronische ziekte, maar dat zie ik zelf niet zo. Voor mij is het een tabletje per dag en om de 2 maanden bloedprikken. Een kinderruzie is hier inderdaad het grootste probleem. Toch ben ik niet zo'n stralende door het bos huppelende moeder. Wel realiseer ik me terdege hoe verschrikkelijk goed we het hier hebben en dat probeer ik de kinderen ook te laten inzien.
Wat inleven betreft: mijn man heeft in zijn jeugd veel meer te vertouwen gekregen dan ik. Toch kan ik me beter inleven in de sores van anderen dan hij kan. Mijn oudste dochter kan het ook beter dan mijn jongste. Misschien heeft dat meer met karakter te maken.

Oordeel niet te snel

ik denk dat wij eruit zien als een bluebanggezin. Goed inkomen, geen geldproblemen, leuke verre vakanties, auto voor de deur, leuke kids keer 2, leuk huisje, vaak een lach op ons gezicht, behulpzaam waar nodig, veel lieve vrienden, vaak samen uit eten.
Achter onze bluebandsmile schuilen vele moeilijek problemen als depressie en psychoses, opnames, verlies van 2 jonge vaders in 1 jaar, angst en moeite om uberhaupt de dag door te komen.

oordeel niet te snel

Is dat niet juist de kern?

Het blueband gezin is een gezin waar je niets vanaf weet en dat van de buitenkant alles lijkt te hebben wat je zelf niet hebt, althans niet zo compleet en niet zo continu.

De ultieme spiegel om alle veronderstelde tekortkomingen in je eigen leven zichtbaar te maken.

Inlevings formule

Zelf denk ik dat als je moeilijke dingen meemaakt, veel levenservaring hebt, je best wel eens wat beter zou kunnen inleven in de ander. toch is het geen enkele garantie. Er zijn ook zat mensen die veeeel meegemaakt hebben die blijven draaien in hun eigen ellende, of verbittert zijn geraakt en daardoor helemaal geen oog hebben voor anderen.
Zo kan het ook zo zijn dat iemand die het altijd voor de wind gaat juist van nature/karakter veeeel inleveningsvermogen heeft. Ondanks dat diegeen zelf niet veel heeft meegemaakt.
Volgens mij kan je daar helemaal geen formule op los laten.
Inlevingsvermogen is denk ik een combi van karakter, ervaringen, opvoeding enz enz.

Boter

Veel plezier Nikus
vergeet de boter niet....

Kus

Teiltje

Teiltje

21-08-2009 om 15:11

Het ging niet over blueband

Het ging niet over de term bluebandmoeder. Als je de boter even weghaalt stond er dit .
*Ik ben bekend met beperkingen en wat het met je doet, dus mijn compassie zal groter zijn dan een willekeurige moeder waar de kinderen zonder een centje pijn door het leven rollen.*
Daar struikelde ik over. Ik ben toch blij dat de willekeurige moeders in mijn buurt zonder problemen met hun kinderen ook invoelend genoeg zijn om anderen te helpen. Ook midden in de nacht of als je de volgende dag op vakantie gaat.

Tonny

,Mijn idee: ja, helaas wel, persoonlijke tegenslag maakt dat je je veel meer van narigheid kunt voorstellen dan wanneer het puur \'verhalen uit een boekje/ van een ander\' zijn. Pas als je iets zelf meemaakt, weet je \'oef, zo voelt dat, nooit geweten!\' Helaas, helaas...

Mijn ervaring is weer totaal anders. Beste voorbeeld is mijn schoonmoeder, die heeft behoorlijk wat ellende meegemaakt. Nu zegt ze letterlijk dat alleen haar eigen ik telt. Ze zal nooit iets voor een ander doen. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n egoistisch en egocentrisch mens ontmoet!
Verder ken ik ook een aantal andere mensen dat wat tegenslag heeft meegemaakt, maar als een ander het meemaakt brengen deze mensen daar absoluut geen begrip voor op. Immers, bij hun was het veel erger!

Inderdaad

Helemaal eens met berber. Ik ken ook talloze mensen die dit bewijzen. Evenals dat ik ook een aantal mensen ken met een voor de wind gaan leventje die juist heeeeeeeeeeeeel empatisch zijn en hulp brengen waar nodig. Het een heeft echt weinig met het ander te maken. Was het maar zo simpel...

Parel80

Parel80

21-08-2009 om 16:17

Nonsens

Een ervaringsdeskundige kan zich makkelijker inleven in het verdriet van een ander, omdat hij/ zij dit verdriet ook kent. Maar dat leidt zeker niet tot meer compassie, vaak zelfs integendeel 'ik heb het moeilijk en kan niks met de shit van een ander erbij'.
Ik ken een zgn. bluebandgezinnetje, hun grootste zorg is of de rozen wel mooi en lang genoeg bloeien en of het brood van de bakker nou eigenlijk wel lekker genoeg is. Maar...niemand met meer compassie dan dit gezin, zelfs de kinderen...de zorgen die ze niet over hunzelf hoeven te maken, maken zij wel over de mensen in hun omgeving. Zeer waardevolle mensen die letterlijk voor iedereen klaar staan.
Het is echt veel te simpel om te denken dat iets als inlevingsvermogen, compassie enzo alles te maken heeft met wat iemand zelf meemaakt.

tonny

tonny

21-08-2009 om 17:23

Er is dus niets van te zeggen...

dat leren we hier dan maar weer van.

Hulp komt vaak uit onverwachte hoek en soms zijn we bereid tot ons inleven in de ander en / of praktische hulp bieden, soms niet.

Jullie hebben gelijk, elke situatie is verschillend en mensen verwerken ervaringen ook compleet verschillend.

Maar laat ik wel zeggen dat ik pas nadat ik in het ziekenhuis gelegen had besefte hoe rot ellendig eenzaam je je daar kunt voelen - dat had ik daarvoor nooit geweten. En ik probeer nu meer aandacht te hebben voor mensen die daar belanden.
Pas toen iemand in mijn naaste omgeving overleed, geen familie overigens, en ik van nabij zag hoe het leven van de betrokkenenen compleet veranderde, probeer ik er meer bij stil te staan als mensen iemand moeten missen. Door die bekenden ben ik gaan zien hoe lang gemis duurt. Heel, heel lang. Zonder die ervaring was ik me dat lang niet zo bewust geweest.

En verder, tja, we zitten allemaal op ons eigen eilandje en het valt niet mee op tijd te zien hoe het met de ander is, wat hij/zij nodig heeft.

Tonny

sierlo

sierlo

21-08-2009 om 17:35

Dit doet me denken aan

het zo geweldig gepresenteerde libelle gezin van kaandorp. Met van die mannen in creme-col-kabeltruien die samen vlekvrij staan te koken met kerst, en van die enige kindjes met profiel zolen zonder poep en een niet onder gekotste moeder in de foto reportage.
Een typisch blueband gezinnetje, keurig bij elkaar gescreent door het casting buro, wie weet ontstaat er wel een blueband gezinnetje uit een samengestald gezin die elkaar gevonden hebben via een dating service?
Nah geen model gezin hier alhoewel ik wel enige overeenkomsten heb kunnen ontdekken in het "opstel" fragment van dezelfde kaandorp, ik ben namelijk erg tevreden over het formaat van mijn trap als ik opruim .

Balletmama76

Balletmama76

21-08-2009 om 21:23

Een echte bluebandgezin...

...zijn wij zeker niet.

Patchworkgezin met een kind en 2 honden.

Wel een SUV, maar een oude (wel zo handig met de honden).

Van onzere DH zullen wij nog jaren plezier hebben, ook al gaat zij overleiden. Zij zorgt hiervoor door ongeloofelijke hoeveelheiden haar van zich af te schudden zodra zij een keer door de kamer loopt. Een deel van haar zal altijd bij ons blijven - ook bij dagelijks stofzuigen met m'n supersonische Dyson zal het jaren duren, voordat ik ook het laatste verdwaalde haar van haar gevonden heb.

Problemen? Het vallt volgens mij aardig mee - wij moesten nog nooit z'samen een begraafenis bezoeken, iets waar ik erg blij om ben, want dat betekend gewoon, dat wij de laatste 5 jaar niemand verloren hebben.

Dochterlief is gezond en vrolijk, wij hebben genoeg eten, een dak boven onzer hoofd en mooie kleding, zelfst de een of andere luxe.

Onzer huis is niet zo trendy en chic als uit een catalogus, maar wel erg gezellig.
Wij zullen nooit een super-gestylde tuin hebben, we zijn allebei geen tuinmensen.

Maar wel best tevreden!

Wat compassie aangaat, ik denk, dat het er soms iets mee te maken heeft, wat je zelfst mee gemaakt heb. Manlief is heel harmonisch opgegroeit, in een heel rustig gezin en heeft nog nooit echt iets mee gemaakt, en hij is veel meer zwart en wit dan ik, ik zie nog altijd een miljoen grijstinten ertussen...

tonny

tonny

21-08-2009 om 23:12

Je hebt gelijk berber

ik praat vanuit mijn eigen situatie. Maar ja, ik moet het leven door met mezelf en 'mezelf' heeft kennelijk ervaringen nodig om me beter te kunnen inleven in anderen. Andere mensen kunnen dat ook uitstekend zonder.
Zo is ieder mens verschillend en daarmee kunnen we in elk geval vaststellen dat het vlekvrij bij elkaar gecaste bluebandgezinnetje een gemene aantrekkelijke leugen is...

Tonny

Kiki

Kiki

21-08-2009 om 23:29

Ik ben denk ik zo'n bluebandmoeder

Ik maak niet zoveel narigheid mee. Tot een paar weken geleden zelfs helemaal niets.

Mijn vader overleed jong, maar daar was ik dan weer te jong voor en mijn stiefvader is in alle opzichten mijn vader. Ik heb een tijdje intens gepuberd en gerebelleerd tegen mijn strenge ouders, maar kalmeerde snel toen ik het huis uitging.
Ik ben volgend jaar 10 jaar samen met mijn man, ons huwelijk kent geen dipjes. De seven year itch hebben wij niet gehad, we hebben geen sleur. We zijn dolgelukkig met ons zoontje, we krijgen binnenkort een tweede kindje. Ik heb een goedlopend bedrijf, een goed inkomen en mijn man ook. Ik heb geen gezondheidsklachten, behalve de zwangerschapskwaaltjes en mijn man ook niet.
Ik ben nog nooit depressief geweest, nog nooit een burn-out gehad en mijn man ook niet. Ik heb geen huilbaby gehad, geen ppd, geen borstvoedingstrauma.

Nee, ik heb verder geen klachten.

Maar ondanks mijn gebrek aan pech, vind ik mezelf redelijk empatisch. Ik doe best veel voor mensen. Zo pas ik de hele week al op het kindje van mijn vriendin omdat zij ziek is.

Ik denk dat je voor empathie en behulpzaamheid geen narigheid meegemaakt hoeft te hebben.

reina

reina

22-08-2009 om 08:10

Bluebandgezin

Had me heerlijk geleken, zo'n bluebandmoeder te zijn, maar toen de jongste 7 was en ernstig ziek werd, kwam de eerste grote deuk in het boterkuipje. Ik ken een paar bluebandgezinnen, maar ik weet dat ook daar niet alles is zoals het voor de buitenwereld lijkt. Empathie is niet voorbehouden aan moeders met een deuk in het boterkuipje, dat ligt vnl aan je karakter, daar ben ik van overtuigd.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 12:17

De tweede vraag

Vraag twee: wanneer je persoonlijk minder ellende en tegenslag meemaakt in je dagelijks leven, brengt dat met zich dat je je minder kunt inleven in een ander?
Ik heb vroeger op een werkvoorzieningsschap gewerkt. Niet als ambtenaar, maar omdat ik geen werk kon vinden met mijn bijziendheid. In eerste instantie werd mij afgeraden om hieraan te beginnen want 'daar ben je te goed (lees: niet gehandicapt genoeg) voor', maar ik zette toch door. Eenmaal daaraan het werk kwam ik natuurlijk veel in aanraking met mensen die een geestelijke beperking hadden zoals dat nu zo mooi heet. Niet dat dat voor het eerst was, maar dat was toch meer van een afstandje. Ik had deze ervaring niet willen missen en een beetje gek gezegd gun ik anderen die ervaring ook. Vooral jongeren die zo lekker ondoordacht kunnen schelden of najouwen. Door met deze mensen om te gaan leer je inzien dat ze niet alleen maar gehandicapt zijn, maar ook gewoon mensen zoals iedereen. Ik denk dat er nog zat mensen zijn die niet goed weten wat ze ermee aan moeten en geen contact zoeken. Ik weet nog dat ik met een vriendin in een jeugdherberg was waar een feest was voor gehandicapte mensen. Ik betwijfel of ik me voor mijn werkervaring in het feestgewoel had gestort, maar toen wel en het werd een gouden avond.
Een andere ervaring: mijn vriendin was in verwachting van een tweeling. Bar interessant, ik had dat nog nooit van dichtbij meegemaakt. Ik ben na de bevalling naar het ziekenhuis gegaan met mijn fototoestel en heb prachtige foto's gemaakt, die hebben ze uitvergroot en een speciale plek gegeven. Maar eenmaal met de kinderen thuis heb ik het achteraf gezien behoorlijk af laten weten. Ik stond er niet bij stil hoe bewerkelijk een kind was, laat staan twee. Ik zou nu niet meer zo onattent zijn.
Ik ben opgegroeid met wat minpuntjes, zo noem ik dat maar. Sterk bijziend, ik kijk vooral bij vermoeidheid niet altijd netjes vooruit, door geboorteprobleempje tijdens het groeien een beetje asymmetrisch geworden in het gelaat. Niet vreselijk hoor. Mensen die mij kennen vonden het probleem geloof ik minder ernstig dan ikzelf. Alles bij elkaar heeft het wel geleid tot scheldnamen door een paar kinderen uit het dorp. Ik ben vrij nuchter daarin dus om te zeggen dat ik er een trauma van over heb gehouden wil ik niet zeggen, ik had ook wel het besef dat die kinderen vooral dom waren, maar het vormt je wel. Ik kan er dan ook héél slecht tegen als ik kinderen hoor schelden, maar dat zijn nog kinderen, als volwassen het doen vind ik het helemaal schandalig. Wat bezielt ze? (om even het zielige karakter van mijn verhaal weg te halen: ik heb nooit moeite gehad om vrienden te krijgen en te maken, dus in sociaal opzicht zit het helemaal snor)
Ik heb vast wel meer voorbeelden van onattent gedrag of ervaringsverhalen, maar zo was het wel weer openhartig genoeg Ik wil er maar mee zeggen dat ik denk dat je zonder ervaring inderdaad moeilijker écht kunt meevoelen met een ander. Een vent die 'kan...j.od' schreeuwt heeft vast geen joodse familie en een moeder die aan kanker is overleden. Zo'n vent voldoet met zijn gescheld trouwens ook niet bepaald aan het bluebandplaatje. Als familie Blueband ben je beschaafd, gelukkig, reist de zon met je mee en sjouw je de hele dag met een picknickmand rond

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 12:18

Oh berber...

zo'n Ierse trui! Ik probeer het al jaren)

Tirza G.

Tirza G.

22-08-2009 om 13:00

Kaaskopje (ot)

Dat heet verstandelijk beperkt, niet geestelijk. Ook mensen met een verstandelijke beperking kunnen een rijk geestelijk leven hebben.

Tirza

Tirza G.

Tirza G.

22-08-2009 om 13:02

Inlevingsvermogen

Het wordt beter, het wordt langzaam beter (maar goed, ik ben dan ook over de helft van mijn leven), maar ik heb door de bank genomen het inlevingsvermogen van een komkommer. Ik heb zelf de nodige ellende meegemaakt en dat doet me ook niet zo bar veel. Ik weet wel dat het me (mede) gevormd heeft tot wie ik nu ben, maar ik heb al vaker gemerkt dat anderen "mijn dingen" veel erger vinden voor mij dan ikzelf

Tirza

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 13:57

Dank je wel tirza

Wat zou ik zonder je zijn?

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 14:25

Iets te jolig gereageerd o.t.

Tirza, misschien ligt hier dan toch een verklaring voor waar het wel eens fout gaat tussen ons.. je inlevingsvermogen. Je snapt toch wel dat je iemand die net zo oud is als jij die net heeft aangegeven bij een (vroeger zo geheten) sociale werkplaats heeft gewerkt (op personeelszaken en de administratie weliswaar) niet hoeft bij te praten of op te voeden vanwege de woordkeus? Logisch nadenken en tot de conclusie komen dat ik begrijp dat een verstandelijk beperkte een rijk geestelijk leven kan hebben is niet zo moeilijk toch? Ik ergerde me meer dan ik besefte, vandaar deze aanvulling.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 14:30

Fladderbeestje

Ik heb blaasontsteking dus misschien daardoor wat kribbig, maar... ik woon in Néderland. Waarom zou ik dan een Engelse term gebruiken voor iets waar we ook Nederlandse woorden voor hebben? Ik vind dat we onnodig ingewikkeld doen over de benoeming van handicaps of zo je wilt beperkingen. Ik ben zo kippig als wat en de dokter hoeft mij niet te ontzien met een 'visuele beperking'.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 15:20

Touché tops

...

E.q

mijn e.q. is altijd al laag geweest. Denk mede omdat ik zelf veel dingen niet zo erg of aangrijpend vond..

Heb nu wat meer meegekregen dankzij allerlei verdrietige ervaringen, maar moet erom denken dat ik niet teveel rationaliseer (bij mezelf werkt dat prima, t.o.v. anderen niet (altijd))

Blue band eet ik niet, libelle lees ik niet (meer) en een gezinnetje heb ik niet, dus ik hoef me daarover geen zorgen te maken

Wat betreft Engelse uitdrukkingen

ik gebruik vaak: verstandelijk uitgedaagd, hormonaal uitgedaagd (overgangsklachten), immunologisch uitgedaagd (t.a.v. mijn kwaaltjes), en misschien ben ik dus ook wel emotioneel uitgedaagd (of uitgekakt, who knows )

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 16:20

Uitgedaagd

Ook zoiets... úitgedaagd! Of: met mogelijkheden... mijn tenen zitten achterste voren in mijn sloffen.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 18:22

Berber

En zie daar maar eens mee naar de wc te rennen!

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2009 om 18:30

Bedankt fladder

voor de beste wensen dus
Ik heb net eens de google vertaling te hulp gevraagd en daar komt voor challenged 'aangevochten' uit. Mentaal aangevochten dus. Mmmm, wat moet ik me daar bij voorstellen? Jammer dat paranormaal al is vergeven anders was het voor mensen die anders dan 'normaal' zijn ook wel aardig geweest.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.