Blog van Rode Krullenbol
De onvoorstelbare oogst van het zalige nietsdoen (‘Il dolce far niente’ in het Italiaans)
Schrijf- en zweetjunkies eigen, hang ik mijn gedisciplineerde dagelijkse levenspatroon niet graag – en dus ook niet snel – aan de wilgen. Slechts bij hoge uitzondering sta ik een onderbreking toe, die ik dan altijd zo kort mogelijk laat duren.
Met kerst evenwel krijgen de kluizenaar en ontdekkingsreiziger die zusterlijk ergens in mijn hoofd een achterkamertje delen, het steevast met elkaar aan de stok. Zij wedijveren dan strijdlustig om de vraag wie van hen het beste kan voorzien in mijn behoefte aan ‘escape’. De beste – want enige – manier om hun lawaaiige geruzie een halt toe te roepen, bestaat eruit één van de twee haar zin te geven.
Dit keer hoefde het aftelversje ‘iene-miene-mutte’ er niet bij aan te pas te komen. De uitbundige klanken van Fanfare Ciocarlia bleken namelijk op mij eenzelfde uitwerking te hebben als eertijds de lokroep van de Sirenes op Griekse zeelieden. Bovendien was ik wel benieuwd naar de vraag hoe manager Henry Ernst de blazers in kwestie had weten over te halen om hun gevestigde bestaan als agrariër (deels) in te ruilen voor het ongewisse bestaan van rondtoerende popartiesten. Enfin; escapisme, liefde voor de muziek en nieuwsgierigheid voegden zich deze december samen tot een kruidige, niet te versmaden (kerst)melange.
Voor de economisch geïnteresseerden/geobsedeerden onder u? U leest het goed! Geldbejag speelde daarbij – zoals wel vaker in mijn leven – slechts een ondergeschikte rol: die van bijzaak. Angst idem dito! Vanwege onze kennelijke zielsverwantschap ten aanzien van muziek, was ik weinig beducht voor al te grote culturele tegenstellingen. Erop vertrouwend, dat wie qua muzieksmaak op eenzelfde golflengte zit, elkaar altijd ook wel weet te vinden in andere opzichten.
Zodoende kwam ik mij te begeven te midden van een flink aantal muzikale ego’s van formaat. Net als het bank hangende, dromerige duimelotje dat ik ooit was in die bomvolle huiskamer van dat ene rijtjeshuis in een van de saaiste buitenwijken van Rotterdam.
Het was geen schip dat mij er bracht, maar een trein. Precies die overigens, welke te zien is in de documentaire
https://youtu.be/jX4buK_tnFA over dit muziekgezelschap. In plaats van een koperen blaasinstrument bevond zich onder mijn arm de vouwfiets die me reeds naar heel wat afgelegen oorden heeft weten te vervoeren.
Eenmaal in Roemenië bleek de gebruikswaarde ervan toch een beperking te kennen. De sneeuw lag er dermate hoog dat er geen doorkomen aan was met die fiets. – Met geen enkele trouwens! Weet dus, dat ik mijn trouwe tweewieler hier geenszins te na spreek. – Een authentieke trojka bracht me uiteindelijk naar dat kleine dorp Zece Prăjini in Noordoost-Roemenië, alwaar naar verluidt 80% van de mannelijke bevolking zich van kindsbeen af bekwaamt in het spelen van fanfaremuziek.
Tijdens de rit kwam zo af en toe de gedachte aan wolven bij mij op, hetgeen me dan angstvallig om mij heen deed kijken. Bijna kreeg ik er spijt van dat er een leeuw was verschenen voor mijn geestesoog toen ik deze zomer op zoek ging naar mijn spirituele krachtdier (zie: https://www.ouders.nl/forum/off-topic-discussies/een-vraag-naar-aanleiding-van-een-wilde-brainstorm, 17). Ware het niet dat dat tropische beest mij precies op het juiste moment – d.w.z. nog voordat het angstzweet tot onderkoeling kon leiden – me het advies influisterde om mijn blik onwankelbaar te richten op de drie paarden voor mij.
Die hobbelden alsof het hen hun liefste lust was; hielden doorgaans een snelheid aan van wel 40 tot 50 kilometer per uur; en dat stemde vrolijk. De ijskoud geserveerde Wodka – waarvan ik me stiekem afvroeg of dit een clandestien gedestilleerd spraakwater betrof en/of van een vrachtwagen was gevallen – maakte nog meer warme gevoelens bij mij los. Het duurde niet lang of ik wist de fles met een al even nonchalant gebaar weer terug te geven als deze mij almaar werd aangereikt door de chauffeur – of hoe zo’n kerel met zweep ook mag heten.
Ter plaatse aangekomen, droeg hij mij over aan – toeval of niet? – Kokolores; een vrouw die gebroken Engels wist te spreken met een Duits accent. Eindelijk vermocht de communicatie wat vlotter te verlopen dan toen het nog louter een kwestie van handen- en voetenwerk zijn kon.
De alcohol in mijn bloed dreigde mij – normaal een strikte geheelonthouder – over te leveren aan ongeremde impulsen. Sans gêne omhelsde ik mijn gastvrouw, alsof Zece Prăjini ook mijn geboorteplaats was en ook ik een Roma pur sang. Haar handelwijze naar mij was er een als die je verwacht naar een verloren schaap. Eenmaal binnen veegde ze zorgvuldig alle sneeuw van mijn kleding.
Uit de verte klonk het gedempte geluid van de blazers: een mengeling van muziek en geroezemoes, waar zo af en toe de luidste stem bovenuit steeg. “Hey!” vroeg ik haar enthousiast, “wanneer kan het interviewen beginnen?” “Nu meteen” was het antwoord. “We zitten al een eeuwigheid op je te wachten.” Voor ik het wist, bevond ik me in de oefenruimte. Daar zat iedereen op eenvoudige houten stoelen in een rij; met elk zijn instrument pal naast zich – als uit de kluiten gewassen schoothondjes. Het was er heerlijk warm, met zoveel lijven die als extra kacheltje fungeerden.
Een volslanke man die ik herkende als zijnde ‘oom Lambik’ kwam naar voren met één zo’n stoel, zette deze in het midden van de zaal, recht tegenover de heren neer en zei: “Hallo. Ik ben Costica Trifan”. En vergezeld van een langgerekte demonstratieve zwaaibeweging: “Mijn vrienden hier ..., noemen me Cimai.” Nadat ik me had voorgesteld als de enige echte Rode krullenbol, deelnemer aan het forum van Ouders Online, gezegde hij me vriendelijk maar kordaat: “Ga zitten en stel je vragen.” Zelf nam hij ook weer plaats.
In de veronderstelling daarmee professioneel over te komen, dacht ik er verstandig aan te doen om van start te gaan met de zo geijkte, maar wel wat impertinente vraag “Gaan jullie kinderen naar school?” Goddank was het meegebrachte notitieblok zo groot als het boek van Sinterklaas, want de heren bleken deze – alsook al mijn andere vragen – zeer uitvoerig te beantwoorden.
Schoorvoetend ving Cimai aan: “Wat zal ik zeggen? Welnu! Ik zal er geen doekjes om winden: wij hebben eigenlijk gerede twijfel en zorg ten aanzien van het huidige schoolsysteem. Hier in Roemenië gaat het al niet helemaal zoals het hoort, maar het rijke Westen? Dat maakt het nóg bonter. Daar weet men weliswaar goed genoeg dat niet heel het onderwijs geheel en al zou moeten draaien om kennisoverdracht. Maar handelt men naar dit inzicht? Lou loene! Het valt te vrezen dat ook de scholen hier meer en meer eenheidsworst producerende leerfabrieken gaan worden.”
Een wat oudere man viel hem al even verontwaardigd bij: “Dit, terwijl het een kwalijke misvatting is te denken, dat een onbeperkt gebruik van het verstand de sleutel is tot het ware geluk!” Op mijn verontruste frons – spontaan ontsprongen uit de angst hier als wetenschapper helemaal aan het verkeerde adres te zijn – matigde hij zijn toon. “Weet je wat het is? En dat klink misschien wat paradoxaal; maar wie kinderen harteloos opvoedt, laat hen opgroeien voor galg en rad. In zekere zin. Want een gebrek aan liefde? Dat leidt op termijn geheid tot zelfdestructief gedrag!”
Weer een ander vulde aan: “Denk dan aan je darmen volproppen met inferieure voeding, het bed delen met een iegelijk, mede daardoor te weinig slapen, het najagen van een carrière als crimineel, alcoholmisbruik en het tot je nemen van allerhande drugs.” Dichterlijk rondde de grijsaard af met: “Niet alleen de vruchten, maar ook de wortels van de opvoeding dienen zoet te zijn, wil medemenselijkheid floreren.” Om er met geheven vinger nog even nadrukkelijk aan toe te voegen: “in het kind én in de wereld!”
De ene uitspraak haalde kennelijk de andere, want nog voordat ik weer aan het woord kon komen, boog Cimai zich naar voren en verklaarde met de hand op zijn hart: “*Wij*gedragen ons nog steeds als de broeders die wij van nature zijn, omdat wij dat kunnen; ongehinderd door een opvoeding die mensen slechts van elkaar vervreemdt.” Amai; ging het door me heen. De schat zou eens weet moeten hebben van de koosnaam die de schoonmoeder van mijn broer Jerome en ik hem hebben gegeven. Nieuwsgierig naar de rest van zijn verhandeling echter, besloot ik wijselijk hem niet van zijn a propos te brengen.
“Weet je wat zo mooi is aan onze vriendschap?” vervolgde Cimai; terwijl hij richting zijn rechter buurman wees; “Als *hij* er blij om is eens een keer voortreffelijk te hebben gespeeld, dan verheugt *mij* dat eveneens. Baal ik ervan dat er allerlei foutjes zijn geslopen in mijn spel? Dan lucht ik met een gerust hart mijn frustratie daarover in de groep. Altijd wel iemand die me troost met een ‘volgende keer gewoon weer zo goed als anders’ of woorden van gelijke strekking. Een musicus kan zich werkelijk geen beter klankbord wensen! En een mens zich geen betere vrienden.”
Het gezegde greep Cimai dermate aan, dat hij zichtbaar een traantje moest wegpinken. Onmiddellijk sprong de man naast hem in door het woord van hem over te nemen. “Het is jammer dat de mensheid de lat vaak zo laag legt voor zichzelf. Wij vinden naar perfectie streven zo ongeveer het allerbelangrijkste in het leven. Zodra de datum van een concert vaststaat, gaan wij dan ook als een speer in de weer.”
Om de zo levendige discussie gaande te houden wierp ik tegen: “Is niet juist imperfectie een bron van vreugde?” De tubaspeler: “Je bedoelt geen beter vermaak dan leedvermaak? Maar dat is een heel ander insteek!” Met een uiterst serieuze, doordringende blik keek hij mij aan. “Wij proberen zo goed te spelen, dat er geen plekje in de ziel overblijft dat onze muziek niet weet te bereiken. En weet je wat het is? Eenmaal aangezet tot dansen, komen de mensen weer tot zichzelf. Al hebben ook wij ervaren, dat er wel degelijk mensen zijn die denken het heel goed te kunnen stellen zonder het soort van genoegen alwaar de menselijke natuur eigenlijk niet buiten kan.”
Het deed me deugd met een stelletje onverbeterlijke wereldverbeteraars van doen te hebben. Was dat nog een erfenis van het communistische regime of gaf het aan dat het kerkelijk gezag alhier – uitgeoefend door de ‘pope’ – nog steeds een stevige voet aan de grond had? Ik besloot het hen te vragen. Moedwillig liet ik daarbij het beladen woord ‘indoctrinatie’ vallen, opdat de scherven nog meer geluk mijn richting in zouden doen stromen.
Helaas verkreeg ik een respons die zowel ontwijkend was, als berispend: “Onderschat het niet! De mens lijkt zo eenvoudig. Maar ook al zie je zo scherp als een adelaar, is je verstand zo scherp als het scherpste scheermes, is je tastzin goddelijk fijnbesnaard en kunnen je oren de muziek en het geweeklaag van mensen goed horen? Helemaal doorgronden zal je de mens nooit!” Dit keer was het Kokolores die had gesproken. Zij was al die tijd bij de deur blijven staan.
Enigszins geïntimideerd door zo veel wijsgerigheid besloot ik het over een praktische boeg te gooien door eens te informeren naar hoe bij hen nieuwe nummers tot stand komen en worden ingestudeerd. Zo kwam ik te vernemen dat dit er al tjilpend aan toegaat en de naam Ciocarlia daarnaar ook een verwijzing herbergt. “Wij stellen ons in het algemeen op als vogels!” beierde het opeens enthousiast vanuit een zijkant van de zaal. Ogenblikkelijk verscheen op vrijwel ieders gezicht een lach. Van een besmuikte tot een zeer open, van een vrije geest getuigende.
Op mijn vraag of hun methode niet veel vermoeiender is dan notenschrift leren en daarvan gebruik maken, sprak een inmiddels van zijn emoties herstelde Cimai: “Nee, in tegendeel! Het gaat ons heel gemakkelijk af. Zoals eerder reeds ter sprake kwam? Wij zijn zo veel mogelijk één met de natuur en willen dat zo houden ook. Desnoods extra, of extra lang moeten oefenen hebben wij overigens graag over voor het hogere doel: zo wervend mogelijke optredens. Laten we wel wezen; het veraangenaamt ons leven alleen maar, gezien de bezigheden waarmee wij ons anders zouden dienen in te laten.”
“De afwas doen?” plaagde ik zonder te willen stoken in de lokale man/vrouwverhoudingen. Waarop weer een andere senior uit het gezelschap eigenwijs stelde: “Ach; je moet niet willen dat alles gaat zoals jij dat wilt. Anders zit je je eigen geluk maar in de weg. Beter is het om te genieten van wat er aan leuks op je pad komt.”
Door het raam achter hem zag ik opeens, dat er zich buiten in de sneeuw een flink aantal kinderen ophield. Zij waren gehuld in wolvenhuiden, die als capejes om hun schouders hingen. Desondanks rilden ze van de kou, als lammetjes die te vroeg van stal zijn gehaald. Elk had een velletje papier in de hand. Op mijn verbaasde vraag wat zij daar deden, dirigeerde Kokolores hen naar binnen, waarop zij naast elkaar voor de rij met blazers gingen staan.
Een voor een trad een kind naar voren om met een stralend gezichtje een tegelwijsheid op te dreunen of voor te lezen.
“Het geluk is als een echo: het antwoordt u, maar komt niet naar u toe.”
“Het grootste geluk, geen wensen te hebben, is het grootste ongeluk tevens.”
“Leven zonder illusie is leven zonder geluk.”
“Leed maakt fijngevoelig en helderziend. Het geluk geeft sterkere zenuwen en een minder scherpe blik.”
“De vriendschap vermindert wanneer er te veel geluk heerst aan de ene en te veel tegenspoed aan de andere zijde.”
“De zon ziet de wereld steeds vol warmte en licht. Word eerst zon en aanschouw dan de wereld.”
“Een ontevreden gemoed ondervindt slechts onaangenaamheden, terwijl een blijmoedige geest altijd reden tot vreugde vindt.”
Ronduit beduusd onderging ik de buiging na afloop onder het applaus van alle volwassenen. Bijna vergat ik om mee te klappen. “Kom!” hoorde ik Kokolores zeggen en zij leidde me naar een portret dat, voorzien van een opzichtig goud gekleurde houten omlijsting met barokke krullen, – zo uit de vroegere Jordaan vandaan – de achterwand van de zaal sierde. Het onderschrift vermeldde: Elisabeth zu Wied 1843-1916, Koningin van Roemenië. “Zij schreef om het pseudoniem Carmen Sylva. Zo noemden wij haar. Van ons heeft zij ook alle spreuken die je zonet te horen hebt gekregen! Ze kwam hier vaak op bezoek, moet je weten.”
Een ostentatief gekuch van Cimai verstoorde onze tweegesprek. Omkijkend zag ik dat de blazers hun fikse keffertjes op schoot namen. Na wat inspelen, weerklonk een nagenoeg foutloos uitgevoerd ‘Dusty road’ (
https://youtu.be/jtTtLnPlqmY) door de zaal, waarvan het intro me aan Béla Bártok deed denken. In polonaise voerden de kinderen me naar buiten. Daar stond een eland dat mij onmiskenbaar boos aankeek; met op zijn rug de persoon die er al die tijd niet bij was geweest: een vriendelijk ogende Henry Ernst. Met in zijn rechterhand zijn trompet en in zijn linker een dirigeerstok. Dat was zo’n koddig gezicht, dat ik lachend wakker schoot uit mijn lucide droom.
“Volgende keer misschien wat minder copieus dineren met kerst”; zo nam ik mij voor – gelegen op de met schapenvachten gegarneerde bank bij mij thuis.
Rode krullenbol
Als ik dat hier zo lees
zit zo ongeveer iedereen in de interne keuken van OOL... Of men kletst maar wat, zoals gewoonlijk, lol. Wat klappeien die zichzelf interessant willen maken bij gebrek aan beter.
En dan dat geleuter over IP-adressen en zo... Een mens zou beginnen denken dat het OOL forum een zaak van staatsbelang is.
Wordt het geen tijd om jullie AIVD in te lichten? Misschien ben ik wel een Chinees of een Rus, stom genoeg om te denken dat hier waardevolle informatie te rapen valt.
Wie is die yvan trouwens?
Goeie vraag OND
Wie is die Yvan eigenlijk?
Flavia
"Yvan is idd van het forum geknikkerd"
Had ik dus gemist.
"Wij weten allemaal wel beter en hoe makkelijk het is om een account aan te maken met een ander IP-adres."
Beetje naief inderdaad. Met een ziggo kabelabonnement is een nieuw adres een kwestie van je modem een nachtje uitzetten. En dan zijn er nog de VPN diensten, ip adres opties zat 
Aan de andere kant, misschien houden ze zich van de domme geven ze hem een tweede kans in de hoop dat zijn nieuwe (ietwat geinflateerde) alter ego zich beter gedraagt...
Yvan
Naar wat ik ervan meegekregen heb toen, heeft Yvan een aantal keren de wacht aangezegd gekregen door het beheer. Stond gewoon in die draden. Hij zal wel beledigd zijn geweest omdat wij zijn superioriteit niet erkenden. Hij lijkt me wel het type om dan zwaar beledigd weg te lopen. Gevoelige teentjes, die belgen.
Dat denk ik ook
“Aan de andere kant, misschien houden ze zich van de domme geven ze hem een tweede kans in de hoop dat zijn nieuwe (ietwat geinflateerde) alter ego zich beter gedraagt..”
Eraf knikkerende kan altijd nog hè.
Weet ik niet, Ginny Twijfelvuur.
Populair was hij blijkbaar niet, en in elk geval zijn jullie hem duidelijk niet vergeten.
Als ik even de zoekfunctie hier gebruik vind ik berichten tot zo ergens mei vorig jaar, van die yvan, vb. https://www.ouders.nl/comment/6945108#comment-6945108.
Dat jullie het daar nu nog over hebben... Hij moet veel indruk gemaakt hebben ten kwade. Of jullie hebben een dermate miserabel leventje dat het minste schokje lang blijft hangen. Dat kan natuurlijk ook.
OND, je maakt mijn dag goed
Geweldig hoe jij alles krom schrijft wat recht is 
)
Van mij mogen jij en Yvan blijven hoor. Ik houd wel van een beetje storm in de ketel. Of was het nou de keet?
Andersom denk ik OND
Iemand die zo reaguurt moet wel een heel miserabel leven hebben, denk ik dan.
Zieligheid doet het altijd goed.
Mwoah indruk
Dat je als Yvan veel reacties uitlokte, is niet hetzelfde als indruk maken OND. Mensen hebben een mening over je, dat is alles. Ze vinden je bijvoorbeeld irritant, of pathetisch. Dat moet je niet verwarren met het toch wat positievere 'indruk maken'.
Over wie hebt u het nu eigenlijk
Ginny Twijfelvuur?
Biljkbaar heeft iedereen hier van alles "meegekregen"
in de echokamer van de roddelende klappeien, in de achterkamers van OOL.
Wat een deerniswekkend gedoe, toch . In dezelfde tijdspanne hadden jullie iets nuttigs en wezenlijks kunnen doen.
OND
Wat heeft jouw bijdrage nog te maken met het topic?
Duidelijk toch
OND.
Yvan en zijn trawanten.
Maar idd Yanea
Wat je aandacht geeft groeit enzo. Dus wat mij betreft terug naar RK en haar proza
Als ik het even nalees
is het begonnen bij 53, mijn reactie waarin ik de bekrompen benepenheid van sommigen hier hekelde, zonder hen evenwel bij naam te noemen.
Diegenen die het schoentje paste hebben het aangetrokken en zijn beginnen zeuren, [zelfcensuur] Kaaskopje voorop (54).
Dan is de naam van mijn klaarblijkelijke landgenoot gevallen en Flavia heeft een oud bericht van forumbeheer gerecycleerd om te snoeven dat zij van meer wist. Dan zitten we al aan 61. Alison wou niet achterblijven en voegde er wat potjespsychologie met de diepgang van een soepbord aan toe (65).
Lente was er dan weer met enige instemming met een angel en ik weet zeker dat dat een bijl is daar in die hand achter haar rug.
Ginny Twijfelvuur gaf een kras staaltje projectie ten beste in 69.
Lou, in 70, wees erop dat "indruk maken" doorgaans (maar niet altijd!) positief geconnoteerd is. Yanea stelde zich erg OT vragen bij de relevantie van mijn bijdrage en Ginny Twijfelvuur antwoordde even OT met een hersenverlammende dooddoener.
Mooi, maar ik vind de schrijvelarijen van RK beter. Komt er een film van?
O, eer ik het vergeet: ik zie jullie ook heeeel graag!
Bedankt OND!
Fijn dat je het even voor me hebt samengevat. In dezelfde tijdspanne heb ik iets nuttigs en wezenlijks kunnen doen.
OND
Ik heb altijd haantje de voorste willen zijn. Dit bevestigt dat je nooit de hoop op moet geven. Als je landgenoot en jij echt niet dezelfde mensen zijn, vraag ik me af of jullie dan niet eens kennis met elkaar moeten maken. Zoveel overeenkomsten, dat moet toch een ontzettend gezellige ontmoeting worden tussen twee mannen die het geneuzel uit Holland onder het genot van een flinke pint kunnen beschimpen met voor elkaar begrijpelijke humor.
Dus roep eens in het tegenlicht "Yvan" en kijk dan achterom. Wie weet staat hij als bij toverslag achter je.
Beste OND,
De reacties die betweterig overkomen, laat ik voor wat ze zijn. Maar ik lees ook interessante reacties en je bent zeker weten ook niet zo sarcastisch als Yvan.
Stel dat je wel Yvan zou zijn, dan heb je je schrijfstijl m.i. in ieder geval wat bijgesteld.
Ik hoop dat ook jij blijf schrijven.
Kermis in de hel? Zandzakken voor de deur!
Was ik vanmorgen vroeg nog slaperig in touw om braaf mijn muffe, (half)sleetse pyjama te verruilen voor een nieuw aangeschafte, fris gewassen ‘camou’ yoga outfit; werd er aangebeld! “Dat zal je nou net hebben”, dacht ik kriegel, à la mijn moeder. Eenmaal bij de deur bleek het een generatiegenoot van haar te zijn: de schoonmoeder van mijn broer Jerome. – Weer eens. – Zoals te doen gebruikelijk viel ze met deur en al mijn bovenwoning binnen.
“Zég!” luidde haar ‘high pitched voice’ venijnig scherp in; “Je hebt niet alleen wat liggende streepjes vergeten bij je opsomming van dierenprints, – zo’n slordigheid ben ik wel bereid je te vergeven – maar – wat écht erg is! – ook nog eens de KOEIENPRINT!” Terwijl mijn blik snel haar uitdossing monsterde – toevallig (?) een zwierig jersey zomerjurkje rijkelijk voorzien van groene camouflage vlekken – , gaf zij ervan blijk geenszins van plan te zijn gras te laten groeien over haar toch al kordate woorden.
“In de ogen van die ellendige reactionaire revolutionairen die dromen van een ‘boreale’ samenleving is dat natuurlijk een typisch gevalletje ‘oikofobie’!” vervolgde ze. “Hou je er wél rekening mee? Zo’n nalatigheid is koren op hun molen! Dát zal toch zeker niet jouw bedoeling zijn geweest? Of wel soms?”
Haar half toegeknepen hazelnootkleurige argusogen keken me nog valser aan dan haar stem had geklonken. Zowel mijn zielige hart als teerhartige ziel liep het gevaar acuut te worden doorboord! Met een dergelijke repercussie op mijn (als grap bedoelde) bijdrage aan het draadje over de Statenverkiezingen 2019 (https://www.ouders.nl/comment/6997941comment-6997941) had ik eerlijk gezegd vooraf geen rekening gehouden.
Al even wetmatig als de Wet van Behoud van Energie echter, viel ik pijlsnel terug op mijn eigen academische wet “Al is het heden nog zo snel, het verleden achterhaalt haar wel!” (https://www.ouders.nl/comment/6976493comment-6976493 ) Je bent historicus of je bent het niet. Niet waar?
“Nou nee ... Als je je de Fabeltjeskrant nog kan herinneren? Met Bor de Wolf die zich regelmatig terugtrok in het Enge Bos, telkens wanneer hij het idee kreeg dat zijn identiteit in gedrang kwam? Amai! Dat streven naar een ‘boreale’ samenleving is toch eigenlijk niets anders dan – laat ik zeggen – Bor-de-Wolf-iaans gedrag?
Nu kan ik doorgaans zeker wel begrip opbrengen voor escapisme, hoor. – Ik ga zelf ook regelmatig op vakantie. – Maar als kind al bevreemdde het me dat Bor – nota bene de eigenaar/uitbater van het Praathuis – zich zo afzonderde. Is het niet even curieus dat iemand als Thierry Baudet zich er openlijk over beklaagt niet (langer) te beschikken over een privilegieerde positie? Hoe mooi ik wolvengehuil in het echt ook vind klinken; ik heb nu juist een beetje de spot willen drijven met al dat spreekwoordelijke meehuilen met de wolven in het bos. Laat dat onmiskenbaar elitair clubje van boze witte mannen gewoon op gelijke voet meedoen aan het spel der maatschappelijke krachten! ”
“Dus jij zit er niet mee dat hier in Nederland een revolutionaire voorhoede is aangetreden van het supranationaal georganiseerde fascisme?” verweet mijn bezoeker me nog steeds even giftig. Begrijpend het misverstand nog niet te hebben weggenomen, nodigde ik haar uit om “eens rustig” plaats te nemen op mijn sofa. Zelf gaf ze de voorkeur aan mijn zitbal, vanwege haar veganisme. Deze bal is, zoals jullie weten (kunnen), bekleed met een textiele hoes. En dus niet met echte schapenvacht of koeienhuid, zoals respectievelijk de sofa en stoelen rond de eettafel. Met een ferme ruk (recht naar achter) trok ze het ding vanonder mijn bureau vandaan.
“Het is maar goed dat ik vandaag geen kokerrok draag” kniesde ze terloops, nadat ze ten behoeve van haar evenwicht wijdbeens had plaatsgenomen. “En dat er hier geen zedenpreker aanwezig is om je bestraffend toe te spreken wegens vermeend onzedig gedrag!” grapte ik in een poging haar humeur enigszins op te krikken. Zij: “Nou even serieus: hoe kun je nu dermate laconiek reageren op zulke gevaarlijke politieke en maatschappelijke ontwikkelingen? Of ben je zo wereldvreemd dat de dreiging jou volledig ontgaat?”
Nu voelde ik toch ook de irritatie als lava in mij opborrelen. Je bent wetenschapper of niet. Niet waar? Even stond ik in dubio. Zou ik mij tegen mijn zin in laten gebieden mezelf nog meer te verantwoorden ten aanzien van mijn verkeerd opgevatte grap? Of, zoals gewoonlijk, juist niet? Mijn oorspronkelijke sympathie voor haar persoon en de gloeiende nieuwsgierigheid waarmee ze mijn repliek tegemoet zag, trokken me over de streep.
“Ja, ik zie ook wel dat en hoe die reactionaire agitatoren momentum proberen te creëren voor hun politieke gedachtegoed en partij. Maar de bekende veenbrand blus je toch niet door er zuurstof aan te geven? Al die consternatie dreigt hen slechts in de kaart te spelen! En wat is er welbeschouwd nu helemaal aan de hand? Wat nep-liberalen proberen een salonfähige Nederlandse Volks-Unie (NVU) neer te zetten ter rechterzijde van de PVV. Maar ‘hey’! Als het Geert Wilders in al die jaren niet lukte? Hoe zie jij het dan gebeuren dat het Forum voor Democratie er wél in slaagt om met een bizarre volksnationalistische politieke agenda regeringsmacht te verkrijgen; laat staan ons politieke bestel omver te werpen?”
“Ik denk dat jij het antwoord op die vraag zelf ook wel weet ...” klonk het opeens erg nuffig uit de mond van de vrouw op leeftijd. “Die knappe Rattenvanger van Hamelen deinst voor geen middel terug! Heb jij ooit een erotische naaktfoto van Wilders gezien? [...] Ik wil maar zeggen!”
Quasi achteloos griste zij plotseling het zelfklevende gele briefje van het beeldscherm schuin achter zich. “De Overstromingskaart Nederland?” vroeg ze zich verbaast af. “Ja!” zei ik; “Voor zover er zoiets bestaat als een Nederlandse volksaard? Dan is het wel de wil tot samenwerken vanwege een welbegrepen gemeenschappelijk belang: de strijd tegen het water. En die smakeloze cocktail van doem- en wensdenken? Dat is niet meer – noch minder – dan ijdele hoop vanuit de ‘fear of missing out’.”
Rode krullenbol
P.S.
Zie voor De Overstromingskaart Nederland: https://www.overstroomik.nl/
Hmm ...
Aangezien de eerste twee linken in mijn voorgaande bijdrage niet lijken te werken, zal ik maar even de ouderwetse manier van verwijzen hanteren:
#362 in het draadje ‘Provinciale verkiezingen’ in de rubriek ‘Off topic discussies’ en #26 in het draadje ‘sluikreclame’ in de rubriek ‘Over het forum’
Met excuses voor eventueel ongemak,
Rode krullenbol
Waar gehakt wordt, vallen spaanders!
Mijn broer Jerome wees me op het volgende bericht: https://www.at5.nl/artikelen/202319/politie-ziet-buxus-aan-voor-derde-inzittende-in-tweepersoonsauto
Rode krullenbol
Haha
Ik zag hem ook. Was jíj dat! 😆
Nee ...
Mijn groene neefje!
P.S.
Een verre aangetrouwde achterneef dan, hè.
Geen corpsballen
Een zekere euforie klonk door in zijn stem, toen de partner van mijn broer Jerome me onlangs uitnodigde voor een potje tennis bij zijn vereniging. Het was de dag na de voorlopige uitslag van de landelijke verkiezingen. Zijn partij – die van onze premier – was aanzienlijk beter uit de bus gekomen dan hij had gedacht. “Eerst demissionair moeten doorregeren. Dan in de verkiezingstijd zoveel verwijten naar het hoofd geslingerd krijgen en almaar door het slijk moeten … Ik vreesde voor het ergste!”; zo vertrouwde hij mij toe aan de telefoon.
Hij vergat erbij te vertellen dat ik niet de enige genodigde was. Ter plekke bleek zo’n beetje de hele familie aanwezig. Als ik dát had geweten! Toen ik hem terstond enigszins ontstemd vroeg wat dat moest, begon hij over Corona. “We zitten nu al lang genoeg veel te vaak alleen maar binnen. Hoogste tijd om weer eens wat extra zuurstof de aderen in te pompen! Daar overtreden we geen enkele regel mee en het kan de werking van het vaccin slechts versterken.”
Achteraf bezien was het een uitstekend idee. Zelfs mijn moeder, die natuurlijk eigenlijk te oud en te wankel is om nog serieus aan sportwedstrijden te kunnen meedoen, kwam goed uit de verf. Al snel besloten we collectief dat de ideale plek voor haar uit de scheidsrechtersstoel bestond. Verder dan dat standpunt reikte onze eensgezindheid niet, maar dat mocht de pret niet deren – zoals dat heet.
Enige competitiedrift is mijn familie niet vreemd en naarmate de tijd verstreek wist het wedstrijdelement ons gedrag in toenemende mate te beïnvloeden. – Voor zover ‘het vrije spel der maatschappelijke krachten’ vrij spel had door toedoen van mijn moeder. – Haar aanwezigheid, het zonnetje dat scheen, de verkiezingen en het gemiddelde niveau van onze lichamelijke conditie maakten dat de tennisbaan meer en meer op een debatclub ging lijken.
Hoewel het zware ding steevast vervaarlijk schudde telkens wanneer zij het oplichtte en naar haar mond bracht, leidde mijn moeder de discussie met strenge hand. Op gezette tijden schalde haar van ouderdom krakende stem door de megafoon. De overige deelnemers benutten op natuurlijke wijze het maximale volume van hun stem. Zo goed en zo kwaad als dat ging.
Het begon allemaal met het geijkte polsen naar de politieke voorkeur van eenieder. Deels is dit uiteraard nogal vragen naar de bekende weg, maar – zo leert de praktijk keer op keer – binnen mijn familie zijn verrassingen nooit uitgesloten. Mijn oudste zus van uitgesproken Christendemocratische signatuur verklaarde als schot voor de boeg een groot fan te zijn van Wopke Hoekstra. Het is opmerkelijk hoe zij altijd wel weer een reden vindt om zich achter de leider van het CDA te scharen – wie het ook is. Dit keer luidde haar argumentatie: “Met zijn normen en waarden zit het wel snor! Hij kijkt toch zo eerlijk uit zijn hazelnootkleurige ogen?” Om er venijnig aan toe te voegen: “Die van Jesse Klaver staan steevast in standje ‘politiek’. Welbeschouwd.”
Even hoorde ik her en der mensen zachtjes lachen. – Was het vanwege de woordspeling of omdat het nogal bizar is om een volwassen vrouw zulke kinderlijke woorden te horen spreken? Ik weet het niet. – Als een donderslag bij heldere hemel deelde mijn (in het CDA teleurgestelde) moeder een corrigerende tik uit: “De politiek is een vak als elk ander. Geen reden om politiek handelen als zodanig in diskrediet te brengen. Die Hoekstra van jou mag dan in de Eerste Kamer hebben gezeten, maar hij is overduidelijk nog veel te veel een consultant om een bekwaam politicus te kunnen zijn. Anders had hij de glansrol van Pieter Omzigt in de Toeslagenaffaire wel beter benut voor zijn partij.”
In een doorzichtige, maar ijdele poging om minstens zo kranig over te komen, verkondigde de zus die noodgedwongen van de CPN is overgestapt naar de Socialistische Partij: “Ja, hoor eens! Juist de SP was in die affaire de held. Daar hadden we verdorie wel wat meer erkenning voor mogen krijgen. Potdomme! Renske Leijten heeft dat hartstikke goed gedaan!” Ongetwijfeld uit pure frustratie zwiepte ze haar opgeheven gebalde vuist naar beneden, zodat haar racket met een flinke klap het gravel deed opstuiven. Met tranen in de ogen en groot gevoel voor retoriek slaakte zij vervolgens uit: “En wat was de verkiezingsstrijd in hemelsnaam geweest zonder Lilian Marijnissen?”
Na een korte stilte donderde het van boven over de tennisbaan: “Nepotisme!”, alsof dáár alles mee gezegd was. Blij toe zag mijn zus er wijselijk vanaf zich schuldig te maken aan hetzelfde stalkgedrag naar de scheidsrechter als wat de vermaarde John McEnroe zo storend vaak aan de dag legde. Ze deed er het zwijgen toe. Zodoende kreeg en zag mijn broer Jerome, geen man van woorden en al helemaal niet van grote woorden, een kans om zijn zegje te doen.
Nadat hij in de richting van de scheidsrechtersstoel was gelopen, verzuchtte hij: “Het lijkt de omgekeerde wereld wel, ma! Wie weet nou nog hoe of ’t allemaal hoort?” Zo onder die aluminium ladder zag mijn uit de kluiten gewassen beschermengel er opeens een heel stuk minder imposant uit. Maar mijn moeder groeide zichtbaar na het horen van wat zij stellig opvatte als een verhuld compliment aan haar adres.
“Hoe het hóórt?” vroeg opeens de partner van mijn hippie-zus smalend. “Hoe het hóórt? Nou, dat schijnen jullie allemaal zo verdomde goed te weten. Huh! Al zou je dat aan jullie kleding niet afzien!” Prompt wierp elk van ons allereerst een blik op onze eigen uitdossing om daarna die van hem visueel af te tasten. Nu pas signaleerden mijn ogen een metallic logoprint op zijn trainingspak waarop ‘Emporio Armani’ te lezen stond. “Aduh!” schoot het door mijn hoofd “Dat is waar ook; voor iemand die zich normaal dagelijks in een maatpak hijst, is goedkopere sportkleding natuurlijk te min!” Ik betrapte me erop geen flauw idee te hebben hoe diep hij ervoor in zijn buidel zou hebben gegraaid.
Wél kon ik uit zijn volgende uitspraken afleiden dat hij één van diegenen is geweest die de stap hebben gemaakt van ‘stout, lekker fout’ naar ‘nog stouter en fouter’. “Waar blijft de vrijheid van meningsuiting als niet iedereen mag zeggen wat ie wil? Heb je meteen die steile Fries van een Hiddema op je nek zitten! Niet echt een zwaargewicht – ook als jurist –, maar toch … ” En teruggrijpend op zijn linkse activistische jaren: “Een staaltje repressieve tolerantie; dat is het!”
Bij zoveel politiek onbegrip besloot ik spontaan een weerwoord in te brengen in voetbaltermen: “Begrijp dan: dat is een een-tweetje tussen die lieden! Zo trekken ze aandacht en vergroten ze hun vangnet.” Was het ten behoeve van de sfeer? Op slag klonk een ons welbekend liedje in de oren vanuit de elektrische roeptoeter: “Visje visje in het water, visje visje in de kom, visje visje kan niet praten, visje visje draai je eens om!” En zoals dat dan gaat in mijn familie; ogenblikkelijk viel menigeen in. En zo kwam er een olijk einde aan de bruuske interruptie van de querulant.
Om het leed enigszins te compenseren nodigde ik hem, serieus van plan om hem te laten winnen, uit voor een tweespel. Van zowel mijn uitnodiging als mijn medelijden kreeg ik wel wat spijt, want regelrecht viel mij een portie rechtgeaarde vrouwenhaat ten deel; in de vorm van allerlei ronduit schunnige grappen van het soort dat ik geen oom óóit had horen maken in de voorkamer van mijn ouderlijke woonst. De match ontaardde daardoor in een bikkelharde strijd tussen de seksen, zoals we de komende tijd helaas nog wel meer zullen meemaken.
De wedstrijd op de tennisbaan heb ik overigens gewonnen. Maar het was op het nippertje. Er restte mij nog nauwelijks energie om mijn moeder het trappetje af te helpen.
Bij het afscheid nemen ving mijn yoga-zus nog een discussie aan over de vraag of Nederland nog wel in evenwicht is. Waarop onze mater familias een verhandeling afstak die erop neerkwam dat in Nederland de verschillende politieke stromingen inmiddels perfect zijn uitgekristalliseerd en gezamenlijk een toonbeeld vormen van parlementaire democratie waaraan ze in het buitenland nog een goed voorbeeld kunnen nemen.
Buiten het hek van de tennisvereniging was het vergeven van de ballen. De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik er stiekem enkele van heb meegenomen naar huis.
Het heet ‘dat mag de pret niet drukken’
Ja; of: 'Dat mag de pret niet derven''. Wat ben jij een opmerkzame lezer!
Ik werd getriggerd door je toevoeging ‘zoals dat heet’, anders had ik je het je vergeven
Pff over taalfouten gesproken...
Een precieze zal een typfout ongetwijfeld onder de categorie 'taalfout' scharen, maar een rekkelijke neemt het niet zo nauw met de spellingregels.