Blog van Rode Krullenbol
De onvoorstelbare oogst van het zalige nietsdoen (‘Il dolce far niente’ in het Italiaans)
Schrijf- en zweetjunkies eigen, hang ik mijn gedisciplineerde dagelijkse levenspatroon niet graag – en dus ook niet snel – aan de wilgen. Slechts bij hoge uitzondering sta ik een onderbreking toe, die ik dan altijd zo kort mogelijk laat duren.
Met kerst evenwel krijgen de kluizenaar en ontdekkingsreiziger die zusterlijk ergens in mijn hoofd een achterkamertje delen, het steevast met elkaar aan de stok. Zij wedijveren dan strijdlustig om de vraag wie van hen het beste kan voorzien in mijn behoefte aan ‘escape’. De beste – want enige – manier om hun lawaaiige geruzie een halt toe te roepen, bestaat eruit één van de twee haar zin te geven.
Dit keer hoefde het aftelversje ‘iene-miene-mutte’ er niet bij aan te pas te komen. De uitbundige klanken van Fanfare Ciocarlia bleken namelijk op mij eenzelfde uitwerking te hebben als eertijds de lokroep van de Sirenes op Griekse zeelieden. Bovendien was ik wel benieuwd naar de vraag hoe manager Henry Ernst de blazers in kwestie had weten over te halen om hun gevestigde bestaan als agrariër (deels) in te ruilen voor het ongewisse bestaan van rondtoerende popartiesten. Enfin; escapisme, liefde voor de muziek en nieuwsgierigheid voegden zich deze december samen tot een kruidige, niet te versmaden (kerst)melange.
Voor de economisch geïnteresseerden/geobsedeerden onder u? U leest het goed! Geldbejag speelde daarbij – zoals wel vaker in mijn leven – slechts een ondergeschikte rol: die van bijzaak. Angst idem dito! Vanwege onze kennelijke zielsverwantschap ten aanzien van muziek, was ik weinig beducht voor al te grote culturele tegenstellingen. Erop vertrouwend, dat wie qua muzieksmaak op eenzelfde golflengte zit, elkaar altijd ook wel weet te vinden in andere opzichten.
Zodoende kwam ik mij te begeven te midden van een flink aantal muzikale ego’s van formaat. Net als het bank hangende, dromerige duimelotje dat ik ooit was in die bomvolle huiskamer van dat ene rijtjeshuis in een van de saaiste buitenwijken van Rotterdam.
Het was geen schip dat mij er bracht, maar een trein. Precies die overigens, welke te zien is in de documentaire
https://youtu.be/jX4buK_tnFA over dit muziekgezelschap. In plaats van een koperen blaasinstrument bevond zich onder mijn arm de vouwfiets die me reeds naar heel wat afgelegen oorden heeft weten te vervoeren.
Eenmaal in Roemenië bleek de gebruikswaarde ervan toch een beperking te kennen. De sneeuw lag er dermate hoog dat er geen doorkomen aan was met die fiets. – Met geen enkele trouwens! Weet dus, dat ik mijn trouwe tweewieler hier geenszins te na spreek. – Een authentieke trojka bracht me uiteindelijk naar dat kleine dorp Zece Prăjini in Noordoost-Roemenië, alwaar naar verluidt 80% van de mannelijke bevolking zich van kindsbeen af bekwaamt in het spelen van fanfaremuziek.
Tijdens de rit kwam zo af en toe de gedachte aan wolven bij mij op, hetgeen me dan angstvallig om mij heen deed kijken. Bijna kreeg ik er spijt van dat er een leeuw was verschenen voor mijn geestesoog toen ik deze zomer op zoek ging naar mijn spirituele krachtdier (zie: https://www.ouders.nl/forum/off-topic-discussies/een-vraag-naar-aanleiding-van-een-wilde-brainstorm, 17). Ware het niet dat dat tropische beest mij precies op het juiste moment – d.w.z. nog voordat het angstzweet tot onderkoeling kon leiden – me het advies influisterde om mijn blik onwankelbaar te richten op de drie paarden voor mij.
Die hobbelden alsof het hen hun liefste lust was; hielden doorgaans een snelheid aan van wel 40 tot 50 kilometer per uur; en dat stemde vrolijk. De ijskoud geserveerde Wodka – waarvan ik me stiekem afvroeg of dit een clandestien gedestilleerd spraakwater betrof en/of van een vrachtwagen was gevallen – maakte nog meer warme gevoelens bij mij los. Het duurde niet lang of ik wist de fles met een al even nonchalant gebaar weer terug te geven als deze mij almaar werd aangereikt door de chauffeur – of hoe zo’n kerel met zweep ook mag heten.
Ter plaatse aangekomen, droeg hij mij over aan – toeval of niet? – Kokolores; een vrouw die gebroken Engels wist te spreken met een Duits accent. Eindelijk vermocht de communicatie wat vlotter te verlopen dan toen het nog louter een kwestie van handen- en voetenwerk zijn kon.
De alcohol in mijn bloed dreigde mij – normaal een strikte geheelonthouder – over te leveren aan ongeremde impulsen. Sans gêne omhelsde ik mijn gastvrouw, alsof Zece Prăjini ook mijn geboorteplaats was en ook ik een Roma pur sang. Haar handelwijze naar mij was er een als die je verwacht naar een verloren schaap. Eenmaal binnen veegde ze zorgvuldig alle sneeuw van mijn kleding.
Uit de verte klonk het gedempte geluid van de blazers: een mengeling van muziek en geroezemoes, waar zo af en toe de luidste stem bovenuit steeg. “Hey!” vroeg ik haar enthousiast, “wanneer kan het interviewen beginnen?” “Nu meteen” was het antwoord. “We zitten al een eeuwigheid op je te wachten.” Voor ik het wist, bevond ik me in de oefenruimte. Daar zat iedereen op eenvoudige houten stoelen in een rij; met elk zijn instrument pal naast zich – als uit de kluiten gewassen schoothondjes. Het was er heerlijk warm, met zoveel lijven die als extra kacheltje fungeerden.
Een volslanke man die ik herkende als zijnde ‘oom Lambik’ kwam naar voren met één zo’n stoel, zette deze in het midden van de zaal, recht tegenover de heren neer en zei: “Hallo. Ik ben Costica Trifan”. En vergezeld van een langgerekte demonstratieve zwaaibeweging: “Mijn vrienden hier ..., noemen me Cimai.” Nadat ik me had voorgesteld als de enige echte Rode krullenbol, deelnemer aan het forum van Ouders Online, gezegde hij me vriendelijk maar kordaat: “Ga zitten en stel je vragen.” Zelf nam hij ook weer plaats.
In de veronderstelling daarmee professioneel over te komen, dacht ik er verstandig aan te doen om van start te gaan met de zo geijkte, maar wel wat impertinente vraag “Gaan jullie kinderen naar school?” Goddank was het meegebrachte notitieblok zo groot als het boek van Sinterklaas, want de heren bleken deze – alsook al mijn andere vragen – zeer uitvoerig te beantwoorden.
Schoorvoetend ving Cimai aan: “Wat zal ik zeggen? Welnu! Ik zal er geen doekjes om winden: wij hebben eigenlijk gerede twijfel en zorg ten aanzien van het huidige schoolsysteem. Hier in Roemenië gaat het al niet helemaal zoals het hoort, maar het rijke Westen? Dat maakt het nóg bonter. Daar weet men weliswaar goed genoeg dat niet heel het onderwijs geheel en al zou moeten draaien om kennisoverdracht. Maar handelt men naar dit inzicht? Lou loene! Het valt te vrezen dat ook de scholen hier meer en meer eenheidsworst producerende leerfabrieken gaan worden.”
Een wat oudere man viel hem al even verontwaardigd bij: “Dit, terwijl het een kwalijke misvatting is te denken, dat een onbeperkt gebruik van het verstand de sleutel is tot het ware geluk!” Op mijn verontruste frons – spontaan ontsprongen uit de angst hier als wetenschapper helemaal aan het verkeerde adres te zijn – matigde hij zijn toon. “Weet je wat het is? En dat klink misschien wat paradoxaal; maar wie kinderen harteloos opvoedt, laat hen opgroeien voor galg en rad. In zekere zin. Want een gebrek aan liefde? Dat leidt op termijn geheid tot zelfdestructief gedrag!”
Weer een ander vulde aan: “Denk dan aan je darmen volproppen met inferieure voeding, het bed delen met een iegelijk, mede daardoor te weinig slapen, het najagen van een carrière als crimineel, alcoholmisbruik en het tot je nemen van allerhande drugs.” Dichterlijk rondde de grijsaard af met: “Niet alleen de vruchten, maar ook de wortels van de opvoeding dienen zoet te zijn, wil medemenselijkheid floreren.” Om er met geheven vinger nog even nadrukkelijk aan toe te voegen: “in het kind én in de wereld!”
De ene uitspraak haalde kennelijk de andere, want nog voordat ik weer aan het woord kon komen, boog Cimai zich naar voren en verklaarde met de hand op zijn hart: “*Wij*gedragen ons nog steeds als de broeders die wij van nature zijn, omdat wij dat kunnen; ongehinderd door een opvoeding die mensen slechts van elkaar vervreemdt.” Amai; ging het door me heen. De schat zou eens weet moeten hebben van de koosnaam die de schoonmoeder van mijn broer Jerome en ik hem hebben gegeven. Nieuwsgierig naar de rest van zijn verhandeling echter, besloot ik wijselijk hem niet van zijn a propos te brengen.
“Weet je wat zo mooi is aan onze vriendschap?” vervolgde Cimai; terwijl hij richting zijn rechter buurman wees; “Als *hij* er blij om is eens een keer voortreffelijk te hebben gespeeld, dan verheugt *mij* dat eveneens. Baal ik ervan dat er allerlei foutjes zijn geslopen in mijn spel? Dan lucht ik met een gerust hart mijn frustratie daarover in de groep. Altijd wel iemand die me troost met een ‘volgende keer gewoon weer zo goed als anders’ of woorden van gelijke strekking. Een musicus kan zich werkelijk geen beter klankbord wensen! En een mens zich geen betere vrienden.”
Het gezegde greep Cimai dermate aan, dat hij zichtbaar een traantje moest wegpinken. Onmiddellijk sprong de man naast hem in door het woord van hem over te nemen. “Het is jammer dat de mensheid de lat vaak zo laag legt voor zichzelf. Wij vinden naar perfectie streven zo ongeveer het allerbelangrijkste in het leven. Zodra de datum van een concert vaststaat, gaan wij dan ook als een speer in de weer.”
Om de zo levendige discussie gaande te houden wierp ik tegen: “Is niet juist imperfectie een bron van vreugde?” De tubaspeler: “Je bedoelt geen beter vermaak dan leedvermaak? Maar dat is een heel ander insteek!” Met een uiterst serieuze, doordringende blik keek hij mij aan. “Wij proberen zo goed te spelen, dat er geen plekje in de ziel overblijft dat onze muziek niet weet te bereiken. En weet je wat het is? Eenmaal aangezet tot dansen, komen de mensen weer tot zichzelf. Al hebben ook wij ervaren, dat er wel degelijk mensen zijn die denken het heel goed te kunnen stellen zonder het soort van genoegen alwaar de menselijke natuur eigenlijk niet buiten kan.”
Het deed me deugd met een stelletje onverbeterlijke wereldverbeteraars van doen te hebben. Was dat nog een erfenis van het communistische regime of gaf het aan dat het kerkelijk gezag alhier – uitgeoefend door de ‘pope’ – nog steeds een stevige voet aan de grond had? Ik besloot het hen te vragen. Moedwillig liet ik daarbij het beladen woord ‘indoctrinatie’ vallen, opdat de scherven nog meer geluk mijn richting in zouden doen stromen.
Helaas verkreeg ik een respons die zowel ontwijkend was, als berispend: “Onderschat het niet! De mens lijkt zo eenvoudig. Maar ook al zie je zo scherp als een adelaar, is je verstand zo scherp als het scherpste scheermes, is je tastzin goddelijk fijnbesnaard en kunnen je oren de muziek en het geweeklaag van mensen goed horen? Helemaal doorgronden zal je de mens nooit!” Dit keer was het Kokolores die had gesproken. Zij was al die tijd bij de deur blijven staan.
Enigszins geïntimideerd door zo veel wijsgerigheid besloot ik het over een praktische boeg te gooien door eens te informeren naar hoe bij hen nieuwe nummers tot stand komen en worden ingestudeerd. Zo kwam ik te vernemen dat dit er al tjilpend aan toegaat en de naam Ciocarlia daarnaar ook een verwijzing herbergt. “Wij stellen ons in het algemeen op als vogels!” beierde het opeens enthousiast vanuit een zijkant van de zaal. Ogenblikkelijk verscheen op vrijwel ieders gezicht een lach. Van een besmuikte tot een zeer open, van een vrije geest getuigende.
Op mijn vraag of hun methode niet veel vermoeiender is dan notenschrift leren en daarvan gebruik maken, sprak een inmiddels van zijn emoties herstelde Cimai: “Nee, in tegendeel! Het gaat ons heel gemakkelijk af. Zoals eerder reeds ter sprake kwam? Wij zijn zo veel mogelijk één met de natuur en willen dat zo houden ook. Desnoods extra, of extra lang moeten oefenen hebben wij overigens graag over voor het hogere doel: zo wervend mogelijke optredens. Laten we wel wezen; het veraangenaamt ons leven alleen maar, gezien de bezigheden waarmee wij ons anders zouden dienen in te laten.”
“De afwas doen?” plaagde ik zonder te willen stoken in de lokale man/vrouwverhoudingen. Waarop weer een andere senior uit het gezelschap eigenwijs stelde: “Ach; je moet niet willen dat alles gaat zoals jij dat wilt. Anders zit je je eigen geluk maar in de weg. Beter is het om te genieten van wat er aan leuks op je pad komt.”
Door het raam achter hem zag ik opeens, dat er zich buiten in de sneeuw een flink aantal kinderen ophield. Zij waren gehuld in wolvenhuiden, die als capejes om hun schouders hingen. Desondanks rilden ze van de kou, als lammetjes die te vroeg van stal zijn gehaald. Elk had een velletje papier in de hand. Op mijn verbaasde vraag wat zij daar deden, dirigeerde Kokolores hen naar binnen, waarop zij naast elkaar voor de rij met blazers gingen staan.
Een voor een trad een kind naar voren om met een stralend gezichtje een tegelwijsheid op te dreunen of voor te lezen.
“Het geluk is als een echo: het antwoordt u, maar komt niet naar u toe.”
“Het grootste geluk, geen wensen te hebben, is het grootste ongeluk tevens.”
“Leven zonder illusie is leven zonder geluk.”
“Leed maakt fijngevoelig en helderziend. Het geluk geeft sterkere zenuwen en een minder scherpe blik.”
“De vriendschap vermindert wanneer er te veel geluk heerst aan de ene en te veel tegenspoed aan de andere zijde.”
“De zon ziet de wereld steeds vol warmte en licht. Word eerst zon en aanschouw dan de wereld.”
“Een ontevreden gemoed ondervindt slechts onaangenaamheden, terwijl een blijmoedige geest altijd reden tot vreugde vindt.”
Ronduit beduusd onderging ik de buiging na afloop onder het applaus van alle volwassenen. Bijna vergat ik om mee te klappen. “Kom!” hoorde ik Kokolores zeggen en zij leidde me naar een portret dat, voorzien van een opzichtig goud gekleurde houten omlijsting met barokke krullen, – zo uit de vroegere Jordaan vandaan – de achterwand van de zaal sierde. Het onderschrift vermeldde: Elisabeth zu Wied 1843-1916, Koningin van Roemenië. “Zij schreef om het pseudoniem Carmen Sylva. Zo noemden wij haar. Van ons heeft zij ook alle spreuken die je zonet te horen hebt gekregen! Ze kwam hier vaak op bezoek, moet je weten.”
Een ostentatief gekuch van Cimai verstoorde onze tweegesprek. Omkijkend zag ik dat de blazers hun fikse keffertjes op schoot namen. Na wat inspelen, weerklonk een nagenoeg foutloos uitgevoerd ‘Dusty road’ (
https://youtu.be/jtTtLnPlqmY) door de zaal, waarvan het intro me aan Béla Bártok deed denken. In polonaise voerden de kinderen me naar buiten. Daar stond een eland dat mij onmiskenbaar boos aankeek; met op zijn rug de persoon die er al die tijd niet bij was geweest: een vriendelijk ogende Henry Ernst. Met in zijn rechterhand zijn trompet en in zijn linker een dirigeerstok. Dat was zo’n koddig gezicht, dat ik lachend wakker schoot uit mijn lucide droom.
“Volgende keer misschien wat minder copieus dineren met kerst”; zo nam ik mij voor – gelegen op de met schapenvachten gegarneerde bank bij mij thuis.
Rode krullenbol
RK, ik heb tegenwoordig een betrekkelijk korte concentratieboog, waardoor ik bij de aanblik van jouw ferme lap, gevuld met bloemrijk taalgebruik, mijn aandachtspijlen meteen laat vallen.
ik ben alweer zo'n 6 jaar geleden een Facebook groep begonnen en een van de leden schrijft ook graag blogs. Deze blogs zijn inmiddels ook in boekvorm gepubliceerd. Zij zet deze blogs op een eigen website en plaatst de link hiervan in de groep onder vermelding van "er staat weer een nieuwe blog klaar. Veel leesplezier!". Kort maar krachtig, dat kan ik aan. Liefhebbers klikken op de link, de rest heeft die behoefte niet. Misschien voor jou ook een idee?
Naar aanleiding van de verkiezingsuitslag
Talrijk zijn de scheidslijnen waarlangs een samenleving valt in te delen. Een opsomming van enkele gebruikelijke treft u aan als bijlage onder deze tekst. Slechts één blik erop en men beseft dat het alleen maar logisch is dat samenlevingen de nodige spanningen kennen. Belangen lopen nu eenmaal per definitie uiteen.
Tegenstellingen dreigen ons beeld van de werkelijkheid zwart/wit te kleuren. En als dat gebeurt, dan is dat meestal tegen beter weten in. Vrijwel iedereen beseft immers dat zich nog van alles bevindt tussen de uitersten. Open de ogen voor de zogeheten nuances/grijsgebieden en de werkelijkheid vertoont op slag meer kleur.
Maar wat nu als een persoon te weinig oog heeft voor de complexe werkelijkheid en bovendien uitersten met elkaar probeert te verenigen die zijn als water en vuur? Zo iemand noemen we in de volksmond ook wel ‘een vat vol tegenstrijdigheden’. Je kunt ze natuurlijk overal tegenkomen en de politiek vormt daarop – helaas! – beslist geen uitzondering. Wél doet zich hier nog wel eens een opmerkelijk verschijnsel voor.
Normaal roept een vat vol tegenstrijdigheden ernstige twijfels op over de geestelijke gezondheid van de persoon in kwestie. Zodra het echter gaat om een succesvolle populist, kan deze juist rekenen op uitzonderlijk veel begrip en waardering bij de achterban. Binnen het streven naar almaar groeiende populariteit en macht geldt overduidelijk het hardvochtige credo: het doel heiligt de middelen.
Zo denkt in de eerste plaats de volksmenner erover. En de aanhangers? Die komen er met enige pech stuk voor stuk precies zo over te denken. Het is dan net alsof zij collectief getroffen zijn door een soort van koorts. Aangewakkerd door het vat vol tegenstrijdigheden geven zij ‘spontaan’ uiting aan de meest onrealistische voorstellingen van zaken. Zoals gezegd: meestal tegen beter weten in. Gezamenlijk deinzen zij niet terug voor wat anderen helder zien voor wat het is: massahysterie.
De ketelmuziek die te horen valt tegenwoordig, wijst de internationale migrant aan als zondebok. Nu is het vanouds een zorg omtrent internationale migratie dat de immigranten conflict met zich mee kunnen brengen. Dat geeft immers maar onrust en ellende. Vandaar dat de samenleving sinds jaar en dag zo selectief mogelijk is bij het binnenlaten van migranten en inzet op een voorspoedige maatschappelijke integratie.
Binnen het huidige tijdsgewricht is het nota bene een anti-migratie politicus die een conflict dreigt te ‘importeren’: een heuse stammenstrijd tussen de nazaten van aardsvader Jacob – plus nog zovelen van geheel andere afkomst – en die van Ismaël. Alsof een persoonlijke band met Israël een strijd tegen de Islam op Nederlandse bodem rechtvaardigt, waarvoor dan zelfs ook nog onze Grondwet zou moeten wijken. Aduh! Hebben we hier niet juist vrijheid van godsdienst met elkaar afgesproken om een vreedzaam samenleven te bevorderen?
Nuchter beschouwd zijn de tegenstrijdigheden van Geert Wilders niet eens meer op één hand te tellen. Als onverbeterlijk autocraat participeren in een parlementaire democratie; het langst zittende Tweede Kamerlid zijn en anderen uitmaken voor ‘plucheplakker’; een monsterzege behalen, maar verongelijkt blijven doen; geen meerderheid van kiezers hebben, maar voorwenden de spreekbuis te zijn van het gehele Nederlandse volk; van iedereen onvoorwaardelijk respect verlangen, maar zichzelf het recht voorbehouden anderen stelselmatig te schofferen; primair gedreven worden door rancune en denken premier van Nederland te kunnen zijn? “Het moet niet gekker worden!” – om eens mijn moeder te citeren, alsmede de (kennelijk) vermaledijde politica Dilan Yeşilgöz-Zegerius.
Rest mij een link te plaatsen naar ‘The Arolsen Archives’: https://arolsen-archives.org/en/search-explore/. Ter illustratie van het feit dat een rechts-radicale revolutie veel meer slachtoffers maakt dan alleen de zondebok.
Bijlage
- Geslacht: man/vrouw
- Leeftijd: minder-/meerderjarig
- Burgerlijk staat: gehuwd/ongehuwd
- Woonplaats: stedeling/plattelander
- Huisvesting: goed/slecht; huur-/koopwoning
- Uiterlijk: mooi/lelijk, verzorgd/onverzorgd
- Intelligentie: slim/dom
- Scholing: wel/niet geschoold; praktisch/theoretisch
- Positie op de arbeidsmarkt: kansrijk/kansloos; betaalde arbeid verrichtend/niet betaald krijgen voor het werk dat je doet; bedrijvig met plezierig/onplezierig werk; arbeidzaam op basis van vrijwilligheid/dwang; in loondienst/zelfstandig; met/zonder een contract; met een vast/tijdelijk contract
- Inkomen: hoog/laag
- Vermogen: rijk/arm
- Levensopvatting: religieus of atheïst
- Afkomst: binnen de landsgrenzen geboren/elders op de wereld; van arme/gegoede komaf
- Etniciteit: wit/zwart
- Cultuur: westers/niet westers
- Politieke overtuiging of voorkeur: progressief/conservatief; egalitair/hiërarchisch; gematigd/radicaal; al dan niet democratisch
- Sociale positie: behorend tot een meerderheid/minderheid
- Karakter en gedrag: introvert/extravert; veilig/onveilig gehecht; logisch/onlogisch; spontaan/bedachtzaam; eerlijk/oneerlijk; optimistisch/pessimistisch; geduldig/ongeduldig; stabiel/instabiel; met een gezonde/ongezonde stijl van leven; consistent/tegenstrijdig; tolerant/intolerant; gedienstig/heerszuchtig; vrij van geest en handelen/obsessief; liefdevol/haatdragend; sociaal/narcistisch; net/onnet; de wet- en regelgeving eer biedend/crimineel; betrouwbaar/onbetrouwbaar
Zonet belde mijn moeder me met de mededeling dat het 'aartsvader' is en niet "aardsvader", zoals ik schreef. En aangezien zij weer eens gelijk blijkt te hebben, bied ik hierbij mijn excuses aan voor deze spelfout. 
Ik heb er nog eentje voor je: het is niet “belde mijn moeder me”, maar “ belde mijn moeder mij”.
Zussie schreef op 17-12-2023 om 12:00:
Ik heb er nog eentje voor je: het is niet “belde mijn moeder me”, maar “ belde mijn moeder mij”.
waarom? Dat mag toch allebei? Hangt er van af of het benadrukt wordt, me of mij?
Echt? Kan zijn hoor, mijn formele taalonderwijs is inderdaad al lang geleden. Is vast aangepast aan spreektaal inmiddels.
Zussie schreef op 17-12-2023 om 13:11:
Echt? Kan zijn hoor, mijn formele taalonderwijs is inderdaad al lang geleden. Is vast aangepast aan spreektaal inmiddels.
“De onbeklemtoonde vorm was al in het Oudnederlands hetzelfde (me)”
https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Mij
Weer wat geleerd.
Hel en verdoemenis
Mijn moeder mag dan chronisch grommig zijn; ze behoort absoluut niet tot het leger van cultuurpessimisten dat vandaag de dag de aardbol afschuimt – op zoek naar Joost mag weten wat. Als het erop aankomt is zij als diepgelovige nu juist een hartgrondig, alsook standvastig verkondiger van de blijde boodschap. Normaal gesproken. Deze kerst buitelde zij evenwel vierkant uit deze rol. Het viel mij en mijn naasten eerlijk gezegd nogal rauw op het dak.
Vanzelfsprekend had iedereen er wel rekening mee gehouden dat de uitslag van de verkiezingen van 22 november de gemoederen zou gaan bezighouden tijdens het kerstdiner. Om die reden hadden we vooraf in de familieapp nadrukkelijk afgesproken om politieke discussies te mijden als de pest. – Al was het maar om onze eetlust niet te bederven! Dat zou tenslotte zonde zijn van al die door ons zo zorgvuldig bereide goddelijke gerechten. – Maar het was mijn moeder die tegen alle verwachting in roet in het eten gooide door almaar uit te weiden over de politieke situatie van het moment.
“Je bent de belangrijkste tegenstrijdigheid van Geert Wilders nog vergeten te noemen in dat blog van jou”; zo voegde zij me toe terwijl ze aan het lopend buffet haar kom vulde met wat linzensoep. “Hij belooft nu wel gouden bergen, maar zal, als zijn rampzalige plannen doorgaan, ons land regelrecht ruïneren.” “Dat had ik inderdaad ook nog kunnen schrijven” antwoordde ik haar inschikkelijk.
Toch was daarmee de kous nog lang niet af. Bozig verzocht ze me om naast haar plaats te nemen aan tafel. “Tegen beter weten in, schrijf je? Tegen beter weten in? Je had veel beter kunnen schrijven: ze weten niet beter! Niemand immers legt die stumperds eens uit hoe ze hun eigen graf aan het graven zijn? Amai! Die vervloekte wens om de grenzen te sluiten! Een dergelijke actie zou onvermijdelijk uitdraaien op een algeheel bankroet van de ganse Nederlandse economie!”
Op mijn vraag hoe zij dit doemscenario voor zich zag, volgde een uitvoerige economische verhandeling over hoe een groeiend gebrek aan arbeidskrachten werkgevers zal noodzaken hun bedrijven te sluiten of te verhuizen naar een ander land. “Ik voorzie een slopend proces van stelselmatige teloorgang, waarbij verhoging van de lonen geen oplossing zal kunnen bieden. Het geld zal tenslotte eerst verdiend moeten worden. Dat lijken de mensen vergeten te zijn. Als straks de bedrijvigheid bij gebrek aan personeel langzaam maar zeker komt stil te vallen, geraken talloze mensen werkloos. Zowel de theoretisch als de praktisch geschoolden; zowel de mensen in loondienst als de ZZP’ers!”
Even lastte zij een schaftpauze in om te voorkomen dat de soep te veel afkoelde. Terwijl haar onheilspellende woorden nog doordreunden in mijn brein hervatte zij haar betoog. “Al die populisten praten die onwetenden maar naar de mond. Vermoedelijk omdat zij als politicus geen knip voor de neus waard zijn. Wel alle grutjes! Als je nog niet eens op de hoogte bent van de basisbeginselen van de economie? Wat heb je dan de politiek te bieden? Ik zeg ’t je: niets dan ellende!”
Mij enigszins aangesproken voelend, vroeg ik me hardop af: “Maar zijn de mensen die een verkeerd begrip hebben van waar hun eigenbelang ligt nog wel op andere ideeën te brengen? Het lijkt wel alsof zij hun gezonde verstand hebben verloren nadat ze als Echo verliefd zijn geworden op hun Narcissus!” “Dat is dan hopelijk slechts tijdelijk”, zei mijn moeder droogjes terug. En zij begon resoluut de kalkoen aan te snijden.
“Het is van eminent belang om ieders noden serieus te nemen. Dat zou voor zich moeten spreken”, vervolgde ze later op de avond. “Als het gaat om huisvesting bijvoorbeeld. Het is een schande dat er weer woningnood is. Maar indien onze economie vastloopt op een structureel gebrek aan arbeidskrachten? Dan zal het gehele land belanden in de slechtst denkbare situatie. Met vleugellamme werkgevers zal er helemaal geen geld meer zijn voor al die voorzieningen die wij hier zo vanzelfsprekend zijn gaan vinden.”
“Denk je dat we aankoersen op ‘the perfect storm’?” klonk het plotseling angstvallig van de overkant van de tafel vandaan. Het was mijn broer Jerome. Hij had onder het genot van een flinke pul alcoholvrij bier het gesprek kennelijk nauwlettend gevolgd. “Wat als die eigenwijze ‘eigen-volk-eerst-lieden’ overal aan de macht komen en de economieën stuk voor stuk het loodje leggen? Dan is een derde wereldoorlog niet erg ver weg!”, zo redeneerde hij.
“Met de PVV in een coalitie krijgen de rechtsextremen nóg meer kansen om onze parlementaire democratie van binnenuit uit te hollen”, verzuchtte onze mater familias. “Ik had nooit gedacht andermaal zoiets mee te maken. Het is gewoonweg verbijsterend! Geven ze dadelijk mensen het voordeel van de twijfel wier bedoelingen, gezien wat ze op het internet spuien aan gedachtes, ondubbelzinnig kwaadaardig zijn!”
Mijn broer: “We hebben het helaas in diverse landen om ons heen zien gebeuren. Al is in Polen het tij alweer aan het keren, Ma. Hier is het de waan van de dag dat wij ons zouden kunnen terugtrekken achter onze dijken naar tijden van weleer. Gezellig met een petroleumstelletje in een hoekje van de keuken.” “Ja! En als men dáár niet van terugkomt, dan … dan zal zelfs God ons land niet meer kunnen behoeden voor een catastrofe”, klonk het wanhopig uit de mond van mijn moeder.
Eenmaal in dromenland die nacht doemde bij mij onvermoed het beeld op van de film Life of Brian; maar nu met Geert, Pieter en Caroline in de rol van aspirant Messias.
Applaus voor Rodekrullenbolsmoeder!
En het is niet enkel hel en verdoemenis he, ze heeft tenminste nog hoop dat het verlies van het gezond verstand tijdelijk is.
“Baeter eine lange nek as gooj kaart”
Terwijl Vladimir Poetin het land Oekraïne eindeloos gevangen houdt in een bloedige oorlog, Martin Bosma de Tweede Kamer snaaks voorzit, Pieter Omtzigt zijn moreel kompas methodisch raadpleegt en Sven Kockelmann pittig overuren draait, dreigt de olifant in de Kamer zo’n beetje twee derde van de Nederlandse samenleving blijvend in gijzeling te nemen. Hoogste tijd om eens een vrouw aan het woord te laten over ons landsbestuur; zeker nu de kaarten weer traditiegetrouw voornamelijk in het voordeel van ‘de’ man geschud lijken te zijn.
En wie anders komt daarvoor in aanmerking dan ‘het orakel van Rotterdam’. Ook voor haar is er immers “geen weg meer terug”? Moeder blijf je tot in lengte van dagen. Met alle verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken.
Het moet gezegd: mijn hoogbejaarde ‘mam’ was wel verbaast toen deze vervlogen nestvlieder haar vroeg naar haar gedachten. Gelukkig liet zij zich uit de tent lokken met een nuchtere constatering naar aanleiding van de huidige stand van politieke zaken binnen de Verenigd Staten van Amerika: “Al ben je zo oud als Methusalem; verstand van zaken kun je kennelijk altijd nog hebben”. Je moet ook wel een heel erg horkerig wezen wezen, wil je niet ontvankelijk zijn voor dit soort van vleierij.
Zoals te verwachten viel, bleek ze de formatieperikelen met geboeide aandacht te hebben gevolgd. Al snel confronteerde ze mij met een verrassend andere voorstelling van zaken. “De vraag is niet of de heer Wilders twee derde van de samenleving kan gijzelen. Elk van de betrokken partijen kan er tenslotte voor kiezen om niet met hem te gaan samenwerken. Al gaat die vrijheid dan mogelijk gepaard met wat zetelverlies bij de eerstvolgende verkiezingen.
Laten we alsjeblieft niet vergeten dat een coalitie over rechts zeker niet de enige mogelijkheid is. Werkelijk! Ik heb er geen goed woord voor over, hoe nu onder het mom van democratie een grote minderheid bestuurlijk buiten spel wordt gezet. Wat dat betreft ben ik het van harte met je eens, hoor. Maar de daadwerkelijk vraag – de hamvraag! – is of de heer Omtzigt de heer Wilders kan gijzelen.”
Bij het uitspreken van het woord ‘hamvraag’ had mijn moeder mij uiterst indringend, enigszins intimiderend aangekeken. Vervolgens ontspande haar blik naar die van een guitig oud dametje die een zweem van triomfantelijkheid niet kan verbergen. “Amai! Wilt u zich niet zo in raadselen hullen?”, zo vroeg ik vervolgens nieuwsgierig. En ik probeerde haar op mijn beurt aan te kijken met eenzelfde vigoureuze mimiek als die zo eigen is aan die ene deftige journalist van Op1.
“Kijk”, hervatte zij. “De heer Omtzigt gaat ervan uit dat de heer Wilders aan afspraken te houden is. Het gemak waarmee deze laatste reeds aan het begin van de onderhandelingen een flink aantal van zijn verkiezingsbeloften in de ijskast heeft gestald, doet echter wel anders vermoeden. Zijn handel en wandel roept hoe dan ook de vraag op: is hij een man van zijn woord of een opportunistische najager van macht om de macht?”
Enfin; de toekomst zal het leren. Geert Wilders zal moeten “leveren”, zoals je nu vaak hoort zeggen, om zijn achterban tevreden te kunnen stellen. Zelf ben ik inmiddels zover dat ik neig te denken: laat het dan ook maar gebeuren. Het sluiten van de grenzen zal immers naar het schijnt de enige manier zijn om de PVV-stemmers te overtuigen van hun ongelijk.
Hoe wrang ook; het zijn zij die onevenredig getroffen zullen worden door de nefaste gevolgen. De PVV heeft immers de grootste aanhang in die gebieden waar de arbeidsintensieve economische sectoren geconcentreerd zijn. Denk aan de kassen in het Westland, de tuinbouw rond Venlo en de vleesindustrie in Noord-Brabant. Goede kans dat die economische bedrijvigheid dan vrij rap zal verdwijnen; met alle werkloosheid onder de praktisch opgeleiden van dien.
Tenzij de Nederlandse beroepsbevolking op miraculeuze wijze opeens wél geheel aan de vraag naar arbeid voldoet, natuurlijk. We zullen het zien of er bijvoorbeeld voldoende Venloërs van Nederlandse bodem te vinden zijn die de handen uit de mouwen willen steken om in de weer te gaan met de asperges.
Aartsvader met een t, maar verbaasd met een d.
(mijn hoogbejaarde ‘mam’ was wel verbaast)
Nu is een typefout zo gemaakt, maar Rode Krullenbol is een perfectionist en allergisch voor dergelijke uitschietertjes.
Flanagan schreef op 23-03-2024 om 09:55:
Aartsvader met een t, maar verbaasd met een d.
(mijn hoogbejaarde ‘mam’ was wel verbaast)
Nu is een typefout zo gemaakt, maar Rode Krullenbol is een perfectionist en allergisch voor dergelijke uitschietertjes.
Beste Flanagan,
Het is met name mijn moeder die het niet kan hebben als er eens ergens een spelfout insluipt. Zij komt nog uit het onderwijs en dat verklaart vermoedelijk e.e.a.
Overigens was jij er dit keer sneller bij dan zij om mij erop aan te spreken. Voorwaar een hele prestatie! Mijn complimenten en dank.
Brood en spelen
Ten prooi vallen aan charlatans en ten ondergaan; dat wil natuurlijk niemand! Toch is het de harde werkelijkheid dat het menigeen wél overkomt. Meestal zijn zij – achteraf bezien – op de een of andere wijze een morbide machtsspel ingetrokken. Vrijwillig, zonder dat (voldoende) te beseffen, of onvrijwillig, onder dwang.
Voorbeelden uit de praktijk te over natuurlijk, waarvan binnen het huidige tijdsgewricht het lot van de bevolking van Duitsland in de vorige eeuw misschien nog wel het relevantste voorbeeld is. Het is en blijft indrukwekkend hoe doelmatig het politieke wapen kan zijn van het tegelijkertijd inspelen op frustraties en het doen van valse beloftes. Geen wonder dat populisten maar al te snel dit wapen gretig ter hand nemen.
De motieven die eraan ten grondslag liggen zullen ongetwijfeld uiteenlopen. Van invloed willen uitoefenen binnen de parlementaire democratie tot het benutten van de politieke arena als springplank voor een algehele, bloedige omverwerping van het politieke bestel. Gaan we te rade bij het verleden, dan dringt zich een belangrijke les aan ons op: “Van achteren kijk je de koe in de kont” (achteraf praten is gemakkelijk). Maar om vóóraf te bepalen door welke motieven bepaalde populisten zich precies laten leiden? Dat is voorwaar verduiveld lastig.
Wie denkt de koe bij de horens te kunnen vatten door allerlei staatsrechtelijke voorwaarden te stellen aan de samenwerking laat zich in met een hachelijk experiment. Proefondervindelijk uitproberen of dat wellicht gunstig uitpakt, komt neer op het aangaan van een spelletje Russische roulette. Niet alleen met zijn eigen politieke (voort)bestaan als inzet, maar daarbij de democratie.
Mondiaal heeft zich een zorgwekkende stroming afgetekend die aanzet tot radicaal rechts, autocratisch of zelfs totalitair beleid. Het druist lijnrecht in tegen het gezonde verstand om te stellen dat het daarmee politiek noodzakelijk is om flink over rechts te gaan bij de te vormen coalitie in Nederland. Gezien de gegronde redenen tot zorg is er immers eerder sprake van een noodzaak tot matiging van de trend?
Straks blijkt het ‘onze’ paljas wel degelijk menens te zijn met zijn goedkope theater en ziet hij kans om al zijn kwalijke standpunten weer uit de ijskast te halen.
Ter info:
https://youtu.be/7hx4gdlfamo?feature=shared
Straks blijkt het ‘onze’ paljas wel degelijk menens te zijn met zijn goedkope theater en ziet hij kans om al zijn kwalijke standpunten weer uit de ijskast te halen.
En zo is het maar net. Bedankt Rode Krullenbol!
In mijn vorige tekst is toch nog een foutje geslopen.
Er staat nu: "Wie denkt de koe bij de horens te kunnen vatten door allerlei
staatsrechtelijke voorwaarden te stellen aan de samenwerking laat zich
in met een hachelijk experiment." In deze zin had ik het woord rechtsstatelijke moeten gebruiken i.p.v. staatsrechtelijke. Excuses!