Hoe vieren jullie kerst?

Anneke

Heel, heel treurig. Hij weet niet wat hij mist.
Dat trots zo'n obstakel kan zijn, heel verdrietig. Tja, dan moet hij het zelf maar weten, wie weet gebeurt het onmogelijke en komt hij ooit tot inkeer, het is wel een heel tragisch verhaal. Hoe kun je je als vader zo gedragen. onbegrijpelijk.

Tonny

Natuurlijk zijn er allerlei treurige verhalen maar er zijn ook echt kinderen die hun ouders verwaarlozen zonder dat hier meteen van alles achter zit. Ik ken wel een paar mensen die gewoon ronduit zeggen dat ze te weinig naar hun ouders gaan omdat ze het zo druk hebben. Daar voelen ze zich dan wel wat schuldig over maar blijkbaar niet genoeg om vaker te gaan. Ze vinden het gewoon teveel tijd kosten en ze hebben het al druk en zo gezellig is het niet (want moeder/vader is inderdaad oud en heeft gezondheidsklachten en zal ongetwijfeld niet altijd even vrolijk meer zijn)
Spelen verder helemaal geen nare dingen mee.
Dat soort situaties bestaan ook en best veel helaas.

Dat afgezien van allerlei treurige verhalen van mishandeling/misbruik/verwaarlozing want die zijn er natuurlijk ook genoeg.

Oh ja

Oh ja, hij had er ook nog bijgezet: ¨Meer hoef ik niet.¨

Die bestaan ook wel

Ik zeg ook niet dat er géén egoïstische kinderen bestaan. Die zijn er heus.

Ik wilde alleen maar zeggen dat je niet per se geslagen, verwaarloosd of aangerand hoeft te zijn om toch met een goede reden je ouders 'in de steek te laten'

Er is geen familieverhaal hetzelfde

Ik zou niet snel een mening meer durven geven over andermans relatie tot (schoon)ouders. Hoe ouder je zelf wordt des te meer zie en hoor je toch wel schrijnende, vervelende, schokkende verhalen van hoe het mis kan tussen familieleden. Ook niet alles is te verhullen met de mantel der liefde. Ik hoop heel erg dat ik later als ik oud wordt iig in staat ben een eigen leven te leiden en niet zwaar op de schouders te leunen van de kinderen. Zodat familiebezoeken leuk en gezellig blijven en geen verplichting van beide zijden. Maar goed, alleen al zoiets als een slechte gezondheid kan al behoorlijk roet in het eten gooien.

Van sommige reakties hier

Ga ik spontaan huilen. Ik lees hier veel dat ik zelf geschreven kan hebben. Ook ik ben erg beschadigd door mijn jeugd en heb gebroken met mijn moeder (mijn vader leeft niet meer). Hoe mijn huwelijk eindigde heeft die schade nog vergroot. Zelfvertrouwen had ik al weinig, daarna niet meer.
Ik heb jaren gedaan alsof de decembermaand een maand was als alle andere. Nu heb ik sinds vorig jaar weer een eigen huisje, en zowaar een kerstboom met kerst Ik genoot er weer van om kneuterig bij die boom te zitten en 2e kerstdag voor mezelf iets speciaals klaar gemaakt (1e kerstdag gewerkt).
Deze 1e kerstdag ga ik ook werken en ook dit keer gaan we met ouderen een dagje op stap en ergens lekker eten. In het busje hoor ik als chauffeuse soms ook schrijnende verhalen van mensen die net zo oud zijn als mijn eigen moeder. Dan hoor ik hun kant en ook al lopen dan de rillingen over mijn rug, ik ken ook mijn eigen zijde van zo'n verhaal. Het hoeft niet zo te zijn want de meesten zijn ware schatten, maar er zijn er die uitstralen dat er niet mee te spotten valt en dat hun wil wet is (ze bemoeien zich ook met de route die ik rij en hoe de aktiviteit van die dag moet gaan). Dan heb ik stiekum wel begrip voor die 'ontaarde' kinderen die het te druk hebben.

Oma's opa's en 'roots'

"Vooral omdat mijn man zelf al een paar keer wilde breken met zijn thuis en ik heb aangedrongen op toch nog wat contact houden. De kinderen kennen dan opa en oma nog. Nou ja, opa dan nu niet meer. Maar juist deze situatie zorgt ervoor dat ik uitgerekend met kerst daar liever niet heen wil. Met andere gelegenheden of gewoon tussendoor, ik stap wel over mezelf heen en speel een tweederangs toneelstukje van gezellige visite. Maar als het even kan liever niet met kerst. Helaas ontkomen we er meestal niet aan, maar we doen het onszelf aan omdat we weer bezwijken voor de zieligheidsfactor."

Het valt me op dat het zo belangrijk gevonden wordt dat kinderen hun opa en oma 'kennen'.

Grootouderschap gaat steeds meer op gewoon ouderschap lijken, compleet met het belang dat aan roots gehecht wordt.

Als je nu je opa nooit gekend hebt kent, mis die roots of zo iets? En is dat erg? Ik heb 1 opa nooit gekend, de ander nauwelijks, en geen gemis aan 'roots' of iets dergelijks ervaren.

Voor een kind is het wellicht meer waard dat hij later op gezellige feestdagen terug kan kijken, dan dat hij een vervelend persoon 'gekend heeft' die dan toevallig zijn oma was.

Gewoon lekker je eigen ding doen met Kerst en je kind een warm familiefeest mee geven.

Fred

Ik vind het belangrijk dat de kinderen opa en oma kennen alleen maar omdat ze zich dan zelf een mening kunnen vormen over hun grootouders. En onze kinderen vinden oma niet vervelend. Wij kunnen niet goed met ze opschieten. Maar oma wil graag contact met haar kleinkinderen en de kleinkinderen vinden oma best aardig. Als onze kinderen ook niet wilden gingen we echt niet meer.

Op zo'n manier.

"Maar oma wil graag contact met haar kleinkinderen en de kleinkinderen vinden oma best aardig. Als onze kinderen ook niet wilden gingen we echt niet meer."

Ah,ok, als de kinderen zelf willen, dat is een ander verhaal.

Fred

Ik vind het niet belangrijk dat mijn kinderen opa's en oma's kennen of er contact mee hebben alleen maar omdat het opa's en oma's zijn. Mijn vader kennen ze bijvoorbeeld al helemaal niet, want ik heb daar geen contact mee. Mocht ik niet meer door één deur kunnen met (één van) de overgebleven drie grootouders, dan ga ik ook echt geen moeite doen om het contact met de kleinkinderen wel in stand te houden. Er zijn zoveel leuke oudere mensen! Ik heb liever dat ze dan gezellig doen met leuke mensen, dan met vervelende karakters die toevallig in bepaalde mate familie zijn. We hebben nu al best wat grootouderachtige kennissen waarmee de kinderen het veel beter kunnen vinden dan hun echte grootouders.

Fred

"Het valt me op dat het zo belangrijk gevonden wordt dat kinderen hun opa en oma \'kennen\'. Grootouderschap gaat steeds meer op gewoon ouderschap lijken, compleet met het belang dat aan roots gehecht wordt"

Fred, dat valt mij ook op. Misschien komt het omdat mensen tegenwoordig minder kinderen krijgen, of omdat mensen vroeger gewoon eerder oud waren (en langer moesten werken: de opa's en oma's hier waren op hun 48e (WAO), 50e, 52e, 58e al klaar met werken. Dat maakt dat sommigen het hebben van kleinkinderen als hun levensvervulling voor de laatste fase zien. Het lijkt wel of ze het ouderschap nog een keertje over willen doen, maar dan zonder de werkstress en alleen met de leuke dingen, misschien geleerd hebbend van de eerste keer en het beter, anders willen doen. En daarbij voorbijgaan aan de echte ouders.

Mijn opa en oma van de ene kant hadden vier kinderen en acht kleinkinderen. Natuurlijk waren ze blij me ons, maar echt niet dat ze zich diepgaand met onze levens bemoeiden. Mijn opa van de andere kant was al overleden ver voordat ik geboren werd, en oma van die kant is overleden toen ik jong was. Ik ken ze dus niet echt, maar mis dat ook niet. Mijn man heeft zijn ene opa en oma ook nooit gekend, waren ook overleden; ook niet als gemis ervaren.

Ik geloof wel dat het anders is als je weet dat die persoon nog bestaat, niet overleden is, maar dat er gewoon geen contact is. Ik denk alleen dat de volwassenen daar meer gedachten bij heeft dan het kind. Kinderen accepteren iets veel meer als een feit , en inderdaad, voor een kind is het denk ik meer waard dat hij/zij later op gezellige feestdagen terugkijkt met zijn eigen ouders, dan op feestdagen met een ouder die verdrietig is of gespannen vanwege de verplichte, te lange, bezoeken zonder oprechte liefde, omdat zaken nou eenmaal zo horen (de zieligheidsfactor).

Dat het zo belangrijk is dat de kleinkinderen hun grootouders leren kennen is dus m.i. vanuit het oogpunt van de grootouders geredeneerd, dus en niet vanuit het oogpunt van het kleinkind.

Fred en ella

""Het valt me op dat het zo belangrijk gevonden wordt dat kinderen hun opa en oma \'kennen\'. Grootouderschap gaat steeds meer op gewoon ouderschap lijken, compleet met het belang dat aan roots gehecht wordt"

Nee, voor mij zit het heel anders. Opa en oma zijn twee belangrijke mensen in het leven van de kinderen. Als er een nieuwtje is wordt of de oppas of opa en oma gebeld. Dus willen de kinderen hen graag zien en andersom ook. Een fijne relatie dus. Als die fijne relatie er op een of andere manier niet is, dan zou ik er ook geen moeite in stoppen. Dan vind ik het leren kennen niet zo belangrijk. Het voelt voor mij en zeker voor de kinderen niet als 'moeite'.

"Dat het zo belangrijk is dat de kleinkinderen hun grootouders leren kennen is dus m.i. vanuit het oogpunt van de grootouders geredeneerd, dus en niet vanuit het oogpunt van het kleinkind."

Niet mee eens dus. Een leuke, betrokken opa en oma kan een waardevolle en fijne rol spelen in het leven van een kind. Puur en alleen vanuit het kind geredeneerd. Het is toch fantastisch om naast je ouders nog een paar mensen te hebben die stapelgek op je zijn. Die je geweldig vinden om wie je bent.

As ik mijn kinderen zou meeslepen naar mijn vader, dan zou ik dat doen voor mijn vader. En dat doe ik dus niet. Ik zie er geen enkele meerwaarde in dat ze hem leren kennen. Er zijn zoveel meer andere mensen die van henn houden en die trots op hen zijn en met ze meeleven.

Advies

En heel stom; ik ben heel makkelijk om te praten en ieder jaar zit ik er weer braaf bij, mezelf te verbijten. Bij mijn schoonouders ben ik eigenlijk alleen goed voor de bediening. Zelf zijn ze te oud (zeggen ze), het is geen mannenwerk dus sta ik met mijn schoonzusjes alles te doen.

"Bij mijn ouders kan ik ieder jaar horen hoeveel beter, mooier, liever mijn zus is, hoeveel liever en beter opgevoed haar kinderen zijn en dat ze niks van me snappen. En dat ze het jammer vinden dat ik niks met mijn talenten heb gedaan. En dat terwijl ik een best succesvol ontwerper ben. Maar ontwerpen is geen serieuze baan. Mijn huis is raar, mijn kleren zijn raar en hoe kan ik nou zo mijn kinderen fatsoenlijk opvoeden?

Ach nouja. Ik probeer het steeds te relativeren, en ik leer er nu samen met een professional mee oom te gaan"

Hier een advies van een niet-professional: Lekker thuis blijven dit jaar. Waarom de kerst bij een stel pestkoppen doorbrengen? En zo de leukste dagen van het jaar laten verpesten?

Reactie

Fred : "Inderdaad, dan heb je weer een Kersthater erbij die het allemaal maar een opgeprikte boel vindt. Terwijl Kerst heel leuk kán zijn.
Daarom mijn eerste vraag ook in het topic Waarom zien mensen Kerst als een probleem? Zo jammer. Die dagen zouden leuke dagen horen te zijn, lekker doen waar je zin in hebt.
En wat Anneke zegt: als je een liefdevolle relatie met je ouders hebt, hoort rekening houden met je ouders ook bij 'doen waar je zin in hebt' en kost het geen moeite."

Vind ik allemaal waar. Het moet gezellig en ongedwongen zijn. Dan is het leuk. niemand zit te wachten op iets wat opgedrongen en gedwongen is.

Misschien...

... is die ongemakkelijkheid van Kerst iets van onze tijd.

Het zou kunnen dat de ongemakkelijkheid van kerst iets te maken heeft met het gegeven dat we er steeds maar aan gewend zijn geraakt individueel te leven. Eigen (smart)telefoon, eigen pc, eigen kamer, eigen auto, eten op eigen moment (vanwege file, overwerk, baantjes, sport, etc). Heel wat anders dan in de tijd waarin je - gedwongen door het feit dat er maar één kamer echt lekker verwarmd was- vaak bij elkaar in een ruimte zat. We zijn het urenlang samenzijn een beetje ontwend.

Daarnaast is het motto 'volg je eigen gevoel' terwijl mensen vroeger zich meer voegden naar verwachtingen en plichten, uit beleefdheid, wellevendheid, traditie, wat niet al.

Vervolgens hangen er grote verwachtingen aan de decemberfeesten, we worden al lange tijd doorgegooid met beelden van een sfeervolle, wonderbaarlijk knusse en geweldige tijd. Mwah.

Dan speelt ook ontkerkelijking een rol. Vroeger zat voor veel mensen met kerst de kerk/de zondagsschool in het programma - dat scheelt al meteen wat uurtjes.

Zomaar wat gedachten.

Wij zijn ook niet zo heel goed in kerst, trouwens. Eerste kerstdag, oke, dat kwam wel goed. Op tweede kerstdag gingen we vroeger vaak slaapkamers verwisselen of zo, of een muurschildering maken, of nog wat anders. Hahaha. (We hadden geen vaste afspraak met onze schoonfamilie, schoonmoeder was kort voor Kerst jarig, dus daar waren we dan net allemaal geweest - 230 km verderop)

Individualiteit

Tonny je geeft denk ik ook wel een aantal redenen aan. Ik denk dat men zich vroeger ook meer ging voegen naar tradities en dergelijke.

Ik ben heel blij dat bij mijn ouders uit geen gedwongenheid zit. Daardoor vind ik het veel leuker om wel te gaan. Zit misschien dan wel in mijn karakter, maar de weet dat je niet "moet" dat voelt voor mij veel lekkerder.

Ja tonny

Het lijkt steeds meer te worden: als IK het maar leuk heb, de wensen van anderen maken MIJ niet zo veel uit.
( gevallen mishandeling, verwaarlozing e.d. even niet meegenomen)

Ikke ikke ikke en de rest, sja ik ben niet hun oppas.

De kerst is toch ook bedoeld om leuk te zijn? En niet om het allerlei anderen naar het zin te maken? We zijn toch volwassenen, met een eigen verantwoordelijkheid?

Schipperen doe ik graag hoor. Maar ik verplicht mijzelf tot niks, omdat ik niet verantwoordelijk ben voor de Kerst van anderen.

Wil ik ooit een weekje weg met Kerst, dan ga ik gewoon. Ik ga niet thuisblijven omdat mijn schoonouders anders alleen zitten'. Mijn ouders zitten nooit alleen, ook al ik niet kom. Ze hebben altijd wel mensen over de vloer of gaan ergens heen. Wat houdt mijn schoonouders tegen hetzelfde te doen?

Individualiteit

Volgens mij heeft het helemaal zeker niet zoveel met Ikke, ikke, ikke of individualiteit te maken. Ik geloof niet zo in ' vroeger was het beter'. Zeker weten dat er toen ook veel gedoe onder de kerstboom was...

Ik denk wel dat we nu veel meer keuze hebben en mogelijkheden om het perfect te maken. En die keuzes is een groot goed, maar soms wordt je gek. Ook met Kerst: familie, vrienden, weekendje weg, wintersport, middagje schaatsen, bioscoop, resort in Egypte, lekker cocoonen, feestelijk. Alles kan en mag... en alleen dat geeft al gedoe. Vroeger hoefde je niet na te denken. Kerstavond naar de kers, 'smorgens een gekookt eitje en bij het diner kalkoen. Ik roep maar wat.

Wij haalden thuis een boom, hingen de ballen erin, moeder maakte een groentesoepje en braadde een rollade en toe aten we een Vienetta. Dat was Kerst. Ik ben een paar jaar volledig meegegaan van de kerststress van de huidige tijd. Dat doe ik meer. Maar zelfs zonder kerststress hebben we twee kerstbomen, minimaal drie kerstbakjes e/o kransen, minimaal drie kerstborrels, minmaal twee keer helpen op school, moeten er cadeautjes worden gekocht en wordt ik al tureluurs bij het aanbod van de AH. In dat hele kerstige gebeuren zijn al die andere opties (joggingbroek op de bank, Egypte, apfelstrudel in Oostenrijkse sneeuw etc.) een prettig alternatief.

Dat zeg ik niet

' vroeger was het beter'
Dat schrijf ik nergens.
Mensen waren meer gewend om bij elkaar te zitten en al die individuele keuzes van nu bestonden niet. Het was allemaal overzichtelijker. Dat is een van de dingen die ik betoog.

Al die keuzes hebben hun charme, maar kunnen het leven ook heel gecompliceerd maken want er is altijd wel iemand die het net een beetje anders zou willen. Of heel anders.

Is dat zo?

"Maar het gevolg is wel dat er snel het idee ontstaat dat we gefaald hebben als het niet perfect, prachtig, super, gezellig, warm, ontspannen en druk op de kerstdagen is geweest"

Is dat zo? Bij mij leeft dat helemaal niet zo. Ik zie graag dat het feestelijk gezellig en ontspannen is, en dat is tot nu toe bijna altijd gelukt.

Onze tijd?

Welnee, ik herinner me die stress al uit mijn kindertijd.

Fred

Ik vind niet dat je je verantwoordelijk voor iedereen hoeft te voelen tijdens de kerstdagen, maar ik voel wel een stijgende verantwoordelijkheid richting mijn schoonouders. Ik dénk dat ze het leuk vinden om bij ons te zijn op eerste kerstdag, ze zeggen van wel in ieder geval. Wij vinden het niet zo leuk, omdat het oude mensen zijn met typische oude mensen dingen. Maar nu kan het nog en het is eigenlijk een kleine moeite om ze dit plezier te doen.
Mogelijk dat we volgend jaar niet thuis zijn met kerst en dat vind ik nu al sneu voor mijn schoonouders. Maar het jaar daarop nodigen we ze weer uit, als dat nog kan tenminste. Ze zijn dan 83 en 81 jaar.

Haha fred

Nou, perfecter wordt het toch niet, als het feestelijk gezellig en ontspannen is?

Weet je, als mijn vader nog geleefd had had ik misschien ook wel lekker de pleitvaart genomen met de feestdagen, ik heb er namelijk een grafhekel aan. Maar mijn moeder alleen laten zitten? Geen haar op mijn hoofd. Je hebt echt wel makkelijker praten als je ouders elkaar nog hebben.

skik

Skik

Maar waarom is het dan erg als een moeder alleen zit met kerst?

Mijn moeder is een keer met kerst op vakantie gegaan. De broertjes en zusjes waren skiën of bij vrienden en dat jaar was ik dus alleen, in mijn studentenhuis. Vond ik niet erg hoor, lekker rustig. Het is niet zo dat je in een kamer naast een feestje zit en je niet mee mag doen. Nee, je merkt er heel weinig van

zo denk ik er ook over hoor

"Ik dénk dat ze het leuk vinden om bij ons te zijn op eerste kerstdag, ze zeggen van wel in ieder geval. Wij vinden het niet zo leuk, omdat het oude mensen zijn met typische oude mensen dingen. Maar nu kan het nog en het is eigenlijk een kleine moeite om ze dit plezier te doen. "

Zo denk ik er ook over hoor.

Ik doe mensen graag een plezier, maar wil me niet voor elk jaar vast leggen. Ik wil ook eens een keertje kunnen overslaan, al heb ik dat in de praktijk nog nooit gedaan.

Ik krijg gewoon jeuk van uitdrukkingen als 'alleen gelaten worden met kerst'. Peuters, baby's en heel zieke of oude mensen, (zoals jouw schoonouders)die kunnen er niks aan doen als je ze alleen laat.

De rest van de wereld kan ook zelf initiatief tonen. Mijn ouders hebben dat altijd heel duidelijk uitgedragen. Je bent welkom met de kerst, maar je hoeft niet te komen om onze kerst op te fleuren, want we regelen zelf wel onze gezelligheid.

Ik kan er niet zo heel er tegen als mensen onder het mom van 'we hebben kinderen, en die horen langs te komen' verder niks zelf ondernemen. Dat is het meer denk ik dan onwil om mensen een plezier te doen, ook dit jaar ga ik weer braaf naar mijn schoonouders, en ongetwijfeld wordt het erg gezellig.