Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Tineke

Tineke

15-09-2009 om 12:17

Hulp vragen, hoe ga je ermee om?

Ondanks dat ik ontzettend veel hulp en steun heb gekregen van het OO-Legioen, heb ik nog steeds heel veel moeite met hulp vragen. En gisteren ontdekte ik waarom dat zo is.
De huishoudelijke hulp had veel commentaar op de was die wij gecreëerd hadden, het was echt veel te veel naar haar idee. Daarnaast was de keuken een te grote puinhoop, het aanrecht stond veel te vol.
En precies dat is tekenend voor hulp vragen: je krijgt commentaar op wat je doet en wilt. En precies dat wil ik niet. Ik wil zelf, zelf bepalen en dus hulp die oordeelvrij is. En dat kan blijkbaar maar moeilijk samen.
Dat roept een aantal vragen op. Hoe doen jullie dat, hulp vragen en omgaan met het commentaar dat je er gratis bij cadeau krijgt? En hoe geef je hulp, met of zonder kritische vragen en commentaar? Die hulp zie ik dus breder dan huishoudelijk alleen, bijv. ook psychisch, financieel, opvoedkundig, administratie.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Sancy

Sancy

15-09-2009 om 12:27

Communicatie

Ik herken het wel. Waar 'hulpverleners' in de meest brede zin van het woord vaak goedbedoelend zijn en in praktische zin écht verschil kunnen maken, schiet de communicatie vaak op alle fronten te kort. Commentaar geven is niet moeilijk, oordeelsvrij communiceren wel. Als ik de oplossing had, begon ik direct een nieuwe carrière maar vooralsnog heb ik zelf veel gehad aan een korte cursus professionele gespreksvoering voor hulpverleners.

amk

amk

15-09-2009 om 12:34

Hangt van de vraag af

Als iemand mij vraagt orde te scheppen in bv een financiele puinhoop, dus met een gedragsverandering als gewenst resultaat dan zou ik idd advies geven die best als commentaar gezien zou kunnen worden. Zelfde kan met een wens tot minder was, of die volle aanrecht.

Is het een zuiver praktische vraag, zoals de was wegwerken. Dan geen opmerkingen, dat moet je zelf maar weten.

Maar het is menseigen natuurlijk om dingen die anders als bij jezelf gaan te beoordelen langs je eigen maatstaf. Dat is tenslotte je referentiekader.

Jakiro

Jakiro

15-09-2009 om 13:16

Ligt aan verhoudingen

In de eerste plaats vind ik het niet kunnen dat jouw huishoudelijke hulp commentaar heeft op de hoeveelheid was die er ligt. Als haar tijd op is, dan is ze toch gewoon klaar en is het jouw probleem als er nog teveel was ligt ? Ze is "gewoon" een werkneemster van je, jij betaald haar voor haar hulp.
Als er hulp aan me gevraagd wordt, zal ik die hulp verlenen, maar inderdaad wel commentaar geven als de situatie uit de hand gelopen is alvorens er hulp gevraagd werd. Maar weer niet als ze me betalen voor mijn hulp. In de eerste situatie ben ik er emotioneel bij betrokken en ben ik dus bezorgd en probeer ik niet alleen de hulp te bieden om het op te lossen, maar ook om het te voorkomen. Ben ik betaalde hulp, dan hou ik mijn commentaar achterwege.
Ik vraag zelf nooit om hulp. Juist omdat ik het eventuele commentaar niet wil, ik ken mezelf.
Wordt er hulp aangeboden, dan was de handelswijze meestal andersom; eerst kwam het commentaar, de discussie, het bezorgd-zijn-om, daarna het aanbod om het op te lossen. dan heb ik het portie commentaar toch al gehad (en uitgepraat/bediscussieerd) en kan ik me zonder ongelukkig te voelen de hulp aanvaarden.
Jakiro

jippa

jippa

15-09-2009 om 13:22

Erbij zeggen

Zelf heb ik een huishoudelijke hulp die nooit commentaar levert, wat ben ik nu blij als ik dit lees. Dit lijkt me echt stomvervelend. Misschien kun je het aangeven: ik wil graag hulp, maar ik wil geen commentaar erbij. Daar heb ik een hekel aan en ik wil de dingen op mijn manier
doen. En anders een ander zoeken.
Of volgende keer vragen: waarom zeg je dat????
Jippa

Pippin

Pippin

15-09-2009 om 13:30

Commentaar afkappen

Als mensen mij goede raad of hulp bieden,waar ik niets aan heb (bijvoorbeeld opmerkingen over de hoeveelheid was?! waar bemoeit iemand zich mee zeg!), kap ik dat tegenwoordig af. 'Ik vind het heel lief/zorgzaam dat je dat zegt. Wat fijn dat je meedenkt. Ik zal het zeker in mijn achterhoofd houden, maar ik kan er nu nog niets mee doen. Daar ben ik nog niet aan toe. Misschien doe ik er later iets mee.'
Lekker nietszeggend en je kunt het in bijna alle situaties gebruiken.

Bastet

Bastet

15-09-2009 om 13:41

Wat een rare hulp

Ik werk bij verschillende mensen,en ik denk heel veel,maar ik zeg het niet. Ik doe wat zij graag willen dat ik voor ze doe,en ga weer naar huis.Ik zou het bijzonder vervelend vinden als mijn hulp steeds commentaar op mij zou hebben!!
Groetjes,bastet

Kiki

Kiki

15-09-2009 om 14:08

Pfff, ik zou het echt niet goed vinden

Ik ben blij dat mijn hulp dat niet doet.

Ik heb volgens mij ook veel te veel was en hoewel mijn aanrecht niet vol staat is het bij mij soms ook een rommel.

Afkappen en duidelijk maken wat je wel en niet wenst.
Zij is er om jou te ontlasten en niet om jou te bekritiseren.

emma43

emma43

15-09-2009 om 14:17

Vreemd

Eigenlijk wel grappig dat je hulp commentaar heeft op het werk.Daar komt ze toch voor???
Ik ben enorm chaotisch,daarom hebben wij een hulp,is de puinzooi te groot,dan zegt ze gewoon,Sorry,ik heb niet alles kunnen doen.
Als alles aan kant is,hoeft ze niet te komen toch??

C'est le ton qui fait la musique....

Zomaar een gedachte.....

Zou je hulp het anders bedoeld kunnen hebben?

Toen ik nog een hulp had, zorgde ik er altijd voor dat ik de avond voor ze kwam opruimde. Niet opdat ik opruimen zo leuk vind, maar ik vind het minder erg dan soppen. En voor het sopwerk had ik de hulp aangenomen. Als IK niet opruimde, betekende het dus dat danwel mijn hulp tijd moest besteden aan opruimen (en dus minder aan soppen toekwam), danwel dat ze tussen allerlei stapels zooi door sopte , waardoor ze ook een stuk minder effectief was. Bovendien is opruimen no typisch zo'n klusje waar hulpen slechter in zijn dan jijzelf. Zij weet nl niet of je die krant al uithad, of dat ie nog even bewaard moet voor dat ene recept, en of die blouse daar ligt omdat er nog een knoop moet worden aangezet, of dat ie gewoon in de wasmand moet.

Zou het niet kunnen dat de 'kritiek' van je hulp goedbedoeld was? Misschien een tip of idee die er wat lullig uitkwam? Of die jij anders opvatte? Dat ze alleen maar graag wil dat jij 'waar voor je geld/uren' krijgt?

Ingrid

Kari1

Kari1

15-09-2009 om 14:20

Kaatje

Bij communicatie zijn altijd twee kanten in het geding, de zender en de ontvanger.Soms ontvangt de ontvanger iets wat de zender helemaal niet bedoeld heeft te zenden. Dat kan aan de zender liggen, aan de ontvanger, en meestal ligt het in het midden.
Mensen die hulp nodig hebben hebben dat niet voor niets, ze zitten op dat moment in een andere positie dan die waarin ze zouden willen zitten. Dat maakt ze i.h.a. kwetsbaarder en gevoeliger, en als communicatie-ontvanger staat hun antenne heel scherp afgesteld.
Kaatje, in het draadje van Linnie geeft je aan dat haar zin: “ik ben dood en doodmoe” voor jou persoonlijk heel storend is. Dat kan ik goed begrijpen, maar mensen met een wat minder gevoelig afgestelde antenne zien het waarschijnlijk niet eens, of ze denken: ach, koppeltekentje vergeten.
Het zou mooi zijn als mensen die hulp geven zich die gevoeligheid ten volle realiseerden, maar dat is niet altijd zo. Het zou best kunnen dat je hulp helemaal niet de bedoeling heeft gehad “commentaar te leveren” zoals jij dat hebt ontvangen, en zou schrikken als ze je posting las; misschien bedoelde ze je goede, contructieve en opbouwende tips te geven.
Je vraagt hoe je om zou kunnen gaan met het commentaar. Mijn three cents: vragen wat de achterliggende gedachte van de opmerkingen is om vervolgens in gesprek te kunnen gaan over wat jij van hulp verwacht (goedbedoelde tips nee, gewoon het werk aanpakken ja), of, als je je daar (nog) niet toe in staat voelt, iets terugzeggen à la Pippin en er verder niet meer over denken, of zeggen hmmmm… en het het ene oor in en het het andere oor uit te laten gaan. Niet: je eraan ergeren, zonde van je energie!
Kari

tonny

tonny

15-09-2009 om 14:27

Hulp zonder commentaar....

tja, ik ben geen hulp, en ik ben bang dat ik er niet zo goed in zou zijn... Ik zou bij bepaalde dingen denken 'gunst, dat ze dat hier niet zus of zo organiseren, da's toch veel handiger!'
Dat zal ik niet meteen zeggen, maar als ik er herhaaldelijk tegenaan loop wel; en het zou in elk geval nonverbaal te merken zijn, helaas ben ik daar openhartig in volgens mijn huisgenoten.

Het lijkt me erg frustrerend als je als huishoudelijke hulp je werk niet afkrijgt. Ten eerste vanwege het onvoldane gevoel en ten tweede omdat het werk opstapelt tot de volgende keer - en dan komt het wéér niet af.

Dus wat mij betreft: in zo'n geval meer uren werk inroosteren zodat beide partijen tevreden zijn en commentaar niet nodig is.

Want ja, inderdaad, commentaar is ontzettend vervelend!

tonny

emma43

emma43

15-09-2009 om 14:28

Hulp vragen

Ik ben best onzeker en reageer soms erg gevoelig op commentaar.
opvoedkundig hulp vragen is erg lastig,doe ik niet zomaar aan iedereen,ik heb 1 goede vriendin die mij duidelijk advies kan geven,zonder te oordelen over mijn kinderen of mij.als ik haar hulp vraag heb ik echt wat aan haar advies en kan ik daar iets mee.Ze is eerlijk en kan mij iets duidelijk maken zonder me te kwetsen.
Financieel en administratie regel i ksamen met mijn man.
En als ik verder wat heb ,porbleempjes met vrienden of familie of met mezelf heb ik een leuk groepje vriendinnen.We spreken om de paar weken met z'n vieren af en als ik dan ergens mee zit,gooi ik dat in de groep,soort OOL in real life.Leuk om verschillende meningen te krijgen.
Ik heb ook kennissen die meteen oordelen en wel even vertellen hoe het moet enzo,met die mensen praat ik alleen over het weer.

Wilma

Wilma

15-09-2009 om 14:36

Gevoelig

Ik denk twee dingen. Eerst dat jouw antenne inderdaad zo gevoelig is op 't moment dat alles hard binnenkomt, keihard (herkenbaar helaas) en als tweede denk ik dat je ook gewoon werkelijk de energie niet hebt of 't tact op dit moment om een antwoord te geven zoals sommigen hier schrijven. Tuurlijk is 't handiger om te zeggen "fijn dat je meedenkt .." enzo, maar ik denk dat dat voor jou (nu) gewoon moeilijk is. Alles om je heen vréét energie (herkenbaar) en je hebt gewoon geen zín in zulke opmerkingen en je wil al helemaal niet voortdurend moeten denken dat ze 't wel goed bedoelen allemaal. Dat is namelijk bij het gros van de mensen zo.

Ik weet wel dat echte goeie vrienden vaak geen ongevraagd commentaar geven en als ze 't geven, dan kun je 't van juist deze groep mensen wel hebben.

Deskundigen (psycholoog of wie dan ook) zijn ook vaak goed in luisteren en helpen, zonder commentaar te leveren (net als de sos-lijn, heel goede luisteraars zijn dat!).

Sterkte Kaatje!

Groetjes,
Wilma

Millenia

Millenia

15-09-2009 om 16:26

Is dit niet gewoon een praktisch probleem?

Ik heb een hulp, komt hier al 14 jaar over de vloer, trouw elke week. Al even lang ruim ik 's avonds even op voordat hij komt. Omdat het gewoon veel prettiger werkt als je niet allerlei dingen opzij hoeft te schuiven. Zo valt het niet mee om een keuken een beetje leuk met resultaat te poetsen als het aanrecht tjokvol staat. Hetzelfde geldt voor de was. Ik gooi de vuile boel extra in de mand of maan de kinderen om dat te doen, de dag voor hij komt. Dus ik check even het huis op dat soort dingen.
Een hulp is namelijk ook een mens. En ik ben het er niet mee eens dat hij er alleen maar is om voor ons te poetsen en dus niks mag vinden van hoe het huis er bij ligt. Misschien bedoelt die hulp van jou gewoon dat ze niet steeds om dingen heen wil werken en dat ze inderdaad efficienter kan schoonmaken en meer voor je kan doen als het alvast een beetje is opgeruimd. Zoiets als Ingrid T. ook al zegt.
Vraag het eens, wie weet is het geen commentaar op jullie leefwijze, maar een vraag van haar om meer orde. Er is namelijk ook geen sprake van dat hulp in huis betekent dat je kunt leven alsof je geen hulp had. Elke figuur die je huis binnenkomt brengt automatisch wat meer onvrijheid met zich mee. Een huis op orde houden wordt teamwork als je er een hulp bij gaat halen. En dan heeft die hulp dus ook inbreng. Niks aan te doen. Alternatief is inderdaad zelf doen, dan heb je je vrijheid. Het is iets anders als ze echt commentaar heeft om-het-commentaar. Dat kan natuurlijk niet, dat ben ik wel met je eens.

Tineke

Tineke

15-09-2009 om 16:48

Breder graag!

Nu maken velen van jullie mijn hulp tot hoofdprobleem. Dat was niet mijn bedoeling. Zij doet het goed, we hebben goede afspraken (waaronder dat ík alle was doe, en ik ruim bijv. echt beneden niet voor haar op als boven aan de beurt is) en ze heeft uren zat.
Maar het blijft een feit dat je met het binnenhalen van hulp, kritiek krijgt op hoe je leeft, of daar verantwoording voor moet afleggen. De huishoudelijke hulp is daar een voorbeeldje van.
Ander voorbeeldje: Wat zouden jullie doen als je de buurman helpt verhuizen, zonder blikken of blozen zijn badeendenverzameling inpakken, of bij iedere eend vragen of die ook mee moet of weg mag?
Daar gaat het mij om, geef je hulp waar nodig en laat je iemand zijn eigen leven en in z'n waarde of wil je de boel liever aanpassen aan je eigen ideeën?

Kiki

Kiki

15-09-2009 om 17:28

Ok breder

Ik ben betrokken geweest bij verschillende onderwijsprojecten in achterstandswijken voor kinderen en volwassenen. Ook ben ik betrokken geweest bij leer/werktrajecten bij langdurig werkloze jongeren, Heb samenleefprojecten gedaan in diezelfde achterstandswijken, Ik wil nog steeds een keer hier in de stad een soort microkrediet voor bijstandsmoeders op zetten.

In ieder geval aardig wat hulp geboden. Nu doe ik even helemaal niets, maar straks als de tweede is geboren ben ik van plan weer het een en ander op te zetten.

Hoewel ik graag zou zeggen dat ik dit vanuit een soort van altruïsme doe, uit een soort goedheid, is dit niet waar.
Met kinderen is echt superleuk, daar zal je mij niet over horen.
Maar mensenmensen, wat kan ik me ergeren aan mijn doelgroep. Die passiviteit, die slachtofferrol die vele zich aanmeten. Ik kan dit niet, want ... De overheid is verplicht mij te helpen want ... Ik werk niet, want ...
Mijn ex doet dit, de wereld doet dat, iedereen is tegen me
Ik moest echt op mijn tong bijten om niets te zeggen, goedbedoeld of niet. Kritiek leveren op andermans levensstijl probeer ik dus niet te doen.
Ik moet mezelf echt voorhouden dat ik hier niet ben om die mensen opnieuw op te voeden. Ik doe mijn deel, mijn project en probeer zo weinig mogelijk commentaar te geven. Ik probeer mezelf voor te houden dat wat ik doe, of dat wat we doen gewaardeerd wordt

Maar soms kan ik heerlijk fantaseren over wat ik allemaal zou zeggen als ik alle remmen los zou laten.

Dus ik zou die eendenverzameling zonder commentaar inpakken, maar in mijn hoofd zouden voortdurend goedbedoelde tips rondzweven. 'Zou je nou die groene badeend meenemen, die zit helemaal onder de schimmel'
'Waarom stof je je eendenverzameling niet af voor je het inpakt'

rosalinde

rosalinde

15-09-2009 om 17:41

Herkenning

Ik herken het wel,door mijn ziekte ben ik behoorlijk afhankelijk.Daar heb ik veel moeite mee.Niet de enige reden,maar zeker wel een reden is inderdaad de commentaar wat je krijgt.Zo heb ik al veel thuiszorgen gehad,en veel commentaar op wat ik wel doe,niet doe,er uit zie (ben je wel ziek?)Maar ook op mijn wijze van opvoeding.Op zich vast allemaal goed bedoeld,maar zo enorm irritant.Inmiddels kan ik er beter mee omgaan.Ik stel mijn grens,sommige reacties pik ik niet.Andere dingen laat ik langs mij heen glijden.
Een andere reden waarom ik hulp zoeken moeilijk vind is dat ik me dan bezwaard voel,ik wil andere niet tot last zijn.Al weet ik dat er mensen zijn die het met liefde doen omdat ze me graag bij staan,toch kan ik dat gevoel niet kwijt raken.

tonny

tonny

15-09-2009 om 18:02

Hulp vragen = commentaar krijgen?

Dat hangt ervan af hoe professioneel iemand zich opstelt. Hoe beter iemand dat kan, hoe tevredener je zult zijn met de geboden hulp.

Maar ik denk dat alle helpers weleens een steekje laten vallen, waarbij hun persoonlijke kleur doorschemert. Soms kun je dat prima hebben en ben je zelfs blij met een bepaald inzicht, soms is het zeer irrirant.

Het is geweldig als je zelf mag kiezen wie je met wat komt helpen. Helaas heeft lang niet iedereen die luxe.

tonny

Maylise

Maylise

15-09-2009 om 18:07

Interessant

Ik herken het probleem wat je schets deels wel. Ik maak mezelf er ook schuldig aan. Als ik in werkverband iemands problemen moet oplossen dan onthoudt ik mij van elk commentaar wat niet relevant is voor de situatie en geef ik al helemaal geen waardeoordeel. Dat is ook helemaal niet moeilijk want het is gewoon werk en ik mag het dan ontzettend oneens met sommige dingen die mijn klant wil of doet maar ik heb geen enkele emotionele betrokkenheid en geef nooit advies over zaken die niet direct relevant zijn voor het werk.

Privé is echter een ander verhaal. Als ik privé iemand help heb ik meer moeite om commentaar voor mij te houden. Waarschijnlijk omdat ik er dan meer emotioneel betrokken bij ben.

Overigens heb ik hier wel eens een gesprek over gehad met een vriendin die heel weinig inkomen heeft. Zij gaf aan dat ze niet graag hulp accepteerde van mensen want over het algemeen eigenen mensen zich daarna het recht toe om zich met haar leven te bemoeien. Daar heeft zij geen zin in (begrijp ik) en dus weigert ze elke vorm van hulp.

Ik vind het lastig want ik snap het van beide kanten wel. Ik vind inderdaad dat als je iemand helpt je dit vervolgens geen enkel recht geeft om je met het leven van die mensen te bemoeien en hierover te oordelen. Hulp hoort niet met voorwaarden te komen. Aan de andere kant doordat er vaak een emotionele bond tussen de hulpgever en de hulpontvanger bestaat kan het voor de hulpgever ook heel moeilijk zijn om geen commentaar te geven en goedbedoeld advies vanwege zijn betrokkenheid. Dat heb ik om eerlijk te zijn ook wel.

Een van mijn schoonzusjes is een enorme lief iemand maar ze maakt echt een zootje van haar leven en wij als familie ruimen dus de brokstukken op. Dat is verder niet erg maar vervolgens krijg je inderdaad dat we ons er allemaal ook mee gaan bemoeien, onze mening geven enzovoorts. Dus lastig dilemma. Ook vanuit de familie is het gewoon goedbedoeld meestal. En ergens vind ik soms ook wel dat ik recht heb om mij er mee te bemoeien. Een keer gaf ik advies met betrekking tot de dochters van mijn schoonzusje. Zij vond dat ik me niet me haar manier van opvoeden moest bemoeien. Daar heeft ze theoretisch volkomen gelijk in maar in de praktijk is het wel zo dat haar dochters meer dan 50% van de tijd bij mij zijn. Ondanks dat ik het echt geen probleem vind om haar te helpen met de meisjes vind ik blijkbaar ook dat mij dit deels wel het recht geef om vervolgens ook mijn mening te laten horen.

Het is wat anders als ik iemand incidenteel help of het om iemand gaat die ik nauwelijks ken. Dab geef ik geen commentaar want wederom weinig betrokkenheid en ook te weinig zicht op de situatie. En het verschilt ook weer met het soort hulp. Als ik iemand aan zou bieden te helpen met schilderen (dit is wel heel theoretisch) en die wil de kamer persé paars hebben terwijl ik dat niks vind dan schilder ik gewoon die kamer paars.

Zelf heb ik het ook wel gemerkt toen mijn jongste dochter in het ziekenhuis lag. We hebben toen heel veel hulp gekregen van mensen met het huishouden bijvoorbeeld maar die gingen dan ook gelijk de boel reorganiseren. Bijvoorbeeld mijn kasten opnieuw indelen of de kleedjes anders neerleggen. Ik was toen zo erg met mijn dochter bezig dat het me helemaal niets interesseerde en ik heb me er dus ook niet aan geërgerd.

Oh en nog een voorbeeld. Toen ik zelf een ongeluk had gehad heeft een ander schoonzusje tijdelijk ons geholpen en ik moest me toen af en toe wel inhouden. Ik vond het heel lief dat ze wilde helpen maar alles moest wel op haar manier. Dat voelde heel dubbel. Aan de ene kant heel dankbaar en aan de andere kant ergerde ik me ook vaak.

Maar ik begrijp het probleem dus wel van beide kanten.

Maylise

Inge M

Inge M

15-09-2009 om 20:02

Betaalde hulp of vrijwilligerswerk

Als ik structurele hulp heb, wordt die betaald. Dat is in mijn geval huishoudelijke hulp, een klusjesman en een oppas. Binnen hun eigen gebied geven ze commentaar maar wel met mate. Dat zijn eerder adviezen (hoe kun je voorkomen dat de wc verstopt raakt, hoe lossen mijn andere gezinnen dit op met de kinderen, als je een douchescherm elke keer droogmaakt krijg je niet zoveel kalkaanslag). Deze adviezen volgen we of op of we vertellen dat we de oplossing niet zien zitten. Ik heb geen moeite met zeggen dat we er niets mee doen. En ik denk de hulpverlener ook niet want ik kan dit zeer ovetuigend brengen.
Het lijkt me een stuk moeilijker als de hulp vrijwillig gegeven wordt. Dat schept eerder verwachtingen en verplichtingen. Die ervaring heb ik nauwelijks.
Ik geef wel hulp. En dan probeer ik af en toe wel mee te denken maar de keuze nadrukkelijk bij de hulpvrager te leggen. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee of dat ook zo overkomt. Misschien toch eens vragen....
Ik denk wel dat vrijwillige hulp vanuit een bepaalde verwachting gegeven wordt. Hulpontvanger moet er blij mee zijn, moet dat ook vertellen aan hulpgever, andere niet-financiele verwachtingen, etc. Hulpontvanger zal moeten afwegen wat de hulp oplevert en of de tegenprestatie opgebracht kan worden. Vrijwillige hulp is nooit 100% vrijblijvend. Dat is nu juist zo prettig aan betaalde hulp.

amar

amar

15-09-2009 om 22:03

Sja

ik vind het wel goed dat jouw hulp eerlijk is tegen jou, haar grenzen aangeeft en zegt dat het haar te veel is. Ik zou er denk ik op ingaan en overleggen wat dan wel te doen valt voor haar.
Misschien maak je het nogal absoluut allemaal.
Er is toch geen sprake van verantwoording afleggen of mensen niet in zijn waarde laten als iemand,vanwege geldige redenen, niet doet wat jij toevallig zou willen?
Heb je anders moeite met het krijgen van kritiek o.i.d.?
amar

liedewij

liedewij

15-09-2009 om 22:57

Hier

Ik denk dat ik mij ook wel schuldig maak aan \"bemoeien"als ik iemand helpen wil. Ik kan zo geen situatie noemen maar ongetwijfeld gebeurt het onbewust. Ik kan wel situaties benoemen waar ik -soms met veel moeite- m'n mond dicht hield.

Het stoort mij overigens wel als een ander het bij mij doet. En ik probeer daarom zo min mogelijk hulp te accepteren. Dat wil zeggen dat ik liever professionele kinderopvang heb dan oma als oppas, dat ik liever een oppasmeisje heb wat me soms handen vol geld kost dan m'n moeder die direkt vraagt; zo, moet je alweer weg? Dat ik liver een hulp neem dan dat een lieve vriendin mij komt helpen poetsen,enz,enz. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat jij,Kaatje, zoveel meer van hulp afhankelijk zult zijn. En dat dat ongelooflijk lastig is want mensen(de meeste) bedoelen het goed. Ik weet niet goed hoe je ermee om moet gaan.

Liedewij

Meyke

Meyke

16-09-2009 om 09:37

Wel herkenning

Ik heb een paar jaar geleden een burn-out gehad. Niet zo erg dat ik niets meer kon en na een paar weken was ik ook weer aan het werk, maar ik had met name hulp nodig bij het opvangen van de kinderen. Nu heb ik sowieso al moeite met vragen van hulp, er zit een onbewust iets dat je je eigen problemen oplost. Maar daarnaast herken ik het probleem van Kaatje. Als ik om hulp vroeg, kreeg ik bijvoorbeeld meteen de vraag erna of ik dan morgen wel ging werken. En moest ik mezelf verantwoorden. Terwijl ik natuurlijk al lang mijn week uitgebreid overwogen en heroverwogen had.
Ik heb er ook wel wat van geleerd. Vorige week werd ik gebeld door een moeder van een vriendje, of hij woensdagmiddag hier mocht spelen. Moeder gaf er een uitgebreide uitleg bij en ik merkte dat ik die uitleg niet eens wilde. Als zij het mij vraagt, ga ik er vanuit dat zij een noodzaak ziet en wil ik haar graag helpen. Klaar. Al gaat ze winkelen die middag.
Ik bied hulp ook vrijblijvend aan. Want ik kwam ook de omkering tegen. Je wilt mijn hulp nu niet zoals ik die nu aanbiedt, dan moet je ook niet zeuren. Ik sta klaar voor mensen en als ze geen gebruik van me maken, heeft dat vast ook een goede reden en blijf ik gewoon klaar staan voor de volgende keer. En ik bied de hulp die ze willen en niet die ik wil bieden.
Natuurlijk is dat in mijn werksituatie heel anders. Ik kan dat niet vergelijken. En ook mijn hulp in de huishouding heeft een hele andere rol in hulp dan mijn vriendinnen en familie.
O ja en verhuizen doe ik dus inderdaad met mijn mond dicht. Onder andere sinds een schoonzus ons ooit verhuisd heeft en ik over elk meubelstuk moest discussieren of ik het wel op die plek wilde....

Hillary

Hillary

16-09-2009 om 09:38

Andere kant

Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt. Mijn schoonzus verloor 3,5 jaar geleden haar man. 2 weken later werd haar tweede kind geboren. Ze had dus enorm veel praktische hulp nodig. Ik woon om de hoek en werk niet, dus ik heb redelijk veel hulp geboden. In het begin deed ik alles zonder vraagtekens. In de kraamweek had ze helaas niet zo'n actieve kraamhulp, dus als ik die kwam aflossen moest ik nog van alles doen, stofzuigen strijken. Nu strijkt mijn schoonzus dus alles en ja hoor het dekbedhoes moest gestreken. Normaal gesproken geen haar op mijn hoofd die dat zelfs maar zou overwegen. Ik heb toen zonder commentaar die hoes gestreken (de eerste en enige in mijn leven). Nu het langer geleden is vind ik het moeilijker om met niet te bemoeien, of liever goedbedoelde tips te geven. Ik bedoel waarom moet je in godsnaam als je al zoveel uren werkt, 2 kinderen hebt en er alleen voor staat toch elke week alles strijken en elke week je badkamer van top tot teen doen, inclusief de muurtegels. Ja als ze er dan helemaal doorheen zit vind ik het heel moeilijk om daar niks van te zeggen. Ook vind ik het moeilijk om me niet met de opvoeding te bemoeien. Bij de oudste ging het moeizaam en ging ik altijd mee naar orthopedagoog en school etc op haar verzoek, maar ik was het vaak niet met haar eens en dat is erg lastig.
Overigens vind ik dat een betaalde hulp geen commentaar hoort te leveren. Mensen uit je naaste omgeving doen dat toch in de eerste plaats uit liefde en bezorgdheid voor jou. Dan is het nog rot, maar toch anders.

Hillary

Hillary

16-09-2009 om 09:57

Ander draadje

In relatieproblemen loopt een draadje van Koentje: "problemen met de moeder van mijn man". Dat gaat ook precies hierover. Is intussen vrij lang geworden, maar wel interessant om helemaal te lezen denk ik.

Rosalinde

Rosalinde

16-09-2009 om 10:26

Verschil

Er is inderdaad verschil tussen betaalde hulp en mensen die om je heen staan.Van mensen om me heen kan ik meer hebben,ik weet dat ze dingen zeggen of doen uit bezorgdheid en niet als kritiek.Toch kan het soms wel voelen als dat ik tekort schiet,al weet ik dat ze dat niet zo zien.Dat is ook iets van mijzelf.
Ik vind ook dat je van betaalde hulp een mate van professionaliteit mag verwachten,wat helaas niet altijd de realiteit is.

Stenna

Stenna

16-09-2009 om 10:31

Tips of waarde-oordeel

Ik denk dat het onderscheid zit in of het werkelijk alleen een praktisch advies is, dat gegeven wordt, of dat er een waarde-oordeel in zit (al dan niet verborgen). Eigen voorbeeld: Ik kan het goed hebben als thuiszorgsters mij tips geven over de verzorging van mijn vader, bedoeld om mij tijd uit te sparen, maar niet als ze daar een opmerking bij maken over mijn levensstijl en de keuzes die ik maak (carriere maken-naast gezin- ipv me in de mantelzorg voor vader te storten).

Jade

Jade

16-09-2009 om 13:00

Hulp...

...en commentaar op hoe je leeft is iets waar ik niet van gediend ben.

Als ik anderen help doe ik dat gewoon, zonder commentaar op hoe men leeft, al heeft men honderden badeendjes. Ik mag natuurlijk denken wat ik wil, maar ik hou mijn mond

Hillary

Hillary

16-09-2009 om 13:11

Even voor de duidelijkheid

Ik zeg dat ik het soms lastig vind om me niet te bemoeien, maar heb tnt altijd nog mijn mond gehouden.

Massi Nissa

Massi Nissa

16-09-2009 om 13:17

Spijker op zijn kop

Stenna heeft wat mij betreft kort en krachtig de vinger op de zere plek gelegd: is het advies of is het bemoeizucht? Ik combineer zelf reumatoide artritis met een vrijwel fulltime baan en een gezinnetje (1 kind). Ik heb de afgelopen tien jaar behoorlijk wat hulp aanvaard, bijvoorbeeld bij verhuizingen of toen kind net geboren was en ik haar bijna niet vast kon houden (ik had last van functieverlies, dan laat je ineens je baby uit je handen vallen - griezel). Ik heb eigenlijk weinig last gehad van bemoeizucht, maar wel veel tips gekregen die de boel gemakkelijker maakten. En dat waren ook tips in de trant van "laat die ramen toch zitten tot de zomervakantie" of "een baby krijgt er niets van als ze vier dagen niet in bad gaat, gewoon even lekker flodderen met een washandje". Juist door de blik van een ander leer je anders kijken naar je eigen 'pakkie', objectiever. Iemand anders ziet vaak openingen waar jij alleen maar een grote betonnen muur voor ogen hebt.
Ik denk trouwens (geen idee of het klopt) dat mensen zich er eerder tegenaan gaan bemoeien als de problemen waarmee je kampt niet fysiek zijn. Als je geestelijk in de knoop zit of geldzorgen hebt of opvoedingsproblemen, zijn mensen misschien eerder geneigd om hun hulp vergezeld te doen gaan van een soort doctor-Phil-act.
Groetjes
Massi

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.