Obama, de eerste "zwarte" president

Eh... kaaskopje?

Begrijp ik nou goed dat je je afvraagt of ze in interneringskampen misschien wel beter af waren dan thuis? (quote: "Ondanks dat het schrijnende situaties heeft opgeleverd kun je je ook afvragen of die mensen thuis hadden kunnen blijven. Op wie kun je je haat of woede beter botvieren dan op iemand die in de buurt is?")
Mijn Duitse oma woonde sinds eind jaren twintig in Nederland, had een Nederlandse man. Ze heeft tijdens WO II vast wel wat achterdocht te verduren gekregen, ook van een paar licht bruinhemdige schoonfamilieleden, maar toch denk ik niet dat ze liever van kinderen en man gescheiden met volksgenoten in een kamp had gezeten, hoor.

Nou..

Het is misschien wat al te bout gesteld dat ze in kampen beter af waren/zijn dan in hun eigen huis, maar ik stel me zo voor dat iemand die uit een vijandig land afkomstig is bedreigd wordt of erger. Het lijkt me geen leven. Een kamp is natuurlijk sowieso geen leven.

Kampen waren niet bedoeld om 'vijandige' burgers in bescherming te nemen, maar om ze in het oog te kunnen houden. Een kat in het nauw maakt rare sprongen, dus kan ook voor het land van herkomst gaan springen. In een kamp heb je daar controle op. Je kunt daar ingewikkeld over doen maar het is in oorlogstijd 'begrijpelijk'.
De kans dat jouw oma naar een kamp had gemoeten als Duitse in oorlogstijd is niet uit te sluiten als we in oorlog waren geweest en niet bezet.

Kaaskopje...

"Een kat in het nauw maakt rare sprongen, dus kan ook voor het land van herkomst gaan springen. In een kamp heb je daar controle op. Je kunt daar ingewikkeld over doen maar het is in oorlogstijd \'begrijpelijk\'."
Dus in oorlogstijd is het geoorloofd om alle principes en mensenrechten opzij te schuiven in het belang van de (vermeende) eigen veiligheid? Je begeeft je hier op heel, heel glad ijs. Principes en mensenrechten zijn er niet voor momenten waarop ze leuk uitkomen. Ze zijn er juist om mensen te beschermen tegen dit soort denkbeelden en praktijken.
Naar ik vernomen heb gaat het boeks "Cedars in the snow" van David Guterson deels over het Japanners-in-kampen-drama. Heb het boek zelf nooit gelezen maar er staat me een recensie bij.
Groetjes
Massi

Manda

Je ziet het verkeerd, denk ik. Kaaskopje heeft dit overlegd met haar man. Die heeft boeken over de WW-2. En daarin staat er niet zo bar veel over.

Dusssssss. Dan is het niet gebeurd en als het dan tóch gebeurd is, was het niet zo erg. Was het waarschijnlijk gewoon met de beste bedoelingen van de regering. Want tja, gewoon een beetje in de rondte leven in een land waar je al tientallen jaren woont/werkt is misschien wel niet zo fijn als dat land in oorlog is met het land waar jij of je voorouders vandaan kwamen.

Zucht.

Tirza

Obama

Ik ben zelf getrouwd met een ghanese man en heb 2 gemixte jongens, voor hen is Obama ook een voorbeeld, van kijk het kan wel ...
Mijn man zat bij iedere speech voor de tv, de woorden opzuigend...ik ook .
Ik vond laatst dit stukje in een belgische krant van een nigeriaanse schrijftster die in belgie woont en een belgische man heeft en 4 jongens, ik kan er heel veel in herkennen :
Een kleine Obama met hesp
BARACK OBAMA ALS VOORBEELD

foto 1/2

© Pol De Wilde - Corelio
Bekijk de pagina uit de krantBarack Obama heeft het verder gebracht dan zelfs zijn grootste fans konden geloven. CHIKA UNIGWE is zo'n fan en ook haar zoons zijn helemaal weg van de nieuwe Amerikaanse president. Ze zijn trots dat ze op hem lijken en noemen zelfs hun lievelingskostje voortaan niet meer 'croque-monsieur', maar 'Obama'.

Toen de in Kansas geboren, zeventienjarige Ann Dunham de drieëntwintigjarige Keniaan Barack Obama Sr., de zoon van een geitenhoeder en beursstudent, ontmoette en er ook mee trouwde, waren gemengde, interraciale huwelijken nog steeds verboden in sommige delen van de Verenigde Staten en haar koloniën. Men noemde het 'miscegany'.

Toen ze in 1961 Barack Obama Jr. kregen, konden ze hem bijna niets geven, behalve een liefhebbende familie en hoop. Toen zijn ouders uit elkaar gingen en zijn moeder, op amper 19-jarige leeftijd, alleenstaande moeder werd, bracht ze hem klaarblijkelijk groot met het besef hoe belangrijk het is te kunnen dromen. En hopen. Dit besef, zoals we allemaal kunnen zien, heeft hem nooit verlaten. Het heeft hem, uiteraard geholpen door zijn intelligentie, verder gebracht dan velen, zelfs diehard Obama-fans zoals ik, hadden durven hopen.

Vanaf het moment dat hij voor het eerst in beeld kwam, mager, bruin en knap, trok hij de aandacht, niet alleen van zijn land, maar van de hele wereld. Dit was een man die geloofde dat hij het Witte Huis letterlijk wat kleur kon geven en de belangrijkste functie in de hedendaagse wereld kon bekleden. Hij was niet alleen jong en relatief onervaren, hij was ook (voornamelijk) zwart. Radiozenders en televisieprogramma's bediscussieerden het fenomeen Obama. Vier decennia nadat het verbod op gemengde huwelijken in Amerika werd opgeheven, werd er even hard gedebatteerd over de achtergrond van Obama als over zijn blijvend charisma en de manier waarop hij, als een meteoor, opgang maakte als formidabel politicus. Over Obama heeft iedereen een mening.

Obama is een voorbeeld geworden, niet enkel voor andere Afro-Amerikanen, maar voor alle minderbedeelden en, nog belangrijker (omdat ik egoïstisch ben, maar ook omdat ik geloof dat liefdadigheid thuis begint), voor mijn vier zonen die in Obama een glimp opvangen van hoe hun eigen toekomst er zou kunnen uitzien. Hij heeft bij mijn kinderen het vermogen om te dromen versterkt, en mij gemotiveerd om de stoutmoedigheid in hun dromen aan te moedigen in een land waar migrantenkinderen en kinderen uit gemengde huwelijken vaak hun school niet afmaken; In een land waar er bijna geen zwarte tv-presentator is; Bijna geen zwarte leraars; In een land waar tijdens De Canvaskrak, een quiz op de openbare omroep, de kandidaten een foto van Obama te zien kregen, vergezeld van de vraag: 'Senator Obama is de zoon van een blanke Amerikaanse moeder en een zwarte neger uit Kenia. Wat is de technische term voor een kind van zulk huwelijk?'

In een gemeente waar men een zwarte vriendin van mij weigerde te bedienen in een restaurant, en wanneer ze zich hierover beklaagde, de eigenaar zich niet eens verontschuldigde, of zelfs nog maar aan zijn ober vroeg dit te doen; In een gemeente waar het duurde tot 2005 vooraleer we onze eerste zwarte taxichauffeur hadden; In een gemeente waar het duurde tot 2006 vooraleer we onze eerste zwarte buschauffeur hadden; In een gemeente waar slechts één van mijn kinderen ooit een zwart klasgenootje had; In een gemeente waar een leidster op het vakantiekamp van mijn zoon het gepast vond om de kinderen zich als 'echte Afrikanen' te laten verkleden in raffiarokken en met witte beenderen om hun nek terwijl ze 'op zijn Afrikaans' rond het kampvuur dansten en schreeuwden; In een gemeente waar mijn man en ik, toen we hiertegen protesteerden en onze zoon van het kamp weghaalden, te horen kregen van die leidster dat ze zelf in Afrika was geweest, en Afrikanen in die klederdracht had gezien, dus wat was ons probleem?

Voor mensen zoals wij heeft Obama het mogelijk gemaakt om te geloven dat 'Yes, we can'. Wij kunnen de wereld veranderen als we maar genoeg in ons zelf geloven. Yes, we can. Het is geen toeval dat Obama deze krachtige, drie woorden lange mantra heeft gekozen als zijn campagneslogan. Hij hoopt dat het feit dat hij het zover heeft gebracht verandering zal teweeg brengen: Zoon van een geitenhoeder, eerste zwarte voorzitter van de Harvard Law Review, eerste zwarte president van de Verenigde Staten. Hij is het bewijs dat echte verandering begint wanneer we beginnen te dromen dat we ze kunnen waarmaken.

Yes, we can! Dat is de hoeksteen geworden van de Obamamania, een hype die is doorgedrongen in de hele wereld en waarvan je het domino-effect al kunt voelen. Elk gezin zoals het mijne waarmee ik heb gesproken heeft haar eigen verhaal te vertellen. Elk verhaal is uniek, maar er is een gemeenschappelijke deler van durven hopen die in elk ervan vervat zit.

Eén van de meest ontroerende momenten van de Obamamania voor mij was toen mijn elf jaar oude zoon bij het zien van Obama in een tijdschrift opmerkte hoe erg hij en zijn broers op Obama leken. 'Hij ziet eruit zoals wij, Mama', zei hij trots, zijn krullen en de bruine kleur van zijn huid vergelijkend met die van Obama.

Dit was dezelfde jongen die me vier jaar eerder hard verteld dat hij eruit wou zien zoals zijn vader: Helemaal blank en sluik haar; Was er niets dat hij kon doen om dat weerbarstige haar en de kleur van zijn huid kwijt te raken, zodat zijn klasgenootjes hem niet langer Afrika zouden noemen?

Ik vertelde hem de gebruikelijke dingen: Hij was mooi zoals hij was, zijn haar was prachtig, zijn huid was honing en Afrika was geen scheldwoord; besefte hij dan niet hoe groot en wonderbaarlijk Afrika was? Had hij niet ongelooflijk veel plezier gehad toen we in de Paasvakantie naar Nigeria waren geweest?

Maar dat was een schrale troost voor een zevenjarige die werd geplaagd door zijn klasgenoten en die het enige niet-blanke kind in zijn klas was. Vier jaar later bedacht een schoolmaatje hem met de bijnaam Obama en dat vond hij niet beledigend. Integendeel, het was een bijnaam die hij met fierheid opeiste. Hij droeg hem fier zoals een ereteken en moedigde het gebruik ervan zelfs aan. Een bijnaam waarop zijn zevenjarige broer zo jaloers was dat hij zijn favoriete maaltijd, een croque-monsieur, tot Obama herdoopte; Zo bezat ook hij een stukje van Obama.

Elke woensdagnamiddag als de school vroeg uit is zodat gezinnen samen kunnen eten, vraagt hij me: 'Mama, mag ik een kleine Obama alstublieft?' Hij droomt ervan ooit president te worden van de Verenigde Staten (Hij heeft de dubbele nationaliteit), en zijn broers dromen ervan om eerste minister van België te worden, zelfs al zag nog nooit een eerste minister eruit zoals zij. Het is Obama die het voor hen heeft mogelijk gemaakt om de horizon van hun dromen te verleggen en een toekomst te zien waaraan we nooit hadden durven denken. Het is Obama die het voor mij heeft mogelijk gemaakt om hun dromen niet te temperen, erin gelovend dat ze niet helemaal onmogelijk zijn. Dat is het mirakel van Obama.

Zelfs al had hij verloren was Obama een godsgeschenk geweest. Ik zal hem eeuwig dankbaar zijn voor de kansen die hij heeft gecreëerd voor mijn zonen en mensen zoals zij, voor de verandering die hij brengt, niet alleen in het politieke landschap van de VS, maar in het leven van mijn kinderen. Ik zal hem dankbaar blijven voor het veranderen van de manier waarop zwart zijn wordt aanzien in delen van de wereld waar zwart nog altijd een vies woord is, waar kinderen opgroeien met het geloof dat de superioriteit van iemands intellect veel heeft te maken met de kleur van zijn huid.

Elke woensdag wanneer ik mijn kinderen hun Obama met hesp of zalm voorzet, denk ik aan Barack Obama, vervuld van dankbaarheid, dat in 2009, zelfs in een geïsoleerde gemeente als die waarin we leven, mijn kinderen de dromen kunnen dromen die ze dromen, en dat hun klasgenootjes nu anders aankijken tegen zwart zijn dan voorheen.

Dat noemt men, geloof ik, vooruitgang. Dat is de erfenis van Obama.

Chika Unigwe is schrijfster;

Eerder verschenen als 'May I have a Small Obama, Please' in Words Etc.

Tirza g

Quote van Tirza "Dusssssss. Dan is het niet gebeurd"
Niet zo neerbuigend alsjeblieft. Tuurlijk weet ik van het bestaan van die kampen. Kaaskopje vroeg mij of ik wat had over die kampen wat betreft redenen en hoe het daar toeging. In al de boeken die hier thuis over wo-2 zijn is daar idd niets over te vinden. Persoonlijk heb ik het idee dat je als Amerikaanse Japanner beter in een VS-kamp kon zitten, dan als Nederlander in een Jappenkamp in Nederlands-Oost Indie. Dat wil niet zeggen dat ik het eens ben met de politiek de de VS toendertijd hanteerde.
Wat me wel opvalt is dat er niet op de reactie van Pien word gerageerd met haar mededeling dat wij Nederlanders ook een kamp hadden op de Antillen. Dan zijn wij als land net zo crimineel als de VS. Maar daar hoor ik je niet over, je hebt gewoon weer een reden om op Kaaskopje te pikken gevonden.

maar gelukkig waren wij Nederlanders slachtoffer. Wij werden immers bezet. Amerika niet. En inderdaad Roefel, mijn leven bestaat uit het zoeken naar redenen om op Kaaskopje te pikken.

Tirza

... niet zo erg.

Dan is het niet gebeurd en als het dan tóch gebeurd is, was het niet zo erg. ===
Ik ben in mijn reacties niet persoonlijk. Ik geef weer wat er in oorlogstijd gebeurt. Ik geef niet mijn gevoelens weer. Als ik mijn gevoelens erbij haal dan zijn dat gevoelens van afschuw. Ik heb lang lang geleden voor het eerst van die interneringskampen in de VS gehoord en natuurlijk ging mijn hart uit naar die mensen. Gelukkig ben ik dus geen regeringsleider die nare beslissingen moet nemen.

Alles opzijschuiven

Dus in oorlogstijd is het geoorloofd om alle principes en mensenrechten opzij te schuiven in het belang van de (vermeende) eigen veiligheid?
Wie zegt nou weer dat ik vind dat alles maar kan?
Maar stel... Het is oorlog met België. België stuurt plompverloren raketten naar Nederland. Dat is een bedreigende situatie. De buurman is een Belg. Hij kan er niets aan doen dat zijn land oorlog voert, maar het is nu eenmaal een feit. Hoe kan de regering er zeker van zijn dat de buurman zijn land niet gaat helpen?

Manda

Het staat je vrij mijn reacties te negeren. Hoezeer het ook zou opluchten, ga ik niet met je mee in het uiten van mijn persoonlijke mening over jou op het forum. Als je de behoefte weer voelt opkomen schrijf me dan via [email protected].
De Tweede Wereldoorlog is in ons huis een aanwezig begrip dankzij een heleboel boeken. Ik zeg niet dat ik ze allemaal lees, maar door erover te praten en dergelijke leer je veel. Het enige wat ik hierboven heb gedaan is te zeggen dat landen in oorlogsituaties soms beslissingen nemen die op dat moment nodig lijken te zijn. In andere woorden, maar daar komt het op neer. Het is maar net voor wie je partij kiest of je begrip hebt voor die beslissingen of niet.

Behoefte

ik heb totaal de behoefte niet om met jou te mailen, wat dat voor toevoeging moet geven is mij volledig onduidelijk.

Ik heb heel vaak bij jou de indruk dat je wel van alles zegt maar totaal niet door hebt wat het werkelijk inhoudt. Dat je thuis allerlei boeken hebt en daar dan over praat zegt mij dus helemaal niets.

Verder hoef je bij dit onderwerp helemaal geen partij te kiezen, tot zo ver ging het in de staart van deze draad over feitelijkheden.

Interneringskampen

Nederland heeft ook interneringskampen gehad. Niet alleen op de Antillen, zoals Pien al schreef, maar ook in voormalig Nederlands Indië. Daar zaten ook Duitse Joden bij, die toch werkelijk geen enkele reden hadden met de 'vijand' te heulen, en de bemanningen van Suitse koopvaardijschepen die daar toevallig waren.
Toen de oorlog Indië naderde, werden deze gevangenen (want dat waren het) naarBritse gebieden gestuurd. Een groep van 300 gevangenen is omgekomen toen hun schip gebombardeerd werd. De bemanning verliet het schip, en liet de gevangenen achter met te weinig reddingsmaterialen om zich in veiligheid te brengen.

zie o.a. http://www.afscheidvanindie.nl/archieven-onderwerpen-duitsers.aspx

Knap jujube

ik kan het gewoon weg niet meer opbrengen om op dit soort rare kronkels van kaaskopje in te gaan. Ik denk werkelijk dat kaaskopje het niet slecht bedoeld maar het is absurd wat ze regelmatig in dit soort draadjes schrijft.

Manda toch!

wat doe je flauw zeg. Niet alleen flauw, maar ook zo verschrikkelijk onaardig.
Dat heeft Kaaskopje toch echt niet verdiend. Ook zij heeft recht op een mening.
Ik ben het er niet mee eens, maar dat gebeurt wel vaker met mensen op het forum.

Jij daarentegen hakt hard in op de persoon zelf en daar kan ik me al helemaal niet in vinden.
Ik weet niet wat voor 'persoonlijke' problemen jij met Kaaskopje hebt. Maar dit vind ik een foute manier van discussiëren.

Kaaskopje, ik ben blij dat jij geen staatshoofd ben/wordt

want wat je zegt vind ik eng.
Want waar leg je de grens. Eerste generatie Belgen, tweede generatie Belgen?

Of misschien iemand die in zijn stamboom ergens een drupje Belgisch bloed heeft.

Het inhakken

Het inhakken van Manda, zoals Kiki beschrijft, waarom sta ik daar toch weer niet van te kijken.

Kaaskopje

Hoe kun je ergens ooit 100% zeker van zijn? Stel dat er oorlog met Marokko komt of een soort derde wereldoorlog tegen de moslims, ik roep maar iets. Dan zou mijn man (daar opgegroeid, innige band met familie aldaar) natuurlijk in zo'n kamp moeten. Hij kan immers lid zijn van de vijfde colonne. Okee, maar onze dochter dan? Zij is wel hier geboren, maar koestert vanzelfsprekend warme gevoelens voor haar 'vaderland'. En ik? Ben ik niet besmet geraakt met de potentiele terroristische ideeen van mijn man? En als dochter het kamp in moet, kan ik dan achterblijven?
Het lijkt een maf verhaal, misschien, maar dit is wat er dan gebeurt voor doodnormale burgers. Overigens vind ik dit juist zo'n beangstigend scenario omdat er nu al geluiden opgaan in deze richting. Vervelende bruine jongetjes moeten naar een strafkamp dat speciaal is ingericht voor bruine jongetjes. Of ze moeten terug naar "hun eigen land". En waanvoorstellingen over een aanstaande coup door godsdienstwaanzinnige moslims die de wereldmacht willen doen ook allang de ronde.
Het is allemaal al zo dichtbij, Kaaskopje. Kun je je voorstellen dat ik dan schrik van jouw posting waarin je zegt je dit soort kampen wel te kunnen voorstellen? Ik kan me dat namelijk ook, maar al te goed zelfs.
Groetjes
Marieke

Het zij zo manda

Ik heb heel vaak bij jou de indruk dat je wel van alles zegt maar totaal niet door hebt wat het werkelijk inhoudt. ===
Dat is dan wederzijds.
Mochten we niet vanuit parate kennis kunnen praten dan halen we de boeken erbij. Ik heb een man die heel erg geïnteresseerd is in de 2de WO, dus boeken zat.

Ik trek me terug

omdat ik niet wil dat mijn opmerkingen als enge opvattingen worden gezien, want dat is werkelijk niet de bedoeling. Ergens nuchter over praten is niet altijd hetzelfde als die dingen zelf willen toepassen. Soms is het wel verklaarbaar.

Nog een laatste, rixt

Je hebt gelijk. 'Overzees' hebben we inderdaad kampen gehad. Landen in oorlogstijd doen dat soort dingen. Of dat goed of fout is laat ik erbuiten.

Boeken manda

ik heb totaal de behoefte niet om met jou te mailen, wat dat voor toevoeging moet geven is mij volledig onduidelijk. ==
1. Ik hoop dat je door hebt dat ik niet bepaald verwachtte dat je er gebruik van zou maken.
2. Ik praat niet óver boeken, dat laat ik aan Oprah over.
3. In theorie hoef je inderdaad geen partij te kiezen.
Poeh, dat ik me hier weer zo druk om zit te maken dat ik tot er tot zo laat mee bezig ben.

Oorlog, haat en groepsprocessen

Jammer dat deze discussie zo persoonlijk wordt, misschien zit er ook wat oud zeer onderling daar ben ik even niet van op de hoogte. Ik denk wat Kaaskopje wilde zeggen, dat dergelijke situaties helaas kenmerkend zijn voor oorlogen. We kunnen ellenlang doorgaan met voorbeelden van welke misdaden tegen de menselijkheid zijn gepleegd en worden gepleegd in oorlogstijd. Ik denk dat het verstandelijk niet te verklaren is wat voor dingen gebeuren en daarom is het voor ons niet te begrijpen. Maar het is dus echt mogelijk om in oorlogstijd je aardige buurman waar je al 20 jaar naast woont te gaan haten of zelfs te vermoorden, de geschiedenis bewijst dit. Mensen gaan mee in het groepsproces helaas. Iemand wordt tot pispaaltje gebombardeerd en iedereen gaat daarin mee. Volgens mij zit dit nou eenmaal in de menselijke geest en dat vind ik heel eng. Maar dagelijks zie je het gebeuren in het klein, misschien wel bij je eigen kind in de klas. Op school moesten we de film "The wave" kijken en die is me altijd bij gebleven.
Hoe mensen denken en handelen in oorloogssituaties is helaas niet rationeel te verklaren, maar helaas is het wel zo dat misschien wel 80 a 90 % mee zal gaan in dat proces en ik durf mijn hand er niet voor in het vuur te steken dat ik bij die ander 10 a 20% zal zitten. Dat zullen vermoedelijk dan wel degenen zijn die nu zo hard oordelen.

Ach wat sneu

Hier zonder argumenten en geldende info van alles neerplempen, bronnen compleet negeren en op het moment dat je daarop aangesproken wordt beroep je je op "persoonlijke aanval" en "neersteken".

Er zijn hele rechtszaken geweest voor mensen die dezelfde kul bezigde als kaaskopje regelmatig doet. Als je jezelf niet serieus neemt in dit soort discussies begin er dan uberhaupt niet aan Kaaskopje.

Bah manda

Wat doe je naar.

Is dat nou nodig. Je hakt er werkelijk op in alsof je daar voldoening uit haalt.

Doe dat nou niet meer, niemand wordt daar beter van.

Ach kom

ik doe helemaal niet naar, ik probeer serieus te reageren in een interessante draad en daarvoor hoeft niemand mij aardig te vinden of het met mij eens te zijn maar ga dan wel op een serieuze manier om met kritiek op je standpunten.

Dit soort reacties, ook zoals die van Geerke op mij zijn dan juist zinloos, op de persoon gespeeld en compleet ot.

Waarom, manda

ga je niet in op de reactie van hillary. Daar staat in andere woorden datgeen wat kaaskopje ook heeft gezegd.