Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Sinilind

Sinilind

05-05-2010 om 15:17

Vallen de verplichtingen van jullie leven ook soms zo zwaar?

Dag allemaal,
zomaar een bijna filisofische vraag op Bevrijdingsdag: ik had een gesprek met man vanochtend, dat we de verplichtingen in onze leven zwaarder vonden worden met de jaren: ouders worden ouder en hebben straks meer zorg nodig (hoe regel je dat vanuit het buitenland...), kinderen vragen lijkt het meer aandacht nu ze ouder zijn dan vroeger toen ze klein waren (of misschien hadden we meer energie), de hypotheken moeten elke maand betaald worden, werk, studie, de hond en de kat, de tuin moet onderhouden worden. Er is werkelijk geen moment dat er geen verplichting roept. Als het de hond niet is die uitgelaten moet worden is het het gras dat gemaaid moet worden. Op het ogenblik verlangen we naar een leven op de hei met tent en geen kinderen/huis/huisdieren... we zouden bijna willen gaan zwerven Nu overdrijf ik natuurlijk, maar valt het jullie ook zo zwaar of is het iets dat de meeste van jullie zo maar erbij doen? Of hebben we echt teveel verplichtingen in ons leven en moeten we proberen "lichter" te gaan leven,
We kwamen er niet zo uit, vanochtend.
Sini


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Biene M.

Biene M.

05-05-2010 om 15:34

Pfoe

Nou, het voelt niet heel erg zwaar geloof ik. Al lijkt het me soms wel fijn om, net als toen ik 20 was, weer heel weinig te hebben. Toen was ik ook heel snel klaar met schoonmaken en er ging weinig kapot. En mijn financiën waren lekker overzichtelijk, dat mis ik ook wel.

Hoe zwaar mijn leven me valt hangt vooral af van hoe ik me voel. In tijden van depressie, burnout etc. was het natuurlijk niet te doen, toen was alles teveel. Maar nu ervaar ik wel een zeker evenwicht. Zorg voor ouders is er niet echt, voor mijn moeder komt dat punt wel dichterbij, maar ik geloof dat ik me wat dat betreft toch behoorlijk op de vlakte zal moeten houden.

Verder heb ik, juist door die burnout, wel een beetje geleerd wat minder van mezelf te moeten. De plinten zijn na vijf jaar nog niet geschilderd, nou, daar kijk ik dus zo min mogelijk naar. De katten moeten eigenlijk elk jaar naar de dierenarts én nog een keer naar de tandarts, maar we brengen ze eigenlijk maar eens per twee jaar en doen dat wanneer de tandarts daar ook is. Mijn kinderen krijgen niet zoveel aandacht als ze zouden willen, ze lijken wel onverzadigbaar, maar volgens mij krijgen ze genoeg. Hetzelfde geldt voor onze ouders

Wat ik ook heb geleerd van die burnout: als ik me nergens toe kan zetten, benauwd word van alle dingen die ik nog moet doen, dan ben ik gewoon moe. Dus moet ik niks doen, eventueel regelen dat iemand anders dingen doet, en voor mezelf zorgen. Sinds ik dat beter doe, duren die periodes veel korter en gebeurt het me dus ook minder vaak dat ik dingen heb laten versloffen.

Vinden jullie alle dingen die jullie doen even belangrijk? Valt er wat te schrappen? Kunnen de kinderen de zorg voor de dieren overnemen? Mijn broer en ik zorgen vanaf dat we 12 en 14 waren volledig voor onze katten, inclusief kattenbak en bezoekjes aan de dierenarts (destijds 2x per jaar, maar dat waren buitenkatten). En als de zorg voor jullie ouders nog niet speelt, moet je je daar ook niet druk over maken. Misschien zijn ze zoals mijn vader, op zijn 58e na een kort ziekbed dood. Of zoals mijn opa, 93 en nog steeds totaal niet hulpbehoevend. Je weet niet hoe het loopt.

Ik wens jullie veel licht en lucht!

Soms

Maar denk eens aan
-een vaatwasmachine
-een wasmachine
-een stofzuiger
-een auto
-een koffiezetapparaat
en zo kan ik natuurlijk wel doorgaan, maar die dingen zouden je toch meer tijd moeten geven......en toch zijn we nog drukker dan vroeger.
Ik begrijp het ook niet. Maar ik vind mijn kinderen, de tuin en de poezen en hond ook geen verplichting. Ook niet de verzorging van mijn vader, de koffie bij iemand en een hulpje af en toe op school. Het enige wat ik echt een verplichting vind, is mijn werk. God had ik maar een miljoen, dan stopte ik accuut!

Zelfde gedachten

Hoi Sinilind,

Jou gedachten lijken op die van mezelf de laatste tijd. Het lijkt of er steeds meer moet, ik ben altijd bezig, terwijl ik dat lichamlijk steeds slechter trek (chronisch ziek). Toch heb ik het gevoel steeds meer te moeten. De kinderen worden wel groter maar het lijkt of er daardoor ook steeds meer verplichtingen bijkomen. Zit ik eindelijk dan moet inderdaad de hond nog of wil mijn man aandacht :o). Onze ouders zijn nog niet hulpbehoevend, maar met 3 paar ouderparen gaat dat later misschien nog wel komen.

Ik denk dat het op dit moment mijzelf allemaal teveel wordt, zelfs nu in de vakantie zijn er elke dag verplichtingen, vooral doktersafspreken. Volgende week zijn we weg en dan kan ik het wel meer los laten.

Hoe doe je dat "lichter" leven, ik ben naar die gebruiksaanwijzing ook op zoek, haha ik ben ook zelf wel te perfectionistisch, daar zal het ook wel aan liggen. Mijn man heeft veel minder dat gevoel. Maar die gaat ook rustig op de bank een dutje doen, al lijkt het of er in huis een bom is ontploft. Ik blijf maar voelen of ik altijd achter alle feiten aan loop, denk voor 5 personen hier in huis en er "moet" altijd wel iets.

Het zit dus ook wel een stuk in mezelf en misschien ook wel in jou :o).

Ik blijf het draadje volgen, groetjes Pinkelot

Heel praktisch gezien

is het handig als je niet perfectionistisch bent, de boel de boel kunt laten en gewoon genieten van een boek in de zon, een biertje op een terras of what ever..

Zulke gedachten klinken ook wat alsof je leven te gestresst is, kun je niet meer uit handen geven (iemand betalen om het gras te laten maaien of andere werkzaamheden delegeren als het teveel van je energie vreet?) het kost wel wat, maar het geeft je ook meer ´lucht´

Over het aandachtvraag gedrag van kinderen kan ik niet meepraten, vandaar maar mijn praktische opmerkingen over de HH werkzaamheden

reina

reina

05-05-2010 om 17:03

Nee

Eigenlijk niet. Zo nu en dan is het heftig, maar over het algemeen valt het me niet zwaar, nee. We hebben wel keuzes gemaakt, geen groot en daardoor goedkoop huis, geeft verlichting in de financien, man eigen bedrijf, bewust ZZP-er, dus geen personeel wat verplichtingen geeft, met de afspraak niet ,eer dan 40 uur pw te werken ( gemiddeld), minder geld dan zou kunnen, maar wel tijd voor andere dingen. Ik heb geleerd de dingen in perspectief te zien, ' is het wel zo belangrijk dat....'

Kaaskopje

Kaaskopje

05-05-2010 om 17:12

Beperkt

Waar ik tegenaan loop is dat me soms zo beperkt voel in wat ik wil. Altijd maar die rekeningen terwijl ik best eens iets voor mezelf zou willen doen.
Over de zorg van mijn schoonouders denk ik ook wel eens na. Wij hebben geen auto en zij wonen 30 km bij ons vandaan. Even langswippen is er niet bij dus. Gelukkig is die extra aandacht nog niet nodig, maar dat gaat natuurlijk wel komen. Mijn eigen ouders wonen een paar duizend km bij ons vandaan en ondanks de slechte verhoudingen vraag ik me bezorgd af hoe het moet als ze te oud zijn om zelfstandig te wonen of alleen achterblijven. Het lijkt me héél soms zo heerlijk om weer als een kind te zijn en dat soort gepieker nog niet te hoeven hebben. Helaas... zo werkt het niet.

dc

dc

05-05-2010 om 17:34

Nee

Ik ben volledig ingestort toen ik 20 was. Na een paar jaar doormodderen, heb ik perfectionisme en moeten de deur uitgeschopt, heb mijn biezen gepakt en ben gaan leven zoals ik het wil.

Mijn man is een hedonist, die mij heeft geleerd om te genieten zonder schuldgevoelens, en dat een bende echt niet wegloopt

Ik maak afspraken als ik er zin in heb (dus enkel kortetermijn), wil geen huisdieren, en verder zorg ik dat ik 's ochtends het huis uit ben en iets leuks doe met de kinderen.

Als het me allemaal teveel wordt, zoals vorige week (ik was erg ziek en mijn man in het buitenland voor werk), dan geef ik grenzeloos toe aan mijn emoties, en laat mijn man lekker ploegen voor 2 om het goed te maken Gisteren ben ik na het avondeten m'n bed ingedoken met 'n boek en hij heeft de kinderen naar bed gebracht en de keuken opgeruimd. Heerlijk!

Mijn moeder is overleden, mijn vader woont in Nederland. Tegen de tijd dat er actie ondernomen moet worden, dan overleg ik met m'n zussen hoe we dat aan gaan pakken. Daar ga ik me nu nog niet druk over maken.

soms wel, dat komt voort uit zorgen die ik heb, over werk, mijn gebrek aan werk en het te veel aan werk bij vriend waardoor hij regelmatig afgemat en chagerijnig thuis komt. We redden het financieel wel maar het is niet de vertrouwde vetpot. Oh vreselijk decadent, maar goed zo ervaar ik het wel.

Daarnaast hakt het onregelmatige slaappatroon van de baby er bij ons beide in en dan slepen we zo van taak naar taak, werken-huishouden-kinderen-andere mensen. En ook dochter1 vraagt veel aandacht.

Er komen in iig hier niet nog meer bewoners in huis, niet nog een 3e kindje, het aantal huisdieren moet ook niet oplopen

Ik hoop gewoon heel erg voor je dat dat huis snel verkocht wordt voor een goede prijs, dat zou zoveel schelen !

Massi Nissa

Massi Nissa

05-05-2010 om 20:41

Helemaal eens met biene

Als ik neurotisch lijstjes in mijn hoofd aan het maken ben en uit elkaar knap van de stress en maar naar mijn man hoef te kijken of het woord 'scheiding' plopt mijn hoofd binnen en als ik boos word wanneer mensen me bellen want wie belt er nu op zo'n rottijdstip en elke rekening die door de bus valt bezorgt me een kaakklem en dochter is duidelijk in een onmogelijke fase, wat een vervelend mormel is het toch en trouwens, waarom ziet niemand dat werkelijk de hele santenkraam op mij neerkomt, ik ben weer de ezel die maar doorsjouwt, waarom krijg ik niet acuut een zeldzame, pijnloze ziekte waardoor ik maandenlang in Davos moet bijkomen met vierenzeventig mooie romans - als ik me zo voel, weet ik maar een ding zeker: ik ben doodop. Ik moet naar bed en alles laten liggen. Misschien moet ik wel wekenlang op tijd naar bed en elke dag minstens een half uur buiten lopen. Dit gaat niet goed.
Ik krijg een soort neurotische depressie als ik vreselijk moe ben (heb het net de afgelopen maanden gehad in verband met een stom immuunsysteemprobleem). En als je zo in je vel zit, zie je alleen maar verplichtingen: werk, huishouden, gezin, familie, administratie, financien en ga zo maar door. Een buitengewoon vervelend en ongezond cirkeltje.
Ik hoop net als Manda dat er snel verlichting komt. Denk aan de lange, welverdiende zomervakantie die eraan komt (je zit toch in het onderwijs?), beweeg elke dag minstens een half uur in de buitenlucht, eet gezond (helpt echt) en laat zoveel mogelijk dingen liggen. Maak desnoods een lijst van alles wat je nog zou moeten doen. Geef jezelf 24 uur en schrijf echt alles op wat je te binnen schiet. En leg die lijst dan diep onderin een la die je normaal gesproken nooit opentrekt. Als je je weer wat beter voelt, komt die lijst wel een keer. Of niet. Mijn lijst ligt er nog steeds, terwijl ik de meivakantie had aangemerkt als periode-om-de-lijst-weg-te-werken. Ik heb nog helemaal geen zin in die lijst en steek er in gedachten mijn tong naar uit .
Groetjes
Massi

Vic

Vic

05-05-2010 om 20:52

Het is gewoon veel

Ik heb net een verhuizing achter de rug, daarvoor drie weken nonstop geklust (echt 21 dagen, 8-10 uur per dag), en ik kan nu gewoon even geen vrij nemen. Helaas liggen er nog tig duizend klusjes te wachten, hebben de kinderen vakantie en is het pokkeweer. Had ik net de keuken op orde, komt er weer een uiterst goedbedoelende kennis een kraan monteren, en laat weer een hoop zooi achter. Morgen moet ik werken, afspraak die ik niet kan afzeggen. Op vrijdag kan ik normaal rustig thuiswerken, maar komt er een electricien, al om 8 uur!, en zit ik de halve dag zonder stroom. Eigenlijk had ik dochterlief nog beloofd dat ik haar kamer zou schilderen, maar ik weet niet waar ik de energie vandaan moet halen. Door al het klussen heb ik mijn schouder overbelast, waardoor ik mijn linkerarm niet meer boven schouderhoogte krijg (dus dat wordt helemaal bovenop de trap staan en onderhands sauzen). Tot overmaat van ramp kwam ik er vanmorgen achter dat mijn gewicht onder de 46 is gezakt, ondanks heel veel eten de afgelopen weken. Nouja, ik ben dus eigenlijk gewoon heel moe en voor zover ik overzie kan ik pas over twee weken een weekend pauze nemen. En ik hoef potverdorie nog niet eens ongesteld te worden, dit is mijn meest energieke week

Huisarts

Ik ben eens naar mijn huisarts gegaan,omdat ik dacht het is vast PMS ofzo. Idd, al die dingen die zijn opgenoemd had ik ook.
Mijn huisarts zei:

"Neem gewoon wat meer tijd voor jezelf"

Ik herhaal: NEEM GEWOON!!!wat meer tijd voor jezelf....

Ik was verbaasd, ik fietste huilend terug naar huis,(die man is gek dacht ik) waar ik niet naar toe wilde en dacht alleen maar, MAAR HOE DAN??? WOHAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGG

Het heeft even geduurd, maar nu roep ik regelmatig als alles naar mijn strot vliegt, 'ik ga even een uurtje lezen op bed ALLEEN '.
Ik zeg afspraken af en ben iets minder gaan werken.(Het liefste stop ik meteen, maar helaas, ik kan niet alles hebben!)
Sterkte, ik heb geen advies,ik voel met je mee.

Pippo

Kiki

Kiki

05-05-2010 om 21:12

Lol, dat zei mijn arts ook

toen ik niet de ziekte van Graves bleek te hebben, geen B12 tekort, geen andere akelige ziekte, maar zo vreselijk moe, Wat heb ik dan wel? 'Neemt u gewoon wat meer tijd voor uzelf, de wereld draait door zonder u' Ik sleurde hem nog net niet aan zijn stropdas over het bureau heen.

Maar hij heeft natuurlijk gelijk, dus ik ging vol goede moed op vakantie. Ik zou uitrusten, ik zou rustig aan doen, ik zou herboren terugkomen.

Tja, toen werd mijn man ziek en viel de zorg van de kinderen op mijn schouders alleen. Toen gingen we terug en was (en is) hij nog steeds ziek en moet verzorgd en twee kinderen onder de twee is best vermoeiend en moest ik ladingen wassen draaien en opbergen en de koffer uitpakken, daarna moest ik weer aan het werk en een week werk inhalen en moest ik eigenlijk ook mijn opleiding afmaken en ik had gelijk twee vergaderingen en tientallen mailtjes van mensen die mij perse moeten hebben.
Nee, van dat uitrusten komt en kwam helemaal niets.

Dus ik keek arts liefjes aan en vroeg of hij niet een dagje mijn leven wilde leiden en mij dan suggesties aan de hand doen over HOE in vredesnaam ik het rustiger aan kan doen.

Ha kiki

geen kinderen onder de 2 meer, maar ook een zieke man. En dat zal ook zo blijven, daardoor werk ik (ben wel iets minder gaan werken)en is hij thuis,maar kan niet veel meer dan voor 'oppas' spelen.Het huishouden, de kinderen, mn vader, op school helpen(ga ik afschaffen na de zomer) en noem maar op wat er zo tussendoor komt doe ik ook alleen.
En toch gaat het nu beter met me. Man is even koffie drinken bij de buren(moet hem daar wel mee helpen om daar te komen), kinderen op tijd in bed, de boel de boel gelaten en nu zit ik dus hier te tikken in alle stilte en rust. Dan maar zo, dan maar een troep boven, dan maar even niet opblijven omdat het vakantie is, morgen weer een nieuwe dag...

Hier ook

ja Sini, ik herken je gevoel. Hier is het ook zwaarder dan het was. In elk geval qua gevoel. Vorig jaar 2x verhuisd met 3 kleine kids, overlijden schoonvader, man ontslagen. En ik was zoooo moe. Maar nu, meer rust in huis, met kids alles goed, man nog thuis helaas. Geeft op zich wel rust.

Maar ik heb geen rust. Continu het gevoel ik zou dit moeten doen, ik zou dat moeten doen. Opruimen/wassen enz. En er ligt eigenlijk niet zoveel werk, maar ik heb gewoon geen rust. Kan niet genieten van de leuke dingen en dat valt me zo zwaar. Afgelopen maandag had ik opeens een geluksgevoel, met z'n allen in bed, kids lief en zo gezellig. Maar die momenten heb ik maar zelden. Vroeger was dat anders.

En het gekke is, ik heb het idee dat het bij meer vrienden/familie/kennissen zo is. Minder blijheid gewoon. Of trek ik die mensen nu juist aan?

Oja, en huisarts zei vorig jaar tegen mij ook: neem tijd voor jezelf. En dan denk ik echt, hoe dan? Dat gaat niet met 3 kleine kids, een drukke baan.

Nou ja, ga maar eens stoppen.
Iedereen veel sterkte gewenst. En natuurlijk tijd voor jezelf .

Wiggie

Niet meer

ik heb ook een periode gehad dat alles me zwaar viel,het huishouden,de kinderen,mijn werk,zelfs van de leuke dingen kon ik niet genieten,ik zag overal tegenop.
ik ben er toen achtergekomen dat ik alles onder controle wilde houden,het huis moest perfect schoon,de kinderen zoveel mogelijk aandacht,op mijn werk mocht ik geen fouten maken.
en ik deed heel veel zelf,gewoon om dat ik dacht dat ik het zelf sneller en beter kon.
Het roer is omgegaan,er is een hulp in de huishouding gekomen,alle kinderen hebben vaste taken in huis,ze zorgen voor de dieren,vouwen de was op,halen onkruid uit de tuin,pakken de vaatwasser in en uit,houden hun eigen kamer schoon,dekken de tafel en koken af en toe.
Dat scheelt al heel veel,ze doen het anders dan ik,maar zeker niet slechter.
Mijn man is vanaf die tijd de boodschappen gaan doen elke week.
1x per week wordt er niet gekookt,dan maakt ieder voor zich een broodje of eet wat ie lekker vindt.
Mijn man en ik gaan bovendien elk jaar twee keer een lang weekend samen weg,hotelletje,dagje sauna,uit eten,winkelen.
Na zo,n weekend hebben we energie voor 10.
en verder trek ik me regelmatig terug in de badkamer ,lekker in het ligbad,kop thee mee en een boek,deur op slot ,dan ben ik er gewoon even niet.
Ook zit ik regelmatig een uurtje met een boek in de slaapkamer.
ik heb het nog steeds druk,maar het grote verschil met toen is: Ik máák me niet meer druk,en dat werkt!

tonny

tonny

05-05-2010 om 22:25

De verplichtingen van het leven...

... zeg je aan het begin van je posting.

Brr, dat klinkt moeilijk. 'De verplichtingen van het leven'

Probeer bij de dag te leven, niet te denken 'wat als, dan...' want er zijn zóveel variaties mogelijk en er gebeurt geheid iets anders dan waar je nu voor vreest.

Ga op tijd naar bed. Verfrommel je tijd niet met allerlei dingetjes die eigenlijk niet van belang zijn.

Kies altijd mensen boven dingen.

En ik snap die huisartsen wel, op wie sommigen van jullie erg kwaad (begrijpelijk hoor...) werden. Sommige mensen moeten zo veel van zichzelf. Niet zo streng zijn. En alles hoeft niet altijd beter. Beter is de vijand van goed.
Goed genoeg!

Wiggie

ook met drie kleine kinderen en een baan is het mogelijk tijd voor jezelf te maken.
huur een oppas,doe ze een dag extra naar de creche,vraag of ze bij oma mogen logeren,en ga op de dag dat ze er niet zijn lekker iets voor jezelf doen,geen huishouden,geen was,geen werk,maar gewoon iets waar jij van kan genieten.Al ga je gewoon een hele dag in bed liggen met een boek.je zal eens zien wat een energie je van zo,n dagje voor jezelf krijgt.

Goede tip van tonny

inderdaad,leef bij de dag,denk niet aan wat je morgen nog allemaal *moet*,of dat je ouders misschien ooit je hulp nodig hebben,komt tijd,komt raad,probeer in het moment te leven,dat scheelt ook al een heleboel.

Primavera

Primavera

06-05-2010 om 00:56

Ik blijf hopen, dc

DC:"... en dat een bende echt niet wegloopt".
Ik blijf hopen. Ik ga nu straks naar bed en morgen als ik wakker wordt is de bende ineens weg
Groeten, Primavera

Biene M.

Biene M.

06-05-2010 om 06:52

Wiggie

Eigenlijk klinkt dat alsof je nog steeds wat overspannen bent van die toestanden vorig jaar. Je stressniveau is op het hoge peil blijven hangen waardoor je niet tot rust komt. En daar hoort inderdaad ook bij dat je je omgeving minder positief waarneemt. Ik denk dat je echt bovenaan je prioriteitenlijstje moet zetten dat jij goed voor jezelf gaat zorgen deze maanden. Alle andere dingen moet je afwegen tegen dat belang en dan zul je toch zien dat er best wat speling mogelijk is.

Ik weet het, het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, net als met al die huisartsen. Ik heb er 12 sessies met een cognitief therapeut voor nodig gehad en ik durf niet te zeggen dat ik het kunstje nu volledig onder de knie heb.

Sterkte hoor, die geluksmomenten liggen erop te wachten dat ze weer bij je terecht kunnen.

amk

amk

06-05-2010 om 08:19

De wereld, je werk en je huis

draaien ook door zonder jou. Het duurt even een maand of zo, maar dan zijn er nieuwe routines.
En sinds ik me dat besef NEEM ik idd tijd voor mezelf.
Klap ik op het werk mijn laptop dicht en ga weg om met een collega onverwacht buiten de deur op een terrasje te gaan lunchen. Mijn werk is toch nooit af, ik heb meer werk dan contracturen laatstaan uren in een week. Nou jammer dan als men vind dat dat allemaal gedaan moet worden dan huren ze er maar iemand bij.

De plinten moeten hier ook nog geschilderd worden, kastje er voor zie je niks van. Ik zorg er voor dat het aanrecht leeg is 's avonds, maar daar blijft het dan ook wel bij met mijn huishoudelijke aspiraties.

Mijn vierjarige weet dat ze me niet te veel moet storen als ik met een boek op de bank hang. Aan de andere kant doe je ons geen groter genoegen dan een zondagochtend lekker samen in bed hangen en spelen.

Ik heb ook gemerkt dat als ik meer sport ik alle ballen makkelijker in de lucht weet te houden. Dus sport ik onder werktijd, hoef ik geen opvang te regelen en neem ik soms wat werk mee naar huis.

Dus nee de verplichtingen voelen niet als verplichtingen en daarom ook niet zo zwaar.
Vanmorgen scheen de zon, en kwam ik een collega tegen die nog niet zo lang bij een andere afdeling werkt, leuk gesprek gehad en zo is de dag al weer goed begonnen.

ayla

ayla

06-05-2010 om 09:35

Ja, ik heb het idée dat ik op de automatische piloot fungeer, ik ren maar door, van doktersafspraak, naar psychologenafspraak naar school, kinderopvang en werk. Ik ben moe als ik opsta en ik ben moe als ik naar bed ga maar ’s nachts lig ik wakker van alles dat door mijn hoofd spookt. Wat moet ik nog allemaal doen, wat moet ik nog bespreken, hoe gaat het nu met de kinderen, heb ik dingen verkeerd gedaan. Ik heb deze week niet boven kunnen poetsen etc. Ik leef van vakantie naar vakantie omdat ik dan achterstanden kan wegwerken. Het huis eens fatsoenlijk poetsen, dingen met de kinderen doen, eens rustig met manlief praten etc. Soms zou ik best een sabbatical van een half jaar willen zodat ik zelf tot rust kan komen maar ik denk dat dat er helaas niet inzit

Hahah verf rommel

Tonny ik maar denken waarom je verf rommel je tijd niet ... zegt. Verf rommel, welke verf rommel ??

Ja dat 'als', dat als is zo'n verschrikkelijk ding.

ALs ik nou .... heb dan ben ik gelukkig/tevreden/blij met mezelf. Als dit en dat niet was gebeurt dan .... Dan ben je dus nooit waar je zijn wil en altijd afhankelijk van iets externs om tevreden en gelukkig te zijn.

Dat ALS moet indd gewoon onder in een la geduwd worden en verder zo veel mogelijk zijn kop houden.

Oh jemig vic

pfff wat zwaar, hopelijk is het snel allemaal af genoeg.

En ik stel een vet-transfusie voor, ik heb hier nog dik 3 kilo over voor je.

Nee! knop in je hoofd.

Sini, ik heb niet alles gelezen. Maar ik ervaar juist een lichtheid met het ouder worden. De truc is heel simpel. Ken je prioriteiten. Zoals jij het schetst heb je alleen maar prioriteiten. Maar daar valt natuurlijk altijd onderscheid in te maken.

Ik doe heel leuke dingen niet. Van de week een bruiloft laten schieten. Avondje film afgezegd. En voor de echt wezenlijke dingen houd ik zo tijd over. Die wezenlijke dingen kunnen trouwens ook leuk zijn hoor.

Ik ga slapen, ik sta weer op, ik geniet van de zon.

Ik zou ook een hele waslijst van drukke dingen kunnen opsommen maar daar ben ik mee gekapt. Ik wacht en zie wat er op mijn weg komt.

Volgens mij is het een knop in je hoofd.

leuke dingen zoals bruiloften en film laten schieten, nou echt niet, daar geniet ik juist van.

amk

amk

06-05-2010 om 11:52

Kiezen

het gaat om het maken van de Keuze. Wat doe je wel en wat niet. Als jij geniet van een bruiloft of een film dan doe je dat bewust wel. Ik zou ook een bruiloft kunnen laten gaan ik geniet daar niet van.

Maar door bewust te bedenken wat je nu echt belangrijk vind, en dat mogen niet meer als 5 dingen zijn, kun je prioriteiten stellen. Wat binnen de 5 dingen valt doe je altijd, de andere dingen bij voorkeur niet.

De voorbeelden waren bewust gekozen

Bruiloft: tweede huwelijk aan de andere kant van het land met kledingvoorschrift dag nadat we de dag ervoor al de andere windrichting op geweest waren op één dag heen en weer. Ik vind het zeker jammer dat ik niet geweest ben maar ik lag al om kwart over negen in bed, dus toch blij met mijn keuze. Ik kende daar ook niemand.

Film: begon om kwart voor tien terwijl ik dan normaal al in bed kruip. Had de dag erna weer UMC voor de boeg met doodzieke moeder.

Prioriteiten:
1. slaap
2. tijd voor elkaar
3. dat mijn geliefden tijd voor elkaar hebben (gelegenheden scheppen dus)
4. werk (structuur voor mezelf, financiële continuïteit voor het gezin, rust voor mijn man)
5. voor mezelf zorgen
6. de rest weet ik niet meer

Tegen deze achtergrond laat ik dus bruiloften en films schieten. Dat mijn moeder doodziek is, vader hoogbejaard en in de dip, dat ik in vijf jaar voor de vierde keer aan een nieuwe baan begin, dat ik twee kinderen heb waarvoor ik moet leuren bij school, dat ik geen achtervang heb binnen de familie waardoor we niet even een keer snel wegkunnen (dus bouwen aan contacten in de buurt), dat ik zelf ook in medische/psychologische circuits loop ... dat verandert toch niets aan die zon die schijnt?

Gras wordt hier amper, misschien vijf keer per jaar gemaaid trouwens. Achtertuin

Mamvantwee

Mamvantwee

06-05-2010 om 13:01

Licht leven in een drukke wereld

Ja, het kan wel, licht leven. Ook ik ben perfectionistisch, werk 32 uur per week, heb twee kinderen, een huishouden en alle financiële rompslomp van eigen huis, verzekeringen. Sociale verplichtingen in de familie en ouder wordende ouders.

Ook ik ben een paar jaar geleden omgevallen door de drukte en gebrek aan slaap. Ook mijn huisarts zei dat ik het rustiger aan moest doen en ook ik ging naar huis met het idee dat die man gek was - of tenminste niet snapte wat ik bedoelde.

Maar door schade en schade wijzer geworden weet ik nu dat het wel kan. Het is allemaal al langsgekomen in dit draadje. De belangrijkste (voor mij dan) is: zet de knop in je hoofd om.

De drukte zit namelijk vooral in jezelf. Je moet teveel van jezelf, en het is lastig om dat zien en te durven toegeven.

Wij hebben wat dingen aangepast en uitbesteed. We verdelen de rest tussen man en mijzelf: 40% voor hem, 40% voor mij. En de rest? Niet dus.

Start je de dag met stress in je kop? Dan is dat dus géén reden om harder te gaan rennen (want er moet zoveel), nee, dan is dat juist een reden om even stil te gaan staan. Grasmaaien? Vandaag niet (en misschien wel drie weken lang niet). Vaatwasser vol? Dan maar niet uitruimen, we leven wel vanuit de vaatwasser. Was idem: pak maar droog goed van de lijn. Huishouden? Uitbesteden waar mogelijk en voor de rest erg terugschroeven in frequentie of hoeveelheid.

Drukke dag voor de boeg? Schrap minstens 1 vervelend ding van de todolijst en vul die vrijgekomen tijd met niets.

Het is echt een knop in je hoofd. Het kost een paar weken om eraan te wennen, maar het lukt echt. Ik heb opeens veel tijd, veel rust en veel energie. Ik ga zelfs een studie beginnen. Maar ook direct minder werken. Keuzes maken.

groet, Mamvantwee

Helen

Helen

06-05-2010 om 15:20

Op en af

Mijn ervaring is dat het regelmatig op en af gaat. Ik sta bewust en positief in het leven, stel prioriteiten, maak keuzes en geniet enorm van de dingen die ik doe: kinderen, man, werk, hond, vrienden.
En ineens is het te veel of te ver en wordt ik gek van alles wat ik "moet". En dat moeten, dat komt vanuit mezelf... Er zit echt een soort golfbeweging in. Hoe meer ik me daar tegen verzet, hoe 'lastiger' het wordt en hoe groter de druk die ik ervaar. Dus dan plan ik weer even niets en geef me over aan hoe "stom" alles is. Heel apart...
Is het gevoel (of wel de verplichtingen ofwel het lichte leven) een constante bij jullie of is mijn verhaal herkenbaar?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.