Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Wat ik mij afvraag over getrouwd zijn

ik zie ergens op het forum de vraag over een kadootje voor een papiereb huwelijk, dus even gegoogled en dat betekent dat je dus 1 jaar getrouwd bent.

Waarom moet je als je een jaar getrouwd bent dat papieren bruiloft heten ? En waarom moet daar aandacht aan besteed worden, doe je dat ook als mensen een jaar verkering hebben ?

Ik ben nu bijna 10 jaar met mijn vriend. En mensen vragen nooit wanneer we dan 'bij elkaar ?' zijn. Waarom nemen mensen een huwelijk serieuzer dan een langdurige relatie zoals die van ons ? Ik heb het wel eens over mijn vriend en dan blijft de ander het hebben over "je man". Nee het is niet mijn man, we zijn niet getrouwd !

Ik had een tijd terug het geniale idee om te gaan trouwen, inmiddels hebben we het er nooit meer over, ik zie de meerwaarde er niet echt van in. Mijn vriend vind het wel leuk, maar die heeft het sowieso altijd over zijn vrouw.

maar goed, ik ben dus benieuwd hoe jullie nou aankijken tegen getrouwd zijn versus niet getrouwd zijn.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tijgeroog

Tijgeroog

13-12-2010 om 20:17

Prima

Ik ben wel getrouwd en ik heb het altijd over m'n man. Maar van mij mag je, als je dat wil, ook wel over hem praten als je man. Hij is toch de man die bij je hoort?
Ik houd nu bij hoe lang we getrouwd zijn, maar ook hoe lang we al samen zijn. Dat vind ik inderdaad ook relevanter, ook omdat we al 8 jaar bij elkaar waren voor we trouwden. En in de dagelijkse praktijk is er niets veranderd sinds we getrouwd zijn.
Ik zou bij jullie dan dus wel vragen wanneer je 10 jaar samen bent, en dat ook een reden voor een feestje vinden.
En over die papieren bruiloft: ik denk dat er ooit eens iemand die het leuk vond om voor alle momenten iets te bedenken, in navolging van de zilveren en gouden bruiloft. Ik vind bij een papieren bruiloft trouwens ook de verwijzing naar 14 dagen of 2 jaar. Ik zou denken dat het een geintje voor een vriendin ofzo is, ik ken zelf niemand die voor de tussenjaren cadeautjes gaat geven. Eigenlijk zou ik alleen iets geven voor een jubileum met een feest waarbij ik ook uitgenodigd ben.

memmie

memmie

13-12-2010 om 20:24

Getrouwd

wij zijn getrouwd, deels omdat ik dat graag wou en deels omdat dan alles beter geregeld is met de kinderen...

Mijn man hoefde eerst niet zo nodigd hij was al getrouwd geweest.
Ik wou wel graag trouwen meer om het iedee dat we dan als gezin echt bij elkaar hoorden en niet de man en kinderen heten blabla en ik heet pieppiep nou je snapt vast wat ik bedoel....
Toen ik 8 maand zwanger was hebben we op mijn verjaardag een papiertje gehaald geen jurk en foto's (wat ik stiekom nog steeds erg jammer vind) en ook geen groot feest.
volgend jaar op mijn 30 ste verjaardag zijn we 5 jaar getrouwd en wil als nog een feestje gegeven.....beetje ot inmiddels..

om terug te komen maakt het verschil nee niet echt....

Ach

Persoonlijk heb ik 'mijn vriend' nooit zo geweldig over mijn lippen gekregen. Ik heb wel vriendjes gehad, maar deze man is toch van een totaal ander catagorie. Van het soort wat niet meer overgaat
Nu zijn we toevallig getrouwd, dus ik kan rechtmatig mijn man zeggen, maar ongetrouwd zou ik het ook doen. Verder zijn we toen we 12,5 jaar waren getrouwd met z'n alleen een dagje naar de apenheul geweest, meestal vergeten we onze trouwdag. En dat terwijl ik legio mensen ken die een vriendschapsjubileum vrij uitbundig vieren.

reina

reina

13-12-2010 om 20:48

Manda

Het maakt voor mij absoluut niets uit of iemand getrouwd is of ongehuwd samenwoont. Van veel mensen die ik ken weet ik eigenlijk niet eens of ze al danniet getrouwd zijn. Ik ben ooit getrouwd omdat dat financieel gunstiger was, maar voor mij maakte het eigenlijk geen verschil. Ik heb dan ook niks met uitgebreide bruiloften, voor mij zijn het een soort toneelstukken. Wij 'vieren' onze trouwdag wel (altijd leuk om iets te vieren , maar de dag waarop we elkaar hebben leren kennen (vanaf dat moment waren we samen) vieren we ook. Het heeft trouwens jaren geduurd voor ik over 'mijn man' sprak, ik vind dat nog steeds een beetje stom klinken, al weet ik eigenlijk niet waarom en ik heb een vriend die het altijd heeft over zijn vriendeinnetje, inmiddels zijn zij al zo'n 30 jaar getrouwd

Hanne.

Hanne.

13-12-2010 om 21:00

Niet serieuzer

Volgens mij nemen mensen een huwelijk niet serieuzer dan een langdurige relatie. Maar bij een huwelijk zijn mensen (vaak) aanwezig geweest, of hebben een uitnodiging gehad. Er is dus een 'startdatum' die je je ook nog kan herinneren. Bij veel relaties weet je niet wanneer het echt begonnen is. Ja een jaar of 10 geleden. Maar wanneer een relatie precies begonnen is weet ik van m'n eigen relatie ook alleen maar omdat dat op een specifieke feestdag was. Anders was ik niet verder gekomen dan '10 jaar geleden, ergens in het voorjaar'.

En gekgenoeg krijg ik juist nooit de vraag "hoelang we getrouwd zijn" wel hoe lang we al samen zijn. Ik reken dan ook meestal vanaf het moment dat we wat kregen. Niet vanaf het moment dat we trouwden.

kien

kien

13-12-2010 om 21:28

Getrouwd

Ik ben getrouwd, al bijna 12 1/2 jaar. Voor ons was dat belangrijk, maar ik vind het geen verschil of mensen wel of niet getrouwd zijn. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen het niet nodig vinden om te trouwen. Wat ik echter persoonlijk niet begrijp is dat mensen die al jaren samen zijn en één of meer kinderen hebben, nog gaan trouwen. Als je samen kinderen hebt ben je toch al met elkaar verbonden? Wat voegt trouwen dan nog toe? Begrijp me goed, ik vind het allemaal prima. Iedereen moet lekker zelf weten wat hij doet. Ik begrijp het alleen niet.

Kien

koentje

koentje

13-12-2010 om 22:06

Wij

waren laatst 12,5 jr. getrouwd. \We zijn destijds getrouwd terwijl ik al hoog zwanger was; we waren het niet van plan maar het leek handiger met de regelingen. We zijn dan ook stiekem getrouwd... Ons 12.5 jarig huwelijk ging dan ook onopgemerkt voorbij! Vind ik absoluut niet erg. Houd niet zo van feesten, zeker niet al ik in het middelpunt sta..........

Kaaskopje

Kaaskopje

14-12-2010 om 01:07

Getrouwd/niet getrouwd

Ik maak bij anderen echt geen onderscheid in getrouwd of niet getrouwd, dat moet ieder voor zich weten. Waar ik misschien wel een beetje 'conservatief' in ben is het gebruik van de titel man/vrouw. Als je getrouwd bent is het je man of vrouw en als je niet getrouwd bent niet. Wat tradities betreft accepteer ik dat getrouwd zijn nu eenmaal wel met officiële, met o.a. in cao's ingebouwde mijlpalen is omringd en samenwonen minder. Wij zijn inmiddels 25 jaar bij elkaar, waarvan 22 jaar getrouwd. Die eerste 3 zijn voor onszelf, die 22 jaar tellen 'officieel'. Ik krijg van mijn baas geen dag vrij omdat ik 25 jaar samenwoon, over 3 jaar wel als we zoveel jaar getrouwd zijn. Maar wie weet dat een werkgever ook flexibel is als je geregistreerd samenwoont.
Onze 22ste trouwdag is nogal ongemerkt voorbij gegaan. Ik heb man wel fijntjes gevraagd wanneer de dag aanbreekt dat hij er uit zichzelf aan denkt, waarop hij heel grappig thuis als een haas een tekening met gefeliciteerd heeft gemaakt. Daar kon ik wel om lachen

Het lijstje van alle bruiloften op een rij:
Trouwdag - groene bruiloft
1 jaar - de papieren bruiloft!
2 jaar - de katoenen bruiloft
3 jaar - de leren bruiloft
4 jaar - de vruchten bruiloft
5 jaar - de houten bruiloft
6 jaar - de ijzeren bruiloft
6 + 1/4 jaar - de blikken bruiloft
7 jaar - de donzen bruiloft
8 jaar - de bronzen bruiloft
9 jaar - de aardewerken bruiloft
tien jaar - de tinnen bruiloft
11 jaar - de stalen bruiloft
12 jaar - de zijden bruiloft
12 1/2 jaar - de koperen bruiloft
13 jaar - de kanten bruiloft
14 jaar - de ivoren bruiloft
15 jaar - de kristallen bruiloft
20 jaar - de porseleinen bruiloft
25 jaar - de zilveren bruiloft
30 jaar - de paarlemoeren bruiloft
35 jaar - de koralen bruiloft
40 jaar - de robijnen bruiloft
45 jaar - de saffieren bruiloft
50 jaar - de gouden bruiloft
60 jaar - de diamanten bruiloft
65 jaar - de briljanten bruiloft
70 jaar - de platina bruiloft
75 jaar - de radium bruiloft
Ik begrijp overigens van Wikipedia dat de eerste huwelijksverjaardag katoen is, maar dat papier ook mag. Vanaf de 14de getrouwde dag tot en met het tweede jaar mag je het 'papieren' noemen.

Bellefleur

Bellefleur

14-12-2010 om 09:23

Geen verschil

We zijn getrouwd omdat we dat handiger vonden. Het blijkt ook ietsje goedkoper te zijn wb. belastingen. We zijn dus ook pas getrouwd toen ik zwanger bleek te zijn. Een moetje dus. Een heel gewenst moetje. Het heeft jaren geduurd voor ik het woord 'mijn man' uit mijn strot kreeg. Het liefst zou ik nog steeds mijn vriend zeggen. Maar dan heb je zo veel uit te leggen: 'je bent toch getrouwd? heb je een ander? enz. enz'. We vieren jaarlijks de dag dat we elkaar ontmoetten, de dag dat we 'verkering' kregen en de dag dat we getrouwd zijn. Het grappige is dat ik mijn trouwdag meestal vergeet...
Toen ik trouwde kreeg ik van een oom te horen 'nu hoor je echt bij de familie' Dat vond ik nogal pijnlijk. En sinds we getrouwd zijn krijgen we regelmatig post waarbij 's mans naam wordt genoemd, en niet de mijne. En dat frustreert me enorm. Alsof ik in rook ben opgegaan door dat ene domme woordje 'ja'.

Petra

Petra

14-12-2010 om 10:39

Mans naam

Ik heb wel heel erg moeten wennen aan mijn mans achternaam. Inmiddels ben ik daar wel aan gewend hoor. Maar op dingen als facebook en hyves sta ik met mijn eigen naam (anders kunnen oude bekenden/klasgenoten) mij helemaal niet meer terug vinden.
Wat ik wel raar en ouderwets vind zijn bijv. kerstkaarten of uitnodigingen gestuurd naar de familie J. Kruiswijk (alsof ik, P.Kruisijk) helemaal niet meedoe ofzo? De dan gewoon familie Kruiswijk.
Ik vind mijn man ook beter klinken dan 'mijn vriend' ... ik heb heleboel gescheiden vriendinnen met nieuwe partners, dan klinkt het voor mij dus inderdaad net of ik net gescheiden ben en een nieuwe vriend heb ofzo (puur mijn associatie hoor)

Pluk53

Pluk53

14-12-2010 om 11:11

Eigenwijs

ik krijg altijd het gevoel bij ongetrouwde koppels, zeker als er kinderen zijn, dat ze daarmee een statement willen maken: kijk ons eens zelfstandig en onconventioneel zijn. Trouwen, en partner-registratie is enerzijds een administratieve regeling, speciaal vorm gegeven om een heleboel rompslomp en prive-regelingen te vermijden. Anderzijds is het ook een sociaal symbool: wij kiezen voor elkaar.
Maar ieder moet het natuurlijk zelf weten. Ik ben getrouwd, en spreek over mijn vrouw als "mijn partner", of "mijn vrouw" naar gelang de situatie.

Primavera

Primavera

14-12-2010 om 11:26

Zolang er maar iets geregeld is

Het maakt mij niet uit of mensen trouwen of niet, zolang ze de boel maar regelen. Ik krijg de kriebels van stellen die niet willen trouwen omdat ze dat te bindend vinden, te officieel, teveel poespas, enz. en vervolgens pas bij het uit elkaar gaan zich realiseren dat het verdraaid lastig en oneerlijk voor tenminste één partij kan zijn als je geen voor de wereld bindende afspraken op officieel papier hebt staan. Vooral als er kinderen zijn. Tegen de binding en verplichtingen die samen een kind verwekken met zich meeneemt kan geen enkele trouwbelofte op.
Eigenlijk snap ik juist niet waarom mensen anno nu perse niet willen trouwen. Een tijd geleden kon ik me er nog wat bij voorstellen vanwege automatische gemeenschap in goederen, naamsverandering en andere beslissingen die automatisch met dat ja-woordje mee kwamen. Maar tegenwoordig kun je het huwelijkscontract zo inrichten als je wil, dus ik snap niet waarom sommige partners daar iets tegen hebben en liever een samenlevingscontract tekenen wat niet altijd overal internationaal geldig is.
Het wekt bij mij het idee van zich af willen zetten tegen als wat enigszins in de verte naar 'burgelijk' zou kunnen rieken, een soort bejaard hippie-gevoel. Maar als iemand zich daar happy bij voelt, dan moet ie dat vooral doen. Waarschijnlijk ziet diegene dat totaal anders. Zolang hij/zij maar niet de illusie heeft dat samenleven en kinderen krijgen minder bindend zou zijn als je geen handtekening op een stukje papier zet.
Ik vind het alleen wel vervelend worden als degene die niet heeft willen trouwen daarvan de consequenties vervolgens niet van wil accepteren. Trouwen is vooral iets wat je voor de buitenwereld doet om te laten zien dat je vanaf dat moment bepaalde verplichtingen met elkaar aangaat. Hoe moet die anders weten dat en wanneer je van een vrijblijvend vriendje tot iets meer blijvenders bent overgegaan? Dat er een verschil is tussen de vriendjes die je voor die tijd wellicht hebt gehad en deze levenspartner. De tijd dat je toevallig samen bent vier je privé, de tijd dat je officieel voor de rest van de wereld een verplichting met elkaar aangegaan bent kun je ook publiek vieren (hoeft niet). Je kunt niet aan de ene kant weigeren om iets officieel en publiek te doen en aan de andere kant jammeren dat mensen het vervolgens niet officieel nemen.
Zelf heb ik ook de neiging als een stel duidelijk met de intentie van blijvend bij elkaar is ze met man en vrouw aan te spreken. Dat is juist omdat ik die relatie serieus neem. Als diegene dan zelf zegt dat het haar man niet is maar slechts haar vriend, dan geeft diegene zelf voor mij aan dat het haar minder serieus is. Mijn vriend was diegene waarmee ik nog in de experimentele fase zat wat een relatie opbouwen nou precies was. Terwijl ik opgroeide ging het van vriendjes tot vrienden steeds serieuzer totdat ik degene tegenkwam waarmee er echt de intentie was tot een levenslange verbinding en die wil ik graag onderscheiden met de titel 'mijn man' van de titel 'mijn vriend' die voor mij de nog experimentele minder serieuze fase aanduidde. En daarvoor als puber was het 'mijn vriendje'.
In het Italiaans hebben ze trouwens niet eens een woord voor 'mijn vriend' in de zin van mijn partner. Je hebt mio ragazzo/ mia ragazza (mijn jongen / mijn meisje) om aan te duiden dat je nog in een meer vrijblijvende experimenteerfase zit als verkering en vervolgens marito /moglie (mijn man / vrouw) om aan te geven dat je getrouwd bent. Mensen die niet getrouwd zijn hebben het vaak over hun partner. Vind ik ook prima de lading dekken. Maar hetzelfde woord gebruiken voor je partner als je vriendje vind ik niet serieus klinken.
Door het min of meer vrijblijvend samenwonen gelijk te willen stellen aan getrouwd zijn komt diegene aan de serieusheid van mijn huwelijk, want hoe moet ik het verschil dan nog aangeven tussen experimenteel tijdens mijn studententijd met een vriend samenwonen en mijn beslissing om me weloverwogen vast te leggen met mijn man door te trouwen? Als dat samenwonen serieus genomen moet worden ben ik ineens in wezen een gescheiden vrouw, die met haar tweede of derde relatie bezig is ipv gelukkig getrouwd met haar eerste man.
Ik ben juist blij dat we in deze tijd niet hebben bereikt dat je niet meer van huis uit moet trouwen en dan het liefste met de eerste met wie je sex hebt, maar dat we tegenwoordig kunnen experimenteren met sex en relaties voordat we een definitieve keus maken zodat die hopelijk beter uitvalt. Door samenwonen gelijk te willen stellen aan getrouwd zijn draai je dat voor mijn gevoel weer terug. Heb je die vrijheid tot experimenteren niet meer want voor de wereld is het gelijk je eerste partner en dat vind ik geen vooruitgang. Eigenlijk vind ik het vervelend dat sommige mensen eerst het lef niet hebben om zich vast te leggen door te trouwen en vervolgens de verbintenis van degenen die dat bewust wel gedaan hebben af te willen zwakken tot het zelfde onofficiële iets wat ze zelf hebben. Trouw dan zelf ipv aan mijn huwelijk te komen. Ik stel het zeer op prijs dat behalve voor mij zelf het ook voor de buitenwereld toch een stuk serieuzer is dat ik zoveel jaar getrouwd ben en niet hetzelfde is als de zoveel jaar die ik als student samengewoond heb, wat ook meer op financiële en praktische redenen was gebaseerd dan het aangaan van een gezamenlijke verbintenis.
Groeten Primavera

Primavera

Primavera

14-12-2010 om 11:39

Verbetering

te snel verstuurd. "Ik ben juist blij dat we in deze tijd NIET hebben bereikt ..." moet natuurlijk zijn:"Ik ben juist blij dat we in deze tijd hebben bereikt ..."

Kaaskopje

Kaaskopje

14-12-2010 om 11:53

Eens met pluk

Uitspraken als 'in rook opgegaan' of dat het ouderwets is om aan de familie Bakker te schrijven in plaats van iedereen te noemen... Alsof je door je achternaam opeens minder belangrijk bent. Dat doe je dan toch echt zelf en niet de mensen die je aanspreken. Ik doe de administratie hier voor het overgrote deel en reken maar dat ik gewoon met mevrouw aangesproken wordt. Wat doet die achternaam ertoe? Ontleen je daar je hele zijn aan?
Mijn manier om persoonlijk aangesproken te worden via de post is om ze zelf te benaderen met K. Mansnaam-Mijnnaam. Zo is op een envelop op in een mailtje duidelijk dat ze begrijpen dat ik een getrouwde mevrouw ben, maar op eigen naam handel. Als het allemaal niet zo belangrijk is of de ruimte in de vakjes is wat beperkt laat ik me aanspreken met K. Mansnaam. Prima hoor, ik ben tenslotte met hem getrouwd en mijn kinderen hebben die achternaam ook. Net of we bij elkaar horen...

Maylise

Maylise

14-12-2010 om 12:03

Komt minder voor

De meeste mensen die ik ken trouwen op een gegeven moment. De langdurige samenwonende mensen die ik ken zijn een minderheid. Daarom lijkt het misschien alsof er minder op wordt gelet maar het zit gewoon minder in het geijkte patroon. Ik neem mensen die langdurig samenwonen overigens niet minder serieus dan getrouwde mensen. Het is eigenlijk niet iets waar ik over nadenk of bij stil sta. Ik herinner me andermans trouwdagen ook niet en laat staan dat ik weet hoeveel jaar mensen getrouwd zijn. Ik vraag mensen ook nooit of ze getrouwd zijn en zo ja hoeveel jaren. Het is eigenlijk een non-issue.
Het is wel zo dat ik bij mensen met kinderen er meestal vanuit ga dat ze getrouwd zijn maar ik ben niet geschokt of zo als dat niet zo is.

Maylis

Primavera

Primavera

14-12-2010 om 12:17

Vraag aan manda

Waarom vind je het eigenlijk zo belangrijk om aan een ander te benadrukken dat je partner niet je man is en dat jullie niet getrouwd zijn. Wat maakt het je uit? Ze bedoelen gewoon je partner.
Heb je er ook moeite mee dat je partner het wel heeft over zijn vrouw en niet over zijn vriendin?
Aan de ene kant zeg je dat je de meerwaarde van trouwen niet ziet, terwijl je aan de andere kant juist over die meerwaarde valt van het officieel kunnen vieren hoelang je aan elkaar de verklaring hebt afgelegd en de term 'mijn man'.
Een jaar verkering is natuurlijk absoluut niet hetzelfde en veel minder serieus dan een jaar getrouwd te zijn. Niet dat ik de behoefte viel om nou ieder jaar dat ik getrouwd ben met jan en alleman te vieren en eerlijk gezegd ken ik ook geen anderen die dat doen. Maar de meerwaarde van getrouwd zijn zit 'm juist in dat publiekelijk een verklaring afleggen dat je vanaf dat moment bindend voor elkaar kiest. Als je gewoon blijft samenwonen is het net alsof je aan de ene kant niet officieel voor elkaar wilt kiezen zodat mocht het misgaan niemand kan zeggen dat je gescheiden bent en aan de andere kant mocht het goed gaan achteraf wil vieren dat je zoveel jaar voor elkaar gekozen hebt. Pas als het goed blijkt te gaan wil je een serieus stempel. Het doet me een beetje denken aan kinderen die pas als ze winnen verklaren dat het spel wat ze deden echt (serieus) was en als ze verliezen was het alleen maar oefenen en 'nog niet echt'.
Waarom wil je dat mensen ook zonder dat je je ooit officieel hebt vast willen leggen vragen hoe lang jullie bij elkaar zijn? Dat is toch jullie zaak. Het komt op mij over als eerst niet willen trouwen en pas als het experiment gelukt is willen vieren dat je zoveel jaar getrouwd zou zijn geweest en dat het toch wel zonde is dat als je nu pas trouwt het over een jaar pas één jaar officieel is ipv 11.
Groeten Primavera

Ik zeg

mijn mop of gewoon met zijn naam

en niet getrouwd dus mijn man is hij niet, mijn partner klinkt net zoals berber al zegt als een bridgemaatje en ik kan niet eens brdget en mijn vriend klinkt me soms zo puberaal in de oren

Ook een vriend

Ja, mijn man is eigenlijk mijn vriend, want we zijn niet getrouwd. Hier op dit forum heb ik het altijd wel over mijn 'man', want net als Berber zegt, klinkt 'vriend' alsof je allebei 16 bent.

We zijn ruim tien jaar bij elkaar en hebben twee kinderen. Waarom niet getrouwd? Ik heb een beetje apart gevoel bij het huwelijk eigenlijk. Misschien omdat mijn eigen ouders gescheiden zijn? Het is wel makkelijk als je alles in één keer geregeld wilt hebben, maar van mij hoeft het gewoon niet zo.

Chris

Primavera

Primavera

14-12-2010 om 14:21

Chris

Waarom zou de scheiding van je ouders je aparte gevoel voor een huwelijk geven? Heb je de illusie dat het minder erg zou zijn als je uit elkaar gaat na een serieuze relatie zonder dat je getrouwd bent? Heb je het idee dat mensen die geen huwelijkscontract ondertekenen en uit elkaar gaan niet gescheiden zijn of dat dat dan makkelijker gaat? Of juist dat die minder kans op een gesneuvelde relatie hebben? (Statistisch blijkt juist het tegendeel).
Mijn ouders zijn ook gescheiden, meerdere malen zelfs van hun partners en mij heeft die ervaring juist geleerd dat het geen ene moer uitmaakt of ze nou getrouwd waren of niet. Je blijft met twee gescheiden ouders zitten en twee exen die overeenstemming over van alles en nog wat moeten bereiken of het nou ex-vriend is of ex-man.
Voor mij hoeft echt niemand te trouwen als ze daar niks mee hebben zolang ze maar iets regelen, maar begin vervolgens niet te jammeren dat het door de omgeving niet opgemerkt wordt dat je zoveel jaar samen bent en daar geen officiële vieringen voor zijn.
Ik heb zelf behoefte om mijn man officieel als mijn levenspartner te kunnen aanduiden en daarvoor een distinctieve term te hebben die het verschil met vriendjes in één klap duidelijk maakt. Anderen hebben dat misschien niet. Ik snap juist de aversie tegen de term 'mijn man' weer niet. Het is tenslotte een man en wel die man die een relatie/verbintenis met mij is aangegaan: mijn man dus. Of die verbintenis nu officieel of niet is maakt me dan niet zoveel uit.
Ik moet juist altijd even wennen als mensen hun partner alleen met de voornaam aanduiden dat ze het niet over nog een kind of een kennis hebben maar over degene waarmee ze een relatie hebben. En helemaal als ze vervolgens ook de ex alleen met de voornaam aanduiden. Ik moet bij een buurvrouw telkens heel hard denken welke naam ook al weer bij haar ex hoorde en welke bij haar huidige partner. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik door had dat degene die ik voor haar partner aanzag, juist haar ex was en degene waarvan ik dacht dat het de tuinman was of een één of andere neef die klusjes opknapte net degene was waarmee zij nu haar leven deelt.
Primavera

Hier

Geen verschil, behalve die ring aan onze vinger.

Wij waren ruim 8 jaar bij elkaar, waarvan 3 jaar samenwonend, voor we gingen trouwen. Toen wij samen een huis kochten, dat vond ik een hele beslissing, de trouwerij jaren later eigenlijk niet. We zijn ouderwets en wilden graag getrouwd zijn voor we kinderen hadden.

Niemand trouwens die aan onze trouwdag denkt, netzomin dat mensen aan onze "we gaan zoveel jaar met elkaar uit dag" dachten. Hier ook geen feesten als we x jaar getrouwd zijn, ik vind het niet zo bijzonder.

Biene M.

Biene M.

14-12-2010 om 16:02

Soort van getrouwd

Wij zijn getrouwd toen we elkaar tien jaar kenden, gratis op dinsdagochtend en ik had een hele dikke buik. Het idee was dat het net iets minder werk was dan kind erkennen en gezag regelen. We hadden geen ringen, en dat vind ik ergens wel jammer, die wil ik ooit nog wel. Ik heb ook mijn eigen naam gehouden, geen denken aan om de naam van een ander te gaan dragen, heb ik in mijn vorige huwelijk ook niet gedaan.

Meestal heb ik het over mijn man, maar dan moet ik altijd denken aan die uniekaasreclame(?) uit de jaren '70, die begon met "Jan, mijn man,". Dus zeg ik ook vaak mijn vriend.

We hebben nu twee dagen om te vieren: de dag waarop we elkaar hebben leren kennen en onze trouwdag. Aan de eerste doen we veel meer.

Primavera

Tja, waarom heb ik een apart gevoel bij het huwelijk? Ik zet niet voor niks een vraagteken achter mijn constatering dat het misschien is omdat mijn ouders gescheiden zijn.

Ik weet het gewoon niet zo goed. Het voelt als onnodig vastleggen van iets wat al goed zit, een soort van de goden verzoeken.

Maar dat is exclusief mijn probleem hoor, ik beweer niet dat jij er ook zo over moet denken

Chris

Leony

Leony

14-12-2010 om 17:30

Papieren bruiloft

Ha Manda
Wat een serieuze discussie is hier ontstaan nav mijn vraag bij HTK!
Zelf ben ik niet zo van het vieren van bruiloften. Maar mijn vriendin - van geboorte geen Nederlandse - is een heel traditioneel persoon. Vorig jaar trouwde zij met haar grote liefde. Een man die (veel) ouder is dan zij.
Juist omdat veel mensen destijds afkeurend reageerden, wil ik haar graag een plezier doen door haar huwelijk op een positieve manier te gedenken.
Vandaar dus.
Groet, Leony

Kaaskopje

Kaaskopje

14-12-2010 om 20:49

Sinilind

Waarom is "TROUWEN" voor sommige mensen not done en registratie van partnerschap geen enkel probleem?===
Het lijkt wel een beetje op hoe het groepje van mijn man en van mij als twintigers in het leven stonden. Je mocht beslist niet praten over bepaalde zaken, bepaalde auto's voor de deur hebben, bepaalde zaken bezitten, want dat was zo búrgerlijk. Alles wat burgerlijk was, was verfoeilijk. Trouwen ook. Maar ach, men werd ouder, men vond trouwen toch eigenlijk best wel handig en leuk, een opel voor de deur was ook geen schande meer. Men werd zwanger, kocht een huis.... men was burgerlijk geworden. Maar om aan te geven dat je toch niet net zo burgerlijk als de buren was geworden hield de vrouw haar eigen naam aan, want stel je voor dat men denkt dat je niets meer in te brengen hebt, terwijl je zo'n geëmancipeerd huwelijk hebt...

kien

kien

14-12-2010 om 21:46

Kaaskopje

Ik ben getrouwd, maar gebruik wel mijn eigen naam. Niet omdat ik zo onconventioneel en geëmancipeerd wil zijn (ben ik namelijk niet), maar gewoon omdat mijn naam me dierbaar is. Ik hoor bij mijn man, daarom ben ik met hem getrouwd. Maar ik hoor ook nog steeds bij mijn familie, veel meer dan bij mijn schoonfamilie. Eerst dacht ik dat ik beide namen door elkaar zou gebruiken, dan eens dit, dan weer dat, maar dat werkt gewoon niet. Dus daar ben ik mee gestopt. Ik ben gewoon wie ik al mijn hele leven ben. En voor mij hoort mijn naam daar bij.

Kien

ijsvogeltje

ijsvogeltje

14-12-2010 om 22:01

Kaaskopje

Waarom zo'n (voor)oordeel over mensen die niet trouwen? Is dat nou echt nodig?

reina

reina

14-12-2010 om 22:14

Kaaskopje

"Maar om aan te geven dat je toch niet net zo burgerlijk als de buren was geworden hield de vrouw haar eigen naam aan,....... terwijl je zo\'n geëmancipeerd huwelijk hebt..." Welnee, joh. Het aannemen van mijn mans naam had voor mij geen enkele meerwaarde, dus waarom zou ik het doen? Ik heb de meest gewone naam die je kunt bedenken, maar hij hoort bij mij. We hadden al een kind voor we trouwden, zoals ik al schreef betekende trouwen op zich voor mij weinig, we hoorden al bij elkaar door ons kind. Maar ik vond het idee mijn naam op te geven zo raar, ik was geen "mansnaam", ik was een "eigennaam", zonder bijgedachten van burgerlijk ofzo, want burgerlijk had/heeft voor mij helemaal geen negatieve klank. Inmiddels heb ik deze naam al 53 jaar en ik ben er heel tevreden mee

ijsvogeltje

ijsvogeltje

14-12-2010 om 22:21

Wij zijn niet getrouwd

Wij zijn niet getrouwd. Grappig dat sommige mensen zich zo bezig lijken te houden met de vraag wat mensen moet bezielen om maar niet te trouwen. Nou, ik vind trouwen niet iets dat je zomaar doet. Je moet er dus harder over nadenken en aanzienlijk meer moeite voor doen om WEL te trouwen dan om dat NIET te doen.
Dus ik zou de vraag omdraaien: waarom nemen zoveel mensen de stap om in het huwelijk te treden? Want dat het een bijzondere stap is, dat zullen de meeste mensen wel beamen. Velen steken er ontzettend veel tijd en energie (en soms ook geld in) om er 'de dag van hun leven van te maken. Gek dus eigenlijk om je af te vragen waarom anderen dat niet doen.
En om daar voor mijzelf antwoord op te geven waarom wij niet zijn getrouwd: wij woonden 1 dag samen en toen bleek ik zwanger te zijn. Over trouwen hadden we het nog helemaal niet gehad, en het kwam dus ook niet in ons hoofd op om dat nu nog even snel te gaan doen. En daarna hebben we ook nooit het gevoel gehad dat het nog iets zou toevoegen aan onze relatie. Als er iets is dat je bindt, is het wel een kind. Voor ons beiden had (en heeft) het geen toegevoegde waarde daar nog een schepje bovenop te doen.
Ik ben overigens niet tegen het huwelijk hoor. Sterker nog: als manlief mij vandaag ten huwelijk vraagt, dan zeg ik direct ja. Want een aanzoek zou betekenen dat het voor hem wél een toegevoegde waarde heeft, en daar werk ik dan graag aan mee. Maar voor mij voegt het niets toe, ik zal hém dus niet ten huwelijk vragen. Een aanzoek van hem aan mij gaat er trouwens ook niet komen hoor, daar ken ik hem goed genoeg voor ha ha.
Ik ben in de loop van de jaren trouwens wel steeds vaker 'mijn man' gaan zeggen. Sluit beter aan bij de verwachtingen van de omgeving, volgens mij is dat het. Mijn 'vriend' klinkt toch als een gescheiden vrouw die een nieuwe relatie heeft. En als ik het over 'mijn partner' heb, dan blijken mensen nogal eens te denken dat ik een lesbische relatie heb.

Janna3

Janna3

14-12-2010 om 22:37

Nooit zo bij nagedacht

Wij zijn vrijwel direct getrouwd toen we samen in een huis wilden gaan wonen. We waren toch wel van plan om op den duur te gaan trouwen en voor ons was het praktischer en goedkoper om dat meteen maar te doen.
Ik weet niet of er verschil zit tussen trouwen en samenwonen. Misschien in principe wel, bij trouwen spreek je immers uit dat het voor altijd is. Samenwonen gaat niet gepaard met een belofte/gelofte. In praktijk zal er echter niet veel verschil zijn, zeker niet als er kinderen zijn.
Ik heb wel altijd mijn eigen naam gehouden. Zo ben ik geboren, zo ben ik en ik zag geen reden om mezelf te veranderen als ik ging trouwen.

Tirza G.

Tirza G.

14-12-2010 om 23:12

Wat wel weer heel handig is

Ik ben altijd gewoon dezelfde gebleven. Ik ben eerder getrouwd geweest en heb toen ook de naam van mijn man niet aangenomen (en dat vonden mensen ráár, want het was een mooie, invloedrijke naam, helemaal weird, maar goed). En nu dus weer niet. Mijn eigen naam is mijn rode draad in mijn leven; er zijn plenty mensen die niet weten dat ik getrouwd-gescheiden-hertrouwd ben. Die denken dat ik in zonde samenleef ofzo. Maar dat boeit me niet echt. Ik heb het nooit over mijn man. Of althans, zelden. Ik heb het altijd alleen maar over mezelf. En als het nodig is, noem ik zijn voornaam of anders zeg ik heel gewoon: mijn teerbeminde.

Tirza

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.