Zucht, even mijn laatste mamma-blunder verhalen

Mocht het je gerust stellen

Ik sta niet op de groep. Ik ben alleen maar de houder

en ik heb pedagogiek gestudeerd en net mijn opleiding SPH afgerond. Dus met de boekenwijsheid zit het heus wel goed.

En nogmaals het is fijn dat Nasha haar kind(eren) de hele tijd in de gaten houdt en nooit fouten maakt of deze in ieder geval niet toegeeft op een publiek forum.
Ik geloof niet dat ze bij me in de buurt woont dus ze hoeft niet bang te zijn dat ze per ongeluk haar kinderen bij mij brengt.

Ik geloof ook niet dat mijn dreumes zo een twee drie in levensgevaar is met mij als moeder, ook al impliceert ze dat lustig

Dan zou ik nog maar eens beter lezen kiki

>>En nogmaals het is fijn dat Nasha haar kind(eren) de hele tijd in de gaten houdt en nooit fouten maakt of deze in ieder geval niet toegeeft op een publiek forum. < <

Want ik heb in deze draad ook een aantal fouten van mijn kant vermeld....

Ik snap het wel hoor, het is lekkerder als iedereen alleen maar meeleeft, tuurlijk....ik vond het ook erg voor je (ook DAT is terug te vinden), ik heb er alleen een kanttekening bij gemaakt, en je latere postings maken het er niet beter op (je WIST dat je een handenbinder had, je WIST dat deze uit allerlei constructies klimt, juist DIT kind is dus een kind dat je niet alleen moet laten in een gevaarlijke situatie).
Nogmaals, je HOEFT het je niet aan te trekken hoor wat ik zeg, medestanders genoeg hier voor jou...In dat opzicht mag je je nogmaals gelukkig prijzen....

Hooguit

Dan misschien een geval dat de dokter zelf de meest onmogelijk patient is, dat bij de elektricien thuis de stopcontacten op half 7 hangen en een juf de meest slechte moeder is (uit de mond van een juf gehoord!).

Kiki, ik snap je helemaal. Onze middelste was vroeger net zo als jouw jongste en ik stond continu op scherp en toch lukte het haar nog steeds om me af en toe te verrassen. Het blijft mensenwerk en niemand staat 24 uur per dag in de hoogste staat van paraatheid. Zelfs de meest oplettende ouder laat soms weleens een steekje vallen. En sommige kinderen vreten gewoon meer uit dan je als ouder kunt bijhouden.

Enne Liora: zo ben ik ook. Hier geen hoogslaper en een absoluut verbod op rondslingerende knikkers, legoblokjes en ander eng spul in de woonkamer. Het scheelt zoveel als je het in de basis goed aanpakt. En dan nog kom je dus af en toe voor verrassingen te staan.

En douchen: dat doe ik dus helemaal niet. Maar dat is weer een ander draadje

Er zijn er meer

Wij hebben ook zo'n kind. Terwijl ik iets uit een vrieskast in de supermarkt pakte, klom hij er al bovenop. Ik legde het ding in de kar en zag mijn zoon plotseling 2 meter boven de grond zitten. Hij zag er als peuter bijvoorbeeld ook geen probleem in om alvast maar naar de parkeerplaats te gaan terwijl wij nog binnen de hekken van pretpark/dierentuin/ander publiek vermaak waren. De gekste dingen kon je van hem verwachten. Kon nog nauwelijks lopen, maar klom al wel over de schutting naar de buren.
Kiki, uiteindelijk sta je inderdaad gewoon een paar jaar continu op scherp. Tamelijk vermoeiend, maar je groeit erin En met voorgaande sprekers eens: nóg weten ze je dan te verrassen... (onder toeziend oog van mijzelf en drie andere volwassenen is onze zelfstandig ondernemer als peuter in een diepe vijver geduikeld)

Aangelijnd

Hier liet ik ze alle drie uit aan een lijn, in tuigjes. Nou, dat maakt zure commentaren van omstanders los, zeg. Terwijl je weet dat ze dat veel leuker vinden dan in de buggy, wat het enige veilige alternatief zou zijn.

Overigens zijn ze allemaal wel eens van de trap gedonderd. Ik zelf ook trouwens, je bent dan namelijk nogal moe.

Kiki, een troost

Ik heb ook zo'n kind, gelukkig was zij de oudste, dus ik groeide er meteen in mee. Ik heb haar vanaf dat ik ontdekte hoe ze was en wat ze al kon leren klimmen. Haar vaardigheden leren gebruiken. Niet ontmoedigd maar telkens proberen bij te houden wat ze kon en deed zodat ze dat tenminste goed deed. Met negen maanden klom ze boven in klimrekken. En dan klom ik mee en liet haar zien hoe ze het beste kon grijpen en zo. Tot waar zij kon en wilde. Heel ondernemend was ze. Boodschappen doen duurde heel lang maar was wel altijd bijzonder. Ik heb heel veel commentaar gehad van omstanders. Daar ben ik doof voor geworden. En: er is nooit iets ergs gebeurd. Wat ik ook heb geleerd is NOOIT gillen. Want dan schrikt je kind en valt het juist.
Ik had ooit ergens gelezen dat kleine kinderen de grenzen van hun eigen kunnen eigenlijk juist heel goed kennen maar door de voorzichtige en verbiedende ouders onzeker worden gemaakt waardoor het juist misgaat. Dus een kind wat perse op een smal randje wil lopen dat laten doen zodat het voelt hoe dat is in plaats van zeggen: nee Pietje dat is veel te hoog, smal, gevaarlijk, dat kun of mag je nog niet. Ik heb haar dus ook al vroeg leren timmeren en zagen, bijvoorbeeld.
Nu is ze een fantastisch leuke ondernemende zelfverzekerde puber met nog steeds bijzondere ideeën die ze ook weet te realiseren. Verheug je dus maar, het wordt steeds leuker.
Wat wel zo is: zij was mijn oudste, ik had er ook tijd en aandacht voor. Ik betrap mijzelf er helaas op dat ik jongste uit tijdgebrek wel regelmatig ontmoedig... Goed voornemen om dat toch niet meer te doen.
mirjam

De mijne

De mijne (3,8 jaar) is niet helemaal meer van het type "oncontroleerbare gevaarlijke gek". Toch was ik 'm net kwijt in de supermarkt, hij was alvast alle afdelingen langsgelopen om kaas/worst/broodkorsten te scoren. Daarna was hij doorgelopen naar de rommelwinkel in hetzelfde pand om te kijken of er nog iets van zijn gading was. Pfff. En laatst trof ik hem aan terwijl hij zich als een kamikaze van een 1,5 meter hoog geval aan het afstorten was. Huppa, boem, nog een keer. Ik ben in afwachting van zijn eerste gipspootje..

Het aaaaaaah-moment

Mijn oudste was een wegloper als peuter (voor haar wel eens een tuigje overwogen toen ze door de kassa's naar buiten rende terwijl ik daar achter een volle kar klem stond, het zweet gutste me over de rug), maar mijn jongste is een wegloper én een kamikazepiloot, ook nu hij bijna vijf is. Bij het KDV vroeg ik regelmatig aan het einde van de dag of ze weer een aaaaaaaah-moment met 'm hadden gehad, en dat was dan meestal zo. Dan was'ie weer ergens ingeklommen of van een idioot hoog iets afgesprongen of liet hij zich op de rand van de zandbak staande ruggelings gestrekt achterover vallen. Afgelopen zomer wilde ik op de camping even de zwembandjes pakken, roetsj kind rent ervandoor en springt zo in het water. Ik stond stijf van schrik, gelukkig sprong er een vader achteraan, pffff.
Mijn checklist met wat er allemaal niet kon met peuter werd in de loop der tijd gewoon steeds langer . Bij supermarktbezoek dus kind altijd in het zitje, geen stap van het karretje verzetten, als je in het schap kijkt je hand op het handje van kind houden en zeker niet het karretje te dicht bij de schappen parkeren. Gekrijs negeren . Ik doe nu sinds anderhalf jaar de boodschappen in mijn eentje en dat bevalt uitstekend .
Verder is'ie ook erg lief . Maar als'ie 16 is, rijdt hij vast met een dronken hoofd met zijn brommer in de sloot.

O ja

Afgelopen vakantie heeft hij mogen bungee-trampolinespringen op de kermis. Die tent was tien meter hoog en hij kwam helemaal tot in de nok... Ik werd al ziek als ik ernaar keek, maar hij vond het ge-wel-dig. De medewerkers bij de attractie lagen in een deuk. Overigens kan hij nu op bed staande een salto in de lucht maken... Hij moet maar bij het circus .

Mathilde

Dat is een goeie voor circusles!

Wat is dat nou toch? (weglopen)

Die blijkbaar onbedwingbare behoefte om steeds weg te lopen bij de ouder(s) of andere volwassenen zelfs op 5+ jarige leeftijd. Toen mijn kinderen nog op de basisschool zaten ben ik regelmatig meegelopen naar uitjes of gymlessen. Er zit er dan altijd minstens 1 bij die na herhaaldelijk vertellen dat hij/zij NIET mag weglopen van de groep dat tóch doet! Zelf vond ik in die tijd dat die kinderen gewoon niet goed opgevoed waren.

Gr. Poezie.

Poezie

"Zelf vond ik in die tijd dat die kinderen gewoon niet goed opgevoed waren.""

En wat vind je er nu van?

Tihama

Heeft niets met opvoeden te maken

maar met een heel andere instelling van het kind, ondernemend, nieuwsgierig, proactief. En ik denk ook een ongebreideld vertrouwen in de ouders. Dus eigenlijk juist erg goed opgevoed: mama en papa vinden me toch wel weer.
Ik weet nog dat ik eens een moeder over het pleintje met stevige pas naar een winkel zag lopen, met drie kinderen in ganzenpas achter haar aan, rennend om haar bij te houden. De jongste was denk ik net twee, met een knuffeltje in de handen. Die moeder keek niet eens om, ging er helemaal vanuit dat de kinderen haar volgden.
Verbijsterd was ik. En nog eigenlijk, als ik eraan terugdenk...

Instelling

Hangt van je kind af, niet van je opvoeding. Mijn zoon van vijf kwam ooit thuis halverwege een schoolochtend.
Hij vond er geen draad aan, dus dacht: Kom, ik ga naar huis.
Helaas werkt het niet zo, hij vindt school nog steeds niet leuk trouwens, hij is nu 13..

Er is een verschil

je hebt weglopers en afdwalers. De eersten lopen bewust weg, de tweede groep ziet een mier, een blaadje en dan een vlinder en dwaalt zo af. Resultaat bij beiden is dat ze zoek zijn. Het eerste kun je afleren, het tweede is veel lastiger want dat zit in de onderzoekende aard van het kind.

Eens

De invloed van de opvoeding in dezen is helaas en gelukkig een stuk kleiner dan je denkt vóórdat je aan kinderen begint.

Weglopertje

Mijn dochter was vroeger een weglopertje,ze wilde dat echt niet.Het gebeurde gewoon,was een nieuwsgierig ondernemend kind en ze legde ook uit dat ze wel probeerde bij me te blijven,maar dat het gewoon niet lukte.

Kiki

Wat een verhaal,ik heb zo moeten lachen........het is ook erg herkenbaar.Ik heb zo een dochter,ze is nu 15,maar vroeger altijd weglopen,uit de winkel rennen met een klein winkelwagentje,de albert heyn inrennen 1 streep naar het verpakte vlees en voordat ik bij haar was alle verpakkingen al opengeprikt hebben ,een display met fototoestelletjes omverlopen,ga zo maar door.Op een gegeven moment bracht ik haar naar mijn moeder als ik boodschappen ging doen.Het vervelende was altijd dat mijn dochter zo snel was dat voor ik doorhad wat ze ging doen ik altijd te laat was.Ook thuis,ik kon haar nooit even alleen in de woonkamer laten,ik liet zelfs de deur van het toilet openstaan.
Nu is ze 15 en heeft nog de vreemdste dingen,alleen zijn het nu niet meer mijn blunders ,maar die van haarzelf.Het hoort bij haar,ze kan ermee omgaan.
Ik weet hoe je je voelt in een volle supermarkt,maar je kunt hier echt niets aan doen,laat iedereen maar kijken en ik weet zeker dat best veel mensen hier begrip voor hebben en ook weten dat je gewoon een ondernemend kind hebt.Een kinderarts heeft me eens uitgelgd dat ik mijn dochter niet te strak mocht houden,dat ik nioet mocht verlangen van haar dat ze een rustige kleuter zou zijn,want dat ze dan heel gefrustreerd zou raken en dat zou niet mogen.
Vandag nog iets gehad met haar,we willen ergens naar buiten,maar de schuifdeur gaat niet open,ik doe een paar stappen achteruit,met de bedoeling dan weer ustig naar voor te lopen,maar dochter ziet een knop en voor ik ,nee ,kan roepen geeft ze er een knal op,ja hoor ,er gingen een hoop lichtjes branden,had ze het alarm aangezet.Fijn,ze doet voor ze denkt,ze doet voor ze kijkt en ze doet het voordat iemand haar kan tegenhouden.

Dan faalde ik bij de tweede

Oudste was een bijzonder volgzaam kind. Jongste had volgens mij een teleportmachine want die kon zo ongeveer verdwijnen terwijl je hem aan de hand had. Ik denk dat ik eerst een goede opvoeder was en dat bij tweede de klad erin kwam

Ach fladder

Ooit, ooit, heeeeel lang geleden, dacht ik ook dat alles hem in een goede opvoeding zat... Dat was voordat ik mijn kinderen kende natuurlijk.

Opvoeding

Ach, Guinevere, ik overláád ze met goede opvoeding. Maar soms denk ik dat alleen de voeding blijft hangen...!

Tja opvoeden

Het is al eens eerder gezegd, maar bij de oudste dacht ik dat ik een prima opvoeder was. Nu na 3 kinderen weet ik wel beter. Je kunt doen wat je wil, want dat doen zij ook.... (uitgezonderd de oudste dan, die is nog steeds heel braaf)

Ik denk dat Emma mijn dochter over 6 jaar beschreven heeft. Pfff, wordt dat dan nooit beter?

Dus Poezie, denken dat het aan de opvoeding ligt is gewoon te makkelijk. Sommige kinderen kun je niet opvoeden, die voeden zichzelf op (of niet).

Gelukkig rosase

Ik vraag me ook wel eens af wàt nou opvoeden is? Ik begeleid meer richting het volwassen worden.
Ik kom zelf uit een groot gezin. Allemaal kinderen met dezelfde ouders en globaal dezelfde opvoeding. Ook in dit gezin zaten `makkelijke meegaande kinderen`en de wat `moeilijkere, dwarse exemplaren`.
Mijn zoon is enig kind en heeft van alles wat. In sommige dingen is hij meegaand en makkelijk. Bij andere dingen is hij een betonnen muur waar je niet doorheen komt. Eigenlijk erg leuk. Een mens die zich op zijn eigen manier ontwikkelt en waar ik hier en daar wat mag sturen. Maar soms wil ik rechts en gaat hij toch links....En weet je, van mij mag hij, zolang het in het redelijke blijft. Omdat hij het eigenlijk best goed doet, zijn eigen keuzes maken. Ook al zijn dat niet altijd de mijne.
Ik hoop niet dat Juf meeleest, op school zet ik altijd mijn perfect moeder opvoed gezicht op.`O help, wat moet er van dit kind terechtkomen`

Izar nu wel

Maar toen niet. Hier zijn kinderen idd meestal heel braaf. En soms juist helemaal niet. Dan sta ik andersom versteld.

mirjam

Ligt (meestal) niet aan de opvoeding dus

Wat me dan wel weer verbaasd is het met een soort van "trots" vertellen wat hun kind allemaal heeft uitgehaald. (Al die smilies achter de opsommingen) Ik krijg daar zelf eerlijk gezegd eerder huil dan lachneigingen van.

Gr. Poezie.

Poezie

Dat is grimlachen, denk ik. Als je al je haren al hebt uitgetrokken, moet je toch iets. Bovendien komt er nog een leeftijd waarop ondernemingszin en durf hogelijk gewaardeerd worden. Daarvoor maak je er nu het beste van.
Denk ik zo, in theorie, als moeder van een behoorlijk voorzichtig, om niet te zeggen bangelijk type.