Zucht, even mijn laatste mamma-blunder verhalen
Ik moet toch wel de meest onoplettende moeder op aarde zijn 
Gisteren nog had ik als goed voornemen besloten dat het wel eens uit moest zijn met die ongelukjes van mij, man en de kinderen en natuurlijk moest er dit jaar nog een ongeluk gebeuren (en natuurlijk in het openbaar, dat hoort)
Vandaag in de AH, mijn jongste in winkelwagentje gezet. Groenten, fruit, vlakbij de kassa bedacht dat ik wat vergeten was. Kind aan de kant gerold en terugrennen naar de groentenafdeling. Ben echt maar heel kort weg!!
Is mijn jongste vanuit het winkelwagentje, via de kratten bier op de planken geklommen waar al het speciaal bier staat. Ik kom terug en slaak een gil. Kind zit mij, schrikt en stort zo met al het speciaal bier naar beneden. Het kabaal is oorverdovend, mijn jongste krijst, ik bijna in tranen, want ik zie in mijn gedachten zijn prachtige gezichtje verminkt door al het glas.
Ik ren naar mijn kind toe, die doorweekt is van al het bier en wonder boven wonder had hij NIETS! Ja een bult op zijn hoofd
De verwijtende blikken van omstanders priemen nog in mijn rug, terwijl ik, nog nabibberend, met mijn naar bier ruikende kind naar de kassa loop.
Als ik nadenk wat er had kunnen gebeuren, ik krijg er nog de bibbers van.
Waarom heeft mijn jongste toch altijd van dat soort dingen, mijn oudste deed dat soort dingen gewoonweg niet 
Precies krin
Poezie, ik ben er niet trots op, maar ik vertel het wel zodat Kiki niet denkt dat het volledig aan haar ligt. In het algemeen heb je genoeg onbegrip en verwijtende blikken met zo'n ondernemend kind. Je mist de helft van je sociale leven doordat je voortdurend je zintuigen op stokjes hebt richting je kind en nóg voorkom je niet alles. Dan grimlach je maar, inderdaad.
Grimlachen
Dat begrijp ik wel, als je het zo uitlegt. Echter, dat komt niet zo over als je de postings leest.
Gr. Poezie.
Poezie
Trots? Mens, grijze haren kreeg ik er van. Maar als je de opvoeding van drie ondernemende spoken wil overleven, moet je er soms ook maar de humor van inzien. Helemaal als ze gaan puberen.
Hunor
Dan ben ik vast humorloos, ik kan er werkelijk geen greintje humor in ontdekken namelijk. Een kind wat bijna onder een auto loopt, of een rek met glazen flessen over zich heen trekt, wat is dan het stukje humor daarin wat ik niet zie? Zo kan ik in "funniest video's" mij ook vreselijk ergeren aan beelden van kinderen die heel hard vallen. En dat moet dan grappig zijn?
Gr. Poezie.
Pelle
Maar wat betekent zo'n "smiley" volgens jou dan? Ik dacht toch altijd dat dat letterlijk het woord: "glimlachje" betekende? Waarom zou je die erachter zetten als je juist bedoeld dat het niet grappig is?
Gr. Poezie.
Achteraf
Ik kan vaak achteraf wel lachen om een bijna-ongeluk dat goed is afgelopen. Zo viel mijn dochter een keer zowat van de trap, en hield ik haar aan één voetje vast (ze was nog heel klein en ik was heel dom want liep achter haar in plaats van voor haar), hing ze daar ondersteboven en wij samen gillen totdat mijn man ons kwam redden. Het was echt afschuwelijk maar later werd het een grimlach-achtig verhaal waar we om konden lachen. Niet lachen van "wat was het toch grappig om mee te maken" maar van "jeetje wat was ik dom en wat stond ik daar idioot te gillen" en ook wel een beetje van "wat fijn dat mijn man thuis was en dat het goed is afgelopen". Dat soort lachen. Ja, ik begrijp die smileys geloof ik wel.
Aha (lou)
Op die manier kan ik er zeker inkomen.
Wat ik vooral voor ogen had was de vertederde glimlach van een moeder van een kind uit de klas van mijn oudste die vertelde dat haar kind nogal "ondernemend" was. Nou, dat hebben we gemerkt: mobiel en fietssleutels van mijn zoon verstoppen en niet meer weten waar, andere kinderen over de reling op school hangen, kinderen pootje haken, w.c. papier overal in school ophangen, computer uitzetten terwijl er een kind bezig was met werken enz. Tja, daarvan snap ik met geen mogelijkheid dat zij daar blijkbaar wel de humor van kan inzien.
Gr. Poezie.
Opvoeding
Ik denk wel degelijk dat het deels met opvoeding te maken heeft of een kind veel rare streken uithaalt. Het is de aard van het beestje of ze de neiging hebben tot weglopen of overal op te klimmen of vreemde streken uit te halen. Als ouder kan je vervolgens daar wel op inspringen en kind leren om dat niet te doen. Natuurlijk verander je daarmee de aard van het kind niet. Het ene kind zal altijd meer geneigd blijven tot alles uitproberen dan het andere kind.
Als ik kijk naar twee van mijn schoonzussen dan zie ik dat ze allebei heel anders omgaan met peuters en hun wensen. Mijn ene schoonzus is heel toegefelijk, weinig consequent en moet zelf ook regelmatig lachen om gekke dingen die ze uithalen. Andere schoonzus is in de opvoeding een soort kruising tussen een dril sergeant en strenge schooljuf. Ze ziet alles, hoort alles, merkt alles en laat nooit iets voorbijgaan zonder er op te reageren. Hoewel zij ook echte hele ondernemende kinderen heeft zijn die wel een heel stuk gedisciplineerder dan die van de eerste schoonzus. Haar peuter heeft al veel meer in de gaten wat wel en niet mag.
Zelf zit ik er tussen in. Ik ben niet altijd bijzonder consequent. Ik heb niet voor een carrière in het leger gekozen dus de rol van drilsergeant gaat mij ook niet even goed af. Dat zie je ook terug bij mijn kinderen die zeker niet altijd even gehoorzaam zijn.
Echter ik denk wel degelijk dat als je er genoeg moeite insteekt je dit soort streken wel kan beperken. Alleen de vraag is natuurlijk of je daar zin in hebt of dat je liever wat meer mee veert. Ik vind het echter onzin om te doen alsof je als ouder helemaal geen invloed hebt op het gedrag van je kinderen.
Poezie
Vertederd glimlachen is inderdaad iets heel anders. Niets vertederends aan zeg, wat je daar vertelt.
Opvoeden
Toen mijn dochter een peuter was kon ik makkelijk met haar naar de supermarkt. Zij bleef netjes bij me, bleef overal af en ik heb zelfs wel eens een compliment van een ouder echtpaar gehad dat ik mijn kind zo goed had opgevoed. Maar ik voedde haar helemaal niet op, ze was ( en is) gewoon een braaf kind. Ook thuis een makkelijk kind wat niets sloopte en gewoon lekker speelde en mij mijn gang liet gaan.
Nu heb ik een zoon van 2 en dat is andere koek. Die klimt overal op, zit overal aan in de winkel en thuis word ik doodmoe van hem omdat hij gewoon overal afspringt en daarbij mij ook nog eens de hele dag met alles wil helpen. En maakt dan ook alles stuk. Ik moet nu dus wel gaan opvoeden, maar dat moet ik nog even leren. Tot nu toe lukt het me nog niet zo.
Dendy
Hoera
Nou, dat bedoel ik dus, Maylise. "Echter ik denk wel degelijk dat als je er genoeg moeite insteekt je dit soort streken wel kan beperken. Alleen de vraag is natuurlijk of je daar zin in hebt of dat je liever wat meer mee veert. Ik vind het echter onzin om te doen alsof je als ouder helemaal geen invloed hebt op het gedrag van je kinderen."
1. volgens mij heeft helemaal niemand in deze draad, noch ooit elders op OO beweerd dat je helemaal geen invloed hebt. Alleen wel dat je mínder invloed hebt dan je soms denkt.
2. Als je er genoeg moeite insteekt, kun je het inderdaad beperken. Zoals velen hier al zeiden: je hebt een aantal jaren je ogen en oren op stokjes, maar iedere moeder moet wel eens naar de WC. Of let heel even niet op omdat de telefoon gaat, of een ander kind aandacht wil enz. Ik heb er bakken moeite in gestoken en af en toe was ik toch te laat. Enig idee hoe vermoeiend het is?
3. De vraag is of je daar zin in hebt? Zin in? Weinig keus. Ik heb het even niet over muitende kinderen die computers uitzetten of iets verstoppen, maar over de kinderen die risico's verkeerd inschatten en gewond kunnen raken door hun eigen streken, om van erger niet te spreken. Dan heb je het niet meer over zin. Maar ik grimlach er wel om.
Zo, ik ben er klaar mee.
Achteraf
Dat lachen komt pas veel later, als je razernij wat gezakt is nadat je ze fors de wind van voren hebt gegeven. En het is meer een lach om de absurditeit van de situatie en je eigen hulpeloosheid (omdat je WEET dat die wind toch niet zal helpen). Het is zelfspot, denk ik.
Ik zie nog mijn dochter in haar eentje over het schoolplein dwalen na haar eerste schooldag. 'Ja, ik dacht, ik ga je toch alvast maar even zoeken' was haar uitleg. Ikke blij dat ik tien minuten te vroeg aan de poort stond... De juf schrok zo erg, die werd helemaal rood. Ze is nu 7, de impulsbeheersing is al zover gevorderd dat ze (bijna dan) nooit meer 'kwijt' is. Met zoon komt het dus ook wel goed qua weglopen. Van die streken weet ik het nog niet zo zeker...
Maylise
Mijn oudste van drie is nu 18 en ik heb in de loop der jaren heel veel kinderen meegemaakt en gezien. Drilsergeant kinderen, het lijkt ideaal, maar in mijn ervaring zie je bij deze kinderen als ze ouder worden een hoger percentage stiekemerds....
Ik ben geen drilsergeant, maar voed zo op dat mijn kinderen het eerlijk durven te zeggen als ze de mist in zijn gegaan. Dat heb ik toch liever dan volledig afgerichte kinderen. Als ik dat wil neem ik wel een puppie.
Kennen jullie emiel nog?
Die zat vroeger ook vaker wel dan niet in het kolenhok en toch bleef ie streken uithalen. Streng straffen helpt soms gewoon echt niet.
Nu achteraf kan ik soms best wel een beetje lachen om de streken die mijn dochter heeft uitgehaald. Maar dan alleen om die streken die ons niet op de eerste hulp hebben gebracht. Zo kan ik best lachen om de keer dat ze op zoek was naar stenen en ook de klinker onder het tuintafeltje vandaan trok waardoor de hele ratteplan ( en dat was nogal wat) met tuintafel en al omdonderde. Het was een grote bende, maar ze stond er zo beteuterd tussenin dat ik eigenlijk alleen maar heel hard kon lachen. En wat had boos worden nou voor nut gehad? Daar zou ze echt niet minder impulsief van worden. Dat zit erin en dat krijg je er echt met geen mogelijkheid uit. Ja misschien als je probeert om haar te drillen, maar ik persoonlijk denk dat je daar hele andere, nog vele malen grotere, problemen mee creëert. Dat grenst dan bijna aan kindermishandeling denk ik.
Het zit erin, je krijgt het er niet uit en dan kun je er maar beter het beste van te maken. Wij vervelen ons in ieder geval nooit met haar, en haar gekke invallen.
En dat heeft dus overigens niets te maken met andere kinderen terroriseren. Dat is iets heel anders. Dit gaat gewoon over een kind dat heel impulsief handelt. En daardoor zichzelf wel eens in de problemen brengt. Komt meestal minimaal 1x per maand voor en levert vaak hilarische taferelen op. En soms ook ronduit gevaarlijke en dan is het dus wat minder grappig...