Angst voor juf?

Jenniedora

Je bent niet de enige,wij pakte de eerste signalen ook niet op.Net wat je zegt,niet dom,maar naïef.Teveel vertrouwen in een ander.Je denkt toch als iemand er voor kiest voor de klas te staan dat hun hart naar kinderen toegaat,dat ze het beste willen,zich in een kind kan verplaatsen.
Ik kan een boek schrijven over wat we allemaal meegemaakt hebben.Zoon vetrouwde niemand meer,is veranderd van een spontaan kind,altijd lachen en praten tegen iedereen,naar een jongetje dat achter me wegkroop.
Zo erg,ik zal een voorbeeld geven hoe erg het achteraf was,maar het ging zo geleidelijk,dat we inderdaad dachten dat er iets mis was met zoon.We waren op een barbecue bij vrienden,ik ben aan het praten met een vriendin van hun over mijn dochter,ze zegt op een gegeven moment hel meelevend en voorzichtig:vorig jaar had je toch ook een jongentje bij?Ik zeg:Ja,daar heb je net mee staan praten.Dat blonde jonentje met langer haar.Ze kijkt me met grote verbaasde ogen aan,dus ik weet dat er iets is.Ik vrag haar waarom ze het zo vraagt.Legt ze uit dat ze o pde barbecue het jaar ervoor,ook met hem had willen praten,maar hij had zijn ogen weggedraaid en was naar beneden gaan staren,toen had ze haar vraag herhaald en zijn schouder aangeraakt,toen was zoon naar mij gerend en was op schoot gesprongen.Toen we weg waren had ze mijn vriendin ook gevraagd of zoon misschien autisme had,vriendin had geantwoord dat we aan het onderzoeken waren en nu dacht ze dat zoon er niet bij was.Toen vroeg ze me ,wat er in hemelsnaam met zoon gebeurd was en wat hij meegemaakt had.Zelf werkte ze met kinderen met autisme en ze was werkelijk geschrokken.
Ik kan nog steeds niet geloven,hoe we het zover hebben kunnen laten komen.Later toen we inderdaad met zoon het circuit ingingen van onderzoeken en er steeds niets uitkwam en dat zoon zelfs een week intern moest,waar we ook gewaarschuwd zijn,dat zoon meteen wegmoest van zijn school,kwamen we erachter en gingen we de signalen opvangen.Vreselijk.dochter zat in die tijd op dezelfde school en heeft dingen meegemaakt en gezien,maar vertlede het thuis ook niet,zoon ging wel eens troost zoeken bij haar en dan zag ze juf kijken,ze vertelde later,mam en dan die blik,ik weet nu hoe het is om iemand te haten,dat heeft zij me geleerd.
Ach het is niet meer terug te draaien,ik heb er wel van geleerd.Maar mijn zoon is er door beschadigd.

Dit is weer zo'n moment....

Bracht vanochtend zoon naar de bewuste juf en nu merkte ik eigenlijk weinig tot niets aan hem. Zingend gingen we door de regen naar school en hij wilde ook iets meenemen om te laten zien aan juf en dat mocht van mij. Hij ging wel direct op zijn stoel zitten, maar begon wel met andere klasgenootjes te praten (hij was kennelijk zo druk bezig dat hij vergat naar mij te zwaaien....ha,ha,ha). Dit zijn van die momenten dat ik weer zo begin te twijfelen he...van: "zie ik het nou wel goed".

maar ja, "dat hebben jennie en wolkje etc...ook in het begin zo vaak meegemaakt" denk ik dan weer. Dat is ook de valkuil vaak. Omdat je kind zeker in het begin ook blij en vrolijk overkomt bij zo'n docent.

Tranen

krijg haast tranen in mijn ogen.....je beseft nu wel hoe afhankelijk zo'n wurmpje van jou als ouder is.

Hij verzamelt inderdaad weer goede moed om naar school te gaan.
Hij wordt nu ook steeds door een ventje uit zijn klas 'gepakt' en hij durft het gewoon niet tegen de juf te zeggen, omdat hij "bang" is, zegt hij. "En hij doet het steeds weer", zei zoontje.

Ik zit me nu ook te orienteren op een goede judo school om hem weerbaarder te maken, want hij laat zich nu gewoon pakken door andere kinderen. Gisteren was ik haast het schoolplein opgerend omdat een kindje uit zijn groep hem zowat de keel dichtkneep en mijn zoon deed helemaal niets om zich te weren.. Hij laat het maar gebeuren. Dit is ook geen goed teken, toch.

Twijfelen

Ach ja, dat hebben wij ook zo vaak gedaan, twijfelen. Hij zei toch dat school "wel leuk" was ? Dan kón het toch niet zo erg zijn ? Ik was vást alleen maar zo'n overbezorgd en overbeschermend moedertje..... Maar ondertussen was hij alleen maar een loyaal jongetje dat niemand wou teleurstellen.

Pas toen het uit de hand liep drong het tot me door, en begreep ik dat ik "mijn kop in het zand had gestoken". Dat ik inderdaad, zoals eerder gezegd, naief was geweest. Te veel vertrouwen had gehad in juf en school. Het kón toch niet zo zijn dat..... maar dat kon het wel.

Toon mijn zevenjarige mij na doorvragen voorzichtig vertelde hoe hij zich voelde, ging ik met dat verhaal naar juf. Geen specifieke gebeurtenissen hoor, gewoon zijn algemene gevoel, zijn emoties benoemd. Waarop juf letterlijk zei "je moet ook niet naar alles luisteren wat een kind zegt". ???

Martine

Kippevel

Jeee,evenzo,Het lijkt wel of de geschiedenis zich voor mij herhaald.Jemig,dit is niet normaal.
Ik zou inderdaad je zoon op judo doen,mijn zoon gaat nu sinds een maand en je had zijn gezichtje eens moeten zien,toen hij kon blijven staan terwijl een ander kind hem probeerde om te gooien en toen hijzelf iemand op de grond legde.Weet je,verdedigen is zo belangrijk voor jongens.vooral de gevoelige,die worden door vechtersbaasjes zo goed herkend.
Mijn zoon werd ook pepest op school.Door een meisje nog wel,juf vond het plagerijtjes.ik heb het hier op het forum al zo vaak verteld,maar zoon kwam een keer thuis tussen de middag en bleef snikken en huilen ,kon zijn boterhammetjes niet opeten.Tegen de tijd dat het weer schooltijd was,vertelde hij dat het meisje hem in zijn gezicht geslagen had in de klas.Toen ging het al helemaal fout met juf en mij,maar ik naar haar toe en vroeg of dit echt gebeurt was en dat het toch echt niet kon,zegt ze,tja,ik heb het niet gezien,hoor,ik was niet in de klas en hij moet niet zo flauw zijn.Ik zeg,een kind mag toch niet geslagen worden ,dat is toch niet normaal?Ik leg uit dat hij al een uur van streek is,Ze zegt,DAT vind ik dus niet normaal,draait zich om en loopt van me weg.
Dat meisje scheurde werkjes van hem kapot,liet hem niet naar zijn tafeltje lopen,drukte een keer op het plein een lieveheersbeestje dood wat zoon in zijn handen had.
Op een gegeven moment was hier een kind thuis aan het spelen met zoon en hoorde ik heel de middag:Ben je nu weer in de war?Ben je weer vergeten wat je moet doen?Wat doe je weer raar?Ik leg uit tegen het kind dat ik het leuk vond dat hij kwam spelen maar dat ik het niet prettig vond dat hij deze dingen steeds zei tegen mijn zoon.Zegt kind heel verbaasd:Ja,maar dat zegt de juf ook altijd!!!!!
Zoon wist op een gegeven moment niet meer hoe en wat.wist niet meer hoe hij zich moest gedragen,juf was altijd negatief,gaf heel de klas het beeld dat zoon vreemd deed,hij werd gepest en niemand die hem hielp.dus toen is zoon zich gaan verstoppen achter het fietsenrek.Heb ik allemaal pas later gelezen in de rapporten die juf in moest vullen voor de neuroloog.
Op een keer kwam zoon weer helemaal over zijn toeren thuis tussen de middag.Hij kon ,durfde niets te vertellen.Ik naar de juf gegaan,gevraagd wat er gebeurd kon zijn,maar ze wist van niets,zei ze.
's avonds krijg ik een telefoontje van een moeder van een klasgenootje om te vragen hoe het met zoontje ging.Ik leg uit dat hij helemaal over zijn toeren was,maar dat ik van niets wist.Zei verteld me,dat haar zoontje erg ongerust was,over het geen wat gebeurd was en niet wilde gaan slapen voor hij wist of het goed ging met mijn zoontje.zoon was weer achter het fietsenrek gekropen en moest er achteruit kome nvan juf.Vervolgens wil hij zijn banaan opeten en er valt een stukje,kinderen gaan hem meteen uitlachen en roepen dat hij het als een hondje van de grond op moet eten,zoon doet dat en dan roepen ze dat hij het met de rest van de banaan ook moest doen.Zoon doet dat en kinderne hebben een hoop lol,staan er in een groep omheen.Eenmaal in de klas beseft zoon wat hij gedaan heeft en gaat huilen,krijgt vervolgens een grote mond van juf,dat het eens klaar moet zijn,dat het zijn eigen schuld is en dat hij aan het werk moet.
Weet je,als juf,als iemand die voor de klas staat,moet je toch doorhebben dat zo een kind het gewoon niet meer weet.Hoe gaat een kind zich gedragen als hij iedere dag te horen krijgt dat hij alles vergeet,dat hij raar doet,dan weet een jong kind toch op een gegeven moment niet meer hoe hij zich moet gedragen??
Dat ze gewoon liegt,dat ze niet weet wat er gebeurd is,dat ze hem niet uit de situatie gehaald heeft.Moeten die kinderen niet geleerd worden,dat dit pesten is en dat het niet mag?Dat je niet met een hele groep 1 kind uitlacht.
Dat zo iemand voor een klas staat,ik kan het nog steeds niet geloven.

Martine

Een kind probeert toch zolang mogelijk school als positief te zien.School is iets wat erbij hoort,een kind kan ook niet vergelijken.Vooral zo jong,weet een kind niet,of iemand leuk of niet leuk is.Het is gewoon DE juf en daar moeten ze het mee doen.Mijn dochter ging pas rond haar 11de vertellen wie leuke leerkrachen waren en niet.Toen ging ze pas onderscheid maken.Mijn zoon is nu 9 en verteld het nu wel,maar ik zit er nu ook met mijn neus bovenop.

Emma43

Oh, ik zit hier je verhaal te lezen en mijn haren staan letterlijk overeind! Een kind zijn banaan op de grond als een hond opeten.....?! Kinderen zijn medogenloos, maar juf in kwestie is de volwassene en die had in moeten grijpen en de andere kinderen heel duidelijk moeten maken dat men NIET zo niet met elkaar omgaat. Ze had je zoontje moeten beschermen. Echt, te walgelijk voor woorden. Zit bijna te janken hier. Zo breek je iemands zelfbeeld toch helemaal af. (Het lijken wel militaire praktijken om een krijgsgevangene aan het praten te krijgen......kleineren tot ze breken...).

Tegelijkertijd denk ik......"maar zo erg zal het met mijn zoontje toch niet zijn? Maar inderdaad.....ik ben er niet zelf bij en juf bedenkt zich wel 2 keer wanneer je als moeder erbij staat natuurlijk.
Juf ziet mijn zoontje's gedrag als vreemd en het kan best zo zijn dat ze hem (bewust of onbewust) in een uitzonderingspositie daarmee zet. Kinderen voelen dat feilloos aan en reageren daarop.

Ik ga nu echt knokken voor mijn ventje. Hij heet recht op verdediging, liefde en bescherming en wij als ouders moeten die bescherming bieden.

Getver, ik kijk nu al tegen dat gesprek op zeg.

Mijn zoontje zit vaak boven op zijn kamertje de juf na te doen. De toon waarop lijkt haast op een militair heropvoedkamp. Dat gaat dan van:
"X"!!, "ja juf", "Y!!", "ja juf"...."Aaaa, zit je weer je slaaaapen".....we moesten er eerst om lachen, maar het geeft wel aan hoe mijn zoon het ervaart.
Altijd op een gebiedende, boze toon, spreekt hij dan als hij Juf naspeelt.

Even zo

ik zie twee losse problemen.
1. Je zoon en wat hij nodig heeft op school.
2. De manier waarop jullie als ouders gaan zorgen dat je zoon krijgt wat hij nodig heeft en daaraan voorafgaand
3. Het echt, echt echt laten doordringen dat jullie als ouders hierin totaal je eigen gevoel moeten volgen zonder je iets aan te trekken van wat andere mensen of wat je denkt dat andere mensen denken.

Hmm.... drie problemen dus.
Mijn oudste kreeg ook niet op school wat hij nodig had en ik heb het als een enorme worsteling ervaren om de nummers 3 en 2 voormekaar te boksen. Vandaar mijn verhaal.

Laat je niet verwarren! Nu kan het zijn dat je anders naar je zoontje gaat kijken omdat je twijfelt over 2 (je aanpak) of 3 (je houding). Maar die staan helemaal los van je zoontje!!

Je tranen en twijfels spreken wat dat betreft boekdelen. Het is een worsteling. Mij heeft het erg geholpen om 3 en 2 los te trekken. Dat levert meteen een stappenplan op. Je beoordeelt één keer of je zoon iets anders nodig heeft. Antwoord ja? Dan door naar punt 3. Laten doordringen dat je dit gaat regelen no matter what. Je niet meer af laten leiden of dingen wegmoffelen. Dan door naar 2. Hoe ga je het aanpakken. Sowieso alle gesprekken doen met iemand anders, niet alleen gaan. Verder heb je al heel veel waardevolle tips gekregen over dat soort gesprekken, maar begin alsjeblieft bij 3!

Als ik je laatste posting lees zie ik daar al veel meer 3 doorheenklinken dan bij de eerste dingen die je schrijft. Daar zit je te twijfelen en heb je het meer over een mengsel van 1, 2 en 3. Da's bijna niet te doen dan.

Heel veel succes, je gaat de goede kant op! En nu volhouden.

Bedankt rodebeuk

Ik neem alles op wat jullie aandragen.
Vanmiddag had mijn moeder zoontje opgehaald (pauze) en weer teruggebracht. Ze belde mij daarna om te vertellen dat hij huppelend weer de klas in ging en dat hij vrolijk de juf een hand gaf en dat de juf heel aardig was. "Niets vreemds", vond mijn moeder.

Maar ja, meerdere ouders komen op dat moment hun kinderen brengen en dan kan juf uiteraard moeilijk autoritair gaat staan doen, ze weet wie mijn moeder is en juf weet ook dat wij eind volgende week een gesprek hebben.

Mijn moeder heeft het niet gezien toen ik hem tussentijds naar school bracht en dat hij amper juf durfde te benaderen om een hand te geven.
Mijn moeder heeft niet de opmerking gehad dat juf zoontje maar vreemd vond doen. Mijn moeder heeft niet gezien hoe boos juf was toen zoontje zich helemaal nat geplast had en ze heeft ook niet gezien hoe juf zoontje bij zijn arm beetpakte en hem zowat de rij in sleurde....

Nee, mijn moeder ziet alleen maar een hele aardige juf van "de oude stempel".

Gek wordt ik hiervan.

Er is ook iets gebeurd met een ander kindje wat mij erg aan het denken heeft gezet bij deze juf.

Een andere kindje uit dezelfde groep is erg fysiek naar andere kinderen toe. Op een gegeven moment tijdens het buitenspelen op het plein (onder schooltijd), scheen het ineens leuk te zijn om bij elkaar de capuchons eraf te halen.....Bewuste kindje X wilde dat niet en klemde z'n armen om het kindje heen dat het deed zegmaar. Een vriendje van het andere kindje ziet dat en denkt dat kindje X zijn vriendje pijn doet. Vriendje duwt X tegen de grond en sleept X met gezicht over de tegels waarbij nes en kin geschaafd raken.
Moeder komt X halen en X rent huilend naar moeder toe. Juf komt ineens naar buiten en roept naar X: "Weg met die tranen", het is nu over en zegt nog tegen de moeder: "hij is gewoon teruggepakt".
Juf had achteraf X met een ander kindje de school in gestuurd om tranen te drogen etc...Juf deed dat zelf niet en heeft ook geen zalf e.d op de schaafwonden gedaan.

Ik vind dat nu zo erg om te horen. Het had zo mijn zoon kunnen gebeuren. Als ik me dan bedenk dat mijn zoontje mij verteld dat een ander jongetje hem steeds slaat en dat hij dat niet tegen juf durft te zeggen.....dan snap ik zijn reactie wel nu ik zie hoe zij reageert.

Gek he....mijn moeder vind haar helemaal niet raar doen en zelfs aardig en dan hoor je o.a. dit weer over dezelfde juf!!

Heel goed even zo

..dat je moeder de dingen anders ziet valt dus onder nummer 3, en NIET onder nummer 1.

Nummer 1 is dat je gaat zorgen dat je zoon het beter krijgt op school en daarvoor is het volkomen irrelevant wat andere mensen vinden a. over je zoon en b. over je reactie over je zoon.

Klinkt misschien erg stellig maar er is genoeg gebeurd (volgens jou en zoals je het hier vertelt) dus punt 1 staat niet ter discussie.

Als je moeder je aan het twijfelen brengt over nummer 3 is dat ok, daar word je sterker van en daar kom je ook wel uit. Maar laat haar je niet aan het twijfelen brengen over nummer 1.

Speelafspraak

Nou, zoon heeft vanmiddag weer een speelafspraak gemaakt met een klasgenootje en de heren zitten nu boven lekker te spelen. Zoon gedraagt zich weer helemaal als vanouds. Vriendjes en afspraakjes zijn ook belangrijk. Ik zou het verschrikkelijk vinden als hij ook nog eens in een isolement zou raken.....

Evenzo

hoi evenzo,
mijn zoon had altijd veel vriendjes maar ik zou dolgraag de tijd terugdraaien en hem naar een andere school sturen.

ik begrijp niet waarom je bang bent dat hij in een "isolement" raakt. je zoon zit toch pas enkele maanden op school en is slechts 4 ?

op een andere school krijgt hij toch ook vriendjes!

weet je waarvan hij in een isolement raakt :
dat je juf hem stelselmatig als vreemd betiteld en kritiek levert op zijn werkjes cq ontwikkeling.

wat verwacht je van het gesprek van de directeur?

dat hij zegt : oh wat erg dat een leerkracht van ons zo niet pedagogisch met je kind omgaat?

juf heeft al aangegeven dat ze het ook niet meer weet en over een half jaartje verder kijkt.

meestal geloofd de directeur de "experise" van zijn leerkracht en voordat je het weet is het half jaar om en is hij door alles zich echt vreemd gaan gedragen.

probeer dan maar eens uit het onderzoekstraject SBD o.i.d. te blijven, waar ze vnl. uit gaan van gedragsvragenlijsten die de juf invult en een observaties in de klas.

voor het weet is je kind gestigmatiseerd als "probleemkind" en die info gaat mee naar de volgende juf of meester die dit kind ook weer met zon blik bekijkt.

Ook zijn scholen altijd bang om beschadigd te worden door negatieve publiciteit dus houden ze echt wel de juf de hand boven het hoofd.

DOEMSCENARIO ?????

misschien ik hoop van harte voor je dat dit niet gebeurt.

maar ik en andere moeders in dit draadje hebben dit doemscenaria meegemaakt en weten beter.

Een jongentje van 4 op een nieuwe school brengt hem echt niet in een isolement echt niet.

mijn zoon is 10 en heeft het hele doemscenario doorlopen incl. klinische opname voor observatie school en een cluster -4 school.

nu op regulier onderwijs en hij gaat als een speer.

het is dan ook een heerlijk manneke, maar het had niet langer moeten duren, veel probleemgedrag kan ook voorkomen uit depressie waar echt waar kinderen ook last van kunnen hebben.

Ik hoop oprecht dat het gesprek met de directeur helpt, maar uit ervaring weet ik dat het vaak mooie woorden zijn en dat er in de praktijk niets verandert.

groet,
Jennie

Eens met jenniedora

"mijn zoon had altijd veel vriendjes maar ik zou dolgraag de tijd terugdraaien en hem naar een andere school sturen. "

Mijn zoontje wou zelf niet weg, bang om de paar vriendjes die hij over had (want vergis je niet : een dergelijke juf heeft invloed op de héle klas !! Wat jij vertelde over de sfeer onderling, dat er van alles kan gebeuren zonder dat er op gereageerd wordt, dat gebeurde hier ook. En omdat de sfeer onderling zo negatief werd, werd er steeds méér gepest tussen de kinderen. Mijn zoon was daar niet het enige slachtoffer van, maar de kinderen volgden wel een beetje de "voorkeur" van juf : als je juf niet achter je had staan, was je een makkelijk slachtoffer !) te verliezen. Begrijpelijk. Maar hij zit nu al anderhalf jaar op een andere school, en zijn beste vriendje van de oude school is nog stééds zijn beste vriendje. De rest verwaterde, maar daar staat tegenover dat hij hier veel méér vriendjes gekregen heeft. De sfeer is beter, waardoor er ook veel minder gepest wordt. Achteraf denk ik ook : waarom heb ik het niet véél eerder gedaan !?

"Ook zijn scholen altijd bang om beschadigd te worden door negatieve publiciteit dus houden ze echt wel de juf de hand boven het hoofd"

Hier ook gezien, juf werd steeds in bescherming genomen, er werd nooit ronduit gezégd dat ze dat deden maar er was altijd wel iets wat mijn kind gedaan had of juist wat de juf had meegemaakt waardoor het toch logisch was dat ze deed zoals ze deed. Op een gegeven moment gaf de directeur mij ook het idee dat ik gewoon op te veel slakken zout legde en mijn kind moest leren zijn eigen problemen op te lossen (??????? tegenover een JUF ???? knappe 7jarige die dát voor elkaar krijgt !). Dit beschermen duurde zelfs tot en met toen ze overspannen (door de "tegenwerking" van de kinderen) halverwege de dag vertrok en er tegen ons en de kinderen smoesjes gegeven werden. Juf zou wegens gezondheidsredenen vertrokken zijn.

Láter beweerde de directeur dat "het niet meer verantwoord was dat ze voor de klas stond" wat mij vreselijk ergerde : hij had er al die maanden NIETS aan gedaan en deed nu net of HIJ haar weggestuurd had en het dus "opgelost" had...

Overigens heeft ook mijn zoon het ADHD stempel gekregen vanwege veel problemen op school, en ja : hij is inderdaad een klein chaootje, maar hij was ook erg slim en zeer geconcentreerd zodra de stof moeilijker werd. Ik probeerde dit aan juf uit te leggen, dat hij de stof die hij in haar klas deed als kleuter al kon doen en dat hij graag wat uitdaging wou, maar dat vond ze onzin. Hij kon die uitdaging krijgen, als hij tenminste een paar maanden lang liet zien dat hij foutloos (!?) kon werken. Hij ging zich steeds meer vervelen en wegdromen, lette niet op en maakte juist steeds meer fouten, wat zij weer als "dwarsliggerij" zag. Nadat ze voor de zoveelste keer boos was geworden zei hij letterlijk "ik ga mijn best niet meer doen mama, want ze wordt tóch wel boos". Op de nieuwe school volgt hij een eigen leerlijn voor intelligente kinderen en werkt daarmee heel geconcentreerd. Er zijn zelfs ouders die verbaasd zijn als ze horen dat hij een ADHD diagnose heeft en mij proberen te overtuigen van de onjuistheid van die diagnose. Truth is in the eye of the beholder.

Ik merk dat dit draadje veel emoties bij me oproept. Ik zou nog steeds woest zijn als ik deze dame tegenkwam, vandaag de dag, het verdriet zit diep. Ik hoop dat dit jouw zoontje bespaard blijft, Even zo !

Martine

Ooh

Evenzo, Emma43, Jenniedora, ik lees jullie verhalen en kan wel janken, echt! Vreselijk gewoon, en dat door een leerkracht.

Evenzo, twijfel niet omdat er een dag niks gebeurt, dat is toch eigenlijk al te gek dat je blij moet zijn dat de juf een dag niks uithaalt. ALles wat er nu gebeurd is, is al veel te veel. ALs er niet adequaat gereageerd wordt door de directie zou ik gewoon verder omhoog gaan tot je gehoord wordt. Deze mensen mogen gewoon niet voor de klas staan!

groetjes

Keuzes

Beste evenzo,
Ik begrijp je twijfel wel hoor. In dit draadje worden nu heel veel 'erge' verhalen verteld. En dan denk je misschien, bij mijn zoon is het zó erg niet. Maar dat was het bij mijn zoon ook niet in het begin.
De strategie van die leerkrachten, heeft zo veel overeenkomsten. Ik schrik er toch weer van. Het negatief doen, het kind 'raar' noemen, het isoleren van het kind van de rest van de groep. Het is alarmerend.
Als ik soortgelijke moeilijke beslissingen moet maken, gebruik ik vaak de volgende redenatie. Ik schrijf hem voor jou uit, want misschien heb je er iets aan. Je kunt twee vergissingen maken:
1. Jouw gevoel klopt niet en je laat je kind ten onrechte naar een andere school gaan. Het enige nadelige gevolg dat ik hiervan kan bedenken is, dat je zoon van 4 moet wennen op een nieuwe school (wat op deze leeftijd razend snel gaat) én je moet het aan je moeder uitleggen :S.
2. Je laat je zoon ten onrechte op deze school en je gevoel klopt wel. De nadelige gevolgen van deze vergissing zijn enorm. Lees de posts in dit draadje maar. Het is rampzalig voor het zelfbeeld van je kind, hij krijgt een grondige hekel aan school en zijn vertrouwen in volwassenen raakt zwaar beschadigd. Daarnaast is de mogelijkheid dat hij een stoornis in zijn schoenen geschoven krijgt, zeer reeel.
En dan weeg ik af welke vergissing ik liever wil maken.
Je hóeft niet te wachten met ingrijpen tot het volledig uit de hand is gelopen. Het is namelijk helemaal niet schadelijk om een kind van school te laten wisselen. En vooral in de onderbouw, is dat echt niet naar voor kinderen.
'het verdriet zit diep. Ik hoop dat dit jouw zoontje bespaard blijft, Even zo !' Ik kan deze woorden van Martine alleen maar van harte onderschrijven. Onze zoon zit nog op de school waar die juf ook werkt, maar ik kan het nog steeds niet opbrengen om haar te groeten. Het doet zoveel verdriet, als iemand je kind zo de grond in trapt. Eerst voelden we ongeloof, daarom duurde het te lang voor we actie ondernamen. Vervolgens gingen we in gesprek, de juf kwam met mooie verhalen, en toen duurde het weer voordat we door hadden dit gesprek niet geholpen had. En zo waren we alweer twee maanden verder. Toen vertelde onze zoon ons dat hij niet meer wilde leven. Hij was niet eens boos, het kwam er heel zakelijk uit. Wij schrokken ons rot en vertelden dit op school, in de verwachting dat de juf hier net zo van zou schrikken als wij. Dat ze onze zoon eindelijk niet meer onder druk zou zetten en met rust zou laten, zodat hij een beetje bij kon komen. Die dag heeft ze hem weer apart genomen, intimiderend tegen hem gesproken en hem vertelt dat het allemaal zijn schuld was, hij was immers degene die niet aan haar vertelde waarom hij zo verdrietig was. Hij was degene die koppig en dwars was en haar niet in vertrouwen nam. Ik schrijf het op en ik kan er na twee jaar nog niet bij.

Sluit me aan bij wolkje

Stel dat je het verkeerd ziet, dan is er nog geen man overboord, even zo. De gevolgen zijn te overzien.
In ons geval is onze dochter toen ze vier jaar was en ook net op school zat (in oktober naar school) direct na de kerstvakantie van school gewisseld.
Bij haar was de chemie tussen juf en kind helemaal fout, de juf reageerde totaal inadequaat op haar. Dochter veranderde van een leergierig, open meisje, in een gesloten, mopperend kind. Binnen twee maanden. Eigenlijk voelde ik al binnen een week dat dit het niet was. Ik heb ook geprobeerd dat te bagatelliseren, het te wijten aan mijn eigen onzekerheid als moeder (eerste kind, eerste basisschool, enz.).
Uiteindelijk heb ik zo geredeneerd: zelfs al zou er niets aan de hand zijn en zie ik spoken, dan nog zie ik spoken bij deze juf. Dan zit er dus iets niet goed tussen de juf en mij. En dat werkt ook niet.
Zoals ik zei, we zijn op een andere school gaan praten, uitgelegd wat de ongevoelens waren, en de andere school wilde haar graag opnemen.
Binnen een week was alles geregeld, en mijn gevoel was helemaal juist, op de nieuwe school bloeide ze helemaal op en herkende ik mijn kind weer.
Ik heb daarvoor ook nog overleg gehad met de orthopedagoge van mijn (stief)dochter, en haar de situatie uitgelegd. Ook zij gaf aan dat een jong kind zo'n verandering ongelooflijk snel kan verwerken. En zij gaf ook aan, en dat is een hele belangrijke, dat jij het als ouder eigenlijk altijd feilloos goed aanvoelt!!
En dat heeft mij erg gesterkt destijds.
Succes, vertrouw op je gevoel! Dat is namelijk goed!
Enne, je zou gesprekjes met je zoontje kunnen houden, of hij bv. graag alleen de lieve juf zou willen. Een beetje als een fantasie houden, wat zou jij graag willen als je op school bent, en dan begin je eerst met wat gekke dingen, en manouvreer je voorzichtig naar het onderwerp juf toe.
Nogmaals, vertrouw op jezelf, jij bent de beste deskundige van je kind!!

Vanochtend.....

We stonden vanochtend op het punt om naar school te gaan en zoon had zijn jas, muts en de hele rattaplan aan en zei met een klein stemmetje: "mama, ik heb buikpijn".

Op school, ging hij weer direct op zijn stoel zitten en ik voelde weer die vreemde gelaten spanning bij hem. Er zaten nog 2 kindjes op hun stoel, maar die zaten er gewoon relaxed bij. Mijn zoontje zat daar alsof hij niet van zijn stoel af mocht....zo iets.

Ik hoop dat het gesprek snel komt...nog een paar dagen. Ook dit en die opmerking van hem, schrijf ik weer op.

Maandagochtend

Hoi Even zo,

Wat vervelend dat je je zoontje weer zo hebt achter moeten laten.Nu maar weer wachten tot het eindelijk 12 uur is en dan komt hij hopelijk huppelend uit school.
Die maandagochtend is altijd even lastig,heeft je zoontje het niet heel erg na een vakante?
Dan is hij uit de routine,moet weer wennen en hij is wel 2 dagen veilig thuis geweest.
Maar het klopt natuurlijk niet.Wanneer heb je het gesprek?
Ik hoop dat je zoontje zo vrolijk uit school komt voor je.

Gebeld met andere school

heb zojuist gebeld met een andere school. Zij mogen hem niet zondermeer aannemen; in ieder geval niet zonder dat de directie van van de school waar hij nu zit op de hoogte is van het "probleem". Ze schijnen als basisscholen onderling de afspraak te hebben dat ze geen leerlingen van "elkaar afsnoepen"; ze mogen niet de indruk wekken dat ze evt. "actief werven".

We hebben zowieso een afspraak met juf as. vrijdag en daarna met evt. directeur. Het blijft uiteraard onze beslissing om hem van die school af te halen mocht het gesprek op niets uitlopen, maar het gaat er dus om dat die andere school weet dat de directie ervan op de hoogte is dat hij evt. weggaat. Daarna kan ik de nieuwe school bellen voor een afspraak en kan hij zelfs op korte termijn terecht.

Tja, dat snap ik ergens wel. Is dit jullie bekend zo?

Ja bekend

De 3 scholen hier in het dorp hebben ook dat soort afspraken. Maar eerlijk gezegd vraag ik me af of je het probleem oplost door je kind op een andere school te doen. Misschien krijgt hij daar in groep 3 wel een juf die net zo erg is. Een nieuwe school is geen garantie dat hij daar alleen maar juffen/meesters krijgt waar hij wel mee door 1 deur kan. Het schooljaar is nu half om, volgend jaar krijgt hij weer een andere juf. Ik zou toch in eerste instantie kijken of er binnen de school geen oplossing gevonden kan worden. Kan hij bijv. niet naar een paralelklas? Ik snap heel goed dat er nu een oplossing moet komen, je wilt je kind niet nog een half jaar bij zo'n heks in de klas, maar de oplossing ligt m.i. niet in een adere school.

Hier ook

Ja, de scholen hier hebben ook die afspraak. Helaas, want de directeur van de oude school heeft ons helemaal zwart gemaakt bij de directeur van de nieuwe school, zodat we toch niet helemaal fris begonnen. Gelukkig had de nieuwe juf ook wel door dat er twee kanten aan het verhaal zaten, dus die stelde heel open voor om gewoon blanco te beginnen. Vanaf dag 1 konden we het prima met haar vinden.
En ik had nog wel zo tegen de directeur van de oude school gezegd dat ik erop vertrouwde dat hij neutraal zou zijn naar de nieuwe school.

Puck

Volgend jaar krijgt hij weer deze juf. Dat is nu eenmaal zo geregeld op deze school. Ze houden de eerste twee jaar dezelfde kleuterjuf.
Overplaatsen schijnen ze niet tot zeer moeilijk te doen op deze school.
Komt nog bij dat de school erg aan het 'veranderen ' is. Momenteel weer een interim-directeur die de school weer op z'n pootjes moet zetten....een hoop veranderingen en dus wisselingen van docenten dus en dat geeft mij geen gerust gevoel.

Oke even zo

Dat is duidelijk. Dan is het niet alleen het probleem met deze juf, maar meer het hele gevoel bij deze school. Dat vind ik een meer legitieme reden om te kijken of een andere school niet meer geschikt is.

Puck

We gaan sowieso eerst het gesprek met betreffende juf aan om onze zorgen te uiten. Komt er voor ons niet uit het gesprek wat wij willen horen en wordt de "schuld" bij onze zoon neergelegd, dan gaan we naar de directeur en probeer ik zoon over te laten plaatsen in een andere groep (dus andere juf).

Lukt dat niet dan rest ons niets meer dan de gang te maken naar de andere school......

Ik weiger pertinent om mijn zoon nog een jaar langer in handen van deze juf te laten.

Ja, bekend

Wij moesten ook eerst bij de oude school melden dat we weggingen. Vond ik ERG moeilijk, dat geef ik toe. Vooral omdat het voor school erg onverwachts kwam - voor hen voelden al die dingen kennelijk lang zo zwaar niet, zij zagen er minder een probleem in. Daarna mochten we pas gaan kijken bij andere scholen.

Het is in principe alleen maar dat de oude school op de hoogte moet zijn van het feit dat je van plan bent weg te gaan. Anders heeft de nieuwe school het idee dat ze inderdaad achter de rug van de oude school om gaan. Wij wisten officieel nog niet eens naar welke school we zouden gaan (al had ik in mijn hart wel al het idee dat het deze school zou worden).

Overigens is de overstap naar de nieuwe school hier heel goed gegaan. De oude school werkte - ondanks dat het voor hen ook niet leuk was natuurlijk - goed mee om het zo soepel mogelijk te laten verlopen. Wij hebben er voor gekozen eerst vier "wendagen" te doen, zodat de kinderen alvast wisten bij wie ze in de klas kwamen, en zodat ze nog goed afscheid konden nemen van vriendjes/vriendinnetjes. Maar die van ons waren wel 6 en 9, en dus wat meer "vastgeweekt" dan jouw zoon.

Succes vrijdag !
Martine

Even zo

Ik denk dat ik het op dezelfde manier aan zou pakken als jij en ik kan me heel goed voorstellen dat je kind daar het liefst morgen al weg zou willen hebben bij die juf. Veel succes met je gesprekken.

Jessica5

Ja, ik zit me ook direct weer te bedenken dat je mogelijk ook een reactie kunt krijgen van: "Goh, wat vreemd, ik weet helemaal van niets". Dan vind ik het nog ernstiger eigenlijk want dan zou ze niet eens herkennen dat een kind zich geintimideerd voelt door haar.

Een andere moeder waarschuwde me er nog voor dat ze ook op ze zeer meelevende toer kan gaan en dat ze zich dus van geen kwaad bewust is. Zoals de zin boven dus.

Enfin, ik zit me nu van alles in mijn hoofd te halen en mogelijke reacties van haar kan te bedenken waar ik dan weer op zou reageren, maar ik zie een kind dat niet blij, vrij en vrolijk bij haar de klas inhuppelt, maar een kind met een moe-uitziende blik, ietwat trieste blik in zijn oogjes dat zijn best probeert te doen om er wat van te maken.

Brrrrr, ik krijg er zo de kriebels van dat mens. Maar ik ga door hoor.

Hier

Hoi even zo,

Wij hebben dit ook meegemaakt. Ons kind was ontzettend gespannen en bang op school. En totaal anders op school dan thuis. De juf begon dit zelf aan te geven.

We hebben hem eerst laten overplaatsen naar een nadere juf. Dit ging nog slechter. Zo van we zullen dit varkentje dus wel even wassen. En het was met de hefst dramatisch met hem.

Wij hebben hem toen naar een andere school gedaan met een totaal andere aanpak en klimaat. En vanaf dag 1 een gelukkig en ontspannen kind. Hij heeft zich op de vorige school zich nooit thuis gevoelt.

Ik wil alleen aangeven dat veranderen echt resultaat kan hebben.

Succes met je beslissing.
Groeten Regenbogie

Meelevend?

Het zou ook goed kunnen zijn dat ze je het gevoel gaat geven dat je zoon een kind is met weinig zelfvertrouwen, dat je zoon een (te) gevoelig kind is, dat hij dus eigenlijk "overdreven" zwaar reageert op kleine dingen. Dat je kind nog erg jong is emotioneel gezien. Misschien zelfs wel dat de reacties van je zoon dusdanig anders-dan-verwacht zijn volgens haar dat ze er een probleem à la PDDnos achter zoekt.

Grof vertaald : dat het allemaal aan je zoon ligt, die te lange tenen heeft, maar dan steken ze dat verhaal in een leuk sociaal-emotioneel jasje met inderdaad een toon van meeleven en het-beste-met-je-kind-voor-hebben. Ze heeft je kind al eerder vreemd genoemd, tenslotte, dus dat zou me niets verbazen.

Blijf vasthouden aan het beeld dat jullie als ouders van je kind hebben, laat je niet aan het twijfelen brengen door iemand die hem maar relatief kort kent en de aandacht voor hem met 20 a 30 andere kinderen moet delen !

Martine