Angst voor juf?
Ik zou graag jullie mening willen hebben wan het tolt zowat in mijn hoofd. de ene keer denk ik: "Ik haal mijn zoontje direct weg daar" en de andere keer denk ik: "het valt misschien toch wel mee". Ik ben nu zo gefocused op het gedrag van mijn kind en alles wat daar gebeurd, dat ik geneigd ben alles als negatief te bestempelen wat misschien niet zo negatief hoeft te zijn.
Wat is nu het geval:
Mijn zoontje is 4 en zit sinds eind aug. vorig jaar in groep 1. In mijn ogen moet een juf uiteraard kordaat zijn naar de kinderen, maar de kinderen moeten zich ook veilig en open bij haar voelen.
De juf in de groep waar mijn zoontje in zit staat bekend als eentje van de zogeheten "ouderwetse stempel". Niets mis mee, maar ik heb nu het gevoel dat ze soms een beetje doorslaat.
Klein voorbeeld. Ik stond de eerste week bij het hek te kijken toen de kinderen buiten op het plein aan het spelen waren (het was nl. bijna pauze). De juffen klappen in hun handen en dan moeten de kinderen twee aan twee in een rij gaan staan. Mijn zoontje van net 4 had dat even niet door en was afgeleid door de dingen om hem heen. Zijn juf riep nog tot 2 keer toe zijn naam heel boos, maar zoontje ging niet in de rij staan.
Ik zie haar op mijn zoon afstormen en hem bij zijn arm grijpen om hem vervolgens keihard aan zijn arm de rij in te sleuren waarbij ze hem heel boos toesprak (mijn zoontje schrok zich rot en ik ook). Dit doet deze juf vaker bij die kleintjes. Ik denk dan: "Moet dat nu op zo'n manier?"
Ik merk nu dat zijn gedrag behoorlijk aan het veranderen is thuis.
Ik krijg nu de indruk dat ze hem op school zo hard aanpakt dat hij onder spanning thuis komt en dat het thuis tot uitbarsting komt. Vloeken, tieren, spugen, schoppen en schuttingtaal gebruiken. Dat is toch niet normaal voor een kind van 4?
Laat ik duidelijk zijn, ik ben er zeker voor dat kinderen moeten luisteren en duidelijkheid nodig hebben, maar bij haar heb ik het gevoel alsof ze af en toe te ver doorslaat.
Mijn zoontje is van een vrolijke, open, slim en ietwat ondeugend knulletje veranderd in een hoopje bangheid zodra ik met hem de klas bij haar inloop. Hij durft haar moeilijk te benaderen (heb ik zelfs met eigen ogen gezien). Een kind moet toch gewoon op de juf kunnen afstappen?
Toen ik hem gisteren wat later naar school bracht en hij van mij haar een hand moest geven, sloop hij zowat naar haar toe en tikte haar heel zachtjes aan (alsof hij een uitbarsting verwachte). Toen ze nog niet reageerde, boog hij zich heel voorzichtig naar haar toe en toen draaide ze zich om. Hij schoot achteruit en probeerde een ietwat trillerig handje te geven waar ze niet op reageerde en hij zijn hand trillerig naar beneden deed. Je zag in zijn ogen van: "Hoe gaat ze reageren, doe ik het wel goed?!" Totdat ze zelf een hand gaf.
Steeds als ik hem naar de groep breng, gaat hij direct op zijn stoel zitten en zit hij in elkaar en beetje voor zichzelf uit te staren (alsof hij verschrikkelijke straf krijgt zodra hij gaat lopen).
Ik hoorde dat ik niet de enige ouder ben die problemen met haar aanpak heeft.
kortom: Mij zoontje is volgens mij gewoon bang van haar en bouwt gedurende de tijd dat hij op school zit een soort van spanning op die thuis in zijn veilige omgeving tot uitbarsting komt.
Ik heb haar al eens gevraagd of hij niet bang van haar is toe ze zei dat hij
"vreemd" deed (hij reageert bijv. niet als ze iets aan hem vraagt). Ze zegt dat hij haar wel begrijpt en verstaan heeft, maar "hij blijft gewoon staan" volgens haar. Dat heeft ze nog nooit gezien en ze vindt dat maar vreemd.
Maar ja, met een juf die zo ontzettend dominant is en haast een militaire aanpak heeft, is het misschien niet zo vreemd dat een kind zo doet?
Enfin, wat vinden jullie? Mijn man en ik willen al een gesprek met haar maar we weten uit ervaring dat ze direct naar het kind wijst en dat met haar niets mis is.... Hij zit nog maar in groep 1 en ik vind het te triest voor woorden dat we nu al zulke dingen hebben.
of moeten we afwachten tot er zich weer iets voordoet?
Andere school of klas?
Als je zeker weet dat het gedrag van je zoontje komt door de juf en niet gewoon omdat hij nu vier jaar is en naar school gaat dan zou ik op zoek gaan naar een andere school. Het is niet zo vreemd dat een kind zich opeens anders gaat gedragen. Mijn derde is nu ook vier jaar en ik ken haar niet meer terug. Op school is het een engeltje. Braaf, leergierig, lief, gezellig maar thuis is het een monster. Ze slaat, schopt, gebruikt woorden die ze hier in huis echt nog nooit gehoord heeft. En ik hoor dat veel vaker dus gedragsveranderingen zijn niet vreemd. Maar het kan zijn dat je kind de juf zo eng vindt dat hij bang voor haar is. In dat geval denk ik dat je twee mogelijkheden hebt. De eerst is een andere school zoeken, de tweede is een gesprek met de directeur en kijken of er een mogelijkheid is om je zoontje in een andere klas te plaatsen. Je kan het gedrag van een juf niet veranderen en pas op dat je niet te verwijtend bent. Daar bereik je niets mee. Je zoekt een goede oplossing voor je zoontje en je vraagt de school om hulp.
Eens met vlinder
Je kind geeft duidelijk tekenen af dat hij zich niet fijn voelt bij zijn juf. Wellicht voelt hij zich ook geintimideerd.
Overigens: als ik het bewuste akkefietje had gezien op het schoolplein dan had ik direct op de stoep van de juf gestaan om haar netjes duidelijk te maken dat het meesleuren en zo kwaad worden not done is. Ze heeft wel met haar handjes van kinderen af te blijven. Die handelswijze is zeker niet de manier.
De juf zou een kei zijn wanneer ze met de juiste overtuigingskracht je kind begeleid in de klas. Het bij de arm grijpen kan ik me alleen bedenken wanneer twee kids in gevecht zijn bv.
Het gedrag van de juf is inderdaad moeilijk te veranderen, maar dat neemt niet weg dat wanneer misstanden zich voordoen je dat toch duidelijk moet kunnen zeggen. Denoods met een derde erbij vanuit school.
Maar als deze school meerdere kleuterklassen heeft; ga voor een overstap.
Succes met het gesprek met de juf. Als de juf niet openstaat voor zelfkritiek maar direct alles op de kids projecteerd, is dat eigenlijk al een heel groot teken.
Niet afwachten
Ik raad je aan om niet af te wachten. Jouw observaties vind ik best wel heftig. Vooral het feit dat je zoon zo bang op zijn stoeltje zit, de juf niet aan durft te spreken en thuis opeens heel ander gedrag laat zien.
Onze zoon heeft heel veel last gehad van een intimiderende juf. Het is inmiddels alweer twee jaar geleden en hij heeft er nog last van. Maar hij was toen negen, een stuk minder kwetsbaar dan een kind van vier! Wij hebben echt enorm veel spijt dat we onze zoon zolang aan hebben laten modderen bij deze juf. We hadden veel eerder in moeten grijpen!
Dat andere kinderen het wel bij haar redden, is geen argument. Jouw kind is niet 'andere kinderen'. Jouw kind is een uniek persoon met zijn eigen persoonlijkheid, als hij te lijden heeft onder een leerkracht heeft hij recht op bescherming.
Ik zou heel snel in gesprek met de directie gaan, zonder de juf erbij! Anders verval je in welles-nietes gesprekken (been there, done that). Die juf gaat toch niet ten opzichte van haar baas en een ouder toegeven dat ze het niet aankan, kinderen haat, of een gemeen mens is.
Ga in gesprek. Een kind zit weerloos in de klas, overgeleverd aan de machtfiguur die ervoor staat.
Bedankt
Bedankt voor de reacties. Ik zit als moeder erg in dubio. Hij gaat nog wel naar school. Hij heeft 2 juffen. Hij noemt de strenge juf 'wel aardig" (deze heeft hij 4 dagen) en de "lieve" zoals hij dat zelf zegt, heeft hij 1 dag.
Het is niet zo dat hij niet naar school wil. vaakt huppelt hij vrolijk naar school en dan slaat de twijfel weer toe. Als ik dan zie hoe zeer hij gesteld is op zijn vriendjes en vriendinnetjes uit zijn groep.......moeilijk hoor.
Ik hoor jullie nu al denken: "wat is op de lange termijn nu belangrijker voor hem", maar snappen jullie mijn aarzeling?
Het zou makkelijk geweest zijn als hij huilend in zijn bed bleef en tegen me zegt: "mama ik wil niet naar schooltje toe". Ik merk wel dat wanneer de andere, lieve juf, er is, dat hij dan erg graag naar school gaat. Ook deze juf is consequent, maar ze heeft wel hart voor de kinderen en kinderen voelen dat of iemand het goed me ze voorheeft.
Ik denk niet dat de andere kwaad in de zin heeft, maar ze hanteert hele strakke regels en als je je er niet aan houd dan heb je een groot probleem.
Nu bedenk ik me weer een incident waarvan ik denk....de aanpak had anders gekund bij een kleuter van 4. Mijn zoontje (en net als zoveel jongetjes en meisjes van 4) gaan vaak net iets te laat naar het toilet. Je kent het wel: Ze zitten te spelen, zijn druk bezig en....hup daar komt de plas.....net te laat dus.
Mijn zoon vindt het al vreselijk om in zijn broek te plassen, maar die ene keer had hij zich dus tot op zijn sokken nat geplast (echt helemaal onder dus). De juf is ook nog eens vreselijk kwaad geworden en heeft hem vlak voor de pauze laten omkleden terwijl de andere kindjes al naar huis waren gegaan.
Ik stond maar te wachten op het schoolplein. Komt er een meisje uit zijn klas naar mij toe om te zeggen dat zoontje wat later komt. Dat later werd meer dan 10 minuten. Ik besloot naar binnen te gaan en trof een boze juf en een ventje met betraande ogen dat probeerde zijn schoenen dicht te doen. "Dat doe je niiiiiet goed!" beet ze hem nog toe en naar mij een verhaal dat ze meerdere keren had gevraagd of hij moest plassen en dat hij "nee" had gezegd en "toen was het te laat!" Ze was verschrikkelijk boos op hem geworden. Het ventje zat krap 2 weken in groep 1 toen. Dat gaf al mijn bedenkingen. Mijn zoontje was figuurlijk behoorlijk 'over de zeik' zeg maar.
Ze zei ook dat de kinderen kunnen plassen wanneer ze maar willen, maar dat hij dat niet doet. "Nee, gek he voor een 4-jarige die lekker aan het spelen is". Als je dat weet, stuur je zulke kinderen toch gewoon naar de toilet. Zij vindt overduidelijk dat hij die verantwoording zelf moet kunnen dragen.
Ik denk dat hij behoorlijk onder de indruk is van haar houding en dat hij zich gewoon niet makkelijk uit bij haar (wat ze zelf ontkent overigens). Als ze hem dan dingen op de man af vraagt, is het duidelijk dat hij dan 'nee' zegt terwijl het toch een 'ja' is. Ook in het kringgesprek s'ochtends zegt hij niets volgens haar. Weer zo'n situatie waarin zij hem dingen direct vraagt. Volgens mij klapt hij dan gewoon dicht en hij is blijkbaar niet de enige.
Iemand zei al dat we tijdens een gesprek niet een beschuldigende houding naar de juf moeten hebben. Maar hoe breng je nu zo'n boodschap over. Mijn man wil ook absoluut niet de indruk wekken dat het probleem bij zoontje ligt en dat de school erop reageert door er een maatschappelijk werkster op te zetten. Hoe breng je de boodschap duidelijk over....met dat ik dit zit te typen bedenk ik me ineens dat het wellicht vergeefse moeite is.
Een ander kindje uit dezelfde groep heeft ook behoorlijke 'last' van juf d'r opstelling en er komen steeds meer 'verhalen'. Ik wil ook niet wachten tot mijn zoontje 'blijvend' beschadigd raakt zegmaar, maar ik wil ook weer niet zo'n zeikmuts zijn die om het minste geringste zit te zeuren en te klagen.
Een andere keer en daar was ik zelf bij omdat ik zelf binnen de school meehelp als ouder, gaf mij ook al te denken.
Een paar kindjes uit dezelfde groep als mijn zoon was ik aan het begeleiden toen de juf polshoogte kwam nemen. 1 meisje van 5 was ietwat afgeleid van haar werkje. Juf werd meteen boos waarop ik het meisje in elkaar zag krimpen. Zo'n houding verwacht je tegen een puber van 15/16 die zit te klieren en niet naar een kleuter van 5. Ik was toen stomverbaasd.
Weet je, je denkt steeds....het valt we mee, ze kan ook aardig zijn, het valt wel mee, ze is gewoon ouderwets, toch....iets klopt er niet.
Oh ja...
nog dit.
Alsgelopen week (begin van de week) kwam hij thuis. Hij begon al heel snel met net luisteren, begon te spugen, weer niet luisteren, grof in de mond. Toen ik hem naar zijn kamer stuurde, raakte hij helemaal overstuur en begon te huilen. Toen ik hem vroeg wat er was, zei hij dat "juf hem geslagen had". Veel later kwam eruit dat hij juf weer geslagen had.....kortom het was een onduidelijk, onsamenhangend verhaal.
Als ik vandaag vraag of juf lief is, dan zeht hij dat ze aardig lief is, maar dat de andere echt lief is. Hij zegt ook niet bang voor haar te zijn, maar ja....wat is nu de waarheid he....misschien wil hij mij ook weer niet 'boosmaken'.
Soms denk ik weer: Hij is soms ook onuitstaanbaar (want hij kan echt heel hardleers zijn) en heeft ze hem gewoon goed onder de duim.....maar dan slaat de twijfel weer toe als ik af en toe te werk zie.
Nou
ik zou niet twijfelen en mijn kind direct daar van school halen of laten overplaatsen naar een andere groep, indien mogelijk.
Het feit dat hij zegt ze is aardig lief wil niet zeggen dat het allemaal wel meevalt. Misschien geeft hij wel een antwoord waarvan hij denkt dat dat van hem verwacht wordt.
Die voorbeelden die jij geeft vind ik echt erg hoor. Heeft wat mij betreft echt niks te maken met de kinderen onder de duim hebben. Mijn oudste heeft 2 kleuterjuffen gehad die de kinderen goed onder de duim hadden maar die duidelijk ook gek waren op hun leerlingen, konden relativeren en bij wie de kinderen zich veilig voelen.
Beschuldigen
Ik heb het bericht geplaatst waarin in aangeef dat je niet beschuldigend moet zijn. Wat ik daarmee bedoel is dat je in gesprek wilt gaan met de directie. Ga jij daar zitten met een houding "die juf is helemaal gestoord" dan kom je er niet. De school zal altijd de juf steunen en jij delft het onderspit. Dus je moet het omdraaien. Altijd vanuit jezelf praten. Dus dingen zeggen als "ik heb gemerkt dat mijn zoontje moeite heeft met groep 1". Rustig beginnen. Gaat het goed dan kan je voorbeelden gaan geven en vraag altijd of ze mee willen denken aan een oplossing. Vraag of er plaats is in een andere klas. Heb je er na het gesprek geen goed gevoel over, ga dan op zoek naar een andere school. Heel zielig maar school is zo belangrijk en in groep 1 krijgen ze zo weer nieuwe vriendjes. Reputatie is ook belangrijk en je wilt niet de reputatie hebben dat je een moedermonster bent. Als ik nu kijk naar mijn eigen kinderen. Mijn oudste zit nu in groep 4. Hij speelt met niemand meer waarmee hij bevriend was in groep 1. Kinderen veranderen, vriendjes veranderen. Ook in zijn klas hebben een paar kinderen de school verlaten. De ouders waren het niet eens met het beleid en na jaren klagen bij de directie, kozen ze uiteindelijk (heel verstandig) voor een andere school. Je kan namelijk niet het beleid wijzigen omdat jij dat graag wilt.
Sharon
Ik bedenk me ineens dat het wellicht niet eens zoveel zin zal hebben om juf te spreken. Ik vraag me echt af of het duidelijk aankomt.
Er was zelfs een moeder die juf niet "aan durft te spreken" omdat ze bang is dat het tegen haar kind gebruikt gaat worden.....Zo'n effect heeft juf dus al.
Mijn zoon gaat nog wel graag naar school, maar inderdaad.....kinderen zijn ook erg flexibel en passen zich aan naar de situatie. Dit wil nog niet zeggen of het allemaal ok is zegmaar.
Ik wil hem ook weer niet te impulsief naar een andere school sturen waardoor hij zijn houvast kwijt is (mbt. de lieve juf en vriendjes).
We zitten erover te denken om eens een gesprek aan te gaan en het hele gebeuren eens voor te leggen aan een andere school die we op het oog hebben. Ik heb ook heel veel aan jullie visie hierop want je bent toch op zoek naar een onafhankelijke mening.
De andere school (locatie) is veel kleiner van opzet waar ik tot nu toe goede geluiden van hoor.
Na twijfel
reageer ik toch.
Ik heb dit ook meegemaakt met een juf. Verschillende signalen gekregen die niet goed waren en de juf in kwestie stond ook bekend om haar fysieke benadering.
Om een lang verhaal kort te maken, heb ik na 2 maanden geeist dat mijn zoontje overgeplaatst zou worden. Hij was ook veranderd van een fris, opgewekt open kind in een kind wat altijd op zijn hoede was, weer in bed plaste ed... heel zielig.
Na een jaar toch van school gegaan en nu hebben de kinderen het fijn en veilig. Maar mijn zoontje heeft een flinke knauw gehad.
Mijn tip, kijk het niet te lang aan en volg je moedergevoel..
Sterkte!
Neem dit serieus aub
geen moment meer twijfelen,volg je intuitie en haal je kind van school.
mijn zoon heeft precies hetzelfde meegemaakt alleen zagen wij toen als ouders niet wat jij signaleert.
Op een gegeven moment ging het ook niet meer op school en had ik een kind met tics ed. ben toen naar speltherapie geweest en moest een keer om 14.00 uur komen. ik sta een uur te vroeg voor de klas en wat zie ik mijn kind wordt helemaal verrot geslagen.
meteen de directeur uit zijn kantoor getrokken.
achteraf speelde dit al 1 1/2 jaar. wij met onze stomme kop destijds bij de riagg ons kind laten onderzoeken.
toen ik zag wat er op school gebeurde werd mij alles duidelijk maar iedereen geloofd school. (overigens heb ik geen klacht ingediend omdat de directeur mij vertelde dat als ik dit met het schoolbestuur besprak onze verhoudingen ernstig verstoord zouden zijn dat hij van school moest)
na 1/2 jaar hebben ze hem van school gestuurd vanwege zijn gedrag en is hij zelfs op aanraden van jeugdzorg opgenomen in het umc omdat ze daar een school hadden en zo konden observeren of het een kind of een schoolprobleem was. daar kwam naar voren dat het een schoolprobleem was, maar nee dat zetten ze niet in een verslag.
toen waren we dus aangewezen op cluster-4 onderwijs omdat je met zo'n geschiedenis beschadigd bent. bovendie als we al een reguliere school belde in onze woonplaats dan had de vorige directeur al gebeld met een heel verhaal waardoor ze ons kind met een smoesje toch maar niet aannamen.
een heel verhaal. maar ook ik geloofde school en die juf was ook wel heel aardig hoor.
inmiddels na jaren een reguliere school gevonden die niet heeft geluisterd naar die directeur en hij doet het meer als uitstekend op deze school.
Het is een lief, rustig, vriendelijk en leergierig jongetje. maar iedereen kan je breken.
achteraf wou ik dat ik de signalen serieus had genomen
leer van mijn verhaal.
lieve groet,
Jennie
Allemaal
Ontzettend bedankt allemaal. Ik dacht even dat ik de overbezorgde moeder was die achter elke boom een beer ziet. Op een gegeven moment zit je in zo'n negatieve spiraal en ga je elk ding onder een vergrootglas leggen en daar moet je ook voor oppassen. Ik bedoel, dat je de dingen wel in hun perspectief moet blijven zien.
Nikaya heeft het over het moedergevoel.....Gek is dat he....het is een gevoel dat je niet constant met feiten kunt aantonen/onderbouwen....zag ik juf maar een keer slaan of iets vreselijks doen; dan was het makkelijk geweest. Verder is ze vol begrip en geeft ze de indruk mee te willen werken....dat maakt het weer zo moeilijk want je gaat gelijk aan jezelf twijfelen...
Het moedergevoel is het meest gebaseeerd op een ondefinieerbaar gevoel ook en ik probeer te peilen of het terecht is en of het niet toch een fase is waarin mijn zoontje zit zoals Vlinder al zei over haar dochtertje.
Maar ja, ik heb gezien wat ik gezien heb en daar heb ik toch mijn twijfels over en volgens jullie zijn het zelfs heftige dingen. Het zijn momentopnames uiteraard en ik denk dan ook weer....."ik zie haar nu zo doen, maar wie weet, is dat kindje al 5, 6 keer gewaarschuwd....
Ik weet het, ik probeer excuses te zoeken om mijn gevoelens te rechtvaardigen.
Maar ik heb ook gehoord dat moedergevoel vaak ook terecht is. Ik vind het echt heel rot, want ik zie ook dat mijn zoontje vriendjes en vriendinnetjes heeft daar waar hij het prima mee kan vinden en dat houd me weer tegen om hem weg te halen.
Ik zat ook aan overplaasten te denken. Maar daarna moet hij verder naar groep 3 etc.. De school heeft nu een interim-directeur die de school "weer op poten" zet. daarna komt er een vaste directeur/directrice. Sinds de inschrijving van zoontje, heb ik al 3 directeuren voorbij zien komen (inclusief de laatste). de tweede kon er niets aan doen, maar feit is wel dat er 3 verschillende voorbij komen nu en als alles weer draait, komt nr. 4. die weer zijn/haar stempel op de school zal zetten. Kan goed uitvallen, maar ook niet. Ik wordt daar onrustig van.
Ik wil een stabiele school waarop mijn zoon zich veilig voelt en vrij voelt en zich ten volle kan ontwikkelen. Duidelijkheid en openheid vind ik erg belangrijk. Ik laat mij nu ook erg meeslepen door wat anderen zeggen, maar zoals het momenteel daar loopt in bepaalde groepen (alleen gehoord), geeft mij dat geen rustig gevoel. Mijn man zei nog, dat "tegen de tijd dat onze zoon in de hogere groepen zit, dat het dan mogelijk wel goed loopt"...."Of niet", merkte ik op. Het gaat dus niet alleen om die 1e 2 jaren....
We gaan ons dit weekend beraden op wat we doen want ik wil mijn man hier ook in betrekken.
Jennie
Ik zit met mijn haren rechtop je verhaal te lezen. Wat vreselijk moet het voor jullie en zeker jullie zoontje geweest zijn!! Fijn dat hij het nu zo goed doet!
Herken je mijn verhaal en het "teruggetrokken gedrag" van mijn zoontje?
Hij loopt dus naar binnen en gaat direct op zijn stoeltje met naam erop zitten en zit een beetje voor zich uit te staren. Ik moet hem echt een beetje oppeppen en dan staat hij op om mij uit te zwaaien....
Dit zijn is dus zoiets waar ik dus direct mijn bedenkingen bij heb.....
Oh, ik moet er niet aan denken dat ze hem werkelijk geslagen heeft.....en ik nog zeggen tegen mijn zoon: "maar wat heb je zelf gedaan dan?"
Oh, ik heb de neiging om daar 'ongezien' binnen te sluipen en de boel in de gaten te houden. Mijn man zei ook al iets van: "Ga eens kijken wanneer ze buiten spelen en ga kijken...". Maar ja, ik heb nog een baby en ik kan daar niet zo een, twee, drie staan.
Maar, Jennie, je herkent het gedrag wel?
Evenzo
Bedenk je, dat, hoe langer je kind op deze school zit, hoe moeilijker het wordt om te beslissen om naar een andere school te gaan?
Realiseer je, dat nu de basis gelegd wordt van de schoolcarriere van je zoon.
Mijn zoon voelde zich als kleuter niet prettig op school. Hij zat ook stilletjes op zijn stoeltje. Maar ik heb (tot groep 5), nog nooit gezien dat een juf gemeen tegen hem deed. Hij durfde wel tegen de juf te praten en de juffen deden altijd vrolijk en positief tegen hem. Zo hoort dat namelijk.
Jij heby nu al twee keer gezien dat de juf gemeen tegen je zoon doet. Dat is al twee keer teveel.
Ook spijt!
Hier ook iemand met spijt als haren op haar hoofd dat ik mijn kind heb laten aanmodderen met de juf. Ook een kind die juf als "wel aardig" betitelde. Die zo graag bij zijn vriendjes wou blijven. Maar die ondertussen kapot ging....
Pas toen mijn zoon al maanden niet meer wou spelen, geen afspraken meer maakte, de huil- en driftbuien uit de hand liepen en hij als we een dagje naar de dierentuin wilden zei "ga maar zonder mij" en alleen nog maar op zijn kamer zat met de gordijnen dicht, toen hij ZO ongelukkig was, TOEN pas zag ik hoe erg het voor hem geweest was. Toen pas ging ik voor hem knokken, rijkelijk te laat... Het heeft hem heel veel tijd gekost weer enigszins zichzelf te worden.
Al die tijd dat ik dacht "laten we het maar uitzingen, volgend jaar heeft hij weer een leuke juf", al die tijd dat ik me door de juf weer in de luren liet leggen en dacht dat mijn kind misschien toch wel deels door zijn gedrag dingen uitlokte zoals zij beweerde, al die keren dat ik dacht dat als ik het maar gewoon kon úitleggen ze vast wel anders zou reageren...... al die tijd ging mijn kind dieper en dieper de modder in. Ik bleef praten, zij ging gewoon door met waar ze mee bezig was, en hij had er als jochie van 7 geen verweer tegen. In een half jaar tijd maakte zij hem bijna kapot.
Een jaar nadat hij eindelijk van die juf af was kwam hij haar tegen. Hij had gelijk buikpijn en stond ineengedoken kleintjes te trillen op het schoolplein : "mama, ze zeggen dat ze bij óns les gaat geven !". Mijn hart brak. Had ik me maar eerder gerealiseerd hoe ingrijpend een juf in het leven van een kind kan zijn !!
Nog steeds, tweeëneenhalf jaar na dato, is deze juf het gespreksonderwerp als hij klasgenoten van toen tegenkomt. Hij was niet de enige die onder haar bleek te lijden. Alleen waren niet alle ouders gaan klagen, en werden de klachten dié er waren niet genoeg serieus genomen. Hij weet nu : als ze óóit op de nieuwe school komt invallen, en hij haar ziet - dan mag hij gelijk naar huis bellen en ik kom hem halen !! Nóóit meer zal ik hem aan haar blootstellen.
Achteraf heb ik zo'n spijt dat ik de alarmsignalen niet serieus heb genomen. Dat ik bleef hopen dat het mee zou vallen, en niet zag dat hij zo wegzonk.
Even zo, laat dit niet met jouw kind gebeuren ! Wij zijn wél in gesprek met de juf gegaan, met de duo-juf erbij, en de juf beloofde beterschap. Maar er kwam geen beterschap. Ga in gesprek, liefst óók met ouders van andere kinderen die onder de juf lijden. Samen sta je sterker !! Praat (gezamenlijk) met de directeur, maak je zorgen kenbaar. Wij hebben dat ook op een gegeven moment gedaan : met drie moeders tegelijk naar de directeur stappen. Dat werd serieuzer genomen dan de losse verhalen. Toch veranderde er eerlijk gezegd veel te weinig. Achteraf, ja, toen zeiden de andere leerkrachten én de directeur dat het zo slecht gegaan was. Maar toen was het voor mijn kind al te laat.
Zelf was ik achteraf gezien tien keer liever in een vroeg stadium zeurmoeder geweest.....
Martine
Reactie
Hoi
Ik heb met stijgende boosheid deze verhalen gelezen, verschrikkelijk! Even zo, niet twijfelen en meteen een gesprek met directeur en/of juf vragen, nee eisen!
Dit kan echt niet en ik zit me echt op te vreten hierover, ook over jenniedora's verhaal!
Ik ben zelf juf, welliswaar in het vso, maar dit is werkelijk een blamage voor onze beroepsgroep.
Jennie ik vind het van de zotte dat de directeur jou bedreigt heeft met dat verhaal van het schoolbestuur! Dat geeft meteen aan hoe fout het daar zit! Ik zou als ik jou was nog een klacht bij de onderwijsinspectie overwegen!
O ja, nog een tip: als je een gesprek eist met de directeur en zij eisen dat de juf erbij zit, ga dan zelf ook met zijn tweeen. Vraag van te voren wie er bij het gesprek aanwezig zijn. Anders loop je de kans dat er opeens meer mensen van school bij zijn, en dan is het onprettig dat je zelf alleen komt...
(neem iemand mee die in geval van emoties bij jou, de zaak kan overnemen)
sterkte en liefs
Elsje78
dus jij bent als juf ook van mening dat dit niet kan? Ik heb trouwens net mijn zoontje weer naar school gebracht en vandaag heeft hij de andere, lieve juf. Hij was vrolijk, blij en opgewekt. Kortom: gewoon zoals een kleuter zich moet voelen.
Ik sprak nog een andere moeder op het schoolplein wiens zoon nu al voor het 3e jaar bij de strenge juf zit. Ze beaamde mijn verhalen en zei: "Ja, dat is juf X he". Ze zei dat haar zoon ook hard wordt aangepakt, maar kennelijk deert haar dat niet zo; ze is meer van de mening dat hij dat dan ook wel verdient zal hebben met zijn gedrag. Maar ze gaf duidelijk aan dat juf X inderdaad zo is.
Gisteren was er weer een incident die op het eerste gezicht mild is, maar waarvan ik ook weer denk: "Moet dat nou op zo'n toon". De groep moest zijn jas gaan halen en de kindjes rennen dan langs een gang waardoor ze ons op het schoolplein kunnen zien staan (wij staan nooit pal voor het raam of pal voor de deur want dat wil juf liever niet).
Een van de kindjes rende even heel snel de gang in om naar haar moeder te zwaaien en rende vervolgens snel weer terug. "Oei", zei de moeder. "Als ze daar maar geen last mee krijgt". Nou, dat had ze dus wel.
Achteraf bleek (na een woede uitbarsting van het kind thuis) dat de juf erg boos was geworden en had gezegd dat ze dat "NOOOOOIT meer wil zien!!". Dan heb ik het dus over een kleuter die 2 seconden de gang in rent en even zwaait naar d'r moeder. Deze moeder wil ook niet meer wachten en gaat snel een gesprek aan.
Ik wil ook dat mijn man meegaat. Ik verbaas me wel over sommige ouders die het wel zien, maar het voor lief nemen. De zoon van die ene moeder zei dat de bewuste juf ook een "lelijk gezicht" had! Dat zegt dan een kind van net 6.
Die juf zit er zeker al zo'n 20 jaar geloof ik, dus ze komt er kennelijk mee weg.
Afspraak
Ik heb een verzoek ingediend om een nieuwe afspraak voor volgende week te maken met juf. Ik ben benieuwd. Mijn man gaat ook mee.
Ik probeer vooral mijn zorgen kenbaar te maken op basis van wat ik merk; dat is eigenlijk ook het enige wat ik nu kan. Dat ze tikken uitdeelt kan ik niet hard maken en ze zal dat ook direct ontkennen (het is dan het woord van mijn zoon tegen dat van haar). Ik probeer het vooral bij mezelf te houden en mijn zorgen te uiten.
Dus dat ik aan het gedrag van mijn kind merk (en ook uit eigen observaties heb gezien) dat hij bang van haar is en dat ik mij daar zorgen om maak. De rest mag zij dan vertellen....Pffff, kijk en nu al tegenop, maar ja, het is wel mijn kind.
Zo snel mogelijk weg
Lieve Even zo,
Ik ben zelf kleuterjuf geweest en mijn hart doet echt zeer als ik dit lees. Dit zijn jammer genoeg herkenbare situaties die echt zoooo fout zijn. Het heeft niets met consequent etc te maken maar met een juf die geen liefde heeft naar de kinderen en haar werk. Misschien heeft ze het ooit wel gehad maar nu in ieder geval niet meer. Mijn dochter heb ik indertijd ook te lang in zo'n kleutersituatie laten zitten en het heeft een deel van haar echt stuk gemaakt. We zijn naar een andere school gegaan met een kleuterjuf die alleen maar warm is en vol aandacht en duidelijk aan het genieten is van de kinderen en toch gebeurt er nooit iets onvertogens in die klas. De kinderen zijn zo dol op juffie dat ze gewoon vanzelf doen wat zij graag wil zien van ze. Ze hebben gewoon zo'n lol in die klas. Heerlijk om te zien. Jufs gezicht staat altijd warm en vriendelijk zeker 's morgens is dat belangrijk want de dag moet immers nog beginnen! 's morgens krijgt ze dikke knuffen van de kinderen en als je verlegen bent en niet durft is het ook goed. Verwacht niet te veel van het gesprek want die vrouw is er vast een die overtuigd is van haar gelijk en haar jarenlange werkervaring. Die ga je inderdaad niet veranderen. Ga naar een andere klas of school. Laat nog weten hoe het afgelopen is.
Eefy
Ik ben er ook ergens bang voor dat ze erg overtuigd zal zijn van haar kunnen en ik denk ook niet dat dit met een gesprek zal veranderen. Maar je moet ergens beginnen. Als ik direct naar de directeur loop (die daar uiteraard wat mee moet doen) dan weet ik zeker dat ik geen medewerking meer krijg van die juf die zich gepasseerd voelt.
Komt nog bij dat mijn zoontje ook nog eens door een ander jongetje uit zijn groep erg hardhandig wordt benaderd. Andere kinderen zijn zelfs bang voor hem (hij is dus 4 he). Ik wil absoluut niet dat mijn zoontje terugslaat dus ik heb hem gezegd dat als het andere jongetje hem slaat of vervelend doet, dat hij direct naar de juf moet gaan. Maar nu snap ik ook heel goed dat mijn zoontje dat ook weer niet durft.
Ik heb al 2 keer zelf gezien nu hoe geweldadig dat jongetje is. Vanmiddag ben ik zelfs bijna het plein opgerend omdat mijn zoontje zowat gekeeld werd door dat mannetje. Net echt een lekkertje dus.
Ik snap ook wel dat mijn zoon weerstand voelt naar strenge juf om het te zeggen, want ik zie haar ook wel als iemand die hem dan weer een aansteller vindt. Dat speelt ook nog eens mee.
Bang voor de juf
Beste even zo,
Niet alleen je zoontje is bang voor de juf, andere ouders zijn het en jij bent het tot op zekere hoogte ook. Het zou me niet verbazen als er binnen het team ook een soort angst is voor deze ervaren collega. Heel goed en verstandig dus dat je dit gesprek hebt aangevraagd.
Ik zou voor het gesprek al jouw eigen ervaringen en observatie die je hier hebt verteld, net zo feitelijk op papier zetten en ik zou (als je de mogelijheden hebt w.b. opvang) aangeven dat je kind niet meer bij deze juf in de klas komt, (hij is niet leerplichtig), tot er een verandering is in de situatie. Dat is dus een toezegging van de juf dat ze het serieus neemt en haar eigen handelen kritische zal laten bekijken (bijv. door een PAB-er) en aanpassen. Dat gaat niet gebeuren vermoed ik, tenzij dit voor de directie een gelegenheid is om een lang lopend dysfunctioneren eindelijk eens echt serieus aan te pakken. Een andere optie is plaatsing in een andere klas, maar daarbij zou ik wel melden dat je vraagtekens zet bij het beleid van school.
Je hoeft niet te bewijzen dat zij je zoontje heeft geslagen. Blijkbaar ervaart hij het zo en dat is al ernstig genoeg. Een goede leerkracht zou iets dergelijks heel serieus nemen en er geen welles nietes van maken.
Ik vind nog los van de ernstige dingen die je beschreven hebt een opmerking van een juf dat ze je kind 'vreemd' vind al heel misplaatst. Zeker als rechtvaardiging van haar gedrag. Dat biedt ook geen vertrouwen dat ze in het geval van kinderen met extra zorg de juiste aanpak zal weten op te brengen.
Ik wens je veel sterkte. Lastig hoor, zo'n situatie aan het begin van je schoolcarrière. Maar wat je beschrijft is zorgelijk. En jouw twijfel hoort daarbij. Een goed juf die eens iets fout doet laat zich daarop aanspreken.
Groeten, Maw.
Ooooo
Jullie moeten eens weten hoezeer ik jullie reacties waardeer. Het geeft me veel vertrouwen dat ik eens voor mijn kind moet opkomen. Echt, ik ben normaal zeker niet op mijn mond gevallen, maar hier zit ik toch echt mee
in mijn maag. Ik wil haar namelijk ook weer niet ten onrechte aanvallen voor het feit dat ze alleen streng is....
Mijn moeder vind het allemaal niet zo'n vaart lopen, maar die is nog van een generatie dat lijfstraffen als normaal werden ervaren op school.
Zij vind juf een prima juf van de "oude stempel" die er geen gras over laat groeien..... Zij vind mijn reactie dus wat overdreven, dus dan twijfel ik weer zo of ik niet zo'n overgevoelig moedertje ben die bij het minste geringste gaat zitten mieren. Ze zegt ook dat toen zij mijn zoontje bij die juf bracht, dat hij vrolijk naar haar toeliep en dat ze heel lief tegen hem deed. Dus bij mijn ouders heb ik niet zoveel medeleven.
Maar als zelfs juffen hier zeggen dat het mis is.......
Wellicht is het goed dat ik dingen op papier zet voor het gesprek?
Ja ik herken dit gedrag zeer zeker!
alleen pakte ik - in tegenstelling tot jou - de 1e signalen NIET op. Pas toen hij echt steeds teruggetrokkener werd en zelfs tics vertoonde werd het duidelijk dat er iets mis was. Jammer genoeg vertrouwde ik niet op hem en op mijzelf.
we gingen het traject in. want school dacht aan een vorm van autisme of een ticstoornis.
bij een consult van de kinderpsychiater gelderse roos was zelfs de diagnose "matige algehele ontwikkelingsachterstand" omdat hij in elkaar gedoken zat bij het consult, ontzettend faalangstig was etc etc
conclusie: hij moet op school erg op zijn tenen lopen omdat hij de stof niet kan bijbenen, vandaar de tics is spanning geen GTS. na deze diagnose die al geprint na school en alle instanties was gestuurd, kregen we 1 `1/2 maand later een IQ test waaruit bleek dat hij een bovengemiddeld IQ had (120). weg laag begaafd, maar toen toch maar het etiketje GTS erop geplakt.
voor school was dit geweldig nieuws rugzakje aangevraagd voor zijn "lage IQ en GTS (later bleek dat hij dit helemaal niet heeft) en toen rugzakje toegekend was hem van school gestuurd met de mededeling dat ze zo'n kind niet konden begeleiden op hun school.
Al die tijd was ik blijven geloven in de goede bedoelingen van school.
en ik ben ook echt niet dom, maar wel zeer naïef geweest.
Groet,
Jennie
Even zo
Goed dat je het gesprek aan gaat. En goed dat je het vooral bij jezelf wil houden. Dat is ook belangrijk, want anders gaat het volgens mij niets worden.
Tips: praat in de ik-vorm, geef aan wat je feitelijk hoort/ziet (ik hoor van mijn kind ..., ik zag gisteren dit/dat gebeuren, ik hoorde jou vorige week dit/dat zeggen tegen mijn kind). En geef aan welk gevoel je dat geeft, hoe jij die feiten interpreteert. Dan is de kans dat het een welles/nietes verhaal wordt al een stuk minder groot. Over feiten valt immers niet te discussiëren, en over jouw gevoel ook niet.
Succes!
Jeetje jennie
Je zou toch yerug willen gaan en ze met de koppen tegen elkaar aan willen slaan op zo'n moment? Ik vind het echt ontzettend erg wat jullie en vooral jullie zoontje is overkomen. Het gaat gelukkig nu helemaal goed met hem toch?
Je zegt inderdaad wel wat. Als ik nu helemaal niets doe en het maar laat begaan zo en dan nog een jaar erbij bij deze juf.....wat krijg je dan he. Dan is hij misschien wel (of niet) echt beschadigd.
Er staat in de schoolgids dat ze respect en een goed zelfbeeld zo belangrijk vinden bij kinderen. Nou, deze juf is hard op weg om dat rigoreus de kop in te drukken bij mijn zoon.
Ja, bij het 10-minuten gesprek zei ze, dat onze zoon zo vreemd deed en dat ze hem niet begreep. Ze kan er helemaal niets mee. Als het niet verandert over een half jaar, "dan weet ze echt niet wat ze moet doen"....
Dat zegt ze over een situatie waarin ze mijn zoon iets vraagt om iets ergens neer te leggen en mijn zoon compleet de andere kant op liep. Ze vraagt hem waarom hij de andere kant op loopt en wat hij moest doen. Hij herhaalt exact wat ze zegt, "dus hij heeft me zeker wel begrepen", legt ze uit. Als ze dan zegt wat hij dan moet doen dan loopt hij pas naar de goede plek toe.
Ze vindt dat heel vreemd gedrag. Hij zat nog geen 2 maanden in die groep. Ook wanneer hij niet met een bepaald spel mag spelen (wat hij ontzettend graag doet), "dan dlijft hij maar erbij staan kijken", zegt ze. "Nou, ik heb hem maar gewoon een kwartier laten staan hoor", zei ze.
Ze vond ook dat zijn werkjes niet waren wat ze moesten zijn voor zijn ontwikkeling en liet ons tekenwerkjes zien van de kinderen en legde de fases uit die kinderen normaal gesproken doorlopen met bijv. tekenen. Bijv. hoe ze dan een poppetje tekenen en dat het dan steeds concreter wordt.
"En dat maakt Hij dan"....wijzend op een paar strepen op het papier". (ik grapte nog dat ik het wel mooie abstracte kunst vond)
Mijn zoon heeft ronduit een hekel aan tekenen en knutselen en maakt zich er inderdaad zo snel mogelijk vanaf (dat had hij al op de peuterspeelzaal). Hij is daarentegen ontzettend geinteresseerd in computers, lezen, rekenen en bouwen....
Maar juf baseert zich op de knutselwerkjes en tekenwerkjes en constateerde dat zijn fijne en grove motoriek dus niet OK was? Thuis zet hij de meest kleine lego bouwwerkjes in elkaar. "Nou, hier zie ik hem nooit met lego spelen", was haar opmerking weer.
Ik denk dat ze een beeld van een kleuter heeft zoals die moet zijn en zich moet gedragen en pas je niet in haar beeld, dan ben je dus vreemd in haar ogen.
"Ze had dit nog nooit gezien" zei ze, waardoor ik echt de indruk kreeg dat er iets mis was met onze jongen. "En met een half jaar moet het echt anders worden, anders weet ze het echt niet meer wat ze moet doen.
Maar, wat vinden jullie....dat klopt toch niet? Volgens mij is ze hem eigenhandig nu aan het "vormen".
Mijn zoontje heeft een sterke wil, is volgens anderen behoorlijk pienter, maar is ook erg gevoelig.
Bahbah
Ik walg van die opmerkingen, echt gewoon letterlijk...
Ik heb geen ervaring met kleuters (professioneel dan) maar het allerbelangrijkste lijkt mij dat in die fase zelfvertrouwen enorm belangrijk is. En dan dit soort opmerkingen van iemand die de veilige haven van een kleuter moet zijn. Iemand die je als kind het idee geeft dat hij er mag zijn, zoals hij is...En dan zeggen: Als het over een half jaar niet beter is kan ik er niks meer mee. Bah
Ik heb stage gelopen bij een fantastische kleuterjuf. Ik had zelf meer met het oudere kind zoals dat heet, maar wat heb ik daar veel geleerd. Nieuwe kindjes mochten als ze daar behoefte aan hadden de hele dag op schoot, net zolang tot ze vertrouwen genoeg hadden te gaan spelen. Ontroerend gewoon om te zien, hoe ze steeds een stapje verder weg durfden...
Zoals al gezegd werd: Hou het in de ik-vorm, neem iemand mee die precies weet wat en hoe jij het wil zeggen en zorg dat als er afspraken gemaakt worden, deze op papier komen en je ze beiden ondertekent...
Sterkte, en je doet het goed hoor! Jij bent de stem van je kind in deze, hij kan nooit tegen haar op...
liefs
Even zo
Laat je het weten wanneer je een gesprek hebt ? Dingen op papier zetten is handig, vooral omdat ik uit ervaring weet dat je emoties de overhand kunnen krijgen in zo'n gesprek. Samen gaan is ook ontzettend handig, ik zat destijds alleen en oei wat was dat eng ! Daarnaast ligt het gesprek dan stil als je overdonderd wordt....
Ik had destijds een gesprek met twee juffen : "DE" juf, en haar duo, omdat ik het belangrijk vond dat beide juffen wisten wat er speelde. Ik vroeg de duo of die notities wilden maken en uitwerken, omdat ik een verslagje van het gesprek in zijn "dossier" wou. Dit ter latere bewijsvoering...... De duo heeft mij de notities keurig toegemaild. Ik had zelf direct na thuiskomst ook al van alles opgeschreven, dat is ook een optie als juf geen notities kan of wil maken.
Ga er voor evenzo, want een leerkracht kan je kind maken of breken ! En als een kind zich onveilig voelt op school, heeft dat invloed op alles.... Heel veel sterkte en succes !!
Martine
Even zo
Ik zit echt met kippenvel jouw laatste posting te lezen. Op deze wijze sprak die groep 5 juf ook over onze zoon. Ook met een tekening erbij en dan heel minachtend kijken en zeggen: 'Tja, zo tekent hij dus....' Liefdeloos.
Deze juf had een hekel aan onze zoon. Ze vond hem ook raar en vreemd en dacht dat hij het allemaal niet zo goed begreep. Misschien was het allemaal te moeilijk voor hem. (Hij heeft later een iq test gehad; 128 is zijn totale iq.)
Succes met het gesprek. Jij bent niet gek, dit is niet goed.
Wolkje
Hebben wij het over dezelfde juf misschien?
Omdat juf inderdaad die opmerking maakte en dan nog eraan toevoegde: "als het met een half jaar niet verbetert dan weet ik het echt niet meer", dan ga je echt twijfelen aan je kind. Ik vroeg haar nog wat ze eraan dacht te gaan doen. Antwoord: "Ik weet het echt niet hoor, ik weet het niet".
Mijn man is wat nuchterder, maar ik zat echt te stuiteren.
Ik laat jullie weten wanneer ik het gesprek heb gehad en hoe het ging. Mijn man gaat mee en we gaan ons erna beraden wat we gaan doen. Wellicht is het handig om alvast contact op te nemen met de andere school voor het geval hij snel overgeplaatst wordt. Mijn man wil liever wachten tot de zomervakantie zodat de klap niet te hard aankomt voor zoon.....nou, we zien wel.
Getver zeg. Denk je dat kleutertijd een leuke tijd voor je zoon is. Een militair opvoedkamp is er niets bij vergeleken. Mijn zoon is nu nog overwegend blij en vrolijk, maar je merkt al duidelijk wel gedragsveranderingen en dat hij bang en in zichzelf gekeerd raakt.
Bedankt voor jullie tips ook! Ik hoop dat we de goede beslissing voor ons kind nemen.
Even zo
Nee, het kan dezelfde juf niet zijn. Het was hier groep 5. Maar de overeenkomsten zijn akelig.
Deze juf zei tegen ons, met een vies gezicht: 'Dit soort kinderen hoort niet op een gewone school thuis.'
Zo'n opmerking vergeet je nooit meer, leerkrachten zouden dat soort dingen nooit mogen zeggen. Tegen onze zoon zei ze, toen hij een keer een topprestatie had geleverd: 'Zie je wel dat je het kan! Als je maar wat beter je best doet!' (en hij doet zoooo zijn best op school)
Wat een heks. Gelukkig gaat het nu wel weer goed. Op een gewone school!
Als je overigens toch van school wilt wisselen, zou ik zeggen: hoe eerder hoe beter. Dan is je zoon al weer helemaal aan de nieuwe school gewend voor de meivakantie. Als je het uitstelt, maak je het alleen maar meer beladen.
Even zo
Wat goed dat je zo snel doorhebt wat er aan de hand is en er meteen werk van maakt.Vechten hoor voor je zoontje en als de school niet meewerkt meteen een andere school opzoeken.wij zijn telaat geweest,hebben te lang vetrouwen gehad in de juf,getwijfeld en gedacht dat het aan onze zoon lag.Het kind is gebroken naar een andere school gegaan.De opmerkingen van de juf klinken mij zo bekent,alleen negatief,niets goeds wilen zien van je zoon,je zoon gevoelig.dit KAN en MAG niet.
Toen wij erachter kwamen was het telaat.Okee,zoon heeft wel iets,taalverwerkingsprobleem,faalangst en daar kwam dan later nog negatief zelfbeeld en negatieve school ervaring bij.Maar volgens juf was hij juist absoluut niet gevoelig,hoe kwam ik erbij,hij had adhd en interesseerde zich nergens voor, en later toen hij zich opsloot,ze geen contact met hem kreeg,hij met zijn hoofd tussen zijn schoudertjes en alleen naar beneden keek,moest hij een ass onderzoek laten doen.
Nu zit hij SBO ,voor zijn welzijn,hij had met een gode RT op regulier onderwijs kunnen blijven,maar hij was in die tijd echt depressief en daarom hebben we met de neuroloog afgespoken hem naar SBO te doen.Toen hij daar een paar maanden was,kwam de interne begeleidster naar me toe en terwijl ze sprak kreeg ze tranen in haar ogen,ze zei:We zien nu pas je zoontje hoe hij werkelijk is,beetje bij beetje komt hij terug,wat is dat kind uit een diep dal moeten komen.
Wat heb ik een spijt,een gevoel van falen,van mijn kind laten verzuipen,omdat ik het heb laten gebeuren.
Wat jij schrijft,hoe de juf reageert,wat ze zegt,hoe negatief ze is naar je zoon en je zoon is gevoelig zeg je,dus hij voelt een hele dag die negatieve houding van haar,het is zo herkenbaar.Ben benieuwd hoe je gesprek gaat.Hopelijk wordt er meteen actie ondernomen.
