Begaafde dochter van 8 en onbegrip op school

Geweldig rode beuk

"Ford motorfabriekensysteem lopende band", hoe kom je erop.

Hier trouwens ook een eendje dat nog steeds half verdrinkt, ik geloof ook niet dat zij de strategie van Miriam ooit zal leren

Toegepast op kind dm

Mijn zoon had iets vergelijkbaars met avi lezen. Ik heb toen voorgesteld hem avi-uit te testen met de afspraak dat als hij daar dezelfde score haalde als bij avi-1, dat hij dan niet meer avi hoefde te lezen.
Die handschoen is opgepakt (ze zouden mij wel even de les lezen) maar ik had gelijk. Zo raakte zoon in 1 dag van avi-1 naar avi-uit.
Ook met dat schoonschrijven moet er een soort van toetsing zijn. 5 minuten voor tig keer een letter en uiteindelijk 5 minuten voor 5 hele zinnen (de moeilijkste pagina).
Laat kind de moeilijkste pagina binnen de tijd doen. Haalt ze dat (kwaliteit en tijd voldoende) dan hoeft ze nooit meer letters te schrijven.
Ja, je moet brutaal zijn. En vindingrijk. En schijt hebben aan alle volgordes. Dat vereist wat lef en precies dat is wat je je kind daarin kunt voorleven.
Daar worden ze groot van.
Groet,
Miriam Lavell

Timing

DM, vraag je met je dochter samen af hoe het kan gebeuren dat juf dat allemaal vergeet.
Ik denk dat timing daarin een belangrijke rol speelt. Stel je voor, het is druk in de klas. Juf ergert zich, maar probeert met ingehouden frustratie toch de boel aan de gang te houden. Het is maken of breken voelt ze aan haar water en ze loopt op eieren te redderen. Dan ineens in haar ooghoek neemt ze een opvallende beweging waar. Iemand pakt zijn boeltje, staat op en loopt weg.
De eerste reactie van juf: Hier jij!
Hoe je zo'n reactie ook kwalificeert, hij is wel voorstelbaar. Vul een wat onzekere leerkracht op die positie in en leerkracht is helemaal niet meer voor rede vatbaar. Niet meer in staat om toe te geven uit angst om het hele zooitje te verliezen.
Die dingen gebeuren. Leerkrachten zijn ook maar mensen.
En dan is het nu aan je dochter, (hoe oud is ze ook weer, mijn zoon was 4 toen ik ermee begon) om de wijste te zijn. Om begrip te hebben voor die stress. Om het juiste moment uit te kiezen. Om een slimmigheidje uit te vinden waardoor juf niet het gevoel heeft te verliezen.
Ze moet iets eerder opstaan, of als de ketel al aan het koken is toch nog even wachten.
Zoon had in die kleutertijd een poppetje in zijn laatje. Op dat soort momenten zette hij dat op zijn tafel. En dat zag juf net zo goed. Ze blafte niet meer, maar kwam wel binnen enkele minuten naar zijn tafel. Dan mocht hij gaan. Op haar gezag, naar haar beleving. Niet op zijn eigen initiatief, zo voor het oog van een rommelige klas.
Juffen hebben dat nodig. Gun ze dat.
Dat helpt het beste.
Groet,
Miriam Lavell

Pffff wat een school

ik heb alleen jouw verhaaltje gelezen, rest niet. Ik zou zeggen: andere school waar ze meer individueel werken (montessori bijvoorbeeld). Dit is toch ellendig en stom. ... je wordt voor goed gedrag niet echt beloond..

Donna

"Soms zou ik wel willen dat dochter zich gewoon ontiegelijk vervelend zou gedragen in de les, de boel zou ophouden, drukte maken, aandacht trekken, weet ik veel, noem alle stoorzenders maar op. Dan zou er waarschijnlijk wel van alles worden gedaan om haar op te laten houden (dus: moeilijker, uitdagender werk)"
Ha ha, maak je maar geen illusies hoor. Weet je wat er dan namelijk wordt gezegd? Kind moet zich eerst maar eens netjes gedragen, en als het laat zien dat het heel netjes en foutloos en braaf en lief en gemotiveerd werkt, dán mag het ander werk.

Nouhou

Ik snap dat wel hoor, vriendin van dochterlief vertoonde dergelijk gedrag, werd getest, bleek hoogbegaafd. Mijn dochter pislink, die wil ook getest,maar school doet dat niet. waarom zouden ze, ze hebben geen cent last van haar.

Nee miriam

..op deze manier gun ik de juf dat zeker niet .

Het is ook wel een beetje lastig om in het kort hier natuurlijk neer te zetten wat al jaren speelt. Het kan net een klein dingetje zijn dat een enorm verschil maakt. En deze situatie (stress in de klas etc.) was er niet.

Het gaat erom dat juf zich aan geen enkele afspraak houdt. Niet alleen bij ons hoor, ook bij anderen. Heel veel 'zon-kinderen' die vorig jaar wél plustaken kregen, voelen zich nu slecht en doen hun werk niet goed meer. In de maand december (als je het dan hebt over stress )) heb ik ook tegen dochter gezegd dat het deze maand zo druk is en alles een beetje anders gaat, en dat ze dat zo maar even moet laten gaan. Na de vakantie wordt alles weer normaal. Ik hou namelijk altijd ook rekening met de leerkracht!

Op het moment dat dochter wél gewoon de plustaken zou krijgen, zou je me ook niet horen over een keer dat het mis gaat, of de leerkracht stress heeft of weet ik veel wat. Echt niet. Maar als je al een half jaar aan het vechten bent, je van alles wordt toegezegd, je ziet dat het in ándere klassen wél gebeurt, merkt dat de leerkracht alleen gaatjes vult met praatjes, én dan ook nog ziet de je kind doodongelukkig is, die daardoor nu ook nog therapie heeft, en dit ontzettend makkelijk te verhelpen zou zijn: is dit wel degelijk de grens voor begrip voor de juf.

Deze klas was als enige klas bijv. ook niet versierd met kerst. Toen ik vroeg waarom er in deze klas niets aan werd gedaan (rest van de school volledig in kerstsfeer, ieder lokaal donker en verlicht met kerstlichtjes etc.) kreeg ik het antwoord: "nou...als ik alles ophang, moet ik het er ook weer afhalen, en daar heb ik niet zo'n zin in."........???????????????????? Ik heb toen gezegd dat ík het wel wilde versieren, en dat ik het dan óók weer op zou ruimen. Ik heb zelfs alle lichtjes en versiering gekocht. Als je de gezichtjes van die kinderen had gezien, toen de volgende ochtend óók deze klas gezellig was...dat was echt onbetaalbaar.

Het enige waar ik begrip voor heb, is dat ze onervaren is, en dat dat moet groeien. Voor het feit dat ze verder echt niets doet en zich nergens aan houdt, nee, dat is me een brug te ver.

Groetjes!
DM

Haha ijsvogeltje

Je hebt natuurlijk ook wel gelijk, op zich zou ik dat ook helemaal niet willen, haha. Maar dan wordt ze wél gezien!!! En nu niet...En áls ze dan op haar donder krijgt, is het tenminste terecht )). Dan krijgt ze geen straf omdat ze te snel klaar is...

Maar ja...als als als....Gezellige boel hier hoor, pffffff....

Gr.
DM

Fiorucci

zo bedoel ik het een beetje. Dochter hier is ook soort van onzichtbaar. En de testen hebben we zelf laten doen bij een kinderpsycholoog toen ze niet lekker in haar vel zat (daar is ze nu ook overigens).

Wel naar voor je dochter...misschien ook zelf doen??

Gr.
DM

Slimme list

DM, volwassenen zijn bijzonder incosequent en onredelijk. Ik weet daar alles van. Niet uit mezelf, maar vanwege zoonlief die dat telkens weer pijnlijk blootlegde. En hij had gelijk. Hij had altijd gelijk.
Jij hebt waarschijnlijk ook gelijk, maar je hebt niks aan gelijk. Waar het om gaat is dat je dat doet waar je wat aan hebt. Aan patstellingen heb je niks. Aan slimme listen om warrige juffen te laten doen wat je wilt, heb je wel wat.
Je hebt een slimme dochter. Verzin er samen wat op.
Hou daarbij vooral rekening met één belangrijk ding: het feit alleen al dat die snotaap op die leeftijd al zo slim is, is voor vele volwassenen meer dan genoeg om in een onredelijke kramp te schieten.
Daar kunnen die mensen niks aan doen. Zij hebben er geen controle op. Zo zijn ze vastgeroest. Laat staan dat jij er met standjes, of je gelijk, iets aan zou kunnen doen.
Er is maar één ding dat je dochter zelf in de hand heeft en dat is haar eigen gedrag. Haar timing. De manier waarop ze papt en nathoudt, vertrouwen wekt en volwassenen in hun waarde laat.
Ja, dat is een rare verhouding, want in feite vraag je van je kind zich volwaardiger en volwassener te gedragen dan veel volwassenen. Maar het is niet anders en het kan.
Dan creëer je eendenvet voor die onredelijkheid. Daar trek je je gewoon niks van aan. En je verzint een list om de volgende keer wel je zin te krijgen. Iets waarbij de juf (of de volwassene) zich volledig in de waarde gelaten voelt. Dat zit in gedrag, in timing, in beleefdheidsvormen, in woordgebruik.
DM:"Deze klas was als enige klas bijv. ook niet versierd met kerst. "
Niet meer druk om maken. Je hebt genoeg te paaien voor je kinderen. Daar kun je niet ook nog gedoe over versiering bij hebben. Zo erg is een klas zonder nu ook weer niet. Een ongelukkige dochter is erger.
Pick your battles.
Eén voor één. Verzin een list en pas 'm toe als je vertrouwen hebt in die list. Zo ga je verder, van list tot list en zo verovert je kind harten en leert ze prioriteiten stellen in ergernis.
Dat is het eendenvet waar ik het over heb.
Groet,
Miriam Lavell

Vroeger was het gemakkelijker

Ik heb in de vijfde klas van de lagere school de oude reken- en taalboekjes van de zevende klas (die al niet meer bestond, maar waarvoor de materialen er nog lagen) doorgewerkt. Halverwege de vijfde was ik klaar. Ik had toen een geweldige meester die mijn ouders opbelde en zei: "Ze is klaar. En nu?". Mijn ouders stelden voor om mij boeken te laten lezen. Ik heb dus anderhalf jaar lang afwisselend boeken gelezen op school en geholpen bij de kleuters. Ik bleef ook vaak een dagje thuis, gezellig met moeders de stad in. Dat kon toen nog. Ik begrijp dat je anno nu verplicht mee moet doen met alles. Verschrikkelijk.
Helemaal eens met Miriam, er is geen uitdaging op het bo. Er is trouwens ook veel te weinig hulp voor kinderen die het niet redden. Het is een falend systeem voor iedereen die niet tot de middenmoot behoort. Je enige redding is een leerkracht die zich kan inleven in een zich vervelend kind.
Groetjes
Massi

Om de tafel

(Ik heb niet het hele draadje gelezen, dus misschien is het mosterd). Voor mijn oudste heb ik tot nu toe elk jaar met elke nieuwe leerkracht om te tafel moeten zitten om oplossingen te vinden voor haar verveling. Flink wat drama meegemaakt op dat gebied, vooral voordat ik van het bestaan van compacten afwist. Dit jaar heeft ze dezelfde leerkracht als vorig jaar, dus ging het gelukkig wat soepeler. En ik maak regelmatig even een praatje in de wandelgangen met de ib'er. Met jongste ben ik dit jaar begonnen. Volgend schooljaar gaat ze naar groep 3 en voor zover ik kan inschatten loopt ze ongeveer een jaar voor. Dat wordt dus weer een leuke uitdaging. Ik ben voorbereid en aardig op de hoogte van de mogelijkheden, dus ik ben er klaar voor.

Omkeren

Massi:"Je enige redding is een leerkracht die zich kan inleven in een zich vervelend kind. "
Of een kind dat zich kan inleven in een vervelende leerkracht
Omdat kind dat laatste zelf in de hand heeft, is het slim om daarop in te zetten. Invloed hebben maakt gelukkig.
Groet,
Miriam Lavell

Dat is heel lastig

Miriam, je betoogt het wel vaker en theoretisch is het inderdaad een oplossing: leer het kind om de leerkracht bij te sturen. Dit manipuleren is echter lang niet elk kind gegeven. Komt nog bij wat jij enkele postings eerder al schreef: het wordt een kind vaak niet in dank afgenomen dat het slimmer is dan de leerkracht. Ik ken diverse pubers en volwassenen met horrorverhalen. Voor je het weet krijg je een gedragsprobleem aangepraat omdat je op onhandige wijze het falen van de leerkracht blootlegt. Die kans is alleen maar groter geworden nu de leerkrachten slechter opgeleid zijn dan ooit.
Ik wens alle betrokken kinderen vele lagen eendenvet toe, dat wel. Het is de enige manier om redelijk ongeschonden te overleven in zo'n klimaat.
Groetjes
Massi

Izar

Zoals ik hierboven al zeg, als je het slecht treft met de leerkracht, botst het alleen maar en krijg je zoals jij ook nog strafwerk aan je broek. Ik had het eeuwige geluk dat ik een goede meester had, ik denk nog vaak aan hem met grote dankbaarheid.
Ik heb me trouwens wel verveeld, die laatste jaren. Dat is onvermijdelijk, denk ik. In elke basisschoolklas zit de helft van de groep zich te vervelen omdat de aangeboden stof niet aansluit bij hun niveau (te hoog, te laag, verkeerde manier van aanbieden enzovoort). Dat ligt niet alleen maar aan de leerkracht, het is ook bijna ondoenlijk om alle kinderen te geven wat ze nodig hebben. Het is dan heel fijn als ouders en leerlingen mee willen denken en ik begrijp niet waarom die kans niet met beide handen wordt gegrepen door de leerkracht van bijvoorbeeld DonnaMay's dochter.
Groetjes
Massi

Cadeautjes

Massi:"Miriam, je betoogt het wel vaker en theoretisch is het inderdaad een oplossing: leer het kind om de leerkracht bij te sturen. Dit manipuleren is echter lang niet elk kind gegeven."
Natuurlijk niet. Kinderen zijn ook maar mensen.
Maar het gaat vooral om de focus. Wat ik zie gebeuren (en wat ik natuurlijk aanvankelijk zelf ook had) is dat ouders hun kinderen voorleven met een focus op dat wat de leerkracht allemaal fout doet.
Ik wil niet op de man spelen, maar het voorbeeld is te mooi om weg te laten: het gaat zelfs op enig moment over slingers in de klas.
Het is niet zo gek dat een kind in die omgeving ook alleen maar fouten van anderen ziet en vergeet bij zichzelf na te gaan of te ontdekken wat ie zelf kan doen. Dat kind is alleen maar een machteloos slachtoffer met een suffe juf. En daar zijn er best veel van, suffe juffen.
Werkelijk, het ergste moet nog komen.
Verschuif de ambitie naar het kunnen dragen van die suffigheid en je haalt de scherpe randjes ervan af. Je hoeft niet 100% te slagen. Dragelijk is genoeg. Dat kun je doen als ouder, met je kind.
Daarnaast komen er ook altijd leerkrachten op je pad die het geweldig met je doen. Kan een paar jaar duren, maar heus, ze zijn er. Met die leerkrachten maak je grote sprongen vooruit.
En dan is er nog een beetje leerweg of protocol dat zo nu en dan en soms per ongeluk in een grillig pad zijn weg vindt naar versnellen, verdiepen, verrijken. Dat is er soms, even. Je kunt er niet op rekenen.
De focus op uitdaging, geef dat nou aan dat kind, dan smelten de problemen als sneeuw voor de zon, die is te hoog gegrepen.
Je krijgt het niet. Je krijgt het soms. Of half. Voor even maar. Daarvan kun je menen dat dat een fout is en slecht is en armoe blootlegt, maar het is werkelijk veel prettiger om het als cadeautjes te ervaren.
Joepie, het is er!
Al bij al is een gesprek met een school of leerkracht veel prettiger en constructiever als de school ervan overtuigd is dat je ze niet de kleren van het lijf vraagt. Uit die houding ontstaat meer bereidheid om het te proberen.
Groet,
Miriam Lavell

Donnamay

De vroegere kinderarts van mijn dochter heeft zich inmiddels gespecialiseerd in dit soort zaken. Ik was er met mijn middelste kind, en ze bood aan om weer eens langs te komen met dochterlief, zeker toen ze hoorde dat er weinig gebeurt op school. Ik hoorde daar letterlijk op tafeltjesavond in oktober: we hopen dat ze meer uitdaging vindt op het VO. (Geweldig, vooral als je weet dat ze nog anderhalf jaar te gaan heeft op de basisschool.) Maar enniewee, ze wordt getest, jiehoe!
Nou heb ik niet de illusie dat het veel oplost, want met haar geteste vriendin gebeurt nog niks, maar voor dochterzelf is het pure erkenning.

Miriam

Jouw zienswijze is die van een hele andere kant, en op een dergelijke manier leren we onze kinderen ook hoe ze om kunnen gaan met situaties.

Het voorbeeld van de klas met kerst bedoel ik natuurlijk alleen maar, om aan te geven dat er in deze klas echt helemaal niets gebeurt, dat zelfs zoiets simpels te veel moeite is. Het ging niet alleen om een slinger, de complete kerst ontbrak (boom, alles). Je stelt dat de kinderen daar niet 'ongelukkig' van worden. Helaas was dat wel het geval, anders zou het mij ook een worst zijn. Maar als er door alle kinderen steeds gevraagd wordt wanneer hun klas mooi wordt gemaakt, en dit verworpen wordt, vind ik dit niet kloppen. Is de hele school zo, allá, maar als werkelijk ENIGE lokaal? Nee, dat klopt niet. Ik vind dat dus wel belangrijk. Op die manier ga ik er dan mee om: wil je misschien dat ik het doe voor de klas? En als juf dan zegt: ja graag, dan doe ik dat. Zie het dan maar als hulp.

En ja, we kunnen onze kinderen leren hoe ze bepaalde zaken van zich af kunnen laten glijden, natuurlijk! Zo gaan wij ook door het leven.

Maar feit waar ik het graag over wil houden in dit draadje is, wat er verder nog daadwerkelijk gedaan kan worden aan een kind dat verder is.

Wij zijn er overigens zojuist achter gekomen, dat er helemaal geen verrijkings/verdiepingsmateriaal op school aanwezig is, terwijl dat duidelijk door de school als organisatie naar buiten wordt gebracht. Alleen de juffen met jarenlange ervaring spelen erop in, zien het, en hebben zelf materiaal. Dit wisten wij niet . Dus deze week ook met de schooldirektie aan tafel.

Het Avi-lezen hebben wij ter sprake gebracht, en we waren verbijsterd. Er 'mag' niet verder getest worden dan niveau E4. Dat is 'niet mogelijk' binnen het nieuwe systeem van de school. Ik heb wederom aangegeven dat ze onze dochter gewoon eens moet toetsen op een hoger Avi-niveau, maar dat 'mag ze niet doen'. Bizar toch....

Gelukkig wordt nu wél de IB'er ingeschakeld, en zitten wij nu wekelijks op school om te bespreken wat er nu daadwerkelijk wordt gedaan. En verder hebben we volgende week een gesprek op een andere school.

Wil toch nog aangeven in dit geheel, dat de school bij oudste dochter geweldig was, de beste zelfs van de regio. Toen was alles er wel, en was er veel meer aandacht. Sinds de school is uitgebreid en er een nieuwe direktie is gekomen is het waardeloos. Het is dus niet alleen maar de juf, die ook nog moet leren. Het is het gehele systeem dat totaal veranderd is. Zelfs van de onderwijsinspectie kreeg de school een onvoldoende . Dat was niet zo, een paar jaar geleden!

Groetjes,
DM

Bovenstaand berichtje niet alleen voor miriam, maar ook algemeen

Gr
DM

Niet met mirjam eens

Mirjam stelt de zaken naar mijn mening wel erg simpel.

Uitdaging buiten school op zich is niet voldoende. En ik spreek uit ervaring. Toen mijn zoon zo ontzettend slecht in z'n vel zat vanwege gebrek aan uitdaging (en ja, hij nam vorig jaar leuk z'n Harry Potter boek mee naar school om de tijd door te komen)kreeg hij psychosomatische klachten en kwam ook nog eens tegen een depressie aan te zitten.

Gevolg: hij wilde ook niet meer naar buitenschoolse activiteiten. Voor die activiteiten had hij meer dan gemiddelde aanleg maar z'n eigenwaarde was zover beneden peil gezakt dat hij zich nergens meer goed genoeg voor voelde. Hij werd geheel apatisch.

Iets op een bepaalde manier beleven (school in dit geval als onbelangrijke verstrooiing) kun je niet afdwingen en laat zich ook niet altijd aanleren. Karakter speelt hierbij zeer zeker ook een rol. Ik zie dit duidelijk op de manier waarop mijn zoon en dochter met verveling en/of gebrek aan uitdaging omgaan.

Bovendien weet ik niet of het een goed idee is een kind de instelling mee te geven dat al die leerkrachten op school maar een stelletje klojo's zijn die je maar het best kunt negeren. Want daar komt het in Mirjams betoog wel op neer. Hoezo creeren we dan een stelletje arrogante wijsneusjes die zich boven de rest voelt staan.Ik heb me er zelf ook wel schuldig aangemaakt maar alleen toen ik op de vorige school echt alle andere wegen had bewandeld.

Ieder kind heeft het recht op school te leren leren. Dit is geen kwestie van tijdsverdrijf maar een essentiele vaardigheid die iedereen nodig heeft om op gepast niveau te kunnen functioneren. Wij zitten bij zoon nog steeds met de brokken in de vorm van perfectionisme en faalangst.

Ik ben het er mee eens dat je je soms beter neer kunt leggen bij redelijke tevredenheid op school (en ik weet hier alles van af want ik woon in een land waar versnellen, verdiepen, verbreden, verrijken nog min of meer onbekende begrippen zijn)maar die creeer je niet door alleen maar voor leuke dingen buiten school te zorgen.School maakt daarvoor een te groot deel uit van het dagelijkse leven van een kind.

Te filosofisch

makakos"Iets op een bepaalde manier beleven (school in dit geval als onbelangrijke verstrooiing) kun je niet afdwingen en laat zich ook niet altijd aanleren. "
Zeker wel. Klachten van hb ouders over school zijn er volop. Over kinderopvang of het vakantiekamp hoor je ze nooit. Dat heeft alles te maken met de verwachtingen en die zijn meestal te hoogdravend.
makakos"Ieder kind heeft het recht op school te leren leren. Dit is geen kwestie van tijdsverdrijf maar een essentiele vaardigheid die iedereen nodig heeft om op gepast niveau te kunnen functioneren. "
Tja, het recht op onderwijs en daar dan van denken dat er consensus is over wat dat minimaal inhoudt. Je mag die mening hebben, maar het is er wel een die over grote principiele zaken gaat. Het is een filosofische discussie die je los moet houden van de oplossingen voor je eigen kind.
Je kunt je in de brede maatschappelijke discussies over onderwijs storten, maar die discussies zullen voor jouw kind geen oplossing bieden. Dat duurt te lang. Kind kan geen dag wachten, laat staan een volle kabinetsperiode.
Tussen mijn kind en die kwesties en het nu zit inmiddels bijna 20 jaar en nog is het niet beter. Ben ik even blij dat ik naast al dat breed maatschappelijk gediscusieer ook nog een concrete weg bewandeld heb voor mijn kind.
Ik heb zijn kinderen betere tijden beloofd. Ik hoop dat ie nog even wacht met kinderen maken, want ik vrees dat er de komende 10 jaar nog steeds niks beter is.
makakos"Bovendien weet ik niet of het een goed idee is een kind de instelling mee te geven dat al die leerkrachten op school maar een stelletje klojo\'s zijn die je maar het best kunt negeren. Want daar komt het in Mirjams betoog wel op neer."
Tot die conclusie kom je alleen maar als je ervan overtuigd bent dat leerkrachten en school op betrekkelijk eenvoudige manier oplossingen beschikbaar hebben. Wie dat niet heeft of kan is kennelijk een klojo.
Met respect voor de beperkingen van scholen en vooral leerkrachten die uiteindelijk die taak op zich hebben, kun je ook tot de conclusie komen dat wat jij wil in het huidige systeem botweg teveel gevraagd is.
Je verwacht te veel.
Heb ik ook gedaan, maar dat is verdwenen. Ik zie geen klojo's maar mensen die aan het redderen zijn binnen smalle marges en vooral ook met hun menselijke beperkingen.
Ik zie leerkrachten die net zo mens zijn als zoveel andere volwassenen en die daarom menselijkerwijs zich net zo makkelijk persoonlijk beledigd voelen door een slimmerik, ook al is ie pas 4.
Er is geen enkele reden om aan te nemen dat onder leerkrachten het soort mens dat zich hulpvaardig en professioneel boven het alles kan stellen, de overhand heeft. Het zijn gewone mensen, een enkele bijzondere uitzondering daargelaten.
Makakos:"en ik weet hier alles van af want ik woon in een land waar versnellen, verdiepen, verbreden, verrijken nog min of meer onbekende begrippen zijn"
Ik weet niet over welk land je het hebt. Ik kijk al bijna 20 jaar jaloers over de grens waar je in uiterste nood dan toch op zijn minst nog zelf onderwijs kan geven. Dat helpt direct tegen psychosomatische klachten als gevolg van het naar school gaan. Dat had ik dolgraag willen doen, maar in Nederland mag dat niet.
Ja, dat is een ernstige systeemfout. En ik vind het ook nog in strijd met allemaal diep principiele mensenrechten. Maar ja, daar heeft je kind geen moer aan in het hier en nu.
Mag het in jouw land wel? Heb je het al eens overwogen, of houd je vast aan je principes en stuur je je kind daarom naar dat incapabele systeem?
Makakos:"School maakt daarvoor een te groot deel uit van het dagelijkse leven van een kind."
Dat is allemaal perceptie. Reken maar uit hoeveel uur je kind per jaar en van het kinderleven op school zit. Dat valt enorm mee.
Wat je doet met je opvattingen is het negatieve gevoel dat je kind al heeft over school, versterken. Je benadrukt dat de school tekort schiet. Jonge kinderen nemen dat persoonlijk, de school wil het mij niet geven. De leerkracht vindt mij stom.
Vervolgens versterk je ook nog eens de gedachte dat je kind daar het belangrijkste deel van het leven tussen moet zitten. Een onoverzichtelijke berg leed, elke dag weer, dag in dag uit, wat een narigheid.
Dit soort gedachten helpen niet tegen psychosomatische klachten.
De werkelijkheid is anders: de school kan het niet geven, de juf is er het mens niet naar en in werkelijkheid ben je meestal niet op school. Het is maar even en niet veel kwalijker dan kinderopvang.
Groet,
Miriam Lavell

Ik heb er nog een beetje over nagedacht (zit op beeldschermdieet, combi noodzaak en keuze dus ben er niet zo vaak) en ja, ik denk dat het én én is.

Mirjam heeft zeker een punt. Ik twijfel ook heel vaak aan mijn verwachtingen van het onderwijs. Of ze wel reëel zijn, of ik niet te hoog of te laag ga zitten met mijn verwachtingen.

Ik denk dat mijn keuzes daarin ook worden bepaald door de karakters van mijn kinderen. Het ene kind kan, zoals ik eerder al zei, meer hebben dan het andere.

Bij mijn oudste was het dus 4 van de 5 jaar huilen met de pet op, en hij is erg gevoelig. Voor hem was dat eendenbestaan niet weggelegd. Hij is naar een Leonardo gegaan (waar ik erg over getwijfeld heb) en het verschil is schrikbarend groot. Zijn stem klinkt anders, zijn hele houding is anders. Daar coach ik niet tegenop. Zoveel lichtheid als er in zijn bestaan gekomen is. Zoveel mogelijkheden en plezier, ruimte vooral.

Bij mijn jongste heb ik nog wel hoop dat hij het uitzingt in het reguliere onderwijs. De financiële garanties voor die Leonardo zijn ook maar 3 jaar, en hij moet nog 5 of 6 jaar basisschool... ik weet niet of ik die kans ga wagen.

Kortom, je moet het per kind bekijken. Het is nooit goed om met de pootjes in de lucht op de grond te gaan liggen en alles aan school over te laten.

Maar het is ook niet aan te raden om bij voorbaat alle leerdoelen voor slimme kinderen los te laten (zelfkennis, werkstrategie, samenwerken) die normale kinderen als vanzelf met het reguliere pensum aangeleerd krijgen. Ik vind dat je af en toe best om compacten of verbreden mag vragen. Dat is eigenlijk wat Mirjam ook aangeeft met dat avi-voorbeeld. Daar stelt ze wel degelijk eisen. Namelijk dat haar zoon met rust gelaten wordt.

Realistisch

Rodebeuk:"Maar het is ook niet aan te raden om bij voorbaat alle leerdoelen voor slimme kinderen los te laten (zelfkennis, werkstrategie, samenwerken) die normale kinderen als vanzelf met het reguliere pensum aangeleerd krijgen."
Dat heb ik geen moment gedaan. Zoon en ik zijn wel al snel tot de conclusie gekomen dat school, in ieder geval de basisschool, daaraan geen enkele onmisbare bijdrage zou leveren. Die conclusie sloot geen deuren, maar opende ze juist.
Ook hij was geindoctrineerd door de omgeving er aanvankelijk van overtuigd dat Het Echte Weten op school begint. Ook hij was diep teleurgesteld dat dat niet kwam. Ook hij dacht dat het aan hem lag. Hij heeft nog net niet gedacht dat hij dom was. Ik was 'm net voor.
Vanaf het moment dat hij wist dat het anders was, zocht hij gretig elders, waar hij het maar tegen kwam.
Het grappige van die speurtocht was trouwens wel dat hij dat vreemde gedrag van leerkrachten in alle georganiseerde omgevingen tegenkwam. Ook museummedewerkers raken in de war van een slimmerd en kunnen het niet laten om daar kleinerend op te reageren.
Rodebeuk:"Ik vind dat je af en toe best om compacten of verbreden mag vragen."
Ja. Maar het maakt wel uit hoe je dat doet. Als dat vanuit de diepe overtuiging komt dat school over de brug moet komen vanuit allerei diep gevoelde rechten, dan is het een aanval en komt het niet.
Ik hem mij door de meester uit laten leggen hoe dat nu werkte met dat avi. Mijn vermoeden heb ik toen meteen uitgesproken en beloofd dat ik dat thuis nog even zou onderzoeken. Vervolgens terug naar school en de stelling op tafel gelegd. Test 'm maar. Ik bleek gelijk te hebben.
En uiteindelijk ben ik toch van school gewisseld. Een compleet hb protocol en lessen achter latend. Het hielp niet. De dominante leerkrachten waren er de mens niet naar om er mee om te gaan.
Die wisseling hielp, puur om het nieuwe begin. En uiteindelijk was er daar maar één leerkracht die het wel begreep en die ook precies wist wat ze nog kon doen. Die donald duckjes...
Dat klinkt weinig ambitieus, maar wel realistisch. Het heeft weinig zin om in groep 8 nog eens uitdagend te willen gaan doen.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam en draadje

"Zeker wel. Klachten van hb ouders over school zijn er volop. Over kinderopvang of het vakantiekamp hoor je ze nooit. Dat heeft alles te maken met de verwachtingen en die zijn meestal te hoogdravend."

Oneens. Wanneer een school eerst juist uitblinkt in protocollen voor begaafdere leerlingen, en onze oudste dochter is het bewijs dat het toen zo was, en tegenwoordig verkondigen zij dat het nog steeds zo is, terwijl er geen enkel protocol meer is, mag er geklaagd worden. En als je een vakantiebestemming boekt aan zee, en je blijkt in de jungle te zitten, zul je 'ze' ook horen klagen. Lijkt me niet meer dan normaal.

Dat is zeker geen te hoge verwachting, maar een simpel gevolg van teruggang van kwaliteit van de betreffende school en niet aanbieden wat er beloofd wordt (zelfs in de schoolgids!).

Verder wil ik echt graag nogmaals vragen om het in dit draadje vooral te hebben over de mogelijkheden (!) voor onze dochter binnen deze school en tips en trucs. Ik vind het vervelend dat het nu over het gehele systeem blijft gaan, ipv alleen dit 'geval'. Met oudste dochter hebben we al geleerd, en we weten zelf heel goed hoe we met beide meisjes om moeten gaan thuis.

Het gaat om school, en hoe we dat in goede banen kunnen leiden. Als er nog meer tips/ervaringen zijn, hoor ik ze heel graag!

Groetjes,
DM

En daarom vind ik dit forum nu zo leuk

Mirjam, je geeft me nu toch een verhelderende en relativerende kijk op een aantal zaken. Ik vrees dat je in grote lijnen gelijk hebt:

"Heb ik ook gedaan, maar dat is verdwenen. Ik zie geen klojo's maar mensen die aan het redderen zijn binnen smalle marges en vooral ook met hun menselijke beperkingen"

Daar heb je helemaal gelijk in!Ik zit alleen nog in een hele andere fase dan jij, aan het begin van het hele traject en kan de dingen nog minder makkelijk relativeren.

Het valt niet te beschrijven hoeveel verdriet en zorgen ik heb gehad en hoe onze gezinssituatie heeft geleden onder de te kort komingen van het huidige onderwijssysteem en de gevolgen daarvan voor mijn zoon. Het is schrijnend om te zien hoe je kind van een slim leergierig wezentje verandert in een onzeker, apatisch kind omdat de school niet weet om te gaan met zijn capaciteiten. En geloof me, het Griekse onderwijssysteem is lichtjaren achter bij het Nederlandse. Hier kan je niet eens blijven zitten, noch versnellen dus ga maar na wat er allemaal in een klas bij elkaar zit.

In eerste instantie gingen m'n haren dus even overeind staan bij het lezen van je ideeen over uitdaging buiten school omdat dat bij ons absoluut niet meer werkte. Maar ik ben het dus met je eens dat je geen absolute oplossing van school kan verwachten, die fase heb ik inmiddels achter me gelaten.

Wel ben ik blij dat we toch van school zijn veranderd en op de huidige (particuliere) school meer begrip vinden voor de situatie en er, binnen de marges van het systeem, ingespeeld wordt op de behoeftes van mijn zoon.Mijn zoon zal school nooit echt leuk gaan vinden waarschijnlijk maar hij wordt tenminste niet meer ziek van school. Meer verwachtingen heb ik inmiddels niet meer.

School en verwachting

Kan allemaal wel zo zijn, maar ik vind dat je van een school mag verwachten dat ze waarmaken wat de school pretendeert te zijn.

Als je kind gymnasium kan doen, verwacht je ook dat hij/zij op dat niveau les krijgt, en niet op mavo niveau. Dat is nu eenmaal dat onderwijs. Als je kind op een 'speciaal onderwijs' zit, mag je ervan uitgaan dat dat onderwijs dus 'speciaal' is naar de normen die de school heeft (of zegt te hebben).

Wij hebben onze kinderen speciaal naar deze school gedaan omdat het EGO onderwijs is, en ze speciale groepen hadden voor kinderen die dat nodig hebben (ondergemiddeld en bovengemiddeld/begaafd). Als een school pretendeert dat nog steeds te zijn, maar in praktijk is hier totaal geen sprake meer van, dan is de verwachting die de school nog steeds wil scheppen misleidend. En niet onze verwachting te hoogdravend.

Vwb dat je ouders van hb kinderen op vakantie niet hoort klagen, dit heb ik waarschijnlijk verkeerd geïnterpreteerd . Wanneer wij op vakantie zijn, en we zijn thuis belangrijke dingen vergeten, die echt van belang zijn voor onze kinderen, dan hoor je ons wel degelijk klagen: #$^^*$% waarom hebben we daar nou niet aan gedacht! En klagen we over onszelf! Altijd als we op vakantie gaan, zorgen we namelijk dat oudste dochter heel veel boeken mee kan nemen (als ze langere tijd niet kan lezen gaat ze zich echt heel naar voelen), en nemen we zelf schoolmateriaal mee. Wanneer we merken dat de frustratie misschien eens toeneemt, kunnen we onze meiden geven wat ze nodig hebben. Er zijn ook leuke HB spellen, en die doen we dan. Daarna hebben ze dan weer de rust om verder vakantie te vieren ..

Dank voor de eerdere reakties, en ook voor de link van de HB site, daar heb ik echt iets aan!

Gr.
DM

Clubjes/sporten

met clubjes of sporten is dit eveneens zo. Dochter ging naar dansen, wat voor haar leeftijd leuk zou moeten zijn. Er werd echter ook gespeeld in deze les, wat eigenlijk alle kinderen leuk vonden!! Die van ons niet, want zij zeggen dan: ik kom hier om te dansen, spelen doe ik thuis wel .

Dan gaan we natuurlijk echt niet tegen die juf zeggen dat ze haar les moet aanpassen!!! Haha, dat zou wat zijn! Het is namelijk geen dansschool die zegt heel fanatiek/streng/professioneel te zijn, maar gewoon leuk, dansen voor de kids.

We hebben dus een andere dansschool gezocht die, ja, hoe zeg je dat, 'strenger' is, fanatieker. Wat veel kinderen misschien weer niet leuk zouden vinden...Maar die van ons wel! Ze genieten enorm van de danslessen nu, en als ze daar de laatste 5 minuten een spelletje doen vinden ze dat nu ook leuk! Oudste dochter zit nu dus ook in de selectieklas, en geniet er zo enorm van. Dat is heerlijk om te zien! Ze willen juist zo hun best doen, en verder komen. En het is echt fijn als dat kan, ook (of nu vooral!) buiten school.

het gaat om de balans. Als ze genoeg uitdaging hebben, kan dat prima afgewisseld worden met geen uitdaging hebben. Maar bij het totale gebrek aan uitdaging gaat het mis.

Gr.
DM

Verwachtingen en pretenties

"Kan allemaal wel zo zijn, maar ik vind dat je van een school mag verwachten dat ze waarmaken wat de school pretendeert te zijn"

Daar heb je gelijk in maar hoever ga je door in het najagen van je gelijk als het een soort strijd tegen windmolens begint te worden? Uiteindelijk gaat het hier toch om het welzijn van je kind.

Zelf begonnen wij met onze zoon vanuit principiele overwegingen op een openbare school (onderwijs moet voor iedereen toegankelijk zijn) maar aangezien dit fataal uitwerkte voor mijn zoon zijn we alsnog op een particuliere school beland. Ik vind nog steeds dat ik gelijk had wbt bepaalde verwachtingen maar daar had mijn kind uiteindelijk weinig aan.

Veel leesplezier op het hb forum. Dat forum heeft mij door vele moeilijke momenten heengesleept.

Onmogelijk

Het is onmogelijk om in het gewone basisonderwijs 100% op je eigen niveau les te krijgen. Dat gaat gewoon nooit lukken. Daarom vind ik Miriam's punt ook heel sterk. Leer het kind omgaan met school en de leraren ipv de leraren omgaan met het kind. Het eerste is een investering waar het kind de rest van zijn schooltijd profijt van heeft, het tweede is een gevecht tegen de bierkaai wat regelmatig herhaald moet worden.

Het is wat dat betreft ook jammer dat thuis onderwijs in Nederland maar slechts matig is toegestaan want voor sommige kinderen zou deels thuis les krijgen echt een goede oplossing zijn. Dat is nu eenmaal niet zo en particuliere scholen zijn er ook weinig dus verreweg het overgrote deel van de kinderen is aangewezen op het gewone basisonderwijs.

Mijn ervaring is net als die van Miriam. Een school kan een fantastisch onderwijsmodel hebben in theorie met alle aandacht voor kinderen die voorlopen of achterlopen maar in de praktijk zegt het zo weinig over de school. Het meest belangrijke is leerkrachten hebben die welwillend zijn en mee willen denken over oplossingen. Oplossingen die je in de meeste gevallen zelf aan zal moeten dragen.

Mijn advies is dan ook staar je niet te blind op het EGO school model of wat dan ook maar probeer aan de ene kant te investeren in je kind zelf om te leren gaan met een minder ideale situatie en aan de andere kant investeer vooral in een goede band met de leraren. Dat laatste is ook heel wezenlijk. Een vertrouwensband zien te krijgen met de leraar waardoor je niet gezien word als de lastige moeder. Dat is ook lastig maar uiteindelijk zijn het dit soort relaties die op school prevaleren boven onderwijsmodellen of wat dan ook.

Kinderen ook leren van een mindere situatie toch iets te maken. Dat kost ook veel tijd en energie maar is naar mijn mening wel belangrijk want dat is iets waar je voorgoed wat aan hebt. Leren leraren tevreden te stellen en de resterende ruimte zo goed mogelijk gebruiken.

Maylise