Begeleiding hoogbegaafde (jonge) kinderen in den haag

Moeder van 2

Je haalt wat dingen door elkaar nu, misschien moet je nog een keertje goed lezen.
Overigens: niemand hoeft het te hebben over iets waar hij het niet over hebben wil. Dus nee: "we" moeten het hier niet over hebben. Maar als ik dat wil mag ik het er wel over hebben, toch? Of vind je van niet?
Ik heb helemaal geen behoefte om op wie dan ook te fitten trouwens, dus dat doe ik dan ook niet.

Onder de zes jaar

..wordt door veel mensen hooguit van een 'voorsprong' gesproken en niet van een IQ. Met recht imho.
Daarboven, dus vanaf zes jaar, vind ik ook dat er veel en veel te veel waarde aan IQ-scores wordt gehangen. Daar is die test indertijd nooit voor gemaakt, en de normering wordt in de hoge regionen uiterst dubieus door de kleine normgroepen.

Ik ben de laatste jaren genoeg 'deskundigen' tegengekomen die baarlijke nonsens uitkraamden, en veel erger nog, zware pedagogische en didactische blunders maakten met een verwijzing naar IQ. Daarom denk ik dat je niet voorzichtig genoeg kunt zijn.

Mijn zevenjarige heb ik pas bij zijn terugkeer van Leo naar regulier een beetje geïnformeerd over wat IQ is, hij wist goddank niet eens dat het bestond. En dat houd ik graag zo. Weinig instrumenten worden zo overschat als een IQ test.

En wat zie je nu bij die hb-kind-fora: daar is alweer een overtreffende trap ontdekt. Het fenomeen 'plafondscore'. Niet meer genoeg om boven de 130 te scoren, nee, om echt mee te tellen moet je plafondscores scoren. Terwijl dat fenomeen vooral blootlegt wat ik hierboven al zei: IQ-tests zijn van oorsprong niet ontwikkeld om fijne onderscheiden boven de 130 te kunnen maken.

Dat was ik ook wel met je eens

Jippox, ik vind ook dat het geen zin heeft om bij peuters te spreken over HB (daarom formuleerde ik wat ik wilde zeggen in mijn voorbeeld ook zoals ik het formuleerde, ik heb dan ook niet beweerd dat deze peuter een IQ heeft van boven de 130). Blijft dat ik jou gewoon heel slecht geïnformeerd vind. Je komt dit draadje binnen met onzin (testen bestaan niet voor peuters, en die er zijn hebben geen COTAN beoordeling, het is gewoon niet waar). Die testen zijn er juist omdat het soms wel heel zinvol is om peuters te testen, of omdat ze ver voor lopen, of omdat ze achter lopen.

Cqvq

Oke, je hebt gelijk cqcq, ik was te kort door de bocht met mijn opmerking dat er geen goedgekeurde intelligentietests bestaan voor peuters. Excuses. Ze bestaan wel (waarschijnlijk omdat er vraag naar is...)
Neemt niet weg dat ik vind dat ze onzinnig zijn. Nogmaals: ik kan mij situaties indenken (zoals jouw voorbeeld) waarbij het zinvol kan zijn om een ontwikkelingstest af te nemen bij een peuter. Maar dat is wat anders dan om een IQ of zelfs een Hb label te hangen aan zo'n jong kind. Dat kàn niet en daar heeft niemand iets aan. Ik geloof dan ook niet dat een echt deskundig iemand zich daar ooit aan zal wagen.
Punt is wel dat er ontzettend veel pseudo-deskundigen zijn op dit gebied en er heel veel onzin verkondigd wordt waar niemand wat aan heeft.

De testen zijn op zich het probleem niet

De testen zijn op zich het probleem niet, wel de manier waarop soms met de resultaten wordt omgegaan. En dat gaat ver. Een IQ-test als toegangtest voor bepaalde typen onderwijs (aan de onder- en bovenkant, zeg maar). IQ-cijfertjes die kinderen jarenlang blijven achtervolgen (terwijl de WIS toch echt maar een jaar 'houdbaar' is). De alarmbellen die in het onderwijs gaan rinkelen als je uitstekend functionerende kind plots een V/p-kloof blijkt te hebben. En laatst wat hier nog een draadje van een moeder (kind stond onder toezicht) die ondanks haar MAVO-D slechts 80 had gescoord op de IQ-test en dat zorgde voor alarmbellen bij Jeugdzorg. Ze moest met een tweede IQ-test proberen aan te tonden dat ze echt wel slim genoeg was om voor haar kind te zorgen.
Als we die testen alleen zouden gebruiken om een indicatie te krijgen van de capaciteiten (functioneert dit kind slecht omdat het hoog- of juist laagbegaagd is?), dan zou dat volgens mij heel wat gedoe schelen. Want laten we wel zijn: een IQ-test meet alleen hoe goed het kind de test heeft gemaakt. Niets meer en niets minder. Het is in de verste verte niet vergelijkbaar met de betrouwbaarheid van een meetlat of een weegschaal (en dat zouden de zogenoemde deskundigen ook moeten weten).

Neem je kind serieus.

Mamamia, als iemand die zelf een moeder had die gelukkig altijd antwoord gaf op mijn vragen en die altijd benadrukte dat IK gewoon was en als moeder van een kind dat ik naar vermogen probeerde te antwoorden op vragen, heb ik eigenlijk maar één tip: neem je kind serieus. Een vraag is een vraag, en een vraag verdient een antwoord. Als je kind dingen nog niet durft te vragen op school, wees zijn stem, als hij dingen weten wil, zoek het uit, als hij dingen leren wil, leer het hem. Wacht niet op school, doe dingen zelf.

Zoals ik al schreef, begaafdheid hoeft helemaal geen probleem of een tranendal te zijn. Volgens mij kun je net zo goed in de problemen komen als je IQ helemaal niet boven het maaiveld uitkomt. Frustratie hangt volgens mij toch heel vaak samen met hoe je als ouders je kind benaderd. Als potentieel probleem of als iemand als jij.
Daarop knapte ik af op de HB-forums. Ik wilde gewoon tips over hoe je het leven leuk kon maken voor kind en mezelf, maar ik trof er teveel uilen die een valk geacht werden.
Leuk voor anderen, maar niet mijn kopje thee. Dat was ook mijn bezwaar tegen Leonardo. Basisschool van kind was ook niet perfect, maar gut wat school niet kan, kan thuis toch zeker?

Mijn kind was qua leren en nieuwsgierigheid niet anders dan zijn vader en moeder, nou ja OK, hij las een jaar eerder, maar goed andere generatie, meer prikkels, o ja en hij kan schaken sinds hij 3 is, en ik kan dat nog steeds niet. Maar niets bijzonders verder hoor. Probeer dat 'jij bent OK' altijd aan je kind te geven. Ook als er een juf zit die er niets van snapt. Nou jammer voor de juf, dan zijn wij toch lekker slimmer dan de juf?

Misschien

kun je peuters niet testen, maar een hb kind is natuurlijk wel al hb als peuter, en juist dan kunnen er al problemen ontstaan. Verveling hoeft niet erg te zijn, maar het kan vreemd zijn voor peuters om te ontdekken dat je geen plezier beleeft aan zaken waarvan je ziet dat andere peuters wel plezier beleven. Bij ons op psz stelde een leidster me gerust toen zoonlief zijn eigen spelregels bij een spel maakte; oh, gaat wel over hoor! Dat leren ze wel af! Een overigens erg lieve leidster verder. Zoon hier had gewoon de pech nogal introvert en erg gevoelig te zijn, de houding van leidster zal vast niet bemoedigend zijn geweest, al was ik er verder natuurlijk niet bij. Gelukkig had hij ook leidsters die gewoon veel met hem dolden, dat vond hij wel leuk. Maar ik zal nooit vergeten dat er een doodse stilte viel toen ik toevallig er bij was toen zoon in kringgesprek zijn verhaal deed. De stilte heeft blijkbaar indruk gemaakt want in de kleutergroep wilde hij niets meer zeggen in de kring.
En ja, tuurlijk lag het aan ons ouders. (dat zoon uiteindelijk is vastgelopen) Zal vast. Maar zoon is daar maar mooi klaar mee. Ik wijt vooral veel aan onze 'doe maar normaal' houding. Met meer handvaten had ik hem meer kunnen bieden. hb is misschien een rotwoord, maar het is mi ook maar een kader en het biedt een mooi werkkader. Bij problemen ben je mi al te laat, want die hoeven er iid niet te komen. Maar het gaat niet altijd prachtig zo van kind komt thuis en uit de wens moeilijker werk te willen. Dat is een soort van ideaal scenario. Mijn kind snapte al snel de hele wereld niet meer en kon dat niet uiten. Moeilijker werk wilde hij niet; hij wilde helemaal geen werk meer. (snappen dat werk diende om te leren deed hij zeker niet, want leren deed hij zelf, thuis.) Maar eer dat wij ouders snapten wat er aan de hand was waren we al heel wat verder.

Ja rodebeuk!

Precies gezegd zoals ik dat ook zie! En o zo jammer dat zoveel mensen een iq als een verdienste zien terwijl ze helemaal niet begrijpen dat we het over statistiek hebben, niet over waarheid of zelfs feiten.
Ik heb twee normale kinderen die op de vorige school niet leerden om hun best te doen. Nu op het Leo wel en nu zijn ze happy. Zij kennen hun iq niet, dat vertel ik gewoon niet: 'ik vertel jou pas jouw iq-score als je ook begrijpt wat statistiek is' zeg ik elke keer op de vraag van mijn zoon. En ik blijf zeggen dat ze misschien goed kunnen rekenen en verbanden zien, maar bijvoorbeeld niet goed zijn in sport. Ieder zijn/haar talent.

groet, Mamvantwee

Risico

'Bij problemen ben je mi al te laat, want die hoeven er iid niet te komen.'
Dan zou je voor alle kinderen al op peuterleeftijd een IQ-test moeten afnemen, want als je wil handelen voordat er ook maar iets een probleem is moet je generiek gaan handelen.
Het tweede risico is, dat je naar je kind kijkt door één bepaalde bril: HB. Daar wordt dan alles aan gerelateerd. Dat kan helpen, maar het kan ook je zicht beperken.
En ondertussen zullen dingen als saai, niet snappen hoe de rest van de wereld in elkaar zit, niet kunnen uiten, dat zullen dingen zijn waar een kind toch mee zal moeten leren omgaan.
Ik snap dat stempeltjes soms nodig zijn in de communicatie met school (bijvoorbeeld), omdat je daarmee een herhaling van beschrijving van bepaalde gedragspatronen en problemen voorkomt. Een stempeltje is een korte samenvatting van het gehele patroon. Maar die communicatie is pas nodig als er specifieke problemen zijn, waar school van op de hoogte moet zijn.
Ondertussen kun je toch gewoon goed naar je kind kijken. Waar ontwikkelt je kind zich? Wat heeft zijn/haar interesse? In hoeverre is school daarvoor nodig? Naast school heb je als ouder nog een hele invloedssfeer over, waar je zelf wat kunt doen.

Tsjor

Dirksmama

Denk je nu werkelijk dat met jouw manier van omgaan met hb kinderen ELK kind gewoon lekker door de basisschool heen fietst? Je weet toch wel dat elk kind anders is en dat elke school anders is, elke leerkracht anders is en elke klas anders is? Dus zelfs met gelijkblijvende ouders (jij dus) is elke situatie anders.

Ik zou zelf nog kunnen zeggen dat jij het ook beter had kunnen doen als ik de dochter van mijn vriendin zie (ken ik vanaf dat ze 1,5 was tot nu 12) die is nog simpeler door de basisschool gefietst dan jouw zoon want die had niet eens extra toestanden buiten school nodig om haar bezig te houden.

Dirksmama heeft gelijk

Neem je kind serieus!
Dat betekent geen vast recept. Voor sommige kinderen is uitdaging thuis voldoende, voor andere kinderen niet. Sommige kinderen lukt het niet om in een gemengde klas te functioneren, dan is een HB-klas geweldig. Andere kinderen passen beter bij oudere kinderen, die versnellen een jaar. Voor alle kinderen is een goede school belangrijk, want een school die een kind serieus neemt, lijkt mij essentieel.
Als ouder moet je met je kind op zoek naar de beste invulling die past bij kind en omgeving.

Wat niet helpt, is zeggen: kijk ons eens goed bezig zijn. Dit helpt bij ons kind dus moet goed zijn voor alle kinderen.

En op dit forum....

wordt weer heel veel naar elkaar gekat. Jammer hoor....

Ik vind wel dat je moet oppassen dat je je kinderen niet een probleem aanpraat. Het hb-forum is wat dat betreft niet zo mijn kopje thee, maar vooralsnog hebben wij dan ook geen problemen met de kinderen. Ik denk dat hb-kinderen met problemen vaak ook bepaalde persoonlijkheidskenmerken hebben die moeilijkheden veroorzaken (perfectionisme, faalangst, moeite met aanpassen etc.). Ze hadden wellicht ook problemen als ze niet hb zouden zijn. Misschien ziet Mamamia nog wel andere trekjes aan haar kinderen waarvan ze problemen voorziet?
En als je je kinderen wil laten testen, prima toch? Beetje inzicht in je eigen vermogens en tekortkomingen kan geen kwaad, lijkt me. Ook voor kinderen niet (zou wel handig geweest zijn, als ik vroeger had geweten dat andere mensen niet persé dom zijn ;-p

Uitdaging zoeken

Overigens, op moment dat zoonlief wat meer uidaging op school nodig had verhuisden we naar ander land, met Engelstalige school. Dat was ongeveer vier weken uitdagend

Eens en oneens

Dirksmama: "Zelf denk ik niet dat je voor goed naar je kind luisteren en goed naar je kind kijken nou echt veel begeleiding nodig hebt.
Ik vind het belangrijk dat je je kind niet al als 'probleem' laat wegzetten voordat er echt een probleem is. "

Dat dacht ik ook altijd, totdat mijn jongste in groep 3 depressief begon te worden. We hebben goed geluisterd, goed gekeken, etc. En kwamen tot de conclusie dat het niet genoeg was. De hulp van de psychologe was heel effectief en de conclusie was heel anders dan wij verwacht hadden. Wij konden daarna zelf weer verder, met wat ondersteuning door ervaringsverhalen van anderen (o.a. dit forum en hb-forum, boekjes over hb voor ouders en voor kinderen).
Samenvattend: wij hadden echt een probleem. We hebben het kunnen aanpakken. Kind is weer gelukkig.

Maar: Bij OOL wordt je erg bekritiseerd als je meldt dat je kind hb is, begeleiding nodig heeft, niet tegen al die verveling kan, beter floreert in een hb-klas. Iedereen weet het beter dan jij, hoe goed je ook naar je kind kijkt en luistert en daarop je keuzes baseert. Want zij kennen kinderen die het wel redden dus jouw verhaal is onzin.
Nou, mijn vader heeft altijd gerookt, hij is nu 85 en hij leeft nog steeds zonder longkanker te hebben. Dat maakt roken nog niet gezond.

Annet

Het is toch niet tegenstrijdig aan wat Dirksmama zegt? Je zag een probleem en daar heb je naar gehandeld. Daar heeft niemand iets op tegen.
De vraag is nu alleen: moet je kinderen nog voordat ze tekenen van depressiviteit of iets dergelijks vertonen al naar de psycholoog sturen op basis van een mogelijk IQ?

Tsjor

Nee dus

dat denk ik dus niet. wat ik al zei, je kunt kinderen ook iets aanpraten.

Te laat?

Ik denk juist dat als je kind een probleem ontwikkelt, je te laat bent.

En je hoeft je kind toch niks aan te praten. Leg je een vierjarige uit waarom hij naar school x gaat ipv school y? Waarom hij werkblad x krijgt ipv werkblad y? Je kunt de situatie aanpassen zonder het kind iets aan te praten.

Dat bedoel ik met naar je kind luisteren annet

Je luister nasr je kind en je neemt je kind serieus. En merk je dt iets niet goed gat, dan grijp je in. Dat kan toch zonder zielig te doen of je kind als probleem te formuleren?

Fred

goed, je hebt ook wel gelijk dat je al te laat bent als het kind al een probleem heeft. Als je als ouder er heel erg mee bezig bent of je kind wel genoeg uitdaging heeft op school, dan geef je het kind ook zo'n signaal mee van 'school is eigenlijk niet goed genoeg, papa en mama zeggen wel tegen de juf wat jij moet leren'. Dan benadruk je bij dat kind het gevoel al vanaf het begin (want jij hebt het over 4 jaar) dat hij niet op zijn plek zit. Op dat hb-forum wordt zo negatief gepraat over school en bij sommige mensen daar beheerst dat hb zijn hun hele leven! Get a live, probeer het eens positief te benaderen, denk ik wel eens. Wat heeft het voor zin om weer 3 uur per dag op zo'n forum te zitten als je kind weer eens gewone sommen heeft moeten maken daardoor niet aan zijn pluswerk toe kwam.
En natúúrlijk zijn er kinderen die erg hb zijn, die feitelijk niks hebben te zoeken op een reguliere basisschool.

Neem nu mijn situatie: ik heb twee slimme jongens, een van 7 in groep 4/5 (doet deels programma groep 5) en een die net 4 is geworden.
De oudste rekent heel goed, we hebben al in overleg met school besloten dat hij een klas heeft overgeslagen voor het rekenwerk. Nu zou hij m.i. momenteel wel nog moeilijker rekenwerk aankunnen, ondanks het pluswerk. Zoon heeft alleen vaak zijn werk niet af, dus het pluswerk, daar komt hij vaak niet aan toe. Nu afgesproken dat hij eerst het pluswerk maakt, en dan de gewone sommen. Dat gaat nu best wel goed. Nu kan ik als ouder wéér naar school gaan om te praten over het rekenwerk, dat het nog moeilijker moet omdat hij tegenwoordig alles altijd goed heeft en thuis nog moeilijkere dingen kan uitrekenen. Ik kan ook bij de juf gaan eisen dat hij wat anders te doen krijgt bij aardrijkskunde, want toen hij 3 was kende hij al zowat de hele topografie van de wereld uit zijn hoofd en wist hij al vanalles over vulkanen en plaattektoniek. Want als ik dat niet doe, dan gaat mijn zoon misschien wel onderpresteren en ontwikkelt hij faalangst dan mislukt hij in zijn latere leven. Ik kan nu ook gelijk wel met hem naar een psycholoog gaan, want stiekem heeft ie denk al een beetje faalangst, hij is op zijn minst tamelijk perfectionistisch. Dan ben ik grotere problemen in de toekomst misschien voor.
Die van 4 kan best wel wat meer dan dat niveau van groep 1. Toen hij 2,5 was kon hij al puzzels maken van 250 stukjes, tegenwoordig leert hij zichzelf aardig tellen en rekenen met behulp van het bouwen van lego naar voorbeelden. Dan kán ik met de kleuterjuf gaan praten en zeggen dat hij niks heeft aan puzzeltjes van 20 stukjes, dat ik graag heb dat hij zich bezig houdt met voorbereidende groep 3 werkjes want hij kent bijna alle letters al. En misschien kan ik ook nog even aankaarten dat ik een probleempje zie in de aansluiting met Pietje en Klaasje die nog niet alle kleuren kennen. Maar ik zie nu een kleutertje dat het geweldig leuk vindt op school en ja, die puzzeltjes zijn wel 'heel makkie' en die lettertjes die doen we thuis wel, als hij daar zin in heeft. Net als die krokodil van technisch lego.
Dat bespaart mij een hoop moeite, (ik heb ook nog een leven) en zolang mijn kinderen het naar hun zin hebben op school wil ik daar niet al teveel bovenop zitten. Mijn man en ik zijn waarschijnlijk allebei hb, en zijn nogal verschillend. Mijn man is nogal goed 'geslaagd' in zijn carrière, ondanks onderpresteren op school (ook nog een oktoberkind met 3 jaar kleuteren...) en ik heb 10 jaar over mijn universitaire studie gedaan, en doe daar nu niks mee. Dat zou ik best kunnen wijten aan onderpresteren en faalangst; jammer is het wel, maar goed. Je kan het ook zien als dat ik misschien wat minder gunstige karaktereigenschappen heb om te voldoen aan het ideaalbeeld van de intelligente hoofopgeleide vrouw. Maar moet ik mijzelf daarvoor onderwerpen aan een hoop navelstaarderij, en concluderen dat ik niet 'goed genoeg' ben? Moet ik mijn kinderen bij voorbaat onderwerpen aan allerlei testen bij een orthopedagoog (die ook nog eens niet goedkoop zijn), en vervolgens elke week bij school een uur van de juf haar tijd in beslag nemen omdat ik voor mijn kinderen een volledig op hun capaciteiten afgestemd programma wens?
Wat ik hier maar mee wil zeggen is dat je met jonge kinderen helemaal niet weet hoe ze zich gaan ontwikkelen. En dat de wereld niet vergaat als ze niet uitgroeien tot het perfecte wezen. Mensen zouden tegenwoordig maar eens tevreden moeten zijn met wat ze hebben of zijn, ipv ongelukkig zijn met wat ze hadden kunnen hebben of wat ze hadden kunnen worden.
Beetje gechargeerd misschien, maar je begrijpt me wel denk ik.

Settle for less?

Wat is er mis met het streven je kind het beste uit het leven te laten halen en zoveel mogelijk te bereiken? Dat jij je niet druk (hoeft) te maken over de schoolsituatie van jouw kind, is fijn voor jou. Practice what you preace, en leg jouw leefregels een ander niet op zou ik zeggen Het is in ieder geval niet mijn situatie waarin ik me herken. Ik maak me wel zorgen om de toekomst van mijn kind. Ik wil dat hij zo goed mogelijk terecht komt en zijn talenten kan benutten. Als ik niet betrokken ben bij de toekomst van mijn kind, wie is dat dan wel?

Moet natuurlijk zijn

Practise what you preach ...

Snap het

"Beetje gechargeerd misschien, maar je begrijpt me wel denk ik."

Ik begrijp het precies.. ik vind de dingen op dat forum soms ook een beetje... overdreven.

Maar zo te zien wacht jij ook niet tot het misloopt.

Dan begrijpen we elkaar

neu, ik hou het wel in de gaten. Maar dat is wat anders dan bij voorbaat professionele hulp inschakelen, dan moet er toch meer aan de hand zijn.

Syl

Tot op zekere hoogte ben ik het met je eens, maar door zo'n houding kan je ook te veel druk op je kind leggen. Als je kind *moet* slagen en zoveel mogelijk moet bereiken. Ouders moeten de realiteit niet uit het ook verliezen.

Over de hb-maffia

Kennen jullie de borstvoedingsmaffia? Zodra iemand uitgaat van flesvoeding voor baby's, vraagtekens stelt bij borstvoeding, overweegt te stoppen met borstvoeding, barst de maffia los met anti-opmerkingen.
Dat is het gevoel dat ik krijg als op OOL iets staat over hoogbegaafdheid. De norm van de maffia is: hb is niets bijzonders, daar heb je helemaal geen last van, je kunt thuis genoeg doen om het op te vangen, ouders van peuters die last hebben van hb zijn belachelijk, testen zonder echt probleem is dom, mijn kind heeft geen probleem dus er is geen probleem, en noem nooit het woord hb aan je kind want voordat je weet praat je het iets aan.
Ik heb geluk. Ik ben geslaagd voor de norm: er moet eerst een probleem zijn, bij voorkeur niet in de peuter/kleuterleeftijd, je hebt eerst alles geprobeerd, daarna hulp gezocht voor het probleem. Je krijgt extra bonuspunten als je geen vermoeden had dat het probleem hoogbegaafdheid was.
Mijn punt: er is geen norm. Er zijn ouders die zich zorgen maken in allerlei vormen, ouders kijken ALTIJD naar hun kinderen (dat is namelijk geen specialisme van een bepaalde elite), de ene ouder gaat eerder naar de huisarts dan de ander (moet kunnen), de andere ouder maakt zich eerder zorgen (soms vanwege eigen ervaringen in het verleden), er zijn scholen die heel weinig doen voor slimme leerlingen, dan is het makkelijk praten als ouder van een kind op een school die wel veel doet, hb-klassen zijn niet per definitie fout, de meeste kinderen in hb-klassen hebben geen 'dubbel' probleem (sterker nog: ze worden geweerd terwijl zij het zo nodig hebben), het hb-kind-forum is een waardevol forum voor veel ouders (ja, er zitten mensen tussen die zeuren, gebeurt bij OOL minstens even veel).

Ik leer mijn kinderen dat ze alleen iets moeten zeggen als ze iets positiefs te zeggen hebben (dit in het kader van oeverloze discussies thuis).
Mijn verzoek is: geef ouders van (potentiële) hb-kinderen de ruimte om iets over hun ervaringen te zeggen en hun vragen te stellen, zonder dat de hb-maffia over ze heen valt.

Ik weet het, dit is een zinloos bericht. Maar ja, soms ben ik een soort Don Quichotte.

Voor mij is dit onderwerp nu afgesloten. Ik heb de discussie al lang niet meer nodig. Ik hoop alleen iets meer ruimte te scheppen voor ouders die meer aan het begin van dit proces zitten.

Aanvullend

Op Gonniegans: soms komen je verwachtingen ten aanzien van je kind en de toekomst van je kind niet uit, of niet meteen uit. Heb je dan nog de flexibiliteit om dat te accepteren? Of ga je dan de hele wereld overhoop gooien om te zorgen dat ze wél uitkomen? Waar ligt de grens? Dat is een vraag waar je volgens mij als ouder altijd tegenaan loopt. De talenten en mogelijkheden die je bij je kind ziet als ze klein zijn krijgen in de loop van het leven door allerlei omstandigheden en eigenaardigheden van het kind een andere betekenis.
Er is, volgens mij, geen rechte ontwikkelingslijn: jantje scoort 134 op 4 jarige leeftijd, dus er komt een rechte lijn richting promovendus cum laude en wel zo snel mogelijk. En als die lijn ergens af dreigt te buigen dan ligt dat aan....de school, de begeleiding, de omgeving etc.
Je zult toch elke keer weer moeten kijken naar je kind.

Mamahippie heeft al geantwoord, maar ik ben het dus ook niet eens met Fred, dat je te laat bent als er problemen zijn. Ik zou niet weten hoe je het anders moet doen. Elk kind vóórdat het naar de peuterspeelzaal gaat laten testen op IQ, ADHD, PDD-NOS etc. etc.? Ik zie geen andere weg. En dan een schoolsysteem dat gebaseerd is op indelingen naar IQ?

Tsjor