Dagtaak aan prutswerk

Bijzonder dat je alles buiten jezelf weet te leggen. Ik heb wel een vermoeden waarom die docenten je amper begroeten namelijk.

Ali schreef op 28-01-2024 om 15:09:

[..]

Nu zeg je iets anders, lees je eerste reactie maar eens terug. En het is niet zo dat kinderen die hb onderwijs volgen niet leren om met verschillende mensen en niveaus om te gaan en te schakelen.

Werk doen naar eer en geweten kan alsnog prutswerk zijn. Jij hebt uiteindelijk maar zelf een iqtest laten doen, zelf betaald omdat de school het niet nodig vond en jij wel iets zag en vermoedde. Ik vind dat prutswerk van school. Klinkt niet aardig nee, maar ja, het is wel wat het is.

Gelukkig kunnen jullie dat betalen, iq testen kosten een paar honderd euro.

Lees zelf even opnieuw, ik vertel geen 2 verschillende verhalen.

Jij vindt het prutswerk, ik niet. School en andere hulpverlening was er mee bezig, als we af hadden gewacht was die IQ-test er ook gekomen maar pas als alle andere vinkjes achter te onderzoeken dingen waren gezet. Wij vonden het dan wel heel lang gaan duren en hadden inderdaad geld om het eerder te laten doen. Als hij via school getest zou gaan worden ging hij pas op de wachtlijst na vinkje zoveel, dan was er geen uitslag geweest voordat hij moest inschrijven voor de middelbare en had hij conform zijn Cito's naar VMBO-kader, misschien VMBO-tl gemoeten. Een kind dat slecht scoort op Cito's maar supergoed op methode toetsen en ook anderszins laat zien dat het veel weet en veel kan hoort niet op tl, omdat zijn Cito's dat zeggen. In de praktijk blijkt dat hb kinderen door de manier van vragen stellen vaak slecht scoren op Cito's.

Ik wilde eigenlijk antwoorden dat ik het niet herken. Nu ik er wat verder over nadenk, denk ik dat ik het wél herken. Althans, ik herken dat niet alles soepel loopt. Soms verre van. Dat overal fouten worden gemaakt. En dat je soms flink moet opkomen voor je eigen belang (of dat van je kind) en dat zelfs dan nog vanalles mis kan gaan. Alleen heb ik nog nooit het woord 'gepruts' of soortgelijke daarbij gebruikt of zelfs maar gevoeld. Ik denk dat de wereld gewoon zo werkt, dat een ieder vanuit zijn goede bedoelingen zijn best doet binnen zijn of haar vakgebied. En dat het soms weldegelijk goed is dat iemand breder durft te kijken dan wat de ouder aan geeft (en soms is het tergend, ja dat geef ik ook toe).
Ik denk dus dat vooral het label dat je er zelf aan geeft, bepaalt hoe zeer je de last er van voelt. Want voor mij voelt het minder zwaar dan voor jou zo te horen. Terwijl ik niet denk dat ik minder van dat soort situaties tref.

Verder constateer ik dat jouw communicatiewijze best wat (negatieve) reacties oproept. Je bent zeer kritisch en dat mag. Maar zoals ik ook aan mijn zoon steeds weer uitleg: je hebt inhoud en je hebt toon. Je inhoud is misschien terecht (er worden fouten gemaakt), maar als je met mensen in gesprek gaat, zien en horen ze éérst je toon. Staat de toon hen niet aan, dan gaat de inhoud nooit aankomen. Mensen zijn dan al afgehaakt nog voordat ze konden luisteren naar wat je nou eigenlijk precies zei. Door je lichaamstaal, je stemgebruik, etc. Precies waarom zoveel HB'ers in het onderwijs zoveel ellende ervaren met leerkrachten. Want inhoudelijk zijn ze de docent regelmatig de meerdere, maar toontechnisch slaan ze de plank daarbij helemaal mis en botst dat met de autoriteit van de leerkracht.
Je ziet dat in dit topic ook gebeuren; mensen hebben zoveel last van jouw toon bij het communiceren, dat het moeilijk is om nog begrip op te brengen voor de inhoudelijke kant van jouw verhaal. Terwijl je ook begrip, tips of ervaringen had kunnen krijgen als je toon anders was geweest.
Communiceer je in het dagelijks leven ook zo? Want dan zou het kunnen dat jouw inhoud totaal verloren gaat. Al die goede dingen die jij te zeggen hebt. Dan wordt er dus steeds minder gedaan met de (soms heel terechte!) opmerkingen die je maakt, voel je je nog minder gehoord, ga jij nog harder roepen of aanvallen, word je nog minder gehoord, etc etc. Een negatief spiraal waar niemand bij wint.

PhilDunphy schreef op 28-01-2024 om 15:43:

Ik wilde eigenlijk antwoorden dat ik het niet herken. Nu ik er wat verder over nadenk, denk ik dat ik het wél herken. Althans, ik herken dat niet alles soepel loopt. Soms verre van. Dat overal fouten worden gemaakt. En dat je soms flink moet opkomen voor je eigen belang (of dat van je kind) en dat zelfs dan nog vanalles mis kan gaan. Alleen heb ik nog nooit het woord 'gepruts' of soortgelijke daarbij gebruikt of zelfs maar gevoeld. Ik denk dat de wereld gewoon zo werkt, dat een ieder vanuit zijn goede bedoelingen zijn best doet binnen zijn of haar vakgebied. En dat het soms weldegelijk goed is dat iemand breder durft te kijken dan wat de ouder aan geeft (en soms is het tergend, ja dat geef ik ook toe).
Ik denk dus dat vooral het label dat je er zelf aan geeft, bepaalt hoe zeer je de last er van voelt. Want voor mij voelt het minder zwaar dan voor jou zo te horen. Terwijl ik niet denk dat ik minder van dat soort situaties tref.

Verder constateer ik dat jouw communicatiewijze best wat (negatieve) reacties oproept. Je bent zeer kritisch en dat mag. Maar zoals ik ook aan mijn zoon steeds weer uitleg: je hebt inhoud en je hebt toon. Je inhoud is misschien terecht (er worden fouten gemaakt), maar als je met mensen in gesprek gaat, zien en horen ze éérst je toon. Staat de toon hen niet aan, dan gaat de inhoud nooit aankomen. Mensen zijn dan al afgehaakt nog voordat ze konden luisteren naar wat je nou eigenlijk precies zei. Door je lichaamstaal, je stemgebruik, etc. Precies waarom zoveel HB'ers in het onderwijs zoveel ellende ervaren met leerkrachten. Want inhoudelijk zijn ze de docent regelmatig de meerdere, maar toontechnisch slaan ze de plank daarbij helemaal mis en botst dat met de autoriteit van de leerkracht.
Je ziet dat in dit topic ook gebeuren; mensen hebben zoveel last van jouw toon bij het communiceren, dat het moeilijk is om nog begrip op te brengen voor de inhoudelijke kant van jouw verhaal. Terwijl je ook begrip, tips of ervaringen had kunnen krijgen als je toon anders was geweest.
Communiceer je in het dagelijks leven ook zo? Want dan zou het kunnen dat jouw inhoud totaal verloren gaat. Al die goede dingen die jij te zeggen hebt. Dan wordt er dus steeds minder gedaan met de (soms heel terechte!) opmerkingen die je maakt, voel je je nog minder gehoord, ga jij nog harder roepen of aanvallen, word je nog minder gehoord, etc etc. Een negatief spiraal waar niemand bij wint.

Ik denk dat ik er hetzelfde insta als jij. 
To vindt het zelf óók niet leuk ik zijn werkwijze gepruts noem. Misschien kan je daar wat mee Henricus. 

Lijkt me ook wel heel handig als de school  dan ook eerlijker communiceert. Dat ze aan de ene kant durven zeggen, we hebben moeite met de arrogante toon (als die er was he want dat weten we niet eens, dit is het verhaal van een op den duur gefrustreerd geraakte man) maar we zullen, zoals we eerder ook beloofd hebben naar je inbreng luisteren. 
Ik heb zelf ook niet zulke goede ervaringen en ben m’n mond gaan houden maar erger me echt aan het feit dat school zo makkelijk soms een inbreng negeert en dat dat later dan weer zo makkelijk verdedigd kan worden met ‘ja, maar dat waren die veeleisende of arrogante ouders’. Durf tegen de ouders te zeggen wat je van ze vindt, maar neem ze wel serieus. 

PhilDunphy schreef op 28-01-2024 om 15:43:

Ik wilde eigenlijk antwoorden dat ik het niet herken. Nu ik er wat verder over nadenk, denk ik dat ik het wél herken. Althans, ik herken dat niet alles soepel loopt. Soms verre van. Dat overal fouten worden gemaakt. En dat je soms flink moet opkomen voor je eigen belang (of dat van je kind) en dat zelfs dan nog vanalles mis kan gaan. Alleen heb ik nog nooit het woord 'gepruts' of soortgelijke daarbij gebruikt of zelfs maar gevoeld. Ik denk dat de wereld gewoon zo werkt, dat een ieder vanuit zijn goede bedoelingen zijn best doet binnen zijn of haar vakgebied. En dat het soms weldegelijk goed is dat iemand breder durft te kijken dan wat de ouder aan geeft (en soms is het tergend, ja dat geef ik ook toe).
Ik denk dus dat vooral het label dat je er zelf aan geeft, bepaalt hoe zeer je de last er van voelt. Want voor mij voelt het minder zwaar dan voor jou zo te horen. Terwijl ik niet denk dat ik minder van dat soort situaties tref.

Verder constateer ik dat jouw communicatiewijze best wat (negatieve) reacties oproept. Je bent zeer kritisch en dat mag. Maar zoals ik ook aan mijn zoon steeds weer uitleg: je hebt inhoud en je hebt toon. Je inhoud is misschien terecht (er worden fouten gemaakt), maar als je met mensen in gesprek gaat, zien en horen ze éérst je toon. Staat de toon hen niet aan, dan gaat de inhoud nooit aankomen. Mensen zijn dan al afgehaakt nog voordat ze konden luisteren naar wat je nou eigenlijk precies zei. Door je lichaamstaal, je stemgebruik, etc. Precies waarom zoveel HB'ers in het onderwijs zoveel ellende ervaren met leerkrachten. Want inhoudelijk zijn ze de docent regelmatig de meerdere, maar toontechnisch slaan ze de plank daarbij helemaal mis en botst dat met de autoriteit van de leerkracht.
Je ziet dat in dit topic ook gebeuren; mensen hebben zoveel last van jouw toon bij het communiceren, dat het moeilijk is om nog begrip op te brengen voor de inhoudelijke kant van jouw verhaal. Terwijl je ook begrip, tips of ervaringen had kunnen krijgen als je toon anders was geweest.
Communiceer je in het dagelijks leven ook zo? Want dan zou het kunnen dat jouw inhoud totaal verloren gaat. Al die goede dingen die jij te zeggen hebt. Dan wordt er dus steeds minder gedaan met de (soms heel terechte!) opmerkingen die je maakt, voel je je nog minder gehoord, ga jij nog harder roepen of aanvallen, word je nog minder gehoord, etc etc. Een negatief spiraal waar niemand bij wint.

Ik denk dat dit het grootste probleem is. Ik vraag me daardoor ook af in hoeverre de school ervaart dat 2 jaar volledig is meegewerkt door Henricus. 2 jaar aanwezig zijn bij overleggen en je visie op tafel leggen zal niet worden ervaren als meewerken als je tegelijkertijd zo duidelijk laat merken dat je neerkijkt op hun handelen. 

Daarbij loopt Henricus hier kennelijk niet alleen tegenaan bij het onvermogen van school in het herkennen van en omgaan met Hb. Maar ook bij collega's die niet goed op de details letten, artsen die niet de juiste diagnose stellen, gehoortesten die wisselende resultaten geven enz. Volgens mij herinner ik mij ook topics over een logopediste die haar werk niet deed (want ze deed aan spelenderwijs leren) en iets over dat hij moeite had met kinderen te spelen krijgen die niet verkeersveilig/waterveilig oid zijn omdat hij dacht dat hij die kinderen dan verkeersles moest geven. En iets met knutselspul meenemen naar school waarna Henricus 100en stuks meegaf en vond dat de andere ouders nalatig waren.

Is dat allemaal het gevolg van Hb? Dat totale gebrek aan afstemming met anderen en het zwart-wit denken? Niet kunnen aanpassen aan de omstandigheden (geef een kind een hand met oversteken als het niet verkeersveilig is, dan hoef je geen verkeersles te geven) en het alleen binnen de eigen kaders en principes denken (leren doe je uit een boek, niet spelenderwijs). 

Thera schreef op 28-01-2024 om 15:53:

Lijkt me ook wel heel handig als de school dan ook eerlijker communiceert. Dat ze aan de ene kant durven zeggen, we hebben moeite met de arrogante toon (als die er was he want dat weten we niet eens, dit is het verhaal van een op den duur gefrustreerd geraakte man) maar we zullen, zoals we eerder ook beloofd hebben naar je inbreng luisteren.
Ik heb zelf ook niet zulke goede ervaringen en ben m’n mond gaan houden maar erger me echt aan het feit dat school zo makkelijk soms een inbreng negeert en dat dat later dan weer zo makkelijk verdedigd kan worden met ‘ja, maar dat waren die veeleisende of arrogante ouders’. Durf tegen de ouders te zeggen wat je van ze vindt, maar neem ze wel serieus.

Maar dit topic gaat toch niet alleem over school? Dan zou ik het nog snappen. Maar Henricus geeft aan hier tegenaan te lopen bij zo'n beetje alle contacten met hulpverleners/collega's ed. Hij vindt vrijwel iedereen een stelletje prutsers. Als iemand iets goeds doet zou hij dat zeggen, zo geeft hij aan, maar hij treft zelden mensen die iets goed doen. Dat is wel een verdergaande structuur. En als íedereen afwijkt behalve jijzelf. Dan vraag ik me af in hoeverre je die anderen dat kan verwijten. Dus als Henricus had gezegd dat hij een probleem had met school had ik er heel anders ingestaan dan nu hij aangeeft een probleem te hebben met de hele wereld en zijn zus.

Thera schreef op 28-01-2024 om 15:53:

Lijkt me ook wel heel handig als de school dan ook eerlijker communiceert. Dat ze aan de ene kant durven zeggen, we hebben moeite met de arrogante toon (als die er was he want dat weten we niet eens, dit is het verhaal van een op den duur gefrustreerd geraakte man) maar we zullen, zoals we eerder ook beloofd hebben naar je inbreng luisteren.
Ik heb zelf ook niet zulke goede ervaringen en ben m’n mond gaan houden maar erger me echt aan het feit dat school zo makkelijk soms een inbreng negeert en dat dat later dan weer zo makkelijk verdedigd kan worden met ‘ja, maar dat waren die veeleisende of arrogante ouders’. Durf tegen de ouders te zeggen wat je van ze vindt, maar neem ze wel serieus.

Hoe ik er naar kijk is dat dat toch wel heel veel metacommunicatie is, wat je daar veronderstelt. Ik denk dat de meeste leerkrachten (mensen in het algemeen ook), zich totaal niet bewust zijn van onderhuidse processen die gaan lopen zodra je aangevallen wordt op je werk. Een soort fight or flight, waarbij de meeste leerkrachten in de verdedigingsmodus zullen schieten en hun best gaan doen om hun eigen handelen te rechtvaardigen. Dat is heel menselijk overigens, want anders heb je weer zoiets als gewetenswroeging wat moeilijk te verdragen is. Het vervelende is dat een gesprek waarin vooral 'verdediging' wordt gevoerd, van een afstandje best een aardig gesprek kan lijken (zeker voor de persoon die de verdediging voert). Je hebt het immers over het onderwerp, je praat netjes, je voert argumenten op, etc. Alleen zijn het meestal niet gesprekken die nog met een helikopterview breed naar het probleem kijken. En ook zijn ze niet meer gericht op voorúit komen. Daarom helpen ze uiteindelijk niet. Dus ja, om dan te veronderstellen dat de docent na afloop denkt "Ik heb niet zo'n best gesprek gevoerd, dat kwam omdat haar toon mij direct in de verdediging deed schieten".. dat lijkt me veel te veel gevraagd. (los van hoe moeilijk het is om zo'n boodschap vervolgens naar de ouder af te geven)

Nouja, laten we eerlijk zijn, heel veel mensen doen hun werk helemaal niet naar eer en geweten, die hebben gewoon een baan en willen het een beetje leuk hebben overdag en lopen zich niet voortdurend 100% in te zetten voor iedereen. Er zou soms best een tandje bij mogen.
De suggestie dat de houding van Henricus invloed heeft wijst daar ook al op, want wie naar eer en geweten werkt gaat niet minder zijn best doen voor een kind alleen omdat de houding van pa hem of haar niet zo aanstaat. Een in haar wiek geschoten juf misschien wel.
Ik snap de verzuchting van Henricus wel, ik kan me ook enorm ergeren als anderen prutsen. Vooral als dat schade aan mensen aan brengt.
Anderzijds zie ik terugkijkend ook wel waar ik zelf soms compleet de mist in gegaan ben omdat ik door stress of anderszins in een kokervisie zat. En misschien vinden sommigen die door Henricus van prutswerk beschuldigd worden, zelf achteraf ook dat het beter had gekund of gemoeten.
We zijn nou eenmaal allemaal maar mensen en als we zelf tekort schieten hebben we daar goede verklaringen voor maar als anderen tekortschieten zien we alleen maar dat.
Het zou goed zijn voor je bloeddruk Henricus als je de mensen om je heen wat milder bekijkt. En accepteert dat er dingen zijn die jij niet gelijk ziet, en dat het dus best begrijpelijk is dat andere mensen, die ook nog een hoop andere dingen aan hun hoofd hebben, ook niet alles gelijk zien. Zij hebben daarnaast ook andere zorgen, misschien thuis, misschien zelf, hebben ook wel eens een rotdag. Dat is nou eenmaal het leven, dat is rommelig en slordig al lijkt het of dat niet zo zou hoeven. Het is niet anders.

Ysenda schreef op 28-01-2024 om 14:36:

[..]

Een perfectionistisch, betweterige hb-er, vreselijk om mee te werken want volkomen los van de realiteit van de rest van de wereld.

Je kunt je betweterigheid wat minder uitstralen want daardoor gaat aan de andere kant van de tafel de hakken in het zand.

En ik denk dat juist door jouw houding het zien van je kind door de anderen gehinderd wordt want jij weet het beter.

Ging het maar over het kind ....