De kwetsbare leerlingen
De scholen blijven langer dicht. Bij Op1 vertelde Mirjam Leinders, schoolbestuurder van 16 scholen in Amsterdam wat dat betekent. Met een bijzonder frame: de zorg voor de kwetsbare leerlingen.
Het frame is: school haalt kinderen uit een onveilige situatie (thuis) en school is een veilige haven.
Een paar kanttekeningen hierbij.
Afstandsonderwijs met video-beelden geeft een inkijkje in de situatie van kinderen thuis. Daarmee ga je de grens van de privacy over. Beseffen scholen dat wel? Moet je daar geen toestemming voor vragen aan ouders? (Ook een vraag uit eigenbelang) Ht kan zijn dat het doel de middelen heiligt. Maar dan wordt wel de volgende vraag: ga je die informatie over de privé-situatie delen? Met wie dan? Intern binnen het schoolsysteem of met anderen, op met het publiek?
Wat vervolgens omschreven wordt als 'onveilige situatie' zijn voorbeelden, die duiden op woningen (niet ouders) die te klein zijn om kinderen een eigen werkplek te geven. Bijzonder, dat leerkrachten daarvan schrikken. Maar wel leerzaam: heel veel mensen wonen in kleine woningen, waar niet voor elk kind een eigen kamer is, waar de was in de kamer hangt te drogen, waar meer mensen in huis wonen, zodat alleen de badkamer een stille plek is voor kinderen om te video-chatten. die kinderen zitten klem tussen de wens van de school om op een rustige plek afstandsonderwijs te volgen en de realiteit van de woning, die daar geen ruimte voor biedt. Gaan we dit als 'onveilige situatie' bestempelen? Je had ook kunnen zeggen: we zien dat veel woningen niet geschikt zijn als klaslokaal. Dat zou herkenbaar zijn voor veel ouders aanspreken en veel ouders aanspreken, ook de ouders met een grotere woning, waarin nu plotseling iedereen de hele dag rondloopt en zit te video-chatten. Het zou ook duiden op het bewustzijn van scholen zelf, dat een thuissituatie geen klaslokaal is en dat je daar dus niet dezelfde eisen aan kunt stellen als aan een klaslokaal.
Voor kinderen waarvan je denkt dat ze liever of beter naar school kunnen en willen komen is er een oplossing: de noodopvang. Even terug: de scholen zijn gesloten, omdat leerkrachten al direct vrij massaal zich ziek meldden. En Mirjam Leinders geeft aan, dat dat ook opnieuw zou gebeuren als de scholen nu open zouden gaan: leerkrachten zijn bang en melden zich ziek. een andere beweging was, dat ouders bang waren en hun kinderen thuis hielden. De mogelijkheid van noodopvang was er al, gesteggel over wat vitale beroepen waren, maar de mogelijkheden daartoe waren er. Er zaten hele teams (toen wel, euforisch zelfs) op scholen, waar maar een paar kinderen binnendruppelden (de kinderen van minister Hoekstra bijvoorbeeld). Je kunt dus al aan zo'n kind vragen: wil je liever naar school komen. Als dat kind dan 'ja' zegt, dan kan het om heel veel redenen zijn. Misschien is er een huilende baby, zitten alle grote broers en zussen plotseling ook binnen, doet de wifi het niet omdat iedereen zit te video-chatten, kon zij al nooit met het irritante zusje opschieten. Maakt niet uit wat de reden is. Maar moet je dat dan framen als 'onveilige situatie'? Met het risico dat je nu kinderen publiekelijk gaat stigmatiseren: zij komt naar school omdat de ouders een vitaal beroep hebben en zij komt naar school omdat het thuis een onveilige situatie is? Daarmee beschadig je de kinderen.
Het is goed dat kinderen snel gefaciliteerd worden met laptops en wifi. Mijn ervaring is dat de gemeentes daar nu snel in aan het handelen zijn. Hoe dat zal gaan met wifi weet ik nog niet, dat zijn toch contracten met aanbieders waar betalingen tegenover staan. Het zou mooi zijn als dat echt opgelost wordt door de gemeente. Laptops uitdelen, dat is niet het grootste probleem. Ik kan me nog herinneren dat er verontwaardigd werd gedaan over vluchtelingen die een mooie smartphone hadden. Wat veel mensen zich niet realiseerden was, dat voor ons de computer eerst kwam, voor de smartphone, maar dat je voor een computer (of laptop later) iets nodig hebt wat wij zo vanzelfsprekend vinden dat we er niet eens over nadenken: een huis, een vast woonadres. Met de mogelijkheid voor een internetverbinding. En genoeg vaste inkomsten om een doorlopend abonnement te kunnen betalen. Met het inkijkje in huis krijgen scholen een inkijkje in een andere wereld, waarin mensen leven die een andere geschiedenis achter zich hebben, andere vormen van communicatie, andere prioriteiten ook omdat andere zaken van levensbelang zijn of waren. Leerzaam, voor de leerkrachten dan.
Mirjam Leinders wilde niet generaliseren met haar voorbeelden, maar ze deed het wel: kinderen die (niet een kind dat) en ze doet het helemaal in haar frame: school als veilige plek voor een onveilige situatie (thuis); en ze bouwt het op: kinderen die iedere dag.... . Ja, tot er een twee-onder-eenkapwoning beschikbaar is met minstens 4 slaapkamers.
Dan de onderwijsachterstand. Met behulp van de interviewer, Tijs van den Brink, wordt de 25% van de kinderen die een onderwijsachterstand hebben in de schoenen van de ouders geschoven: ouders die niet taalvaardig zijn, die in armoede leven, die de kinderen niet optimaal kunnen begeleiden etc. Als je een analyse maakt, houd het dan bij je eigen terrein: het onderwijs. Afstandsonderwijs via video-lessen is niet geschikt voor gedifferentieerd onderwijs (mijn dagelijkse worsteling). De voorbeelden die ik krijg, de webinars die ik ineens verplicht moet volgen gaan uit van een homogene groep, waarbij iedereen op dezelfde bladzijde werkt. Dat is niet het probleem van de ouders, dat is -voorlopig nog- het probleem van afstandsonderwijs. Ik zeg voorlopig, want ik denk dat het wel anders kan, maar dat het heel veel meer vraagt van onderwijskundigen en leerkrachten, dat is althans mijn ervaring.
Ik zou dus willen dat er een ander frame komt: woonhuizen zijn niet vergelijkbaar met klaslokalen; als dat problemen oplevert (wat die problemen ook zijn, vader is minister en moeder huisarts bijvoorbeeld) kunnen kinderen naar school; afstandsonderwijs zal het onderwijsniveau niet op hetzelfde peil houden, dat kun je niet verwachten van ouders (ongeacht waardoor niet, veel ouders moeten thuis werken bijvoorbeeld) ; en afstandsonderwijs is niet of slechts moeizaam geschikt voor gedifferentieerde groepen, waarin elk kind aangepast onderwijs kan krijgen.
Ik maak dus echt bezwaar tegen het frame dat school de veilige plek is voor kinderen in onveilige situaties. Voor veel kinderen is school ook geen veilige plek (pesten). En veel kinderen zijn blij dat afstandsonderwijs nu wel mogelijk is (thuiszitters).
Ondertussen hebben pubers ontdekt dat video-lessen ook een ander voordeel hebben: je kunt ook de leerkracht op mute zetten. Lol.
Tsjor
Schuld bij ouders
Thor, il dacht uit jou bericht te begrijpen dat differentiatie niet kon in afstandsonderwijs, daarom reageerde ik. De aanvulling in je laatste bericht snap ik nu, het antwoord is natuurlijk datbhet die kinderen nauwelijks gaat helpen, in een normale situatie zijn deze kinderen ook afhankelijk van een goede onbevooroordeelde leerkracht.
Mijn en Tamar: ik zou zeker gaan klagen en in de hoogste boom gaan hangen, precies jullie berichten is wat ik bedoel in dit draadje en in het school draadje: veel scholen doen hun werk onvoldoende en kinderen worden afgerekend (En blijven dus zitten of stromen af)
Slecht
Slecht van allebei de scholen. Dat het afstandsonderwijs niet in een klap loopt als een zonnetje zal iedere ouder begrijpen. Maar de gevolgen daarvan dan op ouders en kind afschuiven lijkt nergens op.
Ik moet zeggen, ik werk op een school die bekend staat om de goede leerlingzorg en het goede pedagogische klimaat en ik vind dat je dat nu wel merkt. Natuurlijk gaat niet alles goed maar de basisaanname is toch: leerling mag niet de dupe worden van het feit dat hij/zij nu geen volwaardig onderwijs krijgt.
Kiezen tussen twee kwaden
Het is ook enorm lastig. Voor zoon hier ook. Hij ging al niet meer naar school voordat de scholen sloten. Hij had al thuiswerk. Dit is nu meer omdat iedereen thuis zit. Hier ook chaos, allerlei opdrachten door elkaar via mail en google drive. Hij is het overzicht totaal kwijt. En al zit hij in de derde van het VO (praktijkonderwijs) zelfstandig werken kan hij echt niet. Hij doet zijn vaste dingen, maar extra opdrachten moet ik begeleiden. En dat lukt mij ook niet, want ik heb het megadruk met werk. Want ik werk dus met die kinderen uit de gezinnen die echt vastlopen.
Ik zou ons gezin niet als onveilig omschrijven. Maar zoon doet zeker niet alles wat hij zou moeten doen. Hij zou baat hebben bij een aantal uren digitaal les (wil hij zelf niet hoor) en dan wat duidelijke opdrachten. Hebben ze nog niet gedaan op deze school. Ik ben benieuwd of het gaat komen.
Ik vind dat voor kinderen uit echte onveilige situaties er een oplossing moet komen. Er moet zicht zijn op deze kinderen. Vanuit welke organisatie dan ook. En dat is er nu niet. Want ook de jeugdzorg doet nauwelijks meer huisbezoeken. Alleen als het al echt uit de hand loopt. En dan is het vaak al te laat.
Dat is wat mij zorgen baart. Niet de kinderen die hun opdrachten niet inleveren omdat ze daarvoor niet zelfstandig genoeg zijn en hun ouders hen door werk niet kunnen begeleiden. Maar de kinderen die thuis geslagen worden, kinderen die geen speelgoed hebben en naar buiten worden gestuurd omdat ouders niet weten wat ze met hen aanmoeten, kinderen die in grote armoede leven etc.
Mijk
Hier precies net zo voor dochter in V6. Toetsen vanaf 6 mei, deze week Voor t eerst een contactmoment per vak, maar de meeste docenten hebben nog geen idee of de stof voor de Toets wordt aangepast. Waardeloos. Dochter weet dus absoluut niet of ze Duits literatuur moet gaan leren of Leestoetsen oefenen....
Op mijn school lijkt t meer op alison s verhaal. Pta week wordt daar nu afgerond trouwens. Volgende week klaar.
IngridT
Hier is gisteren in ieder geval duidelijk geworden dat de mondelingen door gaan. Via Teams, geloof ik. Maar wanneer is nog niet bekend. Verder weten we nog niets. Ook niet hoe met het examenwerk voor handvaardigheid wordt omgegaan (dat voor iedereen al minstens voor de helft klaar is).
Het is hier heel lastig om onze eindexamenkandidaat gemotiveerd te houden. Nou helpt het ook niet dat wij beiden nog gewoon aan het werk zijn, ik heb geen flauw idee wat de meiden 's middags doen.
Hier
Inmiddels iets beter. De komende twee weken zijn de afgelaste se's weer ingepland. Voor de derde keer, maar nu echt denk ik. Daarna komt duidelijkheid over toetsen die je hebt gemist omdat je ziek was. Dat is er eentje voor zoon. Daarna is het de vraag of je nog kunt herkansen. Normaal heb je 1 herkansing. Is dat nu ook of komen er nog meer mogelijkheden? Ik ga er vanuit dat er geen extra toetsen komen om toch het ce na te bootsen. Maar misschien wel extra herkansingen, voor de leerlingen die alle pijlen op het ce hadden gericht.
Normen
Ik dacht trouwens dat de normen dinsdag bekend zouden worden gemaakt. Is niet gebeurd toch?
Pluk
Klopt. Volgens mij is dat uitgesteld naar 8 april ...
Dat duurt lang!
Ingridt? En 8 april!!!!!??????
Ik dacht even dat onze kinderen pp dezelfde school zitten maar hier moeten ze vanaf 6 APRIL SE's maken maar we weten nog niet waarover... er wordt ook naar vrijstellingen gekeken maar als de normen pas 8 april bekend worden kan dat toch helemaal niet? En als ie nou les zou hebben zou dat al enorm helpen.
Hij zit achter zijn bureau en het enige wat eruit komt is. Ik weet niet wat ik moet doen..
Mijk
Mijk
Ik zou daar een heel vervelende ouder van worden en elke dag een e-mail sturen: wat moet mijn kind leren?
Kind ook aanmoedigen om elke dag zulke mails te sturen: ik wil graag leren maar ik weet niet wát.
Tango
'Ik vind dat voor kinderen uit echte onveilige situaties er een oplossing moet komen. Er moet zicht zijn op deze kinderen. Vanuit welke organisatie dan ook. En dat is er nu niet.'
Nou ja, er wordt genoeg geld uitgegeven aan veilig thuis, kinderbescherming, voogdij etc. En er zijn talloze pogingen om alles wat je ook maar kunt bedenken aan signalen in kaart te brengen. Wat nu nieuw is, dat is dat via afstandsonderwijs met beeldbellen leerkrachten een beeld krijgen van de situatie in de huiskamer, zeg maar kijkje achter de deur. en die leerkrachten verspreiden informatie daarover. Het kind in het bad gaat al rond.
Afstandsonderwijs door middel van beeldbellen is daar niet voor bedoeld. Je overschrijdt als leerkracht een grens, de voordeur, waarvan je je bewust zou moeten zijn dat je die eigenlijk niet mag overschrijden. Daar moet je heel prudent mee omgaan.Dat kan nieuwe dilemma's geven. Stel dat er een woeste vader of hysterische moeder ondertussen op de deur van de badkamer staat te bonken en het kind verstijfd van angst in die badkuip zit, moet je dan niet meteen de politie waarschuwen? Maar de meeste observaties zullen betrekking hebben op gebrek aan faciliteiten (laptops, eigen werkplek, kleine woonruimte met teveel mensen). Als de kinderen niet thuis onderwijs hoefden te volgen zou dat geen probleem zijn. Dan zat het kind niet in bad, maar op school of speelde het buiten. Daarom is het kapittelen van een dergelijke situaties als 'onveilig' zo problematisch. Je kunt hooguit constateren, dat de woonsituatie bij veel kinderen niet geschikt is voor onderwijs.
Stel dat er een maatregel zou komen, dat leerkrachten beeldbellen mogen gaan gebruiken om achter de voordeur te kijken of het wel goed gaat met een kind. Dan zou er grote opstand komen, en terecht.
De facilitaire problemen zijn deels oplosbaar (laptops uitdelen, zorgen dat er wifi is) en gemeentes werken daar ook aan, samen met scholen. Maar voor een deel is het niet oplosbaar. De woningen worden niet groter, er komen geen werkkamers bij voor kinderen en het aantal mensen mag niet verminderd worden, want die mensen mogen nu niet werken. Daarom moet je eigenlijk ook je mond houden over dat soort problemen als het een individueel niveau betreft. Het wasgoed zal altijd in de woonkamer staan te drogen, dat is geen onveilige situatie. Dat daaronder een veilig plekje is voor een kind om afstandsonderwijs te volgen is een helaas noodzakelijke, maar wel efficiënte oplossing. Of het bad wel of niet schoongemaakt is, zo'n oordeel past jou niet, laat staan dat je op basis daarvan conclusies gaat trekken over de veiligheid van een kind. Het past al helemaal niet dat je dergelijke verhalen over individuele situaties naar buiten brengt. Je hebt de informatie onrechtmatig verkregen.
Tsjor
Kleine bijdrage
Als onderwijsinstelling kun je een kleine bijdrage leveren aan de problemen rond afstandsonderwijs en woonsituatie, dat is door het mogelijk te maken dat kinderen die dat willen, en waarvan de ouders dat willen, dat die kinderen wel naar school komen. Dat gebeurt gelukkig ook. Maar als je dat gaat omschrijven als 'kinderen uit een onveilige situatie' dan stigmatiseer je de situatie thuis op een negatieve manier, die onterecht is. Zeg dan: kinderen waarvoor afstandsonderwijs in de thuissituatie moeilijk is, of omdat beide ouders werken in vitale beroepen (minister en huisarts) of omdat de woonsituatie er niet geschikt voor is (te klein, teveel mensen). En laat het oordeel daarover over aan de kinderen en de ouders, niet aan de leerkracht. Je kunt het als leerkracht hooguit aanbieden en daar zit al een beperking in uiteraard, je gaat het niet aan iedereen aanbieden. .
Communiceren met ouders die de taal niet spreken is lastig. Vaak zijn er wel mensen in huis die wel Nederlands spreken. En er is een mogelijkheid om via google translate geschreven en gesproken teksten te laten vertalen. Ik ben er niet zo handig in, maar ik weet dat het kan. Helaas zijn de vertalingen niet betrouwbaar, dus het is even uitzoeken welke mogelijkheid het beste is. Beeldbellen met tekeningen en handgebaren kan ook.
Tsjor
Tsjor
Eens, je gaat een grens over als je op die manier bij mensen naar binnen kijkt. “Niet geschikt voor thuisonderwijs” is heel wat anders dan “Onveilig”. Wij hebben ook kinderen die naar school komen omdat ze thuis niet de faciliteiten hebben om thuisonderwijs te volgen.
Laten we wel wezen: afstandsonderwijs is niet ideaal. Voor niemand. Maar op dit moment is het beter dan helemaal geen onderwijs.
ongeschikt voor thuisonderwijs
Maar wanneer spreek je van ongeschikt voor thuisonderwijs, ons gezin, vader, moeder en vier kinderen, woont in een ruime woning, waar normaal gesproken genoeg ruimte is voor iedereen. Op dit moment zitten drie kinderen op hun kamer en krijgen online les op het VO, geen probleem dus. Vader zit op het kleine stukje van de zolder dat nog over is achter een bureau te werken, hij heeft veel belcontact met klanten en collega's. Jongste dochter en ik zitten aan de keukentafel, zij heeft les via een schema, af en toe beeldbellen met juf, online les met de klas of online met een vriendin. Ik zit erbij te werken achter de laptop met af en toe app contact met de klas. Jongste dochters delen een kamer en samen online les gaat niet, maar jongste op de basisschool heeft ook regelmatig hulp nodig om verder te kunnen, dus alleen op een kamer zou ook niet handig zijn. Wel hebben we met het gezin vaste tijden voor koffie- en lunchpauze, de rest van de ochtend blijft iedereen zoveel mogelijk op zijn werkplek, 's middags is jongste wel klaar en hebben we daar geen afspraken over. Samen aan de keukentafel kan dus prima goed gaan, de meeste klasgenootjes zitten trouwens samen met één van hun ouder en soms meerdere broertjes of zusjes te werken.
Mijk
'De voor dit schooljaar geldende eisen om tot diplomering over te gaan (de zogenoemde ‘slaagzakregeling) zullen in de loop van april bekend worden.'
Leerachterstanden, leerverschillen op de radio
Uiteraard wordt ook naar de oorlog verwezen. Achterstanden zijn opgelopen maar vaak ook in korte tijd ingehaald.
https://lerarencollectief.nl/
Jan van der Ven van het lerarencollectief licht toe hoe daar leerkrachten worden ondersteund bij het online laten leren.
Met name zijn het ook vaak vaders die thuiswerken en voor het thuisonderwijs aangewezen zijn omdat de moeders in zorg en onderwijs werken die wel aanwezig moeten zijn op hun werk.
Thuis leg je er minder druk op, geef de ruimte, probeer zoveel mogelijk uiteraard een goede structuur aan te houden.
Ouders bij stand.nl melden ook grote verschillen in wat scholen al dan niet presteren op het aanbieden van onlineonderwijs maar ook met het houden van contact met leerlingen. In het programma meent Ghislaine samen met een ouder dat dat iets is voor de onderwijsinspectie.
In het begin van het programma al een opmerking over de inmiddels afgesproken inzet van leerplichtambtenaren voor kinderen die nu niet bereikt worden. Zo'n 400 in Den Haag bijvoorbeeld. Dan hoop je maar dat het niet het zwaktebod van de school is waardoor de LPA ineens op de stoep staat.
Steven Pont, een nationale opvoeder die vaker in de media komt, komt aan het woord.
Individueel onderwijs zou goed zijn om bij te spijkeren. Zijn voorstel is om studenten van de PABO die dit jaar slagen, in te zetten, 3 weken in de zomervakantie, om kwetsbare leerlingen bij te spijkeren.
Leerkracht en ouder tegelijk. De derde week raakt wel wat de rek er uit. Wel begrip voor de school die nog niet de ondersteuning biedt die je zou wensen, deze vader heeft kinderen op de basisschool en een leerling in de brugklas.
Ook weer de opmerking dat kinderen in een een op een situatie ook zich moeten kunnen onttrekken aan de aandacht. In een groep kun je makkelijker even je onttrekken met je aandacht. Continu gefocussed zijn hoeft niet. Houd het relaxed.
De vice-voorzitter van de PO-Raad: er gebeurt van alles op scholen maar het is een uitdaging. Focus je vooral op kansen en op het benutten van de tijd voor het afstandsonderwijs. Denk ook na wat je biedt aan kinderen. Denk aan de kern, taal en rekenen. Ook hier niet de boog de hele tijd spannen. Thuis is anders dan school.
Kinderen leren ook van elkaar op school, dat valt nu weg.
De directeur van een basisschool meldt dat ouders zich niet zo zorgen hoeven maken. Als de scholen weer beginnen pakken ze het wel weer op.
Op zijn school hebben alle kinderen inmiddels een Ipad of wat ze nodig hebben thuis . Er is wekelijks contact met de ouders. Als de school weer open gaat wordt alles weer ingehaald.
Dat klinkt in elk geval positief!
Hier
Worden leerlingen gedicteerd wat ze moeten doen tijdens de videolessen. Ze mogen bijvoorbeeld niet in hun bed zitten met hun laptop. Want iedereen kan elkaar zien.
Ik vind het best ver gaan. Waarom moet mijn dochter achter een bureau zitten en mag ze niet in bed de videolessen bijwonen? Of is dit een impliciete manier van aangeven dat de kinderen moeten letten op dat de omgeving waarin ze zitten zichtbaar is? (En dus bijvoorbeeld een badkamer niet handig is.)
Achtergrond
Afhankelijk van het systeem waarmee je videocontact hebt kan je de achtergrond blurren of een fake achtergrond kiezen. Dan hoeft niemand je huis te zien. Verplichten te zien waar je bent is een inbreuk op de privacy.
skik
Duidelijk
Het wordt me steeds meer duidelijk dat het de ouders van zogenaamde kwetsbare kinderen erg makkelijk wordt gemaakt. De zorg van de kinderen wordt uit handen gehaald en de school lost het (in dit geval) weer op. En wie lopen er kneiterhard achter de feiten aan ? Precies de werkende ouders die wel naast hun drukke banen hun kinderen les moeten geven en stimuleren.
Ah gossie Marian
Je hebt het maar zwaar terwijl die ouders van 'zogenaamd' kwetsbare kinderen lekker achterover leunen.
skik
Vitaal beroep
'Precies de werkende ouders die wel naast hun drukke banen hun kinderen les moeten geven en stimuleren.' Als je een vitaal beroep hebt mogen je kinderen ook naar school en naar de opvang.
Maar goed, dit soort aanvallen van ongefundeerde jaloezie en rekeningen neerleggen bij anderen zal nu wel toenemen, helaas.
Tsjor
Werk
Er zijn zat mensen die geen vitaal beroep hebben maar wel moeten werken. Meestal zal dat thuis zijn. Terwijl je kinderen ondertussen hun schoolwerk moeten doen. Dat dat niet makkelijk is, daar is iedereen het wel over eens.
Ik denk dat Marian er vanuit gaat dat ouders van kwetsbare kinderen niet werken. En dat ze 'zogenaamd' voor kwetsbaar schrijft omdat ze daarmee slecht opgevoed bedoelt. En dat ze denkt dat scholen inderdaad vol inzetten op het adequaat lesgeven aan kwetsbare kinderen en dat de tijd en moeite die daarmee gepaard gaat ten koste van haar workload gaat.
Zelf denk ik dat ouders van kwetsbare kinderen behalve aansporing, verwijten en dreiging van sancties niet heel veel concrete hulp van een school hoeven te verwachten. Dus of die nou zo lekker lui achterover kunnen leunen?
skik
Marian
Je kunt altijd nog je kind een paar harde klappen verkopen. Kan het kind naar school en jij lekker doen waar je zin in hebt.
