Dochter en huiswerk
Beste lezers,
Wij hebben een dochter van 10 met ADHD. Momenteel zit ze in groep 7 van de basisschool en waar het vorig schooljaar al redelijk veel gedoe was met huiswerk, belooft het dit jaar weer op een gedoetje uit te draaien.
Ze vindt er geen klap aan, heeft altijd wat anders en leukers te doen dan huiswerk maken, wat ergens ook wel begrijpelijk is.
Vorig jaar hebben we er heel veel tijd in gestoken. We begrijpen namelijk heel goed dat je moet leren leren en dat alles heel erg wennen is. Maar goed, ons meisje neemt graag een loopje met bepaalde dingen en dus bleef zij volhouden nog niet alleen te kunnen leren.
We hebben dus duidelijke afspraken gemaakt voor dit nieuwe schooljaar:
Huiswerk maak je op de dag dat je het op krijgt, het liefst na school ivm haar medicatie die 's avonds uitgewerkt is. Dan hoef je gaandeweg de week alleen nog maar te herhalen en leren doe je in je eigen kamer.
Afijn, dit is nu de 3e dag na de schoolvakantie dat er iets gedaan moet worden. In dit geval gaat het om taal. Ik heb haar geholpen om een samenvatting te maken en heb er veel tijd met haar samen in gestoken. Leren kost haar namelijk ook moeite, door haar ADHD.
Maar goed, daar gaan we dan want mevrouw weet alles beter, gaat op de bank liggen dweilen want ze heeft geen zin, probeert onder het leren en de gemaakte afspraken uit te komen, past de hoeveelheid te leren stof in haar voordeel aan, zet het hele huis op zijn kop etc.
Uiteindelijk, na veel vijven en zessen, gaat ze het wel doen, maar dit gaat nooit zonder ruzie. Zij over de rooie, ik over de rooie.
Op een rustig moment afspraken maken met haar heeft geen zin, dit hebben we gedaan en draait steevast op bovenstaande uit. Haar 'op haar bek' laten gaan door haar het huiswerk dan maar niet te laten doen voelt voor ons niet goed, want dat komt uiteindelijk niets ten goede.
Wie heeft er ook een kindje die geen zin heeft in huiswerk maken en hoe gaan jullie hier mee om?
Frikandelspeciaal schreef op 13-09-2021 om 16:09:
[..]
Hier sla jij de spijker wel op zijn kop, ja.
Want hoe hard we ook ons best doen om het zo goed mogelijk te doen, er is zó vaak gedoe en negativiteit.Ik heb mijn post nog eens nagelezen en ik kan me voorstellen dat als een ander het leest, zonder de intonatie erbij zoals ik die bedoeld heb, dat het dan inderdaad wel zo overkomt. En dat spijt me. Maar het is echt de wanhoop die zo nu en dan om de hoek komt kijken. En uiteindelijk komt er voor ieder probleem wel weer een oplossing, zo ook nu, maar je voelt je soms gewoon moe en leeg en hebt geen idee wat je nu weer uit je hoge hoed moet toveren om de betreffende kwestie weer in de kiem te smoren.
En uiteraard is het ieders goedrecht om hier zijn of haar mening te ventileren. Ik weet dat je niet alleen positieve reacties hoeft te verwachten, maar ik ben emotioneel en dan voelt het al snel als een aanval, plus: zoals een ander mijn intonatie niet kan lezen, kan ik dat andersom ook niet ♥️
Daarom nog een 
voor jou en kind.
Je hoeft echt geen het spijt me te zeggen. Je beschreef wat je voelde, en de viafora-populatie regeert daarop. Aan jou om te zien of het terecht is of niet. Je verwoordt het mooi; niemand hoort de intonatie die iemand erbij bedoelt.
Misschien kan je dat ook gebruiken bij je kind? Hoe ze ook loopt te ‘kwalleballen’ (sorry, thuiswoord
); misschien is dat wel haar manier om een bepaalde onvrede, verdriet of onrust te maskeren. Zou je, als je die ruis weghaalt, misschien kunnen ontdekken hoe je haar echt moet begrijpen? Wat haar nog kan helpen om al deze overprikkeling te doorstaan zonder kleerscheuren? En ik zeg niet dat dat makkelijk is- helaas. Dus zorg vooral voor jezelf, hoe standaard en cliché dat advies ook is.
