Mooie brief van een juf
Beste forummers, vaak lees ik hier verhalen over kinderen op school die 'anders' zijn, of kinderen die kinderen in de klas hebben waar ze lastig mee kunnen omgaan.
Gisteren kwam ik op internet deze mooie algemene brief tegen, vond het mooi om 'm hier te plaatsen:
Elke klas heeft een of meerdere kinderen met uitdagingen. Moeilijke kinderen. Onhandelbaar worden ze ook wel eens genoemd. Er wordt gepraat, er wordt gespeculeerd en er worden vraagtekens geplaatst bij ‘die’ kinderen door ouders. Natuurlijk zijn er altijd ‘gecompliceerde’ kinderen, maar vergeet de rol van leraren en leraressen niet. Zij doen hun uiterste best om het beste in ‘zo’n’ kind naar boven te halen.
Dat blijk uit deze algemene brief die afkomstig is van basisschoollerares Amy. We spotten deze treffende brief op haar site Miss Night Mutters en we werden er stil van. Ieder kind is anders en we willen allemaal dat onze kinderen goed terechtkomen. Daarom moet je ‘m absoluut lezen.
Beste ouder,
Ik weet het. Je bent bezorgd. Elke dag komt jouw kind thuis met een verhaal over ‘dat’ kind. ‘Dat’ kind dat altijd schopt, duwt, knijpt en krabt en dat zelfs andere kinderen bijt. ‘Dat’ kind dat altijd mijn hand vasthoudt in de gang. ‘Dat’ kind dat op een of andere manier anders is dan andere kinderen en dat liever op een stoel zit, dan op de grond. Het kind dat weg werd gehaald bij de blokken, omdat ‘ie niet begreep dat blokken niet bestaan om mee te gooien. Het kind dat over het speeltuinhek klimt, terwijl ik zei dat het niet mocht. ‘Dat’ kind dat de melk van z’n klasgenoot omgooide in een opwelling van woede. Expres. Terwijl ik toekeek. En wanneer ik ‘m vroeg om het op te ruimen, gebruikte hij de hele keukenrol. Expres. Terwijl ik toekeek. Ook gebruikte ze het F-woord tijdens gym.
Je bent bezorgd dat ‘dat’ kind jouw eigen kind van zijn werk afhoudt. Je bent bezorgd over het feit dat hij de boel aan het verstoren is en dat jouw kind daarom niet genoeg aandacht krijgt. Je bent bezorgd dat ze op een dag echt iemand pijn gaat doen. Je bent bezorgd over het feit dat die ‘iemand’ jouw kind is. Je bent bezorgd dat jouw kind straks ook agressie gebruikt als ‘ie iets wil. Je maakt je zorgen dat je kind een leerachterstand creëert, omdat ik niet doorheb dat ‘ie z’n pen verkeerd vasthoudt. Ik weet het.
Jouw kind, dit jaar, in deze klas, op deze leeftijd is niet ‘dat’ kind. Jouw kind is niet perfect, maar ze doet wat er gevraagd wordt. Hij deelt graag zijn speelgoed. Zij gooit niet met stoelen. Hij steekt gewoon z’n hand op als ‘ie iets wil vragen. Ze werkt wanneer er gewerkt moet worden en speelt wanneer er gespeeld moet worden. Hij kan rustig naar het toilet gaan en terugkomen zonder capriolen. Zij denkt dat het S-woord ‘super’ betekent en het K-woord ‘kansloos’. Ik weet het.
Ik weet het, ik ben ook bezorgd. Weet je wat het is, ik maak me continu zorgen. Ik ben bezorgd om ALLE kinderen. Ik maak me zorgen om zijn pengreep, om haar uitspraak, om het feit dat ‘ie verlegen is en om die ene lunchtrommel die constant leeg is. Ik denk aan Gavin’s jas die nu echt niet warm genoeg is en aan Talitha’s vader die schreeuwt om het feit dat ze de letter ‘b’ als een ‘d’ heeft geschreven. Vooral in de auto op weg naar huis denk ik aan deze momenten.
Maar goed, ik weet het, je wil graag met me praten over ‘dat’ kind. Ik wil ook over ‘dat’ kind praten, echt, maar er zijn zoveel dingen die ik niet kan zeggen. Ik kan bijvoorbeeld niet vertellen dat ze is geadopteerd met 18 maanden uit een weeshuis. Ik kan niet praten over het feit dat ‘ie op voedselallergieën wordt getest en dat ‘ie daarom continu honger heeft, omdat ‘ie bijna niets mag eten. Ik kan ook niets zeggen over dat zijn ouders in een vechtscheiding zitten en dat ze op dit moment bij haar oma woont. Daarbij mag ik ook niets vertellen over haar oma. Die drinkt namelijk. Ik mag je niets vertellen over zijn astma-medicijnen waar hij akelig en geïrriteerd door raakt.
Ik mag niets zeggen over het feit dat haar moeder er alleen voor staat en dat haar dochter dus altijd te vroeg wordt gebracht en te laat wordt opgehaald. En dat van school naar huis rijden, zo’n 40 minuten duurt. En dat haar dochter daarom een tekort aan slaap heeft. Ook kan ik niet praten over het huiselijk geweld dat zich thuis afspeelt. Het is oké, zei je. Je begrijpt dat ik geen persoonlijke informatie mag delen. Je wil alleen maar weten wat ik aan het gedrag van ‘dat’ kind doe. Ik zou het je graag willen vertellen, maar dat kan ik niet.
Ik kan je niet vertellen over het feit dat ze hulp krijgt bij het spreken en dat een opdracht uitwees dat ze een spraakachterstand heeft. De therapeut heeft het idee dat haar agressie voortkomt uit het feit dat ze gefrustreerd is omdat ze zich niet goed kan uiten. Ik kan je ook niet vertellen dat ik ELKE week met zijn ouders afspreek en dat sowieso een van de ouders altijd huilt tijdens deze besprekingen. Ik praat ook niet over het feit dat ‘dat’ kind en ik een geheim handsignaal hebben, dat wordt ingezet als ze zich even terug wil trekken. Ik mag je ook niets zeggen over het feit dat ‘ie opgekruld op m’n schoot wil liggen, want ‘ik word rustig van uw hartslag, juf’. Ik kan niets vertellen over haar agressieve buien die ik nauwlettend in de gaten hou en het feit dat ze van 5 uitbarstingen per dag naar 5 per week is gegaan. Ook kan ik niets zeggen over het secretariaat dat achter me staat en helpt wanneer ‘dat’ kind toe is aan verandering en steun.
Ik kan niets kwijt over toen ik opstond tijdens een vergadering, met tranen in m’n ogen, en mijn collega’s smeekte of ze ook aandacht aan haar willen besteden en aardig tegen haar willen doen, zelfs wanneer ze gefrustreerd zijn over het feit dat ze wéér iemand geslagen heeft. Onder de neus van een meester. Het is gewoon zo dat er zoveel dingen zijn die ik niet kan vertellen over ‘dat’ kind. Ik kan niet eens de goede dingen aan je kwijt. Ik kan niets vertellen over dat het zijn taak is om de planten water te geven en dat ‘ie in huilen uitbarstte toen een van de planten doodging. Ik kan je niets zeggen over dat ze elke ochtend haar babyzusje een kus geeft en dan fluistert ‘Jij bent mijn zonneschijn’, waarna haar moeder de buggy verder duwt. Ik kan je niets vertellen over het feit dat hij meer van onweer weet dan de meeste meteorologen.
Ik kan niets zeggen over dat ze altijd wil helpen met het punten slijpen. Ook zeg ik niets over dat ze een hand door het haar van haar beste vriendin haalt in de pauze. Ik kan niets kwijt over zijn klasgenoot die huilt en dat hij dan komt aangesneld met zijn lievelingsknuffel. Weet je wat het is lieve ouders, ik kan alleen dingen tegen je zeggen over jullie kind. Dus wat ik je wel kan zeggen, is dit: als jouw kind ooit ‘dat’ kind wordt, beloof ik dat ik deze privé-informatie nooit deel met andere ouders. Ik zal op regelmatige basis met je blijven praten, duidelijk en vriendelijk. Ik zorg dat er tissues klaarstaan en dat, als je het toelaat, ik je hand pak als het nodig is.
Ik zal me hardmaken voor de beste hulp en begeleiding en ik zal samenwerken met de juiste aangewezen professionele mensen. Ik zal ervoor zorgen dat je kind extra liefde krijgt, wanneer hij of zij dat nodig blijkt te hebben. Ik zal namens jouw kind spreken hier op school. Ik zal steeds, wat er ook gebeurt, zoeken naar de goeie, leuke en speciale eigenschappen die jouw kind bezit. Ik zal hem en jou eraan herinneren dat ‘ie inderdaad speciaal is, steeds weer. En wanneer een andere ouder naar me toekomt met vraagtekens over jouw kind, dan zal ik dit hele verhaal herhalen. Steeds weer.
Met hele vriendelijke groet,
De lerares
Stop de tijd
Waar ik schreef rechten van mijn kind, bedoelde ik belangen van mijn kind.
Caesar
Met walgelijk bedoelde ik niet jouw reactie, maar die van Stoepkrijt en Evennie. En ik hoef mijn ervaringen niet te onderbouwen. Ik zeg gewoon wat ik zie en meemaak, namelijk dat het gemene gedrag van normale kinderen komt. Dan kun jij wel linkjes naar allerlei onderzoeken eisen en die zijn er ook wel, lees maar eens een boek over autisme op school, maar ik heb geen zin om die op te zoeken. Trouwens, jij gaat ook alleen maar op je eigen ervaringen af. Het is nu een trend om te roepen dat die IADH kinderen toch zo vreselijk zijn en hier niet thuishoren, maar ik vind dat ze beter speciale scholen voor pesters kunnen opzetten, zodat mijn speciale kind rustig les kan krijgen. En anders in elk geval voldoende plaatsen op het speciaal onderwijs om naartoe te vluchten als die "normale" schatjes het te bont hebben gemaakt.
Eigen ervaring
Ja Evanlyn, ik ga ook op mijn eigen ervaring af. Maar het verschil is dat ik het eigen ervaringen laat zijn en ze niet veralgemeniseer.
Onderbouwing
@Caesar, sommige problemen op school hebben geen onderbouwing nodig, herkenning is al genoeg. Wie het niet herkent, zal niet begrijpen welke tegenwerking een ouder ervaart met een zorgenkind.
Er zijn veel gradiaties van zorgenkinderen. Kinderen met een stoornis/leerprobleem maar zonder financiële ondersteuning, mogen nog wel eens ervaren dat men ze liever kwijt is dan rijk. Het woord 'men' slaat op leerkrachten of IB-ers op regulier onderwijs maar ook op ouders van klasgenoten wanneer hun kinderen een dalende LOVS laten zien.
Ter onderbouwing; Zo was hier op de bs een bijdehand meisje met gymnasium-profiel. Toen haar moeder haar niet meer van school ophaalde, genoot ze van die vrijheid. Ze kletste vaker met vriendinnen tijdens de lessen, moest vaker nablijven maar vertelde haar moeder dat de resultaten minder waren geworden omdat de juf zoveel aandacht moest schenken aan een enkele dyslect en een paar zorgenkinderen met een rugzak. De bezorgde moeder ging klagen bij de juf. Omdat dit meisje een hogere bijdrage zou leveren aan de gemiddelde citoscore dan de dyslect, ontstond een situatie waarin dit zorgenkind zonder financiële ondersteuning, werd genegeerd door de juf zodat het zich niet meer welkom voelde. Een behandeling die zorgenkinderen vaker meemaken.
De brief waarmee dit draadje is gestart, is in mijn beleving een klacht naar de schoolleiding waarbij de juf het ontbreekt aan moed om dit onomwonden neer te zetten. Ondertussen wijzen ouders naar elkaar; zorgkinderen niet gewenst, pestkoppen niet gewenst, ook kinderen met laag IQ zijn niet gewenst want de uitlegtijd aan deze kinderen remt de ontwikkeling van anderen. We wijzen naar de leerlingen die buiten de normen vallen, in plaats van de mensen die de normen bepalen.
Precies Flanagan
http://martinevanthekblogt.wordpress.com/2014/12/03/ik-ben-moe-van-het-vechten-om-passend-onderwijs/
We laten ons uitspelen en daarom is dat veld een wespennest voor iedereen die niet precies aan de 'norm' voldoet.
En als ouder met zorgenkinderen in het onderwijs heb je een hele onzekere positie en veel gedoe en tegenwerking. Soms gaat het goed en heb je medewerking, maar een jungle is het altijd. Zelden gaat er iets vanzelf, dan ben je blij verrast.
Blog van een moeder met 2 kinderen die begeleiding nodig hebben.
"Moe, dood moe ben ik. Altijd maar vechten voor de juiste hulp voor mijn kinderen of het nu thuis is of op school het maakt niet uit. Ik ben boos, verdrietig, teleurgesteld maar vooral moe van de constante strijd die ik lever voor mijn kinderen.
Bij mijn dochter hebben ze de klassen met wat schuif werk met leerlingen weer samengevoegd,een klas van 19 leerlingen waarbij de samenstelling/samenhang niet klopt. Een van de weinige meisjes waar mijn dochter mee speelde zat nu in een andere klas. met de rest van de meiden had ze geen klik en met de jongens al helemaal niet. Naast de reeds bestaande overprikkeling kwam er nu bij dat ook zij werd gepest. Niet alleen maar met woorden maar ook met briefjes waarop stond dat ze stom was. spullen die verdwenen en dan ineens weer op doken. Elke maand zat ik meerdere keren op school omdat het niet goed ging of omdat er weer iets was gebeurd was het niet voor de een dan was het voor de ander.
Hij maakte het zelfs zo bont om te zeggen dat ze bij het ene onderzoek van dochter aanwijzingen waren en bij de volgende weer niet en dan weer wel, dan moeten er toch alarm bellen gaan rinkelen, ja achter af wel ja grrrrr. daar heb ik nu niets meer aan nu is het leed geschiet en in de tussentijd kunnen we geen kant op.
ik ben zo klaar met deze school maatwerk voor een leerling kennen ze niet, strafmaatregelen die ik binnen regulier niet eens zou tolereren, verzwijgen van informatie en niet luisteren naar wat ouders zeggen, nuanceren over ernst van meldingen, niet erkennen dat ze steken hebben laten vallen door problemen niet te signaleren. Als er nog meer problemen zich gaan voordoen heeft Nederland er een thuiszitter bij.
Moe, dood moe ben ik. Altijd maar vechten voor de juiste hulp voor mijn kinderen of het nu thuis is of op school het maakt niet uit. Ik ben boos, verdrietig, teleurgesteld maar vooral moe van de constante strijd die ik lever voor mijn kinderen."
Flanagan
Ik ontken niet dat er grote problemen zijn voor zorgenkinderen op de BS. In mijn optiek is het beter om kinderen die niet goed functioneren in grote groepen naar een school te laten gaan met kleinere groepen en speciale begeleiding. Dat is wat ik steeds heb gezegd. Ik begrijp ook dat dat lastig kan zijn als er wachtlijsten zijn of andere tegenwerkende factoren. De oorspronkelijke brief lijkt echter die situatie te vergoelijken. Daarom vind ik het een slechte brief. Eigenlijk staat er, luister zeur ouders, ik kan er ook niets aan doen dus hou op met zeuren. Nou, sorry, als mijn kind er onder lijdt ga ik toch echt wel opkomen voor de belangen van mijn kind. Dan moet de school maar een oplossing vinden die voor iedereen goed is.
Het lijkt nu
Het lijkt nu alsof ik mijn pijlen richt op zorgenkinderen. Dat is niet zo. Sterker nog, zorgen kinderen die wat speciale aandacht behoeven, maar verder voor weinig onrust zorgen zijn wat mij betreft van harte welkom. Als mijn kind zou lijden onder notoire pestkoppen zou ik daar grote problemen mee hebben. Dan zou ik me ook sterk maken voor mijn kinds belangen en bij school aandringen op oplossingen en maatregelen.
Caesar
Weet je wat ik zo lastig vindt aan jouw reacties? Dat je wel schrijft dat het je vooral om je eigen kind gaat, maar dat je het voortdurend over andere kinderen hebt. Andere kinderen die een 'bedreiging' zijn voor het welzijn van jouw kind. Kinderen die extra aandacht nodig hebben, omdat ze een stoornis hebben, snel boos zijn, pluswerk nodig hebben etc. En dat roept irritatie op. Bij mij, en zoals je merkt aan de reacties, bij nogal wat andere ouders.
Als ik je een tip mag geven: als het je echt om je eigen kind gaat, beperk je dan ook tot je eigen kind. Geef aan wat jouw kind in jouw ogen tekort komt en wat het nodig heeft.
Nu gebruik je andere kinderen om jouw punt te maken. Je beschrijft steeds wat andere kinderen (in jouw ogen) krijgen/doen/vragen/nodig hebben. En dat zij té veel vragen en krijgen. En als zij maar wat minder zouden krijgen, dan zou het voor jouw kind beter zijn. Om eerlijk te zijn: dat stoort mij ontzettend. Maar het zorgt ook voor verkeerde discussie, en je gaat er op school niets mee opschieten. Je moet niet proberen een leerkracht te overtuigen dat een ander kind teveel aandacht vraagt. Het enige dat je moet doen is laten zien dat jouw kind te weinig aandacht krijgt en waar dat uit blijkt. En wat jouw kind nodig heeft. Jij bent ouder van jouw kind, dus beperk je tot jouw kind. Probeer niet je zin te krijgen over de rug van andere kinderen.
aanvulling
Verder vraag ik mij echt af hoe je erbij komt om dit te schrijven:
"Sterker nog, zorgen kinderen die wat speciale aandacht behoeven, maar verder voor weinig onrust zorgen zijn wat mij betreft van harte welkom"
Hoezo, welkom? Ik weet niet of je het je nog steeds niet realiseert, maar kinderen moeten in NL naar school. Ze moeten. Jouw kind, mijn kind, de etterbakjes waarover jij schrijft. Anders krijgen ze de LPA op hun dank.
Jij doet maar alsof er een keuze is, alsof je kinderen die tijd/energie/aandacht vragen, opeens wel naar een leuk schooltje met kleine klasjes kunnen. Die keuze heb je helemaal niet. Oké, een heel kleine groep kan naar het speciaal onderwijs, maar het grootste deel van de kinderen is gewoon aangewezen op de reguliere school. Net zoals jouw kind.
zo hee
"Dus als je een "normaal" verlegen en/of mishandeld kind hebt moet je niet zeuren. Je hebt tenminste keus, gebruik die dan ook in plaats van hier te miepen over probleemkinderen."
Lees nog eens wat je zegt! Ik heb het niet over jouw kind of over dat mijn kind misschien wat minder aandacht krijgt. En ook niet over een kapot broodtrommeltje of een gymtas die bovenop een kast is gegooid. Ik heb het hier over een kind dat voortdurend thuis kwam met tanden door haar lip, kale plekken op haar hoofd waar haar haren waren uitgerukt en zelfs een scheurtje in haar scheenbeen. En jij vindt dat ik zeur en vindt dat walgelijk? Ik moet daar begrip voor tonen en het niet erg vinden dat mijn kind wordt gemolesteerd? Ik zeg niet dat dat arme kind dat steeds doordraaide straf of zo moet hebben, dat zou nergens op slaan. Ik zeg wel dat de situatie zoals die was niet veilig was. En daar had de school iets aan moeten doen. Ja, ik had de keuze mijn kind daar weg te halen, maar denk je dat dat leuk was? O, dan doe ik mijn kind 'gewoon' op een andere school? En bevalt dat niet, dan gewoon weer een andere? Dat doe je echt niet zomaar.
Aandringen
In geval van pesten, dringen ook de ouders van zorgenkinderen bij de juf aan op oplossingen en maatregelen. Itt ouders van kinderen die binnen de norm vallen, krijgen de ouders van zorgenkinderen sneller te horen dat het ook aan hun kind ligt. Dat is een gemakkelijk excuus om niet in actie te hoeven komen; probleem op bord ouders schuiven.
Weerbaarheidstrainingen worden voornamelijk door zorgenkinderen bezocht. En de ouders hopen dat dit hun kind in de klas gaat helpen. Soms helpt het, maar het ontbreken van een klassikale werking doet het effect van de training snel verzanden. Zo wilt men in Utrecht, meen ik, de Weerbaarheidstrainingen op scholen wegbezuinigen. Ouders mogen op eigen kracht aan een oplossing werken terwijl het probleem zich voordoet op school.
De klachten van ouders van normale kinderen, worden eerder gehoord. Soms denk ik dat een school dat bewust doet om ouders van zorgenkinderen te doen bewerkstelligen hun kind op een andere school aan te melden. Een ongeschreven schoolbeleid waar best wat leerkrachten moeite mee hebben.
Normale kinderen
Normale kinderen =kinderen die binnen de norm vallen.
Jammer Evanlyn dat je nu van me walgt
Ik vind dat erg sterke woorden, en onnodige polarisatie van het probleem.
Voor mijn kind was er dus niet zomaar plek op een andere geschikte school, helaas pindakaas.
Ze is dus minder gaan presteren door de problemen in de klas. Niet door de probleemkinderen maar door de situatie. Twee jaar zoveel gedoe daar gaat je concentratie niet beter van worden.
Het gedoe ontstaat volgens mij vooral hier omdat men er niet open over durft te praten. Een kind wat op deze manier problemen veroorzaakt wordt gewoon ontkent! Waarom mag mijn kind anders niet verder vertellen dat hij door een kind met iets geslagen en geschopt is?
Wat als het door een gewoon kind was gebeurd?
En het werd ook zo met de mantel der liefde toegedekt; want het kind kan er niks aan doen.
Nee inderdaad kon het kind daar niks aan doen. Ook die uitlokkers niet.
Maar wel de school, die kan zo'n kind helemaal niet aan! Dus vind ik dat ze daar eerlijk in hadden moeten zijn. Maar nee hoor ouders mochten niks weten, niet klagen en blij zijn met hun eigen kind.
Het zou een hoop ellende gescheeld hebben als ze wel eerlijk waren geweest; dit kunnen wij niet aan dus doen we het niet of anders (met meer hulp).
Een overspannen juf, kinderen die niet meer naar school durven en een tand door de lip van mijn dochter en andere kinderen die klappen hebben gehad. Dat had gewoon niet gehoeven.
In deze situatie ga ik (natuurlijk) ook heel erg uit van mijn verlegen gevoelige (maar verder normale) kind. Wat er met de rest van de klas is dat kan me als moeder eigenlijk niet zoveel meer schelen.
Ik zie wat een paar probleemkinderen doen met mijn kind, dat ze zich niet gezien voelt door de juf. Dat ze geen vragen meer stelt, want de juf heeft geen tijd voor haar. Dat vind ik voor mijn kind erg rot, en dat zou ik anders willen.
Dat jij mij dan walgelijk vindt dat lost niks op. Ik voel me er weliswaar niet blij van worden, maar dan bereik je ook wat nietwaar?
Flaganan
"De klachten van ouders van normale kinderen, worden eerder gehoord. "
Ik heb dat gevoel bij ons op school juist helemaal niet.
Maar dat zal voor iedere school anders liggen.
Weet je evnnie
In het grootste deel van je tekst kan ik me wel vinden, maar dan komt opeens weer de aap uit de mouw: "ik zie wat een paar probleemkinderen doen met mijn kind". En daar ga je weer de fout in. Zie de reacties van Flanagan: het ligt niet aan de kinderen! IADH kinderen zijn nog altijd vele malen vaker slachtoffer van pesten dan andere kinderen en dat is uitgebreid gedocumenteerd. Kinderen met "iets" zijn beslist niet het grootste probleem n de klas, zeker niet als het over pesten gaat. Maar dat willen ouders en scholen niet horen. Gooi de probleemkinderen over de schutting en alles is prachtig in onderwijsland.
En Stoepkrijt: jij doet je kind misschien niet zomaar even naar een andere school, maar het mijne, dat ook verlegen is en mishandeld werd, KON niet naar een andere school. Maar ja, dat ligt aan hem natuurlijk, want probleemkind. Stel je voor dat die zomaar naar een andere school zou mogen.
Ik ben hier wel klaar mee nu. Reageer maar eens op Flanagan, die legt het allemaal prima uit.
Sorry hoor
"ik zie wat een paar probleemkinderen doen met mijn kind". En daar ga je weer de fout in.
Hoezo ga ik hier de fout in. Ik constateer toch gewoon een feit? Dit gebeurt er namelijk gewoon in de klas van mijn kind.
Dat de schuld noch bij de kinderen noch bij de ouders van die kinderen ligt leg ik vervolgens uit.
Maar ach bekijk het lekker en verzuur maar fijn. Dat zal je kind ook niet ten goede komen.
Wie weet ben jij wel de ouder van het kind in de klas, en heb jij vorig schooljaar die zeer nare mail naar de ouders gestuurd.
Het lag namelijk allemaal aan ons en aan onze kinderen die geen begrip hadden. Door onze schuld moest hun kind weer van school veranderen.
Nee toen was mijn begrip ook ineens helemaal op.
Net als nu voor jou. Sorry ik heb ook grenzen.
IJsvogeltje
Jij leest meer in mijn stukjes dan ik schrijf. En je legt me ook allemaal woorden in de mond die ik nooit gezegd heb. Ook begin je op een hele kinderachtige toon opeens over de schoolplicht. Dat weet ik ook wel, ik heb nergens een suggestie gedaan om van school te verzuimen. Dat maak jij er weer van. En op net zo'n kinderachtige toon begin je allemaal tips te geven. Jij verzint allemaal dingen bij elkaar over wat ik wel en niet zou doen. Beperk je nou gewoon eens tot wat ik echt geschreven heb. En niet op wat jij fantaseert wat ik bedoel.
Ja Flanagan
Zo is het precies. Toen zoon in groep 3 werd gepest, de voetjes stonden op zijn jas waarop ze bovenop hem gesprongen hadden, was de eerste reactie van de directrice: 'als hij zich misdraagt krijgt hij een gele kaart'. Ik was verbijsterd. Waarom zegt iemand zoiets?
Door pesten van een ander kind heeft hij die gele kaart uiteindelijk ook gekregen. De toprat besloot dat zoon samen met een ander jongetje moest vechten om uit te maken wie er mocht 'keepen'. Je mag niet vechten op het schoolplein, maar het keepen had zoon zoveel prestige opgeleverd en kinderen zeiden openlijk dat ze hem niet pestten omdat hij zo goed kon keepen, dat hij er op ingegaan is. Gele kaart.
Dat is dan ook zo'n beetje het enige dat er uiteindelijk in zijn dossier bleek te zitten. Niets over mijn gesprekken met leerkrachten maatschappelijk werk, directie, over het voortdurende pesten, dat ondanks onnoemelijke initiatieven, maar niet ophield. Iedereen op school was alert en toch was het een drama.
Je zou inderdaad denken dat het 'beleid' is om het slachtoffer te beschuldigen.
Evanlyn
"Maar ja, dat ligt aan hem natuurlijk, want probleemkind. Stel je voor dat die zomaar naar een andere school zou mogen."
Maar daar kan ik toch niks aan doen? Dat kun je mij toch niet kwalijk nemen? Weet je hoeveel weerbaarheidstrainingen ik heb afgelopen met mijn kind, omdat de meester zei dat ze maar "van zich af moest leren slaan"? Alsof dat de oplossing zou zijn, dat mijn kind er ook lekker op los zou gaan slaan. Maar tegelijk kreeg ik wel te horen dat het aan mijn kind lag dat ze zich in elkaar liet slaan. En dus was zij ineens het probleem geworden.
Dochter komt in de trein naar haar school nog wel eens de jongen tegen die op de basisschool de meeste gewonden veroorzaakte. Hij zit inmiddels op het speciaal middelbaar onderwijs en is enorm opgebloeid. Dat arme kind heeft al die jaren op de basisschool totaal overprikkeld letterlijk met zijn hoofd tegen een kast staan beuken. Is dat dan wat we met ons allen willen?
Caesar
Nou nou, wat een vriendelijke reactie.
Ja, ik reageer op wat jij hebt geschreven. Wat je schreef, komt namelijk op een bepaalde manier bij mij over. Net zoals als mijn bericht op een bepaalde manier bij jou overkomt. Dat is de keerzijde van een forum: je hebt alleen de geschreven tekst. ik ken jou verder niet (en jij mij niet), dus het kan best dat je dingen anders bedoelt dan wat ik er in lees. En omgekeerd.
Ik richtte mijn bericht alleen naar jou, maar had hem beter ook aan Evennie kunnen richten. En nu ik de draad nog een keer heb doorgenomen, denk ik dat hij misschien nog wel meer voor haar was bedoeld.
En jij vindt mijn opmerking over schoolplicht kinderachtig. Jammer. Als je namelijk wéét dat er een schoolplicht is (voor iedereen), begrijp ik gewoonweg niet waarom je schrijft dat bepaalde kinderen wat jou betreft wel (en anderen dus niet) welkom zijn op een school. Scholen zijn er nu eenmaal voor alle kinderen. Waar moeten de 'probleemkinderen' anders naar toe?
Evennie,
Je bezorgdheid voor de leerprestaties en het welzijn van je dochter is heel begrijpbaar en gelijk herkenbaar. Hier loopt ieder ouder tegen aan, zorg- of geen zorgkind.
Ons kind zat op de bs die veel overeenkomsten had met de bs van je dochter. Zo was er een kind van een andere bs op de bs overgeplaatst. Maar het kind (7) werd hier ook gepest en juf greep niet in. Als het kind uiteindelijk zo boos is, geeft het bovenaan de trap een duw. Een derde rolt van de trap, echt levensgevaarlijk wat zo kan die zijn nek breken. De boze ouder van het slachtoffer kreeg te horen dat ze er niets aan deden. Ze deden het af als een ongelukkig incident want er was geen bewijs van een schuld. Daarnaast was het ook gezichtsverlies naar de leerplichtambtenaar als deze bs ook niet in staat was voor het overplaatste kind een veilige werkomgeving te creëeren.
Ja soms worden kinderen de hand boven de hoofd gehouden. Maar wel met een speciale reden (imago). Ik heb bewust niet gemeld of het 7-jarige kind een diagnose had want er zijn meer verklaringen voor dergelijk gedrag. Soms wordt agressief gedrag vertoond als gevolg van onrust op thuisfront bv door scheiding van de ouders, of op school igv een leerkracht die haar frustratie afreageert op een leerling ( snel een zorgleerling) etc.
Het is zo moeilijk te accepteren wanneer pedagogisch opgeleide mensen de andere kant opkijken terwijl een leerkracht die niet de andere kant opkijkt, een wereld van verschil bereikt. Kinderen zijn niet gek. Je kan ze geen zand in de ogen strooien. Ze zien heel goed wie het goed met ze voor heeft en wie het aan die capaciteiten ontbreekt. Onze bs veegde heel gemakkelijk al het vuil onder het kleed, owee als je er wat van zei.
@Evennie, het valt mij op dat je het woord probleemkinderen gebruikt ipv zorgenkinderen. Klopt het dat je dit bewust doet om de zorgkinderen niet allemaal tot probleemkinderen te bestempelen? Zorgkinderen worden vaak in een adem genoemd met probleemkinderen. En dat is wel eens tegen het verkeerde been.
Gepest kind
Vanmiddag heeft mijn dochter met een vriendinnetje gespeeld en zij durft eindelijk te vertellen dat ze gepest wordt, het is nu namelijk zo erg geworden dat het niet meer te ontkennen valt.
Vriendinnetje is een lief, zachtaardig, verlegen meisje. Ze maakt niet zo snel vrienden maar is heel loyaal aan de paar die ze heeft. Zo is mijn dochter ook en het klikt prima. Vriendinnetje heeft een meisje in de klas die haar om een of andere reden als pestobject heeft uitgekozen en het begon met dingen zoek maken, per ongeluk laten struikelen etc etc. Vriendinnetje durfde het niet tegen de juf te zeggen want pestkop had gezegd dat er dan iets vreselijks met haar zusje ging gebeuren. Ondertussen ging het van kwaad tot erger en werd ze bijna dagelijks tijdens de overblijf (met steeds wisselende overblijfmoeders) geslagen en getrapt. Er verdwenen happen uit haar haar, haar kleren waren geheel per ongeluk stuk, hele knippen eruit, soms met vel erbij. Het begon op te vallen en vriendin heeft het verteld aan haar moeder en de juf. De volgende dag heeft pestkopje het kleine zusje in de kelder van de school opgesloten tijdens de overblijf, ze heeft daar meer dan een uur gezeten, doodsbang in het donker. Pestkop wilde niet haar excuses aanbieden, heeft gezegd dat ze spijt had dat ze kleine zusje van vriendin niet gewoon doodgemaakt had, dat ze vriendin nog af ging maken enz enz enz.
Het vriendinnetje van mijn dochter, haar kleine zusje en haar ouders leiden hier onder. Vriendinnetje is doodsbang, zusje ook, en ze slapen slecht. Cijfers gaan achteruit, zelfvertrouwen is onder de maat, ze wordt ziek als ze aan school denkt. Nou ja, ik denk dat jullie snappen dat ouders een paar flinke gesprekken met de juf aangegaan zijn.
Ik heb geen idee wat de thuissituatie is van de pestkop, ik heb geen idee of het een IADH kind is, het interesseert me ook niet. Ik snap de onmacht en de woede van de ouders wel, het verdriet en de schaamte van vriendinnetje ook die het zichzelf verwijt dat haar kleine zusje nu niet meer in het donker durft te slapen.
Als ik nu de brief van de juf lees, voel ik me alleen maar boos en machteloos. School hoort voor een veilige omgeving te zorgen en hier gebeurt dat niet want vriendinnetje krijgt waar pestkop maar een gelegenheid ziet nog steeds klappen en laatst bijna een schaar in haar rug tijdens handvaardigheid (een klasgenootje greep in, heeft het bekocht met een bloedneus, tand door de lip en dagelijks pak slaag).
Nogmaals, ik heb geen idee of en wat er met de pestkop aan de hand is, het interesseert me ook niet, maar dit gedrag moet stoppen en als het niet te stoppen is, is pestkop van school een betere oplossing dan dat vriendinnetje van school gaat. Soms doet deze discussie me denken aan de anekdote van de twee psychologen die op straat een man zagen liggen, bloedend en onder de messteken. 'Degene die dit gedaan heeft, heeft onze hulp nodig'. Het zal honderd keer waar zijn dat de pestkop hulp nodig heeft, maar help wel de gepeste door dit gedrag te stoppen, en niet te bagatelliseren aub.
fransien
Mijn kinderen had ik beide thuis gehouden in dit geval.
Fransien
"De volgende dag heeft pestkopje het kleine zusje in de kelder van de school opgesloten tijdens de overblijf, ze heeft daar meer dan een uur gezeten, doodsbang in het donker."
Die hele school spoort niet. Hoe komen die kinderen binnen in de pauze, waarom is de kelder niet afgesloten en is de sleutel op een plek waar leerlingen niet bij kunnen, waarom mist school het kind pas na een uur? Al dit is vaak een signaal van een school die in het algemeen zijn zaakjes niet op orde heeft. Daar helpen gesprekken over het pesten niet aan, het hele systeem/beleid moet op de schop.
skik
moeder
Moeder heeft nu na een verpeste sinterklaas (pestkopje trapte heel per ongeluk op de suprise van vriendin) besloten om de kinderen thuis te houden. Ze wil de kinderen na de kerstvakantie naar een andere school proberen te krijgen, al is dat hier in de buurt niet makkelijk met alle wachtlijsten. Ze zat vanochtend met een kop thee bij mij te huilen van woede en onmacht.
School heeft hier zeker verantwoordelijkheid, al proberen ze alles wat tijdens de overblijf gebeurd op de overblijf af te schuiven, maar die krijgen niets te horen van de leerkrachten over kinderen, geen pestproblemen, geen gebruiksaanwijzigen, niets. De 'per ongeluk' kapotte suprise, heel jammer, maar er is excuses aangeboden en daarmee moet de zaak ook afgesloten zijn.
De kelder is altijd op slot, maar een gemiddeld pienter kind weet dat alle sleutels in het laatje van de concierge liggen (niet achter slot en grendel en met een concierge die lekker thuis gaat eten).
School is hier een onveilige omgeving, leerkrachten praten niet met moeder over concrete acties tegen pestkopje, zeggen niet of ze met ouders van pestkopje een gesprek aangaan (nee mevrouw, dat kunnen we niet vertellen, u wilt ook niet dat we aan anderen vertellen dat we met u in gesprek zijn). Een weerbaarheidstraining zou wel wat voor vriendinnetje zijn, juf kende nog wel een paar goede psychologen in de buurt, had ze eerder kinderen naar verwezen. En zat vriendinnetje al op judo?
Wat mij triggerde in de brief van de juf waarmee deze discussie begonnen is, is dat ze vooral niet met de ouders mag praten, dat alle vuile was binnengehouden moet worden, dat er geen gesprek met de juf en ouders van pestkop en ouders van gepest kind gehouden wordt. Het komt op mij net zo over als die anekdote van de twee psychologen, niet het bloedende slachtoffer wat voor je voeten ligt ga je helpen, je denkt alleen aan de veroorzaker, die heeft als eerste hulp nodig.
En ouders van gepeste kinderen moeten vooral niet klagen en blij zijn dat er niets aan de hand is met hun kind. De trauma's rekenen we er maar even niet bij, daar kon de pestkop immers niets aan doen, die was alleen maar slachtoffer van de omstandigheden.
Stoepkrijt
Nee natuurlijk willen we dat niet. Maar er zijn te weinig plaatsen in het speciaal onderwijs. Bovendien worden internaliserende en externaliserende kinderen niet altijd gescheiden. Dan kan je dus met je verlegen probleemkind op het speciaal onderwijs weer tegen dezelfde problemen aanlopen. En zoals AnneJ uitlegt hebben scholen een sterke "blame the victim" neiging. Daar werd jouw dochter het slachtoffer van, maar mijn zoon ook. Op scholen zou ook iets moeten veranderen, maar het is wel makkelijk om als juf aan te sluiten bij de popi's. Dan hebben ze tenminste orde. Goede juffen doen dat natuurlijk niet, maar in mijn ervaring zijn die dun gezaaid.
Pesters zijn echt meestal geen IADH kinderen. Toch krijgen die meestal de schuld, ook als ze slachtoffer zijn. Lees maar eens hoe volwassen autisten op hun jeugd terugkijken, de haren rijzen je te berge. En dat vind ik dus vervelend. Dat zowel ouders als school naar de IADH kinderen wijzen. Tja, wat wil je ook, met zoveel probleemkinderen in de klas! En dan boos worden als de AB'er handvatten wil geven om het aan te pakken, want het is wel makkelijk zo. En dan wijzen alle vingers weer dezelfde kant op: naar het IADH kind. Zelfs als je geen last van hem hebt, krijgt hij extra begeleiding (zou mijn kind ook wel kunnen gebruiken hoor!), of kost hij tijd van de juf. Terwijl hij er niets aan kan doen dat de situatie is zoals hij is, en zijn ouders ook niet.
Dan kan het dus wel eens in het verkeerde keelgat schieten als er eens lekker gemopperd wordt op "die probleemkinderen". Daarmee wil ik - nu ik weer rustig ben!- echt niets afdoen aan hoe jij jouw situatie ervaren hebt en ik geloof heus wel dat dat verschrikkelijk was. Het is ook geen wedstrijd wie de ergste ervaring heeft. Maar die wijzende vinger, dat is wat je als ouder van een kind waarbij echt alles moeilijk gaat - gaat het thuis eindelijk goed, kom je op school constant eigenwijze idioten tegen die niet naar je willen luisteren - erg slecht kan hebben. Want onze kinderen gaan een lastig leven tegemoet en het helpt niet als mensen het nodig vinden om hun leven, en dat van hun ouders, nog even wat lastiger te maken.
evanlyn
Misschien is gewoon niet geheel en al duidelijk wat we hier allemaal onder 'probleemkinderen', 'IADHkinderen', en 'pesters' verstaan. Ik weet zelf niet eens waar mijn kind met dyslexie onder valt maar wel weet ik dat hij nooit een kind expres pijn heeft gedaan, nooit iets naar iemands hoofd heeft gegooid, nooit iemand heeft uitgescholden, nooit (nou ja zeg nooit nooit) iemand heeft uitgelachen omdat hij de dagen van de week, de seizoenen of de tijd niet wist. Hij heeft dat wel over zich heen gehad.
Eigenlijk horen voor mij pesters ook bij de probleemkinderen want in mijn ogen hebben ze een probleem. Ik geloof niet dat Stoepkrijt jouw kind of mijn kind voor ogen heeft als ze schrijft over wat haar kind is aangedaan. Ik voel mij dan ook totaal niet aangesproken, waarom jij wel? Ik weet dat mijn kind alleen wat meer tijd van de juf kreeg terwijl andere kinderen zelfstandig werk deden. Jij weet toch ook dat jouw kind niet meer deed en dat jouw kind het Stoepkrijtkind niet van de trap gooide?
Fijn!
Nu gaat de discussie wat mij betreft de goede kant op! Ik maak zelf een onderscheid tussen probleemkinderen en zorgenkinderen. Zorgenkinderen zijn wat mij betreft kinderen die extra zorg nodig hebben doordat er iets (wat dan ook) met hen aan de hand is. Probleemkinderen zijn kinderen die in de klas grote problemen veroorzaken door geweld te gebruiken en te pesten. Dat kunnen zorgenkinderen zijn (hoeft zeker niet!) maar het kunnen inderdaad ook 'gewone' pesters zijn, hoewel die vaak zo slim zijn om iemand anders voor hun karretje te spannen om het vuile werk op te knappen. In de klas van mijn dochter was de queen bee er een meester in om een zorgenkind zo te overprikkelen dat hij geweld ging gebruiken. Helaas nooit tegen haar, dan was ze er misschien mee opgehouden.
Er waren ook kinderen uit gezinnen waar geweld een heel normale omgangsvorm was. Ben je het ergens niet mee eens? Dan ram je er gewoon bovenop.
Het hele samenspel van vijf zorgenkinderen die (terecht) veel aandacht kregen, waarvan twee echte probleemkinderen, plus een paar venijnige pesters, plus die kinderen uit gezinnen waar geweld de norm was, maakten dat school een ontzettend onveilige omgeving was. Ik ben van mening dat de school daar iets aan had moeten doen. Maar volgens mij zijn jullie het daar ook mee eens 
De goede kant op, nu nog op school
Ik vind zelf nu ook dat de discussie hier de goede kant op gaat. Ik blijf het jammer vinden dat er mensen van me walgen, maar goed, dat is meer hun probleem.
Wat mij zo raakt met het probleemkind (en zorgenkind) wat nu van school is, is vooral het geheimzinnige gedoe eromheen.
Niemand mocht weten wat er met die jongen aan de hand was, je mocht er niks van zeggen als hij je kind had geslagen, wat dus regelmatig met mijn kind is gebeurd, maar ook met anderen.
Ook mensen die als vrijwilliger op school hielpen kregen geen tips, en een daarvan heeft een flinke mep gekregen. Diegene was ikzelf helaas. Maar toen ik erover wilde praten werd eroverheen gepraat. Dat was ook mijn laatste vrijwilligersactie op school.
En toen het echt zo erg werd dat die jongen van school werd gestuurd, kregen alle ouders van de klas nog eens een zeer nare mail van de ouders van het jongetje. Het was allemaal onze schuld en die van onze kinderen, daar kwam het wel op neer.
Ik denk dat er veel voorkomen had kunnen worden als de school en de ouders gewoon wat eerlijker en opener zouden zijn geweest. En als ze de problemen niet zo hadden ontkend.
Werkrelatie met leerkracht
Allereerst was ik niet bekend met de term IADH. Wat heeft een hypofyse stoornis te maken met werkhouding? Ik kwam de term ook niet tegen op balans digitaal. In een oud draadje van OOL (2012) werd de term uitgelegd; Iets Aan De Hand. Aha, dus verkorte vorm van zorgenkinderen. Weer wat geleerd-
.
Werkrelatie
In het verleden hebben wij mogen ervaren wat de waarde is van een werkrelatie tussen leerling en een leerkracht en hoe fragiel die werkrelatie is als de leerkracht met derden in de afwezigheid van de ouders over het kind praat. Dat leidt niet alleen tot een verstoorde werkrelatie met de leerkracht maar ook tot een verstoorde werkrelatie met derde die juist is ingeschakeld om het kind te helpen met de omgang van zijn/ haar problematiek. De verstoring leidt tot wantrouwen van het kind.
Binnen een school bestaan protocollen. Met name de protocol tot privacy dient om die fragiele werkrelatie te beschermen.
Leerkrachten die bewust zijn van de waarde van samenwerking en vertrouwen, dragen bij aan een veilige en gemotiveerde leeromgeving ten gunste van de ontwikkeling. Zoals menig basisschool in hun schoolgids beloofd.
Maar leerkrachten die ipv communiceren met ouders, de protocollen negeren, dragen bij aan demotivatie zonder zich te realiseren welke beschadiging is ontstaan aan de vertrouwensband met haar pupil. Er ontstaat een negatief spiraal.
Het is zichtbaar wanneer in een klas, de vertrouwensband tussen leerkracht en leerling goed te noemen is. Het kind durft met de vraag over leerstof of het melden van pesten naar de leerkracht toe te gaan en is na bespreking opgelucht en ontspannen. Het kind hoeft niet op eieren te lopen of waakzaam om zich heen te kijken wie nu weer een streek met het kind gaat uithalen zodat het in de problemen komt. Het kind voelt zich veilig want er speelt niets wat het kind blokkeert. (Er is geen ruimte tot pesten of de leerachterstand drukt niet op het welzijn).
We hebben daarentegen mogen meemaken dat het schoolbestuur de andere kant opkeek toen ouders meldden dat een leerkracht de protocollen had betreden. Juist een schoolleider heeft zoveel invloed op de sfeer in de klas. De schoolleider dient te waken over het betreden van protocollen en een leerkracht daarop aan te preken ipv de protocollen te laten verstoffen op de boekenplank. De schoolleider dient erop toe te zien dat haar personeel ernaar handelt. Net zo als er ook ruimte dient te zijn voor het personeel om hun punten van aanpak te kunnen delen met de schoolleider. Dit heet communicatie en teamwork.
Maar juist daaraan ontbreek het wel eens. Zodat de leerkracht er alleen voor staat en fouten gemaakt gaan worden. Beoordelingsfouten omdat er geen energie meer over is om objectief te blijven, ten koste van de leerling.
Dat is wat ik ook in de brief bespeur. Een beschadiging in de werkrelatie tussen schoolleider en onderwijspersoneel kan men terug zien in de werkrelatie tussen leerkrachten en de leerlingen. Iadh-kinderen merken dat als eerste.
