Teveel gepraat over sociale vaardigheden?

Pure onkunde

Op zich is de sociale vorming wezenlijk voor de ontwikkeling maar hun model deugt niet.

Hoe het wel moet (ff kort door de bocht): ieder kind heeft zijn eigen set eigenschappen en moet daar zelf zijn weg in vinden. Verlegen kinderen vallen ten prooi aan de idiootste vooroordelen en eisen, en met wilde ontremde kinderen is het al niet veel beter. De enige weg wat mij betreft is via zelfkennis en experiment naar een eigen stijl.

Hoe ze het nu doen: het lerarencorps heeft een ideaal spontaan makkelijk prettig kind in zijn hoofd en zo moet iedereen worden. Dat is de lat waar ze voortdurend langs worden gelegd. Resultaat: afwijzingservaring zonder het ervaren of exploreren van handelingsalternatieven. Alle kinderen buiten de middenmaat krijgen alleen maar te horen dat het anders moet. Braak.

Ook eens

De schoolsituatie is zeer extreem. Welke volwassene zal zich prettig voelen, in een werksituatie met minimaal twintig, maar vaak zelfs meer dan dertig, collega's, in een kleine ruimte? De hele dag een baas die je op de vingers kijkt en zich overal mee benoemt, geen autonomie. En dan dag in dag uit, acht jaar lang verplicht met die collega's optrekken. Alles samen, elke pauze, elke viering, sport, alles. Wie zou dat kunnen verdragen? Ik niet!
Toch verlangt men van kinderen dat zij dit blijmoedig doorstaan, dat ze niet gaan pesten, hun werk goed doen, en elke dag blij de dag beginnen. En zich dan ook nog sociaal emotioneel perfect ontwikkelen.
Ik kan zo goed begrijpen dat er kinderen zijn die dat niet redden. Die 'sociaal-emotioneel' opvallen. De situatie vraagt erom.

Klopt

Naar mijn mening speelt dit voornamelijk op de basisschool. Leerkrachten gaan leerlingen hierop beoordelen....maar ze zijn daar helemaal niet voor opgeleid! Het is psychologie van de koude grond.
Mijn jongste (nu groep 8) vindt school eigenlijk tijdverspilling. in de klas trekt ze nauwelijk haar mond open; met haar vriendinnen en thuis is ze veel uitbundiger. Er zijn veel leerkrachten die het zo jammer vinden dat dochter niet uit zichzelf dingen komt vertellen aan leerkracht en daar worden altijd opmerkingen over gemaakt. Te sneu vind ik dat. Zij zijn de volwassenen, dus als ze iets willen weten van dochter moeten ze 't haar maar vragen. Ik vind dat dochter zelf wel uit mag maken aan wie ze dingen vertelt, ze hoeft wat mij betreft geen 'small talk' met leerkrachten te delen. Het lijkt wel of leerkrachten zich afgewezen voelen als een leerling geen behoefte heeft om iedere dag met haar/hem te babbelen.
Groet,
Jujube

En soms

heb je een school waar er helemaal niks gedaan wordt op dit vlak. Terwijl sommige kinderen (zoals die van mij) dat wel hard nodig hebben.

Dochter deed een soc. vaard. training via schoolmaatschappelijk werk waar op school helemaal NIKS mee werd gedaan. Sterker nog, juf lag dwars omdat het onder schooltijd was.

Dit was dus op de vorige school. Ik heb van drie andere ouders gehoord dat hun kinderen na testen bestempeld zijn als "faalangstig en onzeker." Niet raar als je bedenkt dat school dus niets op dat vlak onderneemt.

Nog een keer hard uit de hoek

Het enige wat school kan doen in dit verband is dat er leraren werken met het hart op de goede plaats.

Dan zal het kind in de loop van zijn schoolloopbaan af en toe in een klas zitten bij een juf of meester met wie een goede band ontstaat. Iedereen heeft zijn voor- en afkeuren, dus je kunt niet 100% match verwachten. Maar pas als er een goede band is kan dit soort zaken overgedragen en ontwikkeld worden. Dan voelen de kinderen zich veilig en durven ze dingen uit te proberen.

@Linda99: onze school werkt met 'de veilige school'. Daar wordt stap voor stap sociaal gedrag aangeleerd. Dat werkt op zich goed, maar we zien gigantische verschillen tussen docenten. Niet in hoeverre ze die methode hanteren, want ze doen dat wel allemaal, maar in hoeverre ze de leerlingen bereiken.

En dat heeft weer met dat hart te maken. Alleen als je zelf oprecht communiceert en authentiek contact maakt kom je verder met dit soort dingen. Je moet je ook kwetsbaar op durven stellen.

Afsluitend voorbeeldje: sommige juffen zien het kind, andere zien de klas. Bij de laatste is het dweilen met de kraan open.

Ja!

Mijn dochter sloeg van de week de spijker op de kop. (Voor wie het nog niet op OOL had gelezen: gepest, van school veranderd, nu goed naar haar zin maar nog steeds geen haantje de voorste, lieve en geweldige juf maakt zich wel eens zorgen over de overgang naar het VO). Ik was met juf in overleg of we dochter nog een sovatraining of zoiets moesten aanbieden. Zegt dochter op een avond heel rustig: "Bij iedere curus die je me aanbiedt, geef je me het gevoel dat ik niet goed genoeg bent zoals ik ben. Laat me zijn wie ik ben, ik wil niet leren om van me af te bijten." Ik was helemaal stil. Heb nu met haar afgesproken dat als zij tegen dingen aanloopt waarover ze meer wil weten of leren, we samen gaan zoeken naar een training/cursus/coach die haar precies dat kan leren. Ik denk dat zij er wel komt!

Wow stoepkrijt

Wat een ongelovelijk fantastische opmerking van je dochter! Geweldig.

Precies stoepkrijt

Wat we onze kinderen het meeste moeten geven is het vertrouwen dat het allemaal goed komt. Dat zij het allemaal voor mekaar krijgen en dat het ook goedkomt als het niet meteen bij de eerste keer lukt.
Als we willen dat ze dat soort belangrijke lessen ook op school krijgen dan moeten we met zijn allen ervoor zorgen dat de leerlingen een goede band met de leraren kunnen opbouwen, dat is de basis.
En de indirecte boodschappen van ons handelen als ouders en als docenten zouden veel meer aandacht moeten krijgen.

Voor analyse en assertiviteit heeft je dochter in ieder geval al een 10!

Voorbeeldje

Ik ben dan ook erg trots op mijn dochter met haar prima analyse!
Ik kan zelf behoorlijk van me afbijten, kon ik al op school. Juf is van hetzelfde soort als ik. Ze heeft dochter expres in een tafelgroepje gezet met wat vriendinnetjes, maar ook met een meisje met een vlijmscherp tongetje. Het meisje probeert mijn dochter vanalles te laten doen waar ze zelf geen zin in heeft. Heeft ze een schaar gebruikt, dan schuift ze hem op de tafel van mijn dochter en zegt dat de schaar van haar is, al heeft mijn dochter haar eigen schaar nog in haar hand. Mijn dochter ruimt dan rustig beide scharen op, waarop juf haar aanspreekt op het feit dat ze zich laat gebruiken. Dochter zegt dan dat ze absoluut geen zin heeft om over een stomme schaar de strijd aan te gaan en dat ze toch haar eigen schaar ging opruimen, dus dat het een kleine moeite is om ook de schaar van haar buurvrouw op te ruimen. Thuis zegt ze dan (en het is jammer dat ze dat niet tegen juf zegt) dat als juf er problemen mee heeft, ze dan niet dochter, maar het buurmeisje moet aanspreken op het feit dat die te lui is om haar eigen troep op te ruimen.
We moeten haar niet dwingen om die schaar met luid misbaar terug te schuiven op het tafeltje van het buurmeisje. We moeten haar zelf haar weg laten vinden. Juf en ik vinden het moeilijk want we weten het zogenaamd beter. Maar eigenlijk moeten we gewoon op dochter vertrouwen. En nu dochter heeft laten zien dat de analyse van haar eigen, maar vooral ons gedrag zo scherp is, vind ik het gemakkelijker worden om het los te laten.

Helemaal mee eens

Mijn kinderen zijn rustig. Ze mogen van mij ook niet brutaal zijn tegen volwassenen. Overigens zijn het af en toe echt monsters thuis maar ze gedragen zich buitenshuis best goed. Mijn oudste is het meest afwachtend. Hij is niet eens echt verlegen maar eerder afwachtend. Hij kreeg in groep 1, 2 en 3 een matig omdat hij weinig contact zocht met de juf. Tja, ik was er niet van onder de indruk maar eigenlijk vind ik het te gek voor woorden dat een kind wordt beoordeeld op zijn gedrag naar de juf toe. Hij zit nu in groep 4. Doet het prima. Heeft genoeg vriendjes, krijgt genoeg uitnodigingen voor feestjes en de juf vindt hem een hele leuke jongen. Bij de 10 minuten gesprekken van mijn tweede zoon kreeg ik te horen dat hij altijd zo netjes is. Hij vraagt altijd aan de juf of ze iets voor hem wil doen, vraagt of hij naar het toilet mag, steekt zijn vinger op etc. Normaal lijkt mij maar voor de juf was dat heel bijzonder. Hij was de enige in de klas die dat deed. Verder is mijn tweede heel intelligent maar vertelde de juf "hij is ook heel sociaal hoor". Tja, alsof het ene het andere uitsluit. Het lijkt wel alsof asociaal gedrag de norm is geworden. Nou ja, asociaal is niet het juiste woord maar vrije kinderen zijn de norm. Kinderen die speelgoed afpakken, tegen de juf praten zonder het te vragen dat wordt blijkbaar normaal gevonden. Doet een kind dat niet dan valt het op. Tenminste bij ons op school wel. Bij mijn derde kregen wij natuurlijk opnieuw te horen dat ze zo lief, ijverig en braaf was. Nu is mijn derde nogal een monstertje thuis dus ik heb gecontroleerd of de juf wel het juiste kind voor zich had. Maar het klopte echt. Mijn kleine diva is op school een engeltje .

Rodebeuk

Ben het grotendeels met je eens maar vind niet dat we onze kinderen het vertrouwen moeten geven dat het wel goed komt, wat mij betreft *is* het gewoon al goed. Tuurlijk moeten ze nog dingen leren (maar dat leren ze sowieso wel) maar kinderen zijn wat mij betreft geen on-affe mensen oid. Je kunt wel leerdoelen hebben, maar dat kan net zo goed bij volwassenen. (heb het gevoel dat dat bij volwassenen vandaag de dag ook sterk speelt, wil je omgeving je niet veranderen, dan wil je het zelf wel)
En Stoepkrijt bewijst maar weer eens dat we net zo goed veel van kinderen kunnen leren. Super!
En

Tuurlijk bella

..maar ik ging uit van de situatie dat een juf vindt dat een kind te wild/ te rustig/ te zwijgzaam/ te weinig assertief is en daardoor iets niet kan bereiken. Dan wil ik mijn kind het vertrouwen geven dat datgene dat volgens de juf onbereikbaar is ook nog op 10 andere wegen bereikt kan worden.

Verder kan ik het alleen maar met je eens zijn. Je bent waar je bent.

Wat een mooi draadje

Guinevere, dat kon jij niet weten, maar mijn man en ik hebben hier toevallig vrijdagavond een hele discussie over gehad. Ik werk in het onderwijs, hij in het welzijnswerk, allebei met jonge pubers. En allebei hebben we het idee dat kinderen steeds meer aan allerlei min of meer arbitraire gedragsstandaarden moeten voldoen. 'Lekker jezelf zijn' is er niet meer bij, tenzij je dus per ongeluk dat spontane, vrolijke, meegaande schepsel bent uit jouw beginposting. Natuurlijk is het mogelijk om een soort ideale leerling te schetsen die aan de dromen van de meeste leerkrachten voldoet: begrijpt alles na een keer uitleggen maar is beslist niet hoogbegaafd, is gehoorzaam, zindelijk, gezellig, geduldig, aardig, leuk om te zien, beheerst de kunst van het slijmen tot in de puntjes, zorgt nooit voor extra papierwerk en heeft ouders die wel komen opdraven bij schoonmaakavonden, maar niet zeuren over verrijking of dyslexie. Zoiets. Misschien dat collega's hier op het forum de beschrijving nog wat kunnen aanscherpen . Punt is, deze leerling bestaat niet. Of zou niet mogen bestaan, haha, arm schepsel. Kinderen die heel erg van deze norm afwijken, zijn zwaar de pineut. Je zult maar hoogbegaafd zijn, niet kunnen slijmen en ook nog scheel zien. Of je moeder wil nooit rijden naar educatieve bestemmingen, je valt af en toe per ongeluk met stoel en al om en je bent twaalf en leest op AVI-4. Komt allemaal voor. Dan ben je dus niet goed genoeg en moet er aan je gesleuteld worden. Natuurlijk is het fijn als je met de juiste hulp alsnog AVI-uit bereikt, maar daar gaat het helemaal niet om. Het gaat erom dat je je als kind ook prettig moet voelen als je *niet* in het ideale plaatje past. Er moet gewoon ruimte zijn voor afwijkingen. Sterker nog, alleen al het woord afwijkingen is fout in deze context, want wie bepaalt nu precies wat de norm is en wanneer iemand afwijkt en hoe erg dat is? Ik ben misschien een hardcore, niet meer te redden idealist, maar hoe zijn we nu toch in dit benauwende keurslijf beland?
Ik vond die opmerking van stoepkrijts dochter verfrissend: ze legt de vinger op de zere plek.
Groetjes
Massi

Ja massi

Ja, ik had jullie discussie gehoord vrijdagavond, dus ik dacht, ik zal er even een draadje over starten...
Inderdaad prachtig zoals de dochter van Stoepkrijt dat verwoordde. Het onderwerp blijft een beetje knagen bij mij, ik heb bijvoorbeeld vaak een jongetje te spelen met vermoedelijke ASS-trekjes. Hij heeft niet veel behoefte aan contact en spelen met andere kinderen, ja, 15 minuten en dan is het mooi geweest en gaat hij braaf alleen zitten puzzelen. Je wilt niet weten wat de school allemaal over dergelijk gedrag te z*&^%ken heeft. Want hij móet zich de hele tijd "sociaal" gedragen, terwijl hij daar helemaal geen behoefte aan heeft. Pfff.

Modelkind met rot karakter

In dochters oude klas zat zo'n modelkind voor juffen en meesters: intelligent, beleefd, kon goed slijmen, zag er beeldschoon uit (rijke ouders, mooie kleren), was goed in sport. Ze was altijd het lievelingetje van juf of meester. Maar wat dat akelige kind achter de rug van de leerkracht uitspookte was echt niet normaal. Queen bee in het kwadraat. Niemand die de andere kinderen geloofde, want die waren natuurlijk allemaal jaloers op dit bijzondere meisje. En als er een keer iets uitkwam, wapperde het meisje met haar bambiwimpers en perste er een traan uit en alles werd haar vergeven.
Annie M.G. Schmidt heeft ooit een verhaal geschreven over een prins die lelijke gedachten kon zien als insecten rond iemands hoofd. Hij zocht naar een prinses zonder lelijke gedachten. Ik moest bij dat meisje altijd aan dat verhaal denken: mooi van buiten, rot van binnen. Voor de andere kinderen, die niet zo mooi, sportief, intelligent of rijk waren was hier natuurlijk niet tegen op te boksen. Ik snap best dat zo'n modelkind voor de juf erg handig is. Maar geef mij maar mijn eigen dochter met haar flapoortjes, haar onzekerheid, haar belabberde balgevoel, haar zachtaardige karakter en haar wijze opmerkingen.

Rodebeuk

Maar volgens mij gebruiken leerkrachten juist al die ´werkpunten` niet om een bepaald doel te halen. Ik krijg sterk de indruk dat al die waarden op zichzelf zijn komen te staan. Zwijgzaamheid kan je natuurlijk belemmeren als je niet spreekt wanneer dat noodzakelijk is. Maar goed, we begrijpen elkaar wel...

Modelkind

Maar ook voor het modelkind kunnen de huidige maatstaven zwaar zijn! Ik heb twee kinderen, eentje is lekker ´anders` (dus ik weet er alles van) en de ander is echt een modelkind, voor school dan. (hoewel, Stoepkrijt, ook met flapoortjes, onzekerheid en een zachtaardig karakter)
Hoewel ze thuis gelukkig verre van ideaal is, heb ik sterk de indruk dat ze op school hard moet werken om steeds aan dat ideaalbeeld te voldoen. Het ligt zeker aan haar, gevoelig voor verwachtingen, wil daaraan voldoen, maar ook streberig, perfectionistisch en sociaal gevoelig. Maar erg jammer vind ik het dat ze op school alleen maar bevestigd wordt in haar rol, want het is ook maar een rol die ze speelt. Maarja, zo´n modelkind is ook wel heel fijn voor de leerkrachten. (ze is overigens wel écht lief hoor)

Haha bella

Gelukkig maar dat ze echt lief is. De mijne ook hoor! Mijn dochter zei na de laatste dag van groep vijf dat de juf haar het hele jaar geen aandacht had gegeven. Die keek alleen maar naar zwakke leerlingen en naar haar lievelingetjes (waaronder queen bee meisje). Vreselijk toch? Juf had geen idee wat dochter leuk vond, niet leuk vond. Dochter kan best leuk dansen en hield haar spreekbeurt eind juni over ballet, waarbij ze ook een stukje voordeed. Juf verbaasd: goh, jij kan goed dansen zeg! Ja dûh, als je je ooit eens een heeeeeel klein beetje in het kind had verdiept was dat het eerste geweest wat ze had verteld, dat ze hartstochtelijk van dansen houdt.
Ik ben er van overtuigd dat ieder kind iets goed kan of ergens zielsveel van houdt. Een beetje juf ziet in mijn kind niet alleen een veel te zachtaardig sukkeltje met hoge cijfers, dat geen bal kan vangen. Maar ook een meisje dat op de balletschool bijzonder wordt gewaardeerd om haar hulp bij de kleuters, omdat ze een engelengeduld heeft en de enige is die een onzeker kleutermeisje kan overhalen om de knuffel waaraan ze zich vastklampt even 'een middagslaapje te laten doen bij mama op de bank', zodat 'jij mijn hand kan vastpakken en wij samen kunnen dansen'.
Gelukkig heeft mijn kind nu wel een juf die dat ziet!
Oja, mijn kind kan thuis ook een behoorlijke draak zijn, rollende ogen, zuchten, kortom, heerlijk prepubergedrag.

Mooi draadje!

Wat leuk om te lezen dit allemaal. Als moeder van twee kinderen die niet in "het hokje" passen.
Toen jongste naar school ging (oudste ging meteen naar het speciaal onderwijs dus daar is toch al alles anders) schrok ik echt wat er allemaal van een kleuter verwacht wordt... ja, laten we allemaal gezellig leuk en spontaan met elkaar kwebbelen en dansen in een kring! Ons manneke schrok zich te pletter! ten eerste is het geen prater maar een doener, en ten tweede waren al die "spontaan" rondspringende kleuters echt angstaanjagend voor hem. Je ziet hem gewoon steeds zijn best doen kinderen te ontwijken zodat ze niet tegen hem aanlopen (letterlijk en figuurlijk), nou, dat moet jij maar eens proberen in een kleuterklas! doodvermoeiend.
Oh ja, tis het vermelden waard in deze context; mijn kinderen hebben autisme, d.w.z. dat ze in gedrag nogal eens opvallen.
Gelukkig zitten ze nu op een school waar verschillen "mogen" en waar het sociale deel ook op die manier benaderd wordt: ieder kind is anders en daar moeten we met zijn allen mee om leren gaan. Dus niet alleen dat kind dat "anders" is!!! ook de groep moet zich aanpassen! In het speciaal onderwijs (waar mijn dochter een aantal jaren heeft gezeten) was dit ook vaak de insteek. Ze heeft er veel van geleerd. Zoveel dat dochter nog altijd beweert "ieder kindje heeft wel wat: autisme, of adhd, of slechte ogen..." op mijn opmerking dat dat toch niet helemaal klopt, er zijn ook kinderen die hooguit een keer verkouden zijn maar verder niks "mankeren" was haar wijze antwoord "nee hoor, dan weten ze gewoon nog niet wat er aan de hand is." ))) en dat van een 7 jarige! geweldig!
groetjes, Tess

Wow,stoepkrijt

"Bij iedere curus die je me aanbiedt, geef je me het gevoel dat ik niet goed genoeg bent zoals ik ben. Laat me zijn wie ik ben, ik wil niet leren om van me af te bijten."

Wat enorm sterk van je dochter.En mooi verwoord ook.Door dit te zeggen,door zichzelf te willen blijven,weet ze heel goed dat wat er gebeurt is niet aan haar ligt.Goed dat ze dat beseft.Geweldig dit.

Massi

Massi,mooi gezegd en zo is het maar net.

Mijn dochter heeft heel wat sova trainingen gehad.Omdat ze zich niet staande kon houden,verdrietig was en last had van haar gevoeligheid.Ze heeft juist moeten leren zo te reageren als de dochter van Stoepkrijt.
Het is juist goed dat er zoveel verschillende mensen zijn,de een vult de ander aan.

Eyeopener

op onze school wordt er 'gelukkig' niet echt op 'gehamerd'. Het is een onderdeel van een geheel cognitief en soc-emotioneel. Het hele schoolsysteem is an sich al een soort van gericht op sociale vaardigheden (jenapan) maar ik heb bij ons niet het idee dat daar dan waarde oordelen of beoordelingen aan vast hangen.

Ik denk dat we in de maatsch in een beweging zitten die een beetje doorslaat. Daar waar eerst alleen hoge cijfers werden gewaardeerd en nauwelijks werd gekeken naar het mens erachter (bijv bij universiteiten en toelatingen voor studies) of naar de extra activiteiten die een scholier had ondernomen. Wordt nu erg veel aandacht besteed aan die soc vaardigheden. Je ziet het bij bedrijven ook. Geen vakinhoudelijke cursussen maar veel persoonlijke vaardigheden.
Idealiter is dat allemaal een beetje in balans en inderdaad het kind is al goed. Je kunt het hoogstens her en der wat begeleiden.
Misschien een zijstapje maar in verlengde van soc vaardigheden. Zoon opende laatst mijn ogen ook. Hij is 6. Is erg gericht op 3 vriendjes die hij nog kent uit de kleuterklas . Met de overgang naar groep 3/4 heeft hij geen nieuwe vriendjes gemaakt. Ik maakte me daar toch wat 'zorgen' om (vindt hij wel aansluiting in de klas? is hij daarin soc vaardig genoeg?). En zat weleens te vissen bij hem 'goh x je speelt regelmatig met andere kindjes, heb jij daar dan geen zin in? '
'Nee hoor zei hij. X,Y en Z zijn mijn vrienden. Vrienden voor het leven. Ik hoef geen andere vrienden en als ik daardoor minder vaak kan spelen omdat zij wel meer vriendjes hebben dan geeft dat niks. Maakt mij niet uit. Ik heb 3 feestjes in een jaar van mijn 3 vrienden en dat is oke'.
Ikzelf had altijd tig vriendinnen maar man is net zo. 2 goede vrienden, verder niks....
Zoon is oke zo....voelt zich oke en happy. Omdat het mijn 'manier' niet is ga IK twijfelen....vreemd eigenlijk

Overal?

Ik denk ook dat het een algemene trend is. Je moet overal enorm sociaal vaardig voor zijn; vacatureteksten schrikten me bijvoorbeeld altijd af.

Vroeger mocht ik nog redelijk onzichtbaar, onhoorbaar en bestevriendenloos op school zijn. Niet dat ik daarmee goed terecht ben gekomen, maar ik heb in ieder geval wel best een prettige schooltijd gehad.

Rapport

Ik vond toevallig gisteravond een rapport van mij, van de eerste kleuterklas. Wat mijn woordenschat was had de juf geen idee want ik zei niet zo veel, en al helemaal niet in de kring. Ik had een hekel aan werkjes en zat het liefst de hele dag in de poppenhoek (dit laatste kan ik me nog wel herinneren). Toen was niemand ongerust, nu was ik vast een geval voor de zorgconsulent Later stond er trouwens in mijn rapporten dat ik weer teveel praatte
Ik denk inderdaad dat de bezorgdheid, bij ouders en instanties te ver doorslaat soms, er wordt teveel uitgegaan van het gemiddelde kind. Dat kind bestaat misschien niet eens?
Wat een goede opmerking van de dochter van Stoepkrijt! Die komt er wel (op haar eigen manier!!!!)

Hier niet zoveel aandacht voor sociale vaardigheden

In de kleuterklas was hier wel aandacht voor. Vanaf groep 3 komt er af en toe een opmerking van de juf hierover bij het 10-minutengesprek. Het rapport gaat vanaf groep 3 niet meer over sociale vaardigheden, wel over gedrag, inzet, netheid en zo. En verder natuurlijk over de cognitieve vaardigheden (vanaf groep 4 met steeds vaker cijfers i.p.v. goed-voldoende-matig, de bolletjes komen alleen in de kleuterklassen voor)
Ik ben blij met ons rapport en denk dat dit veel toestanden over de sociale vaardigheden voorkomt.

Als angel

Dat van de zoon van Angel met zijn vriendjes hebben wij ook gehad. Onze zoon was in groep 3 opzettelijk in een andere groep geplaatst dan zijn makkers. De juf zeï: "ja, hij maakt niet zoveel vrienden in de klas". De mening van mijn zoon: "Ik hoef helemaal geen vrienden in de klas, mijn vrienden zijn X en Y en die zitten in de andere klas".
Volgens school is het dus nooit goed, het ene jaar was hij dus te "close" met zijn vriendjes en het volgende jaar dachten ze dat ie geen vriendjes had.
Bij de rapportbespreking onlangs heb ik dus ook bewust gezegd dat ik geen nadere uitleg hoefde over het sociale vaardighedendeel, want dat geloof ik allemaal wel. Ik ken mijn zoon toch het beste, dus zolang hij zich niet extreem aso gedraagt op school vind ik het wel best.

Poeh anna

Da's lekker blaming the victim zeg.

Het is lang geleden dat ik het verdriet voelde van die lange jaren dat ik op school gepest ben maar dit soort argumentatieve prietpraat blijkt dan toch op die knop te drukken.

Iedere halvegare sukkel die even opgelet heeft bij argumentatietheorie kan jouw redenering onderuit halen. De dochter van Stoepkrijt heeft misschien wel een eigen aandeel in de situatie, maar ze overschrijdt niet de grens van andere kinderen. Aggressieve kinderen overschrijden wel haar grens.
Ach, ik ga dat verder ook niet uitleggen. Het is van het niveau 'ze zal wel een kort rokje aan gehad hebben'- 'moet je daar ook niet op die tijd van de nacht in je eentje gaan lopen'. Hallo, er is altijd nog een verschil tussen subject en object.
Ik ga naar bed. Welterusten.

PS Stoepkrijt, sorry voor de bemoei. Kon het niet laten.

Nou

Nou Rodebeuk, dank je wel, ook namens dochter. Ik had het niet beter kunnen zeggen.
Anna, tuurlijk heeft elk gedrag zijn consequenties. Dochter is er niet op uit de popi van de klas te worden, ze wil gewoon met rust gelaten worden. Dat betekent dat zij wil dat kinderen van haar afblijven. Dat zij moet leren om van zich af te bijten omdat andere kinderen het maar niet kunnen onthouden dat ze mijn dochter niet mogen slaan, schoppen, en ook niet met een potlood op haar mogen inhakken, dat kan er bij haar niet in. Zij lokt niet uit, roddelt niet, is niet uitdagend, klikt niet, loopt niet te koketteren met haar hoge cijfers (dit alles volgens juf), ze is gewoon zachtaardig en wil MET RUST GELATEN WORDEN. Waarom moet zij dan op een cursus? Moeten die andere kinderen niet eens leren van haar af te blijven?
Ik heb dochter ook verteld dat andere kinderen niet gaan veranderen. Trouwens ook dat er moeders zijn die vinden dat zij maar tegen hun Pietje of Marietje moet opkomen. Want Pietje en Marietje zijn de popi's, dus die doen niks fout. En als Marietje een stuk uit dochters haren knipt is dat een geintje en als dochter niet tegen dat geintje kan, is ze maar een flauwe jankerd. En als Pietje met zijn potlood een gat vlak naast dochters oog beukt, komt dat omdat dochter niks terugdoet en dat "triggert" Pietje. Dus eigenlijk is het dochters schuld. Maar ik dwaal af.
Dochter is zich er dus inmiddels bewust van dat haar zachtaardigheid blijkbaar het slechtste in andere kinderen bovenbrengt. En toch kiest ze er bewust voor zachtaardig te blijven, tegen de stroom in. Dat vind ik karakter. Dat zij het in haar leven moeilijker krijgt dan Pietje en Marietje, is haar duidelijk. Maar zij wil beslist niet zo worden. Zij valt niemand lastig en wil zelf, nogmaals, met rust worden gelaten. Dat ze met nog 26 anderen elke dag in een lokaal moeten zitten, vindt ze verschrikkelijk. Maar het moet, dat is ons schoolsysteem. Dochter past niet in het systeem, is slim, houdt van filosoferen en schrijven, niet van wilde spelletjes en fysieke toestanden. Ik vind dat wij als volwassenen de Pietjes en Marietjes eens zouden moeten leren haar MET RUST TE LATEN.

Stoepkrijt

Ach, waren er maar meer kinderen zoals jou dochter.... ik heb er ook zo eentje, bedoel het dus echt niet sarcastisch. Waarom moeten ze toch allemaal zo assertief worden en maar eens "van zich af bijten" ik heb er zelf ook een hekel aan. Werken aan sociale vaardigheden is vooral ook kinderen leren respect voor elkaar te hebben en elkaars verschillen te accepteren, m.a.w. dat kind dat anders is dan jou hoeft niet je beste vriendje te worden, maar je laat haar wel MET RUST !.
Mijn dochter wordt overigens niet gepest, terwijl ze een perfect slachtoffer zou zijn (helaas) dus ik ben er wel eens bang voor. Maar goed, ze is gezegend met een allerschattigst koppie waar altijd wel een grote "ridder in nood" voor valt. Al vanaf de peuters heeft ze altijd wel van die "beschermheren" om zich heen hangen, heel grappig. Het heeft enorme voordelen als de grootste jongen van de klas je vriendje wil zijn
Mijn zoon is ok zo'n hypergevoelig type, maarrr een echte jongen. Hij bijt wat beter van zich af! Daar gaan gelukkig wel wat waarschuwingen aan vooraf, maar als ze hem blijven "lastig vallen" mept hij erop! vaak kan ik hem niet eens ongelijk geven, maar dat mag natuurlijk ook weer niet, op dat moment heeft hij het gedaan, terwijl de subtielere pesterijtjes al een hele tijd aan de gang waren.
Tja, subtiel zijn ze allebei niet, maar dus ook niet stiekem, en daar ben ik wel blij mee.
groetjes, Tess