Vergeten

Onbegrijpelijk

Die docent heeft wat les over PDD NOS nodig als hij terug komt.

Ik herinner me trouwens dat over dit soort dingen in onze tijd helemaal niet moeilijk gedaan werd. Had je iets niet bij je, pech, dan deed je het maar een les zonder. Dan liet je het volgende keer ook wel uit je hoofd. Ik snap niet dat hier nu een enorm probleem van wordt gemaakt, zoals ik wel bij meer mensen lees!

Lastig

Dat zijn lastige dingen. Hierboven loopt een draadje van Elisa. "Terechte straf". Ik vind de situatie van jou zoon weer iets lastiger inschatten. Als je zoon echt vaak boeken en andere spullen vergeet en dat is al lange tijd zo dan zou ik toch echt samen die tas inpakken. Blijkbaar kan hij het niet alleen ook al wil hij dat wel. Of dit nu komt door zijn pdd-nos of een andere reden vind ik niet zo belangrijk.
Je zoon is geen brugklasser meer begrijp ik. Het speelde eind vorig jaar dus ik hoop dat het nu beter gaat.
Wat ik eigenlijk nog vreemder vind is dat cijfers die behaald zijn bij een leerkracht die ziek is geworden niet doorgevoerd zijn in het systeem. Heel raar, vooral omdat het een belangrijk proefwerk was die dubbel meetelde. Dus de rest van de klas kreeg ook de cijfers niet op het rapport meegerekend? Da`s ook balen als je een 4 gemiddeld stond en bij dit proefwerk je cijfer kon ophalen naar een 6 omdat je een 8 gehaald had.
En heb je voor jan doedel je werkboek netjes bijgehouden en op tijd ingeleverd.

Maar toch

Als ouder heb je toch ook de taak je kind de verantwoordelijkheid te geven die het aankan? Als kind, door welke beperking dan ook, niet in staat is zijn tas correct in te pakken, dan zit je daar als ouder toch bovenop? Sterker nog, dan ga je bedenken wat je kind nodig heeft om het uiteindelijk wel zelf te kunnen. Dus eerst samen doen. Dan zelf laten doen onder jouw toeziend oog, dan later controleren. Etcetera.

En nog een werkpunt

Anmien: " hij wist het al voor het proefwerk maar kan zelf geen oplossing verzinnen, zelf niet naar de mentor gaan."
Hier zie ik weer een werkpunt. Als een kind verstand genoeg heeft om naar een gewoon VO te gaan, dan moet hij dit ook kunnen leren. Desnoods met lijstjes in zijn agenda. -Als ik iets vergeten ben wat wel heel belangrijk is, dan...- Vul maar aan. Daar moet je het met je kind over hebben. Steeds opnieuw. Net zolang tot het goed blijft gaan.
Ik vind het zo gemakzuchtig om dingen aan de stoornis toe te wijten en vervolgens daar niets aan te doen, behalve dan het de docent te verwijten.

En de stotteraar

Dat vind ik toch heel iets anders Monet. Niet uit je woorden komen is rechtstreeks gevolg van stotteren. Je spullen niet in orde hebben hoeft helemaal geen rechtstreeks gevolg te zijn van ASS-achtige. Tenzij het kind alleen woont, zonder begeleiding.

An mien

Ik snap het niet helemaal geloof ik. Hoezo leidt het vergeten van een geodriehoek tot twee eenen (op een repetitie en werkboekcontrole)?
Verder sluit ik mij aan bij Kaatje. Volgens mij laat je je kind toch iets te veel los, en moet je er dus meer bovenop zitten. Ik denk dat dat nuttiger is als ouder toe te zien op het inpakken van de tas, dan te verlangen van een docent dat hij alles door de vingers ziet.

Reactie

Mijn vorige berichtje was eigenlijk een reactie op het draadje van Elisa.
Eigenlojk gaat het inpakken van de tas best goed verleden jaar is hij 3 keer iets vergeten waarvandus twee keer bij natuurkunde wat dus die twee enen opleverde.
Ik vind dat dus geen rede om bij het inpakken van de tas weer te gaan helpen, drie keerineen jaar vindt ikvoor hem heel knap. (wel vraag ik iedere ochtend heb je je geodriehoek? Waarop ik danterug krijgjaha)
Ik vraag me ook af of het geven van zoveel enen helpt om iets niet te vergeten.
Bij wiskunde heeft de docent een aantal geodriehoeken in haar la liggen en als je je schrift vergeet kan je er eenbijhaar kopen en het is echt niet zo dat iedereen bij wiskunde zijn spullen vergeet.

An mien

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

1 voor de ouder

Natuurlijk help ik mijn zoon maar ik vind het wel typisch dat de school straf uitdeelt voor zulke zaken. Ik verzucht weleens met zoon dat het in ' mijn tijd' inderdaad makkelijker was. Het gedonder begon hier al in groep 4 van de basisschool ' omdat ze het op het voortgezet onderwijs ook moeten kunnen' en ik ben ook weleens naar school geweest om mijn straf op te halen toen een jonge invaller zonder kinderen besloot om mijn zoon te straffen voor iets dat hij vergeten was, maar dat gezien zijn autisme gewoon in de lijn der verwachtingen lag. Stom, ik verwacht eigenlijk van school dat ze zo'n kind even vragen hoe het zelf denkt te kunnen voorkomen dat het zijn spullen mist als het nodig is, iets leerzaams eigenlijk en geen repressie. Maar dat is in deze tijd zo anders, daar kunnen ze niet aan beginnen. Pedagogiek zit niet meer in het curriculum blijkbaar. Of er moeten spierballen getoond worden aan een lpa en inspectie of zo, of leerkrachten zijn zelf uitgepraat over de problemen en vervallen dan in onpedagogisch gedrag.
Positief belonen lijkt me zoveel handiger voor alle kinderen. Gewoon een punt extra als het je wel lukt en dan met zo'n speciaal kind even bespreken hoe die ook kan zorgen dat zijn spullen in orde komen. Gewoon oplossingsgericht en niet strafgericht.

Overdreven?

Vind je dat nou niet wat overdreven Suiker? Kinderen groeien op en ontwikkelen zich en de een is nou eenmaal sneller dan de ander. En dat je daar rekening mee houdt lijkt me vrij normaal eigenlijk. De reden dat er tegenwoordig meer kinderen een etiket krijgen kon wel eens heel goed komen omdat er geen rekening meer mee gehouden wordt dat kinderen niet allemaal snel en efficient gebruik maken van het geboden curriculum maar dat ze daar ook opgroeitaken bij hebben waar leerkrachten niet voor niets een vak pedagogiek bij krijgen.
En natuurlijk doe je er als ouder alles aan maar het is wel vreemd dat je daar van school niets van kan verwachten. Kinderen opvoeden gebeurt niet alleen thuis.

Beperking

Net zo goed als een blind kind kan leren om te gaan met een beperking kunnen kinderen met andere beperkingen dat ook. Mits ze de kans krijgen en het geen zwemmen of verzuipen wordt. Dan houden alleen enkelingen het vol. En ja, wat de school niet kan daar zet je als ouder alles op in om kind van de zijlijn in te spreken. Maar om nou te stellen dat een ontwikkelingsstoornis als adhd of autisme kinderen ongeschikt maakt voor het vwo gaat te ver. Je zou zelf ook niet willen dat je eigen blinde kind, ondanks een behoorlijke intelligentie op een zmokschool of LOMschool of zoiets geplaatst werd omdat hij het toch wel niet ver zal schoppen.

Suiker

Ik snap jouw redenering wel, maar het lost niets op als deze kinderen niet naar het VWO gaan. De problemen die deze kinderen op het VWO hebben, zullen ze ook op het VMBO hebben. De problemen zijn namelijk niet niveau-afhankelijk.
Dan heb je er een probleem bij, namelijk onder je niveau moeten leren. Dat levert veel frustratie en onderpresteren op. En een klas waarin ze minder goed passen.
Wat wel veel scheelt is dat ze op een gegeven moment door de puberteit heen zijn. Dat maakt het schoolleven makkelijker. Dus in de toekomst kan die zelfstandigheid best wel goed komen.

Suiker

Je kan geen appels met peren vergelijken. Iedere handicap/stoornis/ziekte brengt beperkingen met zich mee maar de mate waarin en op welke manier een kind extra begeleiding nodig heeft verschilt enorm. Daarnaast, ieder kind heeft begeleiding en hulp nodig van zijn ouders; beperking of niet. Het een wat meer dan het ander. Als het jonger is meer dan naarmate het ouder wordt. Dat heet opvoeden. Uitgaande van de kwaliteiten en mogelijkheden, niet van de beperkingen. Oppvoeden en onderwijzen gaat uit van het kind in zijn geheel. Beperking of niet. En naarmate een kind ouder wordt zal het steeds beter leren met zijn beperkingen omgaan en daar een weg in zien te vinden. Steeds zelfstandiger worden.
Als een kind slim genoeg is voor het VWO moet hij ook die kans krijgen. Dat het ene kind dan wat meer hulp nodig heeft dan het andere is logisch. Dit geldt met name voor de eerste paar jaar. Daarna kan je als ouder en als leerkracht steeds meer uitgaan van de zelfstandigheid van een kind en kan je het meer loslaten.
Mijn zus heeft ADD (een paar jaar geleden pas geconstateerd) en met medicatie en leefregels kan ze nu pas echt iets van haar leven maken.
Ik ben ernstig slechthorend maar mijn ouders gingen altijd uit van mijn mogelijkheden, niet van mijn onmogelijkheden. Ze lieten me naar een "gewone" school gaan waar ik met wat aanpassingen het prima redde. Ook in mijn werkend leven heb ik aanpassingen nodig maar alles wat ik wil kan ik doen. Ze hebben me zelfs gestimuleerd om muziek te gaan maken en ik ben ook een tijd semi-professioneel muzikant geweest. Waarom niet? Beethoven was harstikke doof maar hij maakte de prachtigste muziek. Vincent Bijlo is zo blind als een kwartel maar is een fantastische cabaretier en schrijver.
Iemand die zijn been mist kan nog steeds op Olympisch niveau skien. Het kind dat verlamd is kan ook naar een gewoon VWO met hulp en aanpassingen. Waarom zou dat in godesnaam niet kunnen of mogen? Het heeft niets te maken met jouw kind als middelpunt van de wereld zien; wel met jouw kind zien als onderdeel van de maatschappij waarin iedereen een nuttige bijdrage kan leveren op zijn of haar eigen manier.
Het verbaast me werkelijk dat ouders van een gehandicapt kind er zo ongenuanceerd en zwart-wit over denken. Nee, bepaalde dingen zal jouw kind niet kunnen worden. Maar een heleboel dingen ook wel. Daar moet je naar kijken. Niet naar wat het niet kan.

Suiker

En ik vind straf voor zoiets onzinnigs voor álle kinderen dom en niet leerzaam. Maar voor zorgenkindjes geldt dit nog meer.

In de maatschappij word je meestal helemaal niet zo hard afgerekend op kleine foutjes, want die maakt iedereen. In sommige werkomgevingen wel, maar in de meeste niet. Dus dat argument is ook onzin. Wij hadden dit soort draconische regels nooit en wij zijn toch ook redelijk terecht gekomen?

Overigens, wat betreft vroegere ADD'ers, autisten enz opp school: voor hen was het zwemmen of verzuipen. Sommigen zwommen, anderen verzopen, afhankelijk van hoe goed en snel ze zich toch nog konden aanpassen. Dat aanpassen ging ten koste van een hoop onnodige ellende, dat wel. Dus oordeel niet te snel over ouders die zeuren over hun speciale kind en die - o schrik! - professioneel gedrag eisen van leerkrachten. Het alternatief is niet leuk en niet werkzaam in een maatschappij waarin iedereen zijn eigen broek moet ophouden.

Die gingen

massaal naar de LOM-school. Of werden gewoon achterin de klas geplaatst en gelaten voor wat het was. Of het werden gewoon steeds onhandelbaarder kinderen. Ik herinner me in mijn tijd een jongen die een tijdje op een internaat heeft gezeten. Toen hij terugkwam was het toch een ander jochie geworden. Die is ws behandeld ergens, maar daar werd ook niet over gepraat in die tijd (schaamte).

Tafeltennis

Sorry suiker, maar ik vind het juist onbegrijpelijk dat jouw bijna blinde kind een onvoldoende krijgt voor tafeltennis en dat jij dat normaal vindt!
Het is mijn kind niet maar ik zit al te stuiteren bij het idee.

Snuggle's

Anders

Volgens mij heeft ieder kind wel wat. Dat van mij heeft geen vastgestelde stoornis, maar is wel bovengemiddeld chaotisch. Ze laat van alles vallen, is regelmatig dingen kwijt en zelfs haar geodriehoek zit niet altijd in het mapje in haar agenda. Ik zou het toch wel een beetje oneerlijk vinden als mijn ongediagnosticeerde chaoot een punt aftrek zou krijgen voor het niet bij zich hebben van spullen, en een ander kind niet.

Suiker ot

Als jouw kind bij mijn zoon op school zou zitten, en hij zou inzet tonen bij tafeltennis, zou dat voldoende zijn voor een zes. Inzet is hier belangrijker dan resultaat bij gymlessen. Een jongen die goed kan sporten maar lekker tegendraads de lolbroek uithangt en geen inzet toont krijgt dan een vijf.

Inderdaad, ik ga niet gauw klagen, maar dan....

Mijn visie, vooral voor 'suiker'

Als een kind iets niet kan door de handicap, dan kan het kind dat niet. Het kind met lamme beentjes kan niet lopen, het blinde kind kan niet zien. Dat zijn handicaps waar iedereen altijd rekening mee moet houden. Deze kinderen vragen forse aanpassingen, maar kunnen wel naar het VO dat bij hun intellectuele vermogens past. Of dat nou praktijkonderwijs is of gymnasium, dat maakt niets uit. En de hoeveelheid hulp die deze kinderen moeten krijgen, zegt niets over de waarde van het uiteindelijk behaalde diploma.
Als het blinde kind een gymnasiumdiploma haalt, mogelijk gemaakt door alle aanpassingen, dan is dat alleen maar fantastisch. En natuurlijk kan het blinde kind geen rijbewijs halen, dat is logisch, hoewel het best lastig te verteren is voor het kind zelf.
Het autistisch kind kan, mits een goed verstand, een heleboel leren. Dat is anders dan bij blindheid: een blind kind kan niet leren kijken. Als het autistische kind goede begeleiding krijgt, kan het leren steeds zelfstandiger te worden. Zie het als een ontwikkeling die op sommige fronten heel fors achterloopt. Bij wijze van spreken: 's ochtends gevoerd moeten worden door mama en 's middags een uitstekend grieks proefwerk maken. Is de ouder pusherig als ze het kind zelfstandiger wil laten worden? Is de ouder pusheriger als ze het kind op eigen cognitief niveau wil laten presteren? Ik vind van niet.
Ik denk ook dat deze kinderen de meeste kansen hebben op een goede toekomst als ze op eigen niveau mogen presteren. Maar daarnaast hebben deze kinderen het wel zwaarder dan hun gezonde leeftijdsgenootjes: alles wat bij hen vanzelf gaat, moet bij autistische kinderen heel expliciet worden aangeleerd. Van eten tot aankleden, van fietsen tot tas inpakken.
Ik vind wel dat we op het VO van het autistische kind en de ouder mogen verwachten dat de begeleiding thuis gebeurt, dat het kind z'n tas niet kan inpakken of z'n huiswerk niet kan plannen, daar hoeft de VO-docent geen boodschap aan te hebben. Taak van de ouders.
Maar ik zie niet in waarom het vwo-diploma minder waard zou zijn omdat autistische kinderen het ook kunnen halen. Waarom zou mijn zoon, die bijv. nog geen 10 minuten hoeft te leren op honderd woordjes in welke taal dan ook, geen recht hebben op VWO? Wat maakt mij een pusherige ouder? Hij leert makkelijk, daar kan ik niets aan doen. Mijn taak is wel om hem die vaardigheden te leren die hem steeds zelfstandiger maken. En daar werken we aan, iedere dag opnieuw. Misschien dat je dat pusherig vindt? Beter gewoon accepteren dat hij het niet kan? Niet mee eens, hij kan het leren, door te blijven oefenen.

Eens

Ik ben het als moeder van een ADHD-er die (als het allemaal goed blijft gaan) met de nodige hulp en aanpassingen VWO gaat doen, helemaal met Kaatje Heksevet eens.
Ik ben niet pusherig, maar oprecht op zoek naar een manier waarop mijn zoon zijn leven zo goed mogelijk kan leven.
Op het VMBO zou hij waarschijnlijk meer begeleiding en aanpassingen nodig hebben dan nu.

Zelfvertrouwen

Karmijn: "Op het VMBO zou hij waarschijnlijk meer begeleiding en aanpassingen nodig hebben dan nu."
Ik denk ook dat een cognitieve uitdaging op eigen niveau voor zelfvertrouwen zorgt. Het zelfbeeld wordt positief. Dat is de meest mooie uitgangspositie om de dingen te leren/ trainen die het kind moeilijk vind, zoals bijv. de zelfstandigheid. (Overigens is autisme meer dan een wat zwakke zelfstandigheid.)
Ik kijk altijd naar wat het kind nodig heeft om te functioneren (=ook gelukkig zijn), zowel aan aanpassingen als aan vaardigheden om te leren.

Eens met kaatje en karmijn

Mijn zoon met ADD zou diepongelukkig worden als hij op het VMBO terecht zou komen, want daar zou absoluut niet de kennis aangeboden krijgen die hij wil. Dat hij sociaal niet handig is, zijn kastje steevast een puinhoop is en hij zijn gymspullen consequent vergeet als ik hem er niet aan help denken is toch geen reden om hem dan maar géén VWO te laten doen? Ik zie daar echt het verband niet tussen eerlijk gezegd.
Wij zijn nu naarstig op zoek naar een VO school die hem neemt zoals hij is, en die hem de mogelijkheden biedt om op zijn eigen niveau te presteren. Neem je dat ook nog van hem af (hij voelt toch zich al flink minderwaardig), dan hou je een zielig hoopje mens over. Met de nodige psychische problemen later, voorzie ik. Kortom, daar is echt iemand bij gebaat. Kind niet, school niet, maatschappij niet. Dat betekent inderdaad wel dat er nu (tijdelijk hopelijk, want zoals Kaatje al zei, AD(H)D-ers en ASS-ers maken wel een ontwikkeling door, al is die wat langer en langzamer dan van 'normale' kinderen) flink meer energie in dit kind gaat zitten. Vooral die van hemzelf overigens! Maar ook van ons. En inderdaad ook van school. En ja, ik vind dat hij daar recht op heeft. Net zoals jouw zoon recht heeft op een voldoende voor tafeltennis. Ik vind het echt fantastisch dat hij überhaupt mee wil doen aan zo'n sport, echt geweldig! Daarmee laat hij zien dat hij geen enkele uitdaging uit de weg gaat, ook niet als hij van tevoren al weet dat hij er niet goed in zal zijn. Petje af dus voor je zoon, en een koude douche voor de leerkracht die hem daarvoor een 5 durft te geven. Ik zou daar als ouder zeker geen genoegen mee nemen.
Engeltje

Tja, suiker en licht o.t fio en p

Suiker, ik snap je redenering wel, hoor. Hoe het later moet, ik denk daar inderdaad nog niet te veel aan. Ook ik ben zo'n pusherige ouder. Mijn kind (ernstig dyslectisch) kan Havo halen als docenten kort en beknopt uitleg geven en heel veel hulp van thuis. Als hij het "zelf maar moet lezen thuis", gaat hij het niet redden. Dus dan lees ik voor.
Kan hij na zijn havo nog steeds niet lezen, dan hoop ik dat hij zich kan redden middels hulpmiddelen en niet meer wordt geplaagd met vreemde talen, maar wel heeft kunnen leren in de vakken die wel bij hem passen.
Als hij naar een lager niveau moet, waar iedereen oeverloos gaat uitleggen wordt het niets. Hij kan dan niet blijven focussen, want hij snapt het allang en kan die tijd niet nuttig gebruiken, want hij kan alleen werken als hij niet wordt afgeleid.
Dus is het dan fout dat we het toch proberen op de havo? Ik denk het niet, maar hoe dat later moet? Inderdaad weet ik dat nog niet.
Fio en P, hier krijg je voor gym en muziek alleen door keihard werken een voldoende. Ipv. de makkelijke compensatie die wij vroegah haalden op die vakken, zijn het nu heel serieuze vakken die met moeite een zesje worden. Vorig jaar echt een 4 (voor radslag) en een 5 (voor acrogym) gehaald die met moeite zijn weggewerkt met een 8 (hockey?!) aan het eind van het schooljaar. Was nog spannend.

En dan nog blijft het moeilijk

zoon, ADHD, heeft iq van 116, maar scoorde cito VMBO-basis, is wel in groep 7 al afgenomen, maar was toch al grotendeels klaar met basisschoolwerk. Ook de NIO, afgenomen in een grote zaal vol leerlingen oa uit het Speciaal Onderwijs, die het reuze gezellig met elkaar hadden, gaf een VMBO-basis uitslag. Nu zit hij er op, heeft vooral vorig jaar best wel hoge cijfers gehaald, met nauwelijks inspanning, hij gaat 2 tellen naar boven, zegt dat hij heeft geleerd en haalt op zijn sloffen een 7. Waarom zou je dan nog meer je best doen?

En zo hobbel ik al jaren achter de feiten aan met hem. Gedragsproblemen tekenen zich vaak af als hij zich verveelt, maar school wil niet aan een opstroming. Geeft nu ook aan dat een en ander mede afhangt van houding en gedrag. Ik heb in stilte schamper gelachen, het was tijdens de info-avond voor de keuze in de 3e. Dus er waren meer ouders. Ik wist genoeg, het was voor mij bedoeld, vanwege mijn gezeur al vanaf dag 1. Mijn zoons houding en gedrag is niet wat zij wensen te zien. En omdat hij zich verveelt wordt zijn gedrag er ook niet beter op en langzaam aan ontspint zich de self-fulfilling prophecy....

En nu is het zover dat ze gewoon de pik op hem hebben en hem liever zien gaan, naar VSO wel te verstaan. En als ik het verhaal van zoon van vandaag moet geloven hebben ze het echt alleen op hem voorzien....En dat is wel triest. Lang leve het onderwijs, lang leven het passend onderwijs....

Teiltje.... \______/

Gym

Radslag en acrogym? Ik hoop toch maar dat bij dochter op school het zesje voor de moeite gegeven wordt. Het lijkt er wel op, want ze heeft al een 6 voor 'gooien en vangen', maar die zou ook nog echt verdiend kunnen zijn.

Marjolein

Hier zijn gym en muziek ook serieuze vakken. Ik zeg nergens dat dat niet zo is. Mijn zoon heeft mazzel en haalt negens voor muziek, en wil ook zijn vak hiervan maken. Met gym is hij een zoutje, maar een goede inzet en serieuze pogingen zijn voldoende. Want je kunt een kind wat op dat gebied motorisch minder vaardig is niet aanrekenen dat het minder makkelijk gaat. Hij moet echt op zijn manier moeite doen voor die zes!

Inzet

Alle vakken zijn "serieus". Ook gym, drama, tekenen en muziek. En dus moet ook de beoordeling van die vakken "serieus" gebeuren. Met inachtneming van de "handicaps" van een kind.
Onlangs deden de kinderen met LO de Coopertest. Een kind van 13 haalt meer meters dan een kind van 10. Een jongen meer dan een meisje. Dat wordt ook meegenomen in de beoordeling.
En ook bij LO gaat het hier op school vooral om de inzet die een leerling toont dan om het resultaat. En om het kunnen samenwerken. Daar krijgen ze punten voor.
Ook al is een kind fantastisch met zeg maar hockey; als het loopt te ego-en en iedereen af te blaffen dan krijgt het een lager punt als het kind dat geen een bal raakt maar wel laat zien dat het op een constructieve manier kan samenwerken en keihard zijn best doet.
En een bijna blind kind een onvoldoende geven voor tafeltennis? Dat vind ik zo zwaar onterecht en misplaatst dat het voor mij reden zou zijn om meteen op de barricade te klimmen richting school.

Inzet

Ja natuurlijk zijn gym en muziek serieuze vakken, maar hier wordt dus niet gekeken naar inzet.
Ik zie voor mijn erg veel voetballende brugpieper alweer een 4 voor radslag opdoemen, hij kan zijn benen niet strekken. Vind ik niet gek, voetballers zijn sportief maar niet echt lenig, maar daarop krijg je een onvoldoende. Of je je nu inzet of niet. En dat vind ik wel raar, net zoals de tafeltennis onvoldoende voor het kind van Suiker. Gym vind ik een vak waarbij de inzet beloond zou moeten worden.
Net zoals er ook (terug naar topic) rekening moet worden gehouden met pakken van de tas, wat voor an mien's kind moeilijker is. En ja, natuurlijk kun je veel leren, maar een positieve benadering lijkt me beter dan een bestraffende.

Tja

Kan het blinde kind tafeltennissen, nee, verdient hij dan een voldoende, nee
Kan ik goed schrijven nee ben hartstikke woordblind.
met veel hulp een 5 gehaald op school en heel erg mijn best zoen, zou het redelijk zijn mij een 8 te geven, nee.
Nederlands evenzo, duits net zoiets, de duitse leraar gaf straf voor een onveldoende, kreegt ik die ook ja, vond ik dat terecht ja natuurlijk, ik wilde niet eens die uitzondering zijn.
Of gewoon mee met de rest en mijn handicap, en anders niet! Bij mijn examens kreeg ik per van een kwartier langer, mijn ouders moesten erg veel doen om mij dat te laten inzien dat ik dat echt nodig had, want ik wilde niet, en echt door de andere leerlingen uit de klas werd dat als oneerlijk gezien.
Nu nog als men vraagd welk diplome heb je, nou bla bla maar wel met wat aanpassingen ligt dan op het puntje van mijn tong om te zeggen.
Misschien is de week er voor wel gezegd jongens vergeet je spullen niet volgende week, want dat rekend zwaar, kan een leraar het maken het bij de ene wel zwaar te rekenen en bij de ander niet, mijn inziens niet.
Inderdaad als je er hartstikke hard voor gewerkt hebt en je punt word door ziekte niet doorgegeven, tjonge wat zou ik daar ziek van zijn.