Zielige juf
Wie heeft gisteren het stuk van Mieke Groenendijk, leerkracht basisonderwijs, in de NRC gelezen? Hier volgt de tekst:
"Wat heb ik toch een geweldig leuke baan. Ik werk op een basisschool, dol de hele dag een beetje met kinderen, ben om vier uur klaar, heb ellenlange vakanties en verdien ook nog best aardig. Ik vind het heerlijk om met kinderen te werken. Ik zorg ervoor dat iedereen het naar zijn zin heeft en ook nog wat leert. Mooi toch? Hoe kan het dan dat ik na een werkdag hondsmoe ben en me leeggezogen voel? Hoe kan het dat ik vaak zo gespannen ben?
Dat komt door de onvoorspelbaarheid van de ouders. ’s Ochtends druppelen ze met hun kindmijn klas binnen en staan dan in de rij om instructies te geven. Ik moet zorgen dat broodtrommels leeggegeten worden. Ik moet niet vergeten jassen dicht te maken bij het naar buiten gaan. Ik moet rekening houden met dode huisdieren, zieke familieleden, slechte nachtrust en pijntjes. Ik krijg briefjes toegestopt met telefoonnummers. Ik moet naar nieuw speelgoed kijken, naar nieuwe schoenen, jassen en jurken.
Dit alles dien dien ik met een glimlach te ontvangen. ’s Middags bij het naar huis gaan krijg ik vragen. Zijn de boterhammetjes opgegeten? Hoe kan het dat ze zo hoest? Hebt u de jas wel dichtgedaan? Heeft mijn zoon nu nog geen nieuwe plaats? En ik heb het vanmorgen gevraagd! En hoe gaat het met dochterlief? Thuis kan ze al lezen hoor! Wordt ze wel voldoende uitgedaagd?
Ik kan me nog goed herinneren dat ik zo’n dertig jaar geleden, vers van de pedagogische academie, voor het eerst met ouders te maken kreeg. Ik verbaasde mij destijds over het vertrouwen dat zij in mij hadden. Ik was twintig en zo groen als gras. Ze vroegen mij hoe zij om moesten gaan met de driftbuien van hun kind. Ik had gelukkig de Libelle gelezen en gaf zo goed en zo kwaad als het ging antwoord op hun vragen. De ouders waren er tevreden mee. ’s Ochtends haalde ik de kinderen op van de speelplaats en ’s middags begeleidde ik ze tot aan de buitendeur. De ouders vertrouwden op mijn vakmanschap.
Het moment waarop het anders werd, was voor mij zo’n vijftien jaar geleden. Een jongetje liet mij zien dat zijn eerste tand loszat. Moeder stond glimmend van trots naast hem. Ik heb hem gefeliciteerd met deze blijde gebeurtenis en heb mij gewend tot een ander kind dat iets te vertellen had. De moeder van de losse tand was zeer verbolgen over mijn gebrek aan enthousiasme. Het is dat jaar niet meer goed gekomen tussen ons.
Dit incident stond niet op zichzelf. Een ouder sprak tot mij: „Ik wil een gesprek met u en ik ben niet gediend van een eindtijd.” Een ander zei: „Ben je zwanger? En hoe moet dat dan met mijn kind?” Nog een ander: „Volgens mij heb je ochtendhumeur. Je kijkt altijd zó chagrijnig.”
Ik kan maar niet wennen aan deze vrijpostigheid en gebrek aan goede manieren. Ouders bedelven mij onder een stroom van kritiek. Ik word er murw van. Ik ben ook bang geworden. Als een ouder een afspraak met mij maakt, ga ik naarstig op zoek naar mogelijke incidenten. Ben ik iets vergeten? Is er iets voorgevallen? Kortom, ik zet mij schrap. Dat komt de communicatie niet ten goede.
Ouders bemoeien zich met de gekste dingen. Een groep zat in een lokaal zonder ramen aan de gangkant. Een stelde voor om deze groep op de helft van het schooljaar met een andere groep van lokaal te laten ruilen, zodat de ouders van deze kinderen ook de mogelijkheid kregen om door het raam naar binnen te kijken. Wat te denken van de ouder die na een speurtocht vroeg waarom we geen planken hadden gelegd over de modderige paadjes? Ook hier kan ik niet aan wennen.
Inhoudelijk is er ook veel bemoeienis. Als het reken- en taalniveau van de school in orde is, is er nog altijd veel dat verbeterd moet worden. Het moet creatiever, kunstzinniger en cultureler. Het moet uitdagender voor de hoogbegaafden. Het schrijfonderwijs moet beter worden. Meer sport! Meer zorg. Nee, zeggen anderen: weg met al die tierelantijnen. De ene ouder wil per se een handelingsplan voor zijn kind, terwijl een ander géén handelingsplan wil, omdat hij bang is dat zijn kind een stempel krijgt. De ene ouder maakt zich hard voor een school zonder combinatiegroepen, de andere voor het pestprotocol. De ouder van een kind dat gemakkelijk leert, zal doorgaans eerder ijveren voor beter creativiteitsonderwijs dan voor meer zorg voor dyslectische kinderen. Ieder heeft zijn eigen belangen. En de juf? Die moet iedereen te vriend houden. Pfff!
Ouders realiseren zich waarschijnlijk te weinig dat hun egocentrische gedrag contraproductief werkt. Hoe meer druk ik voel, hoe minder graag ik mijn werk doe. Als ik geen plezier meer heb in mijn werk, is dat niet goed voor de kinderen. Het onderwijs heeft ontspannen juffen nodig. Daar wordt het beter van. Ik raad de ouders aan veel naar de juf te lachen en met complimenten te strooien. Regel het goed met uw kind. Zorg dat het voor zichzelf kan opkomen. Accepteer dat de juf ook maar een mens is en iedere dag fouten maakt. Als de grote lijn goed is, hou dan uw mond en glimlach. Beheers u en laat de school met de rust. Blijf op uw eigen domein en laat de juf het werk doen waarvoor zij is opgeleid. Mieke Groenendijk is leerkracht in het basisonderwijs.
Ultrakorte versie en mijn commentaar
De inhoud van de ingezonden brief in 2 zinnen: Vroeger hadden ouders ontzag voor leerkrachten en vroegen ze die om advies. Tegenwoordig doen ouders niet anders dan jengelen, eisen stellen en zich bemoeien met het onderwijs. Ze roept ouders op om zich weer op hun eigen terrein, dat van thuis, terug te trekken.
Ik heb na de brief eens flink zitten grijzen. Ik vind dat ze een retorisch trucje toepast: karikaturen opvoeren en de zotste incidenten uit (30!!) jaar onderwijservaring oplepelen en dan een algemene oproep plaatsen aan ALLE ouders. Tja, zo lust ik er nog wel een paar.
Ik kan ook wat karikaturale, waargebeurde acties van leerkrachten ophoesten uit mijn ruime ervaring. Zoals die leerkracht die op donderdag wilde dat op vrijdag wat ouders met de kinderen de kerstboom zouden komen optuigen want daar hield ze zelf niet van. En dan verbaasd zijn dat niet direct een heel stel ouders hun werk erbij neergooien en toe komen snellen. Zoals die leerkrachten die zelfs bij de ergste overblijfincidenten roepen dat het hun pakkie-an niet is. Of die leerkracht die laatst zei dat een pestprotocol een papiertje is en meer niet (als reactie op het feit dat een beveiligingscamera had geregistreerd hoe een leerling door een paar anderen fors werd afgetuigd).
Als we zo gaan beginnen.....
Of heeft deze klaagster gelijk en zijn we onbeschoft geworden? Of zijn de leerkrachten zelf klageriger? Of hebben scholen dit over zichzelf afgeroepen door van hun kant te eisen dat ouders participeren in schoolse activiteiten? Of zijn die "lastige" ouders die 's ochtends de tijd nemen om juf aan te spreken vooral de thuisblijfouders die de tijd hebben? Want zelf moet ik door naar mijn werk en heb ik bij aanvangstijd school geen tijd om een eisenpakket neer te leggen. Tevens bezitten wij op school een schriftje in elke klas en tot nu toe heb ik altijd waardering gekregen als ik daar iets in opschreef waarvan ik vond dat het nuttig was om te melden. Ik zie ook dat deze juf dat vooral opvat als eisen stellen. Zelf zag ik het meer als een handreiking aan de leerkracht als ik verwacht dat zich bijzonderheden zullen voordoen. Ik meld bijvoorbeeld: "mijn man is in het buitenland voor een paar dagen. Pietje wordt daar meestal onrustig van. Als hij onrustig is, kan het dus daarvan zijn". Nooit vernomen dat juf last had van zulke mededelingen, integendeel.
Eerlijk gezegd heb ik mijn twijfels bij de capaciteiten van een leerkracht die zo achterdochtig is over bedoelingen van ouders. Maar misschien heeft ze gewoon gelijk...
ik ben dus een lastige ouder, maar wel een die van juf te horen krijgt, als ik even meld dat kindlief de afgelopen nacht een bloedneus heeft gehad, en dat het dus kan gebeuren dat daar nog wat van naar buiten komt, dat juf blij is dat ik dat even meld. Of onze juf liegt(nee, vast niet
) of juf uit het artikel is aan vakantie toe!
En ja, ik bespreek wel eens wat met de leerkracht, maar meestal doe ik dat even kort na de les. (laatst kwam er een leerkracht achter me aan rennen omdat ie mij iets moest vertellen )En als er echt wat is maak ik gewoon een afspraak. (zonder te melden dat ik geen eindtijd wil, want ik ga er even van uit dat ze gewoon de tijd nemen die nodig is, en niet meer en niet minder)
Deels herkenbaar
ik roep ook weleens, misschien moeten we ons als ouders ons er minder mee bemoeien. Maar .....school heeft inderdaad zelf de deur opengezet en naast gewenste effecten, ook ongewenste bijeffecten. Ik ben in mijn loopbaan als ouder ook assertiever geworden, deels uit nood. Ik kwam met mijn oudste naief binnen en bekeek het klassegebeuren zoals Mieke Groenendijk het schetst. Maar ik zag ook dat als "'zeurmoeder A"'aangaf dat ze zich zorgen maakte om het leesnivo van haar dochter, de r.t.er de volgende week haar aansprak voor een afspraak .Al gauw kreeg ik door dat als je als ouder de juf er niet op aansprak, zij zelf niet het initiatief nam. Op een rapportgesprek kreeg je dan wel te horen dat het lezen van je zoon achterbleef,maar ja dat de r.t.-er het wel al erg druk had met de andere kinderen in de klas. Te keurig op je beurt gewacht en de trog was leeg.
Ook wat de sfeer in de klas aangaat. Daar ben ik zeker van mening dat als het goed is de juf en de klas daar samen verantwoordelijk voor zijn. Conclicten moeten met en door de juf opgelost worden. Maar ja, wat doe je als je meekrijgt dat juf toch meer gewicht geeft aan de versie van een ouder en daarmee jouw kind buitenspel gezet wordt . Dan voel je je als ouder geroepen om ook achter je kind te staan. Zeker bij conflicten ( is dus wat anders als pesten) probeer ik er buiten te blijven, maar ik kreeg een tijd geleden van mijn zoon het verwijt dat ik wel mee moest gaan om hem te steunen. WAt blijkt, hij had ruzie om een pen met zijn klasgenootje,( waar 2 kijven hebben 2 schuld,juf had al aangegeven met hun tweetjes die middag na schooltijd over te praten). Is bij dat gesprek ook de moeder van de klasgenoot gekomen. Had zich ook met dat gesprek bemoeid. Ja, toen kon hij niet meer goed zijn kant van het verhaal vertellen.
Dus inderdaad,toen kon ik de volgende dag naar school om de juf lastig te vallen.
Of nog zo'n incident uit een voorbij verleden. Zoon wordt in de klas door een moeder aangesproken op het feit dat hij niet genoeg geld had besteed aan het sinterklaaskado en dat moeder dat onacceptabel vond en dat haar kind nu heel verdrietig was en dat dat zijn schuld was. (buiten het feit dat het niet waar wAS,vind ik dat deze ouder haar plek niet kent. Ik kon het verhaal niet geloven, en inderdaad moest dus weer de juffrouw ''lastig'vallen,die beaamde dat het zo was gebeurd en dat zij er door overvallen was en ook niet wist hoe ze moest reageren.
Het ligt nooooit aan juf maar altijd aan de ouders!
Ja, zo lust ik ze ook.Goh wat vervelend dat ouders meer inspraak gekregen hebben en meer betrokkenheid willen zijn met school. Dat kan ook niet. Gewoon je kind daar afleveren want we dienen toch te weten dat juf het altijd beter weet!! zij weet wat het beste is voor onze kinderen. En verder nergens mee bemoeien alleen komen opdraven als ze handjes te kort hebben bijvoorbeeld met schoolbankjes poetsen.
Ik vind dat toch eigenlijk wel een typisch karaktertrekje van sommige leerkrachten. Vooral de problemen en moeites bij het kind of ouders neerleggen en vooral niet naar school en zeker niet naar je zelf kijken. Die zijn namelijk heilig.
Klant is konign
Bij zo'n klaagzang krijg ik maar één gedachte:
De klant is koning. De betreffende leerkracht heeft een baan op die school, omdat de ouders die school hebben uitgekozen voor hun kinderen. Enige dankbaarheid richtign je klanten is op zijn plaats.
Oja, ander stokpaardje
De druk op het basisonderwijs (waar deze leerkracht last van heeft) zal enorm afnemen, als de doorstroming vmbo>havo wordt hersteld, zodat de schoolkeuze na de basisschool minder definitief wordt.
Tja....
Als je ervan uitgaat dat je baan weinig meer behelst dan veel vakantie en een beetje dollen met kinderen,dan heb je dus niet het goede vak gekozen.....en dan kan ik deze klaagzang ook niet serieus nemen.
bastet
Geen slim stuk
Wie voelt zich nou aangesproken door deze extreme voorbeelden? Als ze al echt een punt heeft (dat kan natuurlijk best) dan sneeuwt het daardoor wel helemaal onder.
Bovendien krijg je meteen het idee dat zij echt alles maar onzin vindt wat ze aan veranderingen in het onderwijs opnoemt, inclusief pestprotocol en zorg voor dyslectische kinderen.
Wat vreselijk voor deze dame
Ik krijg bijna medelijden met deze dame. Arm mens, zit totaal in het verkeerde vak. Ze had een baan moeten kiezen waarbij ze vooral zo min mogelijk met (lastige)mensen te maken moest hebben. Héél vreemd, al die ouders die het beste voor hun kind willen. 't Is een schande. 
Niet het een zonder het ander
Toen ik ongeveer 10 jaar geleden voor het eerst mijn kinderen aanmeldde op een Nederlandse basisschool vielen mij een aantal dingen op.
Een van die dingen was de enorme plaats die ouders binnen de school hebben. Op de school waar mijn kinderen eerst zaten in Frankrijk leverde ik ze 's ochtends af op het plein en haalde ze 's middags weer op van datzelfde plein. De juf/meester sprak ik alleen in uitzonderingssituaties. Verder kwam ik eigenlijk nooit op school. Ik bemoeide me dus ook zeer zelden met wat in de klas zich voortdeed of vertelde de juf wat thuis was voor gevallen. Dat was gewoon niet de gewoonte op school en ik voelde me daar prima bij.
Toen ik mijn kinderen in NL op school aanmeldde was dat anders. Hier werd mijn afstandelijke houding niet op prijs gesteld. Ik moest komen op die school, belangstelling tonen, meehelpen met van alles en nog wat. Althans dat was toch heel duidelijk de bedoeling. En als je als ouder regelmatig op school komt dan krijg je toch een beeld van hoe die school functioneert en dan ga je er je meer tegen aan bemoeien. Dat is alleen maar logisch.
Als de schrijfster van het stuk wil dat ouders geen plaats hebben op school kan dat best maar dan moet je ook consequent zijn en zul je ook nooit meer een ouder waar voor dan om hulp moeten vragen. Zolang ouders nog gevraagd wordt om op te draven bij onderwijskundige taken (leesouders, knutselouders), logistieke taken (schoonmaken, schoolreisjes begeleiden, lokalen versieren) en weet ik veel wat nog meer krijg je er gratis bij dat ouders zich meer zullen bemoeien met de school en wat op de school gebeurd. Dat is ook logisch, die ouders doneren hun tijd aan de school, krijgen inzicht in hoe de school werkt en dus automatisch willen en krijgen ze meer inspraak.
Als je bemoeizucht van de ouders niet wilt moet je consequent zijn en ook hun hulp niet meer willen. Ik heb het idee dat het juist de houding van de school is die de houding van de ouders in deze bepaald.
Ik vind het trouwens prima om me nergens mee te bemoeien behalve als het echt mis dreigt te gaan maar dan krijg ik op 10 minuten gesprekken weer te horen dat het zo jammer is voor het kind dat we zo weinig betrokken zijn bij de school en dat dit toch niet in het belang van kind is.
Maylise
Tja
Deze dame zit zo te zien niet op haar plek, ze lijkt alleen de niet-leuke dingen in haar werk te zien en te onthouden. Als ik zo voor de klas stond zou ik me eens stevig achter de oren krabben. Met zo'n klaagzang kan ik niks, ik kan er wel heel veel positieve ervaringen tegenover zetten!
Zoals maylise
het vroeger in frankrijk had is het hier nog in Belgie. Kind 's ochtends afleveren bij de poort ( dus buiten het speelplein) en ook weer buiten afhalen. Kinderen komen in rijen buiten afhankelijk van welke richting ze op moeten lopen ( naar links is de ene rij , andere poort is andere rij, door ouders afgehaald is volgende rij enz)De eigen juf zie je bijna niet, maar als er iets is of als je iets kwijt wil maken ze meteen tijd ( directrice of iemand anders). Om hulp word bijna niet gevraagd. Ik zou ook niet eens weten in welk klaslokaal mijn kinderen leshebben. Dat was allemaal in NL heel anders en toch mis ik het niet.
Snap de juf wel
Ik moest ook wel lachen om de voorbeelden, maar ik begrijp haar punt wel. Ik verbaas me vaak over sommige andere ouders, en eerlijk gezegd erger ik me ook vaak aan ze. Elke ochtend staan dezelfde ouders te wachten op de juf om een praatje te maken. En ik heb wel eens meegeluisterd maar meestal zijn het echt geen dringende zaken, en toch vragen ze snel 5 minuten tijd van de juf. Ter illustratie: in de klas van mijn oudste zitten 30 kinderen. Als alle ouders 5 minuten zouden vragen, zou de juf daar 150 minuten per dag mee bezig zijn. Wat mij betreft besteedt ze die tijd aan onderwijs aan m'n kind. En natuurlijk geldt dat niet voor alle ouders (gelukkig niet!), dus enige nuancering was in dit stukje wel op z'n plek geweest. Maar ik vind echt dat wel een punt heeft.
Elsje
Wel anders dan vroeger
Ik denk dat ouders tegenwoordig toch wel anders zijn dan vroeger, meer bezig met hun kinderen en veeleisender t.o.v. de school. Bij voorlopende kinderen willen we toch graag dat er zo snel mogelijk extra werk komt, terwijl je vroeger als kind gewoon hele dagen zat te breien als je wat eerder klaar was dan de rest van de klas. Ik zie dat als een verbetering, voor de kinderen wordt het er in ieder geval leuker op op school. En voor de leerkrachten is het wel een verzwaring van de taak. Mijn zus zit in het onderwijs en is flink wat uren kwijt aan het schrijven van handelingsplannen en contact met allerlei betrokkenen. Dat is niet slecht maar wel heel anders dan vroeger. Ik kan me voorstellen dat een leerkracht van de oude stempel moeite heeft met die veranderende inhoud van het werk en de grotere betrokkenheid van ouders.
En zeurouders houd je natuurlijk altijd. Ik ving vorige week een gesprek op van een ouder (groep 1/2) die aan de juf vroeg of haar zoontje ieder uur 10 minuten buiten de groep mocht rusten omdat hij anders 's avonds zo moe was.
Onderwijs en ouders
Zelf ook juf geweest op basisonderwijs, nu in VMBO.
Ik vond het allemaal best meevallen met het geklaag en bemoeienis van ouders. Misschien is dat ook per school verschillend. In het speciaal onderwijs waar ik oom les heb gegeven wou ik juist dat de ouders zich meer met de school gimgen bemoeien.
Op school waar mijn eigen kinderen zitten mogen de ouders 's morgens de klas in, maar ik zie bijna nooit dat ze vanalles moeten vertellen aan de juf. Hooguit één en heus niet elke dag.
Ik herken wel wat dingetjes, maar zie dat niet als negatief bedoeld of als klagen.Ik zou het meer zien als een soort van bezorgdheid om je kind of zo.
Wel vind ik dat er een aantal ouders wel erg makkelijk denken over leerkrachten. Leerkracht zijn is een vak, je moet er voor studeren, je moet er feeling voor hebben, je moet enorm flexibel zijn, van kinderen houden, alles in de gaten houden en 110 % aanwezig zijn (in het vmbo waar ik nu werk, zeker) En ja, het is best vermoeiend. Maar...je krijgt er ook veel voor terug, behalve veel salaris, haha) en het is echt heel leuk.
Misschien moet deze juf die het geschreven heeft even een jaartje iets heel anders doen.
Hele zielige juf...
Maar ik wil wel een deal met haar maken:
ALs zij zorgt dat ze mijn kind niet in de vernieling draait, zal ik niet op school komen klagen.
Ouders
Ik heb ook elke dag te maken met ouders bij het halen en brengen van de kinderen bij de opvang.
Ik vind dat de juf de bezorgdheid van de ouders heel negatief ziet. Ik vind het juist goed dat de ouder opkomt voor het individu van hun kind, er is niemand anders die dat doet.
Niet alle wensen zijn haalbaar binnen een groep, maar dat is best uit te leggen aan de ouders.
Als je al van te voren uitgaat van een strijd met ouders, word het ook een strijd. Ze moet maar een andere baan gaan zoeken waar ze geen mensen tegenkomt.
Groetjes van Jun
Mijn mening
Hoi,
Ik heb hier eens even over nagedacht. Ik denk dat ouders van groep 1/2 kinderen gewoon nog moeten wennen aan het loslaten. Het is ook een enorme stap van creche naar basisschool, ook voor ouders. Ik zou als school daarom een gesprek organiseren met ouders na 1 week, nogmaals na 1 maand, en indien nodig nog eentje. En dan meteen erbij zeggen dat ze verder niet elke ochtend en middag terugkoppeling krijgen, tenzij er echt iets aan de hand is.
Ook zou ik het goed vinden als de regel zou zijn dat ouders vanaf groep 4 (ik noem maar wat) niet meer mee naar de klassen gaan, behalve bijvoorbeeld elke laatste vrijdag van de maand (of zo). Ook is het dan minder dringen op de trappen, maar ook voorkom je dat oeverloze geklaag en gevraag.
Als ik nu kijk in de klas van mijn zoon (groep 1/2) vind ik ook sommige ouders zo ontzettend lang blijven hangen. Elke ochtend een boekje lezen, erbij blijven als de les al begint terwijl het kind niet in de eerste weken zit. Ik vind het allemaal wel wat veel.
Gisteren maakte ik helemaal iets mafs mee. De kinderen hadden een open les van gymnastiek, en na afloop moesten de ouders weer weg. Toen ging de helft van de ouders de kinderen helpen schoenen en vestjes weer aan te doen! Zo raar! Dat doen de kinderen elke week zelf, maar nu ineens zag ik ouders met veters in de weer in een smal gangetje... Dan mis ik toch echt het loslaten en je kinderen opvoeden tot zelfstandige mensen.
Liora
Libelle wijsheid
Groenendijk:"Ik verbaasde mij destijds over het vertrouwen dat zij in mij hadden. Ik was twintig en zo groen als gras. Ze vroegen mij hoe zij om moesten gaan met de driftbuien van hun kind. Ik had gelukkig de Libelle gelezen en gaf zo goed en zo kwaad als het ging antwoord op hun vragen. De ouders waren er tevreden mee. ’s"
Ja, laten we daar naar terug gaan: De leerkracht is niet wijzer dan de Libelle. Lees dat blad! En laat verder al uw verwachtingen over leerkrachten varen.
Zo goed, mevrouw Groenendijk?
Groet,
Miriam Lavell
15 jaar geleden
Jun:"Ik vind dat de juf de bezorgdheid van de ouders heel negatief ziet."
Dat is dan ook precies waar mevrouw 15 jaar geleden lucht van kreeg: professionele kinderopvang. Kinderleidsters die meer weten dan de Libelle.
De maatschappij is veranderd. Het onderwijs minder.
Groet,
Miriam Lavell
Grappig...
Ik vraag me bij dat soort dingen dan toch wel af of de maatschappij de goede kant op verandert en welke rol het onderwijs kan spelen om bepaalde zaken te keren.
Sowieso heb ik het heel anders opgevat: als een nadenker over mezelf en minder over het onderwijs. Ik las het artikel onder het ontbijt. Zoon was niet lekker en briefje met wie de juf allemaal mocht bellen (inclusief veranderde mobiele nummers) lag al klaar. Ik heb haar het artikel samen met het briefje en een brede smile overhandigd....
Aanmoedigen
Meyke:"Ik vraag me bij dat soort dingen dan toch wel af of de maatschappij de goede kant op verandert en welke rol het onderwijs kan spelen om bepaalde zaken te keren. "
In werkelijkheid wordt het gedrag dat Groenendijk beschrijft juist heftig aangemoedigd. Niet alleen ouders denken (onterecht kennelijk) dat leerkrachten meer wijsheid in pacht hebben dan de Libelle, ook overheden en beleidsmakers en schoolbesturen zijn daarvan overtuigd.
Als Groenendijk gelijk heeft, dan zijn leerkrachten niet in staat om dat tij te keren.
Groet,
Miriam Lavell
Wijsheid
Op welke wijsheid doel je dan precies?
Wijsheid op een rijtje
Opvoeden, voeding, gezonheid in het algemeen, psycho-sociale ontwikkeling, lichamelijke ontwikkeling en sport..
Kortom: al die zaken waar leerkrachten uitgebreide rapportages over bijhouden, testjes voor doen, remedies voor verzinnen, gegevens over uitwisselen met derden, of van derden speciaal op de klas toegesneden programma's overnemen en implementeren.
Er niets meer van weten dan de Libellelezer, maar ondertussen toch doen alsof je de vraag van maatschappij en ouders kunt beantwoorden, heeft als nadeel dat er zo lastig een grens te trekken is.
KDV leidsters hebben het wat dat betreft makkelijker. Wat zij weten, hebben ze geleerd op hun opleiding en beperkt zich tot praktische zaken en tips in de leeftijd tot 4 jaar. Ze weten ook wanneer ze ouders moeten doorverwijzen.
Groet,
Miriam Lavell
Hmmmmm
Hmmm, het hele stuk vind ik erg overtrokken. Jammer dat ze het zich zo aantrek. Misschien tijd voor een andere baan? (KDV, misschien, terug naar het dollen en de libelle-wijsheid?)
Waar ik mij wel regelmatig aan stoor zijn 2 dingen: Er worden , ook hier op het forum, vaak problemen gemaakt van zaken waarvan ik denk, kan je dat nou niet gewoon laten gaan? Bijvoorbeeld de discussie over de temperatuur een graadje lager op school. Toe nou toch? Maar ook het raamkant verhaal van mevr. Groenedijk heb ik meegemaakt dit jaar.
En het feit dat sommige ouders verwachten dat we er niet alleen voor de kinderen zijn maar ook voor hen. Alleen aan het kind vragen hoe het was bij de trouwerij is niet genoeg, we moeten ook belangstelling hebben voor moeder.
Ik moet zeggen dat ik bij dit laatste een streep heb getrokken, dat doe ik niet meer. Mijn eerste zorg is de kinderen en dat doe ik met heel veel plezier en altijd in overleg met de ouder(s).
An
Zit wel wat in
Ik kan me van mijn kleutertijd herinneren dat de ouders alleen in de klas mochten komen als je voor de eerste keer op school kwam, anders niet. Lijkt me veel rustiger.
En dan een prikbord op de gang om evt. dringende boodschappen op te prikken voor de juf.
Damajo
Heu..damajo
"En dan een prikbord op de gang om evt. dringende boodschappen op te prikken voor de juf."
Leuk, dan kan iedereen lezen dat Pietje de afgelopen nacht 3 bloedneuzen had en misselijk was. Lijkt me heel interessant.
Nee, de juf/meester heeft ervoor gekozen met mensen te werken. En zeker bij kinderen kun je verwachten dat de ouders zich ook met het welzijn van die kinderen willen bemoeien. Ik vraag ook regelmatig aan juf hoe het vandaag is gegaan. Overigens vraag ik dat denk ik vaker dan de meeste ouders, want het is natuurlijk een "zorgenkind". Wel probeer ik de juf 's morgens op het meest hectische moment van de dag niet lastig te vallen, tenzij er iets noodzakelijks mee te delen is.
Centre of the universe en ot
Goed, onze kinderen zijn inmiddels van de basisschool af, maar het komt me maar al te bekend voor. Mede-ouders die zichzelf het middelpunt van het heelal achten, hun nakomelingen daarbij inbegrepen, en veel tijd en aandacht vergen. De laatste jaren wordt dat ook in het verkeer steeds duidelijker: het rollend materieel voor kindervervoer neemt bijv. steeds grotere vormen aan en wee hun gebeente als de medeweggebruikers daarvoor niet zeer bijtijds en heel eerbiedig uit de weg gaan.... Of niet alle geduld van de wereld kunnen opbrengen omdat zo'n compleet fietspad blokkerende bakfiets met drie koters nu eenmaal niet zo snel gaat. Toen een mevrouw zich met drie kinderen zonder uitkijken tussen twee geparkeerde auto's door pardoes voor mijn fiets stortte om over te steken, kreeg ik het verwijt dat ik niet zo boos moet kijken..... (ik keek overigens verschrikt en keilde bijna over mijn stuur heen vanwege de noodstop). Wie de schoen past, trekke hem aan, wil ik maar zeggen.
guinevere
Je kunt het briefje natuurlijk dubbelvouwen.
Onze juf krijgt allerhande boodschappen door in die 10 minuten. Dat varieert van opmerkingen over verkoudheden tot "hij blijft vandaag over" en "oppas T. komt hem vandaag ophalen".
Ik voel mij altijd bezwaard als ik de juf moet lastigvallen met dingen die net zo goed op een prikbord kunnen.Er zijn natuurlijk uitzonderingen die even mondeling gemeld moeten worden maar zorg dan dat je bijtijds bent zodat de juf niet al met een klas vol kinderen zit.Voorwaar een hele verantwoordelijkheid voor de juf. Ik heb liever dat de juf goed op de kinderen let. Mij lijkt dat op deze manier een bijna onmogelijke opgave.
Damajo
Ik merk het ook
op school van zoon waren laatst klachten van ouders want kinderen die te laat komen (vanaf gr 5) moeten op de gang werken totdat de kring voorbij is. Dan mogen ze naar binnen, anders stoort het enorm. Ik snap dus echt niet dat ouders dan gaan klagen. Het is handiger ervoor te zorgen dat je kind op tijd is..... het zijn altijd dezelfde kinderen...
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
