Zielige juf
Wie heeft gisteren het stuk van Mieke Groenendijk, leerkracht basisonderwijs, in de NRC gelezen? Hier volgt de tekst:
"Wat heb ik toch een geweldig leuke baan. Ik werk op een basisschool, dol de hele dag een beetje met kinderen, ben om vier uur klaar, heb ellenlange vakanties en verdien ook nog best aardig. Ik vind het heerlijk om met kinderen te werken. Ik zorg ervoor dat iedereen het naar zijn zin heeft en ook nog wat leert. Mooi toch? Hoe kan het dan dat ik na een werkdag hondsmoe ben en me leeggezogen voel? Hoe kan het dat ik vaak zo gespannen ben?
Dat komt door de onvoorspelbaarheid van de ouders. ’s Ochtends druppelen ze met hun kindmijn klas binnen en staan dan in de rij om instructies te geven. Ik moet zorgen dat broodtrommels leeggegeten worden. Ik moet niet vergeten jassen dicht te maken bij het naar buiten gaan. Ik moet rekening houden met dode huisdieren, zieke familieleden, slechte nachtrust en pijntjes. Ik krijg briefjes toegestopt met telefoonnummers. Ik moet naar nieuw speelgoed kijken, naar nieuwe schoenen, jassen en jurken.
Dit alles dien dien ik met een glimlach te ontvangen. ’s Middags bij het naar huis gaan krijg ik vragen. Zijn de boterhammetjes opgegeten? Hoe kan het dat ze zo hoest? Hebt u de jas wel dichtgedaan? Heeft mijn zoon nu nog geen nieuwe plaats? En ik heb het vanmorgen gevraagd! En hoe gaat het met dochterlief? Thuis kan ze al lezen hoor! Wordt ze wel voldoende uitgedaagd?
Ik kan me nog goed herinneren dat ik zo’n dertig jaar geleden, vers van de pedagogische academie, voor het eerst met ouders te maken kreeg. Ik verbaasde mij destijds over het vertrouwen dat zij in mij hadden. Ik was twintig en zo groen als gras. Ze vroegen mij hoe zij om moesten gaan met de driftbuien van hun kind. Ik had gelukkig de Libelle gelezen en gaf zo goed en zo kwaad als het ging antwoord op hun vragen. De ouders waren er tevreden mee. ’s Ochtends haalde ik de kinderen op van de speelplaats en ’s middags begeleidde ik ze tot aan de buitendeur. De ouders vertrouwden op mijn vakmanschap.
Het moment waarop het anders werd, was voor mij zo’n vijftien jaar geleden. Een jongetje liet mij zien dat zijn eerste tand loszat. Moeder stond glimmend van trots naast hem. Ik heb hem gefeliciteerd met deze blijde gebeurtenis en heb mij gewend tot een ander kind dat iets te vertellen had. De moeder van de losse tand was zeer verbolgen over mijn gebrek aan enthousiasme. Het is dat jaar niet meer goed gekomen tussen ons.
Dit incident stond niet op zichzelf. Een ouder sprak tot mij: „Ik wil een gesprek met u en ik ben niet gediend van een eindtijd.” Een ander zei: „Ben je zwanger? En hoe moet dat dan met mijn kind?” Nog een ander: „Volgens mij heb je ochtendhumeur. Je kijkt altijd zó chagrijnig.”
Ik kan maar niet wennen aan deze vrijpostigheid en gebrek aan goede manieren. Ouders bedelven mij onder een stroom van kritiek. Ik word er murw van. Ik ben ook bang geworden. Als een ouder een afspraak met mij maakt, ga ik naarstig op zoek naar mogelijke incidenten. Ben ik iets vergeten? Is er iets voorgevallen? Kortom, ik zet mij schrap. Dat komt de communicatie niet ten goede.
Ouders bemoeien zich met de gekste dingen. Een groep zat in een lokaal zonder ramen aan de gangkant. Een stelde voor om deze groep op de helft van het schooljaar met een andere groep van lokaal te laten ruilen, zodat de ouders van deze kinderen ook de mogelijkheid kregen om door het raam naar binnen te kijken. Wat te denken van de ouder die na een speurtocht vroeg waarom we geen planken hadden gelegd over de modderige paadjes? Ook hier kan ik niet aan wennen.
Inhoudelijk is er ook veel bemoeienis. Als het reken- en taalniveau van de school in orde is, is er nog altijd veel dat verbeterd moet worden. Het moet creatiever, kunstzinniger en cultureler. Het moet uitdagender voor de hoogbegaafden. Het schrijfonderwijs moet beter worden. Meer sport! Meer zorg. Nee, zeggen anderen: weg met al die tierelantijnen. De ene ouder wil per se een handelingsplan voor zijn kind, terwijl een ander géén handelingsplan wil, omdat hij bang is dat zijn kind een stempel krijgt. De ene ouder maakt zich hard voor een school zonder combinatiegroepen, de andere voor het pestprotocol. De ouder van een kind dat gemakkelijk leert, zal doorgaans eerder ijveren voor beter creativiteitsonderwijs dan voor meer zorg voor dyslectische kinderen. Ieder heeft zijn eigen belangen. En de juf? Die moet iedereen te vriend houden. Pfff!
Ouders realiseren zich waarschijnlijk te weinig dat hun egocentrische gedrag contraproductief werkt. Hoe meer druk ik voel, hoe minder graag ik mijn werk doe. Als ik geen plezier meer heb in mijn werk, is dat niet goed voor de kinderen. Het onderwijs heeft ontspannen juffen nodig. Daar wordt het beter van. Ik raad de ouders aan veel naar de juf te lachen en met complimenten te strooien. Regel het goed met uw kind. Zorg dat het voor zichzelf kan opkomen. Accepteer dat de juf ook maar een mens is en iedere dag fouten maakt. Als de grote lijn goed is, hou dan uw mond en glimlach. Beheers u en laat de school met de rust. Blijf op uw eigen domein en laat de juf het werk doen waarvoor zij is opgeleid. Mieke Groenendijk is leerkracht in het basisonderwijs.
Vragen
"Inmiddels gehoord dat ook de ouderraad (gedeeltelijk) het niet met Mieke eens is en dat er een brief naar de directeur gestuurd wordt met een waarom dit gepubliceerd is vraag."
Wat een rare actie. Hoezo is de OR 'het niet eens met Mieke'? Het gaat toch om de mening van Mieke? En ieder mens is vrij om een mening te hebben. En waarom wil de OR weten waarom het gepubliceerd is? Ook daar is Mieke vrij in geweest.
Neemt niet weg dat ik als OR wel degelijk vragen zou hebben aan Mieke (of aan de directie), maar benoem dan wat je werkelijk wilt weten. Nu stellen ze een vraag die er niet toe doet.
Wat ik zou willen weten, zijn dingen als: Kunnen we als ouders nog wel vertrouwen hebben in een juf die openlijk dit soort uitspraken doet? Hoe belangrijk vindt deze school de betrokkenheid van ouders nu werkelijk?
Pelle
Sorry, ik had het misschien iets duidelijker moeten uitleggen. Het was op maandagochtend en er was nog geen behandeling gestart met de krentenbaard. De vraag aan de juf was dus of ze er voor kon zorgen dat het betreffende kind apart kon zitten en een beetje uit de buurt van anderen want 's middags kon ze pas naar de huisarts.
Natuurlijk is het niet de bedoeling een kind thuis te houden als het niet nodig is, maar naar school met zoiets omdat je moet werken is ook niet oké.
Ik moet toch zeggen dat ik vind dat er weinig steun is voor de juf. Op zijn minst moet ze niet als zeurpiet behandeld worden, maar zeer serieus genomen! Ze zal vast niet alleen staan hierin en misschien zijn we als ouders wel een beetje doorgeslagen in onze mondigheid.
Nogmaals, er mag best iets van leerkrachten verwacht worden, maar er is wel een limiet aan wat mogelijk is. Een goede verstandhouding met de leerkracht van je kind is belangrijk maar dan moet er wel wederzijds respect zijn.
Hopelijk zorgt deze discussie ervoor dat zowel leerkrachten als ouders eens goed nadenken over onze wederzijdse verwachtingen. Misschien kan dan een informatieavond aan het begin van het jaar al veel duidelijkheid scheppen.
En even anoniem, als dit op jullie school speelt is dat natuurlijk niet bevorderlijk voor de rust, dat begrijp ik heel goed! Ik prijs mezelf gelukkig, in ieder geval dit jaar, met voor allebei de kinderen superduo's van juffen maar ik denk zelf ook dat ik nooit zeur 
)
Shali
"Op zijn minst moet ze niet als zeurpiet behandeld worden, maar zeer serieus genomen!" Deze juf kan op zijn minst ouders serieus nemen in plaats van zo'n karikatuur in de krant te gooien. Wie serieus genomen wil worden moet de zaak ook serieus aankaarten. Heb je het stuk wel gelezen Shali?
Matriarch
Ik heb het stuk zeker gelezen en ik heb er ook wel dubbele gevoelens over. Het is echter wel zo dat bij haar deze dingen spelen, dus heeft het zijn weerslag op haar functioneren op school. Op zijn minst moet er dus serieus naar gekeken worden of er misschien te hoge eisen gesteld worden, of dat nou alleen voor deze juf geldt of ook voor anderen.
Het onderwijs is al moeilijk genoeg en er is in verhouding tot vroeger bij ons veel meer aandacht voor de sociaal/emotionele ontwikkeling. Als er echt dingen gebeuren zoals beschreven worden, ligt hier ook een taak voor ouders om na te denken wat ze verwachten.
Dingen die belangrijk zijn voor het functioneren van je kind moeten natuurlijk altijd bespreekbaar zijn. Andere dingen zijn misschien niet altijd nodig om door te geven. Ik heb respect voor de manier waarop de meeste leerkrachten hun beroep uitoefenen en er zullen zoals in elk beroep best figuren zijn die beter niet met kinderen zouden moet werken maar het gros doet het prima.
Elk verhaal heeft 2 kanten en er moet op zijn minst gekeken worden waarom iemand tot zo'n openbare ontboezeming komt. Persoonlijk had ik het anoniem gedaan, toch een discussie aangezwengeld, je verhaal kwijt maar niet zo op de man, of liever gezegd op de vrouw gespeeld.
Ik ga hier verder niet meer over in discussie, ik vond alleen dat ouders ook weleens na mogen denken wat ze verlangen. Als die wensen redelijk zijn en er is wederzijds begrip dan staat niets een goed contact met de leerkracht in de weg.
Antwoord
Ijsvogeltje: "Wat een rare actie. Hoezo is de OR \'het niet eens met Mieke\'? Het gaat toch om de mening van Mieke? En ieder mens is vrij om een mening te hebben. En waarom wil de OR weten waarom het gepubliceerd is? Ook daar is Mieke vrij in geweest"
Er is een heftige discussie geweest in de OR over welke mening zij hebben tov die van Mieke en dat is op zich prima, actie-reactie. Zij is zéker vrij om die mening te hebben, maar de ouderraad heeft dus een andere mening en zou daar graag over in discussie willen gaan met Mieke. Of dat ooit gaat gebeuren betwijfel ik, maar dat is wat ik bedoelde met hetgeen ik schreef.
En ja, Mieke is vrij geweest om 't te publiceren, maar ze werkt op onze school en daarom mag een ouderraad best zijn vragen hebben waarom een directie het een strak plan vond óm dit te publiceren, en of zij al school hier achter staan.
Dat zou in principe de vraag dus zijn richting directeur.
Ware het niet dat ik vanochtend heb gehoord dat alles onder het tapijt geveegd gaat worden, hoe verrassend...
En ja, tuurlijk heeft iedereen zijn vertrouwen in Mieke nu niet meer hoog zitten, maar dat wás al niet hoog, gezien het aantal leerlingen dat van school weggaat, helaas.
Gelukkig zijn er ook nog veel betrokken leerkrachten, types zoals Shali hier denk ik, die het echt niet erg vinden als er eens wat is en die ook de nieuwe schoenen van een groep1-kind even bewonderen als dat kind daar staat te stralen.
Helaas zijn er niet veel gegadigden om directeur te worden, de directeur die we nu hebben is een grote flop, dat blijkt keer op keer.
Groet,
Nu anoniem
Shali
De reden waarom we niet en masse weglopen bij deze school vanwege een dergelijke mening van ene Mieke is gelukkig ook dat er ook wél betrokken leerkrachten rondlopen, waar ik ook zéker respect voor en vertrouwen in heb.
Groet,
Nu anoniem
Aan juf groenendijk
Lieve juf van Emma
In de Libelle van januari las ik een artikel dat me aan het denken heeft gezet. Sorry dat ik u hiermee lastigval. Ik schrijf het op zodat ik niet alles hoef te vertellen. U heeft het vaak zo druk en kijkt ook vaak zo ontoegankelijk, ik hoop niet dat u het erg vindt dat ik dat zeg. Vandaar dat ik nooit iets durfde te vertellen maar het artikel in de Libelle heeft me aan het denken gezet.
Daar stond iets in over ouderparticipatie. Ik typ het woord maar letterlijk over, het is wel een moeilijk woord. In de Libelle stond dat het belangrijk is dat je als ouder je laat zien op school, en meedenkt over school. Het is belangrijk dat school ook op de hoogte is van thuis. Wat heeft die Libelle toch altijd goede artikelen.
Nu wil ik mijn excuses aanbieden, ik heb dat eigenlijk nooit gedaan want ik was dat niet gewend. Mijn moeder zette me bij het hek af en kwam me daar ook weer ophalen, dertig jaar geleden. Soms moest ik dan wel huilen. Vooral die keer toen mijn opa was overleden. En toen mijn lievelingstante zo ziek was. Of toen mijn cavia doodging. Eigenlijk vond ik dat nog het ergst. Maar mijn moeder zei dat juffen daar geen tijd voor hebben. Stel je voor dat er dertig ouders zulke dingen komen vertellen. Of vijfendertig, want zoveel kinderen hadden we toen in de klas. Ook moest ik thuis vaak huilen als ik weer gepest werd in mijn groepje. Ik zat bij een paar kinderen die me altijd moesten hebben als de juf het niet zag. Mijn moeder zei dan thuis dat ik het zelf maar moest oplossen. Maar ja. Dat vond ik best moeilijk want ik was nogal verlegen.
Ook moest ik vaak huilen omdat ik school zo saai vond. Mijn vader gaf me dan thuis moeilijke sommetjes en dat vond ik wel leuk. Maar wat was ik ongelukkig op school. In klas 6, dat is groep 8 nu mocht ik gelukkig andere kinderen helpen, maar ja, zelf leerde ik niet zoveel meer bij. Daarom ben ik zo blij dat ik dat artikel las want ik had eigenlijk niet door dat er in die dertig jaar zoveel is veranderd!
Daarom wil ik u vertellen over mijn dochter Emma. Haar nichtje is ziek en daar maakt Emma zich bezorgd om. Ik zal u het morgen komen vertellen hoe het zit. Ook is Emma soms wat van slag als ze geplaagd wordt, maar ik begrijp dat daar nu wat aan gedaan kan worden. Wat zal dat uw vak hebben verrijkt, nu u weet wat er in de kinderen omgaat, wat er thuis speelt en hoe de ouders hun kinderen zien. Het lijkt me ook wel lastig voor u. Zijn er tijden waarop we dit soort zaken aan u kunnen vertellen? Emma zelf durft dat nog niet zo goed, tja, ze lijkt wat op haar moeder.
Goed, ik kom morgen voor schooltijd even met u praten nu ik weet dat school dat ook belangrijk vind. Tot morgen!
De moeder van Emma
Hi hi (o.t.)
Bassie deugt ook niet, schijnt het. Tilt de belasting. Ruziet met zijn broer. Je had vroeger zo'n serie over een Engels vakantiepark met hilarisch personeel en een Oxfordgeleerde als directeur. Daar liep een poppenkastspeler rond en die HAATTE kinderen. Deze juf is inderdaad net zo'n hilarisch type, het is jammer dat ze echt is waardoor je ouders en kinderen van de school waar ze rondloopt (ze is IB'er!!) moet beklagen.
Roanne
Zou ik het uitprinten en in haar postvakje doen? Ik vind 'm briljant !
Overigens schijnt het dat er in het geheime circuit (niet openbaar voor opdringerige ouders) toch iets aan het gebeuren is, althans er worden vragen gesteld aan derden over vragen die ouders wel mogen stellen over deze kwestie aan directeur of aan Mieke zelf.
Het zal mij benieuwen ...
Groet,
Nu anoniem
Nu anoniem
Weet je,toen ik het voor het eerst las (stukje van juf) had ik zoiets van oei, ze heeft gelijk. Wat zijn we toch ook een lastige wezens. Want de vragen die er in staan stel ik ook. Ik wil ook graag dat mijn kind zich veilig en vetrouwd voelt en daarnaast ook nog eens goede scholing krijgt (in willekeurige volgorde)
Maar daarna las ik het nog eens goed door en werd ik echt wel kwaad. Het stukje is zo denigrerend ten opzichte van zowel de ouders als de kinderen dat ik wel moest schrijven, haha. Ik heb soms van die opwellingen.
Ik zit zelf in de MR en zou dit niet zomaar voorbij laten gaan.
Daarom jessica
ben jij waarschijnlijk geen juf geworden. Iemand met echte interesse in de kinderen die aan haar worden toevertrouwd wil het echt wel weten dat de cavia is overleden en dat Pietje niet lekker in zijn vel zit.
En een goede juf weet die informatiestroom heus wel in goede banen te leiden zodat de rust 's ochtends gegarandeerd blijft. Ik werk wel op een school (niet als leerkracht overigens) en informeer zelfs al uit mezelf hoe het met de rug van Jantje is en hoe de voetbalwedstrijd van Pietje is gegaan.
Er bestaan ook briefjes, er is mail enz. enz.
Bij ons gaat het gelukkig anders er aan toe op school en kunnen ouders en kinderen wel met grote en kleine zorgen terecht zonder geirriteerde norse juffen voor zich te krijgen.
Jessica, ik ben als juf vreselijk blij met de computerdichtheid in Nederlandse huishoudens. Ik krijg steeds vaker allerlei informatie van ouders via de mail, varierend van een aankondiging van een afspraak bij de ortho tot complete dossiers in pdf van psychiaters. Heel fijn. Ik heb trouwens een geheugen als een zeef (ik vermoed al jaren dat ik zelf ADD heb, maar zie het nut van laten testen niet zo in), en toch komt het allemaal wel weer goed. Als ik iets vergeet, herinnert de leerling me er wel weer aan en dan gaat er meestal toch wel een lichtje branden: o ja, is waar ook.
Heel heel belangrijke dingen zet ik meteen in het klassenboek zodat het onder mijn aandacht blijft.
Groetjes
Massi
O.k.
Ik heb gereageerd op je titel, je werd er ziek van en gek van als je ouders te spreken krijgt, vandaar mijn conclusie dat juf geen juiste beroepskeuze voor je zou zijn. Ik had niet door dat je bedoeling was juffen te vragen hoe zij dat doen.
Ik ben niet zo goed in nuances denk ik!
Hier ook in het klassenboek
Hier schrijven de juffen de echt belangrijke dingen (afspraken, overlijden, ziekte etc) op in het klassenboek. De kleinere dingen worden óf meteen besproken of er wordt later op teruggekomen. Mocht ze het eens een keertje vergeten, is dat ook niet erg.
Groetjes,
Wilma
