Zielige juf
Wie heeft gisteren het stuk van Mieke Groenendijk, leerkracht basisonderwijs, in de NRC gelezen? Hier volgt de tekst:
"Wat heb ik toch een geweldig leuke baan. Ik werk op een basisschool, dol de hele dag een beetje met kinderen, ben om vier uur klaar, heb ellenlange vakanties en verdien ook nog best aardig. Ik vind het heerlijk om met kinderen te werken. Ik zorg ervoor dat iedereen het naar zijn zin heeft en ook nog wat leert. Mooi toch? Hoe kan het dan dat ik na een werkdag hondsmoe ben en me leeggezogen voel? Hoe kan het dat ik vaak zo gespannen ben?
Dat komt door de onvoorspelbaarheid van de ouders. ’s Ochtends druppelen ze met hun kindmijn klas binnen en staan dan in de rij om instructies te geven. Ik moet zorgen dat broodtrommels leeggegeten worden. Ik moet niet vergeten jassen dicht te maken bij het naar buiten gaan. Ik moet rekening houden met dode huisdieren, zieke familieleden, slechte nachtrust en pijntjes. Ik krijg briefjes toegestopt met telefoonnummers. Ik moet naar nieuw speelgoed kijken, naar nieuwe schoenen, jassen en jurken.
Dit alles dien dien ik met een glimlach te ontvangen. ’s Middags bij het naar huis gaan krijg ik vragen. Zijn de boterhammetjes opgegeten? Hoe kan het dat ze zo hoest? Hebt u de jas wel dichtgedaan? Heeft mijn zoon nu nog geen nieuwe plaats? En ik heb het vanmorgen gevraagd! En hoe gaat het met dochterlief? Thuis kan ze al lezen hoor! Wordt ze wel voldoende uitgedaagd?
Ik kan me nog goed herinneren dat ik zo’n dertig jaar geleden, vers van de pedagogische academie, voor het eerst met ouders te maken kreeg. Ik verbaasde mij destijds over het vertrouwen dat zij in mij hadden. Ik was twintig en zo groen als gras. Ze vroegen mij hoe zij om moesten gaan met de driftbuien van hun kind. Ik had gelukkig de Libelle gelezen en gaf zo goed en zo kwaad als het ging antwoord op hun vragen. De ouders waren er tevreden mee. ’s Ochtends haalde ik de kinderen op van de speelplaats en ’s middags begeleidde ik ze tot aan de buitendeur. De ouders vertrouwden op mijn vakmanschap.
Het moment waarop het anders werd, was voor mij zo’n vijftien jaar geleden. Een jongetje liet mij zien dat zijn eerste tand loszat. Moeder stond glimmend van trots naast hem. Ik heb hem gefeliciteerd met deze blijde gebeurtenis en heb mij gewend tot een ander kind dat iets te vertellen had. De moeder van de losse tand was zeer verbolgen over mijn gebrek aan enthousiasme. Het is dat jaar niet meer goed gekomen tussen ons.
Dit incident stond niet op zichzelf. Een ouder sprak tot mij: „Ik wil een gesprek met u en ik ben niet gediend van een eindtijd.” Een ander zei: „Ben je zwanger? En hoe moet dat dan met mijn kind?” Nog een ander: „Volgens mij heb je ochtendhumeur. Je kijkt altijd zó chagrijnig.”
Ik kan maar niet wennen aan deze vrijpostigheid en gebrek aan goede manieren. Ouders bedelven mij onder een stroom van kritiek. Ik word er murw van. Ik ben ook bang geworden. Als een ouder een afspraak met mij maakt, ga ik naarstig op zoek naar mogelijke incidenten. Ben ik iets vergeten? Is er iets voorgevallen? Kortom, ik zet mij schrap. Dat komt de communicatie niet ten goede.
Ouders bemoeien zich met de gekste dingen. Een groep zat in een lokaal zonder ramen aan de gangkant. Een stelde voor om deze groep op de helft van het schooljaar met een andere groep van lokaal te laten ruilen, zodat de ouders van deze kinderen ook de mogelijkheid kregen om door het raam naar binnen te kijken. Wat te denken van de ouder die na een speurtocht vroeg waarom we geen planken hadden gelegd over de modderige paadjes? Ook hier kan ik niet aan wennen.
Inhoudelijk is er ook veel bemoeienis. Als het reken- en taalniveau van de school in orde is, is er nog altijd veel dat verbeterd moet worden. Het moet creatiever, kunstzinniger en cultureler. Het moet uitdagender voor de hoogbegaafden. Het schrijfonderwijs moet beter worden. Meer sport! Meer zorg. Nee, zeggen anderen: weg met al die tierelantijnen. De ene ouder wil per se een handelingsplan voor zijn kind, terwijl een ander géén handelingsplan wil, omdat hij bang is dat zijn kind een stempel krijgt. De ene ouder maakt zich hard voor een school zonder combinatiegroepen, de andere voor het pestprotocol. De ouder van een kind dat gemakkelijk leert, zal doorgaans eerder ijveren voor beter creativiteitsonderwijs dan voor meer zorg voor dyslectische kinderen. Ieder heeft zijn eigen belangen. En de juf? Die moet iedereen te vriend houden. Pfff!
Ouders realiseren zich waarschijnlijk te weinig dat hun egocentrische gedrag contraproductief werkt. Hoe meer druk ik voel, hoe minder graag ik mijn werk doe. Als ik geen plezier meer heb in mijn werk, is dat niet goed voor de kinderen. Het onderwijs heeft ontspannen juffen nodig. Daar wordt het beter van. Ik raad de ouders aan veel naar de juf te lachen en met complimenten te strooien. Regel het goed met uw kind. Zorg dat het voor zichzelf kan opkomen. Accepteer dat de juf ook maar een mens is en iedere dag fouten maakt. Als de grote lijn goed is, hou dan uw mond en glimlach. Beheers u en laat de school met de rust. Blijf op uw eigen domein en laat de juf het werk doen waarvoor zij is opgeleid. Mieke Groenendijk is leerkracht in het basisonderwijs.
Guinevere en damaj@
En dan een prikbord op de gang om evt. dringende boodschappen op te prikken voor de juf."
Leuk, dan kan iedereen lezen dat Pietje de afgelopen nacht 3 bloedneuzen had en misselijk was. Lijkt me heel interessant.
Hier ligt een schriftje bij de deur van de klas, in de klas. Werkt probaat. Vind ik ook prettiger om het even op te schrijven. Ik kan me nl voorstellen dat je dingen gaat vergeten als je op de vroege ochtend al 10 mededelingen krijgt. Dan moet of juf het zelf opschrijven, of ik doe het even. Zoiets als die bloedneuzen zou ik mondeling zeggen. In het schriftje schrijf ik zakelijke dingen, bijvoorbeeld dat iemand anders dan gewoonlijk het kind zal ophalen die middag en wie dat dan is.
Wendelien: gezeur over bakfietsen
Wendelien,
Wat een gezeur over bakfietsen.
Elke bakfiets zorgt ervoor dat er minder met auto's wordt gereden, en dat is enorme winst voor het milieu en voor de verkeersveiligheid.
En ik zie zoveel ouders met krakkemikkige fietsen zonder jasbeschermers, met kind(eren) achter/voorop, met nog een aantal tassen aan het stuur, door rood rijdend... onvoorstelbaar.
Bakfietsen zijn meestal fietsen van hoge kwaliteit en goed onderhouden. Kinderen en boodschappen gaan lekker veilig in de bak. En mij valt op dat bakfietsers zich juist beter aan de verkeersregels houden dan gewone fietsers. Dat doe ik zelf ook. Logisch, want je bent een "prominentere" weggebruiker.
Voordeel van de bakfiets is dat je je kind droog kunt vervoeren (met "tentje"), ook een baby. Dat is erg fijn als je baby ver weg naar de creche moet, en bespaart veel autoritten.
Toen ik klein was, ergerde mijn moeder zich enorm dat zij met twee kleine kinderen en boodschappen zeulde met de fiets of in het openbaar vervoer, terwijl de rijweg vol was met grote auto's met in elke auto maar één gezonde jonge man.
Ik begrijp werkelijk niet waarom je auto's niet als probleem noemt, maar bakfietsen wel.
Of weggebruikers asociaal zijn of niet, hangt van de gebruiker af, niet van het vervoermiddel. Maar "generiek" zijn auto's natuurlijk asocialer dan bakfietsen.
Bakfietsen zijn het resultaat van emancipatie, milieuvriendelijkheid en technologische verbeteringen.
- een enthousiast gebruiker van een goedonderhouden tweewielerbakfiets van hoge kwaliteit -
Nieuwkomer
Volgens mij heb je Wendelien verkeerd begrepen. Zoals ik het lees, is zij de bakfiets-fietster en geldt haar ergernis dus niet de bakfiets.
Katrien
Katrien
Nou, volgens mij ergerde ze zich juist wel aan die ouders met bakfietsen die niet begrepen dat niet iedereen de kinderen in die bakfiets de centre of Universe vinden
Oh?
Heb ik het dan misbegrepen? Kan zijn. Of misschien is dat ook omdat ik niet inzie wat er mis is met bakfietsen.
Katrien
Fietspadergernissen
Zoals gemeld was mijn bijdrage deels off-topic. Maar goed, toch een toelichting. Ik kom in de ochtendspits dagelijks minimaal 5 bakfietsen tegen op een te smal fietspad in stedelijk gebied. Mij valt op dat ze een te grote draaicirkel hebben voor de omstandigheden en dat ze vaak midden op het fietspad blijven. Als je de bestuurders dan vraagt (op bellen wordt niet gereageerd) wat opzij te gaan (ik fiets nu eenmaal sneller) reageert men behoorlijk geprikkeld of helemaal niet. (Over van rechts moeten invoegen zullen we het maar niet hebben). Het is psychologisch, denk ik, vergelijkbaar het effect dat auto's op hoge wielen hebben op de bestuurder (een gevoel van onaantastbaarheid). Ook mensen op die zogenaamde moederschepen met uitermate breed stuur, minimaal een kinderzitje achterop en xl fietstassen vertonen vaak vergelijkbaar gedrag.
Dit soort vehikels, hoe praktisch, kind- en milieuvriendelijk ook, is imho niet zo geschikt voor het spitsverkeer in stedelijke omgevingen. (Aan dat smalle fietspad valt de eerste 8 jaar niets te doen, overigens).
Dan liever een bakfiets
Lijkt mij toch dat een bakfiets veel beter past in een stedelijke omgeving dan al die gevaarlijke auto's. Ik vind het eerlijk gezegd gezeur.Ik vind die ouders met bakfietsen juist praktisch.En als mensen van die grote fietstassen hebben doen ze dat zodat ze geen auto nodig hebben om boodschappen te doen.
De haastige mensen zouden misschien ook een paar minuten eerder van huis kunnen gaan zodat ze zich niet zo hoeven te ergeren.
Damajo
Dus wendelien
je ergenis is i n feite het te smalle fietspad. Er is gewoon te weinig ruimte voor fietsters (en teveel voor auto's) en daar kan niks aan gedaan worden dus projecteer je je ergenis op de bakfietsen (die er ook niks aan kunnen doen dat die fietspaden te smal zijn).
Het is toch een beetje geven en nemen (ot)
EN nemen is met een grote bakbeestfiets veel makkelijker dan nemen. Die nemen onevenredig veel ruimte in op het fietspad en zijn daar eigenlijk niet geschikt voor.
Misschien moeten ze maar net als de bromfietsen op de weg.
Ik ken hetzelfde probleem met die karretjes achter de fiets op Vlieland en Terschelling. Op de schelpefietspaden nemen ze zo veel ruimte in zodat je als tegenligger de duinen in gewongen wordt. En inhalen is al sowieso niet aan de orde, Gezellig, fietsen met een half jarig kind in de kar. Ik heb toch echt liever dat ze gaan wandelen. Want het is gewoon gevaarlijk op een fietspad.
Herstel
de eerste zin moet natuurlijk zijn : en nemen is met een grote bakbeestfiets natuurlijk veel makkelijker dan geven.
Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik mijn standpunt niet verder ga verdedigen, want nogmaals, het is erg off-topic. (Sommige reacties bevestigen mijn stelling bovendien eens te meer.....) Laten we terugkeren naar het onderwerp van de oorspronkelijke posting.
wendelien o.t.
Ja dat vind ik wel erg want je brengt een onderwerp in discussie en haakt af bij reacties van anderen.
Voordat we weer "on topic" gaan ben ik toch benieuwd op welke manier je precies bevestiging meent te zien van je stelling/ mening.
Damajo
Niet verder ot
Niet omdat ik mijn stelling niet verder zou kunnen verdedigen, maar het lijkt me weinig zinvol. Ik heb er een aantal voorbeelden voor aangevoerd die sommigen blijkbaar in het verkeerde keelgat schieten. Dat zat er in, natuurlijk en da's jammer. Ik wil het oorspronkelijk onderwerp niet verder laten afdwalen en laat het hierbij.
Leerkracht zijn/ouder zijn
Het hele verhaal vandaag deze juf last zien hoe belangrik het is om niet je hele leven, van je 4e tot je 65e in een school door te brengen.
Een leerkracht die ook ouder is kent ook 'de andere kant' en kan meer begrip hebben voor ouders (behalve die exemplaren met aangeboren bord voorwaarde de kop, die ook niet voor hun eigen kroost opkomen omdat ze de juf zo goed begrijpen).
Mijn ervaring als juf die jaren ander werk gedaan heeft is dat veel mensen op scholen geen flauw benul hebben van wat zich in de echte wereld afspeelt. Ik pleit voor elke 7 jaar eenn sabbattical in en totaal andere werkkring voor leerkrachten.
Dirksmama 
Sorry, maar ik blijf toch echt in het onderwijs, veel te leuk! En ja, ik zit al vanaf mijn 6e (ben nu 51) met een onderbreking van 2,5 jaar, op school, da's waar Van de echte wereld hoor ik voldoende van gezinsleden (man, zoon, dochter) en familieleden die heel ander werk doen/deden. Ik ben het wel met je eens dat een leerkracht die zelf kinderen heeft ouders veel beter begrijpt (zeker als het bij hen niet allemaal van een leien dakje gaat!)
En als deze juf op de school van je kind is?
En wat als deze juf iemand van de school van je kind is?? Hoe zou je dan dit stukje dan vinden?? Dit stukje als ouder, dit stukje als (anti)reclame voor de school??
Groet,
Nu anoniem
Niet op onze school
Totaal onmogelijk dat zo iemand op "onze" school lesgeeft. Het is compleet tegenstrijdig met de Jenaplangedachte (de school is een gemeenschap van kinderen, ouders en leerkrachten).
Nu anoniem
Ik zou er om twee redenen niet zo blij van worden. De eerste reden is dat ze zoals ik al schreef, eigenlijk ook alle in mijn ogen goede voorbeelden van extra zorg voor leerlingen (ivm dyslexie, pesten, hoogbegaafdheid, wat dan ook) sterk lijkt af te keuren.
De tweede reden (door anderen al genoemd) is de algemene negativiteit die er uit het stuk spreekt. Alsof ze echt helemaal genoeg van haar werk, de kinderen en de ouders heeft.
Nee, geen 'stel dat'-vraag
Nee, het was meer een vraag in de zin van "en als je er nu achter komt dat dit een medewerkster van de school is waar jouw kind op zit, wat doe je dan?".
Ik ben persoonlijk ook zeer benieuwd of de directeur van dit ingezonden stuk af weet. En de MR. En d'r collega's.
Groet,
Nu Anoniem
Dat vraag ik me ook af
Nu Anoniem,ik zou me inderdaad afvragen wat haar collega;s hiervan vinden.Iemand die zo tegen haar werk aankijkt,zou ik niet graag treffen als collega in het basisonderwijs....
Groetjes,Bastet
Pelle
Ze is intern begeleider en heeft niet eens een klas. Of ze ooit leerkracht is geweest en wel een eigen klas had zal wel.
Als je even googled op haar naam kom je zo bij 'onze' school.
Groet,
Nu anoniem
Mmmm
Volg dit draadje zo te hooi en te gras. Mijn kind zit nog niet op school. Maar een intern begeleider is toch iemand die er speciaal is voor kinderen waar 'iets' mee is? En zo iemand loopt dan maar te klagen over al die moeite die gedaan moet worden voor kinderen waar iets mee is, en al die ouders die vinden dat er iets met hun kind is?
Alsof je autodealer zegt 'tjasses, waarom gaan al die mensen niet gewoon op de fiets' ...
Ik zou geloof ik inderdaad aan de schoolleiding vragen of deze mevrouw wellicht behoefte heeft aan een lange vakantie of een interne overplaatsing (hoofd onderhoud kopieermachines oid...)
Sterkte, Nu ano. Lijkt me geen jofel idee dat die mevrouw op je school rondloopt.
Groeten,
Temet
Stel dat....
Ik zou zeker ook navraag doen op school. Stel dat deze juf dat stukje met volledige instemming van collega's en directie heeft ingezonden? Een collectief "Ja, goed. Zend in. Het wordt potdomme tijd ook dat die ouders eens inbinden."
Dan zou ik me toch beraden over de school.
Groet,
Miriam Lavell
Niet met goedkeuring
Het is niet in overleg met collega's verzonden, ook de directeur had het stuk deze ochtend nog niet gelezen. Heb inmiddels ook de MR ingelicht, niet dat ik daar iets van verwacht (wat zouden ze ook kunnen, denk ik).
Groet,
Nu anoniem
Ib-er (temet)
Een intern begeleider richt zich op schoolproblemen, maar heeft voorál ook een taak in het begeleiden van collega's. Dus: je hebt als juf een moeilijk kind in je klas, de IB-er komt observeren en kan je daarna vertellen dat het kind heel positief reageerde toen je hem over z'n bolletje aaide, misschien als je dat vaker doet........Of ze zag dat hij agressief werd toen je dit of dat deed.....Of zoiets. Ter ondersteuning van de docent, zeg maar.
Tirza
Niet zo handig, maar...
Erg handig vind ik het niet, deze klaagzang. Maar ik zie wel twee punten ter verdediging van deze juf.
In de eerste plaats heeft een juf, net zoals buschauffeurs en sociale dienst-medewerkers, wel eens te maken met écht onredelijke en hufterige mensen. Wat je dan niet moet doen is alle verzoeken en wensen op dezelfde hoop vegen, want dan denken de andere, de redelijke ouders (of reizigers, of uitkeringsgerechtigden) dat je hén bedoelt. Deze juf doet dit in haar frustratie wel, en dan staat het er alsof al die verzoekjes onredelijk zijn. Dat zijn ze niet, maar onredelijke verzoeken bestaan *an sich* natuurlijk wel.
En ten tweede eindigt ze met een opmerking over veel complimentjes en dergelijke die ouders maar aan de juf moeten geven, en ik lees dat als een suggestie met een knipoog. Volgens mij relativeert ze daarmee haar eigen betoog ook wel weer.
Dank
weer wat geleerd. Waar ik dan het idee vandaan heb dat de IB'er de leerlingen (dan wel hun ouders) begeleidt ...
Groeten,
Temet
Nog meer gelijk
Ellen:"In de eerste plaats heeft een juf, net zoals buschauffeurs en sociale dienst-medewerkers, wel eens te maken met écht onredelijke en hufterige mensen."
Ja, is waar. Maar volgens mij gaat de klacht nog een stapje verder dan over hufterigheid. Het gaat volgens mij meer om de vanzelfsprekendheid waarmee ouders de kinderzorgjes en gelukjes aan de juf overdragen, alsof dat allemaal even belangrijk is en alsof een juf daar per definitie wat mee moet.
Deze juf wil er niks mee. Deze juf vindt vragen over opvoedproblemen aan een juf al lariekoek (ze heeft niet meer dan libellekennis op dat gebied).
Ik ben het met haar eens. Ze richt haar verbazing wel op de verkeerde partij. Die ouders die alles tot in de kleinste details zo openlijk delen en mededelen, doen precies wat er van ze verwacht wordt.
Het is vooral een beetje raar om zo te mopperen over mensen die zoveel vertrouwen hebben in leerkrachten. Ondertussen zou het een stuk gezonder zijn als dat wat gerelativeerd wordt, maar dat zal toch echt bij leerkrachten en scholen vandaan moeten komen.
Groet,
Miriam Lavell
Bemoeienis over en weer
Of alle pijn daarvandaan komt weet ik niet, maar ik ben het met je eens dat al dat gebemoei over en weer voornamelijk problemen veroorzaakt.
Scholen die zich bemoeien met wat kinderen op brood hebben, en ouders die zich bemoeien met wat er in de klas gebeurt, scholen die vinden dat ouders voor elke scheet op moeten komen draven onder het motto 'betrokkenheid', ouders die vinden dat scholen voor elke scheet aandacht moeten hebben, ik vind het allemaal niks.
Maar ja, wie ben ik, gelukkig geen basisschooljuf. Dat is voor alle partijen maar goed ook 
.
Nou..
Het is natuurlijk ook 'lastig' wanneer van de leerkracht meer gevraagd wordt dan alleen lesgeven. Wanneer school en/of leerkrachten dit niet willen dan moeten ze daar maar heel duidelijk in zijn en ouders buiten de school houden.
Ik kan het ook omdraaien. Ik erger me vaker aan het feit dat school vaker van mij verwacht me klakkeloos neer te leggen bij het beeld dat zij van mijn kind hebben en hoe het begeleid moet worden en geen belang hechten aan wat ik te vertellen heb. Ik wil als ouder nu eenmaal gehoord worden en ik vind dat ik de gelegenheid moet hebben om juf of meester te spreken als ik dat nodig acht. Ja, ik ben kritisch en dat kan confronterend zijn maar het gaat tenslotte over mijn kind.
De clienten waar ik mee werk zijn ook mondig en kritisch dan wel de familie van die clienten. Ik moet mijn handelen ook verantwoorden en ik dien ook kennis van zaken te hebben.
