Zielige juf
Wie heeft gisteren het stuk van Mieke Groenendijk, leerkracht basisonderwijs, in de NRC gelezen? Hier volgt de tekst:
"Wat heb ik toch een geweldig leuke baan. Ik werk op een basisschool, dol de hele dag een beetje met kinderen, ben om vier uur klaar, heb ellenlange vakanties en verdien ook nog best aardig. Ik vind het heerlijk om met kinderen te werken. Ik zorg ervoor dat iedereen het naar zijn zin heeft en ook nog wat leert. Mooi toch? Hoe kan het dan dat ik na een werkdag hondsmoe ben en me leeggezogen voel? Hoe kan het dat ik vaak zo gespannen ben?
Dat komt door de onvoorspelbaarheid van de ouders. ’s Ochtends druppelen ze met hun kindmijn klas binnen en staan dan in de rij om instructies te geven. Ik moet zorgen dat broodtrommels leeggegeten worden. Ik moet niet vergeten jassen dicht te maken bij het naar buiten gaan. Ik moet rekening houden met dode huisdieren, zieke familieleden, slechte nachtrust en pijntjes. Ik krijg briefjes toegestopt met telefoonnummers. Ik moet naar nieuw speelgoed kijken, naar nieuwe schoenen, jassen en jurken.
Dit alles dien dien ik met een glimlach te ontvangen. ’s Middags bij het naar huis gaan krijg ik vragen. Zijn de boterhammetjes opgegeten? Hoe kan het dat ze zo hoest? Hebt u de jas wel dichtgedaan? Heeft mijn zoon nu nog geen nieuwe plaats? En ik heb het vanmorgen gevraagd! En hoe gaat het met dochterlief? Thuis kan ze al lezen hoor! Wordt ze wel voldoende uitgedaagd?
Ik kan me nog goed herinneren dat ik zo’n dertig jaar geleden, vers van de pedagogische academie, voor het eerst met ouders te maken kreeg. Ik verbaasde mij destijds over het vertrouwen dat zij in mij hadden. Ik was twintig en zo groen als gras. Ze vroegen mij hoe zij om moesten gaan met de driftbuien van hun kind. Ik had gelukkig de Libelle gelezen en gaf zo goed en zo kwaad als het ging antwoord op hun vragen. De ouders waren er tevreden mee. ’s Ochtends haalde ik de kinderen op van de speelplaats en ’s middags begeleidde ik ze tot aan de buitendeur. De ouders vertrouwden op mijn vakmanschap.
Het moment waarop het anders werd, was voor mij zo’n vijftien jaar geleden. Een jongetje liet mij zien dat zijn eerste tand loszat. Moeder stond glimmend van trots naast hem. Ik heb hem gefeliciteerd met deze blijde gebeurtenis en heb mij gewend tot een ander kind dat iets te vertellen had. De moeder van de losse tand was zeer verbolgen over mijn gebrek aan enthousiasme. Het is dat jaar niet meer goed gekomen tussen ons.
Dit incident stond niet op zichzelf. Een ouder sprak tot mij: „Ik wil een gesprek met u en ik ben niet gediend van een eindtijd.” Een ander zei: „Ben je zwanger? En hoe moet dat dan met mijn kind?” Nog een ander: „Volgens mij heb je ochtendhumeur. Je kijkt altijd zó chagrijnig.”
Ik kan maar niet wennen aan deze vrijpostigheid en gebrek aan goede manieren. Ouders bedelven mij onder een stroom van kritiek. Ik word er murw van. Ik ben ook bang geworden. Als een ouder een afspraak met mij maakt, ga ik naarstig op zoek naar mogelijke incidenten. Ben ik iets vergeten? Is er iets voorgevallen? Kortom, ik zet mij schrap. Dat komt de communicatie niet ten goede.
Ouders bemoeien zich met de gekste dingen. Een groep zat in een lokaal zonder ramen aan de gangkant. Een stelde voor om deze groep op de helft van het schooljaar met een andere groep van lokaal te laten ruilen, zodat de ouders van deze kinderen ook de mogelijkheid kregen om door het raam naar binnen te kijken. Wat te denken van de ouder die na een speurtocht vroeg waarom we geen planken hadden gelegd over de modderige paadjes? Ook hier kan ik niet aan wennen.
Inhoudelijk is er ook veel bemoeienis. Als het reken- en taalniveau van de school in orde is, is er nog altijd veel dat verbeterd moet worden. Het moet creatiever, kunstzinniger en cultureler. Het moet uitdagender voor de hoogbegaafden. Het schrijfonderwijs moet beter worden. Meer sport! Meer zorg. Nee, zeggen anderen: weg met al die tierelantijnen. De ene ouder wil per se een handelingsplan voor zijn kind, terwijl een ander géén handelingsplan wil, omdat hij bang is dat zijn kind een stempel krijgt. De ene ouder maakt zich hard voor een school zonder combinatiegroepen, de andere voor het pestprotocol. De ouder van een kind dat gemakkelijk leert, zal doorgaans eerder ijveren voor beter creativiteitsonderwijs dan voor meer zorg voor dyslectische kinderen. Ieder heeft zijn eigen belangen. En de juf? Die moet iedereen te vriend houden. Pfff!
Ouders realiseren zich waarschijnlijk te weinig dat hun egocentrische gedrag contraproductief werkt. Hoe meer druk ik voel, hoe minder graag ik mijn werk doe. Als ik geen plezier meer heb in mijn werk, is dat niet goed voor de kinderen. Het onderwijs heeft ontspannen juffen nodig. Daar wordt het beter van. Ik raad de ouders aan veel naar de juf te lachen en met complimenten te strooien. Regel het goed met uw kind. Zorg dat het voor zichzelf kan opkomen. Accepteer dat de juf ook maar een mens is en iedere dag fouten maakt. Als de grote lijn goed is, hou dan uw mond en glimlach. Beheers u en laat de school met de rust. Blijf op uw eigen domein en laat de juf het werk doen waarvoor zij is opgeleid. Mieke Groenendijk is leerkracht in het basisonderwijs.
Maar wat zouden jullie doen?
De tekst is niet in overleg opgestuurd naar het NRC en de directeur heeft het, neem ik aan, vandaag gelezen.
Natuurlijk zijn er inmiddels wel wat meer ouders die het te horen of te lezen hebben gekregen.
Maar wat nu te doen? Wat zouden jullie doen?
De school heeft trouwens in de schoolgids staan dat er betrokkenheid van de ouders verwacht wordt en dat informatie en communicatie niet een eenrichtingsverkeer vanuit school hoort te zijn. Strookt niet echt met hoe deze IB-er haar stuk geschreven heeft. Goede reclame voor de school vind ik het ook niet.
Benieuwd naar reacties,
groet,
Nu anoniem
Niets
Ik zou niks doen, ik zou even nadenken over hoe ik me gedraag en als ik daar niks vreemds aan zie zou ik het naast me neerleggen. Tenzij mijn kind bij de juf in de klas zou zitten en ik zou vinden dat ze erg negatief overkomt en praat over de kinderen (maar dat zou ik dan al hebben moeten vinden voor het artikeltje), dan zou ik dát met haar bespreken.
Pelle en wat te doen
Pelle: "ik vind dat ze zoiets niet op persoonlijke titel had moeten plaatsen." Zij heeft niks geplaatst. Zij heeft een brief gestuurd naar de NRC en de redactie heeft besloten die brief te plaatsen, overigens vergezeld van een spotprent waarop ouders die een belachelijke uitspraak doen tegen een verbijsterde juf (Tekst: "onze psycholoog vindt dat u heel verkeerd omgaat met(...)). Als deze juf op je school werkt kun je daar natuurlijk vragen over stellen. Hoe komt het dat juf zo wrokkig rondloopt en dat daar kennelijk niks mee wordt gedaan? Waarom wordt bijvoorbeeld niet met de ouders zelf besproken dat de inloop in de ochtend te rommelig is omdat ouders teveel informatie willen overdragen op het verkeerde moment? Waarom zijn er in overleg geen maatregelen genomen, zoals b.v. de mogelijkheid die ik al noemde om even op te schrijven wat handig is om te weten? Deze juf wordt kennelijk geacht om collega's te begeleiden. Is dat met deze insteek wel handig? Wat is een school? Een school is een instituut waar ouders gedwongen (leerplicht) het onderwijs aan hun kind uit moeten besteden. Beseft deze juf wel, zoals Tinus al zei, dat dus de ouders haar klanten zijn? Al het gepraat van scholen van "voor de kinderen werken" neemt niet weg dat de school, gecontroleerd door de staat via de inspectie, haar taak verricht ten behoeve van de ouders. Is de rest van het team het eens met het standpunt en de taakopvatting van de juf of wensen ze afstand te nemen van deze brief? Zomaar wat vragen....
Ouders én leerkrachten
Ik vind het een beetje overdreven zielig wat er hier wordt beschreven en de manier waarop.De juf doet haar job graag,maar aan de andere kant ergert ze zich blauw aan de ouders!Feit is dat je als juf tot op een bepaalde hoogte ook rekening moet houden met 'ouders'.Het is vanzelfsprekend niet de bedoeling dat ouders hun wetten moeten gaan stellen op school,maar daar gaat het hier ook niet om.Het is toch vrij normaal dat belangrijke dingen moeten gezegt worden aan de juf en dit in't belang van het kind.Ouders hebben ook het recht om hun ongenoegen te uiten over dingen die al wel eens mislopen.Conversatie tussen ouders en leerkracht is belangrijk om misverstanden en problemen te vermijden.
Alles mag
Pelle:"Het is inderdaad slechte reclame en ik vind dat ze zoiets niet op persoonlijke titel had moeten plaatsen."
Natuurlijk mag dat wel. Naast leerkracht/IB-er is deze mevrouw ook gewoon een mevrouw met een mening. Een algemene mening bovendien die meer iets zegt over een algemene tendens die ze signaleert en waar ze zich aan stoort, dan over de individuele ouders waar ze zoal mee te maken heeft.
Die mening mag ze best geven. En daar mag je het dan vervolgens mee eens of oneens zijn.
Wat ik zou doen is mijn mening geven. Aan haar, aan de directie, aan andere ouders. Een stuk in de schoolkrant misschien.
Matriarch:"Waarom wordt bijvoorbeeld niet met de ouders zelf besproken dat de inloop in de ochtend te rommelig is omdat ouders teveel informatie willen overdragen op het verkeerde moment?"
Omdat deze mevrouw geen mening geeft over haar school, maar over hoe het in het onderwijs zo in zijn algemeenheid toegaat met die ouders. Misschien valt het op haar school zelfs wel mee. Misschien ook niet, maar ook als dat opgelost zou worden, dan verandert dat niet zoveel aan haar algemene beeld.
Ze heeft bovendien een keihard punt: Ouders (en de maatschappij) verwachten te veel kennis, oplossingen, maatwerk en flexibiliteit van leerkrachten en school. Het zou voor iedereen goed zijn om die verwachtingen wat bij te stellen naar een meer realistisch niveau. Een tekstanalyse van de schoolgids van de school van deze mevrouw, zal laten zien dat ouders die zich op die school inschrijven werkelijk de hemel op aarde kunnen verwachten. Pak er nog tien willekeurige schoolgidsen bij en datzelfde beeld wordt bevestigd.
Matriarch:"Al het gepraat van scholen van "voor de kinderen werken" neemt niet weg dat de school, gecontroleerd door de staat via de inspectie, haar taak verricht ten behoeve van de ouders."
Ik kan me voorstellen dat je die indruk hebt. Maar in werkelijheid is dat natuurlijk niet zo. Scholen voeren de opdracht uit die de Staat heeft: in leerplichtig onderwijs voorzien. De gesubsidieerde school is er net zozeer voor 'de klanten' als het UWV voor uitkeringstrekkers. Verwarrend taalgebruik (clienten) helpt niet bij het scherp houden van de juiste verhoudingen. Toch zal er niemand zijn die meent dat het UWV een taak verricht ten behoeve van uitkeringstrekkers. Op en over gesubsidieerde scholen bestaan dat soort opvattingen wel. Hoe komt dat nou?
De ingezonden brief van deze mevrouw kan een mooie aanleiding zijn om het daar eens over te hebben.
Groet,
Miriam Lavell
Matriarch
Was dat de complete tekst van de ingezonden brief? En dit ging samen met de spotprent die je in je laatste posting beschreef?
Hier in mijn buurt kan ik nu even niet aan een kopie van het origineel komen, vandaar dat ik het vraag.
Behalve een zenuwachtige directeur is er verder nog niks nieuws, behalve dat de hoeveelheid ouders die het lezen of horen nu wel groeit (kleine school, nieuws gaat zo rond).
Groet,
Nu anoniem
Nu anoniem
Ja, dit is het hele stuk. Ik heb even op de website van de NRC gekeken maar daar kan ik de spotprent niet meer vinden. Stond wel in de papieren editie maar die zit hier in de papierbak.
Ik heb nog even geïnformeerd bij basisschoolleerkrachten die ik ken. Die herkennen zich niet in de brief, vinden dat in elke groep mensen lastige exemplaren te vinden zijn en dat ouders van basisschoolkinderen niet lastiger zijn de de rest van de mensheid. Tja.
Op persoonlijke titel
Pelle,
om even wat verwarring de wereld uit te helpen: jij bedoelt kennelijk dat ze de brief anoniem had moeten plaatsen.
Maar je schreef "op persoonlijke titel". Daarmee bedoelt men doorgaans dat iemand de brief niet namens de organisatie schrijft, maar als privépersoon met een mening over het werkveld van die organisatie.
En ik vind dat ze alle recht heeft om dat te doen, sterker nog: ik denk dat als ze anoniem had geschreven dat de reacties van "laf, durft niet eens onder haar eigen naam te schrijven" niet van de lucht waren geweest.
Deze mevrouw weet heel goed dat ze hier commentaar op zal krijgen en in die zin vind ik het nog best dapper dat ze dat met open vizier doet.
Tsja volgens mij heeft ze het nooit zo serieus bedoeld
heeft ze gewoon een leuk stukje willen schrijven dat helemaal verkeerd uitgelegd wordt.
Tja wel dom natuurlijk, maar je kan als ouders toch gewoon normaal blijven doen. Ik zou me er geloof ik niet zo druk over maken.
Eerder mijn schouders over ophalen en negeren
Misschien had ze schrijversaspiraties
Misschien was ze een fan van Sylvia Witteman, misschien wilde ze ontdekt worden door schrijvend Nederland 
Het komt inderdaad op me over als iemand die een leuke column wilde schrijven.
Misschien was ze wel heel naief en had ze niet gedacht dat dit alles zo op deze manier uitgelegd zou worden of dat iedereen dit zou lezen of dat dit naar haar school te herleiden zou zijn.
Pelle je hebt een punt
Kiki:"Misschien was ze een fan van Sylvia Witteman, misschien wilde ze ontdekt worden door schrijvend Nederland "
Dat is heeeel goed mogelijk, maar wie kaatst moet de bal verwachten.
Pelle, je hebt natuurlijk een punt. Ik vrees ook dat deze mevrouw op haar duvel zal krijgen van haar baas. Ik denk zelfs dat het haar haar baan kan kosten. Had ze zich maar wat beter uit moeten drukken.
Ze jaagt niet alleen ouders op de kast, maar ook collega's die menen dat ze veel meer in hun mars hebben dan Libellewijsheid en die bovendien ook nog vinden dat het superbelangrijk is dat ouders alles delen, al is het maar voor de gezelligheid of de 'ouderbetrokkenheid'.
Maar tegelijkertijd is deze mevrouw neersabelen wel de makkelijkste manier om het vooral maar niet te hebben over de kriebels die haar inspiratiebron waren voor dit stuk. Ook als schrijversaspiraties haar grootste drijfveer waren, zit er toch wat. En het knelt. Bij haar misschien niet eens zo erg als bij vele anderen.
Ik blijf het jammer vinden dat het die kriebels bij leerkrachten zich steeds maar richten op ouders (gekke mensen zijn dat toch), terwijl de kriebels bij ouders zich vaak richten op leerkrachten.
Het zou zo fijn zijn om de lucht eens echt te klaren. Leerkrachten en ouders zitten eigenlijk in hetzelfde schuitje. Als dat nou eens helder zou worden, dan zou de energie zich wat gerichter op de problemen kunnen concentreren, al dan niet met een tikkeltje humor en schrijversaspiraties gelardeerd.
Groet,
Miriam Lavell
Niet alleen haar kriebel
Pelle:"Overigens begrijp ik werkelijk waar niet waar een IB\'er zich zo druk over maakt."
Nogmaals, haar kriebels zijn meer algemeen dan dat wat ze persoonlijk tegenkomt. Alle kans dat ze ervaringen van collega's en zelfs van andere scholen in haar stukje heeft verwerkt.
Precies daarom werkt dit ook niet:"In dit geval zou ik aan het begin van het schooljaar als juf een mail rondsturen"
Het gaat haar niet om de ouders van haar school. Ze wil iets algemeens zeggen. Ik vind dat voldoende duidelijk om het niet als klacht over de school op te vatten, de vestiging met postcode en huisnummer en bijbehorende ouders. Het gaat ook over jou en mij.
Groet,
Miriam Lavell
Wat beter helpt
dan dit gemopper van deze juf, is natuurlijk dat ze zegt wat ze dan wél wil. Ouders badinerend wegzetten als bemoeizuchtige egocentrisch zeurpieten is niet een handige manier om het gesprek te openen over wat er knelt.
Gehoord van iemand die trainingen geeft voor callcentermedewerkers: degenen die klanten niet vriendelijk te woord staan en zelf gelijk op de kast zitten, klagen ook het meest over diezelfde klanten. Eén en dezelfde klant kan met een vriendelijke medewerker een prima gesprek hebben waarbij zowel klant als medewerker het gevoel hebben goed bezig te zijn. En diezelfde klant kan door een niet zo handige medewerker een 'zeikerd' enz. gevonden worden. De medewerkers die op communicatief vlak zelf het onhandigst opereren, hebben ook de meeste klachten over de klanten. Deze juf lijkt mij een loepzuiver voorbeeld van dit mechanisme. Het zorgelijke is dat ze beweert al 30 jaar ervaring te hebben in het onderwijs. Ik kan me niet voorstellen dat dit de eerste keer is dat ze tegen iets of iemand klaagt. Iemand zou op het idee moeten komen er eens een traininkje tegenaan te gooien. Waarin haar bijvoorbeeld wordt duidelijk gemaakt dat een gesprek starten met verwijten en verwijzingen naar vroeger toen alles Libelle-beter was, de oren en geesten van de wederpartij niet openzet. Dat betekent ook dat iemand die na 30 jaar dit elementaire inzicht nog niet geworden is, instructies geeft aan collega's.
P.s.
en inderdaad stond er gisteravond een narrig tegenstukje van een ouder in de NRC. Dat heeft ze dan bereikt...Geef mij ook zo'n IB-er...
Als ze een algemeen probleem aan de orde wil stellen, laat ze dan dat algemene probleem aan de orde stellen. Nu is het niet eens duidelijk wat ze dan wil. Ouders verzoeken om zich nergens meer mee te bemoeien werkt natuurlijk niet. Als ze nog eens een brief maakt kan ze beter gewoon uiteenzetten wat ze nu precies een probleem vindt. Dat wordt nu niet duidelijk namelijk, want ze gooit allerlei losse 'observaties' op één hoop.
En de laatste zin van mijn vorige posting was niet af. Ik bedoelde te zeggen: dat betekent ook dat iemand die na 30 jaar dit elementaire inzicht nog niet geworden is, instructies geeft aan collega's. Lijkt mij geen goede zaak.
Beroepsziekte
Matriarch:"Het zorgelijke is dat ze beweert al 30 jaar ervaring te hebben in het onderwijs. Ik kan me niet voorstellen dat dit de eerste keer is dat ze tegen iets of iemand klaagt. Iemand zou op het idee moeten komen er eens een traininkje tegenaan te gooien."
Tja, hier beschrijf je precies haar 'gebrek' hoewel het te simpel is om dat alleen in haar schoenen te schuiven. Deze mevrouw vertoont symptomen van een beroepsziekte die eigen is aan het onderwijs: gebrek aan zelfreflectie.
Juist dat blijkt ook heel aardig uit haar verwijzing naar Libellewijsheid. Dat een aantal ouders denkt dat leerkrachten meer weten van opvoeden dan zij en dat je met vragen dus bij de leerkracht terecht kunt, is al zo oud als de weg naar Rome.
Toch is zij zonder antwoord op die vragen, zelfs maar zonder te weten dat dat soort vragen komen, van school met diploma voor de klas gezet. Dat is niet haar schuld, maar een gebrek in de opleiding.
Zij heeft zich verbaasd, maar geen meldpunt of netwerk gehad waarin het gewoon is dit soort beroepskwesties voor te leggen. Ze heeft de schijn opgehouden met Libellewijsheid. Zo doen duizenden leerkrachten dat die daarmee weer bij ouders bevestigen dat ze inderdaad opvoedvraagbaak zijn. Niemand die stilstaat bij de gevolgen van dit soort schijn. Hordes leerkrachten koesteren zich er zelfs in en zeggen hardop dat zij de experts zijn waarnaar geluisterd moet worden, nog steeds met niet meer dan Libellewijsheid.
Wat deze totaal verschillende leerkrachten gemeen hebben, is dat ze hun verbazing op ouders projecteren: Rare ouders die denken dat ik alles weet en op mijn Libellewijsheid afgaan. Rare ouders die mijn deskundigheid in twijfel trekken.
Ja, een training zou goed zijn, maar ook op de Pabo's wordt het probleem niet gezien. Er zijn wel lessen over hoe om te gaan met rare ouders, maar zolang dit soort lessen voorbijgaan aan de rare situatie in het onderwijs dat er geen zelfreflexie plaats heeft, geen ontwikkeling van het beroep naar aanleiding van ervaringen, geen centrale denktank die verbazing of ervaringen tot concrete handelingen vertaalt, helpen ze niet.
Het zijn eigenlijk lessen in het gek vinden van ouders in diverse variaties.
Deze mevrouw zou wellicht met een cursus nav haar stukje kunnen leren waar het aan haar kant fout gaat. Maar dat helpt natuurlijk niet. Ze is maar een symptoom.
Groet,
Miriam Lavell
Klos
(...)"juf de Klos heeft gedaan. Die vroegere kleuteropleiding had mavo als toegangseis en bestond drie jaar uit knippen en plakken en stond je op je negentiende voor 35 kleuters." De laagst opgeleide leerkracht is op deze school dus de ib-er???? Het wordt steeds interessanter.
Klossers
Op onze school zie ik dat juist die klossers het meeste moeite hebben met 'lastige'ouders. Meestal draaien ze al tientallen jaren mee op dezelfde plek voor de kleuterklas. Ze hebben noodgedwongen moeten bijscholen wat waarschijnlijk heeft betekend dat ze naast alle nieuwe kennis ook hebben moeten accepteren dat ze zijn moeten gaan werken met nieuwe visies op onderwijs en nieuwe methodes.Ze zijn het anders moeten gaan doen dan dat ze al die jaren gewend zijn. Waarschijnlijk ook meer moeten gaan praten over eigen funktioneren. leren feedback krijgen etc. etc. Da's lastig als je dat niet gewend bent en confronterend.
Dan heb je ook nog eens ouders die mondiger worden, ook wel eens te! Ook heel confronterend want je bent geen autoriteit meer voor de klas en voor ouders, je meot je ook nog eens verantwoorden voor die ouders.
Tja, en als er heel mondige of brutale ouders zijn dan walsen die over je heen, dat zie ik op school wel gebeuren. Juf durft dan niet te wijzen op afspraken.
Ik ben een van de ouders die vind het vooral frustrerend dat je schijnbaar niet door juf serieus genomen wordt wanneer je het notabene hebt over je eigen kind. En helemaal erg is als je meteen de mond gesnoerd wordt wanneer je voorzicht probeert aan te halen dat misschien het probleem wel eens bij juf kan liggen.
En ondanks dat school probeert de juffen te rouleren staan ze echter nog steeds voor de kleuterklas omdat ze blijkbaar met de hakken in het zand zijn gegaan.
En zo komt het dat ze door ouders niet echt meer serieus genomen worden.
Volgens mij had schoolleiding ook doortastender moeten zijn en ik vraag me ook af hoe die juffen door hun funktioneringsgesprekken komen.
Geef ons zo'n directeur als die uit het eindhovens dagblad
Want onze directeur had bij een vraag van onze kant vanmorgen alleen als antwoord dat hij het stuk van Mieke Groenendijk nog niet had gelezen. Toch was hij afgelopen maandagochtend er al op gewezen dat dit stuk in de krant had gestaan over de school waar hij directeur is.
Lekker betrokken ...
Groet en wordt vervolgd,
Nu anoniem
Reflexie in 30 jaar
Vroeger waren politie, artsen en leerkrachten autoriteiten. Je had ontzag voor hen en ze hadden altijd gelijk.
Menig politie-agenten, artsen en leerkrachten verlangen naar de-tijd-van-vroeger dat iedereen alles klakkeloos accepteerden.
Die juffrouw Groenendijk geeft al 30 jaar les, verlangt hevig terug naar de "Libelletijd" van vroeger toen ouders alles van haar zonder commentaar aannamen omdat zij de vraagbaak en allesweetster is van het vak Opvoeden. Zij is eenmaal de Juf, zij is een Autoriteit. Zij verstaat haar vak. Nu is het anders. De ouders zien haar niet meer als de hoofddeskundige op het gebied van opvoeding, maar komen zelf met adviezen omtrent hun kind. Het kan ook gebeuren dat ze zelf met voorstellen komen of dat ze, in het ergste geval, de juf vertellen waar ze eventueel op zou moeten letten. Dit onder het mom dat de school niet zonder de ouders kan draaien en dat ouders juist door de school moeten worden benaderd als het minder gaat met het kind. Ouders geven van hun kant ook advies aan de juf. Natuurlijk zijn er ook ouders die altijd z*k"*n, zoals met het voorbeeld van die speurtocht. Dat kan je altijd meemaken. Ze zijn net klanten. Sterker nog, ze zijn klanten. Je hebt klanten die heel meegaand zijn, veeleisende klanten, maar ook z"kerige klanten. En lastige ouders te woord staan hoort eenmaal bij je baan. Zeker in deze tijd. Je kan niet 30 jaar stil blijven staan. Stilstaan is achteruitgang. En dat maakt ze nu dus mee, ik proef onvrede bij haar. Je moet met je tijd meegaan. En ik heb de indruk dat die juf weer hevig terugverlangt naar de tijd-van-vroeger, waarbij de ouders alles klakkeloos accepteerden en de kinderen zonder meer alles aannamen van de juf.
Ik ben zelf geen juf, maar werk wel met klanten. En klanten worden steeds veeleisender. Het bedrijf moet die klanten behouden en om dat te doen zal het dus moeten meegroeien met de eisenpakket van de klanten. En dan is de moordende concurrentie er ook nog.. Wij als medewerkers krijgen trainingen om als goede spreekbuis van het bedrijf die klanten tegemoet te komen. Wij moeten ook met lastige/veeleisende klanten omgaan. Ook het functioneringsgesprek en beoordelingsgesprek kan als bijsturing hierin dienen.
Ik heb het idee dat leerkrachten, zeker zoals deze juf Groenendijk, hierin niet goed begeleid worden. Zij kan al die stroom ouders niet aan die 's-ochtends met hun boodschapjes over hun kinderen komen. En al die bemoeienissen van die ouders.. dit moet niet kunnen, ieder zijn vak!
Ik vind dat deze juf een afgebrande indruk maakt. Dit lijkt wel het begin van een burnout. En dan wordt je nostalgisch..
Ik vraag mij eigenlijk een ding af: waarop worden de leerkrachten beoordeeld? Mijn baas kijkt o.a. naar op welke manier ik de klanten te woord sta (dus ook langdradige, lastige, woedende en z*kerige klanten) en of ik het probleem op de juiste manier afhandel. Maar er wordt niet gezien hoe de juf met de ouders omgaat, hoe zij de 10-minutengesprekken voert (geen zelfreflexie) en op welke manier zij lesgeeft.. dan vraag ik mij af of ze dan ook goed worden beoordeeld.
Mee eens monique
Althans dat is wat ik zie op 'onze'school en wat ik haal uit dat krantestukje.
Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik mijzelf er een klein beetje in herken. Ik heb mijn opleiding in de B in de jaren tachtig gehaald. In die tijd stuurde je cliënten binnen het grote instituut met een briefje naar de arts waarop stond wat ze mankeerde. Er vanuit gaande dat ze dat zelf dus niet konde vertellen.
Tegenwoordig, ik werk binnen woonbegeleiding, kun je hier bij cliënten (juist geen patiënten) niet meer mee aankomen..gelukkig niet! Maar wennen is het wel. Vooral omdat de mondigere cliënt ook vraagt kritischer naar je zelf te kijken. Dus veel supervisies, funktioneringsgesprekken en leren feedback krijgen en geven..moeilijk hoor!
Dat vraagt ook aanpassing binnen de organisatie, aanpassing van visie, aanpassing van opleiding en begeleiding, bijscholing en leidinggeven etc.
Voor mij is het een uitdaging, zo zie ik het dan. Niet alleen de cliënt is mondiger geworden maar ik dus ook als werknemer. Meer verantwoordelijkheid, meer inspraak, meer uitdaging.
Op de school van mijn kinderen zie ik nog de binding met 'vroeger' en hier in het zuiden betekent dit toch de katholieke inslag. Echt mondig zijn wij limburgers niet en dat krijg je dat halfslachtige.
Een mooie visie maar geen daadkracht in het uitvoeren van beleid. Ik vermoed dat er gewoon niet rechtsstreeks op funktioneren wordt aangesproken. Vwb funktioneren van dekleuterjuffen kreeg ik de indruk dat het probleem nog veel bij de k inderne en/of ouders gelegd werd. Volgens mij heeft men het wel indirekt geprobeerd onder het mom van verandering maar niet gewoon direkt op de man af.
'de ouders hier lezen toch geen nrc', aldus de directeur
En je "mag" ten allen tijde Mieke erop aanspreken, ze staat open voor discussie. Laat die Mieke nou net van alle personen op school diegene zijn die het minst toegankelijk is, mee door haar onsympathieke uitstraling (maar misschien is dat wel omdat ze 'bang' is, zoals ze zelf schreef in het artikel in de NRC).
Op mijn vraag waarom iemand zulke dingen in de krant schrijft, terwijl de school een heel open visie pretendeert te hebben, heb ik nogsteeds geen antwoord. En wellicht zal ik daar ook geen antwoord op krijgen.
De directeur, die al een naam heeft van L.Rozenwater met weinig daadkracht, doet zijn naam ook in dit geval weer eer aan. Hij zal wel bibberend in zijn kantoortje blijven wachten tot de bui overwaait. En de ouders, ach, hoeveel van deze ouders zouden nou zo ontwikkeld zijn dat ze 't NRC lezen?
Verder vonden ze (mr, directeur en Mieke zelf) het erg boeiend dat ze een grote discussie in den lande veroorzaakt hebben.
Ikzelf blijf het uiterst sléchte reclame voor de school vinden.
Groetjes,
Nu anoniem (Nog even, ze heeft Pauw en Witteman afgeslagen, dus zó open voor discussie staat ze ook weer niet)
Tjonge jonge
Bedoelt die man dat de NRC bij jullie in de regio niet wordt gelezen? Of niet wordt gelezen door de ouderpopulatie van zijn school? Hoe komt juf er dan bij om de brief juist naar de NRC te sturen? Leest zij dan wel de NRC? Is er misschien een afspraak tussen haar en een journalist? Een aantal bijdragen van de opiniepagina worden namelijk gewoon betaald.
Misschien is het dan vervolgens een goed idee om een kopie van de brief af te drukken in het plaatselijke huis-aan-huisblad? Met daarboven de trotse mededeling dat "onze juf Mieke" met haar positieve insteek en intelligente analyse een landelijke discussie heeft weten los te maken? En dat ze hiermee zo heerlijk duidelijk maakt hoe er bij haar op school wordt gedacht over ouders? Ik ben het met je eens, ik zou mijn kinderen ook niet op die school doen als ze nog vier waren en ik moest kiezen. En serieus, je kunt dat van die kopie nog 'behulpzaam' voorstellen aan de school. Misschien komt er dan meer reactie.
Juf mieke
heeft haar diploma behaald in een compleet andere tijd. Net als ik. Voor mij was dat PA-diploma niet de start van vele jaren binnen de school, dat is een groot verschil; maar ik kan me haar gevoelens wel enigszins voorstellen door wat ik als invaljuf op een basisschool hier en daar meemaak.
Er zullen vast mensen bestaan die 30 jaar enthousiast blijven over hun onderwijswerk en met vreugde blijven inspelen op alle veranderingen.
Laat die mensen vooral blijven!
Maar leerkrachten die de vreugde begint te ontbreken, voor hen is het tijd iets anders te gaan zoeken.
Dan is de grote vraag: wat is een leuke volgende uitdaging voor iemand met een onderwijsbevoegdheid? Voor mij staat als een paal boven water dat het voor Mieke (en generatiegenoten die eveneens genoeg hebben van hoe hun werk veranderd is) belangrijk is iets anders te zoeken.
Verwachten dat de wereld terugverandert naar de situatie van toen, inclusief jijzelf, is een illusie!
Tonny
Matriarch
Er stonden deze week kennelijk ook drie reacties op 't stuk van Mieke in 't NRC van mensen die 't met haar eens waren? Heb jij die gelezen?
Ik begrijp trouwens niet wat zij nou wíl met dat ingeschreven stuk.
Groet,
Nu anoniem
Nu anoniem
Nee, die heb ik niet gelezen. De bezorging is hier een dag of drie belabberd geweest en de krant van vrijdag heb ik helemaal nooit gehad (grrrr). Misschien zijn die brieven via de website van de NRC nog te achterhalen? Ik heb in ieder geval 1 brief gezien in de NRC van iemand die het NIET met haar eens was en terugzei wat ook al in deze draad is geopperd: door van alles van ouders te verwachten hebben scholen zich de bemoeienis van ouders zelf op de hals gehaald.
Heb nog even door de oude kranten geploegd
en vond een briefschrijver die de ontboezemingen van Mieke onderschrijft. En eraan toevoegt dat andersom eveneens veel problemen kan geven: school die zich teveel met de ouders bemoeit.
Zij stelde; school is er voor vorming en onderwijs, ouders voor welzijn van de kinderen.
tonny
Eens met zielige juf
Natuurlijk is het een keuze om juf te worden. Ik denk echter wel dat ze gelijk heeft dat er teveel van juffen verwacht word. Bij ons staan er ook altijd moeders in de klas die dan dingen zeggen als: ze voelt zich niet lekker maar ze wilde zo graag naar school. Wil je erop letten hoe het met haar gaat? Als je denkt dat het niet gaat lukken dan bel maar. Ook beginnen moeders soms gesprekken over het leesniveau of zoiets.
Dat is ook niet iets voor tijdens de lesuren. Ik denk echt dat het moeilijk is om alles goed te doen. Wij voelen ons natuurlijk aangesproken door deze column en het is moeilijk om kritisch naar jezelf te kijken. Uit de reacties proef ik toch een beetje dat het "gezeur" is en dat de juf toch maar alles bij moet houden wat ouders en kinderen van haar vragen.
Persoonlijk denk ik dat de meeste leerkrachten zich 100% inzetten om goed onderwijs te geven en ook betrokken en lief te zijn. Als ouders kunnen we best proberen ze hiermee te ondersteunen. Dus doe iets in die broodtrommel wat ze zeker lusten, koop een jas met een simpele rits, beoordeel zelf of een kind in staat is om naar school te gaan, kortom denk een beetje mee. In de meeste klassen zitten rond de 30 kinderen, dus misschien is jouw vraag wel simpel maar als er nog 10 dingen gevraagd worden naast je normale taken wordt het toch lastig voor de juf.
Als er echt iets is valt het meestal wel te bespreken. Kom je een keer een leerkracht tegen waar je echt niet mee door 1 deur kunt, bedenk dan dat het meestal maar voor 1 jaar is. Bovendien heeft je kind er vaak minder last van dan jij, zeker als je geen negatieve signalen richting je kind stuurt over de juf.
Wat betreft het helpen op school, ook al wordt er veel van de ouders gevraagd, dat geeft je natuurlijk niet het recht om een tegenprestatie te vragen. Je helpt omdat het ten goede komt aan de kinderen. Mijn kinderen lezen goed maar ik ben al jaren leesmoeder, altijd voor andere kinderen. Natuurlijk zijn er altijd moeders en vaders die nooit iets doen maar ik heb het altijd leuk gevonden. Bovendien leer je de school en leerkrachten ook beter kennen en is ht altijd een voordeel om meer betrokken te zijn.
Mieke Groenendijk wens ik toch nog het vermogen om te genieten van de reden waarom ze waarschijnlijk dit vak heeft gekozen: het contact met kinderen!
Shali's boodschap een stuk positiever (en hoe 't verder ging ...
Shali, hoe jij het schrijft, klinkt het een stúk positiever, ook al ben je het in principe met Mieke eens. Zo bereik je in mijn ogen meer dan met die negatieve insteek die Mieke heeft.
En hoe het verder ging/gaat. Inmiddels gehoord dat ook de ouderraad (gedeeltelijk) het niet met Mieke eens is en dat er een brief naar de directeur gestuurd wordt met een waarom dit gepubliceerd is vraag. Misschien volgt er nog een discussiemoment tussen ouders en Mieke, dit is wel wat er gevraagd wordt, maar tot nu toe is er nog niet aan toegegeven. Eén op één met Mieke praten, is niet handig, ze wil immers niet zomaar aangesproken worden door die lastige ouders.
Inmiddels zal die brief met verzoek van de ouderraad wel al bij de directeur liggen, benieuwd wat hij vindt.
Ik blijf het ronduit slechte reclame voor de school vinden, de directie vindt dit niet, vindt dat dit op persoonlijke titel is geschreven. En dat is qua mening ook zo, maar toevallig heeft zij met haar negatieve houding een baan op de school waar ónze kinderen zitten en dat maakt 't net weer even anders.
Groet,
Nu anoniem
Shali
Zelf inschatten of een kind naar school kan?
Sorrie, snap die opmerking niet zo, je hebt zelf toch ook kinderen? Ik weet niet hoe het bij jou gaat hoor, maar hier gaat het ongeveer zo; na een vrolijke ochtend zegt kind opeens bij het naar binnen stappen van school; goh mam, heb hoofdpijn!
Onze ochtenden zijn vrij hectisch, en ik ben het uur dat we op zijn druk bezig. Kinderen zijn meestal druk , en adhv 1 opmerking oid kan ik meestal totaal niets inschatten. Normaal gesproken moet ik gewoon afwachten hoe iets zich ontwikkelt, daar is toch geen tijd voor? Moet ook zeggen dat de keren dat ik gebeld ben door school er doorgaans ´s ochtends geen klachten waren van kind uit. (of andere verschijnselen) Kinderen worden bij mij altijd plots ziek. De keren dta de kinderen wel iets aangaven ´s ochtends ging dat meestal juist over.
Misschien dat alles bij jouw kinderen veel duidelijker is altijd maar bij die van mij zeker niet. Altijd maar preventief thuis houden is natuurlijk onzin.
Eerlijk gezegd hoop ik niet dat onze juf zich zo stoort als ik zoiets aangeef, doe ik toch wel regelmatig.
Bella
Hallo Bella, natuurlijk is het soms onduidelijk of het echt iets is of dat het van die vage kinderdingen zijn. Buikpijn is bijvoorbeeld voor een kind een heel scala aan gevoelens die niet noodzakelijk lichamelijk zijn. Wat ik bedoel is dat een kind die 's nachts overgeeft beter af is thuis, ook al gaat het wat beter. Bij ons kwam ook een kind met krentenbaard naar school, dat is echt heel besmettelijk. Dat soort dingen moet je niet bij de juf neerleggen.
Misschien dat sommige kinderen wat vaag zijn en die van mij roepen ook weleens iets, maar meestal kan ik wel inschatten of het echt is of niet.
We mogen ook nog best verwachten van een leerkracht dat die even een ouder belt als een kind toch niet lekker blijkt. Ik denk alleen wel dat er soms onredelijk veel verwacht wordt niet alleen rondom ziekte.
