Zoon breekt op arm tijdens gym, alleen op seh

Ach tuurlijk

Ja,tuurlijk,dat is ook zo,het is het VO.
Dan zouden ze waarschijnlijk onder toezicht in een domein werken,en in de gaten gehouden worden door een afdelingshoofd ofzo.
Groetjes,Bastet

Meegemaakt

Wij hebben het meegemaakt. Zoon brak arm op VO school ook tijdens gym/. iemand van de administratie is met hem naar het ziekenhuis gegaan en heeft hem keurig geholpen. Wij zijn ondertussen gebeld en meteen naar het ziekenhuis gegaan > De persoon heeft alles uitgelegd en na een kop koffie is ze weer naar school teruggegaan waar ze ook nog zijn fiets binnen heeft gezet.
Keurig geregeld vond ik!

Klas zonder toezicht

Ik denk dat het best vaak voorkomt dat een klas een uur zonder toezicht is. Als er opeens een leraar afwezig is en de les niet door gaat wordt het een tussenuur waarin ze tot op zekere hoogte vrij zijn om te doen wat ze willen. Het gebeurt ook dat er huiswerk gemaakt moet worden in een lesvrij uur, een steruur, en dan is er een leraar in de klas aanwezig.

In de steek gelaten

Roos:"Maar ideaal zou ik het wel vinden als er gewoon iemand bij een kind blijft op de seh."
Ik zou het ideaal vinden als ze geen ongelukken krijgen op school
Op een ochtend werd ik gebeld. Het was een mij niet bekende leerkracht van school. Ze was in paniek en vroeg me of ik naar school wilde komen want mijn dochter had misschien wel haar arm gebroken met gym. Ze was zo stotterend en stamelend in paniek dat het eerste dat in mij opkwam geruststellende woorden waren. "Goh, is het nu dan toch eindelijk gebeurd?"
Ik sprak af waar ik precies heen moest, liet de boel de boel (mijn bedrijf incluis) en vertrok.
Aangekomen bij het multifunctionele gebouw draaide ik de parkeerplaats op. Ik zag een deur open staan en kon haar daar zien zitten, mijn dochter met wel _twee_ vriendinnen. Het drama straalde van de drie kinderkopjes af.
Dochter huilde erbarmelijk van het niveau hopeloos ernstig. Haar arm hing langs haar lichaam. De bovenarm normaal, de onderarm hing er naast, alsof die niet van haar was. "misschien wel gebroken" werd "overduidelijk stuk, valt nog mee dat het geen open botbreuk is, maar wat niet is kan in deze staat elk moment komen".
Er was verder niemand. Geen leerkracht, geen ouder, niemand van het multifunctionele gebouw, zo vertelde de vriendinnen. De twee (zeven jaar) waren overduidelijk in shock. Eigenlijk onverantwoord om hen alleen achter te laten, maar wat moest ik?
Een werkende telefoon zoeken om alsnog een ambulance te bellen leek me ook te ingewikkeld en langdurig, dus dochter maar ingeladen en haar arm zo goed en zo kwaad als dat ging ondersteund. De rit naar het ziekenhuis was een drama. Elk steentje, elk hobbeltje deed dochter ontiegelijk veel pijn. Ik kon alleen maar hopen dat ze bij kennis zou blijven daar alleen op die achterbank.
Bij het ziekenhuis voor de deur gestopt, rolstoel gepakt. Gelukkig zag de portier ook meteen de ernst van de situatie in, dus alle deuren gingen direct open. Geen wachtkamer voor dochter, maar meteen in de behandelkamer en pijnstillers.
Ik moest haar meteen al alleen laten, want ik moest mijn auto nog weg zetten. Toen ik daarvan terug kwam werd ik meteen de artsenkamer ingetrokken en aan een kruisverhoor onderworpen: Hoe was dit in godsnaam zo gekomen en waarom in vredesnaam was kind niet met een ambulance vervoerd? De toon van de arts was gelardeerd met woede en wantrouwen: wie doet een kind zoiets aan!?
Ja, mijn dochter is in de steek gelaten. Haar twee vriendinnen ook, ook door mij. Een ander aanpak was beslist noodzakelijk en per sé nodig geweest (en gelukkig heeft de school er ook direct alles aan gedaan om deze situatie in het vervolg te voorkomen).
Groet,
Miriam Lavell

Geen moraal

Er is geen moraal. Het laat zien wat in de steek laten wel is.
"Ikzelf vind het namelijk een andere situatie voor een kind als het in de wetenschap is dat mama wel in de buurt is (even auto wegzetten, gesprek met artsen) dan dat het in onzekerheid verkeerd wanneer mama komt."
Reken maar dat dochter (en haar vriendinnen) in die onzekerheid heeft gezeten toen ze daar alleen in de kleedkamer met de deur open zat. En dat was nog maar de kleinste onzekerheid. Ze dacht dat ze dood zou gaan.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Dat moet vreselijk zijn geweest voor je dochter. Maar wil je hiermee aangeven dat het goed is dat kinderen alleen worden gelaten in zo'n situatie? Vond jij het oke dat zij daar was zonder volwassene? Of is het alleen om aan te geven dat het altijd erger kan?
Nogmaals, ik weet ook wel dat dit niet heel erg dramatisch was, niet te vergelijken met wat jouw dochter van nog maar 7 heeft meegemaakt. Ik had inderdaad ook een reactie van, nou het moest er een keer van komen met een 'sport kind' die bovendien in de sportklas zit.
Maar heb jij het erbij laten zitten toen dan? En kon je er begrip voor opbrengen?
Roos

Wat had er kunnen gebeuren?

Laat de patient niet alleen, is regel 1 uit de ehbo les. Waarom dat is komt in gruwelijke beelden voor je ogen als je bedenkt wat er met dochter (en haar vriendinnen) had kunnen gebeuren, zo zonder enig toezicht.
Wat had er met jouw zoon kunnen gebeuren daar in dat behandelkamertje?
Het verhaal van mijn dochter is zo erg mis en fout en verkeerd aan alle kanten dat ik helemaal niks heb hoeven doen aan die kwestie. De Seh arts zelf hing meteen woedend bij de school aan de telefoon. Andere ouders waren diep verontwaardigd, want niet alleen mijn dochter was in de steek gelaten, de hele klas had daar verbouwereerd gezeten terwijl de leerkracht naar school moest hollen omdat er bij de gymzaal geen telefoon was. Het schoolhoofd zelf trok meteen nederig het boetekleed aan en zette grote veranderingen uit eigen zak nota bene in gang (hij kocht een mobile telefoon voor in de gymzaal) omdat hij niet op geld van zijn bestuur of voorzieningen van de gemeente wilde wachten.
En toch... en toch.. en toch.. was dit gebeurd. Hoe komt dat dan?
Daar zijn twee redenen voor. De eerste is dat leerkrachten ook maar mensen zijn die het liefst willen dat er helemaal geen ongelukken gebeuren. Ze bespreken en er protocollen over vastleggen, nagaan of je wel zou kunnen bellen in het geval dat...., is geen favoriet ondewerp. Wees eerlijk: heb jij met je man een protocol besproken voor het geval dat?
De tweede kwestie is dat een ongeluk in een klas met 30 leerlingen werkelijk 30 keer zo gecompliceerd is als een ongeluk thuis. Als je daar niet eerder over hebt nagedacht, dan komt je dat op dat moment koud op je dak en moet je, een twee drie in godsnaam, doen wat in je opkomt. Zo liet ik die twee vriendinnen alleen achter in een staat waarin ik ze normaal gesproken niet alleen achter zou laten. Precies zo waren zij met mijn dochter alleen achter gelaten door een radeloze leerkracht.
Ga je er over nadenken dan snap je dat leerkrachten door hun beroep verplicht zijn om met enige regelmaat het over dit onderwerp te hebben en concrete afspraken met elkaar moeten maken. Een strak plan dat zich richt op het doen van het hoogst noodzakelijke. Absoluut niet meer dan dat, want je moet er werkelijk op rekenen dat dat ene slachtoffer niet je enige probleem is op dat moment.
Ik weet niet of ze bij jou op school zo'n strak plan hebben. Ik weet wel dat die leerkracht gedaan heeft wat hij moest en jouw zoon in goede handen heeft achtergelaten.
Al het andere is vervelend, maar dat is nu eenmaal zo met ongelukken. Die zijn nooit leuk.
Groet,
Miriam Lavell

Onderwijzers zijn ook maar mensen

Bij onze zoon van net 4 en net twee weken op de basisschool een bijna identiek verhaal als Miriam. Met dat verschil dat leerkracht de klas niet alleen liet maar mijn zoon alleen liet met de overblijfkracht. Mij liet bellen met een vaag verhaal over een zere arm. Toevallig werkte ik vanuit huis en was er binnen 10 minuten. Zag meteen een rare onderarm hangen en een kind dat pas begon te brullen toen hij mij zag. Niemand had gezien hoe het was gebeurd (!) bij de gym, niemand had een dokter of ziekenhuis gebeld. Terwijl ik het volledige arsenaal aan nummers had ingevuld, zowel bij de intake, als een formulier voor de registratie in de klas. Tijdens de gymles waren een vakleerkracht, een leerkracht en een ouder aanwezig. Gezellig gezamenlijk in gesprek.

Ben gaan rijden (met net als Miriam op elke hobbel een krijsend kind), zelfs eerst naar de huisarts omdat je niet rechtstreeks naar de EH mag hier. Kind eruit (au au au), ja is gebroken, verwijzing rontgen, weer in de auto (au au au). Geparkeerd, kind in de auto gelaten, rolstoel gehaald, kind naar binnen gereden. Meteen naar de rontgen, en daar ellenlang gewacht. Pas na de foto naar de eerste hulp.

Heb nog een gesprek gehad met de school, vooral om te weten hoe het bij de gymles is gegaan en waarom kind alleen bij onbekende is gelaten. Volgens de juf omdat ze de klas niet alleen kon laten.

Dit soort situaties is keuzes maken. Ikzelf heb ook niet de meest briljante keuzes gemaakt. Had ook op mijn strepen kunnen gaan staan en gewoon naar de EH gaan rijden bijvoorbeeld. Zo is het leven nou eenmaal.

Goed dat je het alleen laten van je zoon aankaart, school kan er nu over nadenken hoe te handelen in dat soort situaties.

Onderwijzers zijn ook maar mensen....

...is voor sommige situaties een goed argument, bijvoorbeeld in noodgevallen waarvan niemand had kunnen bedenken dat het zich zou voordoen.
Maar van zoń ongeluk kun je op je vingers natellen dat het vroeg of laat gebeurt. Op een school, met zoveel kinderen, met gymnastiek en spelletjes, moet je er op voorbereid zijn dat er zoiets gebeurt.
Dus moet een school afspraken klaar hebben liggen hoe er gehandeld moet worden in zo'n situatie. Het moet niet zo zijn dat de handelwijze op zo'n moment door een paniekerige leerkracht verzonnen moet worden. Die is immers ook maar een mens.

Groet, Ellen

Pelle

Pelle:
"Naar de HAP mag je niet zonder afspraak maar naar de SEH met een duidelijk gebroken arm toch wel?"
Er zijn idd SEHs die willen dat je alleen komt met verwijzing. Persoonlijk vind ik dit schandalig.

Louise

Bij het avontuur met mijn dochter ging voortdurende de gedachte door me heen: stel nou dat niet ik maar mijn man voor dit klusje had gestaan? Mijn man kan een heleboel, ook heel mooi mensen tekenen bijvoorbeeld, maar van mensen wier lichaamslijnen door een ongeval niet meer kloppen, wordt hij onpasselijk.
Hij was van zijn stokje gegaan (hadden die twee vriendinnen nog een probleem erbij gehad) en had zeker zelf niet kunnen rijden.
Jouw zoon is niet alleen gelaten, maar ik begrijp werkelijk niet waarom hij niet naar een huisartsenpost of seh gereden is, desnoods met een ambulance. De ouders bellen heeft niet de functie hen het slachtoffer te laten rijden, maar hen te informeren, ook over de verblijfplaats van het kind.
De weg van het slachtoffer is niet de kortste weg naar papa of mama, maar de kortste weg naar professionele hulp. De school heeft de zorg voor die patient en moet dat afronden, overdragen aan professionals. Niet aan ouders die zelf logischerwijs ook in paniek kunnen raken. In het geval van Roos is dat goed gegaan. In jouw geval niet.
Groet,
Miriam Lavell

Dat neemt niet weg..

tinus:"Er zijn idd SEHs die willen dat je alleen komt met verwijzing. Persoonlijk vind ik dit schandalig."
Wat niet wegneemt dat de seh je niet weg mag sturen.
Groet,
Miriam Lavell

Dat was gebeurd

Ellen:"Krankzinnig, maar waar. Ik vraag me af of ze dat ook met kinderen zouden doen, of dat die wel standaard meegenomen worden voor een foto."
Juist bij kinderen komt het missen van een breuk vaker voor.
Ellen:"In die zin kan ik me nog voorstellen dat het belangrijk is dat er wél een volwassene bij blijft op de hulppost, om af te dwingen dat het kind werkelijk goed bekeken en behandeld wordt."
Het kind van Roos was overgedragen aan het personeel. Het zat niet alleen te wachten in een wachtkamer, maar was al in de behandelkamer. Het verhaal was gedaan, het traject van bekijken al ingezet.
De school kan niet volstaan met het droppen van het kind bij een dokterspost of seh, "wacht maar tot de dokter je roept".
Groet,
Miriam Lavell

De seh

van het ziekenhuis waar wij 'regelmatig' mogen komen (4 kinderen, waarvan 1 op voetbal en een voetballende man..) is dus absoluut geen plek waar je een kind kan "afzetten".
Je meldt je bij de balie, mag vervolgens de wachtkamer in en niemand kijkt naar je om tot je aan de beurt bent. Zeer regelmatig gebeurt het ook dat er mensen worden geroepen die of al door een andere disipline zijn opgehaald, of wat te drinken zijn gaan halen, of op het toilet zitten (dan wel onwel geworden zijn..).
De laastste keer dat we er waren stond ik net op het punt om hulp te gaan halen voor manlief die het niet meer hield van de pijn en dreigde te gaan overgeven/flauw te vallen toen we geroepen werden. Ik dacht toen dat de wachtkamer wellicht toch in de gaten werd gehouden (camera bv) maar het bleek echt toeval.
Alleen laten vind ik niet verantwoord.

De seh

De SEH neemt geen verantwoordelijkheid over het kind, zoals de school die wel heeft. De SEH behandelt alleen maar. Dus naar mijn mening had dat wel moeten gebeuren.
Bij het zoontje van Louise was er wel iemand bij hem, ookal was dat niet de eigen leerkracht. Maar die hadden ze inderdaad al wel op weg naar een behandelaar moeten brengen.

Nooit alleen

Ellen:
"In die zin kan ik me nog voorstellen dat het belangrijk is dat er wél een volwassene bij blijft op de hulppost, om af te dwingen dat het kind werkelijk goed bekeken en behandeld wordt."
Nou ja, in feite is het zo, dat het sowieso verstandig is om nooit alleen naar SEH of ingreep te gaan, ook als je volwassen bent. Je bent namelijk ziek/onder narcose/vergaat van de pijn, en dus niet altijd even alert op wat er om je heen gebeurt, wat er wordt gezegd, etc etc etc.

Keuzes

Inderdaad mag je hier niet naar de eerste hulp zonder verwijzing en ook niet naar de huisartsenpost. Maar ik bedacht me achteraf dat ik best had kunnen gaan. Ze hadden me echt niet geweigerd met een overduidelijk gebroken arm.

Ook een domme keuze van mezelf was dat ik niet de concierge heb laten meerijden. Ze bood het nog wel aan. Een paar extra handjes was wel prettig geweest.

De school was verder betrokken. Het enige rare vind ik het bellen van de ouders in plaats van een hulpdienst of arts. Ik denk dat ze de situatie niet ernstig genoeg ingeschat hebben. Komt omdat mijn zoon zo stikverlegen was dat hij niet eens durfde te huilen bij anderen. Hij zat ook nog maar net op school.

Maar ik ben het er mee eens dat je een kind niet alleen hoort te laten.

Lara

Was even met vakantie maar bedankt voor je reactie. Ik dnek dat je gelijk hebt! Al was het maar omdat je als leerkracht ook niet precies weet wat voor soort vriendschap er is. Bekeek het geloof ik erg vanuit mijn eigen pubertijd!