Zoon verknalt het steeds weer
Mijn zoon van zestien… ik weet echt niet meer wat ik ermee aan moet! Hij is van havo/vwo afgezakt naar vmbo’t en heeft afgelopen jaar met hangen en wurgen zijn diploma gehaald. Ergens halverwege die martelgang is ook de diagnose add gesteld. Hij slikt medicatie en dat helpt wel iets, maar dan vooral met concentreren in de klas. Plannen, vooruitdenken, prioriteiten stellen blijft een probleem. Ik hoopte dat het met een mbo beroepsopleiding allemaal anders zou worden. Hij was moeilijk te motiveren voor al de basisvakken maar nu zou hij gaan doen wat hij leuk vindt en iets waar hij zelf voor heeft gekozen! In eerste instantie was hij erg enthousiast. Maar we zijn nu 3 maanden op weg en voor zeven van de dertien vakken staat hij gemiddeld onvoldoende… In zijn lijst staan nogal wat enen wegens niet inleveren of verkeerd inleveren. Er staan soms hoge cijfers tegenover, maar die heffen de vele enen onvoldoende op.
Het duurde een aantal weken voor ik van de opleiding de inlog van Magister kreeg. Toen ik voor het eerst inlogde, schrok ik me een ongeluk. Meteen een gesprek aangevraagd. Zoon praat lekker mee in dat gesprek. Volgens mij heeft hij dan ook echt het idee dat alles anders gaat worden op dat moment… maar de dag daarna pakt hij het weer zo onnozel aan.
Tijjdens het gesprek werd besloten dat de mentor er de vinger op zou houden, hij staat nu op de wachtlijst voor hulp met plannen (aanbod vanuit school), en ik zou thuis meer begeleiden met huiswerk… maar uiteindelijk blijkt dat ik er toch te weinig zicht op heb. Mijn zoon vraagt niet om hulp, sterker, hij heeft alles onder controle, tot het moment dat er weer een één wordt bijgeschreven. Dan blijkt dat hij het toch niet goed had ingeschat… het voorwerk niet heeft gedaan, het plannen, de juiste lesstof. Dan snapt hij ook niet hoe hij het zo ver heeft laten komen, want vaak gaat het om iets wat hij zonder moeite had kunnen voorbereiden, of leren, maar is vergeten, is blijven uitstellen of hij heeft de opdracht half gedaan.
In Magister staat regelmatig: ‘zie mail’ bij het huiswerk… maar die mail zie ik niet. Ja, nu pas heb ik geëist dat ik de inloggegevens krijg van zijn mail omdat hij het me blijkbaar zelf niet kan vertellen… Zo loop ik continu achter de feiten aan, want nu al staat hij op een achterstand en voelt het alsof ik kostbare tijd verloren heb laten gaan. En het loopt nog niet goed, dus wie weet hoe lang ik een modus heb gevonden waarin ik hem wél kan ondersteunen?! Ik kom ’s avonds ook moe thuis en heb om die reden waarschijnlijk iets te makkelijk geleund op zijn antwoord “Ja, ik heb al mijn huiswerk af hoor, mam…”. Ik heb sancties ingesteld als na 22.00 laptop en telefoon inleveren… met als gevolg dat hij te laat op school komt, want hij gebruikt zijn telefoon immers ook als wekker en dus mag ik me schuldig voelen. Ik weet het dus gewoon niet meer en word er zo wanhopig van en reageer ook niet bepaald constructief.
En ja, hij moet het doen. Maar je kunt tegen een 16-jarige ook niet zeggen: zoek het maar uit. Het helpt hem niet als-ie van deze opleiding af moet. Ik zou ook niet weten wat dan, het past namelijk wel erg goed bij hem. Het is een creatieve opleiding maar er is weinig sturing. Er wordt gezegd: je zit hier voor jezelf. Zou een 16-jarige dat al aan kunnen, met zijn problematiek? Hij heeft overigens verder geen druk leven, geen baantje, geen sport... en thuis hoeft hij eigenlijk niks te doen. Z'n kamer bijhouden en persoonlijke verzorging (waaronder ik ook versta: wat te eten maken voor jezelf) is al pittig genoeg voor deze puber. Een nieuwe opleiding is een schone lei… maar die weet hij met dit gedrag snel uitzichtloos te maken en dan begint het weer opnieuw, ik vind dat geen optie maar er komt een moment dat de school besluit dat ik niks meer heb te vinden! Heeft iemand een idee wat ik nog voor stappen kan nemen?
Pennestreek
"En hoe frustrerend zal het dan zijn
als hij afstroomt en hij het dan weer niet haalt? Want die kans is dus heel erg groot denk ik."
Denk je. Waar baseer je dat op? Dat is een aanname. Dat het nu niet lukt is een feit.
Hier enorm goede ervaring met afstromende add'er van 2 tvwo naar 2 havo overigens. En ook onze zoon is qua iq een uitgesproken vwo'er, maar soms is het beter om even een stapje terug te doen. Onze zoon zit nu op het hbo, het gaat fantastisch en hoewel hij weet dat hij intelligent genoeg was voor het vwo, weet hij nu ook dat de weg die hij nu bewandeld veel beter bij zijn add past.
"Bovendien wil hij dat zelf niet, lijkt me toch ook een heel belangrijk argument. Hij is bijna 17, dan kun je als ouder niet meer over je kind beslissen, dan neem je samen besluiten."
Als hij het dit jaar weer niet redt heeft hij weinig te willen. Dan neemt school de beslissing en moet je nog maar afwachten waar ze mee komen. Dat niet willen is de angst voor het onbekende. Ons kind wilde het ook niet. Dat heeft geloof ik geduurd totdat hij een week op de havo zat. Toen zag hij dat er ook leven buiten het tvwo was.
Ik denk dat je zoon eerder de dupe is van het feit dat hij op het vwo moet en/of wil blijven, dan van het feit dat jij de energie niet hebt om hem eindeloos te ondersteunen. En Pennestreek, voel je daar vooral niet schuldig over, want er zijn zat ouders die in minder zwaar weer zitten, die dat ook niet doen.
Ik hoop echt dat de psycholoog jullie verder kan helpen. Sterkte en zorg ook goed voor jezelf.
ehhh, dat was niet de bedoeling
Ik wilde voor jullie beiden hooguit eigenlijk het volgende aangeven:
Of zelf voor zoon plannen. Dus magister erbij, alle huiswerk erbij (dat wil zeggen de mailgegevens ook), en zelf aan de slag met de planning. Zodat de zoon in kwestie daar in ieder geval niet meer over hoeft na te denken.
Of je besteedt het uit, aan een goed instituut. Dus niet alleen maar een ruimte waar onder toezicht het huiswerk wordt gedaan, maar echt met iemand die helpt met plannen en controleert of het gemaakt is.
Makkelijk gezegd, ik weet het, want betreffende zoon moet het dan natuurlijk wel willen en doen.
Andere optie: helemaal loslaten. Is tenenkrommend maar scheelt een boel als het gaat om de sfeer in huis.
Ik ben nu zelf onze jongste aan het helpen met plannen (om dus herhaling van oudste broer te voorkomen), en ik vind het een behoorlijke opgave. En dan ben ik plannen gewend, kan ik goed samenvattingen maken enzovoorts.
Ik vind het vaak onoverzichtelijk, onduidelijk, ik vind de taalboeken inderdaad net een reclamefolder, ook superonoverzichtelijk. Ik word gek van alle wijzigingen in magister. Op de school van jongste kan zelfs op de dag zelf het rooster nog worden aangepast. Dit dwingt de kinderen (en mij nu dus ook) om minstens elk uur op die stomme telefoon te moeten kijken. Dit kan gaan om toetsen, vakken, de volgorde van vakken, noem maar op... Zelfs kan er zomaar huiswerk worden toegevoegd, bijvoorbeeld midden in het weekeinde, zodat je planning moet worden aangepast.
Ik denk dat een docent zelf totaal niet door heeft wat het effect van die continue wijzigingen is...
Pennestreek: wacht anders gewoon even rustig die psycholoog af. Wie weet helpt dat.
Wilgenroosje
Hier een heel slimme VWO'er die op afstromen staat. Voor vakken ddie ze leuk vindt staat ze 10, voor de rest onvoldoende. (gaat ze toch laten vallen komend jaar, dus....) Gepraat, willen helpen (hulp afgeslagen), naar een psych gestuurd. Ik weet het nu ook niet meer. Toch maar laten afstromen met als gevolg dat ze het nog saaier gaat vinden?
Het enige dat ik nog niet heb geprobeerd is studiebegeleiding, omdat ik het geld liever stak in gerichte hulp voor een zwak vak.
Wat zou jij doen?
Alle vakken
Als het er naar uit ziet Li dat ze het jaar niet gaat halen vanwege gebrek aan motivatie voor de vakken die toch niet in haar profiel komen zou ik dat in elk geval uitleggen. En al het om de talen gaat zou ik alvast met school gaan praten dat je dochter om die reden onderpresteert en of ze dan wel door kan als de vakken in haar profiel wel goed zijn.
Bovendien zou ik haar blijven motiveren om de vakken die ze wel goed doet toch ook door te zetten omdat het op een gegeven moment zo uitzichtloos kan worden dat ze alles gaan laten zitten.
Met name vakken als Engels en wiskunde kunnen ook later nog prima helpen om bijvoorbeeld op je 21ste voor een studierichting toelating te kunnen doen en dan zonder voortgezet onderwijsdiploma, of een lager niveau behaald, toch te kunnen gaan studeren.
Moeilijk hè? Wij hebben gekozen voor afstromen, omdat vooral Duits en Frans echt niet meer gingen en dan heb ik het over enen en tweeën. Wat hij ook deed, hoe hard hij ook leerde, het lukte hem niet.
We hebben bijles geregeld van een docente bij hem op school en later van een 6 vwo- leerling die extreem goed was in Frans en het ging niet. De docente gaf aan dat er toch minstens wel een 7 in moest zitten. Het vwo-meisje zei steeds dat zoon veel slimmer was dan zij, omdat hij alles meteen snapte en toch...als de toets dan daar was, sprongen we al een gat in de lucht als hij een vier had.
Dit was kennelijk zo demotiverend en leverde zoveel getob op en dat kon zijn toch al zo volle add-hoofd niet goed aan. Op een gegeven moment overzag hij het echt allemaal niet meer en zakte hij ook voor andere vakken steeds verder af.
De havo had weinig uitdaging, maar doordat het allemaal toch wel overzichtelijker was kon hij het zich veroorloven er niet zoveel aan te doen. Uitdaging haalde hij uit zijn hobby (muziek maken) en werken aan een portfolio voor de opleiding die hij na de havo wilde doen. Dat kostte geen moeite, want dat vond hij leuk. Havo deed hij erbij.
We hebben nu een (add) dochter in de eerste van een vwo+ klas en als zij ook vast gaat lopen, zullen we haar laten afstromen en motiveren om vooral veel tijd in haar hobby's te steken. Het is zo leuk om te zien hoe onze zoon geniet van de studie die hij nu volgt. Past perfect bij hem.
Maar...dat is onze ervaring en ik kan natuurlijk niet zeggen wat voor jou kind de beste weg is.
Jouw
Jouw kind bedoel ik in de laatste zin.
Dank allemaal
Dochter is hier nou net de enige die geen ADD of wat dan ook heeft. Alles gaat haar makkelijk af. Dat is nou juist zo frustrerend. Vandaar ook naar de psych: wat is er toch aan de hand?
Maar daar heeft de school natuurlijk geen boodschap aan, die wil gewoon alle risico's ver voor het eindexamen uitsluiten. In haar geval ben ik bang dat er op de HAVO nog minder gebeurt, omdat ze dan "toch al afgestroomd is".
Hobby's heeft ze ook en ze is er goed in, maar ik hoef haar niet aan te moedigen er tijd in te steken, dat doet ze toch wel. Elke dag een uurtje huiswerk en ze zou gewoon dat VWO halen en nog met mooie cijfers ook. Maar ze doet het niet. Ze wil ook geen hulp, maar ook niet afstromen. Ik ga niet voor haar vechten. Dat heb ik vorig jaar wel gedaan, nog woedend om hoe haar broer behandeld was. Maar nu denk ik: ik heb de goodwill van school misschien nog nodig. Stroomt ze af, dan stroomt ze maar af. Ze is nota bene de enige zonder enig leerprobleem, ze zou het op haar sloffen moeten kunnen. Broer en zus ploeteren om hun doel te halen en dat gaat ze waarschijnlijk ook lukken, maar zij haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan. Ook zij heeft een doel, maar ziet kennelijk ondanks wat wij zeggen geen enkel verband tussen elke dag een uurtje moeten werken en dat doel.
Li... laten gaan dan
De school is de ruzies thuis niet waard... Onze zoon afgestroomd van vwo, havo naar vmbo-t, begon pas 3 maanden voor zijn vmbo-examen met werken. Nou doet hij havo-examen, en doet nog steeds alleen het hoognodige. Docenten vinden hem allemaal slim, het is zonde, enz. enz. Maar toch, het werkte niet, hij moest het zelf ervaren. Kan het nog steeds nauwelijks opbrengen tijd in school te stoppen, leert toetsen, pta's alles de ochtend voordat hij toets/examen ed. heeft (in de bus naar school...).
Wat ik wel steeds meer zie bij hem: een doel, ik zie een volwassene in wording, die steeds meer openbloeit, geïnteresseerd raakt in politiek en de wereld om hem heen, bijzonder goed kan argumenteren, die langzamerhand een doel in zijn leven aan het vormgeven is, enz. enz.
Er zit iets in zijn persoonlijkheid wat extreem veel moeite heeft met school. Geen idee wat of waarom. Ik ben toevallig net bezig met het opruimen van een kastje met veel oude foto's. Ik zit te kijken en te kijken naar die foto's van hem, dat extreem vrolijke, blije, levensgenietende jongetje dat hij was... misschien dat school gewoon niet bij hem past en dat ik hem al zijn hele schoolbestaan lang iets vreselijks aan doe. Ik weet het niet.
Maar wat ik wilde zeggen: vergelijk je dochter niet met je andere kinderen. Het is inderdaad heel verleidelijk om je af te vragen waarom je dochter nou niet net een beetje meer haar 'best' doet, terwijl je de anderen ziet zwoegen. Maar ieder kind gaat zijn eigen pad. En misschien is het onbewust wel haar manier van haar plek opeisen. Is ze ook nog eens de middelste? 
(bij ons wel, later kwam nummertje vier, maar hij is heel lang de middelste geweest).
Sterkte in ieder geval. Ik heb al met veel docenten en dergelijke gepraat. En veel docenten (mentoren, begeleiders enz.) zeggen. Oh zo was ik ook. En dan hoor ik verhalen van 3x zittengebleven, jaren niets gedaan, VAVO, opgeklommen via mavo-havo-vwo-uni. Het gebeurt echt vaker dan je denkt.
iets vreselijks
Ja, al sinds de kleuterklas is alles van school saaaaaai. Dat aandacht trekken is bij mij ook opgekomen, maar ze houdt juist alles af. Ook als ik niet over school begin. Misschien voelt ze het in mijn achterhoofd branden, al heb ik het er niet over?
Maar goed, dan maar HAVO, en hopelijk gaat dat wel. Pff. In de bus naar school leren...ja, mijn dochter leert soms in de pauze voor een toets. En haalt vervolgens een 8, tenminste voor de talen. Bij wiskunde en natuurkunde lukt dat niet.
Wat het nog erger maakt, is dat school ook niet bepaald betrokken is. Krijg ik een mail van de mentor dat we over al die onvoldoendes moeten praten, ik denk: alleen een 5 voor wiskunde toch?, blijken er vanochtend vlak voor de rapportvergaderingen nog zo'n 5 onvoldoendes in Magister gestopt te zijn. Alsof ze het erom doen. Ik ben laaiend gewoon.
De situatie van jouw dochter is toch heel anders dan die van mijn zoon. Die was supergemotiveerd, maar liep m.n. vast op de talen (behalve Engels, daar heeft hij op het hbo zelfs vrijstelling voor).
Doordat dat zoveel energie kostte, schoten op een gegeven moment de andere vakken er ook bij in. Voor hem was de havo een juiste stap, omdat hij daar alle vakken zonder problemen aankon. Was wel saai hoor, maar Duits en Frans kon hij allebei laten vallen en dat gaf hier rust.
En die paar jaar op de havo deed hij weinig, maar gelukkig had hij een ander doel. Aangenomen worden op de hbo-studie die hij wilde volgen, dus hij heeft op de havo best hard gewerkt, alleen niet voor de havo, maar voor daarna. En hij had een heel mooi onderwerp voor zijn profielwerkstuk. Daar heeft hij ook veel tijd in gestoken.
Frustrerend.
De frustratie zat hem hier ook in het feit dat er niets meer was om over "te beslissen", ook zware onvoldoendes bij Fr en Du. Die telden toch echt mee, ook na een gesprek op school dat er toch geen examen in werd gedaan.
De angst om af te stromen hielp ook niet genoeg om de cijfers voldoende te krijgen, ook de extra begeleiding niet.
Praten, oplossingen, begeleiding, soms is het feit gewoon daar. Het rapport......
Hier ook zoiets gehad
Slimme vwo-er die van klas 1 t/m klas 3 veel begeleiding nodig had, huiswerkbegeleiding van zijn ouders, veel moeite met de talen, moeite met de bètavakken omdat hij het prima snapte maar het niet kon in het stramien van het vak. Een creatieve slimme denker.
Hij heeft het gered t/m de derde klas. Deels omdat wij als ouders erachter stonden en hielpen en deels omdat hij niet wilde afstromen. Het was al zo saai en afstromen leek hem geen oplossing. Hij heeft het gered in de derde, hoewel het hem heel veel tijd heeft gekost. En natuurlijk ook discussie en ergernis thuis.
In 4VWO gaat het super. Hij is de vakken kwijt die hij saai vindt (bèta) en heeft een taal minder. Hij besteedt veel minder tijd aan zijn schoolwerk dan vorig jaar maar haalt betere punten. Vakken als geschiedenis, aardrijkskunde en economie gaan veel beter omdat het meer om begrip draait en niet meer zo om reproductie. Zelfs bij Frans hoeft hij minder uit het hoofd te leren. Hij heeft tijd om leuke dingen te doen en de weekenden draaien niet meer alleen om zijn huiswerk.
We zijn gestopt met de begeleiding, behalve als een vak dramatisch daalt qua score. Dat is tot nu toe niet het geval.
Het was het waard, al die begeleiding en zo. Dat kunnen we nu zeggen omdat we zien hoeveel positief effect het heeft. Ik had dit niet willen volhouden t/m het eindexamen.
En daar zitten we nu...
Gisteren is man met zoon meegegaan naar de psycholoog. Dit is degene die begin groep 4 de diagnose ADD bij zoon heeft gesteld. Omdat zoon helemaal vastloopt in 4 VWO (na de 3e gedoubleerd te hebben) hebben we besloten naar deze psycholoog terug te gaan, omdat deze gespecialiseerd is in jongeren met AD(H)D en leerproblemen. Gisteren dus een tweede gesprek gehad. En de reactie was: dit herken ik niet, hier moet ik op studeren voor ik jullie advies kan geven.
Pfff, ik had gehoopt een beetje handvatten te krijgen om donderdag het gesprek met school aan te gaan (met mentor en zorgcoördinator), maar we zijn dus voorlopig op onszelf aangewezen.
En wat is dat dan dat niet herkend wordt: het totaal niet zelf tot werken kunnen komen. Helemaal vastlopen in zijn hoofd. Op geen enkel vlak zelf initiatief nemen (bijbaantje zoeken, zodat hij zijn rijlessen kan betalen; zoon is autogek, roept al vanaf dat het mogelijk werd dat hij op zijn 16,5e rijles zou gaan nemen, maar moet dat van ons voor de helft zelf betalen. Daarvoor heeft hij eoa baantje nodig, maar er komt echt 0 initiatief), en ook geen hulp kunnen/willen/durven vragen. Hij maakt opdrachten niet en negeert dan de mails daarover van docenten. Man doet samen met hem wiskunde. Dat snapt hij op zich prima, maar zelf aan de slag lukt niet. Inmiddels is het zelfs zo erg dat ook met zijn vader ernaast het hem niet lukt om tot werken te komen, zelfs de opgave overschrijven lukt hem niet.
We zitten met de handen in het haar. Hoe moet dit nu toch verder??
ach jee
...hij lijkt wel eerder depressief! Je zou hem eigenlijk eens een jaartje heel wat anders moeten kunnen laten doen, gewoon werken ofzo, een andere omgeving waar hij wat zinvols kan doen. Maarja....
Neem het als een feit
Al die paniek over schoolgang gaat niemand helpen. Dat het hem nu niet lukt kun je beter als een feit nemen. En kijken wat er dan wel mogelijk is en vooral wat goed is voor het welzijn van je zoon.
Hij is ook niet de enige. Veel kinderen lopen vast of hebben een tijd andere dingen aan hun hoofd.
Mijn zoon ontwikkelde zich sociaal enorm in de 3e en daar kon leren gewoon echt niet bij. Dus is hij een jaar blijven zitten en verder zonder problemen doorgestroomd, behalve dan de gebruikelijke zorgen over de cijfers en de chaos op school.
Zijn HBO schoolgang loopt inmiddels ver boven verwachting.
Helaas loopt mijn dochter nu weer vast. Jammer dan, we puzzelen wel weer door. Regulier MBO gaat dus niet lukken, nou er is ook speciaal MBO onderwijs en daar komt ze vast wel voor in aanmerking en anders kijken we weer verder. Zo goed mogelijk de puzzel leggen en wat naast je zoon gaan staan, kan helpen.
Bijbaantjes
Allemaal mooi bedacht die bijbaantjes maar soms zit dat er gewoon niet in. Tijdelijk of langdurig.
Rijles is geen levensvoorwaarde, dus daar zou ik me sowieso niet druk over maken. Kijk liever wat zijn zelfvertrouwen wel kan opkrikken. Heeft hij geen hobby waar hij wat plezier in kan opdoen? En wat ontspanning in kan vinden?
En ook al zijn ze al wat ouder, sommige kinderen kun je beter meer samen doen dan eisen stellen van zelfstandigheid waar ze vervolgens op falen. School geeft al druk genoeg.
AnneJ
Nou, dat dus. Wij zijn ervan overtuigd dat die rijles hem enorm goed zou doen, dat is iets dat hij heel graag wil en ongetwijfeld goed kan en leuk vindt. Zal met man bespreken of we hem dan niet toch gewoon kunnen sponsoren, omdat hij een positieve ervaring en wat leuks zo nodig heeft.
Hij sport 3x in de week, badminton, vindt hij erg leuk en ook sociaal is dat een prettige omgeving voor hem. Verder tekent hij graag (en goed!), maar hij zit liever achter een schermpje. We kunnen eens kijken of we hem meer richting tekenen kunnen stimuleren, omdat hij dan in ieder geval iets heeft om bewondering mee te oogsten.
En daarnaast de huiswerkstudent nog maar wat meer inschakelen, dat kunnen we zelf wel weer overnemen als we zelf weer een beetje gesetteld zijn. Tenminste, ik breng het nu niet zo erg op. Al helemaal niet op de 3 avonden dat man er niet is, dan sport ik of sport zoon, dus dan blijft er maar weinig tijd over voor huiswerk, nog los van dat hij en ik gewoon moe zijn aan het eind van de dag (ik werk ook nog op 2 van die 3 dagen, en de 3e dag heeft hij tot laat school, qua planning dus ook allemaal prut).
Dank voor het meedenken! Ik merk dat ik in allerlei opzichten heel erg vast zit in mijn hoofd. Goh, van wie zou hij het toch hebben 
huiswerkstudent
Ik moet zeggen dat ik dolblij ben met de huiswerkstudent hier. Die heeft gewoon veel meer overwicht op zoon en ik zou haar zeker vaker nemen, als zus niet binnenkort ook op studiebegeleiding moest. Dan gaat het dus financieel niet, helaas.
Pennestreek
Denk aan wat Ross Greene verkondigt: kinderen willen het goede/juiste doen. En als het niet lukt, komt dat omdat ze het nog niet kunnen.
Heb je als eens met zoon zelf gesproken? Echt een goed open gesprek, zonder impliciet oordeel? Vraag hem hoe hij het zelf ziet. Wat denkt hij dat er moet gebeuren? Ziet hij wel dezelfde problemen als jullie? Wat vindt hij van de school, van het op school zitten, hoe jullie hem willen helpen?
Wat zou hij zelf graag willen?
Verder
Een baantje zoeken? Volgens mij is dat ongelooflijk moeilijk als je geen idee hebt hoe dat werkt. Als je ADD hebt of ADHD misschien, en je gewoon niet eens normaal op tijd op school kunt zijn.
Helpen jullie hem? Ik draag als ik er toevallig langs kom, gewoon advertenties aan. Ik heb zo mijn kinderen al vaker op een idee gebracht. Ik heb ook een wat gemakzuchtige zoon. Ik heb voor hem wel eens een internetpagina open gezet, hem ervoor geplant en laten invullen...
Volgens mij is het bij zoon vooral onvermogen, geen idee hebben hoe je zoiets aanpakt...
Inderdaad ook nog eens
los van het feit of een baantje wel perse nodig is.
Over tekenen en schermpjes. Misschien vindt je zoon het ook wel leuk om op een computer te tekenen. Geef hem anders (doe eens gek, voor de Kerst of zo) een tekentablet.
Echt gaaf. Kun je leuke dingen mee doen en zo combineer je beide.
psych
Best vreemd dat de psych zo weinig herkent. Ik herken wel zeker dingen van mijn zoon, toen 16-17 en met add kenmerken (geen diagnose). Geen initiatief tot nemen van baantje, geen hulp durven vragen, slechte concentratie mbt schoolwerk. Dat zijn toch wel dingetjes die bij zijn stoornis horen lijkt mij. Intussen heeft je zoon misschien ook wel een heel negatief zelfbeeld opgebouwd. Hoe kom je hieruit? Als je het kunt betalen gewoon die rijlessen geven. Zoek een goede instructeur, ging hier ook mis bij de eerste keer. Misschien iemand die gespecialiseerd is in adhd. Bij mijn zoon duurde het lang voordat hij zijn rijbewijs haalde ( hij kon niet goed focussen) maar hij heeft wel leren doorzetten. Laat het baantje zitten. Hij voelt zich al zo ellendig dat de dingen niet lukken. Hier ging zoon ook pas werken met 18. Nadat ik de brief had verstuurd...Nu is ie 20 en bijna helemaal volwassen. Het gaat stukken beter en hij heeft veel meer zelfvertrouwen gekregen.
Perspectief bieden
Pennestreek, als je zoon zo graag veel en goed tekent,waarom dan niet toewerken naar een opleiding waarin dat een rol speelt. Gerichte tekenlessen, een portfolio maken. Daar heb je ook geen vwo voor nodig.
Ik vraag me ook af wat ouders denken te bereiken die een kind coute que coute door het vwo heen willen slepen. Dan komt ie terecht in omgeving waar het totaal aankomt op zelfsturing. Ga je er dan nog elke avond uren naast zitten, schuif je aan in de collegebanken?
Hier ook een zoon met een diagnose. Uitblinker op de basisschool, met 550 gestart in gymnasiumbrugklas en uiteindelijk na veel hangen, wurgen en en trekken van 5vwo naar 5 havo.
Nu op goede resultaten op het hbo, zonder enige medicatie en dat vind ik ook wat waard, want het zijn geen onschuldige snoepjes.
Ik herken het gedrag ook. Totaal geen initiatief tonen, schriftelijke opdrachten niet maken. Ik heb wel eens gekscherend gezegd dat ik blij was dat zoon in elk geval zijn eigen billen nog afveegde. Moedeloos werd ik ervan
Totdat bleek dat als het hem maar boeide, hij wel initiatief nam; rijlessen zelf geregeld, (achter onze rug, dat was dan weer minder), binnen no time een eigen kamer en een baantje waarmee hij snelle auto's door het hele land heen moet rijden.
Ik vraag me ook af wat ouders denken te bereiken die een kind coute que coute door het vwo heen willen slepen. Dan komt ie terecht in omgeving waar het totaal aankomt op zelfsturing. Ga je er dan nog elke avond uren naast zitten, schuif je aan in de collegebanken?
Gesprek op school gehad
En dat was heftig. School denkt goed mee, maar zoon loopt op veel fronten vast. Hij krijgt nu (weer) extra tijd voor toetsen en hij krijgt faalangstreductietraining. We hebben inmiddels ook het vermoeden van depressie, dus maandag nemen we contact op met de psycholoog. We gaan het aantal uren studiebegeleiding uitbreiden en zelf ook weer meer helpen met plannen en leren.
Verder gehad met zoon over meer 'lol in het leven' en het belang van ontspanning. Afgesproken dat hij wat meer gaat tekenen en bouwen met lego en k'nex om bij te tanken na school. En niet op zijn telefoon of achter de laptop spelletjes spelen. Hij deed dat op de basisschool ook en dat hielp hem heel goed zijn hoofd weer leeg te maken. Verder gaat hij beginnen met rijlessen. Dit weekend maar eens op zoek naar een rijschool.
Hij heeft gisteren een flinke huilbui gehad. Op zich goed dat hij zijn emoties uit, want dat ontbreekt er meestal aan. Maar vreselijk om je kind zo triest en wanhopig te zien.
Effenie, ik begrijp je post niet zo goed. Jouw zoon is toch ook met hangen wurgen en trekken in 5 VWO beland? Dus iets met pot en ketel. Zoon hoeft van ons echt niet perse dat VWO te doen, of naar de uni. Maar overstappen en dan vooral afstromen midden in het jaar doen scholen hier in de buurt niet (tenzij ivm verhuizing). In 4 havo zijn ze al begonnen met de voorbereidingen voor het examen, en op veel scholen ook al met het profielwerkstuk. Bovendien kan hij op deze school niet afstromen, het is alleen maar VWO. Dus nu overstappen is geen optie. Hij zal in ieder geval door dit jaar heen moeten zien te komen.
misschien klinkt dit raar
Maar ik zeg het toch: misschien voelt hij zich teveel gepushed?
Hoe goed bedoeld ook, iemand aanmoedigen om tóch die baan te zoeken, tóch rijles te gaan nemen, meer te gaan tekenen want hij kan het zo goed, en je zit nu alleen maar achter dat schermpje... Dat kan bij sommigen contraproductief werken.
Het kan (onterecht) als afwijzing gezien worden en puberbreinen (zeker bij IADH) kunnen soms vreemde gedachtenkronkels krijgen, zeker als het toch al niet lekker loopt (zoals op school): "Zie je wel, ik kan het niet, ze vinden me niet goed, ik ben lui, ik ben dom. Ik begin er niet eens aan, het mislukt toch."
Ik schrijf dit vanuit meervoudige ervaring en herkenning (vanuit ASS, dat dan weer wel, met in 1 geval wel ADD erbij).
Niet aanmoedigen dus, tenzij er uit zichzelf toch een vonkje initiatief ontstaat. Wees dan positief, vraag of je hem ermee kunt helpen op één of andere manier. Maar wees voorzichting. Want stimuleren kan de reactie opwekken van "help, ze hebben verwachtingen, ze willen iets van me, ik kan dat niet, zal ze teleurstellen, ik faal toch".
Ook al bedoelen jullie het nog zo goed en positief.
Sally, dat kan zeker zo werken
Daar heb je helemaal gelijk in. Zal het met man en zoon bespreken. Dank voor het inzicht.
Pennestreek
Het lijkt me dat jullie goed bezig zijn. Ik heb bij dochter ook wel eens aan een depressie gedacht, omdat ook bij de dingen die ze leuk vindt niets uit haar handen kwam. Ze gaat nu naar een integratief kindertherapeut. Die is niet altijd psycholoog en gebruikt dingen als spel en tekenen, maar ook methodes uit de psychologie. Ze gaat erg mee in de denkwereld van het kind. Ik merk hier wel resultaat, dochter wordt minder lamlendig en beslister in haar optreden, laat mij ook rustig weten welk gedrag ze liever niet ziet van mij. Schoolwerk gaat ook stukken beter nu, hopelijk nog op tijd.
Als een kind als mijn dochter - en jouw zoon - zo slim is en in die klas wil blijven, maar toch lukt het niet, dan kan het niet anders of er spelen andere dingen.
Wij hadden eerst een psycholoog waarmee het niet klikte. In de woorden van dochter: ik weet heus wel dat ik foute gedachten heb, maar daarmee ben ik er nog niet van af. Dat werkte dus niet. Dit wel, omdat deze therapeut meer meegaat in haar denkwereld. Volgens mij lijkt ze zelf ook wat op haar, dat scheelt ook. Wat ik wil zeggen is: kijk wel of het klikt. Een therapeut waarmee het niet klikt kost alleen tijd, frustratie en geld.
Sally
Dank, ook voor ons een nuttige post!
boek
ik weet niet wie het hier aangeraden heeft, maar het heeft mij wel inzicht gegeven over mijzelf.
"Slim maar vast gelopen", daar zie je dit patroon ook vaak terug. Het is complexe materie die je niet 1,2,3, oplost.
https://www.bol.com/nl/p/slim-maar-vastgelopen/9200000046575235/
Dank voor de tip Taruh
Die had ik nog niet voorbij zien komen, lijkt me een prima boek voor hem en ons. In mijn geval voor op het stapeltje zelfhulpboeken 
.
Valkuil
Hoe voorkom je dat, dat je toch teveel gaat pushen? Ik heb zo'n kind, met ADHD-kenmerken, maar een paar jaar geleden niet voldoende om daar een diagnose aan te hangen. Momenteel gaat het reguliere huiswerk redelijk soepel (is ook nog maar basisschool), maar zodra ze het idee heeft dat iets moet gaan de hakken in het zand. Ik kan het ook niet altijd opbrengen om weer de discussie aan te gaan, dat gaat dan ook echt niet gezellig. Wat dat betreft zie ik al op tegen de kerstvakantie want er moet een werkstuk gemaakt worden (en dat wisten we al in september). Een blij gezeglijk kind is ook wat waard, maar ja sommige dingen moeten toch, of niet?
