Zoon verknalt het steeds weer
Mijn zoon van zestien… ik weet echt niet meer wat ik ermee aan moet! Hij is van havo/vwo afgezakt naar vmbo’t en heeft afgelopen jaar met hangen en wurgen zijn diploma gehaald. Ergens halverwege die martelgang is ook de diagnose add gesteld. Hij slikt medicatie en dat helpt wel iets, maar dan vooral met concentreren in de klas. Plannen, vooruitdenken, prioriteiten stellen blijft een probleem. Ik hoopte dat het met een mbo beroepsopleiding allemaal anders zou worden. Hij was moeilijk te motiveren voor al de basisvakken maar nu zou hij gaan doen wat hij leuk vindt en iets waar hij zelf voor heeft gekozen! In eerste instantie was hij erg enthousiast. Maar we zijn nu 3 maanden op weg en voor zeven van de dertien vakken staat hij gemiddeld onvoldoende… In zijn lijst staan nogal wat enen wegens niet inleveren of verkeerd inleveren. Er staan soms hoge cijfers tegenover, maar die heffen de vele enen onvoldoende op.
Het duurde een aantal weken voor ik van de opleiding de inlog van Magister kreeg. Toen ik voor het eerst inlogde, schrok ik me een ongeluk. Meteen een gesprek aangevraagd. Zoon praat lekker mee in dat gesprek. Volgens mij heeft hij dan ook echt het idee dat alles anders gaat worden op dat moment… maar de dag daarna pakt hij het weer zo onnozel aan.
Tijjdens het gesprek werd besloten dat de mentor er de vinger op zou houden, hij staat nu op de wachtlijst voor hulp met plannen (aanbod vanuit school), en ik zou thuis meer begeleiden met huiswerk… maar uiteindelijk blijkt dat ik er toch te weinig zicht op heb. Mijn zoon vraagt niet om hulp, sterker, hij heeft alles onder controle, tot het moment dat er weer een één wordt bijgeschreven. Dan blijkt dat hij het toch niet goed had ingeschat… het voorwerk niet heeft gedaan, het plannen, de juiste lesstof. Dan snapt hij ook niet hoe hij het zo ver heeft laten komen, want vaak gaat het om iets wat hij zonder moeite had kunnen voorbereiden, of leren, maar is vergeten, is blijven uitstellen of hij heeft de opdracht half gedaan.
In Magister staat regelmatig: ‘zie mail’ bij het huiswerk… maar die mail zie ik niet. Ja, nu pas heb ik geëist dat ik de inloggegevens krijg van zijn mail omdat hij het me blijkbaar zelf niet kan vertellen… Zo loop ik continu achter de feiten aan, want nu al staat hij op een achterstand en voelt het alsof ik kostbare tijd verloren heb laten gaan. En het loopt nog niet goed, dus wie weet hoe lang ik een modus heb gevonden waarin ik hem wél kan ondersteunen?! Ik kom ’s avonds ook moe thuis en heb om die reden waarschijnlijk iets te makkelijk geleund op zijn antwoord “Ja, ik heb al mijn huiswerk af hoor, mam…”. Ik heb sancties ingesteld als na 22.00 laptop en telefoon inleveren… met als gevolg dat hij te laat op school komt, want hij gebruikt zijn telefoon immers ook als wekker en dus mag ik me schuldig voelen. Ik weet het dus gewoon niet meer en word er zo wanhopig van en reageer ook niet bepaald constructief.
En ja, hij moet het doen. Maar je kunt tegen een 16-jarige ook niet zeggen: zoek het maar uit. Het helpt hem niet als-ie van deze opleiding af moet. Ik zou ook niet weten wat dan, het past namelijk wel erg goed bij hem. Het is een creatieve opleiding maar er is weinig sturing. Er wordt gezegd: je zit hier voor jezelf. Zou een 16-jarige dat al aan kunnen, met zijn problematiek? Hij heeft overigens verder geen druk leven, geen baantje, geen sport... en thuis hoeft hij eigenlijk niks te doen. Z'n kamer bijhouden en persoonlijke verzorging (waaronder ik ook versta: wat te eten maken voor jezelf) is al pittig genoeg voor deze puber. Een nieuwe opleiding is een schone lei… maar die weet hij met dit gedrag snel uitzichtloos te maken en dan begint het weer opnieuw, ik vind dat geen optie maar er komt een moment dat de school besluit dat ik niks meer heb te vinden! Heeft iemand een idee wat ik nog voor stappen kan nemen?
Vesper, dat is en blijft lastig
Daar worstelen wij dagelijks mee. In hoeverre moeten we hem stimuleren (pushen vind ik te negatief klinken) zodat hij toch stappen kan maken, en in hoeverre moeten we het juist aan hem laten? Er komt dan maar heel weinig tot niets uit. En in hoeverre en tot hoe lang moeten we hem helpen, en wanneer laat je los? Meestal leert een ADD-er niet van 'eens een keer op z'n bek gaan', om het maar plat te zeggen. Waar een NADH-kind wel leert van zijn/haar fouten is dat bij een ADD-er juist anders, die heeft het gevoel van falen en probeert het dus niet nog eens.
Heel lastig balanceren...
We willen nu zorgen voor wat meer succeservaringen, vandaar het idee om hem te stimuleren meer met zijn creativiteit te doen en dan toch maar zijn rijlessen te betalen, zodat hij in ieder geval dat niet blijft zien als 'dat kan ik ook al niet' (omdat wij als eis hadden dat hij zelf de helft betaalt middels een bijbaantje).
Hopelijk helpt hem dit. Maar geen garanties, nee.
Oh, en de Kerstvakantie
ja, daar zie ik om meerdere redenen tegenop ja. Hier bij beide kinderen toetsweek na de vakantie, terwijl zoon die vrije dagen zo ontzettend nodig heeft om op te laden en bij te tanken. Maar ja, niet leren is ook geen optie. Dus ik ga de student maar inplannen en verder ook wat dagen om leuke dingen te doen.
Zou het niet helpen
Zou het niet helpen als jij en je man de puinhoop van je huwelijk eens opruimen? Jullie kinderen zitten nu al meer dan een jaar, bijna anderhalf jaar in de onduidelijke situatie. Gaan ze scheiden, nee ze gaan niet scheiden want ze knuffelen en kussen nog. Gaan samen op vakantie, o nee, papa moet op zolder slapen. Hoe gaat onze toekomst? Moeten we heen en weer tussen twee huizen? O nee, ze blijven gewoon bij elkaar, kijk maar hoe vriendelijk ze tegen elkaar doen. Maar waarom huilt mama zo? Pappa is toch lief tegen haar? Ze gaan naar een mediator, dan komen ze vast weer bij elkaar.
Een gewoon kind zou er van in de war raken, zeker een kind dat al iets (ADD, ASS, weet het niet meer) heeft. Kan me wel voorstellen dat je zoon nergens toe komt. Dat uitstelgedrag heeft hij van jou, daar hoef ik geen genetisch onderzoek voor te doen. 'Nee, Kerst vieren we samen, niet het goede moment om uit elkaar te gaan.' En voor Kerst kun je elke vakantie, feestdag of verjaardag van het afgelopen jaar invullen.
Ik denk dat je zoon hunkert naar duidelijkheid en vastigheid. Liever gescheiden ouders en twee stabiele huizen dan dit gemier.
Ook gesprek
Alhoewel Helena het boven wat hard stelt ,vroeg ik me ook al af of het een rol kon spelen in de stemming van je zoon. Ik ken hem niet, maar heb wel met hem te doen, heftig gesprek op school , nog meer hulp , het lijkt me een opgave voor zo'n jongen . Goed dat jullie nu ook gaan focussen op zijn hobbies en dingen waar hij goed in is.
Hier ook een gesprek gehad met school, een rustig gesprek met de focus op wat zoon wil. Besloten is dat wij gaan streven naar 4 Havo volgend jaar. Hij blijft in zijn eigen klas maar zal een aantal vakken al op HAVO nivo getoets worden. Hij heeft de afgelopen maanden al extra begeleiding gehad, extra tijd voor toetsen etc. Daar gaan ze wel mee door. Zoon is ook een IADH kind maar ik heb niet het gevoel dat hij denkt dat hij gefaald heeft, zo brengen wij het ook niet. Ik heb het gevoel dat hij zelfs wat opgelucht is.
Natuurlijk had ik het graag anders gezien, had ik hem succesvol het VWO willen doorlopen, soms denk ik ook hadden we misschien meer ........ zoals sommigen op dit forum , er bovenop moeten zitten , alle schermpje afnemen, er weer dure huiswerkbegeleiding tegenaan gooien ! Maar dan denk ik , wat wil hij , hij wil graag een bepaalde opleiding doen waarvoor HAVO ook voldoende is. De meeste vakken op school boeien hem niet dus ook de HAVO zal nog genoeg van hem vergen.
Bloempot
Dank voor je reactie. Zoon wil graag naar de TU, dus dan is VWO wel een vereiste. Dat, in combinatie met dat afstromen ook betekent van school wisselen, maakt dat Havo niet echt een alternatief is. Hij is verder ook erg op zijn plek op deze school, wat omgeving betreft. Vrij klein en er zijn meer IADH-kinderen. Dat zijn er zelfs relatief veel, juist door die vrij kleine school, een beschermde, veilige omgeving met veel aandacht en ruimte voor eigenheid. Hij valt daar dus niet buiten de groep, er is geen sprake van pesten oid. En daar ben ik wel wat bang voor als hij zou moeten overstappen naar een andere school. Alle Havo-scholen in onze omgeving zijn scholengemeenschappen. Bovendien is er nergens plek, heb ik eind vorig jaar al geprobeerd.
Inmiddels zijn we trouwens weer een stap verder. Psycholoog denkt aan depressie en/of autisme, dus doorverwijzing naar een GGZ-instelling. Onze situatie zal zoon zeker niet helpen, maar depressie komt vaker voor bij slimme ADD-ers, zij benadrukte dat de oorzaak, als het een depressie is, niet bij onze situatie ligt.
En even voor de zekerheid: uiteraard brengen wij het ook niet als zou hij op wat voor manier dan ook falen of gefaald hebben. Maar als je je verdiept in ADD, en de verhalen van volwassenen met ADD, dan is dat wel een grote gemene deler, dat gevoel van falen. Vandaar dat school ook een faalangstreductietraining aanbiedt.
We zetten alle zeilen maar weer bij en hopen er maar het beste van.
Succes
Pennesteek, als zoon ambities had voor een universitaire studie en gemotiveerd was zoals jou zoon , was het misschien anders geweest. Onze dochter in 2 VWO wil dat erg graag en is ook veel serieuzer , als zij problemen heeft en hulp nodig heeft zullen we bijles regelen. HIer is de overgang naar HAVO ook anders, zoon kent er al kinderen van zijn HAVO\VWO klas 2 jaar geleden en kinderen die vorig jaar zijn afgestroomd.
Ik hoop echt voor jullie en met name voor jullie zoon dat het lukt ,maar wees ook realistisch. Soms lopen dingen gewoon anders. Hopelijk hebben jullie in de vakantie ook nog tijd voor andere leuke dingen.
Update
Inmiddels zijn we weer een paar weken verder. Zoon heeft het moeilijk. De vakantie viel hem zwaar, niet alleen vanwege de situatie thuis maar ook omdat hij zichzelf nauwelijks in de 'leerstand' heeft gekregen en er volgende week een toetsweek is. Ondanks dat er ook veel leuke en fijne momenten/dagen waren. Telefonische intake bij GGZ is geweest. Er is een wachtlijst, dus echte intake wordt pas begin maart. Vandaag weer gesprek op school gehad en dat gemeld. School vindt dat te lang duren, dus gaat zoon bespreken met schoolmaatschappelijk werk en hun contact bij de GGZ-instelling in de hoop dat zij er wat meer vaart achter kunnen krijgen.
Er zijn afspraken gemaakt over de toetsweek, zoon hoeft niet alle toetsen in die periode te maken, er wordt gewerkt aan een verdeling over de komende weken, dat geeft hem wat lucht. Eventueel is, afhankelijk van de uitkomst van het GGZ-intakegesprek, een aangepast rooster mogelijk. We (dus ook zoon) moeten wel nadenken over alternatieven, zodat een overstap naar Havo op een andere school mogelijk is/wordt. School gaat zelf informeren bij andere middelbare scholen om te kijken of overstappen naar 5 Havo volgend jaar haalbaar is. Anders zit hij straks met 17,5 in 4 Havo en dat lijkt ons ook niet bevorderlijk voor zijn ego.
Zoon heeft vandaag in een gesprek met zijn mentor en tijdens het gesprek vanmiddag met ons en de zorgcoördinator goed aan kunnen geven hoe hij zich voelt, en wat hem wel en niet haalbaar lijkt. Dat is in ieder geval al enorme winst, want dat lukte tot nu toe niet. Leuk was het gesprek natuurlijk niet, maar het was in ieder geval een gesprek met hem ipv over hem (waar hij bij zat).
Nu ben ik me dus aan het verdiepen in andere scholen. Ik hoorde via via goede verhalen over de Vrije School. Heb dat geopperd in het gesprek vandaag. De reactie was: inderdaad hele goede school met prettig klimaat, zeker de moeite van het onderzoeken waard, maar het is wel een heel grote omschakeling. Zeker als het alleen nog om het examenjaar 5 Havo zou gaan. Dus als er hier iemand is die ervaring heeft met de overstap naar Vrije School (gaat in dit geval om Den Haag) dan hoor ik dat heel graag!
pennestreek
alsof ik over mijn kind in 2 vwo lees. heel slim maar ook add en ook wat depressieve neigingen. heeft het ook zwaar, laatste toetsweek heeft ze niet alle toetsen hoeven te maken. we hebben nu een hb specialst ingeschakelt in de hoop dat die gerichte oplossingen kan aandragen.
kind hier heeft problemen met automatiseren, droomt veel weg ook tijdens toetsen. en we vragen ons wel eens af waarz e nou allemaal aan denkt, aan een heleboel waarschijnlijk, te veel zelfs. en niet datgene waar ze aan moet denken.
we gaan dus proberen gerichte oplossingen te vinden maar ik vind het een lastig probleem.
afstromen is niet altijd een oplossing, kind hier is ook ontzettend gemotiveerd om vwo af te ronden, een niveau lager zou haar add niet wegnemen. daarbij is het niveau dan lagr dus meer reden om weg te dromen.
Lisbeth
Ja, dat klopt, ook op een lager niveau moet hij aangehaakt blijven, opletten in de klas, huiswerk maken en toetsen maken. Maar ja, als hij onder de maat blijft presteren kan school hem natuurlijk niet oneindig blijven faciliteren. Hij loopt al zijn hele leven op zijn tenen, niet omdat hij het niveau an sich niet haalt, maar omdat alles hem zoveel energie kost. Hopelijk komt er een oplossing via GGZ en/of schoolmaatschappelijk werk.
Lager niveau was hier geen oplossing
Dochter staat er inmiddels op het lagere niveau weer minstens net zo slecht voor als eerst.
Enige voordeel is dat ze een jaartje eerder klaar lijkt te zijn met al die vakken waarvoor ze echt geen motivatie kan opbrengen.
Ginny
En wat gaat ze daarna doen? Zoon heeft nog niet echt een idee van wat hij wil gaan doen, ja, TU Delft, maar dat plan lijkt steeds minder realistisch te worden. Maar wat dan wel? Wij hoopten dat hij wat gemotiveerd zou raken door het vooruitzicht op die studie die hij wil gaan doen, maar dat werkt dus zo niet. Hoe krijg je iemand intrinsiek gemotiveerd die steeds opnieuw tegen zijn grenzen aan loopt? Ik vind het echt heel lastig. En hoewel ik op dit moment mezelf wel kan overtuigen van dat het wel goed komt, linksom of rechtsom, zijn er net zoveel momenten dat ik het allemaal heel somber inzie.
Pennestreek
Ik heb niet alles goed gelezen nu, eigenlijk geen tijd. Was dit draadje alweer vergeten eigenlijk. Maar ik sla even aan op een zinnetje van jou:
"Ander zit hij met 17,5 in 4 HAVO en dat lijkt me ook niet bevorderlijk voor zijn ego..."
1 van onze kinderen is een wonderlijke schoolroute aan het afleggen. Kort gezegd: hij zit nu in 5Havo en is ruim 18. Als hij van school gaat dan is hij 18,5 geweest..
Het gaat goed met hem. Hij doet nu alles zelf, plannen, enz. Hij gaat heel goed op school, hij ligt zeer goed bij de docenten. Hij is geïnteresseerd in de wereld om hem heen, sociaal bewogen, je kunt goed met hem discussiëren, hij heeft een erg leuk pws onderwerp, en hij heeft allerlei plannen voor de toekomst.
En weet je wanneer het steeds beter ging (want bij hem hebben we ook aan depressie gedacht, en zowel man als ik hadden ineens een angst voor zelfmoord...! bij hem)? Toen wij het meer gingen loslaten, en minder erop zitten. Toen wij lieten gebeuren dat hij dan maar terugzakte naar mavo, terwijl hij zelfs op vwo zat, eerst. Dus ondanks dat hij qua intelligentie onder zijn niveau zat, zat hij denk ik qua plannen en organiseren precies goed daar. En nu lukt het wel. En ik zie mijn kind gewoon goed in zijn vel zitten. En daar ben ik zoooo blij mee!
Ga zelf eens praten op die Vrije School. Leg het dilemma uit. Mijn ervaring (onze ASS-zoon zit op een Vrije School) is dat er echt goed naar het kind gekeken wordt...
Hier ook
Dochter zit nu in havo 4 en wordt volgende maand 18. Als het meezit is ze 19 en als het een aangepast programma wordt 20 als ze van school gaat.
Het belangrijkste voor mij is dat ik een dochter heb die straalt. Ze heeft het leuk op school en leuke vrienden. Dat vind ik veel belangrijker dan het kijken naar de leeftijd.
Beroepsonderwijs Pennestreek
Maar evt. Opstromen is ook een optie.
Ze kan geen enkele motivatie opbrengen voor de talen en vakken als aardrijkskunde en geschiedenis.
Overigens is de hts een mooi alternatief voor de TU. Het is zelfs mogelijk om bachelor hts te doen en dan brugjaar en master TU.
Duurt langer, maar weet je, ik denk ook dat uitrijping van de hersenen ook veel doet zeker bij kinderen als die van ons. Ze worden doorgaans steeds vaardiger, het gaat alleen op een wat ander tempo dan bij NADH kinderen.
Wat ik je wil meegeven is dat wij persoonlijk hebben mogen ervaren dat twee niveau's afstromen niet per se leidt tot betere cijfers. Ze leek aan het begin van het schooljaar wel relaxter, dat wel, maar ook dat neemt af naarmate de cijfers dalen.
Heb je al studiebegeleiding overwogen? Daar hebben wij wel goeie ervaringen mee. Kost wat, maar dan heb je ook wat...
Tja, wat is wijsheid?
Zo lastig, dat je de toekomst niet kunt voorspellen 
.
Ik heb geen idee of hij het op een lager niveau wel kan, of dat er hetzelfde gebeurt als bij de dochter van Ginny. En ik weet ook wel dat er meer wegen naar Rome leiden. Of naar Londen of desnoods naar Timboektoe, als hij daarheen wil. Maar nu zijn we redelijk stuurloos. Omdat we nog niet precies weten wat er aan de hand is met hem, omdat hij zelf niet echt een idee heeft van wat hij wil, omdat we geen idee hebben van wat hij uiteindelijk wel en niet kan. En dan zijn er ook nog beperkende factoren zoals dat hier in de omgeving alle scholen eigenlijk vol zitten. Heb vorig jaar de ruime omgeving afgebeld en -gemaild op zoek naar een 4 havo klas waar hij terecht kon, maar niet gevonden. Dus al was het nodig geweest, dan was het nog niet eens gelukt. School gaat nu contact opnemen met een school op 3 kwartier fietsen, natuurlijk is dat niet onoverkomelijk, er zijn meer kinderen die zo'n afstand moeten afleggen, maar het helpt niet mee om hem enthousiast te krijgen voor zo'n andere school. Nog los van dat het dan niet een keuze is omdat we uit overtuiging voor die school kiezen, maar domweg omdat er geen andere optie is. De Vrije School heb ik net gebeld en kort mijn verhaal gedaan. De dame die ik sprak gaf al aan dat eigenlijk de hele bovenbouw vol zit.
Nog meer creatieve ideeën? We kunnen natuurlijk eigenlijk niets doen zolang we nog geen 'diagnose' hebben, maar niets doen en afwachten tot hij ergens in maart met dat traject kan starten is eigenlijk ook geen optie. We moeten wat alternatieven hebben, waar we in het geval van verschillende scenario's uit kunnen kiezen.
democratisch
onderwijs is een optie.
Hij kan dan op zn eigen wijze werken aan eerst intrinsieke motivatie en vervolgens aan doel dat hij voor zichzelf stelt.
Misschien heb ik het gemist
Maar kan studiebgeleiding hem niet helpen?
Een goeie organisatie biedt meer dan alleen hulp bij planning en toezicht op het maken van huiswerk. Die gaan een laagje dieper.
Studiebegeleiding
Dat hebben we. StudentsPlus. Maar de dame die we nu hebben helpt niet genoeg bij de planning en neemt zelf geen initiatief voor vervolgafspraken, en zoon (uiteraard) ook niet, dus dan blijft het toch bij ons liggen. Dus we gaan contact opnemen of er niet iemand anders beschikbaar is met meer pedagogische kwaliteiten. Twee jaar terug is hij bij een ander instituut geweest, dat leek in het begin te werken maar ook die lieten al snel de teugels vieren. En deed hij heel duur niks 
.
Slecht bureau dus
En ja het is wel noodzakelijk dat de klik er is.
Ziet hij hier wel heil in?
Snapt ie dat er ergens iets moet veranderen, of wil hij echt helemaal niks?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik in het laatste geval er wel klaar mee zou zijn. Hij kan wel naar de TU willen, maar dat gaat zo ook niet werken. Wellicht is een jaartje werken dan beter. Het is allemaal ook al duur genoeg.
Zo sta ik er tenminste bij dochter in. Ze is nog te jong om dat echt ten uitvoer te brengen, dus ik heb nu natuurlijk nog makkelijk praten.
Update
Nou, er is inmiddels wel het een en ander te melden.
Van de week hebben we een intakegesprek gehad bij de jeugd-GGZ bij ons in de buurt. Fijn gesprek, zoon vertelde voor zijn doen ook best wel wat over hoe hij zich voelt, wat er wel en niet lukt en wat hij wil. Uitkomst is dat ze inderdaad wel wat aanwijzingen zien voor mogelijk autisme en depressie/burnout, dus zoon gaat een traject in. Na de vakantie wordt hij getest, dan willen ze kijken naar een eventuele v-p kloof (die was er, en is er naar mijn idee zeker nog, maar hoe groot en wat dat dan precies betekent weten we niet, dus dat is fijn). Tegelijkertijd willen ze een gesprek met ons als ouders over de zwangerschap en zijn ontwikkelingen in zijn jeugd. En dan kijken we weer verder.
Zoon gaf in het gesprek heel duidelijk aan dat hij behoefte heeft aan een 'pauze'. Zowel GGZ als school gaan daarin mee. Dus hij is deze hele week thuis, volgende week vakantie, en dan kijken we daarna wel weer verder. Dat geeft rust. Vooral voor zoon, maar ook voor ons, omdat wij niet wisten of we er nou goed aan deden hem te stimuleren toch naar school te gaan, of dat het juist beter was hem thuis te houden.
Het is nu wel zaak hem 'aan de gang te houden', dus afgesproken dat de hond ook thuis blijft (gaat normaal naar de oppas als wij werken) en dat zoon lekker met de hond naar buiten gaat. Verder heeft hij intussen rijles en dat vindt (en doet!) hij fantastisch en verder is hij als vrijwilliger aan de slag gegaan op de plek waar hij straks ook zijn maatschappelijke stage gaat lopen. Dat vindt hij erg leuk en hij wordt daar gewaardeerd en voor vol aangezien, ook heel belangrijk.
Verder willen we graag dat hij zijn oude hobby's weer op gaat pakken, maar ik denk dat dat nog even teveel van het goede is. Man vindt dat erg lastig, die wil hem het liefst de hele dag bezig houden, want als hij niks te doen heeft zit zoon de hele dag op zijn telefoon spelletjes te spelen. Was het nou nog maar echt gamen, of Minecraft (deed hij vroeger graag, man wat kan die jongen mooie dingen bouwen!), maar hij heeft in al die dingen geen zin op dit moment. Klinkt dus inderdaad heel erg als depressief, of in ieder geval overvraagd/overprikkeld.
Nu blijft alleen de grote vraag, wat doen we met school. De ggz gaf al aan dat school nu even helemaal geen prioriteit heeft, dat zoon eerst weer goed in zijn vel moet komen zitten. En dat is natuurlijk ook zo. Maar ja, hij is 17, zit in 4 VWO, dus nog lang geen diploma. En het lijkt me dat we wel toe moeten werken naar een alternatief. Ik heb alleen geen idee wat dat dan moet zijn, en hoe ik dat aanpak. Van school hebben we daarin niet veel te verwachten weten we inmiddels. Het voelt niet goed dat we daarin nu geen stappen kunnen zetten. Want het einde van het schooljaar nadert rap. Maar goed, eerst moeten we maar eens afwachten wat er uit de onderzoeken komt.
School
Ik zou denk ik inzetten op Vavo.
Hij wordt 18 en dan past 4 havo of 4 vwo niet meer zo op een reguliere school (schat ik zo in).
Vavo kan volgens mij ook meer gefaseerd, bijvoorbeeld verdeeld over 2 jaar examen doen. Misschien dat dat de druk ook wat van de ketel afhaalt.
Dat is zeker een optie
We moeten ons wel even verdiepen in de verschillende mogelijkheden. De dichtstbijzijnde school biedt alleen 6 VWO aan, en voor 18+, dus dat past niet, want hij is net pas 17 geworden. Maar veel meer dan dit weet ik zelf niet te bedenken. En van school worden we wat dat betreft ook niet veel wijzer. Ik wou dat er iemand was die we konden vragen wat de opties zijn... Maar goed, dat is misschien gewoon een beetje 'luiheid' van mij omdat ik al zoveel heb om in te duiken en beslissingen over te nemen...
Oh, en
Op dit moment zijn er overal open dagen, maar zoon is echt niet in staat om daar naar toe te gaan. En om daar nou als ouders alleen heen te gaan... Ook weer een lastig iets.
Pauze
Geef en gun hem die pauze. Als ik zie wat hij er nog allemaal bijdoet met en waarschijnlijk autisme en een depressie burn-out/overprikkeld zijn terwijl hij aangeeft een pauze nodig te hebben: geef hem die pauze.
Verwacht even helemaal niets, wil ook even niets voor hem.
Die hond prima, maar laat hem ook letterlijk bijkomen.
Je man moet dus denk ik even letterlijk een stap naar achteren doen. Afleiding prima, maar heel gedoseerd en niet teveel aandringen. Daardoor gaat hij over zijn eigen grenzen om aan jullie vraag te voldoen. Geef hem de kans ziek te zijn op zijn manier.
Ja, idd pauze
Stel jezelf eens in zijn plaats. Als je echt een burnout hebt, of een depressie, of alles overspoelt je en je hebt het gevoel geen regie meer te hebben, helpt het dan als mensen goedbedoelend je hele dag weer volplannen? Ik zou dan zelf alleen nog maar meer de drang krijgen om de deken over mn hoofd te trekken en helemaal niets meer te doen...
Het is net als bij griep: je bent ziek en voelt je klote en doodmoe, en je hebt het gevoel dat het nooit over gaat. En dan opeens heb je weer zin om iets te doen, al is het maar iets kleins.
Gun hem even die rust, anders ben ik bang dat het juist alleen maar erger wordt.
Tipje voor als hij zich weer wat beter voelt en dingen wil gaan leren (uit eigen beweging dus, en niet omdat het moet): de khan academy...: https://www.khanacademy.org/
Je hebt ook https://www.codecademy.com/ om te leren programmeren... Allemaal gratis en allemaal online, op je eigen tempo...
En misschien vindt hij het leuk om te tekenen?
De hond lijkt me inderdaad prima. Van beweging fleur je op en word je minder depressievig... En een hond geeft liefde en vertrouwen, heeft je nodig... allemaal goed en fijn voor hem.
Maar nu jij: gun jezelf ook wat rust. Je hoeft niet nu meteen alles uit te zoeken over scholen en mogelijkheden. Er is al zoveel te doen, en je hebt ook al zoveel gedaan. Ga naar de decaan op school, die weten ook veel. Probeer zelf ook je zoon niet teveel op te jagen, hij heeft ook verwerkingstijd nodig...
Veel sterkte
Veel sterkte voor je zoon en jullie, het is een lastige periode. Vertrouw erop dat het uiteindelijk wel goed komt. Hij is pas 17 jaar en heeft nog een hele toekomst voor zich. Het loopt anders dan jullie verwacht hadden , maar het helpt als je als ouders achter hem gaat staan en hem het vertrouwen geeft. Ik ken genoeg kinderen met de meest wonderlijke schoolcarrières , die uiteindelijk als volwassene hun plek wel vinden in deze wereld. Eerst zorgen dat hij zich beter voelt. Aan je verhaal te horen lag er een enorme druk op hem, dat is er nu af en dat zal al schelen , denk ik. Rustig aan ..
Ik vind het zo moeilijk
Want ik zie dat niks doen hem ook niet helpt. En ik weet van mezelf dat ik van niks doen me ook niet beter ga voelen. Dus mijn reflex (en die van man) is toch leuke dingen proberen te bedenken voor hem. En dat werkt ook wel. In een rustig tempo, en het initiatief moet wel van ons komen. Maar als we dat niet doen, ligt hij de hele dag op zijn bed met zijn telefoon, spelletjes te spelen in een houding die hem ook nog eens last van zijn nek/schouders en daardoor hoofdpijn bezorgt. Het is natuurlijk niet zo dat we hem dwingen hele dagen bezig te zijn. Maar samen boodschappen doen, helpen koken, dat soort dingen vragen we hem wel. Hij woont natuurlijk ook niet in een hotel, we verwachten wel van hem dat hij bij blijft dragen aan alles wat er moet gebeuren. Maar we dringen hem niks op waar hij echt geen zin in heeft. Heb wel het gevoel dat hij af en toe gebruik maakt van de situatie, maar goed.
Ik heb op zich wel vertrouwen in dat het goed komt met hem. Hijzelf (nog) wat minder. Van man weet ik het niet. Het is lastig om met man over zoon te praten, het raakt ook vaak zo direct aan ons en onze situatie. Heb vandaag het gevoel helemaal vast te zitten. Ook door de reacties in het andere draadje. Ik weet even echt niet wat wijsheid is.
Mirreke
Van die site Khan Academy word ik niks wijzer als ik me niet aanmeld. Voor ik dat doe: wat is het, wat kan ik ervan verwachten? Geldt ook voor codecadamy.com. Kan ik ook niet op kijken zonder dat ik me aanmeld. Heb je daar ook wat meer info over?
En tekenen vindt hij leuk, maar bij het idee van een cursus gaat hij al met zijn hakken in het zand.
De decaan op school hebben we nog niet gesproken. Dat is inderdaad nog wel een idee. Maar is die niet vooral bezig (en dus bekend met) vervolgopleidingen?
We hebben het er wel vaak over, dat hij vroeger veel dingen deed die hij leuk vindt, maar dat dat is weggezakt. En dat wij denken dat hij er goed aan doet om dat weer op te pakken. Maar daar is hij nog even niet aan toe. Hij is nu bezig met rijlessen, dat vindt hij heel leuk en doet hij goed. Maar... zijn instructeur vond het tijd voor het theorie-examen. Dus ik heb hem aangemeld voor morgen. Boekjes uit de bieb gehaald, online geoefend, morgen krijgt hij eerst nog een halve dag examentraining. Maar het gaat zo moeizaam en ik heb er een hard hoofd in moet ik zeggen. Ik snap dat hij het veel vindt, en ingewikkeld, en dat het hem heel erg veel moeite kost. Dus ik ga maar heel hard duimen dat hij het redt, dat zou hem zoveel goed doen.
Volgende week weer naar de GGZ. Benieuwd wat daar uit komt.
niet vergelijken
Niet zijn toestand en wat hij nodig heeft vergelijken met wat jij nodig had.
Jij was in die tijd erg van het "vluchten", allemaal uitjes verzinnen.
Niet iedereen met een burn out kan dat opbrengen en niet iedereen is in dezelfde mate depressief of in staat te doen waarvan de ander denkt dat het goed is.
Hij moet erg veel, zelfs de dingen die jij normaal vindt (gebruik maken van, geen hotel hier, verwachten dat hij bijdraagt, boodschappen meedoen, helpen koken).
Mijn dochter heeft 3 weken op de bank gelegen, zelfs een gang naar het toilet was teveel.
Daarna weken achter haar laptop doorgebracht omdat elke vorm van contact teveel voor haar was.
Haar lijf was op, haar geest ver heen.
Zie hoe hij is, maar zet daar niet je eigen oplossing achter die voor jou werkt.
Stimuleren kan enorm als pushen overkomen als je niet meer wil en kan en drijft je verder naar beneden dan nodig.
Ook ik ben bij elke depressie minimaal 3 weken bewegingsloos. Alles voelt als een opgave. Jouw zoon heeft nog meer om mee te handelen.
Laat hem gewoon even helemaal met rust en zorg voor paracetamol als zijn houding hem hoofdpijn geeft. Dat is ook liefde en zorg. Je kunt hem niet op de rit houden, want als hij dat doet door het op jullie manier te doen ipv zijn eigen manier, dan stort hij dieper dan nodig.
Ik heb nog veel te leren over depressie 
Jullie bijdragen zetten me wel aan het denken. Merk dat ik nog teveel vanuit mezelf redeneer. Dat ga ik veranderen. Dank voor de tips.
