Zoon verknalt het steeds weer
Mijn zoon van zestien… ik weet echt niet meer wat ik ermee aan moet! Hij is van havo/vwo afgezakt naar vmbo’t en heeft afgelopen jaar met hangen en wurgen zijn diploma gehaald. Ergens halverwege die martelgang is ook de diagnose add gesteld. Hij slikt medicatie en dat helpt wel iets, maar dan vooral met concentreren in de klas. Plannen, vooruitdenken, prioriteiten stellen blijft een probleem. Ik hoopte dat het met een mbo beroepsopleiding allemaal anders zou worden. Hij was moeilijk te motiveren voor al de basisvakken maar nu zou hij gaan doen wat hij leuk vindt en iets waar hij zelf voor heeft gekozen! In eerste instantie was hij erg enthousiast. Maar we zijn nu 3 maanden op weg en voor zeven van de dertien vakken staat hij gemiddeld onvoldoende… In zijn lijst staan nogal wat enen wegens niet inleveren of verkeerd inleveren. Er staan soms hoge cijfers tegenover, maar die heffen de vele enen onvoldoende op.
Het duurde een aantal weken voor ik van de opleiding de inlog van Magister kreeg. Toen ik voor het eerst inlogde, schrok ik me een ongeluk. Meteen een gesprek aangevraagd. Zoon praat lekker mee in dat gesprek. Volgens mij heeft hij dan ook echt het idee dat alles anders gaat worden op dat moment… maar de dag daarna pakt hij het weer zo onnozel aan.
Tijjdens het gesprek werd besloten dat de mentor er de vinger op zou houden, hij staat nu op de wachtlijst voor hulp met plannen (aanbod vanuit school), en ik zou thuis meer begeleiden met huiswerk… maar uiteindelijk blijkt dat ik er toch te weinig zicht op heb. Mijn zoon vraagt niet om hulp, sterker, hij heeft alles onder controle, tot het moment dat er weer een één wordt bijgeschreven. Dan blijkt dat hij het toch niet goed had ingeschat… het voorwerk niet heeft gedaan, het plannen, de juiste lesstof. Dan snapt hij ook niet hoe hij het zo ver heeft laten komen, want vaak gaat het om iets wat hij zonder moeite had kunnen voorbereiden, of leren, maar is vergeten, is blijven uitstellen of hij heeft de opdracht half gedaan.
In Magister staat regelmatig: ‘zie mail’ bij het huiswerk… maar die mail zie ik niet. Ja, nu pas heb ik geëist dat ik de inloggegevens krijg van zijn mail omdat hij het me blijkbaar zelf niet kan vertellen… Zo loop ik continu achter de feiten aan, want nu al staat hij op een achterstand en voelt het alsof ik kostbare tijd verloren heb laten gaan. En het loopt nog niet goed, dus wie weet hoe lang ik een modus heb gevonden waarin ik hem wél kan ondersteunen?! Ik kom ’s avonds ook moe thuis en heb om die reden waarschijnlijk iets te makkelijk geleund op zijn antwoord “Ja, ik heb al mijn huiswerk af hoor, mam…”. Ik heb sancties ingesteld als na 22.00 laptop en telefoon inleveren… met als gevolg dat hij te laat op school komt, want hij gebruikt zijn telefoon immers ook als wekker en dus mag ik me schuldig voelen. Ik weet het dus gewoon niet meer en word er zo wanhopig van en reageer ook niet bepaald constructief.
En ja, hij moet het doen. Maar je kunt tegen een 16-jarige ook niet zeggen: zoek het maar uit. Het helpt hem niet als-ie van deze opleiding af moet. Ik zou ook niet weten wat dan, het past namelijk wel erg goed bij hem. Het is een creatieve opleiding maar er is weinig sturing. Er wordt gezegd: je zit hier voor jezelf. Zou een 16-jarige dat al aan kunnen, met zijn problematiek? Hij heeft overigens verder geen druk leven, geen baantje, geen sport... en thuis hoeft hij eigenlijk niks te doen. Z'n kamer bijhouden en persoonlijke verzorging (waaronder ik ook versta: wat te eten maken voor jezelf) is al pittig genoeg voor deze puber. Een nieuwe opleiding is een schone lei… maar die weet hij met dit gedrag snel uitzichtloos te maken en dan begint het weer opnieuw, ik vind dat geen optie maar er komt een moment dat de school besluit dat ik niks meer heb te vinden! Heeft iemand een idee wat ik nog voor stappen kan nemen?
Pennestreek Khanacademy
Khanacademy is gratis. Ik snap niet zo goed dat je je moet aanmelden hoor, want je kunt ook onaangemeld gewoon doorklikken...
Maar je kunt van kleuter tot volwassene allemaal leuke dingen doen.
Zoon
Als ik heel eerlijk ben, Pennestreek, vind ik ook wel dat jullie je zoon veel laten doen. Laat m effe eens, soms moet je gewoon even inkakken. Ook niet er teveel over praten. Het is op de rit nu, laat het los, of probeer dat. In combinatie met dat andere wat je in je andere draadje noemde, is het allemaal nogal wat, wat op zijn schouders ligt.
Ja, bij ons weten de decanen ook veel over andere mogelijkheden. Niet alleen over vervolgopleidingen maar ook over meer wegen die naar Rome leiden.
En als het goed is kennen ze je kind ook een beetje, en kunnen ze op dat vlak wel een inschatting maken, wat bij hem past, wat zijn mogelijkheden zijn, eventueel in overleg met de mentor ook...
En dan nu even heel goed nieuws:
zoon is in 1 keer geslaagd voor zijn theorie-examen! Yes! Ik ben zo ongelooflijk trots op hem! Echt zo knap dat hij dat voor elkaar heeft gekregen, onder deze omstandigheden!
En ik ben trots op man die gisteren uren met hem heeft zitten blokken, terwijl zoon niet altijd even gemotiveerd was. Maar het heeft dus wel gewerkt (zei zoon ook, de training die hij vandaag kreeg heeft niet zoveel toegevoegd, hij heeft vooral veel gehad aan de uren met zijn vader boven de theorieboeken).
Mirreke, ik zal contact opnemen met de decaan op school. Eigenlijk is dat wat ik zoek, iemand die ons kan helpen met het vinden met de mogelijkheden voor zoon. De onmogelijkheden hebben we nu wel helder 
.
Wat goed
Gefeliciteerd, dat is zeker niet vanzelfsprekend tegenwoordig. Wat een opsteker!
Update over zoon
Intussen hebben we het diagnostiekgesprek gehad bij de GGZ. Daaruit komt naast toch wel een ASS, wat ons niet verbaast, vooral een hele grote kloof tussen zijn cognitieve intelligentie en zijn verwerkingssnelheid (125, dus begaafd, tegenover 79, dus bijna zwakbegaafd). Volgens de behandelaren mag het een wonder heten dat hij het vol heeft weten te houden tot 4 VWO. Maar met deze enorme kloof is het niet gek dat hij vast is gelopen, en dat hij nu letterlijk overspannen/overvraagd is.
Vervolgstappen ouderbegeleiding voor ons en zoon krijgt psycho-educatie. Verder gaan we met zijn huidige school in gesprek over welke vorm van onderwijs voor zoon het beste zou zijn. Vanwege de complexe problematiek raadt de GGZ ons toch speciaal onderwijs aan. Daar gaan we dus binnenkort maar eens kijken met zoon.
Gelukkig lijkt het regime van rust, regelmaat en beweging inmiddels vruchten af te werpen. Hij wordt weer wat vrolijker, slaapt beter, neemt weer zelf initiatieven, sport weer en praat weer wat meer. Dus de ergste crisis hebben we nu hopelijk gehad.
We gaan dus op deze weg verder. Nu maar hopen dat we een school kunnen vinden waar hij past, zodat hij in september ook daar weer mee door kan.
Getalletje
Het getal voor zijn verwerkingssnelheid is dus een momentopname. Eigenlijk kan je geen waarde hechten aan dit getal. Ik zou het zodoende ook niet overhandigen aan school. Straks zien ze dit als een vaststaand feit. Je spreekt over een kloof, die kloof is zeker niet bij voorbaat permanent.
Je hoeft niet alle info door te geven. Uit het onderzoek kan men vaststellen dat kind mogelijk tegen een burn-out aan zit en rust nodig heeft.
Eens vertelde een moeder dat haar kind een half uur gehuild had voor de dame een intelligentietest afnam. Het huilen ging van de test-tijd af en had invloed op de score. Ze heeft de uitslag als onbetrouwbaar naast zich gelegd.
verwerkingssnelheid
niet noemen hoor!! echt al die cijfers gewoon helemaal privé houden. .
en speciaal onderwijs . . . ?
Ik weet het niet hoor . . .
gr Angela
ik zou
er vanuit gaan dat hij regulier onderwijs prima aan kan, alleen op andere manier/ander tempo.
ik denk dat het voor zijn zelfverrtouwen niet handigis om op deze leeftijd nog naar speciaal onderwijste gaan kijken.
ik zou eerder aan specifieke begeleiding/coaching gaan denken, waarbij het halen van het diploma wel een doel is maar de weg er naar toe heel erg belangrijk voor het ontdekken van zichzelf. Positief benaderen dus en die cijfers gebruiken alleen om het verschil. Waarbij verwerkingssnelheid natuurlijk enorm bepaald wordt door hoe je je op dat moment voelt . . .
gr Angela
Verwerkingssnelheid
Dat is de reden dat er toetstijdverlenging wordt verleend.
Het kan ook helpen om het begrip van de stof anders aan te bieden. Als er in magister een jaarplan opgegeven is kun je de stof vast thuis een keer doornemen voor het op school behandeld wordt zodat een kind het dan beter kan volgen in de klas.
Sowieso hadden mijn kinderen veel meer aan het goed doornemen van de stof in het boek. We lazen vaak samen, om en om een alinea, om de stof goed door te nemen. Met de nadruk op inprenten. Niet te snel gaan overhoren. En overhoren met name met de goede antwoorden bij de hand.
School kan helpen door antwoord te geven op vaak schijnbaar eenvoudige vragen die een leerling nodig kan hebben om de stof verder te kunnen volgen. En niet te snel aan te nemen dat iemand het heus wel weet of zou moeten weten.
Voor een leerling met een ASS is veel stof te symbolisch en te weinig concreet. Het scheelt wel eens per leerkracht hoe de stof makkelijk begrepen wordt of juist niet.
Het zou geen reden moeten zijn om naar speciaal onderwijs te gaan.
Speciaal onderwijs kan een hele opluchting zijn, maar met de huidige bezuinigingen kun je er ook juist een probleem bij krijgen. Onrustige, veel te grote klassen. Kinderen met autisme mengen niet goed met kinderen met een justitiele maatregel of andere psychiatrische problematiek omdat ze juist rust en voorspelbaarheid nodig hebben.
Die kloof is er echt wel, altijd al geweest ook
Ongetwijfeld heeft zijn overspannenheid de uitslag nog naar beneden getrokken, maar dat er een kloof ís, was van tevoren al duidelijk. Ook denk ik dat de aanwijzingen voor ASS wat erger zijn geworden door die overspannenheid. Hij is tenminste voor ons nagenoeg onherkenbaar in zijn gedrag de laatste maanden. Hij gaat nu alle contact uit de weg, waar dat vroeger altijd wel minder was dan bij het gemiddelde kind, maar niet enorm opvallend. Het is natuurlijk ook niet voor niets dat hij deze diagnose pas op zijn 17e krijgt.
Bij de testen in groep 4 bij de neuropsycholoog kwam er al een v/p-kloof uit, en die verwerkingssnelheid viel toen ook al in negatieve zin op. Een leerkracht uit groep 6 gaf zoon nog wel eens apart instructie en liet hem dan vervolgens een half uurtje met Kapla spelen of tekenen of zo. Pas dan kon zoon de instructie inzetten om zijn opdrachten mee te maken. Maar dat is inderdaad leerkrachtafhankelijk, en op een basisschool vast makkelijker te doen dan op een middelbare school.
Concreet hebben we te maken met het feit dat hij het dit jaar niet gaat halen. De achterstand is al veel te groot om dat nog in te lopen. En nog een keer doubleren mag niet. Hij moet dus sowieso van deze school af. En wat dan? Op een reguliere school naar 4 havo? Die klassen zitten al overvol, dat hebben we vorig jaar al geprobeerd. Als dat was gelukt hadden we hem vorig jaar al overgeplaatst, omdat we dit al wel aan zagen komen. Maar er was dus gewoon nergens plek. Tenminste, niet binnen een straal van 15 km. En dat in hartje Randstad... Daarbij komt dat alle havo's deel uitmaken van een grote scholengemeenschap. Dat vinden wij, huidige school, en nu ook de behandelaars een minder geschikte omgeving voor zoon.
Ik snap wat jullie zeggen, natuurlijk zijn die getallen momentopnames, maar waarom zouden wij school niet informeren hierover? Welk risico lopen we door het wel te doen? Hij moet toch al van deze school af, zij moeten ons alleen nog wel helpen om hem ergens anders geplaatst te krijgen. Ik weet ook niet waar hij anders heen kan dan speciaal onderwijs. Vavo kan, maar ik zou het voor hem heel fijn vinden om een beetje tussen gelijkgestemden te zijn, zodat hij zich geen buitenbeentje voelt. De school die ons werd aangeraden heeft zich gespecialiseerd in onderwijs aan kinderen met ASS (voor de mensen hier uit de buurt: het gaat om het Pleysier College Westerbeek in Den Haag). Ik wil er in ieder geval met zoon gaan kijken.
En wij willen natuurlijk met alle liefde zoon (intensief) begeleiden, maar ik denk niet dat dat realistisch is. Ten eerste is het gewoon een puber, die los wil (en moet) komen van zijn ouders. Hij is 17! We hebben hem altijd al zo aan het handje genomen, het zou juist voor hem zo goed zijn om het zonder ons te kunnen. In ieder geval voor wat betreft school, we zullen hem met de rest al genoeg moeten helpen en steunen. En verder hebben we natuurlijk wel ook gewoon allebei een (bijna fulltime) baan en nog een ander kind, dat ook aandacht nodig heeft. Bovendien heeft hij veel dingen van geen vreemde, ik vind het zelf gewoon heel lastig om hem te ondersteunen, ik kan zelf ook geen orde scheppen in chaos en plannen heb ik ook nooit onder de knie gekregen. Los van dit alles hebben man en ik zelf ook nog het nodige op ons bordje. Ik zou dus niet weten hoe wij hem de nodige ondersteuning kunnen bieden.
Wie het weet mag het zeggen...
Pennestreek,
Ik viel er een beetje in.. Mijn punt was dat als de scholl de kloof te overzien vindt, ze mogenlijk gelegenheid zien om hem op school te begeleiden. Als zij de kloof te groot vinden, gaan ze over op plan B nl de andere school.
Je geeft aan dat jullie goed contact hebben met de school en instemmen met overstap naar speciaal onderwjs. Dat verandert m.i. de zaak. ( Geen kind over de schutting.)
Hopelijk voelt hij zich gauw wat prettiger.
Wel speciaal onderwijs
Maar dan een speciale auti-school?
Ik zou er in ieder geval eens gaan kijken. Wellicht worden jullie aangenaam verrast.
De opmerking van AnneJ mbt de justiële cliënten herken ik hier in de regio in ieder geval niet.
Cijfers noemen (of niet)
Als je cijfers noemt aan de school komt dat in zijn dossier. Ga je naar een andere school, dan verhuist dat dossier meestal mee. Ik geloof dat dat eigenlijk niet mag, maar het gebeurt vaak wel.
En vaak komen die gegevens ook bij vervolgopleidingen te liggen, waardoor er een grotere kans bestaat dat je zoon later niet meer een vrije keuze krijgt bij het kiezen van een opleiding. Ook opleidingen gaan steeds vaker selecteren aan de poort.
Om allerlei redenen hebben al onze kinderen psychologische onderzoeken en tests gehad waar cijfertjes uit kwamen rollen. Bij één kin hebben we de fout gemaakt die cijfers aan instanties/school ed door te gecen.
Daarna nooit meer. Je kunt prima een verslag laten schrijven zonder harde cijfers, waarin wel wordt uitgelegd welke moeilijkheden je zoon ondervindt. Waarom hij momenteel uitvalt.
Ga je eens oriënteren op een speciale school. Zonder daarvóór al een specifieke beslissing te hebben genomen. Ga eerst zonder je zoon. Probeer op je in te laten werken of je hem op zo'n school ziet gedijen.
Weet, dat scholen ook nu al veel meer vrijheid hebben dan ze zelf denken. De huidige school zou, als ze het zouden willen, prima een geheel eigen onderwijsprogramma voor je zoon kunnen en mogen uitstippelen.
Verwerkingstijd is wat in Geef me de vijf puzzeltijd wordt genoemd. Vrij bekend fenomeen bij autisme. Autisten hebben vaak langere tijd nodig om uit te puzzelen wat er van ze gevraagd wordt, hoe ze een vraag moeten interpreteren, welke uitwerkingsmethode ze moeten toepassen, noem maar op.
Ga anders op zoek naar een speciale autiklas. Daar vindt je zoon wellicht meer erkenning en zelf ook herkenning. Ik merk aan mijn zoon dat vooral het meedoen aan de neurotypische wereld, de 'normalen', buitengewoon veel energie kost. En dan moet hij daarbovenop ook nog stof leren en verwerken en reproduceren. Daar kan de overspannenheid van je zoon ook (deels) door worden veroorzaakt. En een overspannen kind is veel trager, is aan het overleven. Pin dat cijfer niet op hem vast.
Ik zou de cijfers beslist niet aan de school geven. Het kan beperkend werken voor hem.
Pennestreek
Hoe is het nu met jullie zoon, weten jullie al iets meer over het vervolg.
Ik hoop in ieder geval dat hij weer iets beter in zijn vel zit.
Bloempot
Wat lief dat je aan hem/ons denkt. Het gaat heel langzaamaan de goede kant op met hem. Hij gaat nog niet naar school, ik denk ook niet dat dat dit schooljaar nog gaat lukken. Maar we horen hem weer zingen en fluiten, hij heeft weer meer energie, neemt weer wat vaker zelf initiatief, is weer creatief bezig. En hij kan steeds duidelijker aangeven wat hij wel en niet kan en wil, en waarom. Dat is voor hemzelf, maar zeker ook voor ons, erg fijn.
Het onderwerp school ligt nog wel heel gevoelig, maar daar proberen we met kleine stapjes ook verder in te komen. Maandag is hij naar een open dag geweest bij een VAVO, hij wilde eerst absoluut niet gaan, maar we kregen hem gelukkig wel zo ver, en hij heeft dat prima gedaan. Zelf het woord gevoerd, uitgelegd hoe en wat, en aangegeven wat hij zou willen. Dat was tot een paar weken echt ondenkbaar/onmogelijk geweest!
Intussen is ook zijn rijexamen aangevraagd, dat duurt helaas wat langer dan we hadden gehoopt (wachtlijst) maar goed, hij doet dat dus prima, en dat is het belangrijkste. Weer iets om trots op te zijn voor hem.
Kortom, hij maakt echt flinke stappen, hij komt er wel!
Reactie
Fijn te horen dat het beter gaat. Het lijkt me ook zo lastig om te zien als je kind ongelukkig is. Gelukkig dat hij weer actiever en vrolijker wordt. Voor school komt er ook vast wel een oplossing . Succes met het behalen van zijn rijbewijs!
Update
Wat leuk dat de discussie zo is doorgegaan... ik kom hier niet zo vaak en was dit draadje eigenlijk alweer vergeten. Het feit dat ik hier nu ben, geeft aan dat het niet goed gaat... Mijn zoon had een 'inhaalweek' en moet zoveel onvoldoendes ophalen dat ik er een hard hoofd in heb. Daar komt bij dat ik net in zijn mailbox heb gekeken en heb gezien dat hij alle leraren waarvoor hij iets in moest halen netjes heeft gemaild met de vraag daar een afspraak voor te maken. Het gros heeft gewoon niet geantwoord... en mijn zoon zegt dat het heel moeilijk is om iemand op school zelf aan te spreken. Ze hebben nu geen les deze week, sommige leraren werken niet alle dagen of op een andere locatie. Het gaat daar zo chaotisch dat ik denk dat die leraren ook van de ADD-problematiek zijn. Het gevolg is wel dat mijn zoon daar straks de dupe van is, want als leraar trek je aan het langste eind. Vorige week hebben we een gesprek gehad op school en ze gaven aan dat ze absoluut niet twijfelden aan zijn talent en aan zijn kunnen. Ze laten het gewoon maar gaan... maar gaan aan het eind van het jaar natuurlijk wel glashard zeggen dat hij niet aan de overgangsnormen voldoet als het zo door gaat! En dan is iedereen allang vergeten dat er iets niet is ingeleverd omdat de leraar die dag onvindbaar bleek.. dan staat alleen die één voor 'niet ingeleverd'... Het is niet zo zwart-wit! Er is ook een vak wat maar 1 (niet te herkansen) opdracht heeft uitgezet. Als je die dan slecht maakt, staat dat op je rapport.
Het frustreert me allemaal enorm. Want er is ook nog het verzuim, wat de spuigaten uitloopt. Zit daar dan te vertellen dat hij ook niet weet waarom. Hij heeft gewoon een 'slap karakter', alsof iedereen het daar maar mee moet doen. Hij heeft zo geen overzicht over de consequenties van zijn verzuim en slechte cijfers.
Tja, op een andere mbo-opleiding zal het niet anders gaan, dus het helpt hem niet als hij het eerste jaar niet redt (en dus van school af moet). Overigens ging het daar tijdens dat gesprek op school helemaal niet over, terwijl het toch reëel is als je naar zijn cijferlijst kijkt. Zo gebeurde het dus dat mijn zoon na afloop gerustgesteld weg liep (hij moest het maar ophalen tijdens de inhaalweek) en al mijn opmerkingen afdeed als 'hysterisch'.
vervelend
Ik kan me je frustratie goed voorstellen, maar ik zou ook niet weten wat je zou kunnen doen. Hopelijk ziet hij snel dat hij het zo niet redt. Hij zal het toch echt zelf moeten doen.
Zeker frustrerend
Ik leef met je mee. Je zou hem wel een flinke schop onder zijn achterste willen verkopen he?! Ik ben toch bang dat hij zelf de gevolgen zal moeten ondervinden van zijn luiheid/uitstelgedrag. Tenzij je misschien school kunt vragen om nog eens een gesprek met hem te hebben? Als jij ze duidelijk kunt maken dat hij die 'aansporing' nodig heeft, dat hij naar jou niet luistert (zullen ze vaker meemaken met die pubers), misschien willen ze dan de druk op zoon een beetje opvoeren? School van zoon heeft dat wel gedaan, en dat hielp destijds.
Aan de andere kant, als ik lees dat school zelf ook nogal chaotisch is, is het misschien toch geen gek idee om nog eens naar andere opleidingen te kijken.
Hier merken we dat zoon blokkeert bij alleen al het woord school. Ook lastig. Hij wil en kan niet nadenken over hoe het verder moet. Maar ja, hij is 17, wij kunnen niet (meer) voor hem beslissen wat hij moet doen. In huis doet hij netjes wat we van hem vragen (was in het begin anders, toen lukte ook dat niet, dus er zit wel vooruitgang in, maar we hebben helaas niet de luxe om af te wachten tot hij uit zichzelf zin krijgt om te gaan kijken naar opleidingen. Pfff...
Sterkte in ieder geval!
