1,5 jaar na vreemdgaan
dec 2019 ben ik erachter gekomen dat mijn man waarmee ik toen 13 jaar samen was (nu bijna 15) verliefd was op een collega en ook met haar het bed (nou ja eigenlijk de bank) heeft gedeeld. Mijn wereld stortte in. Onze oudste was net 3 en onze jongste 4 maanden. Ik begreep niet hoe hij dit heeft kunnen doen.
We zijn in therapie gegaan wat ons goed heeft geholpen (met vele hoge pieken maar ook diepe diepe diepe dalen). Ik moet zeggen dat het afgelopen jaar eigenijk heel goed is gegaan. Toch krijg ik nu weer een terugval. Ik moet veel aan zijn collega denken, voel nog veel boosheid naar haar. Onbegrijpelijk hoe je dit een andere vrouw aan kan doen. Vanzelfsprekend ervaar ik deze boosheid en onbegrip ook naar mijn man.
Mijn man heeft er ontzettend veel spijt van en is door het stof gegaan (terecht!). Hij is zich 100% voor ons huwelijk in gaan zetten. Het eerste jaar vanaf het vreemdgaan zaten wij hierin dus op hetzelfde spoor. We hadden een gezamenlijk doel, mijn emoties mochten er zijn, er was begrip, veel goede gesprekken en we leefden in onze eigen bubbel.
Mijn ervaring nu is dat we op 2 sporen zitten. Hij denk nooit meer aan die collega en verafschuwd zichzelf van toen. Hij heeft totale focus op ons en kan door met ons leven. Ik daarentegen kan dit niet op deze manier. Ik word nog vaak getriggerd door films, muziek, locaties etc. Voor mij is het iets wat nog heel erg leeft. Gelukkig kan ik vele triggers negeren of ermee omgaan. Maar soms zitten er een aantal triggers snel achter elkaar en komt de hele ellende weer terug.
Het voelt alsof de hele wereld alweer doordraait en wat er is gebeurd in het verleden behoord en daar moet blijven. Ik had ook gehoopt dat ik dit ondertussen zo kon voelen, maar dat lukt me niet helemaal. Voor een stukje is dit mijn ''eigen schuld'': Ik heb elk detail uitgevraagd, aangehoord en gelezen in de appjes. De uitermate pijnlijke berichtjes over hun sexuele contact waar ze zo van hebben genoten doen soms de liefdevolle appjes naar elkaar meer pijn, zoals : ''ik geniet ervan als ik je mag optillen, mn handen door je haar kan halen, je kus en je billen kan vasthouden..'' Dit zijn (logischerwijs) ook teksten die hij tegen mij kan zeggen. Naast dat ik hoor hoe het lief en oprecht bedoeld is als hij het tegen mij zegt, kan ik het tegelijkertijd niet altijd oprecht aanhoren en doet het zeer.
Ik vind het op de goede momenten fijn om te ervaren dat tijd de wonden heelt. Tegelijkertijd vraag ik me af of dit daadwerkelijk zo is, of dat het het onvermogen van ons brein is om alle details van elke situatie te onthouden. Oftewel vergeet ik niet gewoon 80% van alle ellende en voelt het daarom alsof het beter is? Want als ik daadwerkelijk aan de geschreven teksten en handelingen terug denk vraag ik me af hoe iemand zo iets kan doen als hij daadwerkelijk van zijn partner houdt.
Hoe lang duurt het voordat een mens hier echt overheen komt? En kan je hier echt 100% overheen komen?
Boogschutter, hoe dat in een mannenbrein werkt en of dat bij overspelige vrouwen ook zo werkt...ik weet het echt niet. Er zijn zoveel uiteenlopende redenen/oorzaken waarom mensen, man of vrouw, vreemdgaan...en toch gewoon bij hun eigen partner willen blijven.
Vreemdgaan is ook niet de enige oorzaak die voor een flinke deuk in iemands vertrouwen binnen een relatie zorgt. Vertrouwen in iemand, in je partner, kan ook door andere oorzaken/andere hele grote fouten onderuit gehaald worden. Maar de fout die iemand maakt, maakt daarmee niet ook de hele persoon meteen fout.
Ik had/heb er ook moeite mee hoor, dat man zei een aantal keren aangegeven te hebben dat hij wilde stoppen, maar dan toch weer gewoon met haar doorging. Toch iedere keer weer zwichtte voor haar pogingen om hun affaire, hun bubbel/zeepbel, in stand te houden. Om, in mijn ogen, flutredenen als bang zijn dat ze contact met mij zou opnemen om over hun samen te vertellen, omdat dat dan zou betekenen/ hij heel bang was dat dat dan het einde van ons huwelijk zou zijn, hij dus alles kwijt zou raken en zijn fijne gezin uit elkaar zou vallen. Dat is het grote risico van achter de rug van je partner om een affaire erop na houden, ja! Dat weet je toch als je aan zoiets begint. Maar ja, kop in het zand steken en gewoon doorgaan is makkelijker? Die gewillige vrouw die altijd zin heeft en die spannende, geile seks daardoor is steeds toch te lekker om mee te kappen? Tot op zekere hoogte was dat inderdaad zo, ja. Maar die dynamiek veranderde toch echt wel naarmate de tijd verstreek.
Zij leek er ook totaal geen spijt van te hebben dat ze zelf ook overspel pleegde naar haar man. Nee, want die had geen waardering voor haar, vernederde en kleineerde haar maar al te vaak, volgens haarzelf. Maar wel mijn man verantwoordelijk stellen voor haar geluk, want als hij het uit zou maken, als hij echt niet verder met haar wilde gaan, dan kon ze er volgens zichzelf maar beter zorgen dat ze heel hard tegen een boom aan zou rijden, zodat ze niet met die pijn en verdriet daarvan hoefde verder te leven. Kon haar niks schelen dat haar kinderen dan geen moeder meer hadden.
Zij ging compleet ook voorbij aan haar man, voor alles waar ze mee zat of wat er aan de hand was, nam ze contact op met mijn man. Alles moest hij maar voor haar oplossen, haar ondersteunen, bijstaan, troosten; ze legde alles bij hem neer. Begon op een gegeven moment ook te proberen haar kinderen langzaamaan steeds dichter bij man te krijgen. Dan sprak ze met hem af vlak bij een speeltuin waar de oppas dan met haar kinderen was zodat man ze dan op een afstand zou kunnen zien om dan op een gegeven moment, na dat zo een aantal keren gedaan te hebben, de kinderen dichterbij hen te laten komen om met hem kennis te maken. Het leek er op dat zij echt een nieuw leven met hem wilde beginnen. Wilde niet meer steeds in het geheim met elkaar afspreken. Wilde ook steeds meer dingen samen ondernemen (uitstapjes maken, een week samen op vakantie naar een zonnig oord) en niet meer alleen maar in een hotelkamer/auto/bos samen liggen vozen. Ze wilde meer, het moest niet meer alleen maar om de seks gaan, want daar was het op uitgelopen, daar was het nu iedere keer alleen maar om te doen, volgens haar. Terwijl ze in het begin ook wel eens leuke andere dingen hadden gedaan, in de fase van elkaar beter leren kennen. Daar wilde zij weer naar terug, dat wilde zij weer op die manier met hem beleven. Maar dat wilde man helemaal niet. Hij wilde eigenlijk niets meer met haar. Geen uitstapjes, al helemaal geen vakantie en de seks hoefde voor hem ook niet meer zo nodig. Hij was er eigenlijk wel klaar mee. Het loste niets op, daar was hij inmiddels wel al lang en breed achter gekomen. Maar hij kreeg het niet verzonnen, hoe hij de affaire op een 'goede' manier moest beëindigen. Op een manier dat zij het zou kunnen accepteren, dat het voorbij was, dat het over was. Op een manier dat hij haar dat in alle rust duidelijk kon maken, zonder dat ze dan meteen helemaal hysterisch zou worden. En dat hij daarna dan eens goed kon gaan nadenken over hoe hij zijn problemen op ging lossen, hoe hij zijn huwelijk met mij weer zou kunnen gaan herstellen, onze verbinding weer sterker kon maken, terug naar hoe die eerst altijd was geweest.
De hele toestand was een blok aan zijn been geworden. Hij was in de laatste periode ook echt zichzelf niet meer. Ook hier thuis niet. Was hij al langer niet, natuurlijk, maar nu was hij steeds meer in negatieve zin, had een kort lontje, was vaak behoorlijk chagrijnig. Het was echt niet gezellig meer. Waardoor ik al een tijdje steeds vaker al dacht, dat we op het einde van ons huwelijk afstevenden. Dat hij het niet meer leuk vond met mij samen te zijn, omdat hij zich zo humeurig gedroeg... Dacht ook dat hij al iemand anders had gevonden waar hij liever mee verder wilde gaan. Vermoedens dat er een ander was had ik dus al.
Dacht er al een tijdje over na hoe en wanneer ik een geschikt moment kon creëren om hierover toch maar eens met hem in gesprek te gaan... En toen ontdekte ik een e-mail waardoor de hele toestand aan het licht kwam.
Zij heeft nog even een tijdje heel lastig gedaan (telefonisch stalken, voicemail 'inspreken' -lees: geluidsopname- van dat ze heel veel lol aan het maken was tijdens stappen met vriendinnen, alsof het haar niets deed en ze wilde laten merken dat ze gewoon lekker verder ging met leven) nadat de affaire plotseling van de ene op de andere dag beëindigd werd, maar ik voelde dat niet als een bedreiging. Hij zou haar immers niet zomaar meer kunnen tegenkomen op het werk. Ook niet heel snel hier in de buurt, want haar woonplaats is meer dan 50 km hier vandaan. Hij heeft één keer een oproep van haar aangenomen om haar aan te horen en zelf heel duidelijk te zijn over dat hun affaire over en uit was, dat hij met mij verder ging en met niemand anders en dat het geen zin had om te blijven bellen om te proberen om hem over te halen of van gedachten te laten veranderen. En dat ze haar relatieproblemen zelf met haar eigen man moest zien op te lossen.
Sorry voor het lange verhaal, wilde eigenlijk reageren op wat je schrijft dat ze helemaal geen spijt heeft van het gebeuren.
Kan me echt goed voorstellen, dat het voor jou wel als bedreigend voelt, Boogschutter, omdat zij nog gewoon is daar waar hij werkt. En dat ze het niet had willen missen, dat ze er misschien zelfs nog niet klaar mee is... Poeh, dat voelt absoluut niet fijn, nee. Wat doet dat met jouw man? Dit hangt wel als een schaduw over jullie heen, ja, wat de therapeut ook al zei. Hoe denkt je man dit te gaan oplossen? Hij kan haar immers niet altijd blijven ontlopen, vrees ik? En zolang het nog niet helemaal afgesloten is, krijg jij niet de rust die je nodig hebt om het vertrouwen weer te laten groeien.
LaBelladonna...wat je schrijft dat je man humeurig was en een kort lontje had dat herken ik helemaal. Hij zonderde zich ook steeds meer af. Zat dan aan de keuken tafel met zijn kruiswoordpuzzel (Pfffff) terwijl wij in de woonkamer zaten. Hij zat ook steeds meer boven aan de computer maar dat was ook zodat hij dan met haar kon appen.
Hij heeft ook tegen haar gezegd....jij kent mij helemaal niet, jij weet helemaal niet hoe ik echt ben....en dat klopt natuurlijk ook. Zij weet niet dat hij moppert als de kat weer eens gekotst heeft en als de jongens de broodtrommels niet in de afwasmachine zetten. Met haar was het alleen maar leuk en spannend.
Ik heb één keer willen zeggen....je kon wel iemand anders hebben....maar dat heb ik niet gedaan omdat ik er van overtuigd was dat hij dat nooit zou doen ( wat valt dat tegen..)
Ik heb tegen mijn man gezegd dat ik alles wil weten wat ze op het werk tegen elkaar zeggen (dit heb ik ook al eens van een van jullie gelezen) Maar dit blijkt toch moeilijker te zijn dan ik dacht. Mijn man wil zoveel mogelijk 'normaal' tegen haar doen op het werk zodat niemand daar ook maar enige vermoedens krijgt. Ik zeg dat "normaal" tegen haar eigenlijk niet meer bestaat, het wordt toch nooit meer een gewone collega. Hierdoor zijn er al een paar keer situaties geweest dat hij niet het hele verhaal vertelde wat er gezegd was maar zich dan later "versprak". De therapeut heeft hem heel goed duidelijk gemaakt dat de communicatie tussen hun alleen nog maar zakelijk moest zijn en dat hij dus niet hoeft te vragen hoe het bij hun thuis ging. Want als hij dat niet zo doet dan kan ik nooit mijn vertrouwen weer opbouwen. Toen zij dat gezegd had kwam bij hem ook het besef dat dat klopte, en dat ik dat niet alleen maar zei uit emotie. Hij werd heel nerveus als ik hem vroeg wat er op het werk gezegd was en dan liet hij dingen weg wat eigenlijk niks op de kous had, bang dat ik daar wat achter zou zoeken. Maar opdie mannier werd ik dan heel achterdochtig en dacht dat ze dan toch nog appten of belden.
Het is gewoon verschrikkelijk moeilijk dat ze zich op het werk nog tegen komen en dat hun beider functies ook met elkaar moeten samenwerken. Haar man wil eigenlijk dat ze ander werk gaat zoeken maar hij zei...dat gaat ze zeker niet doen want ze geniet erg van de aandacht in dat mannen wereldje.. (!!!???) ze heeft schijnbaar een aantal jaren geleden ook al eens iets met iemand op het werk gehad (daar schrok mijn man wel van). Haar man zei...dat was alleen sex geen liefde... Ze zei dat het nu wel liefde was. Pffff bah.
Ja, Boogschutter, heel lastig allemaal. Het voelt zo dubbel, zo oneerlijk.
"De therapeut heeft hem heel goed duidelijk gemaakt dat de communicatie tussen hun alleen nog maar zakelijk moest zijn en dat hij dus niet hoeft te vragen hoe het bij hun thuis ging. Want als hij dat niet zo doet dan kan ik nooit mijn vertrouwen weer opbouwen."
Dat heeft ze heel goed gezegd tegen je man. Hij moet empathie in gesprekken met haar nu vèr buiten de deur laten. Anders verzanden ze mogelijk snel weer in praten over hun gevoelens en wordt het vlammetje weer aangewakkerd... Zeker omdat zij nog niet klaar is met hem.
Zou inderdaad beter zijn dat ze elders gaat werken. En of het dit keer werkelijk liefde is...ze vond hem vooral heel 'leuk' toch, toen ze hem op gesprek had? Een lekkere leukerd. Klinkt meer als verliefd/verlust. En dat is nog lang geen liefde.
En haar man weet er ook van? Ze heeft zelfs al eens eerder iets gehad met iemand op het werk? De minnares van man ook...had ook een aantal jaren voor haar overspel met mijn man een affaire gehad met een ander (is mijn man ook behoorlijk van geschrokken en zette hem behoorlijk tot nadenken over de hele situatie). Toen die ex-minnaar, naar haar zeggen, lastig begon te doen (omdat hij zijn toenmalige vrouw ging verlaten voor haar, maar zij toen niets meer met hem wilde waarop hij haar begon te stalken), heeft haar man haar daarbij geholpen om daar een halt toe te roepen. Heeft hij haar uit de brand geholpen. Daarna vond hij het inderdaad nooit echt leuk als ze op een personeelsfeest van zijn werk met andere mannen ging staan praten, of uitbundig met een andere man ging dansen. Daar vond haar man wel wat van, ja. Zij hield ook nogal van veel mannelijke aandacht. Daar kon ze geen genoeg van krijgen.
Die man van de vrouw in jullie situatie zal daar wellicht ook wel iets van vinden, zeker omdat hij vindt dat ze nu maar ander werk moet gaan zoeken. Hij heeft het nogal te stellen met haar dan. Heeft haar dus al eerder een nieuwe kans gegeven, maar nu doet ze het wéér...
Ik snap dat je man zo normaal mogelijk tegen haar wil doen op het werk, zodat niemand vermoedens krijgt. Maar juist dan is het gesprek zakelijk houden de meest aangewezen manier. Maar als iedereen daar eerder heel amicaal met elkaar omgaat, wordt dat misschien juist heel raar gevonden, dat zij nu ineens heel zakelijk met elkaar omgaan. Maar het zal toch moeten; de grens, het lijntje, is nu nog veel te dun en het risico dat die zomaar weer overschreden kan worden is daarmee veel te groot. Zij moet gewoon stoppen met werk van hem willen maken!
Mensen die vreemdgaan, 'kennen' hun partner in crime volgens mij nooit echt zoals ze in het dagelijkse echte leven zijn. Want in die bubbel samen is het allemaal geweldig, fijn, spannend en lekker. Dan heb je alle rompslomp van het dagelijks leven er niet bij, hoef je elkaars rommel niet op te ruimen, zijn/haar vuile was niet te wassen, toiletten niet te poetsen, vloer niet te dweilen, hoef je niet voor kinderen te zorgen, geen mantelzorger voor je ouders te zijn, hoef je geen vaste lasten te betalen, boodschappen te doen, eten te koken en de vaatwasser in te ruimen, etc. In die bubbel leef je in een schijnwereld met elkaar. En omdat je vaak maar kort de tijd hebt, ga je jezelf ook niet direct lopen ergeren aan onhebbelijkheden van de ander, want over een aantal uren neem je toch weer afscheid van elkaar. Dus zorg je er vooral maar voor dat je het fijn hebt samen. Je ziet elkaar vooral heel erg door een roze bril. Alles lijkt mooier dan het is.
Ik heb, toen ik het meer en meer ging vermoeden, man wel een aantal keren gezegd...als je denkt dat je met iemand anders gelukkiger kunt zijn dan met mij, dan ben je vrij om te gaan. Dan laat ik je in liefde los, want omdat ik heel veel van je houd, heb ik liever dat je gelukkig bent met een ander dan ongelukkig met mij... Zou het niet leuk vinden, maar zo zie ik het wel. Man is niet mijn 'bezit', niet mijn eigendom.
Maar hij zei dan telkens weer dat hij dat niet wilde en dat hij zijn verantwoordelijk kende, samen met mij voor ons gezin wilde zorgen. Heb ook wel eens terloops geopperd of er misschien een ander was die in zijn gedachten zat, maar dan zei hij dat ik niet van die gekke dingen moest zeggen...
Hoe was dat bij jou toen het uit kwam? Had je man toen direct spijt? Ik vroeg hem..heb je hier spijt van? Hij zei..ik heb spijt voor jou maar niet van haar.. Ook vroeg ik..was het lust of liefde? Zijn antwoord was..het was geen lust.
Ik snap nu wel dat hij op dat moment misschien nog in de verdedigings fase zat, zijn antwoorden zijn nu bij gedraaid maar toch....zo pijnlijk allemaal..dat hij het wilde verdedigen.
Ik zit er op dit moment volledig doorheen. Ik weet niet of ik dit nog wel kan of wil. Ik heb tegen hem gezegd dat hij eigenlijk ons huwelijk in de prullenbak heeft gegooid maar als ik nu opgeef dan doe ik hetzelfde. Ik voel me zo bedrogen en zo leeg en niks waard.
Ik kan het niet begrijpen dat mijn rots in de branding, de man waarvan ik dacht dat ik zijn nummer één was zoiets heeft kunnen doen. Ik vind mij zelf ook zo stom dat ik niet in de gaten heb gehad dat hij dus eigenlijk niet gelukkig meer was...wat zegt dat over mij....
Been there. Done that.
Meid, het zegt niets over jou. Weet, ik betrok het ook op mijzelf. Is ons huwelijk niets waard. Ben ik dan niks waard. Niet leuk genoeg, knap genoeg, sexy genoeg etc. Ons 20 jaar een leugen? Was hij niet gelukkig. Waarom merkte ik niets? Hoe Hoe kon hij dit doen. Dit mij aandoen?
Je hoeft niets te doen. Nu. Niet. Scheiden kan altijd nog. Ik gaf het tijd en besloot dat ik rust nodig had. Geef jezelf de ruimte voor alle emoties. Het mag er zijn. Ga ook in gesprek over wat jullie mooi en leuk vinden aan elkaar. Ga leuke dingen doen met en zonder hem. Tijd geeft ook dat je helderder krijgt wat je wel of niet wil. En kan.
Het doet gewoon heel erg veel pijn. Rouwproces. Het heeft veel tijd nodig.
xxx
Boogschutter schreef op 23-02-2023 om 08:22:
Hoe was dat bij jou toen het uit kwam? Had je man toen direct spijt? Ik vroeg hem..heb je hier spijt van? Hij zei..ik heb spijt voor jou maar niet van haar.. Ook vroeg ik..was het lust of liefde? Zijn antwoord was..het was geen lust.
Ik snap nu wel dat hij op dat moment misschien nog in de verdedigings fase zat, zijn antwoorden zijn nu bij gedraaid maar toch....zo pijnlijk allemaal..dat hij het wilde verdedigen.
Ik zit er op dit moment volledig doorheen. Ik weet niet of ik dit nog wel kan of wil. Ik heb tegen hem gezegd dat hij eigenlijk ons huwelijk in de prullenbak heeft gegooid maar als ik nu opgeef dan doe ik hetzelfde. Ik voel me zo bedrogen en zo leeg en niks waard.
Ik kan het niet begrijpen dat mijn rots in de branding, de man waarvan ik dacht dat ik zijn nummer één was zoiets heeft kunnen doen. Ik vind mij zelf ook zo stom dat ik niet in de gaten heb gehad dat hij dus eigenlijk niet gelukkig meer was...wat zegt dat over mij....
Niks. Echt niet. Betrek dat niet op jezelf. Het is lastig, omdat je op een gegeven moment in een situatie zit waarin de waarheid van partner een stukje je eigen waarheid wordt.
Wat je moet begrijpen, is dat onze partners dondersgoed wisten dat wat ze deden echt niet kon. Maar dat schuldgevoel gaat je op een gegeven moment in de weg zitten. Want hoezo heb je behoefte aan zoiets, als je verder gelukkig bent? Dat gebeurde er hier tenminste: Ik kreeg heel veel zaken naar mijn hoofd, waarbij ik dacht: Hmm, ik herinner me dat niet zo. Maar omdat je al in die ruzie-modus zit, laat je het erbij. En op een gegeven moment denk je: Misschien heeft ze gelijk. En was het al jaren op.
Nu we daar allebei iets beter op terug kunnen kijken, kun je hoogstens opmerken dat we als stel een beetje te druk waren met andere zaken. De drukte van het opvoeden van 3 kinderen en het opbouwen van je leven. Maar dat is in principe niets waar andere mensen van onze leeftijd geen last van hebben. Niet iets om je relatie voor naar de knoppen te gooien.
Ik heb nooit gezien dat mijn vrouw niet gelukkig was, omdat ze tot aan een 2/3 week voor het voorval, nooit ongelukkig was. Het is een manier om het goed te praten, voor zichzelf.
Ik lees nog wel eens mijn openingspost terug in dat topic en dan denk ik: Jezus. Ik heb me dingen aan laten praten.
Boogschutter schreef op 23-02-2023 om 08:22:
Hoe was dat bij jou toen het uit kwam? Had je man toen direct spijt? Ik vroeg hem..heb je hier spijt van? Hij zei..ik heb spijt voor jou maar niet van haar.. Ook vroeg ik..was het lust of liefde? Zijn antwoord was..het was geen lust.
Ik snap nu wel dat hij op dat moment misschien nog in de verdedigings fase zat, zijn antwoorden zijn nu bij gedraaid maar toch....zo pijnlijk allemaal..dat hij het wilde verdedigen.
Ik zit er op dit moment volledig doorheen. Ik weet niet of ik dit nog wel kan of wil. Ik heb tegen hem gezegd dat hij eigenlijk ons huwelijk in de prullenbak heeft gegooid maar als ik nu opgeef dan doe ik hetzelfde. Ik voel me zo bedrogen en zo leeg en niks waard.
Ik kan het niet begrijpen dat mijn rots in de branding, de man waarvan ik dacht dat ik zijn nummer één was zoiets heeft kunnen doen. Ik vind mij zelf ook zo stom dat ik niet in de gaten heb gehad dat hij dus eigenlijk niet gelukkig meer was...wat zegt dat over mij....
Toen het bij ons uitkwam, zag ik wel dat man spijt had. Zichzelf heel schuldig voelde. Zichzelf schaamde. Heb toen niet direct gevraagd of hij er spijt van had. Maar hij bleef haar in de eerste weken ook nog wel de hand boven het hoofd houden, haar soort van verdedigen, als het in gesprekken over haar ging. Hij wilde haar op de dag dat het uitkwam, ook niet bellen over wat er voorgevallen was en dat hun affaire uitgekomen was, want het was die dag haar trouwdag en dus wilde hij haar dag niet bederven...(nou toen moest ik wel even tot 1000 tellen om niet zodanig hard te gaan schreeuwen dat de halve provincie het zou horen...). Pfff, waarom haar zo verdedigen?
Lust en liefde/verliefdheid, het wordt in situaties als deze nogal eens door elkaar gehaald, wordt van dat wat iemand dan opeens opmerkt aan gevoelens bij zichzelf verondersteld dat het liefde is, omdat het zo fijn voelt, terwijl het feitelijk alleen maar lust is. Iets waar je meer van wil. Omdat het spannend is, nieuw, iets voel je/iets in je wordt wakker gemaakt wat er lang niet meer echt is geweest omdat de vanzelfsprekendheid ervoor in de plaats is gekomen in langdurige relaties. Je wordt weer gezien door een ander, nieuw persoon, en die iemand wil jou ontdekken, leren kennen, vindt jou heel interessant. En dat voelt heel goed, daar krijg je een enorme boost van, waardoor het lijkt alsof je de liefde herontdekt met die persoon. Alsof het 'meant to be' was dat je elkaar nu bent tegengekomen, dat het niet voor niets is dat je elkaar zo goed begrijpt, dat het voelt alsof je je zielsverwant hebt gevonden, op dezelfde golflengte en hetzelfde niveau en lief en leed met elkaar kunt delen...(dit waren letterlijk de woorden die man in die door mij ontdekte e-mail had geschreven...)
Ik snap dat het nu zo voor jou voelt, Boogschutter. Was voor mij precies hetzelfde.
Maar wat Anna Cara en Elpisto zeggen, klopt helemaal. Het zegt niets over jou. Heeft man later ook heel vaak tegen mij gezegd...het lag niet aan jou. Ik ben zo stom geweest om dit te doen. Had ik er toen maar over gepraat met jou...
Maar het voelt wel zo. Dat je lief je zoiets aan heeft kunnen doen. Doet heel erg veel pijn. Heeft echt de tijd nodig. Veel tijd.
Zorg vooral ook goed voor jezelf. Ga zelf ook leuke dingen doen, met lieve, leuke mensen. Of alleen voor jezelf. En hou je niet in. Ben ook maar boos, verdrietig, teleurgesteld. Laat het hem ook zien en merken. Jij bepaalt wanneer dat genoeg is.
Boogschutter schreef op 23-02-2023 om 08:22:
Hoe was dat bij jou toen het uit kwam? Had je man toen direct spijt? Ik vroeg hem..heb je hier spijt van? Hij zei..ik heb spijt voor jou maar niet van haar.. Ook vroeg ik..was het lust of liefde? Zijn antwoord was..het was geen lust.
Ik snap nu wel dat hij op dat moment misschien nog in de verdedigings fase zat, zijn antwoorden zijn nu bij gedraaid maar toch....zo pijnlijk allemaal..dat hij het wilde verdedigen.
Ik zit er op dit moment volledig doorheen. Ik weet niet of ik dit nog wel kan of wil. Ik heb tegen hem gezegd dat hij eigenlijk ons huwelijk in de prullenbak heeft gegooid maar als ik nu opgeef dan doe ik hetzelfde. Ik voel me zo bedrogen en zo leeg en niks waard.
Ik kan het niet begrijpen dat mijn rots in de branding, de man waarvan ik dacht dat ik zijn nummer één was zoiets heeft kunnen doen. Ik vind mij zelf ook zo stom dat ik niet in de gaten heb gehad dat hij dus eigenlijk niet gelukkig meer was...wat zegt dat over mij....
Ik heb ook niets in de gaten gehad. Hier thuis een humeurige man met een kort lontje
Ik persoonlijk vond het heel fijn dat ik hem de eerste weken niet om me heen heb gehad na het uitkomen want na zo'n lange periode op mijn tenen gelopen te hebben ervaarde ik het ook als een bevrijding.
Echt je hoeft jezelf niets te verwijten,diegene die vreemdgaan,die zijn fout. Die liegen en bedriegen. ik was ook naïef,totaal niet hieraan gedacht. Maar dat is niet mijn fout..het is hun fout en ze krijgen nog een kans van jou.
Mijn man was heel dankbaar ( rotwoord maar zo noemde hij het) voor deze 2e kans.
En ik heb hem laten werken...hij is door het stof gegaan bij wijze van. Maar doordat ik zag dat zijn liefde voor mij oprecht en intens was het verdriet wat hij had echt was kon ik steeds weer verder. Zijn oprechte spijt.
De stukjes informatie die je nu krijgt..die ga je verwerken.Wat ik ervaarde was dat ik iets te horen kreeg en daar kreeg ik weer nieuwe vragen over. En dat keer op keer. Je gedachten staan niet stil. Je blijft maar malen. Elke woord wat man zei werd bij mij op een weegschaal gelegd.
ik heb ook vaak op het punt gestaan om de handdoek in de ring te gooien..had ik dit er allemaal wel voor over. Vooral na het 1e jaar ben ik helemaal vastgelopen. Ook man wist niet meer hoe hij met mij om moest gaan. Maar hij had gezegd...ik geef nooit op...en dat heeft hij laten zien. En hij heeft het moeilijk met me gehad. Met mijn wisselende buienen en emoties.
Wat mij ook heeft geholpen is dat ik terug kon kijken naar wat hij er allemaal aan gedaan heeft. Als ik het niet meer zag zitten.
Alleen jij kunt beslissen of je dit er allemaal voor over hebt.
Dat gevoel van vastlopen wat je hebt is zo naar en eenzaam daarom gaf ik al aan in een eerder bericht...heb je niet iemand waar je het mee kan bespreken. Echt af enntoe even jenhart luchten..die je kan troosten
Het is allemaal wat!!!. Maar geef jezelf nooit de schuld van vreemdgaan.
Mijn man heeft zelfs een keer gezegd..misschien leefden we wel als broer en zus..ja ja...nou daar ben ik even behoorlijk boos om geworden..broer en zus hebben geen sex..
En ook jouw rots in de branding...was mijn man ook voor mij, is een mens...en is dus tot zoiets in staat.
Ik heb wel eens een gesprek gehad met man hierover. Ik was er voor de kinderen/mijn moeder...mijn man was er voor mij..maar wie was er voor mijn man. Ik dacht altijd "die is zo sterk",die heeft niemand nodig, ik ben zijn nummer 1. En dan komt iemand op zijn pad die hem helemaal geweldig vind.
Peet52! schreef op 23-02-2023 om 15:24:
[..]
Ik heb ook niets in de gaten gehad. Hier thuis een humeurige man met een kort lontje
Ik persoonlijk vond het heel fijn dat ik hem de eerste weken niet om me heen heb gehad na het uitkomen want na zo'n lange periode op mijn tenen gelopen te hebben ervaarde ik het ook als een bevrijding.
Echt je hoeft jezelf niets te verwijten,diegene die vreemdgaan,die zijn fout. Die liegen en bedriegen. ik was ook naïef,totaal niet hieraan gedacht. Maar dat is niet mijn fout..het is hun fout en ze krijgen nog een kans van jou.
Mijn man was heel dankbaar ( rotwoord maar zo noemde hij het) voor deze 2e kans.
En ik heb hem laten werken...hij is door het stof gegaan bij wijze van. Maar doordat ik zag dat zijn liefde voor mij oprecht en intens was het verdriet wat hij had echt was kon ik steeds weer verder. Zijn oprechte spijt.
De stukjes informatie die je nu krijgt..die ga je verwerken.Wat ik ervaarde was dat ik iets te horen kreeg en daar kreeg ik weer nieuwe vragen over. En dat keer op keer. Je gedachten staan niet stil. Je blijft maar malen. Elke woord wat man zei werd bij mij op een weegschaal gelegd.
ik heb ook vaak op het punt gestaan om de handdoek in de ring te gooien..had ik dit er allemaal wel voor over. Vooral na het 1e jaar ben ik helemaal vastgelopen. Ook man wist niet meer hoe hij met mij om moest gaan. Maar hij had gezegd...ik geef nooit op...en dat heeft hij laten zien. En hij heeft het moeilijk met me gehad. Met mijn wisselende buienen en emoties.
Wat mij ook heeft geholpen is dat ik terug kon kijken naar wat hij er allemaal aan gedaan heeft. Als ik het niet meer zag zitten.
Alleen jij kunt beslissen of je dit er allemaal voor over hebt.
Dat gevoel van vastlopen wat je hebt is zo naar en eenzaam daarom gaf ik al aan in een eerder bericht...heb je niet iemand waar je het mee kan bespreken. Echt af enntoe even jenhart luchten..die je kan troosten
Het is allemaal wat!!!. Maar geef jezelf nooit de schuld van vreemdgaan.
Mijn man heeft zelfs een keer gezegd..misschien leefden we wel als broer en zus..ja ja...nou daar ben ik even behoorlijk boos om geworden..broer en zus hebben geen sex..
En ook jouw rots in de branding...was mijn man ook voor mij, is een mens...en is dus tot zoiets in staat.
Ik heb wel eens een gesprek gehad met man hierover. Ik was er voor de kinderen/mijn moeder...mijn man was er voor mij..maar wie was er voor mijn man. Ik dacht altijd "die is zo sterk",die heeft niemand nodig, ik ben zijn nummer 1. En dan komt iemand op zijn pad die hem helemaal geweldig vind.
Die realisatie was misschien wel het meest pijnlijke en daarmee misschien het meest onoverkomelijke aan mijn verhaal. De realisatie dat ze er toe in staat is gebleken. En de wetenschap dat, als de omstandigheden daar zijn, iemand dit doet.
Persoonlijk worstel ik daar het meeste mee. Niet zozeer nog om wat er gebeurd is of de details. Het houd me niet wakker. Maar wetende dat ze vanavond, bijvoorbeeld, een etentje heeft met cliënten van het werk. Als afscheid omdat ze ander werk heeft. En dan een seconde nadenken of dat wel echt een etentje is. Dat soort stomme dingen.
Elpisto schreef op 23-02-2023 om 15:37:
[..]
Die realisatie was misschien wel het meest pijnlijke en daarmee misschien het meest onoverkomelijke aan mijn verhaal. De realisatie dat ze er toe in staat is gebleken. En de wetenschap dat, als de omstandigheden daar zijn, iemand dit doet.
Persoonlijk worstel ik daar het meeste mee. Niet zozeer nog om wat er gebeurd is of de details. Het houd me niet wakker. Maar wetende dat ze vanavond, bijvoorbeeld, een etentje heeft met cliënten van het werk. Als afscheid omdat ze ander werk heeft. En dan een seconde nadenken of dat wel echt een etentje is. Dat soort stomme dingen.
Helemaal mee eens. Wij lieten elkaar helemaal vrij. Bij mij nooit geen wantrouwen
Ben zelf opgegroeid met een vader die achteraf een notoire vreemdganger bleek te zijn dus vertrouwen was voor mij echt lastig naar mannen.
Die vrijheid die zo vanzelfsprekend was die is weg..en dat vind ik nog het ergste.
Peet52! schreef op 23-02-2023 om 15:47:
[..]
Helemaal mee eens. Wij lieten elkaar helemaal vrij. Bij mij nooit geen wantrouwen
Ben zelf opgegroeid met een vader die achteraf een notoire vreemdganger bleek te zijn dus vertrouwen was voor mij echt lastig naar mannen.
Die vrijheid die zo vanzelfsprekend was die is weg..en dat vind ik nog het ergste.
Yes. Je kijkt denk ik nooit meer op dezelfde manier naar iemand. Wij waren echt redelijk vrij. Durf ik wel te zeggen. Redelijk dezelfde normen en waarden wat dat betreft.
De beste uitleg volgens mij, gaf mijn vader altijd: Je moeder mag best honger krijgen, als ze maar huis komt te eten.
Zo stonden wij er ook wel in. Ik stond niet met jaloerse kop te stomen als mijn vrouw met een man stond te praten en andersom zij ook niet, al was ze daar misschien wel ietsje meer mee bezig. Ze was, hoe ironisch, door de eikel waar ze nu mee vreemdgegaan is gigantisch bedonderd, dus was ze toch altijd wel op haar hoede.
Maar dat is nu wel weg ja. En dat begrijpt ze ook wel. Ze zegt wel dingen als: Ik snap dat je het niet 1/2/3 geloofd, maar ik zal zoiets als dit nooit weer doen. Ik ben dit niet.
En ik geloof dat. Dat ze dat niet is. Ik ken haar. Maar toch: Ze heeft het wel gedaan. Ook al waren er omstandigheden. Ik kan er niet vanuit gaan dat ze onder die omstandigheden de volgende keer wel verstandig is. En laten we wel zijn: Ik heb natuurlijk contact gehad met de partner van de affaire. En het lastige daaraan is: Zij heeft natuurlijk hetzelfde te horen gekregen als ik. Volgens haar man is hij degene die de affaire afgekapt heeft, hij wou niet meer afspreken. Mijn vrouw liep echt rood van woede aan toen ze dat hoorde. Omdat volgens haar zij diegene was die door mij op de vakantie van die wolk afgetrapt werd en daarom alles na de vakantie on hold zette. Haar reactie en boosheid leek oprecht, MAAR je kunt het niet meer 1000% vertrouwen. Ik zat er gewoon naast he. Ze was als het ware aan het vreemdgaan met mij op rij 1 als gluurder. Ik zag de vele uren online op de telefoon, ik zag de vreemde appjes onder een rare naam binnen komen. Ik zag de foto verstuurd worden. En toch. TOCH kon ik het niet hard maken en bleef ze 4 maand lang liegen/liegen/liegen.
Dat feit, dat zorgt er voor dat je iemand nooit meer 100% kan vertrouwen. Niet het vreemdgaan an sich. dat is, achteraf gezien, nog het minst erge. Het in de grond trappen van mij. Het niet omkijken naar mijn kinderen. Daar heb ik meer moeite mee. Dat doet meer pijn.
Elpisto, ik heb dat ook. Ik was vol vertrouwen als hubby op pad ging. Met vrienden. Zakentrips met overnachting, prima (ik ging ook soms mee). Met collega's etentjes, uitgaan. Geen probleem. Ook prima als hij vriendinnen hielp in huis met iets ophangen of installeren. Mijn man heeft alleen zo verschrikkelijk veel gelogen, ook na het uitkomen loog hij weer over ben avond naar vriend A. Of nee er is echt geen ontmoeting geweest met Truus. Hij bleef tijdje met haar doorgaan bleek later. Zij was verliefd zei ze mij en wilde met hem verder. Hij niet met haar. Maar nu weet ik nooit meer of iets waar is of niet. Hij kon liegen of het gedrukt was. Ik geloofde daarom eerder hem dan mijn vriendin waar hij de affaire mee had gehad. Leerpuntje: woorden van een vreemdganger zijn niet altijd de waarheid. Nooit van mijn man vertelde wacht ná het uitkomen. Verslaving doet gekke dingen met iemand.
Niet zo lang geleden kwam hij met ik wil graag weekend weg met twee vrienden. Ik vind dat hij weg moet kunnen gaan. Juist die vrijheid beviel ons beiden. Maar ik lag wel wakker die bewuste nacht.
Het volle vertrouwen is weg.
ik ben ook voor volledige vrijheid. Maar heb daar nu wel bedenkingen bij en vind ook dat dat mag. Hij heeft het beschaamd. En flink ook!!!
Mijn man gaf aan mij terug te willen. Ik had nooit verwacht dat ik daar enigzins voor open zou staan juist vanwege die vrijheid die dan onder druk zou komen te staan. Zou ik nog wel ontspannen thuis zitten als mijn man weg is.
Mijn man houd hier rekening mee. Heeft in het begin zelf aangegeven dat hij nooit meer naar een groot bedrijfsfeest gaat.
In eerste instantie was ik het daar niet mee eens. Maar hij gaf in volle overtuiging aan dat niet meer te willen ook. Zou voor mij ook teveel stress opleveren denk.
Bespreek je dat dan ook met je man Ana Cara?
Ook wij lieten ons vrij om iets te ondernemen met vrienden of collega's. Omdat mijn man met haar afsprak na het werk is dat wel anders. Maar hij vraagt nu zelfs aan mij of dat ik het erg vind als hij gaat sporten. Hij had laatst een etentje met oud collega's maar dat heeft hij afgezegd omdat hij dat nu niet zo gepast vond.
Ik moet het dus nog ondervinden als hij alleen ergens naar toe gaat.
Zeker, juist hierover praten is belangrijk gebleken.
Ook mijn man zei dingen af of vraagt hoe ik er naar kijk. Ik ben erg sterk nu van zeg wat je doet en doe wat je zegt.
Ik word betrokken bij zijn plannen. Toch soms dat stemmetje .... Nooit meer 100% vertrouwen.
