Relaties Relaties

Relaties

Karin Schmidt

Karin Schmidt

10-02-2010 om 11:36

Aaaargh [schaamte, schuldgevoel, hulpbehoevende vader]

Sorry, ik moet dit ff kwijt, zit hier onder nieuwe nick....
word helemaal niet goed van mijn vader, het komt er nu waarschijnlijk allemaal erg ongenuanceerd uit, maar pffffff

Vader belt me net: (zielig stemmetje) ja, weet niet zo goed waarom ik bel, maar nou ja.... tja... ik wilde je even laten weten dat ik gisteren getroffen ben door een heel hevige buikgriep; alles zat onder.... het hele huis. X (de hulp en haar man) hebben het opgeruimd en schoongemaakt; de gang boven, de badkamer, de gang beneden, alles....ja, het was heel erg. Zo lief dat ze dat gedaan hebben......

aaaaaaaaaaaargh! Goed ik begrijp dat dit voor onbekenden vooral als heel zielig en rot overkomt voor hem, maar ik word niet goed!!!! Wat een schuldgevoel wordt me hier opgedrongen, heeft deze man dan werkelijk geen enkel gevoel voor decorum! Ik was afgelopen weekend bij hem op bezoek toen er ook een zakenrelatie bij hem was. Zat hij ook te vertellen dat bij zijn huidige ziektebeeld ook hoorde dat hij geen controle meer heeft over darmen en blaas en dat dat dus wel eens misgaat. Een zakenrelatie nota bene. Ik ben allang geen puber meer, maar ik kon wel dooor de grond zakken van schaamte.
Ik vind het werkelijk heel rot voor hem dat hij zo ziek is, maar wat gaat hij er beroerd mee om. Tuurlijk heeft niet iedereen even veel veerkracht om op een waardige manier met deze dingen om te gaan, maar dit gaat volgens mij alle perken te buiten. Zijn houding wekt allleen maar schaamte, boosheid en afkeer op. Sorry, het komt vast heel hard enongevoelig over, maar ik zit hier gewoon te trillen van woede en onmacjt. Ik kan niet ens meer normaal typen.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Yta Chalne

Yta Chalne

10-02-2010 om 11:59

Decorumverlies

Ik weet niets over het verdere ziektebeeld van je vader, maar decorumverlies is een symptoom van bijvoorbeeld Alzheimer. Een eerste seintje dat er sprake kan zijn van beginnende dementie. Zou dat het kunnen zijn? Google er maar eens op. Er is ook véél te vinden over hoe je daar mee om kunt gaan.

Karin Schmidt

Karin Schmidt

10-02-2010 om 12:09

Yta

Ik zal er eens op googelen. De ziekte die hij heeft is Multiple Systeem Atrofie, iets wat lijkt op parkinson, maar sneller gaat en waar geen medicatie voor is (ook niet om symptomen te bestrijden) Voor zover ik weet hoort dementie niet bij dit ziektebeeld, maar wellicht kan dat los van zijn MSA ook ontstaan. Vooralsnog zie ik het meer als passend bij zijn algehele karakter, maar daar kan ik me natuurlijk schromelijk in vergissen. De (om het zacht te zeggen) problematische relatie die ik altijd met hem heb gehad, is dan zeker debet aan mijn oordeel daar in. Nogmaals wellicht geheel onterecht. Hoe dan ook, zijn situatie is erg triest. Ik kan er nog niet zo geod mee omgaan. Ik ga zeker kijken naar tips om om te gaan met dementie, misschien is dat ook in deze situatie inzetbaar.
Dank voor je tip in elk geval.

Katrien

Katrien

10-02-2010 om 12:48

Ik snap het niet

Ik heb je bericht nu meerdere keren gelezen en waarschijnlijk mis ik iets, want ik begrijp echt niet hoe hij hierdoor jou een schuldgevoel opdringt.

En waarom je hiervoor moet trillen van woede en onmacht begrijp ik al helemaal niet.

Wat mis ik in het verhaal?

Katrien

Karin Schmidt

Karin Schmidt

10-02-2010 om 13:12

Reactie

Ik kan me voorstellen dat jullie weinig snappen van mijn berichtje. Katrien vraagt "wat mis ik". Eh...ja, sorry; er mist heeeeeeel veel in mijn bericht. Een geschiedenis van 40 jaar, die mijn reactie op zijn telefoontje bepaalt. En ik weet niet zo goed hoe ik die hier nu even kan samenvatten.
Of ik dit hier dan zo moet had moeten plaatsen, misschien niet. Punt is dat ik het even niet ergens anders kwijt kon; zus niet bereikbaar, man wil niets meer horen over mijn vader en ik was idd erg boos/verdrietig/geirriteerd.
Nu ik wat rustiger ben, kan ik misschien een betere vraag formuleren (die Yta ook al enigszins beantwoordde):
Hoe om te gaan met ouders, die door lichamelijke aftakeling, steeds meer hulp nodig hebben, maar die op zo'n claimende, zielige, zelfmedelijdende, passieve en op het schuldgevoel werkende manier hulp vragen. Die alle door jou gesuggereerde oplossingen en ideeen afdoen met 'niet wat ik zoek' en als een ander het dan voorstelt het wel aanneemt en mij vertelt: "wat ontzettend lief van xxx, he....dat ze dat regelt/bedenkt", etc.

tonny

tonny

10-02-2010 om 13:35

Emma heeft gelijk, maar...

... het maakt voor de kwaliteit van deze laatste fase wel heel veel uit hoe de relatie ouder/kind in de voorgaande (dertig? Veertig? Langer?) jaar is geweest. Denk je daaraan voornamelijk positief terug, dan heb je moed voor de laatste fase, hoe moeizaam het ook kan zijn. Maar waren er vooral veel hobbels en schermutselingen, dan wordt het taai.

Karin Schmidt

Karin Schmidt

10-02-2010 om 14:16

Tonny/emma

Okay Emma, dat het de cyclus van het leven is, dat het nu mijn taak als dochter is om de zorgtaak over te nemen, daar heb je waarschijnlijk gelijk in. Maar tonny's opmerking dat de relatie in het verleden van belang is voor deze nieuwe fase, is ook terecht.
Inderdaad heb ik niet veel vrolijks om op terug te kijken in de relatie met mijn vader.
Aanvullend dus maar op mijn oorspronkelijke vraag over hoe om te gaan met hulpbehoevende ouders; en hoe dan om te gaan met dit tegenstrijdige gevoel van zorgen om hem zoals hij nu is, medeleven en de wil om te helpen, maar ook de gevoelens van woede, wrok, teleurstelling en verdriet.

Ellen Wouters

Ellen Wouters

10-02-2010 om 14:36

Decorum

Ook zonder Alzheimer vind ik dat oudere mensen wel eens informatie delen die ik niet had hoeven weten.

Een collega die tijdens de lunch het gesprek op zijn aambeien brengt. Een respondent die tijdens een interview begint te zemelen over zijn prostaat. Mijn vader die steeds iets moet zeggen over zijn blaaskatheter. Mán houd dat soort dingen voor je, denk ik dan. Too much information, noem je dat.

Geldt dus ook voor mensen die nog zat andere dingen hebben om zich druk over te maken.
Overigens begrijp ik ook niet waarom kersverse ouders die foto's van hun baby laten zien aan anderen-dan-directe-familie daar foto's van de placenta en zo tussen doen. Dus misschien is het wel een algehele trend dat informatie over je fysieke wel en wee geen taboes meer kent. Van mij mogen er nog wel wat taboes overblijven .

Voor TO: je ergernis over de informatie snap ik dus wel een beetje, zij het dat je reactie nogal heftig is en dat heeft natuurlijk alles te maken met je voorgeschiedenis.
Dat jouw oplossingen weggewuifd worden en van een ander dankbaar aanvaard worden, sja, dat is vervelend inderdaad. Ik ken het (op andere manieren) ook en ik weet niet veel beters dan te leren het maar te aanvaarden voor wat het is.

Herkenning

ik ben al jaren (ik ben 35) bezig om te accepteren dat het vroeger gewoonweg heel vaak 'niet leuk'(lees: behoorlijk kut) en niet liefdevol was, dat mijn ouders er op cruciale momenten er niet voor mij waren en zijn. Ik zit al een paar jaar met die oude lui die meer aandacht nodig hebben dan ze zelf kunnen geven.

Afgelopen weekend was ik jarig, het is niet in hun opgekomen om te vragen aan dochter (hun kleinkind) wat ze had gegeven. En eigenlijk hebben ze nauwelijks naar haar omgekeken want er waren "leuke mensen" met zulke "leuke kinderen" (aanhang van aangetrouwde familie, ver weg dus).

ja en als ik dit zo type (ik doe dit eigenlijk zelden, zeker hier) voel ik gewoon het verdriet wat ik erbij voel.

Dus tja, ik snap die ARGHHHHH wel, enige wat ik wel hoop is dat jouw partner wat steun en een luisterend oor gaat bieden anders sta je er komende jaren er heel vaak zo voor.

sw4

sw4

10-02-2010 om 21:16

Begrijp je ergernis

Mijn schoonmoeder had dit ook en ik kon er geen begrip voor opbrengen. Ze had 1 keer een ongelukje gehad (tijdens de verhuizing de wc niet op tijd gehaald in haar nieuwe aanleunwoning omdat er dozen in de weg stonden en zij er niet goed langs kon met de rollator) en sindsdien heeft ze een luier gedragen. Terwijl er niets met haar blaas aan de hand was. Ze kon gewoon op tijd voelen dat ze naar het toilet moest. Maar ze koos vrijwillig voor de luier. Iets wat ik echt niet kon begrijpen. Maar misschien komt dat later, als ik zelf ouder ben.

Verhoudingen verschuiven.........

Als je ouders aftakelen....dan is dat een proces, een proces waarbij ook jouw 'beeld' van 'ouders' moet meeschuiven....Vrijwel alle irritaties die genoemd worden zijn normaal bij ouderen. Ze hebben hier geen schuld aan (als je al van schuld kunt spreken), kunnen er eigenlijk niks aan doen. Het is een normaal proces dat naarmate je ouder/hulpbehoevender wordt je egoïstischer en meer op jezelf gericht wordt. Ouderen nemen afstand van de 'buitenwereld' ook omdat ze de grip erop langzaam verliezen, ook omdat ze er niet werkelijk deel meer van uitmaken, ook omdat het veiliger voelt, zo lekker op jezelf gericht. De buitenwereld is inclusief je kinderen en kleinkinderen. Het is een normaal proces. Doodnormaal, een aanloop tot het eind van een leven. Het hoort erbij. Wel zijn er verschillen tussen hoe snel dat gaat en wanneer dat intreed....maar ook dat is niet écht beïnvloedbaar, niet door de ouderen zelf en zeker niet door de kinderen. Het enige dat enigzins invloed heeft is zo lang mogelijk proberen daadwerkelijk deel uit te maken van die buitenwereld. Maar als je allerlei pijntjes en kwalen hebt en daarvoor dus dokters moet aflopen (kost tijd en energie) en die je ook nog belemmeren daarvan deel uit te maken kan het heel snel gaan.
En in dat proces zijn heel veel ouderen waar ik hiervan regelmatig lees dat kinderen zich eraan ergeren al. Alleen die kinderen groeien er niet in mee. Die hebben niet door dat de verhoudingen verschuiven. Dat hun ouders totaal niet meer door hebben dat zij zich irriteren (bord voor de kop...)Dat de buitenwereld uit meer bestaat dan alleen zij, zij en ik.En dat het eigenlijk niemand écht interesseert welk pijntje ze waar hebben. Dat zijn dan wel je ouders (aan de buitenkant) maar niet meer écht je ouders, als in die positie. Er komt een tijd dat je het anders kan zien. Dat je een zielig hulpbehoevend mannetje voor je ziet dat aan het eind van zijn leven is...en die alleen maar wat aandacht wil.En dat je al dat geklaag langs je heen kan laten glijden en respectvol hem tot de orde kan roepen zodat hij zich tenminste nog enigzins 'gedraagt' als er buitenstaanders bij zijn. want dat kán hij niet meer zelf, en zal hij ook nooit meer kunnen. Irriteren eraan heeft dus geen enkele zin. Je hebt alleen jezelf er maar mee....Het is net zoiets als je irriteren aan iemand met een dwarslesie die niet meer kan lopen. Hij kán het niet meer...nu niet en nooit niet meer w.s. (of hij zou weer helemaal moeten opknappen en deel moeten gaan uitmaken van de buitenwereld, maar dat lijkt me sterk). Er zit dus niks anders op dan het te aanvaarden en mee te groeien in dat proces. En geloof me, die vader van jouw heeft écht geen last van jouw irritaties en schaamte, die gaat zo fluitend verder met waar hij gebleven was....Jij hebt alleen jezelf er mee.
Dus voor je eigen welzijn zul je mee moeten groeien in dit proces. Er zit niks anders op.
groeten albana

dc

dc

11-02-2010 om 10:07

En toch

wat voor geschiedenis er ook achter zit, ik vind het vreemd om je als slachtoffer te profileren in deze situatie. Je vader is ziek, niet jij. Het lijkt me dat je sowieso te oud bent voor plaatsvervangende schaamte en ik vind het wel makkelijk om te zeggen dat hij er beroerd mee om gaat. Laat hem er lekker mee omgaan zoals hij wil.

Terug naar je vraag

want oordelen over hoe een ander iets moet beleven is natuurlijk totaal niet zinvol.

hoe je er mee om moet gaan ? Accepteren dat het zo is en je eigen grenzen bewaken. Bijvoorbeeld toen ik zwanger was en mijn moeder totaal geen interesse toonde maar het wel uitgebreid over de kat wou praten kon ik het de ene keer wel opbrengen en de andere keer kapte ik het 'gesprek' al snel af.

Tja

ik lees het openingsberichtje van karin vooral als stress uiting, daarna vraagt ze zelf om manieren hoe er mee om te gaan.

Ik lees niet dat er iemand hier vraagt om eenstemmingheid, ja knikken maar ook niet om oordelen over dat gevoel wat omschreven wordt.

Dat er vervolgens vergeleken wordt met situaties in 'andere contexten' is mi zinloos. Nee je herkent het niet (dat hoeft ook niet) maar daarmee wordt er niet ingegaan op de werkelijke intentie van deze draad (denk ik dan, maar dat moet karin maar uitleggen) hoe om te gaan met gevoelens tov ouder wordende ouders die meer vragen dan jij kan bieden.

Ik zelf 'vind er niets aan' als het eenzijdig een "ik snap je niet, je bent er te oud voor, ik doe dat zelf ook zo etc" draadje wordt want daar schiet niemand mee op. Ik in ieder geval niet, terwijl ik het een zeer boeiend onderwerp vindt.

Overigens kreeg ik laatst het advies om vooral eens met een therapeut te praten over hoe je er nu mee om kan gaan, niet zo zeer dus het eindeloos uitpluizen van wat er vroeger geweest is maar tools en een visie leren waar je nu wat aan hebt. De aftakeling wordt alleen maar erger, dat wat geweest is kan je niet meer veranderen, de hoeveelheid zorg en aandacht wordt groter.

Nog toevoeging

nog even over die tip voor die therapeut (kreeg ik van iemand die jaren in maatschappelijk werk heeft gezeten) is dit een onderwerp waar heel veel mensen mee worstelen.

Ook als er geen wrok of verdriet is vanuit de situatie vroeger is het vaak zwaar om ouders te zien veranderen en de rol over te nemen als zorgbieder.

Ik hoop dat reina reageert

ik meen dat zij eens een draadje over de zorg voor een schoonmoeder heeft gestart en daar ook moeite mee had, ik ben wel benieuwd hoe ze daar mee om is gegaan en hoe die zorgvraag is ontwikkeld.
Maar misschien heeft Reina daar wel helemaal geen trek in.

Albana

Heel mooi omschreven zeg. Dat is precies wat er mijn ouders aan het gebeuren is. Overigens leidt dit bij mij niet tot irritaties omdat ik gelukkig/helaas te ver weg woon om dit allemaal dag in dag uit mee te maken.
Maar mijn zus zit er midden in en die krijgt er inderdaad ook af en toe een punthoofd van. Overigens zonder dat er sprake is van jeugdtrauma's (neem ik tenminste aan). Het is gewoon een heel proces waar je met zijn allen doorheen moet en waar je aan moet wennen. Je krijgt een feite een nieuwe rol in het geheel en dat is wennen.

Karin Schmidt

Karin Schmidt

12-02-2010 om 10:28

Reactie

Bedankt allemaal voor jullie ervaringen en ideeën. Weer gekalmeerd kan ik een en ander beter op waarde schatten.
Van jullie reacties heb ik geleerd dat het sowieso bij oude mensen hoort, dus dat ik me er maar bij neer moet leggen. Ik snap ook wel waar het bij hem vandaan komt; hij is oud, ziek en alleenstaand en heeft dus niemand in de buurt met wie hij dit alles kan delen en die hem daarin bijstuurt. Maar onze geschiedenis en zijn manier van communiceren (hij heeft altijd al een negatieve manier van aandacht vragen gehad) maken dat sommige dingen voor mij moeilijk te hanteren zijn.
Manda, je hebt helemaal gelijk ook met die tip om eens met een therapeut te praten; ik heb al geprobeerd mijn vader zover te krijgen om eens met een stervensbegeleider te gaan praten, maar zelf heb ik ook wel behoefte aan wat steun in hoe hier mee om te gaan. Ik vond jouw berichtje ook herkenbaar en treurig om te lezen. Ik ben blji dat je in ieder geval zo kunt genieten van je eigen gezinnetje.
Nogmaals, allemaal bedankt en ik ga vanmiddag mijn vader bellen om te vragen hoe het met hem gaat.

Karin Schmidt

Karin Schmidt

12-02-2010 om 11:41

Emma

Ik ken toevallig iemand die als stervensbegeleider werkt en van haar heb ik begrepen dat zij ingeschakeld kan worden vanaf het moment dat iemand te horen heeft gekregen dat hij/zij niet meer beter zal worden. Oftewel, vanaf het moment dat je weet dat het alleen nog maar bergaf zal gaan. Vanaf dan ben je aan het 'inleveren' en daar zul je mee om moeten gaan. Het is dus niet zo dat je al echt op je op je sterfbed hoeft te liggen om hulp nodig te hebben bij het omgaan met het feit dat je leven binnen enige tijd afgelopen zal zijn.

Wat aanspraak regelen?

Misschien vindt je vader het wel wat als er eens iemand gewoon vrijwillig langs komt? Voor wat aanspraak ofzo? Die gewoon rustig naar z'n klaagzangen luistert en hem wat aandacht geeft? Die aan hem denkt en evt. voor hem klaarstaat? Vrijwel alle gemeentes hebben 'maatjesprojecten' (ja die zijn ook voor ouderen!) of je informeert eens bij de kerk (mocht je kerkelijk zijn) die hebben ook vergelijkbaar iets. Ook het humanistisch verbond heeft zulke vrijwilligers. Gewoon iemand die naar je luistert....die er wel tegen kan een punthoofd te krijgen en wat meer geduld heeft. Scheelt jouw ook weer.
Je kan zelf gewoon informeren bij de instanties. Misschien kun je zelfs wel meteen een afpraak maken voor je vader, dan zie je later wel of hij het een goed idee vindt. En anders zeg je toch dat jij het wél een goed idee vindt en dat jij graag wilt dat hij die vrijwilliger fatsoenlijk ontvangt.
Je moet ouderen die al zo zijn, niet teveel meer vragen..gewoon voorstellen, geregeld en wel. Vragen is lastig...dan moet je namelijk afwegen en beslissen.. gewoon kiezen tussen 2 optie (ja en nee) is stukken makkelijker en eenvoudiger, zeker als je het overzicht al niet helemaal meer hebt. Wel met het nodige respect en rekening houden met hen natuurlijk.
groeten albana

Karin Schmidt

Karin Schmidt

12-02-2010 om 14:51

Emma/albana

Emma, zoals het er stond, namelijk dat ik mijn vader voorstelde om met een stervensbegeleider te gaan praten, klopt ook niet, trouwens. Het woord stervensbegeleider heb ik nooit in de mond genomen en zou ik ook niet doen. Wel heb ik hem voorzichtig gesuggereerd dat het misschien een idee zou zijn om eens te praten met wat mensen over hoe om te gaan met het verlies van allerlei fysieke mogelijkheden. Om iemand te zoeken met wie je zowel over praktisch zaken als emotionele kan praten, of meerdere personen die daar ondersteuning in kunnen bieden.
Albana, jouw suggestie om wat aanspraak te regelen is op zich een goede suggestie, alleen is dat voor mijn vader absoluut niet nodig. Hij heeft een enorm scala aan buren, kennissen en vrienden, die regelmatig bij hem langsgaan. Hij heeft een drukker sociaal leven dan ik! Bovendien is hij geestelijk prima in orde en accepteert van ons totaal geen 'regie in handen nemen'. Hij wordt juist erg boos als we iets willen regelen; hij heeft juist enorme behoefte aan alles in zijn eigen tempo, op zijn manier en in zijn tijd. Maar nogmaals, in zijn algemeenheid vind ik jouw suggesties heel bruikbaar.

tonny

tonny

12-02-2010 om 16:04

Je vader heeft volop contacten...

en die blijven hem ontmoeten, dus hebben kennelijk niet zo'n moeite met zijn gespreksonderwerpen en hindernissen. Dan zou ik ervoor kiezen wat afstand te nemen. Misschien hem even niet als 'je vader; beschouwen, maar als ' een ouder wordende man met bijbehorende beperkingen' . Of als je opa. Bij mij werkte dat in een periode waarin het me allemaal teveel werd.

Fijn dat hij zoveel vrienden en kennissen heeft da's mooi.

Gevoelens

Ik bedoelde het niet voor de sociale contacten...maar meer om over zijn gevoelens te praten (wat je zelf aandroeg), ook een vrijwilliger wordt (als het goed is) opgeleid hiervoor en heeft vaak een boel ervaring hierin...zowiezo praat je tegen iemand die met zo'n 'doel' op zich komt anders dan tegen een 'bekende'. Maar als jij denkt dat dat niet nodig is, is het ook prima. Ik vindt het idee van Tonny ook niet zo gek...zo spaar je je krachten ook voor tijden die er (misschien) nog aan komen....
groeten albana

Karin Schmidt

Karin Schmidt

15-02-2010 om 10:01

Tonny/albana

Dank jullie wel voor het meedenken. Alle reacties hebben me in ieder geval geholpen om een en ander beter in perspectief te plaatsen en hebben me een idee gegeven hoe ik er beter mee om zou kunnen gaan.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.