Affaire in tropenjaren

Ik snap het niet maar begrijp het wel. Het is een bizarre ervaring dat je zoveel liefde, boosheid en verdriet tegelijk kunt voelen. Het kan eigenlijk niet, maar je ervaart dat het wel zo is. Ik denk moeilijk te begrijpen voor mensen die dit bedrog niet kennen. Het is de liefde die zo pijn doet. In een podcast hoorde ik: vreemdgaan is zo heftig omdat gebeurt waar liefde je tegen belooft te beschermen. Juist die plek die het meest veilig moest zijn blijkt op dat moment het meest onveilig te zijn. Daarom is het een trauma. Wordt mooi beschreven in dit artikel: https://stroomlandcoaching.nl/relatietrauma/

Overigens: ik ben een jaar verder na het uitkomen. We zijn tot de bodem gegaan en ben dankbaar voor geweldige therapeuten. Het gaat heel goed met ons. Wat in de praktijk betekent: de verbondenheid is sterker dan ooit, we hebben plezier, we bouwen aan veiligheid, er is eerlijkheid. En op sommige dagen is het zwaar en voelen we het verdriet en de pijn. We kunnen er samen verdrietig over zijn. Ik verdraag deze dagen voor een relatie die in het hier en nu heel goed is. Blijf ademen en goed voelen wat je wilt en nodig hebt. Sterkte!

Blauwgeel. Ik begrijp je als geen ander.  En dat jouw stemming dwarrelt is heel normaal. Ik leerde dat het vg iets heel egoïstisch is en ik die vg man niet leuk vind en vond. Wie was hij? Wie is hij? En mijn ego streed (en strijdt) met mijn hart. Mijn normen en waarden botsten ook met werkelijkheid. Respect? Vertrouwen? Monogamie? 

 Ik heb ondertussen een vakterm gevonden die van toepassing is bij ons: relationele twijfel. 

 Er is sprake van relationele twijfel wanneer: je aandacht voor een groot deel is verlegd van het beleven van je relatie naar de vraag wat beter is; blijven of weggaan.

GekkeHenkie100 schreef op 12-08-2023 om 15:53:

Ik snap het niet maar begrijp het wel. Het  https://stroomlandcoaching.nl/relatietrauma/

Heel mooi artikel. Ik vond deze zin heel mooi beschreven:

Je moet je dus eerst losmaken uit deze afhankelijkheid, en zelf zorg gaan dragen voor je eigen genezing.

Daarom gaf ik eerder aan. Ga een paar weken "uit elkaar". Je moet resetten anders zal je nooit de cirkel doorbreken en/of jaren er last van blijven houden. Wordt eerst weer "vriendjes". En TO zeg niet dat het niet kan want hij had ook de relatie kunnen opgeven en had nu bij haar kunnen wonen. Ervaar na een paar weken (minimaal 4) of je echt van hem houdt en of je echt kan vergeven. Dat laatste kan niet iedereen. 

Die mix van emoties herken ik ook. Ik kon het supergezellig hebben en dan ineens kon mijn  gevoel zo omslaan.
Echt..met alles wat hij zei zocht ik wat achter. Ook ik liet man heel vrij. Festivals, op pad met vrienden etc etc. Alleen deden we die dingen niet meer samen. En ik thuis met de Kids.
Het is dan heel zuur om erachter te komen dat de ergste grens ook opgezocht wordt. 
Waarom. Ik begrijp het ook nog steeds niet. Ik begrijp nog wel dat er na een bedrijfsfeest met veel alcohol je open staat voor verleiding en dan zelfs naar een hotel gaat.Maar er daarna mee doorgaat( in geval van mijn man online) En dan het verzwijgen omdat je je huidige partner niet kwijt wilt. Ja dat kan er bij mij niet in. Dat vind ik nog het ergste. Het verzwijgen, het gelieg.

Je zult merken dat er heel veel emoties naar boven zullen komen als je besluit om verder te gaan met je huwelijk. Mijn man is door het stof gegaan. Heeft spijt betuigd. Vooral het eerste jaar keer op keer. Avonden hebben we gesprekken gehad. Aanvallen van mij, verdriet, boosheid, onbegrip waarom die grens, waarom dat gelieg, was hij verliefd. Nee zei hij, dus waarom dan vreemdgaan als je niet verliefd bent. Wantrouwen..pfff..dat is zo heftig. 
Idd. Je gaat alles in twijfel trekken. Ik bekeek al onze foto's.  Probeerde hier iets aan af te lezen.
Inmiddels heb ik dat niet meer. Soms tijdens een boze bui wil ik dat wel eens voor zijn neus gooien...zo van. En dat leven dan voor het vreemdgaan..stelde dat niets voor. Maar ik heb nu zoveel verwerkt dat ik dat los kan zien. Maar het is een rare gewaarwording je leven voor het vreemdgaan en het leven erna.Het is echt een trauma wat je meemaakt. 

Je man zult dat moeten incasseren 
Ik heb van tevoren tegen mijn man gezegd wat het inhield om met mij verder te gaan. Het zou hard werken worden. Het zou voor ons beide hard werken worden.
Praten..praten ..praten...
Ik heb heel veel opgezocht over hoe verder na vreemdgaan. Er is heel veel over geschreven en dan de verschillende fases die je dan doormaakt.

Wat ik voor mezelf wel voor ogen had is dat de relatie niet meer mag worden zoals die daarvoor was. Maar dat betekende ook dat ik zelf aan de slag moest. Ik moest me ook laten gelden in deze relatie.  Wij beide. Want een relatie doe je met zijn tweeën.  Voor het uitkomen hield ik heel veel voor mezelf. Dat is nu voorbij. Dan maar een stevige discussie of ruzie. Nooit meer monddood om het maar even zo aan te duiden.

Blauwgeel. Voor jou is het net uitgekomen. Je wereld zoals je die had..je veilige haven is er niet meer voor nu. Het is mogelijk om dit achter je te laten maar het vergt heeeeel veeeel van jullie beiden. Het is een rollacoaster.
Mijn man heeft keer op keer gezegd zo " dankbaar" te zijn voor deze kans die hij van mij gehad heeft. En ik..tja ook ik moest mijn vooroordelen en trots opzij zetten en naar mijn gevoel luisteren. Wat heb ik het moeilijk gehad.!!! Nu kan ik zeggen dat het geen pijn meer doet. Tijd heelt echt alle wonden maar dat heeft wel even geduurd en met heel veel inzet van man. Denk dat dat wel voorop staat. De inzet van je man. Kan hij dit. Kan hij jou helpen met het verwerken van zijn ontrouw. Kan hij de pijn aan die je hebt. Het verdriet. De boosheid die je in je hebt. Kan hij jou daarin ondersteunen en zichzelf opzij zetten en er voor jou zijn.

De vreemdganger wil vaak alleen maar vooruit kijken terwijl je als bedrogene zoveel vragen hebt  Een valkuil is om te snel te willen gaan. Ik wilde vaak ook te snel. Wilde vooruit maar mijn gevoel werkte dan niet mee. Vertrouwen weer opnieuw opbouwen is heel intensief en misschien zelfs nooit meer mogelijk. Dat is het moeilijkste vind ik. Ik vertrouwde mijn man met mijn leven. En soms heb ik dat weer maar toch blijft er altijd iets sluimeren.

Ik ben van menig dat vergeven nog wel makkelijker gaat dan vergeten.

Pippeltje schreef op 13-08-2023 om 10:03:

Ik denk ook dat het feit dat jij Blauwgeel, er de voorkeur aan geeft om de komende tijd 'gewoon' door te gaan: de loge te laten komen en je man te verdragen in huis een teken is van je afhankelijkheid van die man. Dat je niet genoeg eigenwaarde/zelfrespect hebt om op tafel te slaan en te zeggen;

"Ben je nou helemaal besodemieterd? Jij legt een bom onder onze relatie en ik moet voor de lieve vrede maar doen of er niets aan de hand is? En jou en mannelijk familielid maar tolereren in huis? Niets daarvan; ga maar een andere oplossing zoeken, maar hier in huis wil ik jou/jullie voorlopig niet zien! Ik heb genoeg aan me zelf en de kinderen."

Eis ruimte voor jezelf op, Blauwgeel; laat je niet piepelen. Je man/toekomstige ex? beseft misschien niet eens wat een impact zijn ontrouw heeft. En dat laat jij zo door hem zo te blijven pleasen; daardoor gaat hij het niet eens beseffen.

Mee eens. Eis ruimte voor jezelf op zodat je kunt nadenken. 

Dat kan op verschillende manieren. Het is mooi dat je man in therapie gaat maar waak ervoor dat je niet teveel mee gaat in zijn proces.

Hij zal eerst moeten beseffen wat zijn ontrouw met jou en jullie relatie gedaan heeft. Het is idd een bom die hij geplaatst heeft. Dat benoemde ik ook vaak naar man.

Jullie relatie is een ruïne.  Aan hem de taak om het voortouw te nemen om deze ruïne weer op te bouwen tot een huis. Steen voor steen. En je zult merken dat je soms goed bezig bent maar zo keihard weer terug kunt vallen. 10 stenen bouwen en dan ineens weer 5 stenen die omvallen.

Denken jullie dat de vreemdgaande partij ooit zou kunnen voelen, hoe diep je je verraden kan voelen door de leugens en het bedrog? Ik denk het namelijk niet. Wij, de bedrogenen, doen heel veel om het te begrijpen, te verklaren, aan te geven waar het misging in zijn jeugd en waarom hij nu niet altijd zijn emoties uiten en het daarom buiten de relatie moest zoeken etc. 
De vreemdganger heeft spijt of voelt zich schuldig, wil aan de relatie of aan zichzelf werken in het meest gunstige geval. Maar dat lijkt om ons terug te winnen, om de oude toestand weer te herstellen. Daar is niets mis mee hoor maar werkt het?
Ik had bij mijn vreemdgaande ex liever gehad dat hij gevoeld had wat ik voelde. Al was het maar een dag of een week geweest. Ik denk dat dat meer gedaan had dan de therapeutische gesprekken die hij deed. Omdat hij diep van binnen toch iets bleef houden van 'ja maar zo erg was dit toch niet, het was maar seks en ik hield gewoon van jou'. 
Ik begrijp zelfs dat dat zo kon voelen voor hem. Maar hij kon niet het verraad voelen wat ik voelde. En gaf dat ook toe. Je zit nou eenmaal in totaal andere posities. En dat is tragisch

Met je eens MRI, dit is er wel eentje van (hoe cliché ook) je het eerst zelf moet ervaren om het écht te kunnen doorvoelen.
Daarom schrijf ik vaak ook in topics waarin vreemdgaan ter sprake komt en mensen reageren met ‘ik trap haar/hem meteen buiten als zij/hij mij dat flikt’ zij dat niet zo zwart/wit kunnen stellen, met vaak een oneindige discussie als gevolg 😇. 
@Blauwgeel: het is nu vakantieperiode: zijn er geen vrienden of familie van jullie nu op vakantie? Misschien zou je hen kunnen vragen of jij of je man incl familielid tijdelijk in hun huis kunnen verblijven? 

Dag Blauwgeel,
Ik heb het ook allemaal meegemaakt en herken heel goed wat je voelt. En ook ik besefte in het begin niet waar ik aan begon … het herstel duurde veel langer dan ik voor mogelijk had gehouden.
Neen, vreemdgangers zullen nooit weten wat je doorgemaakt hebt en nog doormaakt. Ze zullen nooit de diepte van je pijn kunnen peilen. Ze weten natuurlijk dat ze je ontzettend hard gekwetst hebben, maar ze weten niet dat het nog 100 keer erger is dan dat ze zich kunnen voorstellen.Wie zijn eigen pijn goed kan verwoorden heeft voorsprong, maar dan nog … Als je verder wil met je man zit er niks anders op dan dit te aanvaarden en op termijn los te laten. Wat dat deel betreft zul je altijd wat op je emotionele honger blijven zitten. Ik gebruik het in mijn werk wel … omdat ik nu zelf doorvoeld heb wat diepe emotionele pijn betekent kan ik dat beter begrijpen bij onze patiënten. Daarvoor had ik dat zelf nooit gevoeld, en alhoewel ik dacht dat ik deze mensen begreep, begrijp ik het nu pas echt. En daarom kan ik ook wel begrijpen dat hij dat ook niet kan. Pas als hijzelf even hard wordt geraakt zou dat misschien lukken.