Alleen
Al langer voel ik me best alleen, maar eigenlijk heb ik dat vaak niet echt als een probleem ervaren. Momenteel zit ik in een dip en nu ervaar ik het wel als een probleem. Hopelijk maar tijdelijk, maar hopelijk helpt het me al wat om het hier van me af te schrijven en wie weet heeft iemand tips. Al wil ik bij voorbaat excuses maken, op dit moment zie ik vooral het half lege glas, dus misschien schiet ik ook wel in de verdediging bij goed bedoelde tips….
Mijn ex-partner is de enige partner die ik ooit heb gehad. Ook nooit verliefdheden daarvoor en ik heb me serieus wel eens afgevraagd of ik eigenlijk wel verliefd kan worden. Wel weet ik zeker dat ik heel veel om mensen kan geven en eigenlijk is dat ook prima.
Met mijn ex heb ik kinderen gekregen waar ik enorm veel om geef. De kinderen zijn inmiddels jongvolwassenen, 18-20. Complicerende factor is dat ze allemaal te maken hebben met trauma, de oudsten al jaren, maar de jongste sinds een jaar of 2 ook. Dat vraag best veel energie en ze hebben mij meer nodig dan veel leeftijdsgenoten hun ouders nodig hebben.
Toen ik mijn ex leerde kennen was ik eigenlijk best zorgenloos. Wel ben ik altijd iemand geweest die erg in het hoofd zit, maar de start was ontspannen. Na een paar jaar stapelden de problemen zich echter op. Gezondheid van een van de kinderen, huizencrisis, toeslagenaffaire. Kortom niet echt lekker en dan druk ik het nog zacht uit. Ex vertoonde veel vluchtgedrag. Problemen ontkennen, drugsgebruik en uiteindelijk helemaal weg. Om eerlijk te zijn kan ik het hem niet eens kwalijk nemen. De problemen groeiden ons boven het hoofd en op die manier was hij van de problemen af, maar voor mij werden de problemen alleen maar groter.
Het is nu ongeveer 10 jaar geleden dat ex vertrok en in eerste instantie verdween hij volledig van de radar. Ik bleef achter met de kinderen, een fulltime baan, enorm grote schulden en geen kinderopvang. Voor mij begon toen pas echt een periode van overleven. Ex nam geen enkele verantwoordelijkheid voor de kinderen. Niet praktisch en ook niet fysiek. Hij was woon- en verblijfplaats onbekend, dus alle schuldeisers bleven bij mij komen. Ik moest wel door werken, maar zat wel zonder kinderopvang. Werkte daarom veel door nadat de kinderen in bed lagen om toch aan mijn uren te komen. Er lag beslag op het huis, dus in kon niet formeel van mijn ex af. Eigenlijk heb ik mezelf in die periode uitgeschakeld. Deed alles wat nodig was voor de kinderen en om te kunnen leven, maar ik ben mezelf verloren.
Na een paar jaar kwam ex weer in beeld. Niet als partner en eigenlijk ook niet als vader voor de kinderen, maar af en toe konden ze hem in ieder geval weer eens zien, al was er nog steeds geen sprake van enige verantwoordelijkheid. In die periode heb ik ex geholpen zijn leven weer op de rit te krijgen. Woonruimte, inkomen, verzekeringen, dat soort dingen. Ik had stiekem de hoop dat hij er dan ooit ook weer voor de kinderen zou zijn, maar helaas is dat tot op heden niet gelukt.
Een jaar of 5 geleden had ik de meeste schulden afbetaald, maar op dat moment waren de achterstanden hier in huis enorm. Ik had immers jarenlang niets kunnen vervangen of aanpakken. Wel kon ik op dat moment formeel van mijn ex af en op dat moment keek ik eigenlijk even best heel positief naar de toekomst. Eindelijk kon ik het verleden achter me laten. Toen ik merkte hoe groot de achterstanden waren en ook de situatie van de kinderen duidelijker werd, ging het al snel weer over naar overleven.
De toeslagenaffaire werd bekend en ik was een van de eerste paar duizend mensen die zich aanmeldde. Al ruim voor de Catshuisregeling. Ik ben erkend als gedupeerde. Heb het geld dat ik ten onrechte heb terugbetaald terug gekregen en toen stortte ik in… Misschien heel raar, want eindelijk was ik van de ergste ellende af, maar het was ook voor het eerst dat ik kon instorten zonder dat anderen er de dupe van werden.
Dat is nu bijna 3 jaar geleden. Heb uiteraard ook hulp gezocht. Eerst was het vooral burn-out, maar later bleek er toch ook veel trauma te zitten. Ben echt hard aan mezelf aan het werken en ooit komt het ook echt wel goed, maar momenteel voel ik me zo ontzettend alleen…. Het liefst had ik gewoon af en toe een arm om me heen. Gewoon ook eens iemand die er voor mij was. Ik ben er echter van overtuigd dat dat op dit moment geen optie is. Ten eerste hebben de kinderen mij veel te hard nodig en zouden zij er moeite mee hebben als ik nu verliefd zou worden. Bovendien vind ik het niet slim om een relatie aan te gaan nu ik zo met mezelf in de knoop zit. Ik denk dat ik dan veel te veel zou accepteren, ook dingen die ik eigenlijk niet wil, alleen maar op niet alleen te hoeven zijn. Kortom ik zou veel te kwetsbaar zijn en daar begin ik niet aan. En toch is het wat ik nu juist enorm mis, die arm om me heen. Maar ik ga dus niet aan dating apps ofzo beginnen.
Door al die jaren heb ik ook geen vriendschappen meer. Had er gewoon geen tijd voor en bovendien ben ik sowieso anders dan veel mensen die ik ken. Ik zit teveel in mijn hoofd. Ik denk dat ik we contacten heb die anderen vriendschappen zouden noemen, maar ik ben gewoon een Piet lut. Ik probeer die banden wel aan te halen, maar ik wil gewoon niet dat mensen last van mij hebben. Ben bang dat ik mezelf opdring en ik vind mezelf gewoon geen gezellig persoon. Maar probeer die banden dus wel aan te halen.
Inmiddels werk ik al een paar jaar niet meer en die contacten mis ik wel. Heb alleen helaas nog steeds niet de puf om te gaan werken. Ook geen vrijwilligerswerk ofzo en zelfs niet voor vaste hobby’s waar ik mensen zou kunnen treffen. Wel probeer ik bijvoorbeeld regelmatig te wandelen en dan het liefst niet alleen.
Voel me nu dus eigenlijk in een soort spagaat: heb mensen nodig om makkelijker te kunnen herstellen, maar door hoe ik nu ben, lukt dat niet. Ik weet het komt ooit allemaal goed en merk dat ik het al fijn vond om het even eens allemaal zo uit te schrijven… Dus sorry voor het lange verhaal.
Jeetje wat een verhaal! Ga je nou niet meteen voor vanalles verontschuldigen meis! Je hebt het verdorie retezwaar gehad, al jaren, logisch dat je even stoom wil afblazen!
Ik snap dat je een beetje in een kip-of-het-ei situatie zit. Ik denk dat ik als ik jou was op zoek zou gaan naar een maatje. In veel steden/dorpen zijn er organisaties die vrijwilligers regelen voor mensen die daar behoefte aan hebben. Meestal zijn dat mensen met een beperking (fysiek en/of mentaal) of dementerend, maar ik denk dat zo'n organisatie best met je mee kan denken en voor je op zoek kan gaan. Ik zie dan iemand voor me die jou af en toe mee kan nemen voor een wandelingetje, een kopje koffie ergens, een keer een museum wellicht. Gewoon, wat lichtpuntjes kan brengen.
Je schrijft dat je probeert bestaande contacten aan te halen, maar dat dat nog niet oplevert wat je wil. Ik vraag me dan af hoe dat contact aanhalen eruit ziet? Je zegt ook dat de contacten die je hebt door anderen waarschijnlijk als vriendschap omschreven worden. Zeg je wel eens met zoveel woorden tegen iemand dat je behoefte hebt aan wat afleiding? Ik kan me haast niet voorstellen dat mensen dan niet iets bedenken voor/met jou. Maar...je moet wel de vraag stellen. Je kwetsbaar opstellen en laten merken hoe diep je zit en hoe groot je behoefte is. Als jij mooi weer blijft spelen (voor zover mogelijk) in die contacten zal een ander niet zien wat jij nodig hebt. Dus: word wat explicieter. Geef aan wat je wil, wat je nodig hebt. Zo heb ik afgelopen weekend met een bevriend stel lekker ouderwets staan dansen op een '80's-feest. Mijn vriendin heeft het heel zwaar momenteel en die had aangegeven behoefte te hebben aan een avondje vrolijk vertier. Nou, dat regelen we dan toch? Was heerlijk en precies wat ze nodig had. Maar ik had het niet zelf spontaan bedacht.
Zijn je kinderen fulltime thuis? Kunnen zij zelfstandig thuis blijven? Dan kun je ook eens een nachtje/weekend weg met een vriendin. Heb je zelf nog familie? Ik zou zoiets bijvoorbeeld ook met mijn zus of schoonzus kunnen doen. Heb je nog contact met oud-collega's? Die zullen toch ook wel van jouw situatie weten. Kun je daar niet iets mee (her)opbouwen? En ook daar weer: maak het concreet. Ik heb behoefte aan een beetje lol/afleiding/gezelligheid, maar breng het niet op om dat zelf te organiseren. Kun jij iets bedenken/regelen?
Ik weet niet in welke regio je woont maar ik zou je best eens mee op pad willen nemen hoor. Ik woon in de omgeving van Den Haag.
Succes!
Ha Anoniemst, wat goed dat je hier je verhaal van je afschrijft. Wat heb je veel op je bord gekregen.
Wat mooi dat je veel om mensen kan geven. En dat je ook je ex die wegvluchtte hebt geholpen. Wat heb je je de afgelopen jaren schrap moeten zetten, veel gevoel moeten uitschakelen om te overleven. Zeer veel respect voor je. Niet raar dat je instortte toen er iets ten goede keren en je de luxe had om meer gevoel toe te laten.
Ook knap en goed van je dat je hulp hebt gezocht en je hard aan jezelf werkt. Ook stel je heel helder dat je nog geen relatie wil.
Dat hard aan jezelf werken en je zelf weer hervinden kost veel energie en daar heb je rust voor nodig.
De enige hobbel die je voor jezelf neerligt is dat mensen geen last van jou mogen hebben en dat je bang bent dat je jezelf opdring en jezelf geen gezellig persoon vindt. Sterk dat je ondanks deze 'gedachten' toch de banden aanhaal. Misschien zou deze gedachten eens moeten onderzoeken: Is het zo dat mensen geen last van jou mogen hebben? Waar bestaat die last uit? En weet je zeker dat mensen om je heen dit als een last ervaren. Ervaren ze jouw als een ongezellig opdringerig persoon? Of zit dit in je alleen in je hoofd. Hoe zou het zijn als je deze gedachten over jezelf en anderen niet hebt? Je bent een moedig persoon, dus misschien deze gedachten eens delen met een mens, die je nog geen vriend(in) noemt, wie weet wat daaruit voortkomt.
Voor jou 
Wat betreft de kinderen neem ik aan dat ze ook professionele hulp en begeleiding hebben. Jij hebt je jarenlang weggecijferd en bent daardoor zelf omgevallen. Jij lijkt zelfzorg te zien als een soort luxe die jij niet waard bent. Het omgekeerde is het geval. Door niet goed voor jezelf te zorgen kan je uiteindelijk er ook niet voor een ander zijn. Probeer jezelf dus ook dingen te gunnen. Stel een harde grens naar je ex. Jij bent volwassen en moet jezelf redden. En besef dat je er kunt zijn voor je kinderen. Maar niet ten koste van jezelf. Ook met extra zorg zijn het jongvolwassenen. Die niets te vinden hebben over jouw relaties buiten de deur. Wellicht goed dat jij en zij moeten beseffen dat jij ook een persoon bent met gevoel. En geen machine die 24/7 aanstaat. Verzoeken om hulp en zorg moeten ook uitgesteld kunnen worden of gesteld bij (professionele) derden. Zodat jij ruimte krijgt voor een prive leven. Hier ga je namelijk aan kapot.
Dus neem de stap naar zelfzorg. Kijk naar sport, een laagdrempelige hobby en haal contacten met vrienden aan. Als jij beter in je vel zit het contact met een partner (dat kan prima op lat basis).
Het klinkt vooral alsof je een verkeerd beeld hebt van échte vriendschap! Daarin ben je die ander nooit tot ‘last’ en wordt hulp juist graag gegeven. Wel lastig als je nooit openlijk uitspreekt hoe het met je gaat natuurlijk, mensen kunnen het vaak niet ‘ruiken’ 
Als een vriend(in) jou nodig heeft, ervaar je dat dan ook als last?
Misschien zou je hiermee eens voor jezelf mee aan de slag kunnen gaan? Geen partner hebben, prima (vind ik persoonlijk), maar geen vrienden hebben maakt het wel heel alleen en eenzaam.
Als iemand aangeeft eenzaam te zijn, wordt vaak aangeraden mensen te zoeken, via hobbies, sport en vrijwilligerswerk. Maar het kan ook helend zijn om eens te gaan zitten met je eenzaamheid en het te voelen. Het kan wegebben of zelfs transformeren in een heel fijn gevoel van het goed hebben met jezelf. Lekker alleen zijn, lijkt iets wat we een beetje verleerd zijn. Of misschien nooit gekend hebben... maar hoeft niet per se lijden te zijn. Erken het lege gevoel en laat eens kijken of er iets komt wat die leegte wil vullen zonder er veel moeite voor te hoeven doen.
