Bang voor een toekomst met hem

Hallo,

Ik heb 5 jaar een relatie. Momenteel wonen wij niet meer bij elkaar.

Na een relatie van 2 jaar stonden wij op bouwen. Het proces naar het bouwen toe verliep niet zonder discussies en de bemoeienissen van beide ouders. Mijn vriend voelde zich onder druk staan en verbrak de relatie. Na hem ruimte te gunnen stelde ik hem voor om de bouwplannen uit te stellen en misschien eerst te gaan samenwonen. Hij stemde in, maar vond dat ik mij moest veranderen. Ik moest meer investeren in zijn hobby, zijn vrienden en in hem. Ik was niet akkoord met zijn gedrag en zijn eisen, maar uit angst hem opnieuw te verliezen stemde ik in.

Onze relatie verliep langzaam sindsdien. Hij bepaalde de frequentie van onze relatie (waar, wanneer en hoe vaak we konden afspreken). Ik herkende zijn gedrag niet. Hij was bepalend en arrogant. Ik was bang en gaf mijn grenzen niet aan.

Een maand later ontdekte ik nog meer verandering in zijn gedrag. Hij nam zijn gsm overal mee. Ik heb zijn gsm gecontroleerd en ontdekte sms'en tussen hem en een vrouwelijke collega. De sms'jes gingen over onze relatie, mopjes die ze uithaalden op het werk en hun interesses. Bepaalde sms'jes vanuit hem waren complimentjes ten aanzien van haar.

Mijn wereld stortte letterlijk in. Hij was niet meteen open en eerlijk. Dit had een aantal maanden en veel heftige huilbuien nodig. Toch bleef hij erbij dat hij geen gevoelens had, maar antwoorden zocht. Hij durfde het contact met haar niet stop te zetten dus kwamen wij tot de compromis dat ik hem tijd zou geven om het op zijn manier aan te pakken. Na vijf maanden wachten heb ik hem voor de keuze gesteld. Hij koos voor mij en stopte het contact via sms.

Omdat ik onze eerste breuk en het emotionele ontrouw geen plaats kon geven besloot ik om in therapie te gaan. Na een maand therapie ondernam hij pogingen om zijn carrière als kunstenaar leven in te blazen. Hij werd meteen succesvol. Ik werd vanuit mijn onzekerheid angstig. In de therapie probeerden wij tot een compromis te komen omtrent zijn carrière en mijn angst. Hij zei dat dit zijn droom was en ongeacht hoe ik mij daarbij voelde hij zou door gaan.

Ik begrijp dat hij voor zijn droom wil gaan en probeer hem dit te gunnen, maar ik besef meer en meer dat ik mezelf aan het wegcijferen ben. Ik heb tijd gevraagd om na te denken over onze toekomst.

Er speelt natuurlijk meer dan alleen zijn kunst. Ik besef dat ik een ander leven wil en dat het gebrek aan vertrouwen mij grote parten speelt. Toch hou ik nog van hem, maar zegt mijn verstand iets anders.

Zijn er nog mensen die een rollercoaster aan emoties hebben meegemaakt en hier alsnog uitkomen?