Ben ik egoistisch als ik voor mezelf kies?
Hallo allemaal,
Enerzijds wil ik het even van me af schrijven, anderzijds ben ik op zoek naar meningen over mijn situatie. Houdt je niet in, weer vooral eerlijk 
Ik (man, 36) ben al sinds mijn twintigste samen met mijn vriendin waarmee ik een kind (8) heb. Op zich zijn we tevreden met elkaar, we laten elkaar vrij in onze eigen hobby's en interesses, we kunnen goed met elkaar praten, kunnen onze emoties bij elkaar kwijt en hebben nog regelmatig liefdevolle sex. De laatste tijd praten we wel vaak over hoe we nou bij elkaar zijn gekomen en dat we als we elkaar nu tegen zouden komen we waarschijnlijk niet voor elkaar zouden kiezen omdat we qua interesses en karakter toch best veel verschillen. Ondanks de verschillen houden we het toch al 16 jaar met elkaar uit en passen we ons toch telkens weer aan aan nieuwe situaties en vinden we elkaar toch elke keer weer in onze relatie.
Vroeger hadden we allebei onze problemen, zij was heel onzeker en timide, ik was ook onzeker en allebei hadden we een heel laag zelfvertrouwen. We zijn eigenlijk bij elkaar gekomen omdat het praktisch was en we geen energie en lef hadden om verder te zoeken. We hebben het er wel eens over gehad dat we het toch jammer vinden dat we onze jonge jaren niet hebben gebruikt meer te ontdekken op allerlei vlakken: sex, reizen, hobby's, vrienden, relaties uit te proberen en dergelijke. We zijn allebei enorm bezig geweest met therapieën, praten, oefeningen etc. Daarin zijn we allebei heel erg gegroeid, zijn heel veel zekerder over onszelf geworden, hebben nieuwe vrienden gevonden en onze relatie is ook verbeterd.
Zij wilt nu graag nog een kind, maar bij mij wordt het gevoel dat ik zo veel gemist heb in mijn jongere jaren steeds sterker en sterker. Ik voel me nu zoveel beter over mezelf en heb meer vertrouwen in mezelf en mijn kunnen dat ik merk dat ik steeds meer begin open te staan voor flirten, dingen doen zonder mijn gezin en eigenlijk steeds meer de drang voel om "in te halen" wat ik heb gemist. Ik hou zielsveel van mijn gezin, kind en vriendin, maar ik merk steeds meer dat het niet genoeg meer is, maar ik zou het ook jammer vinden om op te geven waar we zo hard voor hebben gewerkt. Edit: het is niet alleen het missen van dingen, maar ook en misschien wel vooral het ontdekken wie ik nou ben zonder mijn vriendin en huidige leven. Als ik toen in het leven stond zoals nu, zou het zeer waarschijnlijk allemaal heel anders hadden gelopen.
Ben ik aan het romantiseren wat ik gemist heb? Is het egoistisch om om deze reden voor mezelf te kiezen en iemand waarvan ik hou en die veel van mij houdt (inclusief kind) te kwetsen voor zoiets?
Wat is jullie mening over mijn situatie?
midlifecrisis idd en je gaat jezelf enkel en alleen maar belachelijk maken! Je bent 36, wat wil je nog inhalen? 36 is trouwens een typische leeftijd voor een midlifecrisis en ik vind t zo triestig. Als je zo blijft denken ga je vreemd en is je gezin kapot.
Pennestreek schreef op 16-05-2023 om 17:47:
Ja, dat is ontzettend egoïstisch! En niet alleen tegenover je kind. Hoe zou jij het vinden als je vrouw vanavond zou zeggen, schat, luister, ik heb het gevoel dat ik heel veel heb gemist door mijn relatie met jou. Daarom kies ik voor mezelf. Ik ga lekker op mezelf wonen, en ik ga experimenteren met andere mannen en ruige seks. Want ik vind dat ik dat op zijn minst geprobeerd moet hebben. Het is niet dat ik niet van je hou, en ik ben ook niet ongelukkig, maar ja, jij bent jij en we zijn al zo lang bij elkaar. Ik wil gewoon een beetje los! Dat snap je toch wel he?! Oh ja, dat betekent wel dat je ons kind nog maar de helft van de tijd ziet. Vind je ook niet erg, toch? Je bent nog jong, je komt nog wel een ander tegen. En ik ook. Ja, dikke kans dat diegene dan ook al een relatie achter de rug heeft. En waarschijnlijk kinderen. Leuk he, dan gaan we allemaal gezellig samengesteld nieuw gezinnetje spelen. Ja, ik weet het, de kans dat dat goed loopt is klein, maar toch, leuk experiment denk ik! En ach, onze zoon, die went er wel aan. Die is vast blij met zijn nieuwe stiefsiblings.
We kunnen ook gewoon vrienden blijven, we hebben geen ruzie of zo! Het is wel de bedoeling dat je mij dan alimentatie betaalt, want ja, ik wil er niet op achteruit gaan of zo. En ik ga wat meer werken, nee, geen probleem, dan gaat zoon gewoon een dagje of twee extra naar de BSO. Maar je moet het zo zien: dan kan hij 2 keer zijn verjaardag vieren en 2 keer op vakantie. Welk kind wil dat nou niet?!?
Ik denk dat je meer hebt aan therapie. Natuurlijk vraagt iedereen zich wel eens af of dit het nou is. Maar weet je, je kunt je leven niet over doen. Je hebt keuzes gemaakt, en als voor het ene kiest, kun je niet het andere (ook) hebben. Je hebt nu grote verantwoordelijkheden, want je hebt een gezin. Een vrouw en een kind. Dat je behoefte hebt aan avontuur, soit. Leef dat uit op een passender manier. Misschien vindt je vrouw het wel prima als je alleen of met vrienden op vakantie gaat bijvoorbeeld. Ga op zoek naar een beetje spannende nieuwe hobby. Kitesurfen of zoiets.
Ik weet waar ik het over heb, ik ben vanaf mijn 17e met mijn man samen. En hij heeft ook een paar jaar geleden bedacht dat hij wat anders wilde. Na 3 jaar ellende inclusief een relatie met een vriendin van ons kwam hij toch op zijn besluit terug. Het heeft ons heel veel gekost. En hoewel we als koppel er beter van geworden zijn is er ook veel stuk. Vooral bij mij. Denk er alsjeblieft nog eens heel goed over na, en tel vooral je zegeningen.
Kon t niet beter zeggen🙌
Titiv schreef op 16-05-2023 om 18:36:
midlifecrisis idd en je gaat jezelf enkel en alleen maar belachelijk maken! Je bent 36, wat wil je nog inhalen? 36 is trouwens een typische leeftijd voor een midlifecrisis en ik vind t zo triestig. Als je zo blijft denken ga je vreemd en is je gezin kapot.
Je projecteert (naar mijn idee) iets teveel Titiv!
Wat zou je zijn als je ouders je ouders niet waren? Das net zo'n soort vraag🤷♀️
Het is altijd veilig om vanuit een comfortabele gezinsrelatie te dromen van spannende dingen als nieuwe contacten. Maar ik denk dat mensen zich vaak vergissen hoe zoiets werkt. Het huwelijk is zo'n zekerheid geworden dat men geen idee meer heeft hoe het is om als alleenstaande door de wereld te gaan. Of als alleenstaande ouder in co-ouderschap te moeten schipperen. Of een nieuwe vriendin te hebben die ook weer een gebroken gezin heeft en te schipperen tussen beider co-ouderschap. Of een serie vriendinnen te hebben en er later achter te komen dat je dat verweten wordt door je kinderen omdat ze zich altijd op de tweede plaats voelden staan.
Als je je gezin verbreekt komt die veilige comfortabele plaats van waar je nu over spannende dingen droomt nooit meer terug. Nooit meer. Je zal misschien nieuwe ervaringen opdoen maar je zal heel veel verliezen. En als je huwelijk niet bijzonder slecht is nu kan je daar behoorlijk spijt van krijgen.
Oh jeee dit klinkt als bijna 40er issue. Je bent juist beland waar je nu bent door dit leven te leiden. Hoe dan nu inhaal angst en gaan flirten, zelfverzekerd zijn en denken oh oh ik verlies dit en dus moet het anders. En je bent geen single man. Je hebt een mooi gezin. Dat je denkt aan wie ben ik zonder relatie en kind ga je niet weten. Let op dat het gras niet groener lijkt aan de overkant.
Jouw vriendin wil een tweede kind. Ik kan je vertellen dat meerdere kinderen hebben echt heel fijn en bijzonder is. Ook kids voor elkaar. Maar een tweede kind erbij betekent niet dat je in een kast hoeft te leven. Ga op pad ook zonder je kids met je vrienden. Weekend weg samen. Ga week op vakantie alleen. Let wel, jouw vriendin mag dat dan ook.
Vraag is of je kan denken in mogelijkheden. Ja ook met gezinsuitbreiding. Maardenk ook hoe het zal zijn als je uit elkaar gaat.
Pennestreek schreef op 16-05-2023 om 17:47:
Ja, dat is ontzettend egoïstisch! En niet alleen tegenover je kind. Hoe zou jij het vinden als je vrouw vanavond zou zeggen, schat, luister, ik heb het gevoel dat ik heel veel heb gemist door mijn relatie met jou. Daarom kies ik voor mezelf. Ik ga lekker op mezelf wonen, en ik ga experimenteren met andere mannen en ruige seks. Want ik vind dat ik dat op zijn minst geprobeerd moet hebben. Het is niet dat ik niet van je hou, en ik ben ook niet ongelukkig, maar ja, jij bent jij en we zijn al zo lang bij elkaar. Ik wil gewoon een beetje los! Dat snap je toch wel he?! Oh ja, dat betekent wel dat je ons kind nog maar de helft van de tijd ziet. Vind je ook niet erg, toch? Je bent nog jong, je komt nog wel een ander tegen. En ik ook. Ja, dikke kans dat diegene dan ook al een relatie achter de rug heeft. En waarschijnlijk kinderen. Leuk he, dan gaan we allemaal gezellig samengesteld nieuw gezinnetje spelen. Ja, ik weet het, de kans dat dat goed loopt is klein, maar toch, leuk experiment denk ik! En ach, onze zoon, die went er wel aan. Die is vast blij met zijn nieuwe stiefsiblings.
We kunnen ook gewoon vrienden blijven, we hebben geen ruzie of zo! Het is wel de bedoeling dat je mij dan alimentatie betaalt, want ja, ik wil er niet op achteruit gaan of zo. En ik ga wat meer werken, nee, geen probleem, dan gaat zoon gewoon een dagje of twee extra naar de BSO. Maar je moet het zo zien: dan kan hij 2 keer zijn verjaardag vieren en 2 keer op vakantie. Welk kind wil dat nou niet?!?
Ik denk dat je meer hebt aan therapie. Natuurlijk vraagt iedereen zich wel eens af of dit het nou is. Maar weet je, je kunt je leven niet over doen. Je hebt keuzes gemaakt, en als voor het ene kiest, kun je niet het andere (ook) hebben. Je hebt nu grote verantwoordelijkheden, want je hebt een gezin. Een vrouw en een kind. Dat je behoefte hebt aan avontuur, soit. Leef dat uit op een passender manier. Misschien vindt je vrouw het wel prima als je alleen of met vrienden op vakantie gaat bijvoorbeeld. Ga op zoek naar een beetje spannende nieuwe hobby. Kitesurfen of zoiets.
Ik weet waar ik het over heb, ik ben vanaf mijn 17e met mijn man samen. En hij heeft ook een paar jaar geleden bedacht dat hij wat anders wilde. Na 3 jaar ellende inclusief een relatie met een vriendin van ons kwam hij toch op zijn besluit terug. Het heeft ons heel veel gekost. En hoewel we als koppel er beter van geworden zijn is er ook veel stuk. Vooral bij mij. Denk er alsjeblieft nog eens heel goed over na, en tel vooral je zegeningen.
Therapie?
Hij schrijft juist dat hij heel veel bezig is geweest met therapie?
Ik zou het eerder daar zoeken: minder therapie etc en juist meer echt leven.
Of het egoïstisch is om van je partner te gaan scheiden vind ik onmogelijk te zeggen. Ik schat wel ook de kans vrij hoog in dat je daar spijt van gaat krijgen.
Ik vind jouw gedachten helemaal niet vreemd. Zoveel mensen op jouw leeftijd hebben die. Maar vaak stoppen ze die weg. En gaan verder in de sleur. Terwijl het goed is om hier over na te denken. Wie ben ik? En wat wil ik met mijn leven? De tijd dat je levenslang bij je partner bleef is intussen wel geweest (bekijk de statistieken eens). Dit zijn vragen die je met je partner moet bespreken. Tel je zegeningen is echt een dooddoener. Want hoe zie jij dat? Je mag gewoon twijfels hebben en jezelf vragen stellen. Bekijk samen wat jij nodig hebt om dit te onderzoeken. Meer tijd voor jezelf, een weekend weg of jullie relatie meer openstellen en daarin ook anderen toelaten (in overleg natuurlijk).
Izza schreef op 16-05-2023 om 23:25:
Ik vind jouw gedachten helemaal niet vreemd. Zoveel mensen op jouw leeftijd hebben die. Maar vaak stoppen ze die weg. En gaan verder in de sleur. Terwijl het goed is om hier over na te denken. Wie ben ik? En wat wil ik met mijn leven? De tijd dat je levenslang bij je partner bleef is intussen wel geweest (bekijk de statistieken eens). Dit zijn vragen die je met je partner moet bespreken. Tel je zegeningen is echt een dooddoener. Want hoe zie jij dat? Je mag gewoon twijfels hebben en jezelf vragen stellen. Bekijk samen wat jij nodig hebt om dit te onderzoeken. Meer tijd voor jezelf, een weekend weg of jullie relatie meer openstellen en daarin ook anderen toelaten (in overleg natuurlijk).
Ik denk dat jij teveel van jezelf reflecteert, over hoe jij in het leven staat. TO heeft het hier niet over openstellen van een relatie, of tijd voor zichzelf:
TO heeft voor zijn gevoel in zijn jongere jaren teveel gemist en dat gevoel wordt steeds sterker om daar op te ageren. Hij ontdekt de mogelijkheden om die tijd " in te halen".
Maar zoals al terecht door een aantal mensen hier benoemd wordt: Je kunt niks meer in halen. Je jeugd, die is weg. Je jonge 20er jaren, die zijn ook weg. Je hele omgeving is veranderd. Je vrienden zitten in dezelfde levensfase als jij en jij wil terug naar je 17-jarige of 20-jarige levensfase: Dat kan niet. Ondenkbaar. Want alles wat je nu geforceerd gaat proberen " in te halen" zal een hele andere beleving zijn dan toen je 20 was en je vrienden dezelfde leeftijd hadden.
Of dacht je dat een week lloret nu hetzelfde zal zijn met je vrienden als 15 jaar geleden? Of dat je nu lekker met je vrienden elk weekend de kroeg in kan? Je maakt in je leven keuzes. Die achteraf anders uit pakken als dat je misschien verwacht had. Daar kun je op ageren, uiteraard: Als je niet gelukkig bent of niet het leven lijd die je wil lijden, dan zul je een keuze moeten maken.
Maar wat je je wel moet realiseren, is dat dit een keuze is op basis van gebakken lucht. Je kunt niks meer inhalen. Je kunt er enkel voor zorgen dat je toekomst er anders uit zit. En als ik dan het verhaal van TO lees, is zijn eventuele keuze gebaseerd op " het gevoel dingen gemist te hebben" en " we zouden heden dage niet opnieuw voor elkaar kiezen".
Dat je dingen gemist hebt, is evident in het leven. FOMO.
Ik weet niet of dit een midlifecrisis is hoor? Ik lees het als iemand die een moeilijke jeugd heeft gehad (geen jeugd feitelijk) en zich nu afvraagt of hij dingen kan of mag gaan inhalen. Zijn partner heeft blijkbaar die behoefte niet, anders zouden ze het samen kunnen doen. Ik vind het wel heel herkenbaar; op behaalde gebieden heb ik echt veel gemist en ik heb ook vrij jong kinderen gekregen.
Maarja. Dieter588 heeft het over sex, reizen, hobby's, vrienden, relaties uit te proberen. Als je verder echt wel blij een gelukkig bent met je gezin, dan zou ik dingen inhalen op gebied van sex en relaties uitproberen met anderen dan je vrouw, uiteraard erg egoïstisch vinden. Reizen en vrienden, dat moet wel kunnen vind ik.... maar dat gaat niet meer op dezelfde manier lukken als toen je 20 was helaas (zit ik ook mee!). Mensen van jouw leeftijd zijn meest gesetteld, dus een blik vrienden opentrekken die zomaar meegaan op een roadtrip naar weet-ik-veel, dat zal niet gaan. Ik zou het proberen via hobby's. Kun je nieuwe mensen leren kennen, misschien ook wel tripjes maken, afhankelijk van de hobby. Ik stel me zo voor dat je bij iets als klimmen of kanoën wel uitstapjes zult hebben naar het buitenland om die sport te beoefenen.
En voor nu, zeker geen tweede kind op de wereld zetten. Een tweede kind gaat je relatie niet "redden", geen verantwoordelijkheden wegnemen en je geen extra vrije tijd geven.
Ook niet omdat je vriendin het wel graag zou willen.
"Op zich zijn we tevreden met elkaar, we laten elkaar vrij in onze eigen hobby's en interesses, we kunnen goed met elkaar praten, kunnen onze emoties bij elkaar kwijt en hebben nog regelmatig liefdevolle sex."
Dit alles zou ik zeker niet aan de kant gooien voor een identiteitscrises. Ga samen de zoektocht aan, zo te lezen zijn je partner en jullie kind het waard dat je er alles aan doet om samen gelukkig te blijven.
ik zou jouw wensen om dingen te onderzoeken sowieso loskoppelen van tweede kind of niet. En dat ook zo uitleggen. Want dan kun je namelijk beiden beter onderzoeken wat jullie toekomstbeeld is / wat je ervoor wel-niet wilt doen. Ik heb beginposting niet helemaal meer voor ogen, maar misschien wil zij wel een tweede kind omdat ze dan zelf ook het gevoel heeft dat ze zich meer 'verankert' in het nu en in de toekomst (en dat zij misschien wel dezelfde neigingen heeft als jij, maar kiest voor de stap voorwaarts dmv tweede kind wens?)
gr Angela
Het gevoel om je te willen terugtrekken komt van het feit dat we allemaal wel eens wat hebben gedaan waarvan we liever niet zouden willen dat onze partner dat weet. Dat kan zo simpel zijn als geld uitgeven aan iets waar onze partner niet mee zou instemmen. Je bouwt dit op door de jaren heen. Dit gebeurt in elke relatie en het kunnen hele kleine dingen zijn. Het is belangrijk je relatie 'schoon' te houden in dat opzicht, anders bouwt men een muurtje tussen zichzelf en de ander: hoe meer we open kunnen zijn over wie we zijn en wat we doen, des te meer dichtbij we ons kunnen voelen bij de ander.
Het andere ding wat je eens zou kunnen bekijken is: hebben jullie naast het opvoeden van jullie zoon nog een gezamenlijk doel?
Wat wil jij nog van het leven en wat wil zij? Kun je daar een midden in vinden?
Wat van de dingen die je nog zou willen ontdekken kun je samen met haar doen? Welke dingen die je nog zou willen doen kun je alleen doen zonder schade te brengen aan je relatie/gezin? Als je eens een week erop uit wilt om te voelen hoe het is om alleen te zijn, waarom niet? Doe alleen geen dingen waar je later spijt van zou kunnen krijgen uiteraard.
Misschien heb je meer raakvlakken met haar dan je denkt, misschien ook niet, maar neem het eens onder de loep. Misschien ontdek je opnieuw dingen van elkaar die je nog niet wist en waarmee je meer kunt creeren in je relatie.
Weet je, sex is maar een klein onderdeel van je relatie. Je kunt binnen de onderwerpen die je hebt genoemd nog alle kanten op. Je kunt nieuwe relaties creeren, door nieuwe vrienden te maken, maar je kunt alleen niet met ze naar bed gaan. In mijn ervaring was goede sex altijd iets wat opgebouwd moest worden, niet iets wat geweldig was vanaf het begin. Laat je niet gek maken, maar het is wel belangrijk dat je een goede communicatie houdt met je partner en dat je vorm kan geven aan je ideeen binnen je relatie. Ik weet zeker als je je inspant, je hier creatief in kunt zijn.
Als jullie het al zo lang vol hebben gehouden met elkaar, hebben jullie meer raakvlakken dan die je van elkaar hebt ontdekt in het begin, lijkt me zo. Misschien moet je ze opnieuw vinden?
Ik vind de vragen die TO stelt heel normaal. Zoveel mensen gaan door die periode heen. En in het geval van TO komt daar ook nog eens een lastige jeugd/jongvolwassenheid bij. Dat jullie al zolang bij elkaar zijn maakt natuurlijk niet dat je dus (automatisch) bij elkaar moet blijven. Dat is iets dat je samen moet bespreken. Maar uiteindelijk moet to daarin de beslissing nemen. Wat is er (los van het kind) nog gezamenlijk? Toekomst, hobby's, seks, gevoel?
Maak je partner in ieder geval goed duidelijk dat er voorlopig (en wellicht wel nooit) een 2e komt. Dat zal teveel een beperking vormen voor jouw ontwikkeling en plannen.
Izza schreef op 17-05-2023 om 17:00:
Ik vind de vragen die TO stelt heel normaal. Zoveel mensen gaan door die periode heen. En in het geval van TO komt daar ook nog eens een lastige jeugd/jongvolwassenheid bij. Dat jullie al zolang bij elkaar zijn maakt natuurlijk niet dat je dus (automatisch) bij elkaar moet blijven. Dat is iets dat je samen moet bespreken. Maar uiteindelijk moet to daarin de beslissing nemen. Wat is er (los van het kind) nog gezamenlijk? Toekomst, hobby's, seks, gevoel?
Maak je partner in ieder geval goed duidelijk dat er voorlopig (en wellicht wel nooit) een 2e komt. Dat zal teveel een beperking vormen voor jouw ontwikkeling en plannen.
Ik ben het eens over de 2e op dit moment, daar niet van, maar niet om die reden. Je staat met 2 in een relatie, zij hoeft haar wens niet overboord te gooien voor alleen zijn genoegens en ontwikkeling; haar wens en invulling staan naast de zijne.
