Ben ik nou zo moelijk?
Hoi allemaal,
lang niet op de forum geweest, maar nu moet ik toch weer wat kwijt. Of liever, wil ik graag jullie mening.
Ik zo'n zes jaar geleden na een (door mij niet gewilde) scheiding opnieuw getrouwd met een lieve man. Hij is gek op mijn kinderen en we hebben eigenlijk gewoon een heel leuk gezin zo.
Nou ben ik ZZP-er en heb een kantoor in een andere woonplaats. Vanwege de kinderen ben ik in de schoolperioden altijd rond 15 uur thuis en werk is 's avond na het eten twee tot drie avonden verder.
Die tijd met de kinderen vind ik heel waardevol en wil ik niet missen. De oudste gaat volgend schooljaar naar de middelbare en dat wil ik ook kijken hoe het blijft gaan, en er zijn als hij uit school komt.
Nou heeft mijn man niet zo'n heel drukke baan en is hij regelmatig vroeger thuis. Ik erger me daar eigenlijk aan, want ik wil graag zelf thuis alles 'regelen' tot etenstijd en hij bemoeit zich gelijk overal mee.
Daar hebben we nu afspraken over gemaakt en hopenlijk gaat het volgend schooljaar beter.
Maar nu: we zijn net twee weken op vakantie geweest. Heerlijk! Echt hartstikke leuk en gezellig. Vandaag is mijn man weer aan het werk gegaan en ik werk vanmorgen thuis en vanavond ook. Morgenochtend ga ik naar kantoor en dan 's avonds weer thuis.
Nou belt mijn man net op: er is niemand op kantoor, dus ik kan ook wel thuiswerken. Ik kom straks naar huis.
En dat wil ik dus NIET!! Ik wil lekker mijn eigen gang gaan met de kinderen. En als hij thuis is, kan ik niet mijn eigen gang gaan.
Ben ik nou zo moeilijk?
Ik zou willen dat hij lekker werkt en dan aan het eind van de dag moe en voldaan thuiskomt. En dat we dan gezellig met z'n allen eten enz.
Het is natuurlijk ook zíjn thuis, dus ik wil niet moeilijk doen, maar ik heb zo het gevoel dat hij dan op mijn lip zit!
Ik snap hem wel hoor, maar het voelt zo beklemmend!!
Herkennen jullie dit? Of moet ik gewoon maar niet zo zeuren?
Als ik erg doordraaf in mijn hoofd, dan zou ik het liefst gaan latten....
Daan
Tja
hij mag dus niet wat jij wel mag. 
Ik snap het wel hoor, als zelfstandige vrouw regel je het wel allemaal zelf, en dan mag de ander aanschuiven op de momenten dat het jou uitkomt. Maar ja, deze ander heeft duidelijk ook een eigen wil en vindt het wel gezellig met jou. Hij is niet voor niets met je getrouwd.
Het is wel een beetje een luxe probleem.
Snap ik het goed
Snap ik het nu goed. Jij werkt van (schatting) 9 tot 15 en dan nog van 20 tot 23.
Van je man verwacht je dat hij van (schatting) 8 tot 18 het huis uit is en zich tussendoor niet laat zien en vooral ook niet met het gezin bemoeit.
Je kiest er dus voor om elkaar alleen rond het avondeten te zien?
Ja dat vind ik vreemd. Jij vind de tijd met de kindereren waardevol, maar hij neem ik aan ook. Ik zou er voor tekenen als mijn man regelmatig vroeger thuis zou komen en zich dan met het gezin bemoeit.
Ik vind dat je erg controlefreakerig overkomt. Waarom mag je man niet wat je wel mag? Wat zou je ervan denken als ze in zijn schoenen stond!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ja, ik snap het wel, maar...
En daarom weet ik dat ik niet meer geschikt ben voor een nieuwe relatie Mijn personal space is (mede door mijn verleden) heilig geworden en ik ben niet bereid die te delen met een ander. Nu niet in ieder geval.
Jij hebt wel die keuze gemaakt om die personal space te delen. Jullie zijn getrouwd. En nou wil jij het huis voor jezelf alleen hebben en mag je man alleen binnenkomen als het jou uitkomt?
Ik snap je gevoel. Maar heel plat gezegd: dan had je maar niet moeten trouwen. Want door een relatie aan te gaan, en vooral door te trouwen, ben je min of meer verplicht een ander in je personal space toe te laten. Niet alleen in bed, wat me op zich heel prettig lijkt 
maar ook in je woning, je keuken, je huishouden.
Ik denk zelfs dat veel vrouwen stiekem jaloers op je zijn en zijn bemoeizucht, zoals jij dat noemt, juist zien als samen de boel runnen
Maar ik begrijp je gevoel ook wel. Ik zou het zelf ook heel moeilijk vinden iemand in mijn huis, mijn leven en mijn gezin toe te laten, al mis ik de leuke dingen (en de seks 
) natuurlijk ook. En vooral vanwege dat missen van de leuke dingen is het heel verleidelijk om weer "de stap te wagen" als Mr.Right mijn pad zou kruisen.
Maar een relatie, en zeker een huwelijk, is meer dan "nooit meer alleen op de bank en in dat bed" Het betekent delen, ook je huishouden, ook je personal space, ook je tijd, ook je kinderen!
Fijn dit forum
Heerlijk toch, ik ken geen ander forum dan dit waarin mensen elkaar ongezouten hun mening geven zonder beledigend te doen.
Dank jullie wel voor jullie input!
Jullie hebben gelijk, wie ben ik om te bepalen wanneer mijn man thuis mag komen....
Ik snap wel wat jullie bedoelen, maar hoe ga ik dit oplossen voor mezelf.
Mijn gevoel is wel een beetje dat hij nu bepaalt wat mijn kinderen doen.
Toen we net gingen samenwonen hebben we afgesproken dat we de opvoeding zouden delen. Ik vond het niet meer dan normaal dat hij ook zijn mening heeft en ook de kinderen mee opvoedt.
Maar nu lijkt het of ik me aan moet passen aan hem!
In mijn vorige relatie hebben de vader en ik er voor gekozen dat ik minder zou gaan werken om bij de kinderen te zijn.
Vervolgens heb ik uiteindelijk een man gekozen met een fulltime baan met dezelfde afspraak. Alleen komt die man nu in mijn 'vaarwater' en krijg ik het gevoel opgesloten te zijn. Als hij thuis is, blijft er namelijk niet veel 'personal space' over voor mij.
Hoe ga ik dit nu oplossen voor mezelf?
Dubbel
quote"Mijn gevoel is wel een beetje dat hij nu bepaalt wat mijn kinderen doen.
Toen we net gingen samenwonen hebben we afgesproken dat we de opvoeding zouden delen. Ik vond het niet meer dan normaal dat hij ook zijn mening heeft en ook de kinderen mee opvoedt. "
Hier zit iets dubbels. Je spreekt af dat je de opvoeding gaat delen en nu hij dat doet zit je dat niet lekker. Maar voedt hij op of houdt hij zich met de kinderen bezig? Wat zit je precies dwars.
Want dat is weer iets anders dan je personal space.
Waarom ga jij niet lekker naar je kantoor in zo'n situatie en kom jij eens thuis vlak voor het eten en waarschijnlijk gewoon klaar met je werk zodat jullie met z'n allen 's avonds nog wat leuks kunnen doen?
Inderdaad dubbel, maar...
Het lijkt inderdaad dubbel zo, maar toen we gingen samenwonen hebben we afgesproken dat we sámen zouden opvoeden.
Nu heb ik het gevoel dat híj bepaalt wat er gebeurt en dat ik moet volgen. Dat is toch ook niet samen?
Als ik er iets van zeg, dan is hij gekwetst en dan zegt hij 'ik bedoelde het toch goed?' En dan houd ik dus mijn mond maar.
En de andere optie, ik uit huis werken en hij meer thuis kan ook weer niet, omdat hij niet kan garanderen dat hij elke dag vroeg thuis is.
Eigenlijk stel ik me dus in op minder werken overdag, maar komt hij thuis wanneer het hem uitkomt...
Vind ik ook niet eerlijk eigenlijk.
Daan
Vandaag
Je zou vandaag thuis werken en je man wil ook ineens naar huis komen, dan kan je eventueel zeggen 'komt goed uit, maar dan ga ik wél zodra jij thuis bent naar kantoor, dan kan ik goed doorwerken en hoef ik vanavond niets te doen". Dan heb je toch je personal space? Of je moet thuis echt een ruimte creeeren waar je kan werken met de deur dicht. Man kan dan thuis werken (maar niet waar jij zit) en dan heb je er minder last van. Hij moet jou natuurlijk onder het mom van 'gezellig' niet de hele tijd van het werk houden.
Net als merel
Zodra hij aangeeft dat hij thuis komt werken pak jij je boeltje bij elkaar en gaat op de andere locatie werken. Je man kan er toch ook voor de kinderen zijn?
Ik vrees dat ik je toch moet waarschuwen voor de tijd dat je kinderen volwassen trekjes gaan vertonen. Dan komen en gaan ze en nemen ze hun vrienden mee. Dat kan allemaal aanvoelen als inbreuk op jouw privacy. En dat is heel dubbel. Ik zit in de fase dat mijn volwassen kinderen nog wel thuiswonen, maar wel hun eigen plan trekken. Deze vakantie zijn ze er meer niet dan wel en dat vind ik stiekem best wel eens lekker, dan hoef ik geen rekening met ze te houden. Man en ik eten dan dingen die we met de kinderen zelden of nooit eten. Maar als ze thuiskomen ben ik ook weer hartstikke blij om ze om me heen te hebben.
Wat is het probleem/zijn de problemen?
Daan, ik heb het gevoel dat er meer problemen zijn. Lijkt me goed als je die eerst ontrafelt en kijkt of ze los van elkaar op te pakken zijn of dat ze (altijd) aan elkaar verbonden zijn.
Je schrijft een paar keer:
"Mijn gevoel is wel een beetje dat hij nu bepaalt wat mijn kinderen doen."
Ik begrijp dat het jouw kinderen zijn, en dat jullie de opvoeding zouden delen. Nu heb jij kennelijk het gevoel dat jullie die niet delen, maar dat hij het bepaalt.
Is het een idee om jouw gevoel met hem te bespreken aan de hand van voorbeelden? Mag je ook hier doen zodat wij mee kunnen denken.
Als jouw gevoel ook feitelijk klopt (hij bepaalt, dus niets "samen"), dan snap ik je frustratie op dit punt in elk geval. En reden voor een goed gesprek. En aangezien het jouw kinderen zijn kan ik me goed voorstellen dat het nog net iets gevoeliger ligt dan als de kinderen van jullie beiden zouden zijn (maar ook dan zou je vast niet willen dat hij alles bepaalt).
Tweede punt "personal space" - lijkt mij op zich los te staan van bepalen/delen van opvoeding.
Ik snap jouw punt! Jij denkt een goede "verdeelafspraak" gemaakt te hebben (wie wanneer thuis is voor de kinderen) en jij houdt je aan die afspraak, maar hij niet als het hem zo uitkomt!
Hoewel mensen het positief opvatten, kan ik me jouw gevoel goed voorstellen. Enerzijds denk ik dat jij wellicht wat star bent (net als ik overigens, denk ik, dus geen verwijt). Afspraak is afspraak.
Anderszijds heb ik de indruk dat je het gevoel hebt dat hij wel flexibel is (eerder naar huis komen) als het HEM uitkomt! En dat moet jij dan maar accepteren.
Ook misschien reden voor een goed gesprek. Wat als jij nou opeens "jouw deel van de afspraak" (bijv. wegbrengen van de kinderen of juist een keer 's middags niet thuis zijn) opeens zou wijzigen omdat het jou goed uitkomt..... Zou hij zich dan ook meteen aanpassen? Of zegt hij dan "komt mij niet goed uit" (en moet jij dat dan weer oplossen). Dat geeft dan volgens mij meer de onevenwichtigheid van de starheid/flexibiliteit aan! En zit daar niet jouw frustratie? Misschien op deze manier met hem bespreken en vragen of hij dat dan "eerlijk" vindt?
Derde punt: "personal space". Ik heb nog niet goed begrepen waar precies de pijn zit voor jou? Vind je het niet fijn DAT hij thuis is (extra mens in huis)? Of vind je dat niet erg, maar alleen als hij de opvoeding bepaalt (dus als hij dat zou laten, dan geen enkel probleem). Of ....? Kan je dat proberen te verduidelijken?
Ik denk dat in een goede relatie het goed is als je eerst vaststelt wat jouw BEHOEFTEN zijn, en die van hem, en dat je dan kijkt hoe je die zoveel mogelijk kunt invullen op een manier dat beiden (zoveel mogelijk) tevreden zijn en dus de ander er zo min mogelijk last van heeft. Maar dus eerst die behoeften vaststellen....
2 dingen doorelkaar?
Hoi
Ik begrijp het ook niet zo goed geloof ik. Hij gaat thuis werken dus dan bemoeit hij zich toch niet met jou of de kinderen? Ik neem ten minste aan dat hij dan niet in de huiskamer, maar ergens anders gaat zitten.
Je kon wel bang voor hem zijn. En waarvoor dan? Staat er nog afwas op het aanrecht ofzo? En "hoort" niet zo als je thuis bent?
En waarom mag hij niet bepalen wat er gebeurt met de kinderen als hij thuis is? Heerlijk toch? Of ben jij zo'n supermoeder die als enigste weet wat de kinderen nodig hebben?
Je wil perse thuis zijn als de kinderen uit school komen. Doen ze dat elke dag dan? Gaan ze nooit met een vriend of vriendin mee naar huis? Daar zit je dan "gezellig" in je eentje met je pot thee en je koekje.
En waarom gaat het op vakantie wel goed?
Meer poblemen
Beste Eveline en Marie,
dank voor jullie uitgebreide antwoord en Eveline ook voor jouw begrip.
Zonder mijn man 'af te willen vallen' vind ik inderdaad dat hij maar komt en gaat wanneer het hem uitkomt en dat ik mij wel aan de afspaak houd.
Hij zegt wel dat ik altijd mag vragen of hij het een keer van me wil overnemen, maar áls ik het vraag is de eerste reactie bijna altijd 'nee' de uitdrukking 'dan heb je maar pech' hoor ik ook best wel vaak.
Het zijn inderdaad niet zijn kinderen, maar ik wil best de lusten en de lasten delen. En het hoeft ook niet per se op miíjn manier. Maar de laatste tijd moet het vooral op zíjn manier.
we hebben een 'beeldschermtijd' afgesproken, omdat de kinderen als het aan hun ligt altijd aan het gamen en tv kijken zijn, maar af en toe vind ik een half uurtje extra echt geen probleem. Dat hebben we ook samen afgesproken.
Maar als hij thuiskomt, dan is het eerste dat hij zegt altijd iets in de trant van 'zit je nou alweer tv te kijken', nooit eens 'ha jantje, hoe is het er mee, heb je een leuke dag?' Hij zit er altijd bovenop.
En dan krijg ik het gevoel dat ik het weer moet gaan sussen ofzo en ik wil er helemaal niet tussen zitten.
Ook verwacht hij eigenlijk dat ik gelijk alles uit mijn handen laat vallen als hij thuiskomt om 'gezellig' samen wat te drinken.
Eerst deed ik dat ook altijd, maar nu doe ik dat niet meer, omdat ik bijvoorbeeld net met de kindreren wat heb gedronken en de was wil gaan opruimen ofzo.
Het is dus ook mijn schuld dat ik dat eerst wel deed.
We hebben hier al over gepraat en afsrpaken over gemaakt, maar als hij thuiskomt 'vult' hij gewoon het huis.
He jakkes, zo klinkt het of ik het niet leuk vind als hij thuiskomt en soms is dat eigenlijk wel zo.
In de vakantie ging het anders, ik weet ook niet waar dat aan lag.
Als ik dus langer ga werken als hij thuiskomt, dan weet ik dat er 'gezeur' van komt. De kinderen zijn absoluut niet brutaal en gek op hem, maar ook zij mogen niet meer hun eigen gang gaan.
Moeilijk, moeilijk, misschien toch tijd er iemand bij te betrekken die ons hiermee gaat helpen.
Oja, ik vind mezelf geen controlfreak. Heb daar echt over nagedacht.
Ik ben niet flexibel, als dingen anders lopen dan gepland, dan moet ik wel even schakelen. Dat vind ik wel een slechte eigenschap van mezelf.
Eigenlijk vind ik mijn man een controlfreak, als ik er zo over nadenk....
Lastig hoor
Het lijkt me een typisch samengesteld-gezindingetje. Gevoelsmatig sta ik helemaal aan jouw kant, maar voor je man vind ik het wel een beetje sneu dat hij eigenlijk niet gewenst is in huis omdat hij zich overal tegenaan bemoeit (met de beste bedoelingen). Toch vind ik wel dat je je ruimte mag bevechten, ook voor de kinderen. Als zij straks pubers zijn gaat dat echt wel knallen.
Ik weet wel weer waarom ik niet meer samenwoon. Ik kan me nog goed herinneren dat ik er vreselijk gestrest van werd als man bijna thuis kwam terwijl de kinderen net een puinhoop van de huiskamer hadden gemaakt, of lawaaierig door het huis renden. Zodra hij thuis was veranderden ze of in makke schaapjes of ze gingen nog weer eens extra klieren. Vooral op het laatst kon er nog weinig aardigs vanaf en was hij eigenlijk alleen nog maar aan het zeuren. Terwijl het eigenlijk een heel lieve man is, alleen wel met zo zijn eigen maniertjes en ideeën over hoe je het goed doet (huishouden, opvoeden).
Praten
Volgens mij wordt het tijd voor een aantal goede gesprekken. Op basis van wat jij schrijft, heb ik het gevoel dat je veel voor hem invult. 'hij verwacht dat ik alles laat vallen', 'het moet op zijn manier'. Maar is dat eigenlijk wel zo? Of is het vooral jouw interpretatie? Daar kom je maar op één manier achter: communiceren. Benoem wat je hoort/ziet/opvalt, geef aan welk gevoel dit bij jou oproept, check of dit overeenkomt met zijn beleving.
Geef je je grenzen duidelijk aan? Hoe reageer je als hij 'gezellig wat wil drinken', en je hebt hier geen tijd/zin/gelegenheid voor?
Ik werd met name getriggerd door jouw opmerking dat 'hij maar gaat en staat wanneer hij wil en jij je wel aan de afspraken houdt' (over wanneer je wel en niet thuis bent). Op mij komt dit erg inflexibel over. Hoezo houd jij je aan de afspraken en hij niet?! Omdat jij nog steeds het 6-jaar-geleden-afgesproken-schema hanteert? En hij - foei! - het waagt om wel eens eerder thuis te komen? Je bent al zes jaar getrouwd, het kan toch niet zo zijn dat hij nu nog steeds toestemming aan jou moet vragen om eens wat eerder thuis te komen? Dat kun je niet van je partner verwachten.
Maar ik sluit mij aan bij wat anderen ook al schreven: volgens mij speelt er wat meer. Ben je nog wel echt blij met elkaar? Vind je jullie relatie gelijkwaardig? Praat je met elkaar over wat je bezig houdt, wat je denkt en wat je voelt?
Afspraken nog niet zo oud hoor
Ha IJsvogeltje, die afspraken zijn nog niet zo oud hoor, pas een half jaar ofzo.
Voor die tijd was ik eerst fulltime thuisblijfmoeder en daarna werkte ik vanuit huis.
Misschien vul ik te veel in, ik zal er eens over nadenken...
Het is natuurlijk helemaal niet zo dat hij toestemming moet vragen om thuis te komen! Maar zoals het nu gaat, verwacht hij (en dat heb ik gechecked) dat ik gelijk alles uit mijn handen laat vallen als hij er is, zodat ik met hem wat kan drinken ofzo.
Misschien speelt er meer. Ik heb het in ieder geval veel te lang zo laten gebeuren. Het is ook niet eerlijk van mij als ik het 'ineens' niet meer zo leuk vind als hij eerder thuiskomt en gelijk overal wat over te zeggen heeft.
Het is wel lastig, Vic, dank voor je bericht. Misschien is het een 'samengesteld gezin dingetje, of misschien komt het omdat ik al een half leven gewend bent het op een bepaalde manier te doen en hij ook...
En ik vervolgens zo blij ben met mijn nieuwe gezin, dat ik alles maar laat gebeuren....
Even een voorbeeld van vanavond.
We zijn net terug van vakantie en dan maken we altijd al een beetje plannen voor volgend jaar. Deze keer misschien Scandinavie.
Ik stond te koken en hij liep voorbij en zei even over zijn schouder 'oja, Scandinavie wordt het niet hoor, ik heb gekeken en het is veel te duur'.
Toen ben ik naar hem toegelopen en heb uitgelegd dat het voor mij dan net lijkt of hij dat in zijn eentje heeft besloten en dat ik er niet meer over hoef na te denken. Dat het goed bedoeld was dat hij er naar heeft gekeken en dat ik daar ook blij mee ben, maar dat ik het leuker had gevonden als hij had gezegd 'joh, dat Scandinavie is wel duur hoor, ik weet niet of dat een goed idee is'.
Dan zouden we SAMEN de conclusie hebben getrokken dat we iets anders zouden verzinnen.
In eerste instantie wilde hij niet luisteren en wilde hij er verder niet over praten. Zonder boos te worden heb ik gezegd dat dit nu juist is wat ik bedoel, dat ik er graag over wil praten en dat we dan samen beslissen.
Moeilijk vind ik dat hoor! Maar ik geloof dat hij het wel begreep. En hij liep daarna niet, zoals regelmatig wel gebeurde, stampvoetend de kamer uit met de opmerking 'het is ook nooit goed!'.
Dus misschien leren we het nog eens
Jouw voorbeeld
Het voorbeeld van de vakantie vind ik wel een beetje zout leggen op slakken. Maar ik kan me voorstellen dat het irritant is als hij dat met alles zo doet. Misschien is het een idee om taken te verdelen, en dan afspreken dat je je niet met elkaars verantwoordelijkheden bemoeit. Ik zou er echt iebel van worden als ik alles in overleg moest doen.
Nu "de kop indrukken"!
Daantje, nog even een reactie van mij. Ik heb begrip voor jouw gevoelens omdat ik er veel in herken.
Ik denk dat het heel goed is dat je er nu meer over gaat praten met je man. Het vakantievoorbeeld vond ik een goede. En inderdaad, dat hij een keertje zo reagereert is niet erg, maar naar ik begrijp doet hij nu vaker zo.
Dus, maak er nu werk van, ook al geeft dat misschien wat moeilijke momenten, maar anders wordt het steeds erger (ahum, dat is dan weer mijn persoonlijke ervaring, helaas) en is het nog moeilijker om het weer te veranderen en zo te krijgen als jullie hadden afgesproken.
En het is goed als je je realiseert dat je een beetje star bent (soms toch wel schreef je toch), maar denk ik ook goed, om dat met hem te bespreken omdat je juist vindt dat hij erg star is in de zin van zijn zin doorvoeren.
En dat hij verwacht dat jij alles uit je handen laat vallen om gezellig wat te gaan drinken.... Tjemig de pemig, dan neemt hij jou ook niet serieus (is mijn eerste reactie).
Als hij het nou een tijdje van tevoren aankondigt dat hij onderweg is en lief vraagt of je wat wilt drinken als hij thuiskomt.... Oké. Maar binnen vallen en dat a la minute van je verlangen? (en elke keer als het voorkomt?). Moet er ook niet aan denken (als ik net druk met van alles ben)!
Zout...
Vic, mmmm, zout is niet de bedoeling, maar het gaat eigenlijk altijd zo.
Dank je Eveline voor je begrip. Ik ben echt wel star, weet ik, en daar probeer ik wat aan te doen en dat lukt redelijk.
Ik voelde me een soort van opgelucht dat ik daarnet echt heb gezegd dat ik het niet fijn vind als hij alles zo beslist.
Het is misschien wel overdreven en ik zal echt niet altijd zo 'zeuren', maar zo ging het wel altijd en dat lukt me gewoon niet meer.
Nu is het weer gezellig en ik wil ook gewoon dtj het blijft werken tussen mijn man en mij, want ik zou graag met hem oud worden. Alleen niet ten koste van mezelf.....
Daan
Positief
Positief kan ik jouw aanpak toch echt niet noemen, als ik je man was zou ik me daar toch ook echt niet goed mee voelen. Ik zou al eens beginnen met het positieve naar hem toe te benoemen, zoals je het beschrijft mag hij jou toch echt wel een harde tante noemen, het lijkt bijna of je zit te wachten tot hij iets zegt waar je dan negatief commentaar op kan geven.
Je maakt op deze manier toch zelf je relatie onleefbaar, probeer er eens wat meer positievere energie in te steken ipv dat gekef. Op deze manier zou ik toch liever niet met jou getrouwd willen zijn hoor...
Jouw voorbeeld
Jouw oorspronkelijke vraag was: ben ik nou zo moeilijk? En nu je dit voorbeeld hebt gegeven (over de vakantie), zeg ik: op mij kom je over als iemand die inderdaad moeilijk doet.
Kom op zeg, het is toch een hele normale opmerking van je man? Als je vindt dat hij hiermee te veel ruimte claimt, dan zegt dat denk ik vooral iets over jou, over jouw zelfvertrouwen, misschien over de verwachtingen die je hebt van een relatie.
Goed dat je het bespreekbaar hebt gemaakt, en fijn dat het je oplucht. Gewoon vaker doen! Maar houd het wel bij jezelf. Je beschrijft wat jouw man volgens jou had moeten zeggen over het vakantie-idee, en de manier waarop hij dat had moeten doen. Pas op hoor, dat is een valkuil. Daarmee leg je het bij hem neer, hij moet de dingen anders doen. Op basis van wat jij schrijft, doet jouw man geen heel rare dingen. Eerder van het werk komen, een fles wijn op tafel zetten, concluderen dat Scandinavië toch geen optie is (want te duur), mopperen over computergebruik van de kinderen. Ik zie er niets bijzonders in. Maar toch vreet het aan jou. Kijk dus vooral goed naar jezelf. Waarom raakt jou dit zo? Geef grenzen aan. Praat meer met je man. Kom op voor jezelf. Wees flexibel. Laat los. Kijk naar de positieve kanten van je man. Wees blij voor hem als hij eerder thuis kan komen en maak daar wat positiefs van: nu kunnen jullie samen wat doen!
Roos van leary
Heb je wel een gehoord van de Roos van Leary? Als je erop googlet, vind je er van alles over. Het gaat ervan uit dat gedrag ander gedrag oproept, bijvoorbeeld binnen een relatie. De roos laat zien welk gedrag door bepaald gedrag wordt opgeroepen en hoe dat gedrag te beïnvloeden is. Misschien heb je er iets aan.
Dank jullie wel allemaal!
Oké, oké, ik ben moeilijk. Het antwoord op mijnoorronkelijke vraag is duidelijk.
De Roos van leary ga ik opzoeken!
Daan
Vind ik niet
Het is natuurlijk slechts een principe dingetje, maar ik kan me goed voorstellen dat je razend wordt over die vakantie opmerking. Zou ik ook worden, en mijn man trouwens ook. Ik vind eigenlijk dat je man erg vanuit zichzelf redeneert. Misschien ook wel een blind vlekje van mij, maar ik zou daar dus ook echt niet tegen kunnen.
En voor wat betreft de verwachting dat je alles uit je handen last vallen als hij thuis komt: dat is toch niet meer van deze tijd! Lekker laten verwachten wat mij betreft. Je hoeft niet aan alle verwachtingen te voldoen.
Verstuurd met de Ouders Online iPad app
Dank je ginny
toch wel erg fijn jouw reactie.
Het suddert nog wel hoor. Ik wil mezelf best als 'moeilijk' zien, maar zoals het ging trek ik gewoon niet.
Ik wil gewoon weer het 'samen' gevoel hebben....
Daantje, zo is het maar net!
iedereen heeft zijn betere kwaliteiten, zo ook jij (en ik !). Wij zijn misschien een beetje moeilijk, maar vaak is dat moeilijk doen het gevolg van herhaald gedrag van de man (welk gedrag je eerder getolereerd hebt om allerlei redenen) en dat trek je op een gegeven moment niet meer. Dan is je grens bereikt.
En als je grens bereikt is, dan is het zaak om dat te laten merken. Door een goed gesprek in zijn algemeenheid, en door bij voorvallen daarop te reageren dat het je dwars zit en dat hij (weer) over je grens heen gaat.
En dan is er volgens mij niets mis met jou, want als jij het gevoel krijgt dat hij alles beslist, dan mag jij dat gevoel hebben EN benoemen. En is het vervolgens aan hem om jou uit te leggen dat hij het niet zo bedoelt en evt. zijn uitingen daar een beetje op aan te passen. Als hij jou dat uitlegt (overtuigend), is dat vermoedelijk al het belangrijkste: dat jij weet dat hij het niet zo bedoelt dat hij alles beslist, maar dat hij het gewoon zo zegt.
Als blijkt dat hij het wel zo bedoelt (dat hij gewoon beslist en dat jij moet volgen daarin), dan is dat grond voor een nog wat uitgebreider, serieuzer gesprek. Want dat is niet wat jullie afgesproken hebben en al helemaal niet wat jij nu wilt!
Veel succes ermee. Ik hoop dat het je lukt.
Bij mij ligt het moeilijker (helaas), dus ik herken de patronen (vandaag ook al mijn begrip voor jouw "allergische reactie"), maar mijn man is helaas niet zo voor rede vatbaar - vindt ook dat hij allerlei dingen wel of niet mag doen en zeggen. Dus ik moet er op een andere manier mee omgaan om toch mijn grenzen te bewaken.
Eveline
Dank je weer voor je uitgebreide antwoord.
Wat jammer dat het bij jullie zo moeillijk ligt!
Ik heb wel de overtuiging dat mijn man het niet zo bedoelt en dat het meer gaat om het verwoorden....hij staat in ieder geval wel open voor mijn 'probleem' heeft hij verzekerd.
Het is toch wel ons probleem, want we willen wel samen verder.
Heel veel sterkte!
Daantje
"Ik heb wel de overtuiging dat mijn man het niet zo bedoelt en dat het meer gaat om het verwoorden....hij staat in ieder geval wel open voor mijn 'probleem' heeft hij verzekerd."
Dan is de basis goed en dat is belangrijk, fijn! Het gaat denk ik om het verwoorden, maar ook om jouw inkleuring en interpretatie van wat hij zegt. Om toch nog even op jouw voorbeeld terug te komen. Zo'n opmerking ("Zweden wordt niets hoor, veel te duur") zou ik exact zo kunnen maken. En mijn man ook. Een tijdje geleden zelfs nog, toen we plannen maakten voor Isreal. "Nou, dat gaat 'm niet worden hoor, veel te heet in die periode!", riep mijn man. En toen we bedacht hadden dat Marrakech wel een mooie bestemming was voor een stedentrip. "Dat doen we dus maar niet, veel te dure vlucht!", riep ik. Dat heeft bij ons helemaal niets te maken met willen beslissen of dominant willen zijn. Maar wel met elkaar kennen, inschattingen kunnen maken, conclusies kunnen en durven trekken. En vooral je gelijkwaardig aan elkaar voelen.
Kleine aanvulling nog
Even los van het stiefouderschap, is het ook niet erg gezellig om bij wijze van spreken met de deurknop nog in de hand al mopperend op de kinderen binnen te komen. Zeker als de ene ouder de hele tijd thuis is geweest bij de kinderen en de andere ouder net binnenkomt na een hele dag afwezig geweest te zijn. Als mijn man niet lekker in zijn vel zit heeft ie daar ook wel een handje van. Ik stuur hem dan altijd terug naar waar ie vandaan komt: ga daar maar lekker mopperen. Ik doe dat mopperen trouwens ook wel eens als ik in een ontploft huis thuis kom en het een bepaalde tijd van de maand is.
Verder is de toon natuurlijk allesbepalend: Scandinavië gaat 'm niet worden klinkt in mijn oren heel anders dan Scandinavië gaat niet door want dat is veels te duur. Het lijkt maar een klein verschil, maar op de juiste toon gezegd kunnen twee totaal verschillende boodschappen zijn.
Verstuurd met de Ouders Online iPad app
Toch weer
Jongens sorry, ik ga even mijn hart luchten.
Het was vanavond weer zover.
Vanmiddag lekkere broodjes gehaald en lekker beleg waarvan ik weet dat mijn m'n het lekker vindt.
Hij stopte het in zijn holle kies en had weer alleen maar commentaar op de kinderen. Met volle mond praten enz. Er kon geen lachje mijn kant af en het was weer reuze gezellig (niet dus)
Dit ligt echt niet aan mij of de kinderen. Het was gezellig, maar door de houding en uitstraling van mijn man was heel de sfeer verpest.
Ik had beloofd na het eten nog een spelletje te doen met de kinderen, maar die zijn gelijk naar hun eigen kamer gevlucht.
Getver, op deze manier doe ik het liever alleen.
En ja, er zal vast wel iets zijn op zijn werk, maar dat is ook niets nieuws. Doe er dan wat aan, zou ik zeggen.
Bah!
Daan
