Ben ik nou zo moelijk?
Hoi allemaal,
lang niet op de forum geweest, maar nu moet ik toch weer wat kwijt. Of liever, wil ik graag jullie mening.
Ik zo'n zes jaar geleden na een (door mij niet gewilde) scheiding opnieuw getrouwd met een lieve man. Hij is gek op mijn kinderen en we hebben eigenlijk gewoon een heel leuk gezin zo.
Nou ben ik ZZP-er en heb een kantoor in een andere woonplaats. Vanwege de kinderen ben ik in de schoolperioden altijd rond 15 uur thuis en werk is 's avond na het eten twee tot drie avonden verder.
Die tijd met de kinderen vind ik heel waardevol en wil ik niet missen. De oudste gaat volgend schooljaar naar de middelbare en dat wil ik ook kijken hoe het blijft gaan, en er zijn als hij uit school komt.
Nou heeft mijn man niet zo'n heel drukke baan en is hij regelmatig vroeger thuis. Ik erger me daar eigenlijk aan, want ik wil graag zelf thuis alles 'regelen' tot etenstijd en hij bemoeit zich gelijk overal mee.
Daar hebben we nu afspraken over gemaakt en hopenlijk gaat het volgend schooljaar beter.
Maar nu: we zijn net twee weken op vakantie geweest. Heerlijk! Echt hartstikke leuk en gezellig. Vandaag is mijn man weer aan het werk gegaan en ik werk vanmorgen thuis en vanavond ook. Morgenochtend ga ik naar kantoor en dan 's avonds weer thuis.
Nou belt mijn man net op: er is niemand op kantoor, dus ik kan ook wel thuiswerken. Ik kom straks naar huis.
En dat wil ik dus NIET!! Ik wil lekker mijn eigen gang gaan met de kinderen. En als hij thuis is, kan ik niet mijn eigen gang gaan.
Ben ik nou zo moeilijk?
Ik zou willen dat hij lekker werkt en dan aan het eind van de dag moe en voldaan thuiskomt. En dat we dan gezellig met z'n allen eten enz.
Het is natuurlijk ook zíjn thuis, dus ik wil niet moeilijk doen, maar ik heb zo het gevoel dat hij dan op mijn lip zit!
Ik snap hem wel hoor, maar het voelt zo beklemmend!!
Herkennen jullie dit? Of moet ik gewoon maar niet zo zeuren?
Als ik erg doordraaf in mijn hoofd, dan zou ik het liefst gaan latten....
Daan
Daantje
Op zich is dat niet leuk, maar niet iets om daarna te zeggen:
"Getver, op deze manier doe ik het liever alleen."
Dit gaat niet om grote dingen, maar je reageert er wel vrij groot op. Daarom denk ik dat er nog veel meer achterzit. Wie weet dat je (onbewust) zoekt naar redenen om alleen verder te gaan?
Ik zou tekenen als iemand iets met mij wilde drinken en dat gezellig vond. Ik had er eentje die altijd weg was en iedereen was belangrijk om bij te zijn behalve ik.
Eens, jij probeert hem te plezieren en het komt niet over. Dat is gewoon niet leuk. Maar geen reden om uit elkaar te gaan toch? Heb je hem gevraagd waarom hij zo deed? En vraag je jezelf ook af waarom jij er zo heftig op reageert?
Als je het mij vraagt
Heb je wellicht wel erg hooggespannen verwachtingen van deze "tweede ronde" terwijl volgens mij een tweede ronde gezin-samengesteld-stief gezin juist nog harder werken is dan een kerngezin. Alleen hoop je dat de tweede man beter matcht dan de eerste. Maar in een tweede ronde gezin zijn er bijna bij definitie al "uitdagingen". Maar goed, dat is natuurlijk nooit bij iedereen zo, maar lijkt mij.
Ook deze prins op het witte paard is gewoon maar een man met al zijn grillen en nukken, net als jij en ik die hebben.
Ik zou wat meer naast hem gaan staan en kijken naar jullie gemeenschappelijke doel als ik jou was. Want blijkbaar wil jij gezellig lunchen en wilde hij bij thuiskomst gezellig borrelen en kregen jullie allebei het deksel op je neus terwijl je in mijn ogen toch echt allebei samen gezelligheid wil, alleen toevallig dat even niet op hetzelfde moment bij de ander zocht...
Of zit ik er nou helemaal naast?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Daantje
Klinkt niet gezellig allemaal Daantje.
Weet je wat ik mij afvraag? Dit speelde rond het middaguur, en je wacht met het gesprek tot vanavond, dat begrijp ik tenminste. Waarom heb je niet direct laten weten dat je je hier niet prettig bij voelde? In een van mijn eerdere berichten vroeg ik je naar jullie gelijkwaardigheid. Als je je gelijkwaardig voelt aan hem, dan maak je toch direct duidelijk aan hem als er iets gebeurt waar jij niet blij mee bent? Ik kan mij er persoonlijk niets bij voorstellen dat je je mond houdt in ieder geval... Als je wilt dat hij dingen verandert, zul je je eigen reactie erop moeten veranderen.
Uitleg
Hoi allemaal,
Het was het avondeten 
Oudste zoon heeft namelijk ontdekt dat hij mozzarella en tomaat lekker vindt.
Aangezien mijn man geen kaas en geen tomaten lust, had ik allerlei soorten broodjes en beleg gehaald, voor ieder wat hij lekker vindt.
En ik heb wel gelijk aangegeven dat er wat was, maar met de kinderen erbij wil ik ook geen echte ruzie maken. De sfeer was al erg genoeg.
Ik ben al vaak naast hem gaan staan. Heb al zo vaak vaak gevraagd of ik hem wegens mee kon helpen en gepraat over hem, zijn jeugd en zijn werk. Eigenlijk al vanaf het begin van onze relatie.
En daar heb ik nu dus geen zin meer in......
Daar zal het ook wel aan liggen.
En misschien reageer ik groot op zoiets kleins, maar het stapelt zich enorm op.
Eerst werd ik er verdrietig van, nu eigenlijk alleen maar boos.
Daan
Herkenning, klinkt als...
Ik herken wel wat jij beschrijft en het is wat we hier afstemmingsprobleem noemen. Jij hebt gedurende de middag alles op elkaar afgestemd. Alsof je de hele middag bezig bent geweest de kachel niet te warm en niet te koud te stoken en eindelijk is de temperatuur voor iedereen goed genoeg naar z'n zin. Voor het ene gezin is dat makkelijker dan voor het andere. Maar 's avonds, komt hij binnen banjeren en prutst ongevraagd en zonder mededeling aan de kachel. Weg sfeer. Er is niets gezamenlijks meer dus ieder gaat zijn weg. En jij bent boos omdat al je afstemmingsgedoe in 1 klap over boord is gegooid (zonder vraag of aankondiging). En dan moet je nog met z'n allen eten. Hij heeft geen idee van al jouw afstemmingsgedoe en wil thuiskomen op een manier die voor hem prettig is. Misschien heb je er minder last van tijdens de vakantie: dwz hij groeit mee met de sfeer. Of jij stemt oa de sfeer op hem af en hij krijgt dat mee. Dan zijn er misschien minder afstemmingsproblemen.
Voor mij zelfs reden geweest om een tijd lang 's avonds wat eerder te eten en als man thuis kwam, maakte ik zijn avondmaal klaar (of het was al klaar). Als we toch samen eten, bel ik als hij onderweg is om te horen wat zijn stemming is en te vertellen hoe het thuis is.
Misschien kan je dit met jouw man bespreken onder de noemer afstemmingsprobleem en afspraken maken?
-SdV
Genoeg tijd voor jezelf?
Nadat ik in 2001 gescheiden ben, heb ik begin 2008 een nieuwe relatie gekregen en ben eind 2009 opnieuw getrouwd. Ik heb 2 dochters (geboren in 1998 en 2000) en heb met mijn nieuwe echtgenoot in 2010 nog een zoontje gekregen.
Wat jij in je postings schrijft, herken ik helemaal en dat komt hier ook af en toe voor! Het heeft er m.i. alles mee te maken dat ik 7 jaar lang alles alleen met de twee oudsten heb gedaan. Bepaalde gewoontes die er in de loop van de tijd ingegroeid zijn maar die door nieuwe echtgenoot niet altijd op de juiste waarde geschat / gewaardeerd worden (wij aten bijvoorbeeld 1 x per week pizza, huidige man houdt daar niet zo van, is nu nog maar 1 x per drie weken).
Nee, jij bent niet moeilijk (dan ben ik het nl. ook 
), jij hecht aan de manier waarop je met de kinderen je "eigen tijd" wilt invullen en het kost je moeite om daar je nieuwe man in te integreren.
In het begin van je huwelijk schuif je irritaties nog wel eens onder tafel om de "roze wolkjes" en de lieve vrede. Na verloop van tijd stapelen dingen zich steeds meer op en moet je tot een compromis zien te komen wat voor iedereen werkbaar is.
Zelf heb ik ook het laatste jaar regelmatig naar mijn man aangegeven dat ik het gevoel heb "vast te zitten": zo druk met werk, huishouden en kinderen dat ik niet meer aan mezelf of aan onze relatie toekom.
Mijn man doet alles om mij te ondersteunen met huishouden en de zorg voor de kinderen maar wel op ZIJN manier. Dat geeft soms meer ergernis dan dat het mij ontlast dus dan doe ik het meestal liever zelf. Een paar dagen samen weg zou al veel schelen, maar is lastig haalbaar met 2 pubers en een peuter in huis.
Om in ieder geval tijd voor mezelf te hebben ga ik meestal pas laat naar bed als iedereen al in diepe rust is. Even nog een late serie op tv kijken, wat lezen, de mail checken of op het forum van OO rondstruinen.
Oplossing heb ik niet zo één, twee, drie voor je. Communicatie is, zoals eerder gezegd, het sleutelwoord.
Ik hoop dat je wat aan mijn reactie hebt.
Groetje, Marg
Ja, ik vind dat je moeilijk doet
Je schrijft dat je wil dat hij thuis is op de momenten dat het jou uitkomt. wat egoistisch zeg. het is ook zijn huis. heb je er weleens aan gedacht dat hij misschien ook wleeens lekker zijn gang wil gaan zonder dat hij dingen op jouw manier moet doen?
en Marg, je schrijft: Mijn man doet alles om mij te ondersteunen met huishouden en de zorg voor de kinderen maar wel op ZIJN manier. Dat geeft soms meer ergernis dan dat het mij ontlast dus dan doe ik het meestal liever zelf
Dat vind ik de klassieke fout van vrouwen: alleen hun manier is de juiste manier en als de man het op zijn manier doet is het fout.
Ja, ik vind jullie allebei moeilijk.
Hmmm
Ik vind continu zeiken over hoe de kinderen doen en of ze al dan niet met mond open eten niet echt 'doen op zijn manier'. En als dat zijn manier is en hij kan het niet anders, dan moet hij dat misschien maar ergens anders gaan doen.
Reacties
Dank je Marg, communicatie dat is inderdaad waar het waarschijnlijk om gaat. En SdV, wat jij 'afstemmingsproblemen' noemt, dat lijkt inderdaad op wat ik bedoel!
We gaan verder werken aan een oplossing. We hebben een 'kinderloos' weekend achter de rug, met goede gesprekken en ook weer eens lekker gelachen samen!
En Helena, dank je voor je reactie, maar wel een beetje kort door de bocht.
Het gaat mij er niet om dat het op MIJN manier gaat, maar wel zoals we het SAMEN bedacht hebben. (En dus niet op ZIJN manier, die de sfeer niet ten goede komt).
Bedankt Vic, voor je nuancering
Daan
Vroeg thuis
Daantje, als je man niet zoveel uren hoeft te maken en regelmatig vroeg thuis kan zijn, dan hoef jij toch niet vroeg thuis te zijn? Om 15.00 thuis zijn met een potje thee 'voor de kinderen' is een 'voorrecht' waar jij aan vast wil houden. Je kunt die tijd (tussen dat hij thuis is en je gaat eten) ook gebruiken om je ZZP-baan uit te breiden.
Je oudste is nu 12, op de middelbare school zijn kinderen heel vaak vroeger, later, eerder of tussendoor thuis. Bovendien vinden pubers het heerlijk als ze zonder ouders thuis zijn. En als ze zelf ergens voor moeten zorgen worden ze ook nog sneller volwassen. Dochter van 15 was in juli drie dagen alleen van 7.30-23.15 uur. Moest echt voor zichzelf zorgen, eten koken, afwas, was doen (als ze dat eerder wilde dan ik tijd had) vloer schoonmaken etc. Ze heeft het uitstekend gedaan en zei zelf: daar word je ook vlug volwassen van, hoor mama. En zo is het, ook al had ik graag met haar om 15.00 uur met een kopje thee thuis gezeten.
Naarmate je kinderen en mannen de ruimte geeft om zelf ergens voor te zorgen, in die mate pakken ze ook meer op (op hun manier).
Als je je man niet vertrouwt met de kinderen alleen zul je dat moeten bespreken: ik vertrouw je niet met de kinderen alleen, dus ik wil erbij zijn. Maar dan heb je een ander probleem.
Tsjor
Vroeg thuis, maar wanneer
Hoi Tsjor,
Ik zou best graag langere werkdagen willen maken hoor, maar als ik aan mijn man vraag of hij op vaste dagen vroeger thuis kan zijn, dan kan het niet. Dt ligt aan de hoeveelheid werk.
Soms belt hij als ik nog op kantoor zit dat hij naar huis komt en dat is super handig!
Dan kan ik langer blijven.
Maar vaak zat haast ik naar huis en komt hij een half uur later mopperend binnen....
En daar baal ik dus van.
Maarre, op net moment ga het goed. Goed communiceren blijkt te helpen. En dat is iets wat ik moet leren geloof ik.....
Ik spaarde het altijd op en dan 'ontplof' ik en dat is niet handig. De laatste tijd zei ik juist álles en dat is ook niet handig.
Er tussenin zou handiger zijn
Daan
