Relaties Relaties

Relaties

Bij elkaar blijven voor de kinderen...?


Ik heb je openingspost nog eens doorgelezen. Ik begrijp dat jullie als ouders een goed team zijn maar dat jullie als stel niet kunnen communiceren, klopt dat? Kan je dan, als je zou scheiden, wel goed met elkaar communiceren over de kinderen en zitten jullie dan wat betreft de opvoeding (nog steeds) op één lijn? Als ik de verhalen hier op het forum lees, is het zo belangrijk dat je als ouders goed met elkaar kan communiceren, ook na een scheiding. En ik ben ervan overtuigd dat dat je het beste binnen de relatie kan gaan kijken hoe de communicatie te verbeteren is, hoe moeilijk het ook is om daarvoor open te staan. Dat betekent ook dat als de een niet wil meewerken, de ander moet kijken hoe die daarmee om wil/moet gaan. Iig dát aspect erkennen en accepteren en daar een modus in vinden. En iig niet blijven regaeren zoals het altijd ging, want dan blijft het K. Dat is iets wat ik me dus niet gerealiseerd heb toen ik de handdoek (na 30 jaar) in de ring gooide. Ik was ondertussen veel te passief geworden, moe van het trekken aan een dood paard. Had eerder moeten beginnen met leren uitspreken wat ik vond/wilde zonder het verlangen naar begrip of verandering van zijn kant. 

Ik ben een groot voorstander van relatietherapie. Maar alleen als beiden daadwerkelijk willen en zich inzetten. Een afspraak maken is wel het minimale. Jouw partner wil zelfs dat niet meer. Dan moet je concluderen dat het qua relatie gewoon klaar is. En dat iemand alleen om praktische redenen aan jou blijft hangen. 

Nu zie je een scheiding als iets waaraan je kinderen ten onder gaan. Maar is dat werkelijk zo? Zoveel kinderen van gescheiden ouders tegenwoordig. Genoeg waarmee het prima gaat hoor. En wat te denken van kinderen die opgroeien in totaal verstoorde huishoudens met ruzie en zonder respect en liefde voor elkaar. En dan op hun 18e alsnog uit elkaar (want de taak is dan volbracht). Hoe komt dat wel niet over? 

Jullie ontnemen jezelf een 2e kans op geluk. Met een andere partner of alleen (als single kan je ook gelukkig zijn). 

Als jullie nu goede partners zijn waarom kan dat niet behouden blijven? 

elledoris schreef op 17-01-2024 om 10:04:

 En iig niet blijven regaeren zoals het altijd ging, want dan blijft het K. Dat is iets wat ik me dus niet gerealiseerd heb toen ik de handdoek (na 30 jaar) in de ring gooide. Ik was ondertussen veel te passief geworden, moe van het trekken aan een dood paard. Had eerder moeten beginnen met leren uitspreken wat ik vond/wilde zonder het verlangen naar begrip of verandering van zijn kant.

Daar sla je de spijker op z'n kop, dame! Dat is precies de impasse waar ik nu in zit. Ik ben het beu altijd initiatief te moeten nemen voor het onderhoud van onze relatie. Van zijn kant doet hij nooit moeite. Maar misschien moet ik proberen te accepteren dat dat nu eenmaal zo is, en dan toch eens duidelijk onder woorden gaan  brengen dat ik dat vervelend vind, en nog t meer verwachtingen heb die hij ook zou kunnen waarmaken, als hij er een beetje moeite voor doet.
Ik heb nu te vaak meegemaakt dat ik een tijdlang uitgeschakeld was door iets (de laatste keer was dat door borstkanker bv.) en we dan gestaag in slaap sukkelden als stel. Ik heb de energie nu nog even niet om weer te investeren en hij doet sowieso al niets. Dus dan blijf je in die impasse zitten.

Puinhoop schreef op 17-01-2024 om 10:44:

[..]

Daar sla je de spijker op z'n kop, dame! Dat is precies de impasse waar ik nu in zit. Ik ben het beu altijd initiatief te moeten nemen voor het onderhoud van onze relatie. Van zijn kant doet hij nooit moeite. Maar misschien moet ik proberen te accepteren dat dat nu eenmaal zo is, en dan toch eens duidelijk onder woorden gaan brengen dat ik dat vervelend vind, en nog t meer verwachtingen heb die hij ook zou kunnen waarmaken, als hij er een beetje moeite voor doet.
Ik heb nu te vaak meegemaakt dat ik een tijdlang uitgeschakeld was door iets (de laatste keer was dat door borstkanker bv.) en we dan gestaag in slaap sukkelden als stel. Ik heb de energie nu nog even niet om weer te investeren en hij doet sowieso al niets. Dus dan blijf je in die impasse zitten.

Maar je weet dan toch hoe hij is? Hij onderneemt niets en blijft achterover hangen in jullie relatie. Aan jou om dat te accepteren of hem flink aan te spreken. 

Edward1489

Edward1489

17-01-2024 om 17:19 Topicstarter

Bedankt iedereen voor de reacties en voor de tijd die je ervoor neemt. De relatietherapie zullen we in ieder geval opstarten. 

De problemen die we in onze relatie hebben is spijtig genoeg niet enkel één dingetje dat even kan besproken worden met wat therapie denk ik. 

Ik heb zelf soms het gevoel dat ik in een voortdurende stress situatie is, omdat niemand in deze relatie zichzelf kan zijn. En als ik erover nadenk, zou ik bijna durven zeggen dat zij ook niet gelukkig is. Al lange tijd niet. 

Zoals ik al zei, de kids binden ons en we zijn goede ouders. Maar is dat genoeg...? 

Het gaat hier niet enkel om een "gevoel" dat even niet meer aanwezig is of de passie die eruit is. (was het dat maar...) 

Het gaat over zoveel fundamentele zaken in onze relatie waar ik als man tegen een muur aanloop. Zaken die ik benoem maar waar niets mee gedaan wordt. 

Het zijn in ieder geval zaken die we zullen bespreken met de relatietherapeut. 

Edward1489 schreef op 17-01-2024 om 17:19:

Bedankt iedereen voor de reacties en voor de tijd die je ervoor neemt. De relatietherapie zullen we in ieder geval opstarten.

De problemen die we in onze relatie hebben is spijtig genoeg niet enkel één dingetje dat even kan besproken worden met wat therapie denk ik.

Ik heb zelf soms het gevoel dat ik in een voortdurende stress situatie is, omdat niemand in deze relatie zichzelf kan zijn. En als ik erover nadenk, zou ik bijna durven zeggen dat zij ook niet gelukkig is. Al lange tijd niet.

Zoals ik al zei, de kids binden ons en we zijn goede ouders. Maar is dat genoeg...?

Het gaat hier niet enkel om een "gevoel" dat even niet meer aanwezig is of de passie die eruit is. (was het dat maar...)

Het gaat over zoveel fundamentele zaken in onze relatie waar ik als man tegen een muur aanloop. Zaken die ik benoem maar waar niets mee gedaan wordt.

Het zijn in ieder geval zaken die we zullen bespreken met de relatietherapeut.

En andersom? Als je eerlijk naar jezelf kijkt? Dingen die zij misschien benoemt, doe jij daar iets mee? Hoor jij haar wel? Zíe jij haar wel echt?

Dat tegen een muur aanlopen, heb ik over mij ook gehoord. Maar het is van béide kanten geven en wat naar elkaar toe bewegen. Beweeg jij een stukje haar kant op? Langdurig, om uit de impasse te komen die er nu lijkt te zijn. Gewoon omdat het aardig is. Gewoon omdat zíj iets fijn vind en je dat dan voor haar doet. Of dat je iets voorstelt om samen te doen wat zíj leuk vindt gewoon omdat het fijn is dat zíj iets leuk vindt. En dan werkelijk zelf leuk meedoen, niet met tegenzin of uit verplichting. Niet om nu per direct iets ervoor terug te krijgen als een soort ruilhandel a la minute, maar uit liefde en zonder verdere verwachtingen.


Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.