Bij elkaar blijven voor de kinderen...?
hallo iedereen,
toch maar even een account aangemaakt om ook mijn verhaal te kunnen/mogen doen, al heb ik ook al veel meegelezen hier op het forum.
Ben een man van eind 30, vader van 2 kids (3j en 6j). Ongeveer 13 jaar samen. Mijn vriendin midden 30.
Zij was mijn eerste echte vaste relatie. Onze relatie heeft vaak moeilijkheden gekend op verschillende gebieden. Communicatie verloopt bij ons vaak moeilijk. Ik ben iemand die open en eerlijk de zaken (en bij naam) op de tafel gooi. Zij is iemand die minder goed praat hierover (of niet goed durft te praten hierover). We maken hier vaak ruzie over.
Op seksueel gebied is het niet zo'n succes. Na de kinderen is het nog minder geworden, om niet te zeggen dat de seksualiteit gewoonweg afwezig is. Ook hierover kan ze niet goed praten. Ik heb al vaak het onderwerp willen bespreekbaar maken omdat de weinige intimiteit en affectie voor mij op deze manier niet werkt. Heel af en toe erkent ze wel het probleem en de afwezigheid ervan, maar er gebeurt jammer genoeg niets. Er wordt geen actie ondernomen.
Wat betreft het seksuele probeer ik alles te doen wat ik denk dat ze leuk vindt. Maar jammer genoeg praat ze hier niet graag over (of vindt ze seks misschien niet leuk). Om maar een voorbeeld te geven, orale seks doe ik heel veel en heel lang bij haar, andersom vindt ze het vies en wilt ze het niet. Dus ze heeft dat bij mij nog nooit gedaan.
Ik krijg ook hier geen duidelijk antwoord op waarom dit is.
Wat betreft het huishouden is er ook vaak ruzie. Ook hier verloopt de communicatie vaak moeilijk. We doen hier beiden ons best in, elk op zijn of haar manier, maar duidelijk klikt het niet op dat vlak.
We zijn goede ouders voor onze kinderen. Daar zijn we een top team. We bevestigen elkaar in het goede ouder zijn en doen alles voor onze kids.
Ik mis mijn partner en voel me vaak eenzaam.
Enkele weken geleden is de boel ontploft en hebben we heftige ruzie gehad. Lelijke dingen gezegd van beide kanten.
Er is sprake geweest van het beëindigen van de relatie en apart gaan wonen.
Het is een feit dat er nu echt wel sprake is van een kruispunt en dat we knopen moeten doorhakken.
Ik weet nu eerlijk gezegd niet wat ik moet doen. Wil ik deze relatie nog? Ik heb hier op dit forum al zoveel mooie verhalen gelezen dat een relatie iets is waarbij je gevoel kan weg zijn, maar ook kan terugkomen. Dat liefde ook iets is wat soms afwezig lijkt, maar kan terugkomen.
Maar hoort een relatie zo te zijn?
Is tijdelijk uit elkaar gaan een oplossing om rust te bieden aan elkaar? Maar hoe leg je zoiets uit aan de kinderen?
Mijn hart breekt naar de kinderen toe als ik hun ga moeten zeggen dat mama en papa uit elkaar gaan. Hoe gaat dit effect hebben op hun?
Ik wil mijn leven en geluk gerust opofferen voor mijn kinderen en hiervoor doorgaan met mijn relatie. Ook al moet ik hiervoor samenleven als broer en zus.
Als ik dan zekerheid heb dat mijn kinderen niet beschadigd geraken door het scheiden van hun ouders, wil ik dit doen.
Ik weet op dit moment niet hoe mijn partner hierover denkt. Ik twijfel en ik pieker op dit moment. Ben bang om in eenzaamheid te vervallen. De onzekerheid maakt me gek.
Hoe weet je zeker dat je de juiste beslissing maakt...
Ik heb je openingspost nog eens doorgelezen. Ik begrijp dat jullie als ouders een goed team zijn maar dat jullie als stel niet kunnen communiceren, klopt dat? Kan je dan, als je zou scheiden, wel goed met elkaar communiceren over de kinderen en zitten jullie dan wat betreft de opvoeding (nog steeds) op één lijn? Als ik de verhalen hier op het forum lees, is het zo belangrijk dat je als ouders goed met elkaar kan communiceren, ook na een scheiding. En ik ben ervan overtuigd dat dat je het beste binnen de relatie kan gaan kijken hoe de communicatie te verbeteren is, hoe moeilijk het ook is om daarvoor open te staan. Dat betekent ook dat als de een niet wil meewerken, de ander moet kijken hoe die daarmee om wil/moet gaan. Iig dát aspect erkennen en accepteren en daar een modus in vinden. En iig niet blijven regaeren zoals het altijd ging, want dan blijft het K. Dat is iets wat ik me dus niet gerealiseerd heb toen ik de handdoek (na 30 jaar) in de ring gooide. Ik was ondertussen veel te passief geworden, moe van het trekken aan een dood paard. Had eerder moeten beginnen met leren uitspreken wat ik vond/wilde zonder het verlangen naar begrip of verandering van zijn kant.
Ik ben een groot voorstander van relatietherapie. Maar alleen als beiden daadwerkelijk willen en zich inzetten. Een afspraak maken is wel het minimale. Jouw partner wil zelfs dat niet meer. Dan moet je concluderen dat het qua relatie gewoon klaar is. En dat iemand alleen om praktische redenen aan jou blijft hangen.
Nu zie je een scheiding als iets waaraan je kinderen ten onder gaan. Maar is dat werkelijk zo? Zoveel kinderen van gescheiden ouders tegenwoordig. Genoeg waarmee het prima gaat hoor. En wat te denken van kinderen die opgroeien in totaal verstoorde huishoudens met ruzie en zonder respect en liefde voor elkaar. En dan op hun 18e alsnog uit elkaar (want de taak is dan volbracht). Hoe komt dat wel niet over?
Jullie ontnemen jezelf een 2e kans op geluk. Met een andere partner of alleen (als single kan je ook gelukkig zijn).
Als jullie nu goede partners zijn waarom kan dat niet behouden blijven?
elledoris schreef op 17-01-2024 om 10:04:
En iig niet blijven regaeren zoals het altijd ging, want dan blijft het K. Dat is iets wat ik me dus niet gerealiseerd heb toen ik de handdoek (na 30 jaar) in de ring gooide. Ik was ondertussen veel te passief geworden, moe van het trekken aan een dood paard. Had eerder moeten beginnen met leren uitspreken wat ik vond/wilde zonder het verlangen naar begrip of verandering van zijn kant.
Daar sla je de spijker op z'n kop, dame! Dat is precies de impasse waar ik nu in zit. Ik ben het beu altijd initiatief te moeten nemen voor het onderhoud van onze relatie. Van zijn kant doet hij nooit moeite. Maar misschien moet ik proberen te accepteren dat dat nu eenmaal zo is, en dan toch eens duidelijk onder woorden gaan brengen dat ik dat vervelend vind, en nog t meer verwachtingen heb die hij ook zou kunnen waarmaken, als hij er een beetje moeite voor doet.
Ik heb nu te vaak meegemaakt dat ik een tijdlang uitgeschakeld was door iets (de laatste keer was dat door borstkanker bv.) en we dan gestaag in slaap sukkelden als stel. Ik heb de energie nu nog even niet om weer te investeren en hij doet sowieso al niets. Dus dan blijf je in die impasse zitten.
Puinhoop schreef op 17-01-2024 om 10:44:
[..]
Daar sla je de spijker op z'n kop, dame! Dat is precies de impasse waar ik nu in zit. Ik ben het beu altijd initiatief te moeten nemen voor het onderhoud van onze relatie. Van zijn kant doet hij nooit moeite. Maar misschien moet ik proberen te accepteren dat dat nu eenmaal zo is, en dan toch eens duidelijk onder woorden gaan brengen dat ik dat vervelend vind, en nog t meer verwachtingen heb die hij ook zou kunnen waarmaken, als hij er een beetje moeite voor doet.
Ik heb nu te vaak meegemaakt dat ik een tijdlang uitgeschakeld was door iets (de laatste keer was dat door borstkanker bv.) en we dan gestaag in slaap sukkelden als stel. Ik heb de energie nu nog even niet om weer te investeren en hij doet sowieso al niets. Dus dan blijf je in die impasse zitten.
Maar je weet dan toch hoe hij is? Hij onderneemt niets en blijft achterover hangen in jullie relatie. Aan jou om dat te accepteren of hem flink aan te spreken.
Bedankt iedereen voor de reacties en voor de tijd die je ervoor neemt. De relatietherapie zullen we in ieder geval opstarten.
De problemen die we in onze relatie hebben is spijtig genoeg niet enkel één dingetje dat even kan besproken worden met wat therapie denk ik.
Ik heb zelf soms het gevoel dat ik in een voortdurende stress situatie is, omdat niemand in deze relatie zichzelf kan zijn. En als ik erover nadenk, zou ik bijna durven zeggen dat zij ook niet gelukkig is. Al lange tijd niet.
Zoals ik al zei, de kids binden ons en we zijn goede ouders. Maar is dat genoeg...?
Het gaat hier niet enkel om een "gevoel" dat even niet meer aanwezig is of de passie die eruit is. (was het dat maar...)
Het gaat over zoveel fundamentele zaken in onze relatie waar ik als man tegen een muur aanloop. Zaken die ik benoem maar waar niets mee gedaan wordt.
Het zijn in ieder geval zaken die we zullen bespreken met de relatietherapeut.
Edward1489 schreef op 17-01-2024 om 17:19:
Bedankt iedereen voor de reacties en voor de tijd die je ervoor neemt. De relatietherapie zullen we in ieder geval opstarten.
De problemen die we in onze relatie hebben is spijtig genoeg niet enkel één dingetje dat even kan besproken worden met wat therapie denk ik.
Ik heb zelf soms het gevoel dat ik in een voortdurende stress situatie is, omdat niemand in deze relatie zichzelf kan zijn. En als ik erover nadenk, zou ik bijna durven zeggen dat zij ook niet gelukkig is. Al lange tijd niet.
Zoals ik al zei, de kids binden ons en we zijn goede ouders. Maar is dat genoeg...?
Het gaat hier niet enkel om een "gevoel" dat even niet meer aanwezig is of de passie die eruit is. (was het dat maar...)
Het gaat over zoveel fundamentele zaken in onze relatie waar ik als man tegen een muur aanloop. Zaken die ik benoem maar waar niets mee gedaan wordt.
Het zijn in ieder geval zaken die we zullen bespreken met de relatietherapeut.
En andersom? Als je eerlijk naar jezelf kijkt? Dingen die zij misschien benoemt, doe jij daar iets mee? Hoor jij haar wel? Zíe jij haar wel echt?
Dat tegen een muur aanlopen, heb ik over mij ook gehoord. Maar het is van béide kanten geven en wat naar elkaar toe bewegen. Beweeg jij een stukje haar kant op? Langdurig, om uit de impasse te komen die er nu lijkt te zijn. Gewoon omdat het aardig is. Gewoon omdat zíj iets fijn vind en je dat dan voor haar doet. Of dat je iets voorstelt om samen te doen wat zíj leuk vindt gewoon omdat het fijn is dat zíj iets leuk vindt. En dan werkelijk zelf leuk meedoen, niet met tegenzin of uit verplichting. Niet om nu per direct iets ervoor terug te krijgen als een soort ruilhandel a la minute, maar uit liefde en zonder verdere verwachtingen.
