Bij elkaar blijven voor de kinderen...wie heeft het gedaan en is later gescheiden?
Hallo,
Ik zocht op het onderwerp 'bij elkaar blijven' en vond heel wat draadjes over worstelende vrouwen in een ongelukkig relatie. Dat maakt mij benieuwd naar vrouwen die het inderdaad hebben gedaan: een offer gebracht, bij elkaar gebleven zolang de kinderen thuis woonden en toen zijn gaan scheiden. Zijn die hier op het forum? Of valt dat buiten de doelgroep ervan (vrees ik)?
En heb je er spijt van zolang getrouwd te zijn gebleven of ben je blij dat je het volgehouden hebt?
Gebleven, maar niet volgehouden
Ik heb het destijds geprobeerd. Maar na 4 jaar zat ik in een diepe depressie. Het was beter voor de kinderen om met hun vader mee te gaan. Ik kon niet meer goed genoeg voor ze zorgen. Uiteindelijk is de scheiding na nog eens 3 jaar uitgesproken.
Het is niet gelukt om een gezin te blijven vormen tot het niet meer nodig was. Wat de kinderen nu wel zien als ze bij me zijn is een tevreden moeder die weer goed in haar vel zit.
Dit verhaal is niet precies wat je zoekt. Zit je in een situatie dat je bij je man en gezin wil blijven terwijl je eigenlijk wil scheiden?
ja, ik
Korte versie: huwelijk nooit goed gezeten, schuld bij mezelf gezocht, kreeg geen antwoorden en gezegd dat als de kinderen het huis uit waren dat ik zou vertrekken. De oorzaak bleek bij hem te liggen en ik heb de knoop doorgehakt. Ik was altijd angstig en dacht: ik voel vast het moment dat ik ongelukkiger hier ben dan angstig om het nieuwe. Dat was ook zo. Mijn kinderen bleken door omstandigheden wat langere nestblijvers (20+) en ik ongelukkig begon te worden.
Of ik spijt heb? Ik weet het niet, ik zit middenin de verhuizing momenteel en heb geen tijd/ruimte voor verwerken van gevoelens, dat is: het is een achtbaan van binnen, een wanorde.
Heb dus nog niet de ervaring van het alleen wonen, de kinderen minder zien, alles zelf doen enz. Wel ben ik blij om een kans op nieuw geluk, ben ik trots op mijn beslissing dat ik dapper ben geweest, ben ik blij voor mezelf gekozen te hebben. Net zoveel als dat ik mij egoistisch voel dat ik de kinderen "achterlaat", dat ik bang ben voor het onbekende, dat ik niet weet hoe ik mezelf in een (ooit andere)relatie moet gedragen; gewoon het in het diepe gegooid worden. Dat is eng en soms denk ik: zelfs de schijnveiligheid was een veiligheid, wilde dat ik het kon terugdraaien. Maar dat zijn angstvlagen en die gaan ook weer voorbij. De scheiding van ons als partners is goed, want we horen en passen niet bij elkaar.
Mensen die vinden dat er tegenwoordig te snel gescheiden wordt: ik heb er 13 jaar over gedaan van toen ik wist dat het niets meer zou worden en de uiteindelijke beslissing.
YOLO
Een dierbare vriend heeft het zo gedaan: gewacht tot zijn kinderen min of meer op hun pootjes terecht waren gekomen voor hij een punt achter zijn huwelijk zette. Na een jaar vond hij een nieuwe liefde, maar een half jaar later werd er een ernstige ongeneeslijke ziekte bij hem geconstateerd; een half jaar later is hij overleden.
Je leeft maar een keer, dus denk er goed over na hoe je die tijd wil doorbrengen, want het kan ook zo maar voorbij zijn.
ik hou nog vol
Ik heb een moeilijke man (met ook goede eigenschappen) en heb ervoor gekozen bij hem te blijven vanwege de kinderen. Als hij zich zo zou gedragen als hij doet en we hadden geen kinderen gehad, dan was ik denk ik bij hem weggegaan.
Ik hou het nu al een aantal jaren vol, soms is het (erg) zwaar, maar ik ben erg blij dat ik elke dag van mijn kinderen kan genieten en zij van hun beide ouders, en vooral van mij 
. En ik voel me meestal, ondanks hem en zijn gedrag, gelukkig.Dus vooralsnog goede beslissing. Heeft t duurt nog jaren voor ze het huis uit gaan. Dus ik zal zien of ik het volhoud. En dan .. Misschien gaat het dan beter, minder drukte als ze het huis uit gaat, dus wellicht wordt het dan ook relaxter met hem. De tijd zal het leren.
nee
ik was door alle ruzies niet meer mezelf, niet meer de moeder die ik wilde zijn. Ik heb toen bewust de keuze gemaakt om weg te gaan. Na de scheiding hebben mijn ex en ik nog 1,5 jaar een soort LAT-relatie gehad, omdat ik toch hoopte dat met meer afstand een relatie met de vader van mijn kind wel mogelijk was. Wel de lusten, niet de ruzies, dat idee. Dat werkte helaas niet.
Een tante van mij heeft het wel gedaan, zo lang mogelijk bij mijn (alcoholistische) oom blijven als ze maar kon. Die heeft veel van haar leven opgegeven, en ik vraag me af of haar kinderen echt zo veel beter afwaren in dat huwelijk. Maar ja, dat is natuurlijk nooit vast te stellen.
nog wel
tot nog toe heb ik het volgehouden. Mijn man is alcoholist, heeft al jaren geen rijbewijs meer zodat alles op mij neerkomt. De kinderen zijn 14 en 16, en vooral oudste kan niet wachten tot hij het huis uit kan (nog een kleine 3 jaar) als hij gaat studeren. Waarom ik blijf? En hoe lang nog? Soms weet ik het zelf niet. Angst voor het onbekende, wat haal ik me op de hals als ik wegga, hoeveel verdriet doe ik jongste ermee? Als we geen kinderen hadden gehad was ik allang weggeweest.
Maillinglist
Ja, Tigress, ik ben niet gelukkig getrouwd, inderdaad. Ik vind het zo jammer dat we een aantal jaren wèl een leuke verstandhouding hadden, maar dat het nu weer over is. Onze kinderen zijn nog jong, 10 en 13, en willen beslist niet dat we gaan scheiden.
Wat dat betreft sluit ik me aan bij 'Blijvertje' en 'Hoe lang nog'; ook ik zou, als we geen kinderen hadden gehad, al bij hem weg zijn gegaan. Desondanks weet ik hoe het kán zijn tussen ons en hou ik altijd de hoop en de innige wens dat we gelukkig samen oud worden. Maar zolang we doormodderen in de huidige toestand, tel ik ook de jaren uit; met een jaar of 10, 12 moeten de kinders allebei wel op eigen benen staan en dan verlaat ik, denk ik, ook het nest. Tenzij het wèl beter wordt.
Wij zijn ook min of meer tot elkaar veroordeeld, doordat we beneveld door wijn, wiet en verliefdheid per ongeluk onze oudste verwekten. We kenden elkaar net 3 maanden en van mijn man weet ik, omdat hij dat eens zei (vóór de zwangerschap) dat hij een leuke tijd met me hebben wou, maar waar ik uit concludeerde dat de eeuwigheid er niet in zou zitten als het niet meer leuk was.
Ik vraag me wel eens af of het misschien wèl weer beter wordt als juist die kinderen zelfstandig zijn en we, voor het eerst, met zijn tweeën zijn, zonder directe verantwoordelijkheid dan voor elkaar.
Inderdaad Tigress, jouw situatie verschilt van de mijne. Ik begrijp dat jij de kinderen bij je man hebt gelaten (als hoofdvoogd misschien?) Wij zouden een co-ouderschap gaan voeren. Anonima en Knurf hebben de knoop doorgehakt, en ik lees bij Knurf ook de hoop om toch een relatie te houden met haar ex, wat niet zo mocht wezen. En Anonima zit nog midden in de 'achtbaan', wat me moeilijk lijkt en waar ik ook tegenop zie. Ik haat veranderingen.
Ik wil jullie in elk geval bedanken voor jullie reacties en hoop op nog meer ervaringen. Daarbij heb ik nog een nieuwe vraag: voelen jullie iets voor een Yahoo-mailinglist? Toen onze oudste net was geboren, heb ik lang in een post partum depressie gezeten en het heeft me enorm geholpen om met lotgenoten daarover te mailen. Ik weet niet of de 'blijvers' uit deze lijst daar ook iets voor voelen?
Ik hoop
Ik hoop van ganser harte dat je het volhoud en beter nog, dat het worden zal wat je ervan hoopt.
De leuke tijd van vóór de kinderen komt nooit meer terug, simpelweg omdat de kinderen er zijn.
Ik herken wel iets in je verhaal. Ook ik werd zwanger toen we net 3 maanden verkering hadden. De heftige verliefdheid van het prille begin ging over en toen bleek dat we eigenlijk helemaal niet bij elkaar pasten. Voor sommige stellen is dat juist goed, bij ons niet. Bij mij niet.Ik wilde toen niet scheiden omdat ik me toch verantwoordelijk voelde (pil vergeten destijds...) en het bij tijd en wijle toch wel erg goed ging tussen ons. Het is niet zonder reden dat het niet bij één kind bleef.
Mijn (ex)man was alleen intiem en knuffelig in bed als voorspel. In horizontale toestand leek ik niet te bestaan. Leefde voornamelijk zijn eigen leven en wij leefden met hem mee. Ik moet bekennen dat ik meer en meer afstand van hem nam omdat ieder aaitje, ieder kusje hem de hoop gaf op meer. En ik wilde niet elke nacht...
Lang verhaal om kort te eindigen: Hij ging vreemd. Zijn verhaal: Omdat ik hem te weinig aandacht gaf. Het was voor mij eigenlijk de druppel. Door het nog vier jaar te proberen is de emmer niet alleen overstroomd, het werd een tsunami.
Nogmaals, ik hoop echt dat het je zal lukken om het vol te houden en dat er een dag komt dat je blij zult zijn dat het zo is gegaan. Sterkte!
YOLO Heks
Welke conclusie ik nou uit jouw dramatische voorbeeld moet trekken is mij niet duidelijk.
Had hij eerder weg moeten gaan zodat hij langer kon wachten tot hij de ware ontmoette?
Had hij niet weg moeten gaan zodat zijn kinderen helemaal geen scheiding hadden hoeven meemaken?
Of is het wel goed zo? Ik weet (gelukkig) niet hoe het voelt als je op je sterfbed ligt, maar het gevoel dat je alles hebt gedaan om je kinderen een goede jeugd te geven lijkt me op zo'n moment van grote waarde.
Hombre
Haha, je kunt dingen uitleggen zoals je wilt.
Ik denk dat Heks bedoelde dat hij misschien liever eerder weg was gegaan om eerder de ware te ontmoeten en nog met de ware van het leven te genieten.
Maar ik (niet voor niets een Blijvertje) ben het met jouw laatste alinea eens. Als het voor mij te doen is (en er niet een en al ruzie is - dat lijkt me slecht voor de kinderen), blijf ik zo lang mogelijk bij mijn man om mijn kinderen een goede jeugd te geven.
En het kan zijn dat het dan inmiddels ook weer beter gaat tussen man en mij (zeg maar, dat we over de dip heengroeien) en dat ik dan niet eens meer weg zou willen!
tja
ik ben zo'n kind van een moeder die bleef voor de kinderen. Ik was denk ik 13 toen ik haar adviseerde te gaan scheiden. Ik ben met 17 het huis uitgevlucht vanwege de ijskoude sfeer die er altijd was. Ze hadden nooit openlijk ruzie.
Ze zijn uiteindelijk na 40 jaar huwelijk gescheiden en nu, nu is mijn moeder nog steeds ongelukkig, bekijkt ze alles wat er om haar heen gebeurt nog steeds alsof ze met mijn vader getrouwd is. Mijn vader, die na die scheiding heel erg ten goede veranderd is. Ze zaten elkaar (bewust of onbewust dat is mij nog niet duidelijk)echt dwars, hoe gelukkig ze in het begin ook zijn geweest.
Ik ben oprecht blij dat ze gescheiden zijn, nu heb ik tenminste 1 leuke ouder. En 1 waar ik kom en liefst zo snel mogelijk weer weg ben.
Kinderen hebben het meest aan ouders die gelukkig zijn en die er zijn voor de kinderen. Waarbij de kinderen openlijk mogen houden van de andere ouder en daar in gesteund worden door hun ouders. Waarbij de ouders in staat zijn om samen dingen voor hun kinderen te doen.
Ik heb het idee dat mijn acht jarige vele malen gelukkiger is met gescheiden ouders dan dat ik geweest ben met ouders die bij elkaar waren.
amk
ik hoop het voor jouw achtjarige ook, als ik je posting lees.
Je hebt gelijk hoor, als er altijd een ijskoude sfeer is en een dochter een ouder adviseert om te gaan scheiden, dan lijkt me dat een reden om het besluit om te blijven nog eens te heroverwegen.
Ik ben wel een blijvertje, maar niet met zo'n ijskoude sfeer als jij beschrijft. Dan zou ik het ook niet volhouden. Er zijn grenzen.
Wij hebben nog fysiek contact en af en toe zien de kinderen dat ook.
Maar dan nog kunnen er omstandigheden zijn waarbij de ene ouder denkt: als er geen kinderen waren geweest en hij zou zich zo gedragen, dan weet ik niet of ik bij hem gebleven zou zijn.
blijvertje
ook mijn ouders hadden geregeld fysiek contact, een obligate zoen bij het binnenkomen en weggaan etc, maar als kind prik je daar al snel door heen. Gemeend was het niet.
Kinderen zijn meesters in het lezen van lichaamstaal dat vergeten ouders nogal eens.
amk
Ben het met je eens dat het soms gewoon beter is om te scheiden.
Je moeder is zo lang in een relatie geweest die voor allen niet goed was, dat het ook moeilijk kan zijn te veranderen. Veertig jaar is lang en ook een schijnveiligheid is een veiligheid, dat heb ikzelf ook ervaren.
Over je laatste zin: jouw 8-jarige (als ik het goed heb onthouden) weet eigenlijk niet beter dan hoe de situatie bij jullie is. Zij was meen ik nog een baby of dreumes toen jullie uit elkaar gingen? je weet natuurlijk niet hoe dat geweest was als jullie op latere leeftijd uit elkaar waren gegaan.
Ik denk dat veel ouders naar beste kunnen en denken proberen goed te doen voor hun kinderen. Zelf heb ik dat in elk geval wel proberen te doen, al ben ik natuurlijk net zo min perfect als elke andere ouder. Ook ik heb wel eens van mijn kinderen gehoord dat de sfeer toch niet altijd fijn was. Anderzijds waarderen ze het wel dat ik/hij ze hun kindertijd tot volwassen leeftijd beide ouders heb gegeven met alle voordelen die daarbij kunnen horen. Het is moeilijk om voor anderen, zeker voor je kinderen, te denken. Als ouder doe je het gewoon vaak niet zoals ze graag willen. Ook dat hoort gewoon bij het leven, of je nu gelukkig samen bent of niet.
Sorry dat ik dit anoniem zeg, dat komt omdat ik eerder onder deze naam heb gereageerd in dit draadje. Ik ben gewoon een vaste forummer met vaste naam, alleen als ik over dit soort dingen praat even niet.
Anonima
het ging bij mijn ouders niet om veiligheid. Als je dat vervangt door 'zekerheid' ben ik het met je eens. Juist daarom vind ik dat mijn moeder te lang in de relatie gebleven is. Nu lukt het haar niet meer om een 'leuker' leven op te bouwen.
Over mijn dochter spreek ik over dit moment en hoe de situatie nu is. Zij weet idd niet beter, maar is heel open over haar gevoelens (vind ik knap)en kan heel goed benoemen wat ze fijn en niet fijn vindt aan situaties. Ziet ook heel duidelijk de verschillen tussen haar dubbele gezin en de gezinnen van haar vriendinnen. Ziet ook de verschillen tussen haar situatie als kind van gescheiden ouders en dat van haar vriendinnetje dat nu onderdeel is van een vechtscheiding. Daar leid ik uit af dat zij op deze leeftijd in deze situatie gelukkiger is dan ik destijds was. Hoewel we niet meer bij elkaar zijn zijn mijn ex en ik wel samen ouders. Er is veel overleg en gezamelijke activiteiten. Dat had ik als kind van getrouwde ouders graag gehad.
Ik denk nu 7 jaar na mijn scheiding dat mijn ex een goede beslissing heeft genomen, doordat hij op tijd weg gegaan is hebben wij geen strijd opgebouwd die onderhuids suddert en kunnen er daarom nu samen zijn voor onze dochter en elkaar iets gunnen ook als dat niets met onze dochter te maken heeft. De liefde is weg, maar de vriendschap is er nog.
amk
met veiligheid bedoel ik ook niet perse geweld (verbaal of fysiek), maar meer een toch vertrouwde omgeving met je kinderen, de aanwezigheid van een partner (zelfs al klikt het niet), een dak boven je hoofd, een thuis hebben in een gezinsvorm, vaste plekjes, vaste gewoontes enz. Voor mij was dat heel belangrijk en al was het niet goed, het was nog niet "erg" genoeg om te gaan.
Dat ik nu wel ben gegaan is omdat ik mijn grootste plicht als moeder heb gedaan, het opvoeden zit er op en er is niets meer tussen ex en mij, behalve een neutrale houding. Ik heb gezegd dat ik ga omdat ik niet wil haten, hekelen en zelf diep ongelukkig zijn en dat werd ik nu wel; ongelukkig. Voorheen leidde me blijkbaar nog genoeg dingen af om door te gaan en vol te houden.
Het is jammer dat jouw moeder niet meer in staat bleek anders in het leven te gaan staan. Dat spijt me ook voor jou als dochter, heel vervelend voor je dat je bij haar geen thuis/goede omgang voelt.
Fijn wel dat je vader ten goede is veranderd, ik hoop dat ook van mezelf. Dat ik weer mezelf kan worden en dat de kinderen me ook op die manier weer mogen ontdekken.
Geweldig dat je dochter haar gevoelens zo goed kan verwoorden en mooi dat jij zo op je scheiding kan terugkijken. Ik hoop dat ook te gaan doen, zodat we later ook een leuke opa en oma kunnen zijn die elkaar niet negeren of ontwijken en zo voor moeilijkheden voor de kinderen zorgen.
anonima
dat punt heb ik niet alleen bereikt. Mijn toenmalige manager heeft me gelijk naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker gestuurd. Zij had daar zelf goede ervaringen mee. Ik ben haar er nog steeds dankbaar voor.
amk/ Anonima
amk: geweldig dat jij zo'n goede manager had en fijn dat je een goede bedrijfsmaatschappelijk werker had. Dat kan inderdaad een hoop verschil uitmaken is mijn overtuiging.
Ik denk dat als je in het geheel niets meer voor je partner voelt en alleen fysiek contact hebt voor de vorm (om de kinderen een rad voor ogen te draaien) dat het goed kan dat ze daar doorheen prikken. Als het zo erg is, moet je je misschien afvragen of het beter is bij elkaar te blijven.
Ik denk wel dat veel kinderen toch voorkeur geven van de gezinssituatie, zolang het niet haat en nijd, kilheid en geweld is in huis. Vrienden van ons, onlangs gescheiden. Was ook niet altijd even gezellig in huis (stekelige opmerkingen). Maar kinderen (oudste begin middelbare school, andere iets jonger) en m.n. de oudste neemt het vader erg kwalijk dat hij voor zichzelf heeft gekozen. En een scheiding geeft ook (erg) veel spanningen in veel gevallen, dus is dan niet per definitie beter dan een gezinssituatie met af en toe stekelige opmerkingen of een sjacherijnige ouder.
Daarnaast vind ik het grote nadeel van een echtscheiding: je zult zelf de kinderen de helft van de tijd misschien (waardeloos), maar je kiest er dan ook voor dat jouw kinderen JOU de helft van de tijd missen, de andere ouder de helft van de tijd missen en dat je partner zijn/haar kinderen de helft van de tijd moet missen. Ik vind dat nogal wat. En voor zover je het zelf geen punt vind, dan toch wel een egoistische stap richting je kinderen en je partner (die elkaar moeten missen de helft van de tijd).
Het is dus altijd moeilijk om te bedenken wat beter is voor de kinderen (zolang het niet echt dramatisch is).
Anonima: je hebt gelijk (denk ik) dat ouders proberen datgegene te doen waarvan ze denken om dat moment dat dat het beste is voor de kinderen.
Allemaal hartelijk bedankt en een update 
De titel zegt het al: ik vind het heel fijn dat jullie allemaal zoveel hebben gereageerd, openhartigheid waardeer ik zeer. Het doet me goed om mijn ellende even met anderen te delen die weten hoe het is.
Ik heb inmiddels een boek uit de bieb van Susan Forward: Als liefde pijn doet. Het is verschrikkelijk herkenbaar. Er zijn wel grote verschillen: hij heeft wel tijden van agressie, maar betoont nooit spijt of belooft nooit beter na zo'n uitbarsting. Heel herkenbaar is, dat hij wil bepalen hoe zijn vrouw haar leven leidt en het hem niets doet als zij lichamelijk of emotionele pijn heeft. Een vootrbeeld: ik donderde eens van de trap en had veel pijn. De kinderen kwamen geschrokken kijken. Het duurde even, toen kwam mijjn man met een glaasje water om de hoek, gaf het en ging weer achter zijn laptop zitten. Ander voorbeeld: tijdens mijn PPD zat ik eens erg te huilen op de bank. Naast me keek hij TV en lachte ontzettend om iets op de buis.
Dat vind ik geen normale reacties. Ik zou best weg willen, maar zie enorm op tegen alle rompslomp: ik sta gelukkig al jaren ingeschreven bij de woningbouwverenigingen in onze stad, maar ik moet dan voorlopig in elk geval een bijstandsuitkering aanvragen, want ik heb geen baan. (Vroeger afgekeurd, daarna pas goedgekeurd toen ik al getrouwd was.)En in welke volgorde moet dat? Kom ik wel rond? Ik heb altijd goed met weinig geld kunnen omgaan, dus dat zou ik best moeten kunnen. Maar met twee kinderen erbij? En gaat mijn man dwarsliggen met alimentatie? En wordt ik dan toch gekort op mijn uitkering? Nouja, dat soort vragen.
Anderszijds denk ik dat als de ergste storm eenmaal is gaan liggen en we in ons eigen huisje zitten, de boel is wat ingericht en de omgangsregeling loopt goed, dat ik me veel beter zal voelen en op ga leven. Ik zou graag een half jaar krijgen, maar daarna wil ik best een baantje zoeken, als ik wat krijgen kan
Het is gewoon de onzekerheid en de schuldvraag: wat doe ik de kinderen aan? Maarja, wat doe ik ze aan als ik blijf? Ik laat ze nu zien wat 'normaal' is voor een man en een vrouw en dat is vreselijk natuurlijk.
Weet er nog iemand een mailinglijst voor vrouwen in een dergelijke situatie?
viva forum
Heb je al gekeken naar het Viva forum Relaties?
ik vertrok.
Je schrijft: "hij heeft wel tijden van agressie, maar betoont nooit spijt of belooft nooit beter na zo'n uitbarsting. Heel herkenbaar is, dat hij wil bepalen hoe zijn vrouw haar leven leidt en het hem niets doet als zij lichamelijk of emotionele pijn heeft."
In mijn geval ging het vooral om stevige, intimiderende verbale agressie.
Ik zat in ongeveer dezelfde omstandigheden: zelf chronisch ziek maar geen uitkering, dus geen inkomen, nog niet lang genoeg bij de woningbouw ingeschreven en zo'n laag zelfbeeld dat ik dacht dat ik het toch niet zou redden.
Tot het echt niet meer houdbaar was.
Ik weet nu, tien jaar later, hoe mijn kinderen (en ik ook) beschadigd zijn door zijn rigide houding m.b.t. ons doen en laten, zijn geschreeuw, zijn gebrek aan inlevingsvermogen (hij kreeg de slappe lach als één van de kinderen viel) en nog meer.
Ik heb een laag inkomen, sinds een tijdje geen alimentatie meer, gelukkig is het nooit tot bijstand gekomen maar ik weet dat me dat nog steeds boven het hoofd hangt omdat ik als zzp-er ben gaan werken en de zaken niet goed gaan. Maar: IK BEN VRIJ!!!
Met mijn ex gaat het helaas slecht als gevolg van zijn gedrag. Persoonlijk heb ik er niets meer mee te maken, maar de kinderen wel. Die hebben het heel zwaar momenteel, maar weten dat ze, in tegenstelling tot ik zelf destijds, gesteund en geloofd worden en dat hun ervaringen niet gebagatelliseerd worden omdat het haast niet te geloven is wat ze meemaken.
Ze waren nog vrij jong (basisschoolleeftijd) toen ik vertrok. Ik had het nog veel eerder moeten doen. Misschien was de schade dan beperkt gebleven bij hen en bij mij. Maar ik durfde niet. Ik herken zoveel in wat jij schrijft en zou je wel willen toegillen: lieverd, je leeft NU, pak je kans! Een dierbare van me zat in een gelijke situatie en twijfelde ook - tot ze plotseling overleed. Dat heeft me wel wakker geschud.
Twee vragen
Peenvogel; wat belet je om nu werk te zoeken? Ongeacht of je blijft of gaat lijkt me dat goed.
En AnneJ: ik ben eigenlijk nieuwsgierig waarom je naar een ander forum verwijst?
Ely
Peenvogel vraagt op een paar plaatsen naar een mailinglist. Maar een forum is toch net zo goed? Viva staat vol met relatiedraadjes.
Is Maaike er ook nog eigenlijk? (2009)
Nu zocht ik naar soortgelijke draadjes in het archief en kwam die van Maaike tegen, die ook vast zat met haar man en zou willen scheiden, maar geen kans ertoe zag. Dat was in 2009. Ik ben wel benieuwd hoe het nu gaat met haar en haar gezin. Zoekende op 'Maaike' kwam ik niets tegen van dien aard helaas.
Ely: Ik werk niet omdat ik vroeger afgekeurd ben. Nu ben ik wel goedgekeurd inmiddels, maar toen de kinderen kwamen wilde ik niet hun naar opvang sturen. Ze zijn er zelf ook erg blij mee. nu de oudste inmiddels op het VO zit en de jongste volgend jaar een continu-rooster krijgt, opent dat de weg wel om eens rond te gaan kijken. Ik keek op werk.nl en vond de website van Home Works, dat lijkt me prima om te doen! Al zou ik eerst wel een uitkering aanvragen. Maar als alles een beetje rustig is, huis wat op orde en de omgangsregeling loopt goed, zou ik zoeken naar schoonmaakwerk via thuiszorg of witte werksters-bedrijf. Als ik nu een baan zou hebben, is het blijkbaar belasting-technisch niet voordelig, heeft mijn man eens uitgezocht.
Komt bij dat ik vrijwilligerswerk doe, waar ik niet mee wil stoppen. Ik dub nog steeds, ga dinsdag uit de bieb het boek 'Scheiden of blijven' lenen. Maar ik word er soms al blij van als ik bedenk dat ik niet mijn hele leven bij hem hoef te blijven.
Ik las over Maaike dus, op het forum, en ook wij hebben elk een eigen slaapkamer. Daar ben ik blij mee! ik moet er niet aan denken naast die man te moeten liggen. Hij heeft me ook min of meer het bed uitgepest, jaren geleden, door 's nachts woedend te worden als hij last had van mij -ik haal heel diep adem blijkbaar, terwijl hij echt snurkt-, hij schreeuwde dan en beukte en trok zijn hele matras en beddengoed eraf. Ik ben uiteindelijk op de bank gaan slapen, waar ik zeker een jaar heb gelegen. Toen heb ik mijn zoon verhuisd naar de grote slaapkamer en mijn man is op de logeerkamer gaan liggen, en ik op de zolder. Eindelijk rust.
Inderdaad hebben kinderen vaak veel last van een scheiding. Maar in sommige gevallen denk ik dat ze meer last hebben van een slecht huwelijk. Ik ga in ieder geval een eigen rekening openen, proberen wat te sparen door eigen spullen te verkopen zodat ik uiteindelijk wat geld heb om in te richten -kringloopniveau, maar er moet toch iets komen- en een maand borg te betalen. Ik sta al jaren ingeschreven bij de woningbouwverenigingen, dus dat zal wel goed komen. En ik ga ook therapie zoeken. Als mijn man beslist niet mee wil, maar ook verrekt thuis te praten, dan is het einde verhaal.
Welke problemen er ook komen, die lijken me beter oplosbaar dan de problemen die we nu hebben. En mocht Maaike toch meelezen: ja, wij wonen ook in een heel fijne groene wijk met allemaal gezinnen, in een leuk huis met fijne tuintjes en dakterras. Maar dat geef ik allemaal graag op. Mijn eigenwaarde is me liever dan materiële waarde.
Laat ik maar eerlijk zijn
AnneJ: zoals je al raadt kom ik nooit op het Viva forum en maakte je me net niet nieuwsgierig genoeg 
. Dank voor je uitleg.
Peenvogel: je komt niet erg gedreven over om zelfvoorzienend te zijn. Vind ik jammer, ik ben wel voorstander van werken (als je kunt) omdat ik geloof dat het je meer brengt dan een inkomen alleen. Al geloof ik dat een inkomen ook al handig zou zijn in jouw geval. Maar het blijven persoonlijke keuzes, ieder heeft zijn eigen waardes, ideeën en prioriteiten. En ik kan natuurlijk alleen maar afgaan op wat je schrijft natuurlijk.
Het enige advies wat ik kan bedenken is heel algemeen maar geldt ook voor jou; het leven is geen generale repetitie. Dit is het, als je iets wilt zul je er nu wat mee moeten doen want je kunt straks niet terug in de tijd om vandaag over te doen.
Een grijze wereld
Nee, Ely, erg gedreven ben ik niet. Zoals gezegd, ik heb vrijwilligerswerk waar ik ook niet graag mee ophoud. Daarbij dus, zouden we er financieel niet op voor maar achteruitgaan, wegens de belasting. Komt bij dat ik wel goedgekeurd ben, maar omdat de wetten aangescherpt zijn, niet wegens een wonderbaarlijke genezing.
Momenteel zie ik alles zwart. Nu ben ik ook net ongesteld vandaag en dat werkt altijd fiks op mijn gemoed. Ik zou de hele dag kunnen huilen. Niet dat ik het ooit zou doen, want ik laat mijn kinderen natuurlijk niet achter, en ik wil het moeder en vrienden niet aandoen, maar ik wou soms graag dat ik dood was. En toch hou ik wel van leven, ik hou van de natuur, van dieren, van mijn kinderen en andere geliefden, maar ik haat deze wereld met alle leed erin, alle ellende die mensen elkaar aandoen.
Buiten weerspiegelt het weer mijn gemoed; het is donker en het regent.Ik was trouwens eens op het Viva-forum wezen kijken, maar het is chaotischer dan hier. Bovendien zoek ik juist vrouwen om regelmatig mee te schrijven, om steeds even mijn hart te kunnen luchten, daar zit men hier toch ook niet op te wachten immers? En om herkenning te krijgen van hun, hoe zij hun leven ervaren en wat ze doen om toch een beetje te overleven.
Inmiddels heb ik wel heel wat gelezen over scheiding en kinderen en veel kinderen vinden het toch echt verschrikkelijk, een scheiding. Het houdt me wel tegen. Maar hoop dat het beter wordt heb ik ook niet.
Enfin, ik ga de boodschappen voor de week nu maar doen. Het leven gaat door, of je wilt of niet.
Peenvogel
Je verkeerd nog in een stadium voor er knopen worden gehakt.
Dat duurt bij de één langer dan bij de ander, kan niemand je aanrekenen.
Ook ik heb allerlei (in andermans ogen)uitvluchten bedacht hoe ik het beter kon krijgen zonder te hoeven gaan en mijn familie/kinderen mee te moeten slepen in de consequenties van mijn besluit.
Ik woon nu sinds begin december alleen en het gaat goed. Niet juichend goed en alleen maar een blij gezicht, maar niet alle doemscenario's zijn uitgekomen. Ik overleef en draai op de automatische piloot want ik ben moe van de afgelopen 1.5 jaar.
Ik doe mn werk en houd mn huis bij en dan is de energie volledig op.
Enige grote tegenvaller waar ik al rekening mee had gehouden hoe zoiets kon lopen, is dat ik bijna geen mensen meer om me heen heb. Vriendinnen/kennissen/ een spaarzaam contact met familie, dat alles is weg op de ene of andere manier.(ouders en kinderen wel gelukkig)
Dus nu is niet alleen mijn thuishaven/gezinsleven weg, maar ook de rand daar omheen en dat vind ik spijtig en ook wel heel apart als ik het netjes mag formuleren.
Jij kunt gaan of je kunt blijven en je mag alle tijd van de wereld nemen, elk excuus of zelfs uitvlucht doornemen om tot die beslissing te komen. Als je dan ooit zult gaan, dan ben je tot in de puntjes voorbereid. Geef jezelf de tijd om tot een plan en voorbereiding te komen of leer om te gaan met hoe het is, als je besluiten zou te blijven. sterkte
Dank je wel
Dank je Anonima, voor je steunbetuiging en het delen van je ervaring. Dat doet goed.
Straks komt ie weer thuis. Ik heb het eten al op staan. Het zonnetje doet ook goed. Wat zou ik veel liever willen dat het goed ging tussen ons, want jee, een andere man wil ik ook nooit. Dit is en blijft degene voor wie mijn hart klopt, hoe puberaal het ook klinken mag. Als ik hem zie met een gebruinde toet en hij lacht, dan weet ik weer waarom ik destijds verliefd werd en als hij normaal doet en opgewekt is, ben ik het nóg!
Vanavond ga ik lekker de stad even uit fietsen, dat doet ook goed. Dank jullie wel dat je mijn gezeur al die jaren al verdraagt.
Huisje in een dorp
Vanavond heerlijk gefietst na het eten, de stad uit en naar een vriendin van een vriend gereden die in een dorp onder onze stad woont. Was ik nog nooit geweest. Ze woonde in een voormalig bejaardenwoninkje, maar wel met 3 slaapkamers en een leuke achtertuin! Voor 430 per maan is dat goed te doen, krijg ik ok nog toeslag voor dan. en ook zij had bij de Thuiszorg gewerkt en als 'witte werkster' toevallig. Ik zie het helemaal zitten om daar te gaan wonen. Twintig minuten van ons huis vandaan en de oudste zou het geweldig vinden in een dorp, dat is geen stadskind. Ik zou het ook heerlijk vinden, zo rustig, ik ben de stad wel beu.
Nog wachten tot de jongste van de basisschool is en dan kan het. Ik kan in elk geval ergens naartoe werken! Dat geeft al rust en maakt me emotioneel onafhankelijker. Wie weet zoek ik toch alvast een baan. Ik ga er over nadenken.
Dat klinkt al beter
Je hebt het op je netvlies en dat helpt. En ik denk dat een baan je ook zal helpen, weer een stukje van de puzzel leggen. En wie weet brengt het ook wel een positieve verandering in je relatie. Als je het niet probeert weet je het nooit.
Eem goede vriendin van mij is enorm opgeknapt toen ze van TBM naar werkende moeder ging. Het deed haar veel meer dan alleen geld verdienen. Ze straalde ook wat anders uit. Dar gun ik jou ook.
Ik zeg echt niet dat iedereen moet werken en werken goed is voor iedereen. Alles staat of valt ook met passend werk en leuke collega's. Maar als ik je zo lees lijkt het me bij jou het proberen echt waard. Succes. Ik hoop dat je deze spirit beetje vast kunt houden.
